Mężczyzna był albo bardzo ostrożny albo miał świadomość skali chaosu i zagrożeń w mieście. Tak czy inaczej, taka ilość kryjówek na tak małej przestrzeni rzeczywiście miała prawo budzić wątpliwości.
Tak czy inaczej, gość jest niebezpieczny, więc będzie trzeba podejść do tego z głową. — Gdy Richard podzielił się swoimi spostrzeżeniami, jego telefon się odezwał i zaczął wibrować. Spojrzał wymownie na Maddoxa, bez słów informując go, że to telefon, na który czekali. Nacisnął zieloną słuchawkę i przyłożył komórkę do ucha.
Co znalazłeś? … Co? Jesteś absolutnie pewien, że to on? … Okej, gdzie jesteś? … Utrzymuj dystans i nie daj się zauważyć … Nie rozłączaj się i informuj mnie na bieżąco o swojej pozycji … — Chwila wymiany zdań między wampirem a śmiertelnikiem ujawniła, że Hogan był w tej chwili śledzony przez człowieka Richarda.

---

---

Odkładając na moment telefon, Ukryty szybkim ruchem odpalił silnik samochodu, dał gaz do dechy i ruszył w kierunku południowej części miasta. Kiedy był na równej drodze, złapał znów za telefon i pozostawał w kontakcie z mężczyzną po drugiej stronie.
Jeśli rzeczywiście wkrótce mieli stanąć twarzą w twarz z poszukiwanym przez nich osobnikiem, to trzeba było się przygotować. Szanse na to, że po prostu się podda i wszystko im wyśpiewa, zdawały się nikłe.

Zanim wóz dobrze się rozpędził, Gene zabrał z jednej z teczek pistolet, będąc teraz naprawdę gotowym na strzelaninę (+Beretta 92). Druga pukawka wciąż znajdowała się w swojej walizce.
Silnik samochodu już nie mruczał, a wył, prując przez miasto z wysoką prędkością, wymijając wolniejsze pojazdy, a nawet przejeżdżając na czerwonych światłach. Richard zdawał się doskonale wiedzieć, co robi. Zapewne nie pierwszy raz musiał operować autem na tak wysokich obrotach.
Wjeżdżam na piątkę obok Chinatown … Widzisz czy jest sam? … Świetnie, będzie łatwiej go capnąć — Dalsza część konwersacji na temat liczebności wroga wskazywała na to, że Hogan nie miał ze sobą żadnej obstawy.
Nosferatu dojeżdżali powoli do bardziej industrialnej części miasta. Z oddali widać było, znajome Maddoxowi, wysokie dźwigi portowe, służące do rozładunku i załadunku towaru z i na przepływające tam statki.
No? … Przejeżdżam obok SODO … Dobra, to zaraz zjadę przed wiaduktem. — Tylko kawałek drogi został pokonany autostradą i wkrótce chuderlawy kompan Diogenesa zjechał z tego pasma szybkiego ruchu, kierując się wzdłuż magazynów, w stronę gęsto zastawionych torów z, ciągnącymi się przez prawie całą szerokość industrialnej dzielnicy, przyczepami kontenerowymi. Wkrótce przejechali przez wiadukt nad torami i znaleźli się po drugiej stronie.
Zjeżdża na most? … Jesteś pewien, że cię nie widział? … Dobra, jestem już blisko … — Jedyny most w pobliżu znajdował się na południu, nad pobliską Rzeką, która ciągnęła się przez całą dzielnicę. Maddox zdał sobie sprawę, jak głęboko na terytorium wroga się znajdowali, i że musieli działać sprawnie i szybko, jeśli chcieli uniknąć starcia z siłami nieprzyjaciela.
Wjeżdżam na most … Co? Do portu? … Czyli tu będzie jego przystanek. Tu go dopadniemy. — Jadąc mostem nad powierzchnią jeziora, Richard rzucił wymownym spojrzeniem w stronę swojego pasażera, sygnalizując mu, że zaraz będą mogli przejść do działania.
Samochód skręcił w stronę pobliskiego portu, zwalniając nieco. Nie trzeba było już pędzić na łeb, na szyję. Spokrewnieni byli prawie na miejscu. Wiedzieli gdzie jest Hogan, więc mogli go zaskoczyć i pojmać.
Nie, nie wysiadaj z auta! … Do cholery, siedź tam! … — Wampir zacisnął zęby, wyraźnie zirytowany. Poprowadził samochód wzdłuż kolejnych hal magazynowych, gdzie widać było zaparkowane ciężarówki, a dalej, bliżej jeziora, stosy kontenerów.
Ilu ich tam jest? … Okej, siedź tam cicho i nie ruszaj się, prawie jesteśmy … Halo? Halo!? Kurwa, rozłączył się. — Przeklął, spoglądając wkurzony na zamaskowanego towarzysza. Zaparkował wóz na przeciwko rzędu drzew, które wyznaczały drogę prosto do strefy portowej. Wysiadł z auta i wyciągnął spod płaszcza pistolet z tłumikiem, przyjmując postawę ofensywną, gotując się na najgorsze.

---

---

Dalej, nie ma co czekać. Jeśli Hogan złapał mojego gościa, to bardzo możliwe, że szybko się ulotni i już go nie znajdziemy. To nasza jedyna szansa. — Zawołał pospiesznie do Maddoxa, ruszając lekko pochylony do przodu, trzymając mocno pistolet obiema rękoma.

Może i gość był lojalny, bo zrobił co miał do zrobienia, ale był też nazbyt odważny. Być może chciał zaimponować swojemu szefowi, a może myślał, że sam sobie poradzi. Tak czy inaczej, był teraz w rękach tropionego przez Nosferatu osobnika, który mógł potencjalnie sprawić trochę kłopotów, gdyby doszło do walki.
Maddox nie miał zamiaru z miejsca ryzykować otwartej strzelaniny. Praktycznie natychmiast schował się pod płaszczem nadnaturalnych dyscyplin, które ukrywały go przed oczami i uszami postronnych. Zapewniało to możliwość na rozeznanie się w terenie i sytuacji przed konfrontacją, a może i nawet otwierało drogę do ataku z zaskoczenia.
Badając teren, Diogenes widział czystą drogę przed sobą, a także za sobą, tak więc marne były szanse na to, by ktoś zaszedł dwójkę wampirów z tyłu. Pomiędzy drzewami i stojącymi kontenerami, widać było parę zacumowanych niedużych statków towarowych, wokół których Ukryty nie dostrzegł żadnej aktywności. Nie był to port z prawdziwego zdarzenia, na pewno nie gigant, przez który jechał z Richardem w północnej części SODO, gdy zakładali razem kamery. Było to bardziej skromne wybrzeże, gdzie tak naprawdę operować mogły tylko mniejsze statki z racji ciasnego przepływu, którego szerokość malała coraz bardziej na południe. Użytkowanie tej drogi wodnej było jednak łatwiejsze, aniżeli przewożenie towarów ulicą przez prawie całe miasto.
Zbliżając się drogą do brzegu, widać było światła i jakiś ruch. Z dala brzmiały również męskie głosy, jednak bez klarowności co do tego, o czym rozmawiali. Spokrewnieni musieli się zbliżyć bardziej. Richard wciąż pozostawał widoczny dla Maddoxa, ostrożnie wyglądając teraz zza zielonych krzewów, przykucnięty i mocno ściskający pistolet.
Hitman wykonał gest lewą dłonią, znany Diogenesowi z życia wojskowego, instruując zamaskowanego wampira, by ruszył na przód, do końca ścieżki, skąd mógł lepiej się przyjrzeć temu, co działo się nad brzegiem.
Gdy pod osłoną dyscypliny przekradł się we wskazane miejsce, znajdując się już stosunkowo niedaleko tafli wody, mógł dojrzeć czwórkę mężczyzn. Dwójka, nieznana mu, jeden barczysty białoskóry, ścięty na łyso, w skórzanej kurtce z rękoma opartymi o biodra, drugi chudszy, o ciemnych włosach i karnacji, w ubraniach roboczych, trzymający ramiona skrzyżowane na piersi, stała przy niedużej łodzi, na której znajdowało się kilka drewnianych skrzyń. Przed nimi, plecami do nich, stał Dax Hogan w czarnej marynarce, trzymając w ręce pistolet. Spoglądał w dół na klęczącego, poobijanego bruneta w szarej koszuli i jeansach.
Pytam raz jeszcze, kto cię przysłał? — Maddox wyłapał donośny głos widocznie rozgniewanego blondyna, który był najpewniej odpowiedzialny za stan, w jakim był teraz człowiek Richarda, z juchą spływającą mu z czoła. Ten jednak nie odpowiedział na pytanie, a jedynie spoglądał na Hogana w milczeniu, czym sprowokował go do kolejnego uderzenia, wymierzonego w twarz rękojeścią pistoletu.

Po dokładnym przyjrzeniu się zebranym i analizie sytuacji, Diogenes postanowił zaufać temu, że Richard ogarnie sprawy po swojej stronie i wesprze go, gdy zacznie się akcja, ruszając w stronę zebranych, by zbliżyć się i ułatwić sobie zadanie. Jako iż chciał pojmać Hogana żywego, a także możliwie uratować poszkodowanego, w pierwszej kolejności postanowił wziąć za cel towarzyszących mu ludzi, stojących kawałek za nim. Wycelował w faceta o łysej glacy, który wyglądał, jakby mógł sprawić sporo problemów.
Będąc wciąż ukrytym, Maddox dał sobie chwilę, by dobrze wycelować w czuły punkt, kolano, tak by obezwładnić cel jak najszybciej, zanim zostanie dostrzeżony i ostrzelany.
Pocisk wystrzelił z lufy trzymanego przez Nosferatu Colta z ogromnym hukiem, penetrując nogę barczystego jegomościa w miejscu złączenia dwóch kości, dokładnie tam, gdzie chciał trafić wampir. Krzyk i siarczyste, wysyczane głośno przekleństwo nie było zaskoczeniem dla Maddoxa. Facet padł na glebę, łapiąc się za przestrzelone, krwawiące kolano, z którego mocno tryskała krew, świadcząc o tym, że został prawdopodobnie trafiony w tętnice, co nie rokowało dobrze, jeśli chodziło o jego szanse przetrwania tej nocy.

---

---

Ciemnoskóry gość i Hogan natychmiastowo zaczęli się rozglądać i szukać strzelca. Iluzja jaką roztaczał nieumarły niestety rozmyła się w momencie oddania strzału, przez co został momentalnie dostrzeżony, sprawiając że Dax podniósł lufę pistoletu, celując w kierunku Ukrytego, a jego śniady towarzysz zaczął sięgać po broń skrytą pod kombinezonem roboczym.
W tym momencie stłumiony wystrzał z drugiej strony przeciął powietrze, trafiając ciemnoskórego robotnika w klatkę piersiową w momencie, gdy ten unosił swoją spluwę. Diogenes zdał sobie sprawę, że strzał dobiegł mniej więcej ze strony, gdzie zmierzał wcześniej Richard, a stłumiony strzał tylko potwierdził, że to musiał być on.
Hogan widząc co się dzieje, podciągnął do góry mężczyznę siedzącego na ziemi, obrócił i złapał go tak, by posłużył mu jako żywa tarcza, powoli się wycofując i oddając trzy strzały w kierunku Maddoxa. Pociski z jego pistoletu podziurawiły ubrania wampira, ocierając się jedynie o jego ciało. Nieumarłemu się poszczęściło, ale sytuacja stała się znacznie trudniejsza, gdy blondyn wziął sobie zakładnika, robiąc pierwsze parę kroków w stronę rzeki i uważnie obserwując Diogenesa oraz spoglądając w stronę, z której strzelał towarzysz neonaty.

Sumienie nie gryzło Maddoxa, gdy ten rozliczał się z towarzyszami Hogana. Cokolwiek tu robili, nie mogło to być niczym dobrym, skoro uprawiali interesy z typem jego pokroju. Był to po prostu najgorszy sort z marginesu społecznego, więc wątpliwe, by ktoś miał za nimi płakać.
W szybkim tempie udało się wyeliminować obydwu współpracowników Daxa, zostawiając tylko jego samego. Zamaskowany wampir nie miał możliwości obezwładnić celu póki ten był skryty za żywą tarczą, to też wstrzymał się od strzału w jego kierunku, zamiast tego próbując nakłonić go, by złożył broń i oddał się w jego ręce.
Pierdol się! — Krzyknął do wampira, tym razem uważniej w niego celując i oddając pojedynczy strzał.
Próba uniku przed kulą nie powiodła się, gdyż ta trafiła prosto w jego skroń, oszałamiając go na moment (+Obrażenia: ■■■) i pozwalając Hoganowi wykonać kolejne kroki do tyłu, w stronę łodzi. Ten widząc jednak, że strzał w głowę nie zabił jego oponenta, uniósł brwi i otworzył szeroko oczy, zszokowany i nie mogący uwierzyć w to co się stało.
Co jest, czym ty jesteś! — Warknął zdumiony, zdziwiony, niekoniecznie rozumiejący sytuację i to, z czym się teraz mierzył.
Wtem, z drugiej strony wyłonił się Richard w swojej prawdziwej formie, ze świecącymi oczami i z pistoletem wymierzonym w jego stronę, jednak również nie mającym możliwości oddać strzału bez narażenia życia swojego człowieka. Próbował odciągnąć uwagę Daxa? Spotęgować jego strach i wymusić posłuszeństwo?
Nie masz dokąd uciec, Hogan. Idziesz z nami. — Rzucił twierdząco, po prostu informując mężczyznę o sytuacji.
Blondyn spojrzał za siebie, wciąż trzymając pewnie zakrwawionego człowieka i stąpając do tyłu. Co zamierzał zrobić? Uciec łodzią? Nieumarli nie mieli wiele czasu na zatrzymanie celu. Być może poświęcenie zakładnika może okazać się konieczne, jeśli miało to umożliwić pochwycenie jedynej osoby, która mogła doprowadzić Nosferatu do Camerona.

Groźba ze strony Diogenesa nie zrobiła na Daxie większego wrażenia, niż to co przed chwilą zobaczył. Mierzył się teraz z dwoma potworami, jeden zamaskowany, najwyraźniej odporny na kule, drugi paskudny, o oczach świecących w mroku. Tyle mu wystarczyło, by nie chcieć spędzić w tym miejscu ani minuty dłużej.
Krótka chwila, która trwała może sekundę, gdy Hogan nie był skupiony na Maddoxie, została przez niego w pełni wykorzystana. Gdy śmiertelnik spojrzał ponownie w stronę postrzelonego w głowę wampira, ku jego zaskoczeniu, nie zobaczył nikogo. Z jego lewej strony nadal widać było Richarda mierzącego do niego w skupieniu, jednak drugi nieumarły po prostu rozpłynął się w powietrzu.
Neonata ruszył na przód, próbując staranować i powalić Hogana na ziemię (-1SW). W ostatniej chwili moc niewidoczności przestała działać, ale było za późno. Diogenes pchnął obu mężczyzn z wielką siłą, sprawiając, że Dax poleciał plecami na ziemię, pociągając za sobą zakładnika, na którym z kolei wylądował wampir. Blondyn stęknął z bólu, nie odpuszczając jednak i, mimo braku możliwości ruchu, nie puszczał.
Gdy wszyscy leżeli na ziemi, Dax unieruchomiony pod człowiekiem Richarda oraz Maddoxem, ten zdał sobie sprawę, że lufa pistoletu przystawiona jest do skroni zakładnika, a drugi Nosferatu stoi nad grupą, sycząc widocznie zirytowany.
Złaź albo przetestuję czy ten kutas też jest kuloodporny! — Wycedził przez zęby, leżąc przygnieciony i obolały. Zebrani wiedzieli, że zakładnik Daxa nie miał szans przeżyć, jeśli ten pociągnie za spust. Byli w patowej sytuacji. Nie mogli go zabić, bo straciliby jedyne źródło informacji. Nie mogli też poświęcić człowieka Richarda, bo to byłoby po prostu bestialskie, a przynajmniej Diogenes wciąż posiadał silny kręgosłup moralny mimo tego, czym się stał.

Puść go jeśli chcesz wyjść z tego w jednym kawałku. — Rozkaz Richarda nie wpłynął na Hogana w żaden sposób. Ten tylko parsknął rozbawiony, cały czas spoglądając na Diogenesa.
Wampir nie miał zamiaru się dalej cackać. Bez wzglądu na możliwe konsekwencje, postanowił pochwycić i rozbroić Daxa, bo to było głównym celem Nosferatu. Nie mogli pozwolić mu się wywinąć, bo wątpliwe było, by mieli szansę go znaleźć ponownie. Aktywując moc Potencji, Diogenes zyskał dodatkową przewagę (-1PK,+1Siła^Tymczasowo)
Oczywistym było, że w tej sytuacji nieumarły nie miał możliwości zaskoczyć swojego oponenta, tak więc w momencie, gdy ten wyciągnął swoją zimną dłoń i złapał za rękę Hogana, usłyszał głośny, z tej odległości oszałamiający wrecz huk, będący skutkiem pociągnięcia przez Daxa spustu w ostatniej chwili. Jucha rozbryzgnęła się dookoła, zdobiąc nie tylko podłoże, ale również twarz Maddoxa i jego przeciwnika. Mężczyzna leżący pod wampirem stracił życie, jednak tym samym blondyn stracił swoją tarczę i kartę przetargową. Nic nie stało już między nim, a jego katami.
Pomyślnie pochwyciwszy nadgarstek dłoni, w której mężczyzna trzymał pistolet, Gene go mocno wykręcił, starając się wreszcie rozbroić Hogana, a ten, sycząc głośno z bólu, po chwili puścił broń, która wylądowała na ziemi obok niego. Hogan leżał teraz bezbronny, pozbawiony swojej tarczy i towarzyszy, którzy wykrwawiali się dosłownie parę metrów od swojej łodzi. Był teraz zdany na łaskę dwóch Spokrewnionych, którzy wreszcie mogli spróbować wycisnąć z niego jakieś informacje.

---

---

Kurwa… — Cicho przeklął pod nosem, wyraźnie zawiedziony obrotem spraw i stratą swojego podwładnego. Z pomocą Diogenesa wyciągnął blondyna spod zakrwawionych zwłok i przystawił mu pistolet do skroni, gniewnie patrząc mu prosto w oczy, powstrzymując swoje mordercze instynkty.
Musimy go stąd zabrać zanim zjawią się gliny. — Wampir przekazał pochwyconego śmiertelnika w ręce Maddoxa i rozejrzał się uważnie dookoła, szukając wzrokiem możliwych świadków strzelaniny. Skupienie oraz spokój na jego pomarszczonej twarzy zdradzały brak gapiów w pobliżu. Tyle dobrego, że nikt niepowołany nie widział co się stało.
Po wyciągnięciu z kieszeni komórki, Richard wklepał coś na klawiaturze, najpewniej wysyłając do kogoś wiadomość tekstową.
Moja ekipa sprzątajca ogarnie temat. Chodźmy. — Ostatni raz spojrzał na ciało swojego współpracownika, zanim z Diogenesem i Hoganem skierował się w stronę swojego wozu.

W swoim żołnierskim życiu, Diogenes widział dość śmierci, stracił dość braci na polu bitwy, przez co to morderstwo wprawiło go w podły, nienawistny nastrój. Zakomunikował swoje emocje Hoganowi spojrzeniem, wymownym i przepełnionym pragnieniem jego śmierci.
Schwytany śmiertelnik również nie powiedział ani słowa. Obejrzał się jedynie za siebie, oddalając się od pola bitwy. Próbował się wyrywać, ale bezskutecznie, obolały trzymany w żelaznym uścisku Nosferatu.
Wkrótce Richard do nich dołączył. Otworzył bagażnik, pogrzebał chwilę i wyciągnął coś z niego. W lewej ręce miał czarny worek z materiału, a w prawej plastikowe kajdanki działające na zasadzie typowej opaski zaciskowej. Kajdanki podał Maddoxowi, pozwalając mu czynić honory i skuć bydlaka, a następnie założył mu worek na łeb i wcisnął na tylne siedzenie auta, zasiadając wreszcie za kierownicą.
Wszystko w porządku? — Rzucił pytaniem do Diogenesa, odpalajac silnik, gdy ten usiadł obok, wskazując palcem wskazującym na dziurę w jego głowie. Po chwili wóz zaczął powoli toczyć się w stronę mostu i nieumarli ze swoim pasażerem opuścili teren wybrzeża.

Kolejne ubrania zapaskudzone krwią, w dodatku podziurawione od postrzałów. Nie było już co ratować, więc Gene chwycił za swoje odzienie i przetarł nim facjatę. Cóż, wyglądało na to, że znowu czekały go zakupy w odzieżowym.
W pierwszej chwili Richard nie odpowiedział, aczkolwiek jego towarzysz był w stanie dojrzeć nerwowy ruch gałek ocznych. Dopiero po kilku sekundach chudzielec odpowiedział.
Mhm. Takie sytuacje się zdarzają. Podjął świadomą decyzję i zignorował moje instrukcje. — Chłodno podsumował sprawę, jakby w ogóle nie przejmował się tym, co się stało. Diogenes nie znał Richarda jeszcze na tyle dobrze żeby móc wyczytać, czy faktycznie taki był, czy nałożył jakąś maskę obojętnego, zimnego drania.
Dax siedział cicho z tyłu, zapewne kontemplując nad tym, co miało miejsce i zastanawiając się z kim lub czym ma do czynienia. Jeśli miał jakieś przeszkolenie w wojsku, czy czymś podobnym, to można było się spodziewać, że nie będzie się angażować w smalltalk, a jeśli już, to będzie w ciszy snuć plany ucieczki.
Pojedziemy do cichej miejscówki, gdzie będziemy mogli pracować bez przeszkód. Nikt go tam nie usłyszy. — Dodał spokojnie, rzucając spojrzeniem w lusterko.
Nieumarli jechali z powrotem na północ, w kierunku centrum miasta, które mimo wszystko było dla nich najbezpieczniejsze. Tam można było liczyć na względny spokój z racji braku aktywności Sabbatu. Ukryci nie wiedzieli, czy nie zwrócili na siebie czyjejś uwagi, ale tak naprawdę nie było to teraz istotne. Na ich tylnym siedzeniu było źródło cennych informacji, które mogło doprowadzić ich do Harpii Brujah, lub tego co z niego zostało. Zabezpieczenie go i przesłuchanie było więc najwyższym priorytetem w danym momencie.

Strata mogła być odczuwalna nawet dla chłodno kalkulującego nieumarłego. Taki lojalny śmiertelnik to, w najgorszym przypadku, środek, narzędzie, a jego strata w przypadku kogoś nieszczególnie majętnego nie była mała. Tak czy inaczej, mleko się rozlało i nie było sposobu, by to cofnąć. Można było jednak zamienić to, co zostało z życia pasażera Nosferatu, w piekło.
Dalszą podróż trójka spędziła we względnej ciszy. Richard jechał w kierunku jakiejś kryjówki, gdzie można było w spokoju przeprowadzić ekstrakcję informacji z delikwenta. Nie wydawało się, by ten miał mieć jakąkolwiek możliwość uciec, ale jako iż był doświadczony, Gene wolał mieć go na oku. Spoglądając na Daxa, wampir widział, że ten lekko się wierci, ale nic poza tym.
Po jakimś kwadransie dojechali do odosobnionego magazynu na skraju centralnej części miasta, gdzie ruch był minimalny. Był to średniej wielkości, nieco wiekowy już budynek o mocno oskrobanych ścianach w kolorze bieli. Richard zatrzymał auto pod budynkiem i wysiadł, nie wyłączając silnika i otworzył przesuwaną bramę.
Diogenes wciąż widział, że Hogan wierci się z tyłu, nadal jednak siedząc z rękoma za plecami i z torbą na głowie, milcząc, ale niewątpliwie analizując wszystko to co słyszy, będąc przez chwilę sam na sam z Maddoxem.
Po otwarciu bramy, Richard zaczął kierować się w stronę auta.

Panująca w samochodzie cisza nie została przerwana nawet, gdy kierowca na moment opuścił pojazd. Dax trzymał gębę na kłódkę i nie próbował inicjować rozmowy, ani nie wykazywał przejawów prowokacji.
Richard zasiadł za kierownicą w milczeniu i wprowadził auto do środka, po czym znów wysiadł, by zamknąć za sobą bramę. Głowa Hogana obróciła się w kierunku dźwięku kroków wampira. Był niewątpliwie świadom, że jedyna droga ucieczki właśnie się zamykała. Nawet jeśli miał jakiś plan, to musiał wiedzieć, że jest stale obserwowany.
W pewnym momencie, najpewniej za sprawą Richarda, rozżarzyły się wiszące lampy sufitowe pomiędzy metalowymi wzmocnieniami, które rozbrzmiewały charakterystycznym brzęczeniem. Żółte światło ukazało surowe wnętrze, nieotynkowane ściany, kable przebiegające pod sufitem i metalowe schody prowadzące na piętro, gdzie widać było coś na wzór pomieszczenia biurowego, z brudnymi, zaklejonymi szybami, przez które nie było nic widać.
Zabierz go na górę. — Nieumarły rzucił surowo, wyłączając silnik i wysiadają z wozu.
Czekaj. Trzymaj to. — Zatrzymał Diogenesa na moment, wyciągając z bagażnika i rzucając mu grubą taśmę, która miała uniwersalne zastosowanie, nawet w tej sytuacji. Chuderlawy Ukryty został przy bagażniku, gmerając w środku, podczas gdy Gene mógł udać się z Hoganem po schodach na górę gdzie, po przejściu przez drzwi, znalazł nieoświetlone pomieszczenie z włącznikiem po prawej stronie. Po jego pstryknięciu i włączeniu światła, oczom Spokrewnionego ukazało się pomieszczenie w takim samym stanie jak reszta budynku, z pojedynczym, biurowym krzesłem po środku i pokrytym kurzem stole pod zaklejonymi szybami.

Prowadzony do miejsca przesłuchania śmiertelnik nie rwał się zbytnio. Nie miał żadnych opcji w danej chwili, będąc skrępowanym i oślepionym. Zdany był na łaskę Diogenesa i jego wspólnika, który cholera wie, co teraz szykował.
Nie trzeba było jednak czekać długo. Wkrótce zabrzmiał dźwięk butów uderzających o metalowe stopnie i po chwili w drzwiach stanął Richard, z czarną walizką w jednej ręce i pięcolitrową butelkę wody w drugiej. Podszedł do stołu i tam postawił cały zestaw.
Odezwał się coś, czy nadal milczy? — Spojrzał na dobrze zabezpieczonego śmiertelnika, krzyżując ręce na piersi.

Zdecydowanie nie trafili na człowieka, który pękał łatwo pod presją. W jakichkolwiek służbach był, zapewne nabył tam dość doświadczenia, by być w stanie oprzeć się prostszym taktykom przesłuchań. Diogenes był jednak zmotywowany, by wyciągnąć z blondyna potrzebne informacje. Podszedł do skrępowanego osobnika z zamiarem odsłonięcia kurtyny, czekając na sygnał Richarda. Nosferatu skinął głową bez słowa.
Worek ściągnięty z głowy sprawił, że mężczyzna zmrużył ślepia na moment, marszcząc twarz w grymasie dyskomfortu spowodowanym jasnym światłem, od którego jego oczy odzwyczaiły się w trakcie przejażdżki. Gdy wreszcie wszystko wróciło do normy, spojrzał po wampirach i rozejrzał się po pomieszczeniu, badając wzrokiem każdy zakamarek, choć wiele do obserwacji tam nie było. Nieco dłużej przyglądał się butli z wodą i walizce, które leżały obok Richarda na stole.
Czego wy kurwa ode mnie chcecie? — Dax spytał zirytowanym tonem, jakby jego obecna sytuacja była niczym więcej, jak dyskomfortem, aniżeli kwestią życia i śmierci.
Richard przyglądał się blondynowi w milczeniu swoimi błyszczącymi ślepiami, po czym dał niewerbalny sygnał Diogenesowi, by przejął pałeczkę. Czy chciał sprawdzić jak sobie poradzi? Wszakże nie znał Maddoxa jeszcze od tej strony. Ich relacja powoli się rozwijała i nieumarli dopiero zaczynali siebie rozumieć. A co jeśli chciał zagrać w dobrego i złego glinę? Ah, ale może lepszą grą byłaby gra w złego glinę i gorszego, wkurwionego glinę. Tak czy inaczej, Gene miał okazję zacząć wymianę zdań z pochwyconym eks-wojskowym.

Skrępowany mężczyzna spojrzał z obrzydzeniem na usta przesłuchującego go wampira, wykrzywiając twarz w nieprzyjemnym grymasie, słuchając co nieumarły miał do powiedzenia. Diogenes powiedział prawie wszystko, co wiedział na temat działań Hogana. Pozostawił na razie dla siebie szczegóły jego ostatniego, bądź jednego z ostatnich zleceń.
Dax pokręcił głową, po czym spojrzał Maddoxowi prosto w oczy, nim odpowiedział.
Nie mam pojęcia o czym mówisz. Nie znam żadnego Coopera. — Jego głos był pewny, nie brzmiał jakby chciał sprzedać dobrą bajeczkę. Rzucił spojrzeniem na Richarda, stojącego w bezruchu ze skrzyżowanymi na piersi ramionami, po czym znów wrócił wzrokiem do Diogenesa, ponownie otwierając usta.
To wszystko to jakieś nieporozumienie. Ale mam w mieście kontakty, więc mogę pomóc wam znaleźć gościa, którego szukacie. — Kontynuował spokojnie, bez zająknięcia, sprawiając wrażenie wiarygodnego, szczerego i rozsądnego. Ba, chciał nawet pomóc nieumarłym w śledztwie. Czy gdyby był winny oferowałby się z pomocą, zamiast miotać się i szukać sposobu na ucieczkę?
Oparty o stolik wampir nie odezwał się ani słowem. Czekał na to, jak przebiegnie konwersacja między Diogenesem a Daxem.

Gdyby nie to, że Diogenes wraz z pozostałymi Nosferatu zbadał dokładnie trop, być może to łgarstwo Hogana odniosłoby zamierzony skutek. Jego działania były jednak dla Diogenesa klarowne na tyle, by móc bez problemu zignorować rzucane w jego kierunku kłamstwa. Wiedział o całej sprawie, o zleceniu zabójstwa, o tożsamości zabójcy, ich komunikacji i przekazywaniu pieniędzy. Nie wiedział jedynie co stało się z Cameronem i kto tak naprawdę tym wszystkim kierował.
Śmiertelnik przysłuchiwał się wszystkim faktom, jakie odkrył wampir, śledząc go wzrokiem, gdy ten obchodził go dookoła. W momencie, gdy wspomniał o tym, kto czuwał nad Liberty, Dax opuścił głowę, a na jego ustach pojawił się… uśmiech. Uśmiech rozbawionego człowieka. Szyderczy uśmiech kogoś, kto albo miał przewagę albo nic do stracenia.
Mężczyzna podniósł wzrok, ukazując zupełnie inną odsłonę swojego jestestwa. Absolutną i niepodważalną pewność siebie oraz głębokie zadowolenie. Pytanie brzmiało, co wprawiło go w taki nastrój.
Jeśli zdołałeś tyle wywęszyć, to musisz wiedzieć, że ten anioł stróż, o którym mówisz, nie stanowi już dla nikogo żadnego zagrożenia. — Odchylił się, opierając się wygodnie o krzesło, nie zrywając kontaktu wzrokowego z przesłuchującym go Nosferatu, gdy wspomniał o Harpii Brujah.
Czegokolwiek szukacie, brzydale, nie znajdziecie tego. — Pokręcił głową zadowolony, sygnalizując Ukrytym, jakoby ich cel był poza ich zasięgiem.
Wyglądało na to, że blondyn mimo braku pewności, a może nawet i świadomości, co do rzeczywistego celu Maddoxa i Richarda, był święcie przekonany, że nieumarli polegną w swoim zadaniu, czymkolwiek ono było.