Noah Johnston | Marcus Galloway
Wiele zmieniło się w ciągu ostatnich nocy. Niedawno wprowadzony w świat mroku Neonata zaczął wykazywać się pociągiem do nielegalnego biznesu. Za życia było to nie do pomyślenia. Nawet gdy Noah stał się jednym z krwiopijców, jego moralność mocno utrudniała mu angażowanie się w brudne interesy. Jego perspektywa uległa jednak znaczącej zmianie, a jego metody stały się bardziej wyrachowane. Był nieco mniej moralny, a bardziej praktyczny. W obecnych nocach liczyło się głównie przetrwanie, a tam bardzo niewiele miejsca było na przepełnione heroizmem i moralnością mrzonki. Również Marcus miał świadomość tego, że musi dbać o swoją egzystencję i zapewnić sobie chociaż minimum dobrobytu. Z resztą, nawet jeśli miał upierdzielić kilka łbów jakiś parszywych gangsterów, to nie ugodziłoby to w jego własną moralność. Nie widział wartości w gnidach żerujących na cierpieniu innych, a ci miastowi kryminaliści dorabiających się grosza kosztem innych ludzi raczej nie mieli nieskalanych krwią dłoni.
Oboje Spokrewnieni potrzebowali forsy, a żaden z nich nie miał w tej chwili realnego źródła dochodu. Czekanie na to, aż któryś ze starszych Kainitów zapewni im płatną robotę, było raczej marną opcją. Jeśli chcieli przetrwać, lub nawet więcej, egzystować na jakimś pewnym pułapie, nie musząc martwić się o to, czy starczy im pieniędzy do końca miesiąca, to musieli wziąć sprawy w swoje ręce i sami rozkręcić jakiś biznes. Plan jaki ułożył sobie w głowie Johnston, by następnie przedstawić go swojemu współpracownikowi, gdzie we dwójkę poniekąd tworzyli na tym etapie małą koterię, wydawał się być dla obu Neonatów sensowny. Zgodzili się, by wspólnie wyruszyć w poszukiwaniu związanych z O’Donnelami cwaniaków. Wedle słów Johnstona, ten gang to miały być płotki, a więc stosunkowo łatwy cel. Poza tym, że kręcili swoją operację gdzieś na południu miasta, nie wiedzieli nic więcej, to też musieli zasięgnąć języka w znajdujących się w tamtych rejonach irlandzkich speakeasy.
W kwestii barów było nieco pod górkę. Za życia Noah raczej nie kręcił się między kieliszkami alkoholu tak często, a już na pewno nie w otoczeniu iroli. Z kolei Galloway w Chicago przebywał dość krótko, bo raptem parę lat, to i nie znał aż tak dobrze tamtejszego otoczenia, nie mówiąc o lokalnych grupach przestępczych. Mimo to, nazwisko O’Donnell faktycznie zdawało mu się jakby znajome. Niemniej, ta spontaniczna decyzja sprawiła, że nieumarli postanowili martwić się o szczegóły dopiero po dotarciu w tamte rejony.
Złapali taksówkę i ruszyli, jadąc w dół miasta i coraz bardziej oddalając się od tętniącego życiem serca Chicago, docierając do mniej zaludnionych rejonów. Ostatecznie mężczyźni wysiedli gdzieś w południo-wschodniej części Southwest Side. Klimat tego miejsca był zgoła inny, niż to, do czego przywykli. Rejon ten charakteryzował się bardziej industrialnym stylem, będąc domem dla lokalnej kolei, a także robotniczych blokowisk. Teraz, skoro już tam byli, pytanie brzmiało; co dalej? Po chwili namysłu doszli do wniosku, że w okolicy mógł być jakiś bar, ale nie byli co do tego pewni, a absolutnej pewności nie mogli już na pewno mieć w kwestii tego, czy należał on rzeczywiście do Irlandczyków. Marcus musiał zdać sobie w którymś momencie sprawę, że miał przecież kontakt, który mógł potencjalnie pomóc namierzyć pożądany lokal. Jego ghul, jako mundurowy, nawet mimo niskiej rangi, powinien w miarę dobrze znać miasto. Do spotkania z nim jednak było trochę czasu, a ambitni krwiopijcy nie mieli zamiaru czekać, tak więc ta opcja zdobycia informacji odpadała.
Mieli już plan na to, jak rozegrać samą rozmowę. Najpierw jednak trzeba było delikwentów znaleźć, a przecież speakeasy w mieście nie miały nad drzwiami wywieszonych banerów, informujących o sprzedawanym alkoholu. Dawniej bary były dostępne dla wszystkich i nie trzeba było ich szukać. Jednak teraz dostęp do nich nie był już taki łatwy. Było to w tej sytuacji jak najbardziej zrozumiałe. Nikt nie życzył sobie przecież nalotu agentów prohibicji i zamknięcia interesu, lub w najlepszym przypadku zgarnięcia całego towaru, tak więc ostrożność i skryte działania były na porządku dziennym. Zwykli ludzie jednak chodzili do takich miejsc często i pili. Nietrzeźwych osobników dało się czasami zobaczyć na na mieście. Oznaczało to tyle, że sporo ludzi pragnących oderwania się od codzienności wiedziało, które lokale serwują nielegalne trunki. Być może to było dobrym punktem zaczepienia dla aspirujących biznesmenów.

Nieumarli głowili się nad strategią, jaką mieli objąć w drodze do znalezienia właściwego lokalu. Jeśli nie chcieli przestraszyć postronnych, bądź wzbudzić podejrzenia przepytując ich,, musieli zrobić to z głową. Oczywiście, oboje zaczęli od przybrania bardziej ludzkiego wyglądu, co by przynajmniej sprawiać wrażenie żyjących i oddychających członków Chicagowskiej społeczności, i nie zniechęcać do siebie ludzi samym niezdrowym kolorem skóry. Reszta ich aparycji zdawała się zdawać egzamin, przynajmniej pozornie. Siedząc już wewnątrz pojazdu, można było przejść do interesów spróbować wywiedzieć się czegoś od przewoźnika, który transportował dwójkę wampirów do Southwest Side.
Inicjatywę przejął Noah, próbując podejść stosunkowo młodego mężczyznę za kółkiem, który z początku nie wydawał się chętny do pogaduszki, a gdy wspomniał o fabryce i chęci zatopienia zmęczenia w kieliszku alkoholu, widać było jego zdziwienie. Gdy Noah wspomniał o wynagrodzeniu pieniężnym, kierowca zaśmiał się mówiąc, że przecież dobrze się napić można tutaj, na miejscu. Był w stanie wskazać im jedną, czy nawet dwie, znane mu lokacje w okolicach Lower West Side. Nawet nie trzeba było daleko jechać. Dopytał też, w której fabryce pracują, wspominając że chyba w najbliższej okolicy klubu, skąd się zabrali taksówką, żadnej nie było.
Rozmowa w końcu przekierowana została na historyjkę o irlandzkiej whisky, mocno sugerującej czego klienci rzeczywiście chcieli, a czego nie mogli dostać wyżej. Jasne, pewnie były tam dobrej jakości trunki, ale wątpliwe, by w jakiś sposób trafił tam wyrób z rąk Irlandczyków. Przyznał, iż słyszał jedynie, że jakieś ich trunki można dostać w barach na południu miasta. Parę razy wiózł nawet ludzi z tamtych rejonów, ale nie wpadł na pomysł, by się ich o to dopytać. Stwierdził, iż miał nadzieje, że jeśli uda im się taki lokal znaleźć, to jeśli przyjdzie im się znów zobaczyć, to dadzą mu znać, śmiejąc się przy tym.
Ostatecznie więc nie udało się od taksówkarza uzyskać informacji, choć był skłonny do rozmowy i zawiezienia Spokrewnionych do znanego mu speakeasy. Dojechali więc do Southwest Side i tam wysiedli. Noah zapłacił za przejazd, co dla Marcusa musiało być zbawienne, wziąwszy pod uwagę jego niezbyt głębokie kieszenie.
Na miejscu bezklanowiec wskazał na ważną rzecz, której musieli unikać, o ile nie okaże się to jedyną opcją. Póki co mieli jakieś rozwiązania, więc nie musieli się jeszcze posuwać do zaczepiania podchmielonych śmiertelników na ulicy. Noah postanowił zadzwonić do swojego znajomego, mając nadzieję, że ten będzie w stanie rzucić nieco światła na tę sprawę i nakierować nieumarłego na jakiś trop.
White po dobrej chwili odebrał telefon, witając Noaha i pytając o jego samopoczucie. Na szczęście nic nie wspomniał o poszukiwaniu wampira, co było dobrymi wieściami. Oznaczało to, że Shad i Patricia jeszcze nic nikomu nie zgłaszali po urwanym telefonie Johnstona. Ale tak naprawdę nie sposób było wiedzieć na jakim etapie wszystko było po ich stronie. Mógł mieć tylko nadzieję, że nikt nie będzie go aktywnie szukać. W toku rozmowy George okazał pewne zrozumienie i wspomniał, że zna jeden lokal. Podał adres, który mieścił się spory kawałek, bo kilka przecznic dalej. Parias dowiedział się od mężczyzny tylko tyle, że można tam wypić alkohol. Jednak to, czy było to miejsce zarządzane przez Irlandczyków, czy nie, pozostawało tajemnicą, i udanie się tam byłoby, mimo wszystko, strzałem w ciemno.
Tymczasem samozwańczy detektyw, który wiedział, że nie ma możliwości pozyskać informacji od swojego ghula, przynajmniej w tym momencie, postanowił zbadać teren. Co prawda nie znał tego miasta tak dobrze, jak swojego rodzimego, ale znał pewnie metody ludzi ulicy - nawet jeśli tylko ze słyszenia - które obce były szarym obywatelom, a nawet i wielu mundurowym. Skupiał się więc na detalach, które mogły wydawać się pozornie nieistotne. Szukał czegokolwiek, mogącego układać się w jakiś wzorzec. Spędził dobrą chwilę rozglądając się po okolicy, obserwując mury budynków i inne elementy otoczenia. W czasie gdy jego partner rozmawiał przez telefon, jego śledztwo zdawało się, że… odniosło wreszcie pewien skutek. Z tyłu jednego z pobliskich budynków, na murze, udało się Gallowayowi dostrzec ledwo widoczny, skromnej wielkości malunek. Kainita musiał podejść bliżej i dobrze się mu przyjrzeć, by dojrzeć, iż jest to amatorska ilustracja czegoś, co przypominało harfę. Czyżby była to harfa celtycka? Jeśli tak, to byłby to właściwy trop, zważywszy na historię i znaczenie tego symbolu. W którym jednak kierunku wskazywała? Jedyne, co przychodziło na myśl, to łuk skierowany w przeciwną stronę do tej, gdzie instrukcje otrzymał Noah.

Rozmowa telefoniczna przebiegła dość nieźle, i choć Noah nie uzyskał nazbyt szczegółowych informacji, to miał pewien punkt zaczepienia. Powrócił do swojego kompana, który zakończył właśnie badać teren, znajdując przy tym wskazówki, których szukał, i które miały doprowadzić go potencjalnie do baru Irlandczyków.
Dwójka wampirów wymieniła się informacjami, jakie zdobyli, oboje zaintrygowani znaleziskiem w postaci symboli takich, jak ten na tyle budynku. Postronni nie tylko nie mieliby pojęcia co znaczy, ale najpewniej nawet by go nie zauważyli. Jednak doświadczony, nieumarły detektyw wiedział jak się za to zabrać. Dzięki temu Spokrewnieni mieli klarowną poszlakę, którą mogli podążyć.
Oczywiście nie obyło się bez nakreślenia przez Johnstona planu działania i celu, jaki oboje mieli osiągnąć. Wszystko opierało się w danej chwili o kwestię znalezienia informacji. Użytecznych informacji, które mogły pomóc wampirom zbudować… lub przejąć… biznes alkoholowy. Zwinięcie jakimś gangsterom ładunku z alkoholem, albo nawet lepiej, całej warzelni, byłoby niemałym sukcesem dla tych ambitnych biznesmenów.
Podążając bocznymi uliczkami szukali kolejnych malunków, mających wskazać im kierunek. Oboje z uwagą przyglądali się ścianom, murom i drewnianym ogrodzeniom, znajdując kolejne, skąpane w półmroku ilustracje harfy, prowadzące ich do celu. W oddali mogli zasłyszeć szczekanie, a w którymś momencie nawet i trzask szkła, któremu towarzyszyło darcie gęby.
Symbole harfy doprowadził w końcu nieumarłych pod niepozorny, czteropiętrowy budynek, gdzie na parterze znajdował się przybytek z zasłoniętymi oknami, bez żadnego szyldu, ani oznaczeń. Ruch był tam jednak stosunkowo duży, szczególnie biorąc pod uwagę późną godzinę. Wszystko wskazywało na to, że są na miejscu.
Otwierając drzwi i przechodząc przez mały, ciasny hol, w ich oczy momentalnie rzuciła się irlandzka flaga wisząca nad barem. Wesołe towarzystwo składające się głównie, ale nie wyłącznie, z mężczyzn, doskonale się bawiło. I głośno, z wznoszonymi toastami i uderzeniami kieliszków. Było widać co najmniej kilku gości, którzy byli urżnięci do tego stopnia, że lepiej było nie odpalać zapałki przed ich ustami, gdyż zamieniliby się w ziejące ogniem bestie, co z resztą dobrze oddawałoby ich dobrze znany temperament. Mówiąc o temperamencie, nie brakowało widoku dwójki facetów po trzydziestce, którzy okładali się po gębach, podczas gdy klienci nieopodal im kibicowali. Obyło się bez zniszczenia mienia, a sama walka zdawała się prawie przyjacielska, oceniając po interakcji oponentów. Za samym barem stała, o dziwo, kobieta. Nie wyglądała na delikatną, w żadnym razie. Ta brązowowłosa, stosunkowo szczupła istota mająca koło trzydziestki na karku miała bystry wzrok i ostre spojrzenie. Wystarczył jeden gest, by spity awanturnik, zaczepiający ludzi i wykrzykiwujący wulgaryzmy w rogu po drugiej stronie spotulniał i usiadł na swoim miejscu.
Kilku delikwentów zwróciło uwagę na dwójkę nowoprzybyłych, w tym i obsługa lokalu, mierząca obu od stóp do głów. Nikt jednak ich nie zaczepił ani nie skomentował obecności obcych. Musieli jednak postępować ostrożnie, jeśli chcieli osiągnąć swój cel i nie wzbudzić podejrzeń. Ostrożny dobór słów i dobrane historyjki były kluczowe, celem pozyskania użytecznych dla nich informacji.