Droga do celu prowadziła przez północną część Chicagowskiej rzeki. Mogło to przynieść na myśl plany dwójki mężczyzn, których planem było najwyraźniej wrzucenie zwłok do wody. Gdyby im się to udało, zapewne nieprędko zostałyby znalezione, o ile w ogóle. Równie dobrze ciało mogłyby wypłynąć na brzeg pół stanu dalej, gdzieś na południu, a wtedy badanie tropów tego morderstwa byłoby nawet większym wyzwaniem niż szukanie igły w stogu siana. Los bywa przewrotny. Może był to zwykły przypadek, a może jakaś wyższa siła zapewniła szansę na sprawiedliwość dla kobiety, choć jak na ironię, jej sprawą zajmował się kolejny, choć inny rodzaj potwora. Najważniejsze było to, że Marcus miał już jakieś strzępy informacji, udało mu się pozyskać ghula, a teraz, póki miał czas przed otrzymaniem od niego raportu kolejnej nocy, jechał do domu ofiary.
Dzielnica Lake View mieściła się bardzo blisko Jeziora Michigan. Była to przyjemna dzielnica mieszkalna, od której był tylko kawałek do słynnego Parku Lincolna, znajdującego się niżej, bliżej wybrzeża. Galloway dotarł pod otrzymany od swojego kontaktu adres, pod białym, typowym, nie wyróżniającym się szczególnie, domem rodzinnym jakich było wiele w okolicy. Zapłacił blisko trzy dolary za kurs (-$2.59) i ruszył w stronę ciemno brązowych drzwi frontowych. Miejsce było zadbane. Trawnik był równo skoszony, a na ganku znajdowały się doniczki z kwitnącą zielenią, a także parę krzeseł i nieduży stolik pomiędzy nimi. W domu, na dolnym piętrze, nie było widać świateł. Jedynie w jednym z górnych okien można było dojrzeć jakąś aktywność. Pora była dość późna, to też można było się spodziewać, że sen zmógł już kogoś z domowników.
Gdy zapukał do drzwi, minęła dobra chwila, zanim ktoś zszedł na dół i zapalił światło na parterze. Za oknem po lewej można było dostrzec ruch. Po chwili zza drzwi dobiegł męski, młody i pewny głos, zadający jedno, proste pytanie.
Kto tam? — To musiał być Charles, syn kobiety. Wampir musiał dostosować swoją strategię i zadbać przede wszystkim o to, by chłopaka nie rozjuszyć. Dopiero potem mógł kombinować i mieć nadzieję na to, że pozwoli na chwilę rozmowy i to na wyjątkowo ciężki temat.

Ambicje były często głównym motorem napędowym, zarówno śmiertelników jak i nieumarłych. Szczególnie tych zepsutych i pozbawionych moralności. Marcus stawiał więc między innymi na tę właśnie kartę u Jonesa. Kwestia jednak tego, czy miało się udać zwrócić tego osobnika na właściwą drogę, było pod wielkim znakiem zapytania. Nadchodzące noce miały pokazać, czy wampir ocali swojego ghula i zaszczepi mu w sercu trochę dobra, czy pogrąży go w mroku i zgniliźnie jeszcze bardziej.
Tymczasem dobry, opanowany glina zapukał do drzwi, a słysząc zapytanie odpowiedział grzecznie, informując o celu swojej wizyty. Jak by nie patrzeć, Galloway w tym momencie nie kłamał. Poniekąd był prywatnym detektywem, choć samorealizującym się, a nie najętym przez kogoś innego. Sam przyjął na barki to śledztwo, pragnąć doprowadzić do sprawiedliwości tego, kto odpowiadał za to morderstwo. Nikt go o to nie prosił. Nie potrzebował żadnej zachęty finansowej. On po prostu chciał zrobić to, co uważał za słuszne, i opowiedzieć się za ofiarą w sytuacji, gdzie wszyscy inni zostali pozbawieni tej możliwości. Nie obchodziło go w jakie ciemne zakątki go to doprowadzi. Wiedział jedynie, że doprowadzi to do końca.
Nastała chwila ciszy po drugiej stronie drzwi. Minęły dwie sekundy, pięć, osiem, zamek drzwi został odblokowany. Drzwi się otwarły, a w nich stanął nieco wyższy od Marcusa, dobrze zbudowany brunet o jasnej cerze i gładkiej twarzy z charakternym podbródkiem, stojący w podkoszulku i spodniach. Nie wyglądał na zachwyconego wizytą detektywa. Ciepłe światło z wnętrza domu rozjaśniło przód sylwetki wampira i jego nienaturalnie bladą twarz. Chłopak zmierzył go wzrokiem i rozejrzał się dookoła.
Detektyw, tak? W jakiej sprawie? — Zapytał krzyżując ręce na piersi i przyglądając się Spokrewnionemu podejrzliwie, opierając się ramieniem o framugę drzwi.
Podczas gdy w półmroku ulic Wietrznego Miasta brak żywego koloru skóry mógł nie rzucać się szczególnie w oczy śmiertelnikom, tak teraz, stojąc przed drzwiami domostwa, z którego uderzały w niego promienie światła z żarzących się w środku lamp, Galloway mógł poczuć się mniej bezpiecznie. Nienaturalny wygląd nieumarłego mógł potencjalnie zaważyć o sukcesie w rozmowie z mężczyzną, który już teraz krzywo na niego patrzał, zapewne zastanawiając się nad aparycją gościa, jak i niewątpliwie nad śledztwem, które przywiodło go pod drzwi rodziny Davis.

Kobieta wychowała sobie kawał syna. Był to facet, który rzeczywiście wyglądał jakby mógł przyłożyć, gdyby został do tego sprowokowany. Pani Davis nie mogła prosić o lepszego strażnika przeganiającego nieproszonych gości. Charles dał wampirowi szansę, by powiedział z czym przychodzi, aczkolwiek jego ton i postawa jasno dawały do zrozumienia, że robi to bardziej z czystej grzeczności.
Sprawa była delikatna i wymagała równie delikatnego podejścia, a blada twarz Gallowaya wcale nie ułatwiała mu pracy. Z różnych powodów nieszczególnie żywy kolor, jakim się charakteryzował, mógł spłoszyć rozmówcę. Co jednak mógł zrobić w takiej sytuacji. Nie miał jak usunąć się w cień, a na rozpalenie krwi celem przybrania bardziej ludzkiego wyglądu było już za późno. Musiał improwizować i skorzystać z innych możliwości. W tej krótkiej chwili zdecydował się spróbować aktywować moc Prezencji, mając nadzieję na to, iż pomoże ona w ułatwieniu komuniacji.
W momencie, gdy z ust Spokrewnionego padło imię Elizabeth, na twarzy chłopaka pojawił się nieprzyjemny, groźny grymas. Jego żuchwa się poruszyła. Zęby się zacisnęły. Jednak słuchał dalej, spoglądając swoimi ciemnymi, brązowymi oczyma przeszywającym wzrokiem w oczy nieumarłego. Wysłuchawszy go pokiwał głową, nieco szybciej oddychając, i znów spojrzał podejrzliwie w lewą i prawą stronę, analizując otoczenie, nim znów zwrócił się do detektywa.
A kim niby jest ten klient, co? Nikt z rodziny nikogo nie najmował. Coś kręcisz. — Pewnie i z pewnym zarzutem odpowiedział, nie dając wiary słowom jakie wypływały z ust obcego.
Z resztą, nie przychodzisz pan z żadnymi rewelacjami. To wszystko już wiemy. — Parsknął, wzruszając pogardliwie ramionami na domniemane postępy wampira.
Jasne że umorzyli śledztwo i zamknęli usta wszystkim w okolicy, do cholery. O ile nie masz do powiedzenia czegoś interesującego, nie marnuj mojego czasu chłopie. — Dodał wnerwiony, odklejając się od framugi i stając przy drzwiach w takiej pozycji, by móc się cofnąć i zamknąć drzwi frontowe.
Wyglądało na to, że widoczna od początku niechęć brata ofiary do Kainity wciąż była obecna w takim samym, o ile nie większym stopniu, gdy zarzucił Marcusowi przedstawianie nazbyt oczywistych faktów. Czyżby wampirza moc na niego nie podziałała? Było to możliwe, sądząc po jego reakcjach i postawie. Wszystko zdawało się w tej chwili grać przeciwko Spokrewnionemu. Był teraz w nieciekawej sytuacji, gdzie musiał szybko pomyśleć nad sensownymi argumentami, które mogłyby zapewnić zainteresowanie młodego, zirytowanego w danej chwili, pana Davisa, a co za tym idzie pozwolić na kontynuowanie dyskusji i możliwe dowiedzenie się czegoś na temat ofiary, co pozwoliłoby znaleźć możliwie motyw zabójstwa, albo przynajmniej inne poszlaki.

Wszystkie inne metody zawiodły. Ani grzeczność, ani użycie wampirzych zdolności nie zdało egzaminu, to też Spokrewniony zmuszony był do użycia nieco mniej kurtuazyjnych środków, choć nie aż tak skrajnych jak wcześniej. Igraszki słowne i uprzejmości nie miały tu zdać egazminu, więc przyszła pora na brutalną szczerość. Marcus walnął prosto z mostu, przekazując bratu dziewczyny wszystkie informacje jakie zdołał póki co zgromadzić.
Charles zmarszczył brwi słuchając z uwagą treściwych konkretów na temat brudnego gliny i prawdy o śmierci Elizabeth. Wpatrywał się w oczy Gallowaya zaciskając szczękę. Stał tak w ciszy przez chwilę, zapewne trawiąc garść informacji jakie właśnie otrzymał. Wreszcie obrócił się, chwycił za klamkę drzwi i zamknął ja za sobą. Pogmerał w kieszeni spodni i wyciągnął z nich paczkę papierosów, łapiąc za jednego, dobywając zapalniczki i odpalając go, by następnie porządnie się zaciągnąć.
Zrobił parę kroków do przodu, opierając się ręką o drewnianą podporę ganka przy samych schodach, wypuszczając z ust chmurę trucizny, rozmywającej się dalej w powietrzu.
Kurwa. — Rzucił cicho pod nosem, patrząc przed siebie.
Elizabeth nie zasłużyła na taki los. To była dobra dziewczyna. Do jasnej cholery. — Znów się zaciągnął i agresywnie wydmuchał dym, również przez nos.
Zawsze marzyła o tym, by móc zmieniać świat na lepsze. Pomagała ludziom. Co za kurewski bezsens. — Chłopak został zdominowany przez zmieszane emocje gniewu i smutku, które było wyraźnie słychać w jego głosie. Na szczęście jednak jego gniew nie był skierowany już w stronę detektywa, a sprawców tej zbrodni.
Nie mam pojęcia kim jest ten zasrany Burnett, ale chętnie dobrałbym mu się do dupy i wycisnął z niego wszystko co wie na temat tego kto to zrobił. — Lekko odwrócił głowę w stronę wampira, spoglądając na niego kątem oka.
Znów minęła chwila ciszy i zastanowienia. Dopiero po kolejnym buchu młody pan Davis mówił dalej.
Elizabeth nigdy nie obracała się w żadnym szemranym towarzystwie. Prowadziła swój biznes, uczciwy biznes, polegający na pomocy bezdomnym i bezrobotnym stanąć na nogi. Nie próbowała nawet maczać palców w lokalnej polityce, bo wiedziała, że tam siedzą tylko bezduszne hieny, które by ją zżarły żywcem. — Opuścił na chwilę głowę i pokręcił nią ze smutkiem. Starał się trzymać emocje na wodzy, zarówno swój gniew, jak i rozpierającą gorycz i smutek spowodowane tą niepowetowaną stratą. Emocje te spotęgowane były dodatkowo przez nowiny, jakie pod jego drzwi przyniósł obcy.
Nie wyobrażam sobie żeby ktoś mógł chcieć jej krzywdy. Kto… Kto mógł to kurwa zrobić!? Jak!? Dlaczego!? — Znów odwrócił głowę w stronę bladego Kainity, podnosząc nieco głos, mówiąc prawie przez zęby. W jego oczach widać było ogromny ból i rosnącą furię. Wkładał sporo energii w to, by się nie stracić nad sobą kontroli.
W tej chwili Charles był w takim stanie, że Marcus mógł dopytać go na temat wszystkiego co mogło przyjść mu do głowy. Chłopak współpracował i widać, że był gotowy odpowiedzieć teraz na wszelkie pytania, które mogłyby pomóc tej sprawie.

Rozpalone emocje i gotująca krew, tak bardzo znane Krzykaczowi, pobudziły jego zainteresowanie pokrzywdzonym, który stał przed nim mówiąc o swej siostrze. Marcus sam wciąż był młody, ledwie odstający od ziemi Neonata. Jednak już teraz pojawiło się w nim pragnienie wciągnięcia w świat mroku kolejnego straceńca, który mógłby wraz z nim przemierzać noce, walcząc z niesprawiedliwością czającą się za każdym rogiem Wietrznego Miasta. Oczywiście, było na to za wcześnie. Odrywanie jedynego protektora domu, gdy jego obecność była tam niezwykle istotna, byłoby co najmniej okrutne. Ale Spokrewniony miał czas, tak samo jak i chłopak. Ale czy rzeczywiście miał w sobie ten sam płomień co nieumarły detektyw? Czy jego emocje kończyły się tam, gdzie jego żałoba? Był czas, by się o tym przekonać.
Głowiąc się nad słowami Charles’a, Galloway nie miał podstaw do żadnych sensownych wniosków. Jeszcze nie. Musiał drążyć dalej, dowiedzieć się, gdzie mieściła się siedziba biznesu dobroczynnej kobiety.
Przeszkadzać? Do cholery, w jaki sposób? Pomagała tym, którzy nie mogli liczyć na wsparcie od nikogo innego. Nie wiem jak można komuś podpaść w taki sposób. — Zirytowany burknął, wzruszając ramionami. Wydawało się dla niego absolutnie niemożliwym, by zajęcie Elizabeth mogło mieć cokolwiek wspólnego z jej śmiercią. Życie bywa jednak przewrotne, a potwory w świecie ludz, a zwłaszcza świecie biznesu, były, niestety, częstym widokiem.
Marcus próbował poukładać sobie to w głowie i wyciągnął pewne wnioski. Jej biznes był dla niego, przynajmniej w tej chwili, jedyną sensowną poszlaką. Planował ją zbadać i sprawdzić, czy uda mu się znaleźć tam jakieś powiązanie.
Miała małe biuro w południowej części West Town. Dosłownie taka mała klatka z chyba dwoma, czy trzema niedużymi pomieszczeniami. — Po ponownym wypuszczeniu powietrza pełnego trucizny, podyktował Gallowayowi adres wspomnianego biura.
Od razu mówię, że nie mam klucza. Nikt nie wie co się z nimi stało. — Było możliwym, że ktoś ją ograbił z kluczy w dzień, gdy została zamordowana, a może i przetrzymywała je policja. Nie sposób było stwierdzić w danej chwili.
Ale naprawdę nie wyobrażam sobie, by mogła działać na szkodę czyimś interesom. Nie była konfliktowym człowiekiem, ani chciwym. Trzymała się na boku i robiła swoje nie wchodząc nikomu w drogę. — Dodał na koniec, nie dopuszczając do myśli scenariusza, jaki przedstawiał Kainita.

Detektyw doskonale rozumiał, że gdybanie i głośne spekulacje były co najmniej nie na miejscu w obecnej sytuacji i na tym etapie śledztwa. Nie miał żadnej pewności co do trafności swoich teorii, to też musiał czuć, że podjął właściwą decyzję nie drążąc dalej tego tematu.
Wiedział jaki był kolejny cel jego podróży. Następne miejsce, gdzie mógł szukać informacji i poszlak, które mogły potencjalnie pomóc mu rozwiązać zagadkę tego morderstwa i ukarać tego, lub tych, którzy za nim stali. Było jasnym, że w sprawę było zaangażowanych co najmniej kilka osób. Dwójka dryblasów, którzy wieźli zwłoki do rzeki, Oficer Jones, który okazał się być najniżej w hierarchii, a także Kapitan Burnett, który nie było wiadomo, czy był na szczycie tego całego syfu, czy wykonywał polecenie jeszcze kogoś innego.
Dla Spokrewnionego dysponującego tak znaczącą siłą jak Marcus, zamknięte drzwi rzeczywiście mogły nie stawiać większego kłopotu, to też nie miał powodu do szczególnych zmartwień w tym temacie.
Na horyzoncie wciąż panował zmrok, aczkolwiek powoli przebijała się tam jeszcze ledwo widoczna, jasna poświata, która w ciągu następnej godziny, może dwóch, miała rozciągnąć się nad całym regionem.
Charles tylko wzruszył ramionami i burknął pod nosem w odpowiedzi na filozoficzne pieprzenie.
Nie potrzebuję żadnych obietnic, tylko sprawiedliwości. Jeśli faktycznie znasz się na tym, to rób co masz robić i dopadnij tego, kto stoi za śmiercią Elizabeth. Powodzenia. — Odparł chłodno, gdy przyszło do pożegnania, dogaszając papierosa w stojącej na stoliku popielniczce, by wreszcie zniknąć za drzwiami swojego domu. Chwała, że przez cały ten czas udało się uniknąć tematu aparycji Spokrewnionego. Gdyby nie to, że chłopak był odwrócony większość czasu, to ta rozmowa mogła potoczyć się nieco inaczej. Udało się jednak pomyślnie pozyskać kilka użytecznych informacji, które niewątpliwie przydadzą się w nadchodzących nocach.
Mając te niecałe parę godzin w zanadrzu, Marcus mógł spokojnie pojechać z powrotem do schronienia. Minęła dobra chwila aż znalazł taksówkę i został zabrany pod swój adres w Central (-$2.27). Z ogromnym zapasem czasu dotarł na miejsce, będąc bezpiecznym przed nadchodzącymi, zabójczymi promieniami słońca.