Młody bezklanowiec zdołał przetrwać ostatnie noce, które nie były łaskawe dla lokalnych Spokrewnionych. Duża w tym była zasługa Vincenta, bez którego wątpliwe, by egzystencja Davida trwała tak długo. Nie można było jednak osiąść na laurach i cieszyć się spokojem, podczas gdy Camarilla pozostawała osaczona przez wrogą sektę. Zarówno Adams jak i Mercer próbowali się uzbroić i zabezpieczyć pozycję bezklanowców. Podczas gdy Caleb pracował nad zdobyciem środków i pozbyciem się przeszkód, które utrudniały Pariasom znaleźć swoje miejsce w hierarchii, David próbował zadbać o dobrą łączność, używając nowoczesnej technologii do zbudowania sieci dla wyrzutków Camarilli. Ich metody znacząco się różniły, ale cel mimo wszystko był ten sam.
Młody Spokrewniony nie posiadał tego, co mieli starsi krwiopijcy otoczeni swoją gwardią, ale nadrabiał łatwym przyswajaniem umiejętności komputerowych, które pewnie dla niejednego starszego było czarną magią. Na tej płaszczyźnie więc działał, a dalsza część jego planu uwzględniała znalezienie bezpiecznego miejsca, które mógłby zapełnić sprzętem, mającym pełnić funkcję serwerowni.
Świadomość tego, czego szukać, była pomocna, jednak trzeba było jeszcze znaleźć sposób, by pozyskać widzę o tym, gdzie znaleźć miejsce pożądane przez wampira. Jedyną osobą, która wiedziała na pewno, czy w budynku jest piwnica, był oczywiście właściciel budynku. Czy ktoś z mieszkańców miał jakieś informacje na ten temat? Tego nie było wiadomo. Tylko co w takiej sytuacji zrobić? Chodzić od drzwi do drzwi i pytać? Sprawa nie inaczej miała się z budynkami w okolicy, czy samym Uniwersytetem.
Adams musiał zastanowić się, jak chciał to rozegrać i w jaki sposób pozyskać takową odosobnioną kryjówkę.

Pierwsza myśl doprowadziła wampira do miejsca, gdzie widniały wszystkie istotne informacje na temat administracji budynku. Właścicielem tejże kamienicy był niejaki Louis Barlow. Obok imienia widniał jego numer telefonu. Chwilowo można było odłożyć dalsze poszukiwania na później. Wszystko zależało od tego, czego Davidowi uda się dowiedzieć od właściciela budynku.

Wybrawszy numer, cienkokrwisty odczekał dłuższą chwilę, słuchając sygnału wybierania. Już prawie dało się spodziewać aktywowania poczty glosowej, gdy nagle po drugiej stronie rozebrzmiał głos starszego, wyraźnie zirytowanego mężczyzny, którego ”Halo” zdradzało negatywne emocje. David albo mu w czymś przeszkodził, albo wybudził go ze snu. Tak czy inaczej, młody nieumarły wiedział, że musi raczej być ostrożnym, by nie rozjuszyć mężczyzny na drodze do pozyskania pożądanych informacji.
Zanim Adams miał możliwość przejść do konkretów, śmiertelnik dopytywał z kim rozmawia. Chciał poznać tożsamość chłopaka, co było, w tej sytuacji, jak najbardziej pożądaną reakcją.

Tak, to ja. A pan ma zamiar się przedstawić, czy to jakaś tajemnica państwowa? W ogóle wie pan która jest godzina? — Irytacja mężczyzny w słuchawce nieco wzrosła, gdy jego pytanie o tożsamość dzwoniącego zostało zignorowane.
To był kiepski początek. Mężczyzna potwierdził, że jest właścicielem kamienicy, jednak miał wyraźne pretensje o dzwonienie o tak późnej porze oraz o brak wychowania chłopaka.

Napięta atmosfera udzielała się zarówno wampirowi, jak i właścicielowi budynku. Może rzeczywiście trzeba bylo to ogarnąć w inny sposób, a może chociaż mniej nerwowo. W reakcji na warknięcie chłopaka, mężczyzna odpowiedział z powagą, surowo, i może też z pewną dozą wrogości.
W takim tonie interesów na pewno prowadzić nie będę. Niech się pan odezwie, jak wykształci pan jakąś kulturę osobistą. Najlepiej o jakiejś rozsądnej godzinie. Dobrej nocy życzę. — Agresywna strategia Adamsa nie wypaliła. Jego rozmówca się rozłączył, zostawiając nieumarłego z jego własnymi myślami.

Tamta krótka wymiana zdań mogła pozostawić pewien niesmak. Cóż, skoro nie tam, to trzeba poszukać gdzie indziej. Na pewno znajdzie się jakiś mały kąt na wynajem. Prawda?
Po nieudanym telefonie, Parias postanowił ruszyć w miasto, szukając jakichkolwiek interesujących wzmianek o wynajmie lokali, piwnic, i tym podobnych, które wpasowywały się w jego skromne wymagania. Pierwsze co, to oczywiście przybite do drzewa ogłoszenie o poszukiwaniu zaginionego psiaka. Jak ci ludzie sobie radzą, skoro nie potrafią upilnować własnego czworonoga. A może zwiał, bo był źle traktowany? Któż to może wiedzieć.
Idąc dalej, wampir trafił na bardziej firmową, oficjalną notkę, informującą o świetnej okazji na wynajem osobistej przestrzeni magazynowej, z numerem telefonu do biura obsługi czynnym całą dobę w dni robocze i do jedenastej wieczorem w weekendy. ”Spiesz się! To niepowtarzalna okazja!”. Chwyt reklamowy jak nic.
Na jednym z budynków kilka przecznic dalej, blondyn mógł dojrzeć kartkę z ogłoszeniem, wydrukowanym najpewniej przez osobę prywatną. Była to oferta wynajmu niedużego lokum z dostępem do piwnicy. Podany był prywatny numer. Lokum z piwnicą, to mogło wyjść pewnie drożej, niż cieńkusz zakładał. Co innego gdyby to była sama przestrzeń piwniczna.

Ah te okazje, promocje i cały ten marketingowy kit. Młody Spokrewniony nie miał zamiaru dać się na to nabrać. Za całość odpowiadały pewnie jakieś korposzczury, które takie magazyny widziały jedynie na własnych broszurach i nie interesowało ich, jak to wygląda, tylko ile tego się sprzeda.
Na szczęście ta noc nie należała do nieudanych. Ogłoszenie znalezione na jednym z budynków budziło nadzieje. Parias już układał sobie w głowie sprytny plan jak to ugryźć, by się nie wykosztować. Nie był całkowicie zdany na siebie, a to zmieniało perspektywę i ją poszerzało.
Jednak snucie planów musiało chwilę poczekać. Wpierw wypadało się pożywić. W końcu realizacja mniej lub bardziej ambitnych planów wymagało zapasu energii. Na szczęście do świtu było jeszcze parę godzin, to tez Adams mógł zatopić w kimś kły, nim uda się na spoczynek.

Czas było udać się, po raz kolejny, w okolice nocnych miejsc zabaw. Tym razem David nie miał zamiaru ładować się do żadnego klubu, a zamiast tego postanowił obrać nieco subtelniejszą strategię. Tej nocy cienie bocznych uliczek były sprzymierzeńcem bezklanowca.
Trafił w okolice niedużego baru, który był położony bliżej w stronę obrzeży śródmieścia, aniżeli samego serca dzielnicy. Nie znajdował się przy głównej ulicy, co mogło być pewnym ułatwieniem. Ruch był tam nieduży, to i polowanie było mniej ryzykowne. Prędzej czy później, jakaś ofiara wpadnie w łapy nieumarłego.
Niepodal znajdowała się boczna uliczka, idealna do zajęcia tam miejsca i oczekiwania, aż nieuważny worek krwi znajdzie tam swoją drogę. Na szczęście nie musiał czekać długo. Na chwiejnych nogach w uliczkę wtoczył się zadowolony, uśmiechnięty dwudziesto-paro latek, który oparł się o ścianę czołem i rozpiął rozporek, by oddać mocz.
Nie było sensowne przerywać mu, bo mogło skończyć się to różnie, to też Parias odczekał, aż zrobi swoje i dopiero wtedy zaatakował niczego nieświadomego śmiertelnika od tyłu, wbijając się w jego szyję i sącząc jego vitae do momentu, aż nie był w stanie ustać na nogach i zaczął odpływać, tracąc przytomność (+3PK).