Pragnienie uniknięcia dziwacznych zbiegów okoliczności, jak ten, który miał miejsce, gdy Kendra poznała jednego z Ukrytych, było jak najbardziej naturalne. Gdyby ktoś chciał koło niej węszyć, to nie miała zamiaru pozwolić, by było to nazbyt proste. Subtelność w działaniach była obecnie szczególnie ważna, zwłaszcza teraz, gdy koteria dopiero czyniła pierwsze przygotowania w stronę realizacji swojego nowo utworzonego planu. Toreadorce pozostało mieć nadzieję, że nikt z grupy nie dzielił się z innymi na temat tego, co robili.
Obecna część planu wymagała od Kendry zakręcenie się przy wpływowych osobistościach i nawiązanie dobrych relacji. Jak można to jednak robić z rozciętą głową? Pamiątkę po nieudanym polowaniu należało usunąć. Spokrewniona wykorzystała nadnaturalną moc swojej vitae, by zregenerować swoje nieumarłe ciało i usunąć ranę, która widniała na jej głowie i tak już zbyt długo (-1PK, Stan Zdrowia: Zdrowy). Jedynie chwila wystarczyła, by ciało nieumarłej wróciło do pierwotnego stanu.
Wreszcie można było ruszyć na miasto po wcześniejszym zadbaniu o swoją prezencję. Celem był teatr, będący jednocześnie Elizjum dla Spokrewnionych. To tam zbierała się nieumarła śmietanka towarzyska, gdzie trwała wymiana uścisków i zobowiązań, a także fałszywych uśmiechów. Każdy miał jakiś cel grając w Jyhadzie i próbując wywalczyć dla siebie najkorzystniejszą pozycję.
Częste wizyty w Elizjum sprawiły, że Spokrewnieni znali twarz Ambrelash. Wiedzieli kim jest ona oraz jej dawny Sire. Znali ją od jedynej strony, jaką ktokolwiek miał okazję poznać. Twarz kobiety kojarzyła się z człowieczeństwem, sympatią i brakiem zagrożenia z jej strony. Taka o, przyjazna maskotka, której trudno było nie lubić. Z pewnością znalazłaby miejsce obok Williama Laurenta, gdyby ten wciąż egzystował w obecnych nocach. Jego destrukcja w znaczący sposób wpłynęła na Primogen Toreadorów. Dawniej apolityczna, unikająca konfliktów Elizabeth Page, w obecnych nocach łaknęła zemsty na oprawcach Harpii, który był tak bliski jej nieumarłemu sercu.
Spokrewnieni, którzy dojrzeli przemierzającą Elizjum Kendrę, odwzajemnili powitania. Lecz to nie wymiany spojrzeń, uśmiechów i uprzejmości z lokalnymi wampirami były celem Toreadorki, w żadnym razie. To Primogen klanu Róży była celem jej przybycia. Widziała ją, tam na środku pomieszczenia, rozmawiająca z gospodarzem Elizjum, Samuelem Hookiem oraz osobistością z klanu Ventrue o rosnących wpływach, Heleną Ainsworth.
W bezpiecznej odległości Ambrelash czekała na swoją kolej, sygnalizując swojej Primogen zainteresowanie rozmową. Po dobrych kilku minutach Ventrue odeszła w innym kierunku, zostawiając dwójkę Toreadorów samych. W tym momencie, Primogen Page nawiązała dłuższy kontakt wzrokowy z neonatką, sygnalizując subtelnie gotowość do rozmowy z nią.

Minionych nocy, Primogen klanu Róży lubowała się w różnorodnej kolorystyce i stylu. Jej kreacje nie były krzykliwe, ale zawsze były na czasie i pełne klasy. Wciąż takie są, to prawda, jednak od czasu destrukcji Harpii Toreador, w jej odzieniu zaczął dominować kolor czarny i ciemniejsze odcienie. Zupełnie jakby pozostawała w żałobie. Tej nocy można było dojrzeć ją w eleganckim zestawie, na który składał się żakiet z dużymi guzikami w kolorze ciemnego grafitu, podobnej barwy koszulę o większym, acz subtelnym dekolcie, a także luźniejsze spodnie o dopasowanym kroju, całość zwieńczona wysokimi szpilkami, znacząco zwiększającymi jej skromny wzrost.
Neonatka była w stanie dojrzeć zainteresowanie Elizabeth tym, co miał do powiedzenia jej rozmówca. Utrzymywała z nim kontakt wzrokowy, przechylając głowę w bok, pozostając względnie rozluźnioną, trzymając obie dłonie w kieszeniach spodni z wystawionymi kciukami. Była wobec niego otwarta i przyjaźnie nastawiona, na co zwracał też okazjonalny, subtelny uśmiech, podczas gdy jej oczy zdradzały opanowanie, pewność siebie i spokój. Spojrzenie jakim obdarowała Kendrę nie wydawało się nazbyt różnić, acz uniosła nieznacznie podbródek. Hook również zwrócił się w kierunku młodej Spokrewnionej, gdy ta przemówiła.
I jeszcze cię pewnie za to srogo skasował, hmm? — Gospodarz Elizjum pokręcił lekko głową i parsknął, okazując rozczarowanie opisaną przez Kendrę sytuacją.
Doprawdy, ci śmiertelnicy za kierownicami taksówek stają się coraz bardziej bezczelni. — Dodała Primogen, wzruszając ramionami.
Dobrze cię widzieć, Kendra. Minęło trochę czasu. Tamta tragedia musiała tobą wstrząsnąć. — Od razu można było poczuć empatię Primogen, która rozumiała czym jest strata.
Jak sobie radzisz? — Dodała z wyraźnym zainteresowaniem.

Karty za jakie chwyciła Primogen już na początku rozmowy mogły być nieco niespodziewane. Czy była to rzeczywista troska? Czy może celem było sprawdzenie reakcji Ambrelash? Możliwe, że jedno i drugie. Istniała również szansa, że miało to związek z jej osobistą stratą.
Potrafię sobie wyobrazić co czujesz, moja droga. Również przyszło mi borykać się ze stratą kogoś bliskiego. Choć od tamtej nocy minęło trochę czasu, to wciąż ciąży mi to na sercu. Wiem jak trudne jest pogodzenie się z tym, acz nie jestem w stanie w pełni pojąć jak bolesna może być utrata twojego Sire. — Słowa Elizabeth brzmiały szczerze. Czuć było emocje w jej głosie, jej smutek i gorycz, gdy mówiła o swojej stracie, kładąc dłoń na piersi. Nie udawała, że posiada pełne zrozumienie tego, przez co przechodzi Kendra, gdyż sama tego nie doświadczyła.
Wielu z nas odczuwa jego brak, Elizabeth. Padalce, które wystawiły go na promienie słońca muszą za to zapłacić. — Gospodarz odpowiedział swojej Primogen z wyraźnym gniewem w głosie.
I tak się stanie, Samuelu. Prędzej czy później. Zaufaj mi. — Primogen złapała rozgniewanego Toreadora za ramię, spoglądając mu w oczy i uspokajając go. Wyglądało na to, że wciąż, w obecnych nocach, zabójcy Williama Laurenta swobodnie egzystowali gdzieś w cieniu miasta zalewanego przez potwory Sabbatu.
Ah, miasto toczy obłęd. Cały ten chaos, Gehenna, cała ta wojna… Tak wiele straciliśmy… Ale nie będę się nad tym rozwodzić, kochana. Mogę tylko powiedzieć, że owszem, jest wiele problemów, które wymagają naszej atencji. Ale czy aby na pewno czujesz się na siłach, by pchać się teraz w ten cały młyn? — Odpowiadając na pytanie neonatki, Page zwróciła uwagę na straty, jakie odniosła Camarilla w ostatnich latach. Bolało ją to. Trudno, by było inaczej. Chciała się przy tym upewnić, że dziewczyna rzeczywiście jest zdolna stanąć na wysokości zadania i wesprzeć sektę swoimi umiejętnościami.
Spójrz na nią, Elizabeth. Nie widzisz determinacji w jej oczach? Jest gotowa. Prawda, Kendra? — Hook czytał ją jak otwartą księgę. Elizabeth zapewne również, w końcu egzystowała znacznie dłużej, ale być może chciała usłyszeć z ust młodej Spokrewnionej potwierdzenie tego, co sama wiedziała.

Spokrewnione miały wspólny grunt. Znacząco ułatwiało to kontakt i komunikację, za sprawą obustronnej empatii i zrozumienia. Istniał potencjał, by tę relację rozwinąć jeszcze bardziej i wzmocnić tę więź. Ale do tego była długa droga.
Płomienne ambicje Kendry, w przypadku udanej realizacji, mogły wzmocnić siłę Camarilli. Jednak nie wszyscy Kainici kierowali się podobnymi wartościami. Wielu dbało wyłącznie o własną egzystencję i utrata Harpii, czy Primogena, nie budowała chęci zemsty, a potrzebę wykorzystania okazji i zajęcia swojego miejsca w hierarchii.
Nie trać wiary Kendra. Jeszcze nadejdą lepsze noce i nastanie pokój, gdy ten koszmar się skończy. Osiągniemy to wspólnymi siłami. — Pokrzepiające słowa Primogen klanu Toreador mogły budzić nadzieje, nawet mimo tego, że mało kto podzielal takie sentymenty. Większość obchodziło tylko przetrwanie. Ale właśnie na tej płaszczyźnie Rodzina była zgodna. W interesie wszystkich Spokrewnionych było wypchnięcie z miasta sił wrogiej sekty, która dokonała tak wielu zniszczeń i doprowadziła do tylu strat.
Widzę, moja droga, oczywiście że widzę. — Page kiwnęła głową, po czym wykonała zapraszający gest ręką.
Chodźmy pod okna. Tam usiądziemy i porozmawiamy. — Wraz z Samuelem, Spokrewniona poprowadziła neonatkę w odosobnione miejsce, gdzie mogli zająć miejsce na wygodnych pufach i fotelach pod oknem.

Primogen Page wybrała miejsce najbardziej oddalone od pozostałych Spokrewnionych, na szerokiej, wygodnej kanapie pod samym oknem, zza którego, pomiędzy roletami, dobiegało światło uliczne. Zajęła miejsce na samym środku, podczas gdy Hook usiadł po jej prawicy. Kendra mogła znaleźć miejsce na przeciwko nich, na jednym z wolno stojących, puchatych foteli.
Proszę, rozsiądź się. — Elizabeth wskazała wolne miejsce, gdzie neonatka mogła spocząć.
Jeśli chcesz się napić, mów śmiało. Każę ci coś przynieść. Sam? — Spojrzała również na Samuela, proponując i jemu kieliszek vitae z baru.
Dziękuję, nie trzeba. — Gospodarz odmówił uprzejmie. Wzrok starszej Toreadorki na powrót skierował się na siedzącą na przeciwko neonatkę. Temat obecnej rozmowy nie należał do najprzyjemniejszych, ale obecne noce nie sprzyjały luźnym, niezobowiązujacym rozmowom. W mieście było zbyt wiele problemów, z którymi należało się uporać zanim można było wrócić do normalne,j conocnej egzystencji gdzie można było w pełni skupić się na hedonistycznym trybie nieżycia i wszelakim knowaniom.
Z pewnością jesteś świadoma, że konflikt z Sabbatem wiele nas kosztował w ostatnich latach. Najbardziej wpływowi Spokrewnieni są na celowniku nieprzyjaciela, o czym świadczą celne ciosy w członków rady Primogenu, czy grupę Harpii. — Zmieniający się wyraz twarzy Elizabeth w bardziej surowy, zdradzał powagę sytuacji. Było powszechnie wiadomym jak osłabiona stała się Camarilla w ostatnich nocach, jak wielu członków Primogenu utracono, a także, że również Książę była w ciągłym niebezpieczeństwie. Tylko jedna trzecia terenów Seattle pozostawała wciąż pod kontrolą Rodziny, podczas gdy reszta była zdominowana przez wrogą sektę.
W rzeczy samej. Problem w tym, że nie możemy przejść do porządnej ofensywy. Wpierw musimy zadbać o swoich, a także o pozostałe tereny jakie mamy wciąż pod kontrolą, zanim całkowicie stracimy grunt pod nogami. — Dodał chłodno Hook, informując o strategii, jaką Wieża z Kości Słoniowej musiała obrać w tej dobie kryzysu. Była nią defensywa i wsparcie. Tylko to obecnie ratowało Rodzinę przed całkowitą dominacją przez wroga.

Z delikantym uśmiechem, Elizabeth wykonała w stronę baru gest dłonią, a w niedługą chwilę po tym, Kendra otrzymała kieliszek wypełniony karmazynowym płynem. Słodki, przyjemny smak, zwracał uwagę na wysoką jakość krwi. Naturalnie, byle czego tutaj nie podawali, zwłaszcza najbardziej wpływowej figurze z klanu Róży.
O ile nie jesteś wyłączona ze społecznej egzystencji, wiesz dość, by rozumieć sytuację. — Bardziej trafnie nie dało się tego ująć. Gospodarz słusznie zauważył, że jedynie wampir żyjący pod kamieniem pozostałby w błogiej nieświadomości co do wydarzeń w mieście, a także realioów sceny politycznej.
Primogen Page uniosła brew, z zainteresowaniem wsłuchując się w słowa młodej nieumarłej, która przedstawiała właśnie swoją propozycję, który z odpowiednim wsparciem mógłby stać się planem.
Przejąć klub, powiadasz… O którym klubie mowa, i w jaki sposób chciałabyś to zrealizować, jeśli miałabyś mieć taką możliwość? — Pytanie Spokrewnionej mogło być równie dobrze nacechowane zwykłą ciekawością tego, jak kreatywna i przedsiębiorcza jest młoda, co rzeczywistym zainteresowaniem realizacji przez niej takowego planu.
Jeśli chodzi o postarunek, to ustanowienie jakiejś większej kontroli na południu byłoby niegłupim pomysłem, aczkolwiek z tego co słyszałem, to Nosferatu zaczęli już zakładać tam na granicy jakieś zabezpieczenia. Może warto by się z nimi dogadać i nawiązać jakąś bezpośrednią współpracę. — Wampir spojrzał po obu kobietach, gdy zasugerował kooperację z Ukrytymi.
Wspaniała myśl, Sam. Zwłaszcza że nasze relacje z tą wciąż nową grupą Nosferatu nie są aż tak bliskie, jak za czasów naszego drogiego Percivala. Koniecznie musimy to zmienić. — Przytakując na słowa gospodarza, Page zdradziła, że wspólnota nieumarłych nie była tak zjednoczona, co w okresie przed rozpoczęciem Gehenny i otwartej wojny z Sabbatem. Ten klan Nosferatu nie był tym samym, który znało się lata temu. Byli to w większości nieznani publicznie Spokrewnieni,, w dodatku bez przedstawiciela w radzie Primogenu.

Tym razem to Kendra znajdowała powoli swoje miejsce w świetle reflektorów, a przynajmniej rozświetlających pomieszczenie lamp. Mogła, po raz pierwszy tak naprawdę, poczuć się w jakiś sposób doceniona przez dwójkę prestiżowych nieumarłych. Teraz to ona, nie Amadeus, snuła plany i podejmowała decyzje.
The Underground… Coś mi się obiło o uszy, acz zdecydowanie nie są to moje gusta. Sam, kojarzysz może to miejsce? Wiesz czy ktoś tam już operuje? — Page nie była zwolennikiem muzyki techno. Nic też dziwnego. Starsza egzystowała w czasach przed obecną, współczesną muzyką i zapewne jej gust pozostał w większości niezmienny od tamtego okresu. Spojrzała na Samuela oczekująco, dopytując o możliwe wpływy innych Kainitów w tamtym rejonie
Szczerze powiedziawszy nie jestem pewien. Trudno śledzić takie rzeczy w obecnym chaosie. — Mężczyzna odpowiedział, kierując wzrok wpierw na Elizabeth, a dopiero potem na Kendrę. Wyglądało na to, że jeśli chciała realizować swój plan, to działałaby w ciemno, musząc wybadać teren i dowiedzieć się, czy jakiś wampir już nie maczał tam palców.
Oh? Nie kojarzę tego imienia, ale jeśli masz możliwość nawiązać z nimi kontakt, to skorzystaj z tego. — Kobieta z uśmiechem zachęciła neonatkę do podjęcia działania. Budowa relacji z klanem Nosferatu mogła tylko pomóc, i nie tylko Kendrze, czy nawet Toreadorom, a Camarilli jako całości.
Wygląda na to, że masz już wstępny plan działania. To się ceni. Jeśli zaś chodzi o związanie krwią… Trzeba się uprzednio upewnić, że nie stąpasz po terenie innego Spokrewnionego. Nie ma powodu, by robić sobie wrogów. — Kobieta zaaprobowała plan działania młodej, dając jej przy tym radę i drobne ostrzeżenie.
Popijając czerwony płyn z kieliszka, Ambrelash uzupełniła nieco braki vitae (+2PK).

Młoda Spokrewniona czuła się większa niż wcześniej. Najpierw zawiązanie koterii neonatów, a teraz snucie planów przejęcia kontroli nad klubem, i jeszcze do tego budowa relacji z klanem Nosferatu. Ah, doprawdy wiele się działo, a co najlepsze, znaczna część wychodziła właśnie z inicjatywy Kendry, która doskonale radziła sobie w nowej roli mimo braku obecności jej Sire.
O tak, nasza droga Harpia może rzeczywiście okazać się pomocna w tej kwestii. — Primogen delikatnie pokiwała głową.
Nawiązanie bliższych relacji z Nosferatu wyjdzie tylko na dobre. — Potwierdził Samuel. Teraz wystarczyło już tylko wdrożyć plan w życie. Najpierw zaczepić Harpię z klanu Ventrue, a następnie skontaktować się z zamaskowanym Diogenesem.

Odpowiednie podejście i etykieta potrafiły wiele zdziałać w społeczności nieumarłych. Kendra nie miała problemu z hierarchią, znała w niej swoje miejsce, choć miała nadzieję z biegiem czasu poprawić swoją pozycję. Dopiero teraz mogła naprawdę rozwinąć swoje skrzydła i samodzielnie pracować na własną reputację.
Primogen Page i Samuel Hook pożegnali uprzejmie swojego gościa, zostając na swych miejscach, podczas gdy Kendra ruszyła na poszukiwania Danielle Shaw, zjawiskowej Harpii klanu Ventrue. Shaw to nieumarła, która ukształtowała swoją solidną pozycję dawno temu i nie bała się z tym obnosić. Posiadała szerokie kontakty i wielu sprzymierzeńców, którzy doceniali jej podszytą szykiem oraz fałszywymi uśmiechami bezwzgledność i umiejętność prowadzenia interesów.
Oto i ona. Harpia Danielle Shaw. Toreadorka dojrzała ją niedaleko baru w towarzystwie dwójki mężczyzn w garniturach, niewątpliwie będących jej współklanowiczami. W swych związanych włosach, dopasowanym ciemnym żakiecie i sięgającej do kolan czarno-szarej spódnicy z rozcięciem, wymieniała uśmiechy ze swoim towarzystwem.
Czy dojrzała nadchodzącą Kendrę? Stała bokiem, więc niekoniecznie musiało tak być. A jeśli ją widziała, to czekała na jej ruch, zapewne domyślając się, że Toreadorka nie idzie w jej stronę w celu czczej gadaniny.

Nadstawienie uszu jeszcze przed zbliżeniem się do Arystokratów było rozsądnym działaniem. Etykieta była zapewne ważniejsza dla Ventrue bardziej niż Toreadorów, to i wiele w kontakcie z Arystokratami zależało od tego, czy podchodzi się do nich z taktem i kulturą. Rozmowa trójki zdawała się skupiać na polityce i ostatnich wydarzeniach w mieście, a przynajmniej tyle Ambrelash dała radę wyłapać. Gdzieś po drodze padło imię Klausa Wernera, Księcia Doe, a nawet Primogen Page.
Gdy neonatka wyczuła dobry moment, stanęła bliżej, tak by zostać zauważoną i odegrać swoją rolę, celem włączenia się w dyskusję i zwrócenia uwagi Danielle Shaw. Cała trójka spojrzała po dziewczynie, lustrując ją od stóp do głów, potem patrząc po sobie nawzajem, i wreszcie na Danielle.
Ah, jakże mi niezmiernie miło. Widać, że masz dobry gust. Ta kreacja była starannie dobrana i dość kosztowna, więc dobrze widzieć, że ktoś potrafi ją docenić. — Kobieta momentalnie urosła, uśmiechnęła się dumnie i uniosła głowę, pełna podziwu wobec samej siebie.
Zbyt wiele Spokrewionych ma problem z należytym wyrażeniem siebie poprzez ubiór. Są tacy, którzy doprawdy lubują się w bezosobowym, pozbawionym charakteru odzieniu, które nic nie mówi o jego właścielu. A przecież nawet i ci mniej majętni mają dostęp do odzieży, która jest w stanie wyrazić jakieś ambicje i osobowość, a co więcej, naszą pozycję na drabinie ewolucyjnej. Prawda panowie? — Jej duma i pewność siebie były nie tylko odczuwalne, ale i wręcz uderzające. To była prawdziwa królowa nocy, a także drapieżnik i alfa. Skierowawszy pytanie do dwójki towarzyszących jej mężczyzn, otrzymała jednogłośne potwierdzenie jej słów. Kimkolwiek byli, najwyraźniej utrzymywała nad nimi autorytet.
Przyszło nam egzystować we wspaniałych czasach, kiedy możemy otwarcie pokazywać światu, kim jesteśmy. Nosić się w taki sposób, by wszyscy dookoła widzieli, kto ma poczucie własnej wartości, realne aspiracje oraz siłę charakteru. Ale to oczywiście wymaga ich posiadania oraz znania swoich mocnych stron. A ty, znasz swoje? Co chcesz, by twój strój mówił o tobie, hmm? — Kobieta przyglądała się neonatce z pewnym zainteresowaniem, acz jednocześnie oceniając ją i to, co wychodzi z jej ust.

Niejeden Spokrewniony poczułby się mały i nieważny, przebywając w towarzystwie Harpii Shaw, która przyćmiewała swoje towarzystwo niepospolitą pewnością siebie. Nie działało to jednak na Kendrę w taki sposób, wręcz przeciwnie. Zamiast tego pojawiły się narastające aspiracje, by osiągnąć podobny stan. Chcąc, nie chcąc, popłynęła z prądem, przytakując Harpii i starając się pokazać zrozumienie sytuacji, jaką opisywała nieumarła.
Danielle przysłuchiwała się, wraz ze swymi towarzyszami, słowom neonatki. Widać było nawet realne zainteresowanie, choć mogła to być gra pozorów, która dla wampira o takiej pozycji jak Shaw nie byłaby trudna. Po całym tym monologu, Arystokratka zmierzyła wzrokiem Kendrę, utrzymując na ustach subtelny uśmiech, po czym odparła.
Przyznam, że to niespodziewane, acz miłe zaskoczenie. Niejeden Spokrewniony potrafi wmawiać sobie i innym farmazony tego kroju, nawet samemu w nie nie wierząc, jednak ty… Ty zdajesz się, w najgorszym wypadku, sprawiać wrażenie autentyczności. To co mówisz to doprawdy mocne słowa, aczkolwiek mogłoby się wydawać, że masz w sobie dość samozaparcia, by rzeczywiście poprzeć swoje słowa czynami. To może być warte zaobserwowania. — Pewna doza aprobaty ze strony Shaw musiała podbić nieco wartość Ambrelash.
A propos obserwacji. Nie dało się nie zauważyć, że przyszłaś do mnie z czymś więcej, niż tylko komplementami i zapewnieniami o zaangażowaniu we wspólnotę Spokrewnionwych. — Nie było tutaj pytania, a jedynie właśnie obserwacja ze strony Danielle, która miała świadomość, iż Ambrelash czegoś od niej chciała.

Neonatka nie dała po sobie poznać, jak bardzo zadowolona była z ciepłych słów Harpii Ventrue. Nauka etykiety wyniesiona od jej dawnego Sire nie poszła w las. Kendra nauczyła się tego, jak obchodzić się z innymi Spokrewnionymi. Wiedziała co może, co powinna, a czego nie należało robić. Zapewne w dużej mierze dzięki temu wywierała dobre wrażenie na co bardziej wpływowych nieumarłych. Zwyczajnie proste, subtelne przyjęcie tego, co powiedziała Shaw było najlepszym ruchem. Gdy Kendra ponownie zaczęła przemawiać, Danielle przechyliła delikatnie głowę, nasłuchując z zainteresowaniem i przyglądając się dziewczynie z subtelnym uśmiechem, trzymając dłonie złączone przed sobą. Poczekała aż dziewczyna zakończy swoją część dialogu, nim odpowiedziała na poruszoną kwestię, opierając dłonie na swych biodrach.
Cóż za ambitna strategia. Jesteś pełna niespodzianek, moja droga. Widać że wszystko dobrze przemyślałaś. Tak, południowa granica zdecydowanie skorzystałaby na rozszerzonej kontroli, której mamy tam zadziwiająco mało. — Kolejne pochlebstwa, dalszy pokaz aprobaty i potwierdzenie nieciekawej sytuacji na południu.
Dobrze że do mnie przyszłaś, bo tak się składa, że w istocie znam Spokrewnionego, który operuje w tamtych rejonach i będzie w stanie rozwiać wszelkie wątpliwości. — Kobieta dumnie podniosła głowę, jakby czekając, aż neonatka pokusi się, by poprosić ją o konkretne informacje. Co jeśli jednak wiązać się z tą informacją będzie jakaś przysługa? Rzadko kiedy Spokrewnieni pomagają sobie nawzajem nie oczekując niczego w zamian. Może nawet wcale.

Spływające komplementy, które mogłyby rozbroić niejednego żółtodzioba, Kendra przyjęła na klatę, stojąc dumnie i nie dając po sobie poznać, jak rosła w środku słysząc dobre słowo od wpływowej wampirzycy.
Na wspomnienie o Spokrewnionym, kręcącym się przy The Underground, neonatka robiła co mogła, by nie dać Danielle wyczytać emocji, jakie targały młodą nieumarłą. Każdy błąd mógł zostać wykorzystany przeciwko niej, więc dokładała wszelkich starań, by nie zapewnić Ventrue możliwości, ani pretekstu, do osaczenia dziewczyny, która nie miała solidnej pozycji, a jedynie garść pochwał otrzymanych tej nocy.
Jednak młoda nie czuła, że przegrała przez sam fakt, że ktoś już operował na tamtym terenie. W żadnym razie. Ambrelash widziała w tym okazję, by nawiązać nową relację i zawiązać współpracę. Nie było to tak dobre, jak samodzielne przejęcie klubu, ale w życiu, a tymbardziej nieżyciu, nic nie jest łatwe.
Rozważając w jaki sposób podejść jednak do tematu, co zrobić, czy też jak kontynuować rozmowę, postanowiła pozwolić Shaw na to małe zwycięstwo, dopytując o imię wampira, z którym miałaby się rozmawiać, chcąc ugrać cokolwiek w sprawie klubu będącego obecnym celem Kendry.
Lata ciężkiej pracy, moja droga. Wszystko przed tobą. — Odparła dumnie, uśmiechając się nieco szerzej. Powody do dumy miała, w końcu wypracowała sobie dobrą pozycję, miała zapewne duże grono kontaktów, sprzymierzeńców, a kto wie czy i nie przysług u różnych Spokrewnionych.
Spokrewniony, który cię interesuje, to Elijah Tyrell. Mogę dać ci do niego numer, jeśli chcesz. — Konkretne imię, a do tego oferowany kontakt. Można było się zastanawiać dlaczego Danielle tak chętnie oferowała te informacje. Czy był w tym jakiś haczyk?

Nazwisko było dla Toreadorki całkowicie nieznane, to też mogła się zastanawiać, czy nie był to jakiś świeżak. Na prośbę o numer telefonu, Shaw zareagowała wyciągając swoją komórkę, sprawdzając kontakty i podając numer Kendrze.
Proszę. Mam nadzieję, że okaże się pomocny. — Fakt że Danielle była tak pomocna mógł budzić podejrzliwość i wątpliwości. Może po prostu polubiła Kendrę? Czyżby zrobiła aż tak dobre wrażenie? Czy może jest gdzieś jakieś drugie dno?
Hmm, powiem tak; Tyrell przede wszystkim zachowuje dyskrecję i trzyma głowę nisko. — Bądź co bądź, była to umiejętność, którą Ventrue na pewno potrafili docenić. Subtelność, dyskrecja, klasa, szyk i elegancja to były główne karty Arystokratów. Niezbędne były zarówno w gierkach politycznych, jak i na płaszczyźnie czysto biznesowej.

Kontakt został pozyskany, a Ambrelash już snuła w głowie plany w jaki sposób go wykorzystać na swoją korzyść. Delano sporą ją nauczył, to i miała utarte w głowie pewne strategie działania. Nie wydawała się więc mieć obaw, co do dalszych kroków. Dążyła prosto do celu, która miała w zamyśle.
Oh, nie zawracaj sobie tym w tej chwili głowy. — Shaw próbowała zbyć temat potencjalnej przysługi. Znów mogło się na myśl cisnąć pytanie “Dlaczego?”, “Jaki ona ma w tym interes?”. Odpowiedzi na to chwilowo brakowało, a Toreadorka mogła jedynie snuć domysły, co do intencji Spokrewnionej z klanu Ventrue. Najważniejsze jednak było to, że etykieta została zachowana. Zapewne prędzej czy później przyjdzie Kendrze odpłacić się za pomoc Harpii, ale czy miało to teraz wielkie znaczenie?
Teraz istotnym było to, by skontaktować się z jegomościem, którego numer nieumarła zdobyła. Klub The Underground wymagał atencji kogoś ambitnego, kogoś takiego jak Kendra.