Odpowiedź zamaskowanego wampira musiała zadowolić Richarda, gdyż ten, idąc wciąż przed siebie, pokiwał głową z aprobatą, a nawet mruknął pod nosem w pozytywnym tonie.
Świetnie. Więc powinno nam to pójść dość sprawnie. Najpierw dokończymy połączenie na słupach, gdzie już zamontowałem kamery i skrzynki. — Nieumarli podążali wzdłuż brzegu przystani, wzdłuż której ciągnęły się rzędy kontenerów w różnych kolorach.
Przystań 46 ciągnie się wzdłuż dziewięćdziesiątki-dziewiątki i Alaskan Way. Jest tutaj mnóstwo wysokich słupów z oświetleniem, które gwarantują dobry widok na tę otwartą przestrzeń, a przede wszystkim na to kto wjeżdża i wyjeżdża z i do Downtown. Stąd również można zobaczyć Harbor Island, które według tego co mówił Szeryf, było pierwszym bastionem Sabbatu kilka lat temu. — Nosferatu znajdowali się niebezpiecznie blisko terenów Sabbatu. Nawet jeśli nie odnotowano tutaj ich aktywności, czy to przez jej brak, czy to przez to, że nie została zauważona, to trzeba było mieć się na baczności.
Kawałek dalej jest czerwona strefa, więc mam nadzieję, że w razie kłopotów masz jakąś broń, albo przynajmniej jesteś dobry w chowanego. — Ukryci zatrzymali się przy słupie znajdującym się po drugiej stronie budynku magazynowego, który Diogenez widział wysiadając z autobusu. Na wysokości klatki piersiowej znajdowała się nieduża, prostokątna skrzynka przyłączeniowa, z której wyprowadzone do góry były kable, równo przytwierdzone do słupa i prawie niewidoczne dla kogoś, kto specjalnie się temu nie przyglądał. Na skrzynce widniało nawet ostrzeżenie przed porażeniem elektrycznym. Richard położył torbę na ziemi, otworzył ją i wyciągnął specjalny klucz, który użył do otwarcia skrzynki. Wewnątrz były uporządkowane przewody, przyłącza, bezpieczniki oraz świecące, zielone światełka na kontrolkach. Następnie wyciągnął z torby jakieś nieduże urządzenie sieciowe, na które było przygotowane miejsce w skrzynce.
Dobra, spójrz. To bardzo proste. Najpierw wpinasz to tutaj. Powinno samo wejść. Jak usłyszysz takie charakterystyczne kliknięcie, to znaczy, że siedzi. Następnie bierzesz ten luźny kabel wychodzący obok kontrolek i wpinasz do tego portu, pierwszego z góry. Nie pomyl ich, są dwa obok siebie. Na koniec bierzesz ten kabel od zasilania i wpinasz go od dołu. — Spokrewniony zademonstrował wszystko tak jak objaśnił. Rzeczywiście wyglądało to dosyć łatwo. Ale raczej nie było się co spodziewać prostoty przy montowaniu tego wszystkiego.
Podłączone urządzenie też ma swoją kontrolkę, tu z boku, po lewej. Jeśli się zaświeci na niebiesko, znaczy że wszystko działa i pozostaje mi tylko dodanie kamer do systemu. — Wyciągnął z torby kompaktowego, czarnego notebooka i wybudził go. Zalogował się do systemu, uruchomił konsolę wiersza danych i zaczął wpisywać komendy. W reakcji na nie system wypluł kilka linijek tekstu. Jeszcze chwila, komenda pingowania, wszystko chyba działało.
No, i gotowe. Te kamery są podłączone do sieci i możemy przez nie obserwować ten skrawek. Idziemy dalej. Weźmiemy ciężarówkę z podnosnikiem. Będzie nam potem potrzebna. — Gdy Nosferatu zamknął skrzynkę i schował sprzęt, zarzucił torbę przez ramię i ruszył w stronę pojazdu stojącego nieopodal.
Umiesz prowadzić? — Rzucił pytaniem, zapewne rozważając przekazanie Maddoxowi kluczy do wozu.

Skołuj sobie jakiegoś gnata. Co prawda trafisz na pewno na takich, którzy będą szarżować z pałkami, nożami, czy nawet gołymi łapami, ale gorzej jak trafisz uzbrojonych gości, którzy będą w stanie odstrzelić cię zanim znajdziesz się na tyle blisko, by skopać im tyłki. — Uwaga brzydala nie była pozbawiona uroku. Warto było przygotować się na każdy możliwy scenariusz. Już raz dyscyplina Niewidoczności zawiodła Diogeneza, i choć nie zdarzyło się to w naprawdę krytycznym momencie, i częściowo winić mógł za to siebie, to nie brakowało wiele, by został wciągniętym w strzelaninę. Nawet jeśli takich sytuacji nie miało być wiele, to jednak można było dojść do wniosku, że pewnie warto dmuchać na zimne, zwłaszcza w okolicy tak niebezpiecznych terenów.
Richard rzucił kluczykami w stronę Maddoxa. Udało mu się je złapać. Mógł teraz wsiąść za kierownicę i ruszyć w wyznaczonym przez Ukrytego kierunku.
Jedź prosto. Miniemy tę następną latarnię i podjedziemy do kolejnej przed zjazdem na lewo. Ty zajmiesz się następną skrzynką. Potem zajedziemy do tej obok ulicy. — Spokrewniony wskazał palcem na słup znajdujący się obok znajdującego się nieopodal końca rzędu kontenerów.
Dzisiaj nie powinno być tutaj ruchu. Dopiero jutro pojawi się jakiś konteneriowiec, który przyjmie dużą ilość ładunku, więc nocą będzie sporo się działo. Jedyny gość, który jest wpisany na dzisiejszą nocną zmianę jest ode mnie. Będzie dawać mi znać, jeśli coś będzie się działo. — Nie zapowiadało się więc na to, by ktoś mógł zaskoczyć dwójkę Nosferatu tej nocy. A ten gość Richarda? Mógł być ghulem lub kimś w jego kieszeni. Mało istotne tak długo, jak dbał o to, by nikt nie przeszkodził Spokrewnionym w pracy.
Zajeżdżając pod latarnię dało się zauważyć identyczną skrzynkę i okablowanie na słupie, jak na pierwszym. Gdy oboje wysiedli, Richard wziął ze sobą torbę, wyciągnął z niej klucz do skrzynki i podał Maddoxowi. Teraz była jego kolej, by zabłysnąć.

Podeślę ci potem adres. — Nie było wątpliwości, że znał kogoś kto miał dostęp do broni, skoro sam chadzał z całkiem dobrą pukawką, i to w dodatku z akcesoriami. Problem w tym, że celem zrobienia takich zakupów, Diogenez musiał skołować najpierw kasę, bo w chwili obecnej mógł co najwyżej kupić paczkę naboi. Nie wiadomo było, czy to babranie w kablach było płatną robotą, ale jeśli była szansa coś dostać za pomoc przy kamerach, to warto było się upewnić, że będzie to coś użytecznego, jeśli nie forsa, to przynajmniej jakaś broń osobista.
Ta. Radzimy sobie. Póki trzymamy się razem to jakoś przetrwamy te kolejne noce. — W kupie siła, jak to mówili. Szczególnie ważne było to u Nosferatu, którzy byli zasadniczo jedynym klanem Spokrewnionych, gdzie nieumarli rzeczywiście wspierali siebie nawzajem najlepiej jak mogli. Dbali również o Camarillę, nawet jeśli ta nieszczególnie dbała o nich i czasem zapomniała, że istnieją, lub przynajmniej takie wrażenie można było momentami odnieść.
Maddox zaczął grzebać w skrzynce, starając się zrobić wszystko tak, jak pokazał mu Richard. Wpiął urządzenie, podłączył do sieci, a następnie do prądu. Kontrolka zaświeciła się na niebiesko i voila, zrobione. Nosferatu o świecących ślepiach pokiwał głową z aprobatą. Użył swój komputer ponownie, by wprowadzić odpowiednie komendy i sprawdzić połączenie, a gdy zobaczył, że wszystko działa, pokiwał głową.
Dobra robota. Zamykaj to i jedziemy dalej. — Klepnął Diogeneza po plecach, kierując się do wozu i zostawiając klucz w rękach swojego pomocnika. Usiadł na miejsce pasażera i czekał aż zamaskowany zasiądzie za kółkiem.
Skręć tu w lewo i podjedź do następnego słupa. Tam ogarniesz kolejną skrzynkę, a ja w międzyczasie wykonam jeden telefon. — Wskazał palcem zjazd tuż obok ulicy znajdującej się po drugiej stronie ogrodzenia. Gdy dojechali na miejscu, Diogenez mógł wysiąść i samodzielnie zająć się wpięciem kolejnego urządzenia, mając ze sobą klucz do skrzynki. Hałas z ulicy był tutaj już znacznie bardziej donośny za sprawą stale sunących w obie strony aut. Poza tym jednak było spokojnie. Za spokojnie? Cisza przed burzą? Można było się zastanawiać nad tym co Sabbat planuje i dlaczego jeszcze nie uderzyli od tej strony przez tyle czasu. A może już przeniknęli do miasta od południa i nikt nie zdawał sobie z tego sprawy? Niezależnie od tego jaka była prawda, konfrontacja z nieprzyjacielem była nieunikniona, dlatego dobrze, że Gene nawiązał kontakt z Ukrytymi, choć warto było z czasem poszerzyć grono sprzymierzeńców.

Kolejna skrzynka, tym razem już bez nadzoru Nosferatu, który siedział teraz w wozie i gadał przez telefon. Z kim? Nie wiadomo. Bez problemu przyłączył urządzenie, którego kontrola zaświeciła się na niebiesko i na tym etapie trzeba było tylko speca z komputerem. Richard zakończył rozmowę, przyszedł, rutynowo skonfigurował i przetestował połączenie i mogli ruszyć dalej. Nieumarły kazał pominąć następną latarnię i jechać do kolejnej, znajdującej się właściwie na granicy z Greater Duwamish. Maddox poradził sobie z prostym zadaniem również i tam. Dalej, Richard chcąc uniknąć poruszania się po pustej, otwartej przestrzeni poza granicami Downtown, poinstruował swego pomocnika, by skręcił w prawo i jechał między kontenerami, a dalej w dół aż do najbliższego skrętu w prawo.
Jadąc powoli wzdłuż rzędów kolorowych kontenerów, Gene mógłby przysiąc, że usłyszał dziwny odgłos dochodzący z jednego z nich. Jakby uderzenie w jedną z metalowych ścian. Czy ktoś był w pobliżu? Ukryty musiał zastanowić się w jaki sposób chce okazać w tej sytuacji ostrożność, i czy chce zignorować dźwięk, jechać dalej i jak najszybciej dokończyć robotę, czy zbadać jego źródło i upewnić się, czy w pobliżu nie ma zagrożenia.
Richard w tym momencie obrócił powoli łeb i spojrzał na towarzysza nie mówiąc ani słowa, jakby czekając na jego reakcję, lub jej brak.

Podejrzane odgłosy dobiegające z słabo oświetlonej sekcji, gdzieś w połowie drogi do latarni po drugiej stronie, zwróciły uwagę obu Nosferatu. Diogenez zwolnił, aż w końcu ciężarówka stanęła w miejscu. Richard, nie wypowiadając jeszcze ani jednego słowa, wyciągnął spod płaszcza swój pistolet i upewnił się, że jest załadowany.
Spoglądając dookoła po poustawianych wzdłuż kontenerach oraz tych postawionych jeden na drugim, nie dało się zauważyć nic podejrzanego. Nikt nie kręcił się w pobliżu. Dało to zielone światło na bezpieczne opuszczenie pojazdu, co nieumarli uczynili, gdy mieli względną pewność, że nikt się na nich nie rzuci.
Lepiej bądź gotowy. Jesteśmy blisko terytorium wroga. To mogło być cokolwiek. — Ukryty ostrzegł Diogeneza, wychodząc z wozu. Zagrożenie było rzeczywiste i niemalże namacalne.
Ostrożnie, powolnym krokiem ruszyli w stronę, z której dobiegał hałas. Obydwoje zachowywali ostrożność. Towarzysz Maddoxa przybrał taktyczną pozę, trzymając pistolet obiema rękoma i skanując otoczenie świecącymi ślepiami. Nie wydawał się być typem, którego dało się łatwo zaskoczyć. Miał raczej na koncie co najmniej kilka starć, a być może po prostu miał przeszłość militarną.
Obydwoje dotarli do kontenera, z którego ich uszu dobiegły dźwięki. Był on zamknięty na kłódkę. Sama kłódka była dość masywna. Nasłuchując odgłosów, Spokrewnieni znów usłyszeli uderzenie, i kolejne, i kolejne. Odgłosy dobiegały z wewnątrz. Richard zlustrował obiekt oraz kłódkę, i wreszcie zwrócił się do Maddoxa.
Jest kilka opcji. Sabbat przemycił tutaj swoje potwory lub shovelheadów. W środku może być też dzika zwierzyna. Nie jest też wykluczone, że wewnątrz zamknięci są śmiertelnicy. — To, co było najbardziej niepokojące, było raczej subiektywną opinią. Tak czy inaczej, jeśli wewnątrz był nieprzyjaciel, wampiry musiały gotować się do konfrontacji i walki na śmierć. Alternatywnie, jeśli nie było tam wroga, a ludzie, to była okazja uwolnić kogoś, kto został porwany i zamknięty, a którego dalszy los był zasadniczo nieznany.
Co myślisz? Chcesz to otworzyć, czy zmywamy się, robimy swoje i zawijamy się stąd? — O dziwo Richard pozostawił swemu towarzyszowi opcje. Z jednej strony, istniało zagrożenie dla ich egzystencji, z drugiej jednak, była szansa zrobić coś dobrego, niezależnie od tego, kto krył się wewnątrz wielkiego, metalowego pudła.

Napięcie było odczuwalne. Diogenez nie miał zamiaru w tej sytuacji przymykać oka. Jeśli wewnątrz czychało zagrożenie, był gotowy zdusić je w zarodku. A jeśli była szansa kogoś uratować, tym lepiej. Wampiry były gotowe do działania niezależnie od tego, co miało być w środku.
Nim Gene dobrze złapał za kłódkę, już po aktywacji dyscypliny (+1Siła^Tymczasowo, -1PK), Richard zmienił nieco wygląd swojej facjaty przy użyciu dyscypliny. Maskarada była istotna, nawet tu, w dokach. Jeśli ktoś śmiertelny zobaczyłby jego nieludzką aparycję, z pewnością zapadłaby ona w pamięć, a do tego nie można było dopuścić.
Metalowa kłódka została poddana naciskowi ręki Nosferatu i po chwili zaczęła trzeszczeć. Zabezpieczenie w wyniku odkształcania wydawało dźwięki jakby zaraz miało pęknąć. W końcu metal poddał się naciskowi i kłódka rozpadła się na dwie części, umożliwiając otworzenie drzwi kontenera.
Palec wskazujący Richarda ułożył się delikatnie na spuście pistoletu. Był gotów do strzału. Tymczasem, Maddox ostrożnie otworzył drzwi. Wystarczyło je tylko uchylić, by poczuć smród zgniłego mięsa dobiegający z wewnątrz. Nieumarli usłyszeli ruch w środku. Otwierając metalowe wrota szerzej, niemalże przy samych drzwiach uwidoczniły się zwłoki. Szyja, ręce oraz nogi były rozszarpane, jakby nadgryzione. Spoglądając kawałek dalej w ciemność widać było kolejne, a także ruch, szarpanie i… mlaskanie?
Uzbrojony towarzysz Diogeneza wyciągnął z kieszeni płaszcza niedużą latarkę, włączył ją i skierował ku wnętrzu. Tego makabrycznego widoku nie dało się odzobaczyć. Co najmniej trójka rozkładających się, porozrywanych ciał leżało w kałuży krwi, wydzielając paskudny odór. Dalej, niecałe pół tuzina ludzi, brudnych, okrwawionych, zarówno mężczyzn jak i kobiet, kucało i stało nad zwłokami, chyba jeszcze świeżymi, pochłaniając kawałki jego mięsa.
Ci ludzie musieli spędzić w tym kontenerze dość czasu, by kompletnie zdziczeć i w toku walki o przetrwanie posunąć się do kanibalizmu. Gdy przekroczyli tę granicę, już nie było dla nich odwrotu, choć zapewne nie wszyscy się tego dopuścili i posłużyli jako posiłek, przed lub po śmierci głodowej. Sądząc po smrodzie rozkładających się ciał, musieli być zamknięci w środku więcej niż tylko kilka dni. Znacznie więcej.
Gdy wreszcie paru z tych, którzy byli najdalej od pochłanianego ciała zauważyło Nosferatu, powolnym krokiem ruszyli do przodu. Nie odezwali się, ani nie spoglądali w stronę wyjścia z nadzieją. Im bliżej się znajdowali, tym bardziej w ich oczach było widać dzikość, głód i pragnienie. Wyglądali jakby… jakby chcieli zjeść dwójkę, która otworzyła im drzwi do wolności. Oblizali swoje pokryte juchą usta spoglądając na Spokrewnionych. Byli w takim stanie, że mogli stanowić zagrożenie. Pozostała trójka wciąż była zajęta swoim posiłkiem, lecz można było się spodziewać, że obiekt ich uwagi może szybko się zmienić w dowolnym momencie.
Kurwa… — Wycedził przez zęby Richard, kręcąc głową zniesmaczony, czy może raczej nawet zawiedziony, kierując lufę pistoletu w ich kierunku.
Zatrzymajcie się. Ostrzegam. — Rzucił ostro, widząc wyraźnie, że sytuacja jest co najmniej nieciekawa. Jeśli wbrew wszelkiej logice miało dojść do walki, Ukryty nie miał zamiaru czekać na atak nieprzyjaciela, nawet jeśli wrogiem byli zwykli, nieuzbrojeni śmiertelnicy.
Jednak może nie byli oni zwykli, ani normalni. Opanowało ich totalne zezwierzęcenie w efekcie warunków, w jakich byli trzymani, które wymusiły na nich walkę o życie. Ta walka o przetrwanie kosztowała ich jednak dość wiele. Zbyt wiele. Jeśli całkowicie zatracili swoje człowieczeństwo i wszelkie zdrowe zmysły, to czy był sens w próbie ratowania ich? Jak do nich dotrzeć i zatrzymać potencjalną rzeź, która mogła mieć zaraz miejsce?
Dwoje kanibali wciąż zbliżało się do nieumarłych. Nie było wiele czasu na przekalkulowanie w myślach strategii, ani ważenia najbardziej humanitarnego podejścia w związku z piątką śmiertelników. Jeden z nich ostro zakaszlał. Co jeśli do tego wszystkiego są również chorzy? Wypuszczanie ich mogło potencjalnie poszerzyć problem pandemii, która stawała się coraz bardziej powszechna się na północy i południu Seattle. Ale żaden z dwójki Nosferatu nie był lekarzem i nie był w stanie ocenić sytuacji pod tym kątem. Co robić?
To był jakiś pieprzony koszmar…

Bardzo szybka analiza sytuacji skutkowała podjęciem przez Maddoxa decyzji. Najbardziej humanitarne i sensowne działanie, w jego opini, było zabicie całej grupy. Jeśli cokolwiek zostało z ludzi, którymi byli, to szanse na odzyskanie tego były bardzo niewielkie. Najlepsi psychiatrzy mogliby sobie z tym nie poradzić, nie mówiąc już o potencjale rozniesienia choroby po centrum miasta. Gene wierzył, że najlepszym rozwiązaniem dla nich, dla samych ofiar w kontenerze i dla samego miasta, było unicestwienie ich na miejscu.
Do dzieła. — Odparł Richard, nie mając żadnych obiekcji wobec planu swojego towarzysza. Widział w końcu to samo co on i rozumiał powagę sytuacji, może nawet i lepiej.
Kanibal przyspieszył i dopadł Maddoxa, jednak ten zdołał odepchnąć napastnika i uderzył go w twarz. Nie udało mu się jednak zapewnić temu uderzeniu na tyle pędu, by powalić śmiertelnika. Ten zawarczał, zawył wręcz, przymierzając się do kolejnej szarży. W tym samym czasie Richard oddał pierwszy strzał w kierunku drugiego, nadbiegającego osobnika. Trafił go w klatkę piersiową i ten padł na ziemię. Był jednak wciąż żywy, zawył z bólu.
Wycie obu kanibali zwróciło uwagę pozostałej trójki, która podniosła łby i zrobiła pierwsze kroki w stronę wampirów. Richard poradził sobie ze swoim celem i zostało tylko jego dobicie, podczas gdy Gene wciąż musiał uporać się z przeciwnikiem zanim pozostali kanibale ich dopadną.

Inicjatywa jaką wykazał się Gene na pewno pomogła. Richard mógłby być naprawdę dobry w posługiwaniu się bronią palną, ale kto wie, czy poradziłby sobie sam z wygłodniałymi, rozbestwionymi osobnikami pragnącymi go pożreć. Obecność zamaskowanego Nosferatu ułatwiała sprawę.
Znów można było usłyszeć stłumiony, ale wciąż dość głośny z tej odległości wystrzał z broni palnej Richarda. Druga kula spenetrowała leżącego na ziemi kanibala, ostatecznie go unicestwiając i kończąc cierpienie jego egzystencji.
Maddox tymczasem ruszył na wciąż stojącego kanibala, którego zdołał jedynie odepchnąć pierwszym ciosem w szczękę. Nie miał zamiaru zostawiać go stojącego po wymierzeniu kolejnego. Ruszył ze swoim okrzykiem bojowym, wymierzając potężny cios w stronę gęby śmiertelnika. Tym razem przeciwnik zdecydowanie poczuł uderzenie, które posłało go na łopatki, i którego dobił Richard strzelając mu celnie prosto w łeb zanim zdążył się podnieść.
Doskonała współpraca dwójki Ukrytych przynosiła efekty. Pozostało troje wygłodniałych kanibali, którzy ruszyli biegiem w stronę Nosferatu. Dwóch z nich upatrzyła sobie Maddoxa, a trzeci rozpędził się w kierunku jego uzbrojonego towarzysza. Nie wyglądało na to, by paskudne ryło Diogeneza robiło wrażenie na tych potworach.

Pierwszy nacierający na Maddoxa kanibal zdołał zamachnąć się na niego, jednak ograniczona koordynacja ruchowa pozbawionego wyższych funkcji umysłowych napastnika, skutkująca w marnej sile uderzenia sprawiły, że neonata praktycznie tego nie poczuł.
Otworzyło to Diogenezowi możliwość kontrataku, którą wykorzystał, chwytając głowę śmiertelnika i uderzając nią o metalowe podłoże z taką siłą, że kość czaszki roztrzaskała się na kawałki, a jej zawartość bryzgnęła dookoła.
Pędzący na Richarda osobnik był cholernie szybki. Nosferatu oddał strzał nim ten do niego dopadł, jednak chybił, a kanibal złapał go obiema łapami, próbując go ugryźć. Doszło do szarpaniny, podczas której nieumarły próbował odzyskać swobodę na tyle, by zwrócić lufę pistoletu w stronę przeciwnika, broniąc się przed jego ugryzieniem. Richard, zmuszony do walki w zwarciu, pchnął oponenta na ścianę kontenera i powoli wykręcał pistolet w jego kierunku.
W tym samym czasie drugi kanibal, kobieta, która rzuciła się na Diogeneza w momencie, gdy ten podnosił się na równe nogi, nie zdołała go złapać ani nawet szarpnąć. Szybkim ruchem, Ukryty pochwycił zdziczałą kobietę i z impetem uderzył kolanem w jej twarz. Została oszołomiona, co zapewniło Maddoxowi okazję do wymierzenia ostatecznego ciosu.

W czasie, gdy towarzysz Maddoxa szarpał się ze swoim przeciwnikiem, on sam chwycił oszołomioną kanibalkę i uniósł ją do góry, ściskając mocno obiema dłońmi aż do momentu, kiedy usłyszał chrupnięcie i ciało stało się bezwładne. Puszczone zwłoki padły na ziemię, nie stanowiąc już zagrożenia.
To zredukowało ilość potworów do jednego. Diogenez podjął się asysty, łapiąc śmiertelnika tak, by zwolnił Richarda z uścisku i pozwolił mu na oddanie strzału. Ostatni, stłumiony wystrzał rozsmarował mózg dzikusa na metalowej ścianie.
Koniec. Niebezpieczeństwo zostało zneutralizowane. Dwójka Nosferatu uporała się z problemem oraz zakończyła cierpienie piątki śmiertelników, która zatraciła swoje człowieczeństwo i oddała się najbardziej pierwotnym, mrocznym instynktom.
Makabryczne odkrycie musiało zostać zabezpieczone zanim ktokolwiek by odkrył co tam się wydarzyło, jednak jak Maddox i Richard przekonali się wychodząc na zewnątrz, nie było to takie proste. Kapiąca krew cieknęła z otwartego kontenera, tworząc karmazynową kałużę. Odzienie obu wampirów także było zakrwawione, a buty zostawiały czerwone ślady na podłożu.
Co za syf. — Skomentował Richard, przyglądając się krwawej łaźni w środku. Sprawdził stan swojego magazynka i następnie schował pistolet pod płaszcz.
Dobra robota, swoją drogą. Nieźle sobie poradziłeś. — Nie omieszkał skomplementować bojowych umiejętności swojego towarzysza, który mimo braku broni palnej unieszkodliwił znaczną część kanibali.
Na razie lepiej, żebyś się stąd zmył i ogarnął. Muszę wykonać parę telefonów, wezwać ekipę sprzątającą i kogoś, kto zaspawa te cholerne drzwi. Robotę z resztą kamer zostawimy na inny raz. — Miał rację. W tej sytuacji błędem byłoby zostanie na miejscu. Gene musiał, w pierwszej, umyć się i załatwić sobie czyste ubranie. Nie było wątpliwości, że Richard i jego kontakty poradzą sobie z uprzątnięciem tego małego koszmaru.

Opanowanie było jak najbardziej korzystne w tej sytuacji. Jeśli w krwi dzikusów była jakaś zaraza, to nie warto było ryzykować poznania jej efektów. Od badania skażonej krwi byli Tremere. Kwestia czasu zanim odkryją co jest grane. Przynajmniej taka była nadzieja, jaką podzielała Rodzina.
Nosferatu o błyszczących ślepiach skinął głową z aprobatą w odpowiedzi na słowa Diogeneza, który w widowiskowy sposób zaprezentował swoje zdolności.
W porządku, do zgadania. — Pożegnał się, wyciągając swój telefon komórkowy, gdy neonata używając dyscypliny rozpłynął się w mroku.
Ukryty mógł w spokoju obmyć swoją paskudną gębę i resztę nieumarłego cielska. Nie było akurat nikogo w pobliżu. Widać było kogoś w oddali, ale wystarczająco daleko, by nie trzeba było się przejmować naruszeniem Maskarady ani irytującymi pogaduchami.
Gdy wreszcie skończył obmywać się z juchy i zadzwonił pod numer Hectora, ten odebrał po może trzech sygnałach.
Hehe. Richard już mi pisał, że mieliście niecodzienną przygodę, ale bez szczegółów. — Słowo szybko się niesie, zwłaszcza u Nosferatu. To też nie było dziwnym, że Hectora doszły już słuchy o tym, co działo się w dokach.
Hmm. Czekaj, niech pomyślę… Wiem, że w Queen Anne jest jeden mały sklepik, który funkcjonuje do późna w nocy. Właściciel lubi pomagać bezdomnym i ludziom w potrzebie. Sprzedaje tam ciuchy, śpiwory, namioty, wszystko co trzeba do przetrwania w miejskiej dżungli. W sumie która teraz jest… O, powinieneś jeszcze zdążyć. Wysyłam ci adres. — Pik. Wiadomość tekstowa od Hectora wskazywała adres niedużego budynku w mniej popularnej części Queen Anne.
Tylko miej chociaż te kilka dolarów w kieszeni. Gość słynie z dobroczynności, ale jakoś musi się utrzymać. — Dodał, gdyż może pierwsze wrażenie sugerowało, że można było liczyć na darmochę, a niekoniecznie musiało tak być. Pewnie niejeden pozbawiony grosza przy duszy, czy jakiś kombinator, chciał tam coś wyżydzić, więc nie było co liczyć na specjalne traktowanie.

Pomijając zapaskudzone ubrania, Nosferatu był na tyle czysty, na ile się dało być w obecnych okolicznościach. Nie było wątpliwości, że zwróci na siebie uwagę idąc ulicami miasta, ale o ile nie trafi na patrolujący radiowóz, to nie powinien spodziewać się żadnych kłopotów.
Ucieszony z wieści, jakie otrzymał od admina SchreckNetu, Maddox ruszył ulicami Seattle do miejsca, o którym się właśnie dowiedział. Musiał czym prędzej pozbyć się brudnych ubrań, to też nie zwlekał. I tak, rzeczywiście, co poniektórzy zwracali głowę w jego kierunku, gdy akurat szedł między śmiertelnikami, co było trudne do uniknięcia nawet skupiając się na przechodzeniu od jednej bocznej uliczki do drugiej. Póki co nie zbliżył się do żadnego mundurowego SPD na tyle, by miał go ktoś spisywać.
Ostatecznie dotarł do uboższej części Queen Anne, na ulicę, gdzie znajdował się nieduży sklepik, działający od południa do paru godzin po północy. W oknach widać było manekiny ze znoszonymi ciuchami, a pod budynkiem kręciło się paru ludzi z “kręgów” Maddoxa.
Wchodząc do środka dało się uświadczyć ciasnoty. Było tam naprawdę mało miejsca. Większość zabierały wieszaki z ubraniami, na których widać było ślady użytkowania, a także podobnej jakości namioty oraz śpiwory pozbawione czy to kartonowych czy foliowych opakowań. Za ladą siedział czarnoskóry mężczyzna, którego charakteryzowały siwe włosy i broda, coraz wyższe czoło, a także okulary, które wykorzystywał do czytania gazety. Ubrany w znoszony sweter, spędzał ostatnie godziny pracy w ciszy i spokoju.

Utrzymanie Maskarady było zawsze priorytetem. Najlepiej wiedzieli o tym Spokrewnieni klanu Nosferatu, których sama obecność pośród śmiertelnych mogła naruszyć Pierwszą Tradycję. Diogenez dobrze wiedział co robić i jak się zachowywać, by uniknąć rozpoznania.
W danym momencie Gene sprawiał wrażenie bezdomnego ćpuna, lub pijaka, którego zdrowie pozostawiało wiele do życzenia. Jeśli nie był niewidzialny, to był odrażający, ale nie w tradycyjnym dla Nosferatu sensie. Śmiertelnicy trzymali się z dala od jednostek z marginesu społecznego, czyli ćpunów, alkoholików, wszelkich niebezpiecznych i właśnie nie do końca poczytalnych osobników. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby znajdować się teraz w orbicie wampira, co było dokładnie tym, czego Ukryty oczekiwał. W ten sposób udało mu się dostać do środka bez wzbudzania podejrzeń.
O hej. Jasne, zaraz ci coś wybierzemy. — Mężczyzna odpowiedział przyjaźnie, podciągając się ze swojego siedziska.
Cholera, wyglądasz jakby trzeba było ci czegoś więcej. Wszystko w porządku? — Dodał z troską w głosie, poprawiając swoje okulary. Diogenez odgrywał swoją rolę aż za dobrze.

Aktorstwo Spokrewnieni mieli we krwi. Musieli mieć, jeśli chcieli przetrwać. Czasy inkwizycji dawno przeminęły, i choć pamiętają je nieliczni, to wciąż się o nich opowiada i wszyscy zgadzają się z tym, że nigdy nie powinno się pozwolić na to, by powróciła.
No widać, żeś zmoknął. Dobra, zaraz ci dam coś na zmianę. — Odparł i ruszył pod ścianę, poczynając przebierać między ubraniami. Zaczął wyciągać na wierzch ciuchy na wieszakach. Znalazł się tam szary tshirt i brązowe dżinsy. Przyniósł je prosto do wampira.
Trzymaj. Tam możesz się przebrać. — Wskazał na prowizoryczną, acz dobrze osłoniętą, przebieralnię z lustrem, za którą nikt wampira nie dojrzy.
Z butami może być gorzej. Te schodzą najszybciej. Ale na pewno będę mieć dla ciebie jakąś ciepłą kurtkę. — Obuwie mogło nie być konieczne. Buty Maddoxa były dość mocne i w zasadzie wystarczyło je tylko dobrze przemyć, by wróciły do względnie dobrego stanu. Gorzej sytuacja miała się z kurtką, na której były ślady pozostawione przez oponentów. Co prawda najwięcej krwi znalazło się na koszuli i spodniach, ale kilka mniejszych plam znalazło się również na kurtce. Miał szansę zmienić ją na inną, jeśli chciał i było go na to stać.
Mężczyzna zapewnił Maddoxowi również ręcznik, żeby ten mógł się wysuszyć.

Po chwili spędzonej za zasłoną, nieumarły był już ubrany w świeże, stosunkowo czyste, acz nieco znoszone ciuchy. Gdy wyszedł na zewnątrz, kontynuując wymianę zdań, śmiertelnik zaśmiał się cicho pod nosem.
Były wojskowy, co? Co za tragedia. Nie jesteś pierwszym moim klientem, którego Ameryka olała i zostawiła na ulicy. Użyć, wypluć i zapomnieć, nie? — Parsknął pogardliwie, kręcąc głową zniesmaczony sytuacją, gdzie żołnierze oddający tak wiele za ten kraj muszą po powrocie walczyć w nim o przetrwanie, bo zostają porzuceni i nie jest w niczyim interesie im pomagać.
Możesz ciężko pracować, stawiać swoje życie na szali, poświęcać się, a i tak zostaniesz olany i pogardzany. Mój syn też chciał iść do wojska, wiesz? Cieszę się, że wybrał lepszą ścieżkę, bo tam nie ma przyszłości. — Przejrzał dobrze sekcję z wierzchnim odzieniem i wydobył gdzieś z samego dna wytartą, ocieplaną kurtkę wojskową z kapturem, którą wręczył Maddoxowi.
Masz ogólnie czym zapłacić? — Zapytał spokojnie, czekając aż klient się ubierze.