---

Umówiony tuż za budynkiem posterunku policji, Diogenes zjawił się trochę przed czasem. Dość łatwo udało mu się znaleźć boczną uliczkę za biblioteką, o której wspomniał Richard. Spoglądając wgłąb nie zauważył żadnej aktywności, przynajmniej na razie. Nie udał się jednak do środka, a zasiadł gdzieś w pobliżu, pod ścianą, wtapiając się w miejskie tło, któremu nie brakowało pozbawionych dachu nad głową ludzi. Byli tacy, którym się nie poszczęściło, powinęła się noga i skończyli po uszy w długach. Innych na ulice wyrzucał przegniły system. Gene wykorzystywał to na swoją korzyść, stając się niezauważalnym mimo kondycji, jaką permanentnie zagwarantowała mu krew Nosferatu. Maskował się, w istocie, na tyle dobrze, że w czasie oczekiwania na drugiego Ukrytego, w jego niedawno nabytej — czy raczej zdobytej — czapce, zadźwięczało parę monet, no i nawet pojawił się jakiś banknot!
Masz jeszcze ode mnie. — Do nakrycia głowy wpadł kolejny pieniądz, któremu towarzyszył znajomy głos. Podnosząc łeb, Gene mógł dostrzec Richarda, choć chwilowo noszącego bardziej wyjściową twarz. Wyglądało to na jedną z mocy dyscypliny, jaką władali Nosferatu. Jego skóra wyglądała staro, z licznymi zmarszczkami, ale ludzko. Podobnie było z jego oczami, które nie świeciły w danym momencie. Zdawało się też, jakby miał trochę więcej siwych włosów na głowie, acz wciąż za mało, by zakryć łysiejący łeb.
Chodź. Pogadamy na osobności. — Wampir zaprosił Maddoxa, by podążył za nim wgłąb uliczki za biblioteką, gdzie mieli się spotkać.
Gdy neonata podliczył swój zarobek, mógł być względnie zadowolony z zarobku. W jego kieszeni znajdowało się dość, by móc swobodnie jechać autobusem na drugi koniec miasta, gdyby tylko chciał (+$4.50).
Zanim zaczniemy działać, powiedz co ogólnie umiesz. Potrafisz otwierać zamki? Łamać zabezpieczenia komputerowe? — Włamywanie się na posterunek policji, i to dość głęboko, bo do pomieszczenia z dowodami, wymagało pewnych umiejętności. Nic więc dziwnego, że Richard chciał wiedzieć co potrafi jego towarzysz, któremu postanowił pomóc w śledztwie.
Zaginięcie Camerona, wbrew pozorom, dotyczyło wszystkich. Był to wszakże kolejny z prominentych Spokrewnionych, który wpadł w tarapaty. Podobnie jak w przypadku Fundacji Tremere, którego głową był Frank Weaver, tak i tutaj nieznany był los Harpii Brujah. Można było mieć jedynie nadzieję, że pośród przedmiotów osobistych tego całego Coopera znajduje się cokolwiek mogącego naprowadzić nieumarłych na dalszy trop.

Spokrewnieni szybko zniknęli z widoku, chowając się w uliczkę, na końcu której znajdowała się brama wjazdowa. Ta część budynku wyglądała na połączoną z samym posterunkiem.
Świetnie. Czyli będziemy mogli podzielić się obowiązkami. — Każdy musiał mieć jakiś wkład. Maddox mimo iż dopiero nabywał przydatne umiejętności, to coś tam jednak umiał. Cóż by to była za kompromitacja, gdyby się okazało, że potrafi tylko machać pięściami!
Niestety, nasza dyscyplina nie zda tutaj egzaminu. Cholerna cyfrowa technologia. — Nadnaturalna dyscyplina Niewidoczności nie miała szans w starciu z nowoczesnymi kamerami, których nie dało się w ten sposób oszukać. Trzeba było bardziej tradycyjnych rozwiązań. Czy Richard miał jakiś pomysł?
Jeśli nie chcemy budzić podejrzeń, potrzebujemy przebrań. Mam gościa, który za niedługo powinien tutaj podjechać i dostarczyć nam parę mundurów. Nie wiem niestety w jakim będą stanie, ani czy są to aktualne modele. — Richard wyglądał na nieco zirytowanego. Zdobycie wiarygodnego przebrania nie było w tym przypadku takie łatwe. Przedawniony mundur może nie byłby nazbyt zauważalny w kamerze, ale już przy bliższym kontakcie z kimś wewnątrz byłoby pewnie kłopotliwe. Należało więc mieć nadzieję, że obejdzie się bez komplikacji.
Będzie trzeba wejść do systemu i sprawdzić czego konkretnie szukamy. Skoro masz do tego narzędzia, to zostawię to Tobie. — Diogenesowi przypadła rola szperania w komputerze policyjnym celem znalezienia informacji o własności świętej pamięci Leona Coopera.
Powiedzmy. Chętnie się przekonam co potrafisz. — Odpowiadając na pytanie Diogenesa, wampir spojrzał na zegarek. Czekał na przybycie swojego człowieka.

To czy wiedza aspirującego hakera będzie wystarczająca tej nocy, to miało się dopiero okazać. W razie czego wystarczył sms lub telefon do Hectora, by dowiedzieć się na temat informatycznych narzędzi znajdujących się na pendrivie Diogenesa. No ale by mieć okazję w ogóle zrobić z nich pożytek, należało wpierw dostać się na posterunek, co przy obecnej aparycji dwójki Nosferatu mogło okazać się nieco kłopotliwe. Była jednak nadzieja w tym, że człowiek Richarda dostarczy policyjne mundury.
Niekoniecznie. Ale wiem gdzie szepnąć i drapnąć, żeby osiągnąć pożądany efekt. — Zaradny wampir oczywiście mógł sobie poradzić nawet bez rozległej sieci kontaktów, ale jednak musiał mieć kogoś, kto będzie jego rękoma, oczami i uszami.
Mhm. Jeśli masz opanowane podstawy, to mogę spróbować ci z tym pomóc po tej robocie. — Nie było obiekcji ze strony Ukrytego. Nie zdawał się również oczekiwać niczego w zamian za pomoc. Przeklęci mieszkańcy tuneli byli jedną, wielką rodziną i pomagali sobie nawzajem. Od tego zależało ich wspólne przetrwanie. Towarzysz Maddoxa złapał za komórkę, przyjrzał się wyświetlaczowi, po czym wklikał jakąś wiadomość i schował telefon z powrotem do kieszeni.
Musimy ruszać. Mój gość zaparkował w alejce kawałek dalej. Sprawdźmy co nam przywiózł. — Kilka minut później, po przejściu przez ulicę i skręceniu do bocznej alejki, Spokrewnieni dotarli do białego, jednego z najbardziej powszechnych i widocznych na ulicy vanów, który nie rzucał się w oczy.
Gdy Nosferatu zbliżali się do jego tyłu, drzwi kierowcy otworzyły się i z wozu wysiadł mężczyzna w czarnej czapce z daszkiem, ciemnych jeansach i beżowej, lekko rozpiętej kurtce, pod którą znajdował się czarny sweter. Jego twarz zdobił dwutygodniowy zarost, acz nie tylko on. Nieco zbyt mocno widać były miejscami żyły na jego twarzy oraz pewne subtelne deformacje. Trochę szpeciło to twarz, która generalnie nie należała do najbrzydszych.
Szefie, mam dobre wieści i złe wieści. — Mężczyzna odezwał się, gdy zbliżył się do Richarda. Spokrewniony zasygnalizował ruchem głowy, by ten mówił.
No to tak, eee, jest mundur. To te dobre wieści. Złe wieści są takie, że jest tylko jeden. Mam nadzieję, że to nie będzie dużym problemem. — Gość nerwowo podrapał się po tyle głowy, wykrzywiając gębę w grymasie, który zdradzał jego zdenerwowanie.
Co do licha stało się z drugim? — Irytacja malowała się na twarzy Richarda.
Gość mnie porobił. Powiedział, że ostatecznie nie mógł więcej wynieść, bo by zauważyli, że coś jest nie tak. — Odpowiedział na pytanie wzruszając ramionami. Nosferatu ruchem dłoni kazał otworzyć tylne drzwi pojazdu i pokazać zawartość.
W środku, głęboko, znajdowało się kilka skrzynek, a bliżej drzwi zafoliowany mundur policyjny. Richard rozpakował go i obejrzał z bliska. Wyglądał na nowy, jeszcze nieużywany.
Cholera, no dobra. Masz jakiś pomysł co z tym fantem zrobimy? — Richard zwrócił się do Maddoxa, licząc na sensowne rozwiązanie. Była ich dwójka, mundur tylko jeden. Co oznaczało, że przez frontowe drzwi miał szansę przejść tylko jeden z nich.

Sądząc po aparycji kierowcy vana, szanse na to, że przynajmniej sporadycznie chłeptał vitae nieumarłego były dość wysokie. Mógł być ghulem samego Richarda.
Sytuacja była w tej chwili mało komfortowa. Tylko jeden z dwójki Spokrewnionych miał szansę wejść na posterunek przez drzwi frontowe, bez wzbudzania większych podejrzeń. Gene wpadł na pomysł i zgłosił się na ochotnika. Miał realną szansę pozbyć się problemu w postaci kamer i otworzyć drzwi dla Richarda.
Jest wejście z tyłu. Musiałbyś mi tylko otworzyć drzwi, ale dopiero PO wyłączeniu kamer. — Zważywszy na dość specyficzną aparycję Richarda, wyłączenie systemu monitorującego było absolutnie konieczne, by utrzymać Maskaradę. Dopiero wtedy Nosferatu mógłby wejść do środka bez obaw o zostanie wykrytym i rozpoznanym.
Jeśli ci ta rola odpowiada, to możemy działać. Zakładaj mundur i jazda. — Ukryty poprawił swój płaszcz, naciągając go mocniej na siebie, czekając aż zamaskowany wampir zmieni odzienie.
O ile nie było żadnych dodatkowych detali do obgadania, to Maddox mógł schować się na moment w vanie i przebrać, podczas gdy Richard czekał na zewnątrz. Diogenes rozglądając się dookoła, wzdłuż uliczki w tę i drugą stronę nie dojrzał żadnych gapiów, którzy mogliby go później zdemaskować. Miał więc moment, by zmienić przebranie. Potem była kolej na to, by się wykazać.

Zarówno w kwestii wyglądu, jak i przygotowania do pracy z komputerami, Diogenes rzeczywiście przodował i miał największą szansę na gładkie wejście. Mógł zrobić rozpoznanie, zająć się monitoringiem i otworzyć drogę dla swojego towarzysza.
Spokrewniony po wyjściu z vana odziany był w pełny zestaw ciemnego, granatowego policyjnego munduru wraz z autentyczną odznaką o numerze 5880 i naszywką, na której widniało nazwisko “K. Richards”. Brak lustra wymagał, by osoba trzecia oceniła wygląd nieumarłego przebierańca.
Wyglądasz w porządku. Ale pamiętaj, że jak trafisz na któregoś z mundurowych, to będziesz potrzebował wiarygodną historyjkę, jeśli zaczną cię wypytywać. — Richard odpowiedział jakby zadowolony, lustrując wampira wzrokiem. Maddox potrafił improwizować, więc była duża szansa, że sobie poradzi nawet, jeśli stanie twarzą w twarz z którymś z oficerów.
Dobra, to chyba jesteśmy gotowi. W drogę. — Kiwnął głową, po czym zwrócił się do kierowcy vana.
Mark, zaparkuj gdzieś bliżej posterunku i daj znać. Bądź w gotowości w razie, gdyby coś się zjebało. — Przekazał instrukcje unosząc dłoń i wskazując palcem na mężczyznę. Richard był przewidujący i nie miał zamiaru zostać z ręką w nocniku, jeśli coś poszłoby nie tak. Szybka ucieczka vanem była dobrą strategią na wypadek, gdyby zrobiło się gorąco.
Jasne, szefie. — Mężczyzna odpowiedział, a Spokrewnieni ruszyli w stronę posterunku, który znajdował się w budynku po przeciwnej stronie biblioteki, od której strony zmierzali Ukryci.
Mój numer masz, nie? Napisz jak wyłączysz kamery to podejdę na tyły. — Zanim przeszli przez ulicę, rozdzielili się i Richard ruszył w stronę, gdzie miało znajdować się tylne wejście. Maddox musiał pójść dookoła, by trafić do w pełni oszklonego frontu, gdzie widać było cały hol wejściowy otoczony drzwiami, pomiędzy którymi znajdowała się, zabezpieczona pancernym szkłem, recepcja.
Siedział tam młody, ogolony brunet o szerszym podbródku, notujący coś akurat długopisem, przypatrując się monitorowi przed sobą. Na jego mundurze dojrzeć można było nazwisko “J. Reynolds”. W pomieszczeniu za szkłem widać były ekrany świadczące o tym, że tam mogło znajdować się również pomieszczenie ochrony, gdzie oficerowie mieli dostęp do kamer. Jeśli chodziło o kamery, to jedna znajdowała się w lewym rogu głównego holu, tuż nad drzwiami. Sam hol był wysoki, a wyżej można było dojrzeć zaciemnione, pozbawione szkła, piętro. Na blacie recepcji leżały różnorodne formularze dla cywili zgłaszający zdarzenia. Po prawej stronie znajdowała się tablica w kształcie odznaki policyjnej, na której widniały nazwiska “oficerów roku”. Był to jakiś sposób na wyróżnienie najlepiej sprawiających się mundurowych. Po prawej i lewej stronie recepcji widać były drzwi z czerwonymi nalepkami, gdzie widniało ostrzeżenie “obszar o ograniczonym dostępie”, gdzie naturalnie wejść mogli wyłącznie funkcjonariusze policji. Prostopadle po prawej stronie były drzwi pokoju do pisania raportów, a także dłuższy korytarz, podczas gdy z lewej były dwuskrzydłowe drzwi prowadzące do sali wykładowej.

Richard pokiwał głową, potwierdzając że nie jest to najgorszy kit i pewnie zadziała. Diogenes mimo wszystko potrafił dobrze kombinować, a jego maska tylko mu w tym pomagała. Na jego miejscu Richard byłby zapewne spalony, gdyż jego aparycja zdawała się być nazbyt nienaturalna i trudna do zamaskowania, zwłaszcza za sprawą świecących ślepi, którym tylko częściowo zaradziłyby okulary przeciwsłoneczne.
Celem zwiększenia wiarygodności, Maddox nadal swej skórze nieco żywszego koloru (-2PK). Nie było jej wiele widać, to fakt, ale niech przynajmniej ta górna część twarzy sprawia wrażenie, jakby należała do żywego człowieka, a nie chodzącego trupa. Funkcjonariusze policji są raczej ludźmi, którzy zwracają uwagę na detale, to też trzeba było się upewnić, że nie będą mieć się do czego przyczepić i nie nabiorą podejrzeń, gdy ich posterunek będzie przemierzać krwiopijca w przebraniu.
Z poziomu głównego holu Diogenes nie widział zbyt wiele, poza wnętrzem recepcji i licznymi zamkniętymi drzwiami dookoła. Siedzący z szybą mężczyzna nie zwrócił uwagi na wchodzącego na posterunek mundurowego. Był pochłonięty pracą, którą właśnie wykonywał, wykonując notatki na kartce papieru. Prawdopodobnie policjant wypełniał jakiś raport. Podniósł jednak wzrok, gdy usłyszał kaszel dobiegający z drugiej strony pancernego szkła.
Dobry wieczór. — Przywitał się grzecznie, przerywając pracę. Wyglądał na już nieco zmęczonego. Ciężko było jednoznacznie stwierdzić, czy był bliski końca zmiany, czy sama pora tak na niego działała.
Czyżby grypa dopadła? — Zwrócił uwagę na maskę lekko zaniepokojony. Choróbsko jeszcze nie rozprzestrzeniło się w tej dzielnicy, to i widok zarażonego, i to jeszcze w szeregach policji mógł rzeczywiście być powodem do obaw. Z drugiej strony, gliniarze mieli kontakt z różnymi ludźmi w całym mieście, więc nie musiało to być ogromnym zaskoczeniem, ale to zależało tak naprawdę od rewiru.

Wampir kontynuował temat choroby, ciągnąc rozmowę dalej, starając się utrzymać kontrolę nad nią i nad narracją, przekonując oficera, że powinien tam być. Przedstawił wiarygodne kłamstwo i liczył, że się przyjmie.
No oby. Życzę szybkiego powrotu do zdrowia. — Brunet odpowiedział, wymuszając nieco uśmiech na swojej widocznie zmęczonej twarzy.
Na nocną zmianę, co? Przerąbane. Ja już tutaj siedzę prawie dwanaście godzin i tylko czekam aż będę mógł wskoczyć pod prysznic i iść spać. — W głosie brzmiała nadzieja, jakby ciepły prysznic był zbawieniem. Być może i był po tylu godzinach spędzonych na posterunku.
Czekaj, już sprawdzam. — Wpierw mundurowy rzucił okiem na zegar ścienny, a następnie chwycił za podkładkę z klipsem, gdzie zaczepiona była kartka papieru z jakąś rozpiską. Mężczyzna podniósł głowę i przyjrzał się naszywce z nazwiskiem na mundurze Diogenesa.
Richards… Richards… — Przejechał palcem po kartce od góry do dołu.
Nie widzę tutaj. Moment, sprawdzę w systemie. — Odłożył przedmiot na bok i położył dłonie na klawiaturze, spoglądając w monitor. Wklikał coś, przeglądając dane na ekranie komputera.
Nie jesteś nigdzie wpisany na nocną zmianę u nas. Jesteś pewien, że jesteś na właściwym posterunku? — Spojrzał pytająco na zamaskowanego osobnika. Widząc że nazwisko nie było widoczne w nocnym rozkładzie, Reynolds starał się dojść do sedna sprawy i pomóc “Richardsowi” najlepiej jak mógł mimo zmęczenia.

Wejście nie przebiegało zbyt gładko. Procedury i dokumentacje, czy raczej brak dokumentacji w przypadku Richardsa, chwilowo trzymał Ukrytego z dala od wnętrza posterunku.
Stary, znam to. Kiedy mnie tutaj przenosili rok temu, też był z tym problem i musieli dzwonić do mojej poprzedniej jednostki żeby wszystko potwierdzili. Tyle że akurat w moim przypadku dało się to wytłumaczyć tym, że przyjechałem tu aż z Portland. Tutaj poznałem moją obecną żonę. Jak się zaczęło robić poważnie, to poprosiłem o przeniesienie i po trzech miesiącach się udało. Jedyny minus jest taki, że gniję za biurkiem większość czasu. — Reynold się otworzył i opowiedział o tym, co go przywiodło do Seattle. W jego przypadku była to miłość. Może i wiódł ciekawsze życie ganiając bandytów w Portland, ale tutaj przynajmniej mógł założyć rodzinę.
Ogólnie no syf w papierach jest, nie da się ukryć. Niby są komputery, internet i wszystko, a dalej takie kwiatki wychodzą. Bezsens. — Zawiedziony i bezsilny wzruszył ramionami. Nie podobał mu się ten stan rzeczy, więc łączył się z “kolegą” w bólu.
No ale nie mogę cię tak po prostu wpuścić bez żadnego potwierdzenia. Sierżant by mi nad uchem trąbił przez tydzień, gdybym coś takiego zrobił. No ale z drugiej strony, późno jest i pewnie nawet nie ma sensu dzwonić do twojej jednostki. No a jak cię odeślę to z kolei pewnie ty będziesz miał problemy. Co za syf, stary. — Chłopak chciał pomóc, było to widać, ale blokowały go procedury i strach przed reakcją przełożonych. Zdecydowanie był w kropce i nie wiedział co zrobić.

Ha! Nie zdziwiłbym się, wiesz? Mały jest ten świat. — Facet zaśmiał się, wyraźnie rozbawiony potencjalnym scenariuszem zasugerowanym przez Maddoxa.
No widzisz, zamieniłbym się z tobą. Ale teraz już nie ma na to szans. Moja żona jest zadowolona z obecnego stanu rzeczy. Nie chciałaby się zamartwiać, czy przypadkiem nie dostanę kulki na patrolu. Rozumiesz. W sumie rozumiem ją. Mój znajomy na interwencji w Ballard został podziurawiony przez jakiś gangsterów i zmarł na miejscu. Coraz więcej raportów stamtąd dostajemy i z Northeast. Komendy współpracują teraz żeby zapewnić więcej wsparcia w tamtych rejonach i ogarnąć ten burdel. — Reynold pokręcił głową zmęczony, nie tylko brakiem snu, ale sytuacją, przez którą jeden mundurowych został zabity. Diogenes mógł się zastanawiać, czy nie stały za tym potwory Sabbatu, ich shovelheadzi, ghule i potencjalne gangi pod ich przewodnictwem.
Zapadła chwila ciszy. Po namyśle, Nosferatu ją przerwał przedstawiając swoją propozycję na rozwiązanie problemu. Siedzący za biurkiem mężczyzna pomyślał, podumał i odpowiedział.
Wiesz co? Niech będzie. Przynajmniej nie będę musiał się martwić co mu powiedzieć. Właź. — Ruchem głowy skazał drzwi na swoje lewo. Gdy wampir chwycił za klamkę, drzwi ustąpiły. Trafił do korytarza, z którego mógł przejść od razu do pomieszczenia recepcji. Gdy wszedł do środka, Reynolds od razu go zaczepił.
Dobra, zróbmy tak. Przejmij tutaj stery, a ja idę się odlać i wyjdę na papierosa. Skończyłem ten cholerny raport, więc mogę chwilę odpocząć, a potem jeszcze godzina i do domu. — Śmiertelnik klepnął wampira w ramię, wychodząc z pomieszczenia.
Maddox został w tej chwili sam. Miał do dyspozycji komputer w recepcji, a także system monitoringu znajdujący się na ścianie obok drzwi wejściowych, na który składało się kilka monitorów pokazujących widok z kamer znajdujących się dookoła oraz wewnątrz posterunku, a także rejestratora z podłączoną do niego klawiaturą i myszą. Oprócz tego mógł dostrzec wiszący na tylnej ścianie zegar, a także kalendarz i tablicę korkową z uporządkowanymi kartkami papieru zawierającymi różne informacje. Po przeciwnej stronie pomieszczenia znajdowało się podłóżne biurko z biurowymi akcesoriami i stertą papierów oraz kilka metalowych szafek z dokumentami.
Póki Spokrewniony był sam, mógł zająć się swoją robotą i zrobić to po co przyszedł. Tymczasem Richard czekał gdzieś na tyłach.

Zasiadając przed stołem, gdzie chwilę wcześniej pracował Reynolds, wampir dojrzał przed sobą spisany przez niego raport policyjny. Nie było tam nic wartego uwagi. Standardowa papierologia policyjna w żaden sposób nie związana ze sprawami Rodziny.
Widząc że przynajmniej przez chwilę nikt Maddoxowi nie przeszkodzi, zasiadł przed systemem lokalnego monitoringu z zamiarem jego wyłączenia. Było to kluczowe, jeśli chciał wraz z Richardem swobodnie poruszać się po posterunku i zdobyć to po co przyszli.

---

---

Diogenes wpiął pendrive do jedynego dostępnego gniazda usb i zastanawiał się co dalej. Rejestrator nie działał w podobny sposób, co system operacyjny komputera stacjonarnego, czy laptopa. Zastanowiwszy się nad tym, jak dobrać się do zawartości urządzenia, przeglądając menu rejestratora, zrozumiał co musi zrobić. Nawigując przez menu, dotarł do sekcji, gdzie urządzenie może odczytać dane z nośnika zewnętrznego. Udało się!
Po wpisaniu swojego hasła zabezpieczającego nośnik, zobaczył krótką listę plików. Było to zaskoczeniem, gdyż wyglądało to zupełnie inaczej niż podczas przeglądania nośnika na komputerze. Dostępne były jedynie cztery pliki, jednak nazwane w sposób, który był zrozumiały nawet dla takiego laika jak Diogenes. Pliki wyświetlały się w formie alfabetycznej listy.

- annihilate
- backup
- disrupt
- wipeout

Nazwa tajemniczego pliku na pierwszej pozycji sugerowała, jakoby służyłby on do całkowitego zniszczenia systemu danego urządzenia. Druga prawdopodobnie do zrobienia kopii zapasowej nagrań. Trzecia zdawała się służyć do tymczasowego wyłączenia systemu, a czwarta najpewniej do usunięcia wszystkich nagrań.
Oczywiście pomijając to, co potrafiły programy znajdujące się w podręcznym niezbędniku Ukrytego, mógł on po prostu wyłączyć kamery ręcznie, używając interfejsu rejestratora. Tak naprawdę każda z czynności, jaką miałby wykonać Maddox pobudziłaby podejrzliwość któregokolwiek z oficerów, którzy mogliby obecnie znajdować się na terenie posterunku i chcieć skorzystać z systemu monitorującego, ale wampir musiał wziąć pod uwagę jeszcze jedną rzecz. Przynajmniej jedna z kamer zarejestrowała jego obecność. Mimo przebrania charakteryzował się jedną rzeczą, która nigdy go nie opuszczała. Maska na jego twarzy mogła zdawać się nie być niczym szczególnym, ale w ogólnym rozrachunku mogła sprawić, że ktoś mógłby przypadkiem trafić na jego trop. Poza tym pozostawała kwestia wzrostu i budowy Nosferatu.
Biorąc pod uwagę te okoliczności oraz to, co zamierzał zrobić i osiągnąć na posterunku, Gene musiał zdecydować co będzie w tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem.

Po szybkiej analizie dostępnych możliwości, wampir dokonał wyboru. Nie wiedząc jak długo kamery pozostałyby nieczynne, nie było sensu używać funkcji zakłócania. A nóż kamery wróciłyby do działania akurat w trakcie grzebania w pomieszczeniu z dowodami. Rozpieprzając cały system monitoringu można było załatwić dwa w jednym; wyłączyć kamery i upewnić się, że nie ostanie się żadne nagranie jego osoby. Jedynym dowodem jego obecności będą słowa Reynoldsa. Chłopak pewnie będzie miał nie lada kłopoty następnego dnia, ale to nie było akurat problemem Spokrewnionego.
Po aktywowaniu pliku, ekran zaczął najpierw migotać, a po chwili wszystko się zawiesiło. W końcu, po kilku sekundach ekrany zgasły a urządzenie się wyłączyło. Gene mógł nawet poczuć swąd przypalonych obwodów. Rejestrator zdecydowanie szlag trafił i raczej nieprędko go naprawią, o ile w ogóle. Któryś z dowódców zorganizuje pewnie wymianę na nowy. Do tego czasu oczywiście nie będzie nawet śladu po wampirze.
W tym momencie, mając za sobą unieszkodliwienie systemu monitorującego, pozostało wpuścić do środka Richarda oraz dowiedzieć się, czego właściwie szukają oraz gdzie.

Zniszczenie lokalnego monitoringu pozwoliło Ukrytemu na swobodne używanie klanowej dyscypliny, znikając z oczu śmiertelników. Opuścił pomieszczenie i ruszył wzdłuż korytarza, szukając tylnego wyjścia. Nawigacja nie należała do najłatwiejszych, gdyż Gene nie znał układu pomieszczeń i korytarzy w tym budynku. W pewnym momencie prawie wpadł na jednego z mundurowych, który niespodziewanie wyłonił się zza rogu. Słaby słuch niemalże naraził Nosferatu na problemy. Udało się jednak zejść oficerowi z drogi dostatecznie szybko. Co prawda mężczyzna na moment obrócił się, jakby coś wyczuł w powietrzu, ale ostatecznie tylko pokręcił głową i ruszył dalej przed siebie.
W oddali słychać było dźwięk dzwoniącego telefonu, którego chyba nikt nie miał zamiaru, bądź zwyczajnie nie mógł w tej chwili odebrać. Nieopodal, gdzieś za ścianą, dwoje śmiertelników prowadziło dyskusję, która dla Diogenesa była zbyt przytłumiona i niezrozumiała. Dopiero po kilku minutach krążęnia po korytarzach udało się znaleźć tylne drzwi wyjścia awaryjnego, które na szczęście od wewnątrz otwierały się bez klucza. Gdy je otworzył, nie zauważył nikogo, ale po chwili mógł usłyszeć znajomy głos.

Trochę ci to zajęło, ale poza tym dobra robota. — Widząc otwarte drzwi i nikogo po drugiej stronie, Richard od razu wiedział, że Maddox musi tam być. No i nie da się ukryć, że wymusił na Richardzie cierpliwość, gdy ten czekał, aż przebrany Spokrewniony do niego dotrze.
Dobra, to gdzie teraz? Prowadź do magazynu dowodów. — Spokrewniony widocznie zakładał, że Diogenes sprawdził już gdzie mają się udać i czego szukać. Prawda była jednak taka, że w tym momencie oboje byli równie zieloni jeśli chodziło o kwestie odpowiedzi na pytania “co” oraz “gdzie”.

Nowoczesna technologia miała wiele zastosowań, a urządzenie, które mogłoby poprawić słuch byłoby równie użyteczne co drogie. Warte rozważenia w przyszłości? Być może.
Mhm. To nam trochę utrudni. No ale, nie ma co marnować czasu. Działajmy. — Niezadowolony brzydal pokręcił głową. Nie chcąc jednak przepuścić okazji jaką mieli, pospieszył Maddoxa i po aktywacji dyscypliny przez dwójkę Ukrytych, oboje ruszyli wzdłuż korytarzy komisariatu, omijając główne pomieszczenie oraz cele.
Spokrewnieni mogli zasłyszeć dźwięk kroków kawałek dalej. Lekko ubrany policjant przeszedł przez prostopadły korytarz z prawej na lewą stronę. Droga była czysta, można było iść dalej. Minęli kilka drzwi, które prowadziły do biur oraz głównej sali, szukając tego nieszczęsnego pomieszczenia z dowodami.
Dopiero po chwili udało się znaleźć schody, którymi dostać się można było na wyższe piętro i niższe. Gene sugerował przeszukanie podziemnej części posterunku, to też tam nieumarli się udali w pierwszej kolejności. Ostrożnie stąpając po stopniach, oboje upewniali się, że nie zostaną zaskoczeni i nie wpadną na jednego z policjantów po drodze.
Według oznaczeń na ścianie, zdawało się, że znaczna część przestrzeni na dole była zajmowana przez garaż policyjny, gdzie znajdowały się pojazdy używane przez mundurowych. Była też przestrzeń magazynowa, ale nie magazyn dowodowy.
Cholera… Nic tu nie znajdziemy… Wracamy do góry… — Wampir syknął pod nosem zirytowany. Zmarnowali już dużo czasu, a teraz musieli zawrócić.
W tym momencie postanowili się rozdzielić. Jeden dalej węszył na parterze, a drugi poszedł szukać na piętrze wyżej. Pokrywając w ten sposób znacznie większą przestrzeń w krótszym czasie, udało się Spokrewnionym znaleźć pomieszczenie z dowodami. Dało się dojrzeć regały z pudłami i zafoliowanymi przedmiotami przez niewielkie, pancerne okienko w drzwiach. Problemem było jednak to, że drzwi były zamknięte na klucz.
Potrafisz otwierać zamki? — Wampir wyszeptał do Diogenesa, wyciągając coś z wewnętrznej kieszeni swojego płaszcza. Okazał się to być wytrych. O ile Diogenes nie zgłaszał się na ochotnika do grzebania w zamku, robotą zajął się Richard.

Brak klucza, którego położenia i tak nieumarli nie znali, wymusił ręczną robotę przy zamku. Richard posiadał narzędzia, a zapewne również i umiejętności idące w zestawie. Diogenes nie miał zamiaru się do tego przymierzać z racji braku doświadczenia w tym zakresie. Ktoś jednak musiał pilnować pleców, to też podczas gdy Ukryty o świecących ślepiach grzebał przy drzwiach, Maddox obserwował korytarz i dbał o to, by nikt ich nie zaskoczył.
Przez chwilę Richard pracował z wytrychem, jednak w którymś momencie Gene mógł usłyszeć za plecami soczyste…
Kurwa... — Wytrych wyskoczył z zamka i spadł na ziemię. Metaliczny podźwięk spadającego drobiazgu dało się pewnie zasłyszeć w zasięgu kilku, może nawet kilkunastu metrów, ale raczej nikt nie nadstawiał specjalnie uszu. Oficerowie najpewniej byli zbyt skupieni na swojej pracy, ale gdyby ktoś przypadkiem był w pobliżu, to niewątpliwie by się tym zainteresował.
Maddox na tę chwilę nie widział nikogo w pobliżu. Teren pozostawał czysty. Richard podniósł swoje narzędzie, które na szczęście wciąż było całe, i przymierzył się do roboty po raz kolejny.
W oddali Diogenes nagle usłyszał przytłumione, zbliżające się kroki. Jeśli ktoś szedł w tym kierunku, to nie było dużo czasu.

W sytuacji, w której byli Nosferatu, najwyższa ostrożność była absolutnie niezbędna do wykonania zadania. Nocna zmiana na posterunku przemierzała sporadycznie korytarze, i jeśli Diogenes lub Richard popełniliby błąd, mogliby zostać wykryci i wszystko by szlag trafiło.
W momencie, gdy Diogenes ostrzegł swojego kompana, ten również aktywował dyscyplinę i oboje przeczekali chwilę. Dźwięk nadchodzących kroków stawał się coraz głośniejszy. W końcu pojawił się bardzo lekko ubrany mundurowy, który na moment zatrzymał się niedaleko od drzwi, przy których majstrowali Spokrewnieni. Popatrzył po drzwiach, jakby coś zwróciło jego uwagę, jednak po chwili wzruszył ramionami i poszedł dalej. Jeszcze chwila dla pewności i… było czysto. Maddox rozglądając się w obie strony korytarza nie dojrzał nikogo. Nie słyszał również, by ktokolwiek miał się znowu zbliżać. Gdy wreszcie dał sygnał, Richard wrócił do grzebania w zamku.
Minęła nie więcej jak minuta, i uszy Diogenesa wyłapały otwierający się nieopodal zamek. Udało się! Magazyn dowodowy stał przed nim otworem! Teraz trzeba było jak najszybciej zniknąć z korytarza.
Właź, szybko. — Richard ponaglił swojego kompana, czekając aż pierwszy wejdzie do środka. Wtedy Ukryty, upewniwszy się, że nikogo nie ma w pobliżu, wszedł za Maddoxem i zamknął za sobą drzwi. Oczywiście zrobił to powolutku i po cichu, tak by dźwięk zamykanych drzwi nie został usłyszany przez śmiertelników na posterunku.
Oczom wampirów ukazały się regały z kartonami i leżącymi pomiędzy nimi oznakowanymi, przeźroczystymi, foliowymi workami. Panował tam względny porządek. Wszystkie kartony były oznaczone seriami numerów, tak samo jak luźno leżące worki foliowe, przez które widać było pojedyncze przedmioty takie jak pistolet, nóż, czy też różnorodne przedmioty osobiste, nieliczne miały na sobie plamy zaschniętej krwi.
No dobra, co my tutaj mamy. — Richard i Maddox mogli się teraz dobrze rozejrzeć i spróbować znaleźć to, po co przyszli.
Sprawdzając kolejne kartony i pakunki, otwierając nawet co po niektóre i znajdując coś, co przypominało kostkę kokainy - która jeśli rzeczywiście była tym, na co wyglądała, to byłaby warta sporo forsy - Spokrewnieni zdali sobie sprawę, że wszystkie materiały dowodowe w tym pomieszczeniu były oznaczone w ten sam sposób, numerami seryjnymi. Miało to sens. Jak inaczej pokatalogować wszystkie materiały dowodowe, aniżeli serią numerów, którą łatwo można było potem znaleźć w systemie? No tak, w systemie.
Cholera. Gene, w ten sposób nic nie zdziałamy. — Burknął pod nosem nieco zirytowany. Sytuacja była nieciekawa, bo nie wyglądało na to, by była możliwość znaleźć w tym pomieszczeniu cokolwiek, co pomogłoby zlokalizować przedmioty osobiste zmarłego.
Jakieś pomysły co dalej? — Richard spojrzał na Maddoxa oczekująco, mając widocznie nadzieję, że wpadnie na pomysł skąd wziąć potrzebne informacje.