Neonatka z miłą chęcią odsunęła na bok oficjalne zwroty jak i przyjęła wyrazy współczucia. Bazując na wszystkim, co słyszała o Primogenie, od początku zakładała, że jest to raczej „swój chłop”, lecz nie zmieniało to faktu, że z racji różnic statusu, decyzja o tym, jak będą rozmawiać leżała po jego stronie. Wskazane miejsce zajęła bez krzty krępacji czy speszenia. Podczas wielu długich nocy nauczyła się, kiedy emanować skromnością, a kiedy pewnością siebie. Harpia Ventrue dominowała swoim autorytetem niemalże bez przerwy, więc znacznie łatwiej prowadziło się z nią dialog, z pozycji potencjalnego pionka. Gangrel sprawiał natomiast wrażenie kogoś, kto nie chce rozmawiać z byle wydmuszką bez charakteru. Nie było więc żadnych przeciwwskazań, aby nie przedstawić mu się z tej nieco bardziej prawdziwej strony. – Wiesz co… Na początku było ciężko. Bardzo ciężko. - Opowiedziała orientacyjnie z nutką żalu, równocześnie brzmiąc na kogoś, kto nabrał do całej sprawy dystansu. – Teraz powoli wychodzę na prostą. Zajęłam The Undeground w Downtown, zgarnęłam pod siebie grupkę pijawek i staram się nieco odciążyć naszą zapracowaną rodzinkę. - Podczas tego małego przemówienia, zarówno głos jak i ciało Kendry sygnalizowało, że czuła się przy mężczyźnie niczym przy starym znajomym. Jej słowa nie były raportem. Były szczerym wyznaniem dla kogoś, kto naprawdę mógłby chcieć jej wysłuchać. – Szare problemy szarej neonatki. A co u ciebie? Wszystko w porządku? - Dziewczyna posłała swojemu rozmówcy bardzo przyjazny uśmiech, równocześnie opierając się całymi plecami na oparciu.

– Mhm. Dokładnie tak. Klimaty techno. Sporo ludzi się przewija, więc miałam nieco nadzieję przy okazji podreperować sobie budżet. Na ten moment w gotówce mam jakieś dwieście dolców. - Mówiąc to starała się zachować nutkę powagi, lecz fakt, że w pewien sposób ją to bawiło, także miał zostać zauważony. Komplement odnośnie założenia koterii przyjęła raczej skromnym przymrużeniem oczu, aniżeli ukłonem czy werbalnym podziękowaniem. Dla niej w istocie były to ogromne rzeczy, ale porównując się do mężczyzny, który wyniósł na wyżyny cały swój klan, nie miała się czym chwalić. Jeszcze naprawdę dużo jej brakowało do tego poziomu. Widząc zmęczenie na jego twarzy, gdy przeszli do tematów dnia codziennego, w pierwszym momencie poczuła, że może dobrze byłoby się wycofać. Nie chciała, aby ich pierwsza, nieco bardziej PRAWDZIWA rozmowa kojarzyła mu się z tym samym syfem, którego ten doświadcza dzień w dzień. Finalnie jednak sama skwasiła nieco minę, wyraźnie dając znak, że odczuwa to wszystko w ten sam sposób. – Podziwiam z jakim dystansem o tym mówisz. - Przelotne zmartwienie wtem ustąpiło, a kąciki jej ust znów stopniowo zaczęły unosić się ku górze. Chciała chociaż spróbować dać mu nutkę ukojenia, którego tak bardzo zdawał się potrzebować. – Jakbyś szukał jakiejś pomocy, to wiesz. Jedno słowo i jestem do twojej dyspozycji. Może nie urwę komuś głowy jedną ręką, ale językiem potrafię zdziałać cuda. - Wysuwający się stopniowo język zacisnęła nagle zębami, kończąc gest na niego głupkowatym, odsłaniającym zęby uśmiechu oficjalnie łącząc swoją absolutnie szczerą ofertę pomocy ze sprośnym żarcikiem. Oczywiście bardzo szybko pozwoliła mu przeminąć, w pełni zdając sobie sprawę, że od żartu do żenady jest aż za blisko. Ostatecznie uspokoiła nieco twarz wyczekując z właściwym parsknięciem na reakcję Gangrela. Jeżeli faktycznie udałoby jej się go rozbawić, z radością pośmiałaby się razem z nim. Jeśli nie, cóż... Należało wtedy szybko naprostować rozmowę na oficjalniejsze tory.

Widząc rozbawienie na twarzy mężczyzny, róża także puściła hamulce, podtrzymując wesołą atmosferę swoim cichym chichotem. Czuła po kościach, że udało jej się go rozbawić głównie dlatego, że uderzyła go żartem z zaskoczenia, lecz czy miało to znaczenie? Należało wraz z nim cieszyć się chwilą tą słodką chwilą, podczas której nikt nie próbował ich bezpośrednio zlikwidować. – Tak mówią. - Dodała po komentarzu Primogena, przy okazji zastanawiając się, w którym kierunku warto byłoby pchnąć ich rozmowę. Pytań i pomysłów było multum, lecz wszystkie zdawały się zbyt bezpośrednio haczyć o drażliwe tematy. Z drugiej strony opowiastki z życia szarego człowieka, także mogły zanudzić kogoś, kto przez ostatnie SETEK lat, prawdopodobnie widział już wszystko. Nie było jednak zbyt dużo czasu na kombinowanie i podejmowanie decyzji. Niezręczna cisza miała rozpocząć się lada moment i należało zrobić wszystko, aby do niej nie dopuścić. – Obiła ci się kiedyś o uszy osoba o imieniu „Leon Cooper”? - Wystrzeliła odruchowo, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, do którego tematu zaprowadzi ją to wspomnienie. Nie było już jednak opcji aby się wycofać, to też jedynie rozejrzała się dookoła, jakby chciała mieć pewność, że w pobliżu nie stoi żadna niepożądana osoba.

No i poszło. Choć dziewczyna nie planowała ruszać tego tematu z nikim poza swoją Primogen i najbliższymi neonatami, tak jednak szansa na nawiązanie bliższego kontaktu z Reeves’em była warta tego ryzyka. To w gruncie rzeczy był najgorętszy temat, jaki miała w repertuarze i była absolutnie przekonana, że poruszenie go w formie pytania, przyniesie znacznie lepszy rezultat, aniżeli bezpośredniego „pochwalenia się” śledztwem. Po rozejrzeniu się dookoła, Ambrelash zbliżyła się nieco bliżej do mężczyzny, jakby chciała mieć absolutną pewność, że całość zostanie tylko między nimi. – Niech to zostanie między nami. - Przedstawiła już nieco ściszonym głosem, prezentując dla odmiany całkowicie poważny wyraz twarzy. – Wpadłam na ślad Harpii Brujah. Mam potwierdzenie, że wspomniany wcześniej Leon załatwił jego potomka na moment przed spokrewnieniem. Obstawiam, że był czyimś pionkiem, bo „zmarł” niedługo później. - Kendra wypuściła nieco ciężej powietrze, wykrzywiając usta w niepewnym grymasie. – Jak dużo osób mogło wiedzieć, że Ike dostał zgodę na dzieciaka? No i skąd zabójca miałby wiedzieć, o kogo konkretnie chodzi? - Choć jej pytania dotyczyły bardzo drażliwych tematów, z pewnością jasno pokazywały, że toreadorka całkowicie klucza Moses’a z listy podejrzanych.

Z wyraźną uwagą, młoda spokrewniona słuchała odpowiedzi starszego. W gruncie rzeczy po raz kolejny trafiła na ścianę. Mając potwierdzenie, że o zmarłym X na sto procent wiedział jedynie Ike i Doe, znacznie ciężej było jej szukać jakiegokolwiek podejrzanego. Mogła już co prawda uwzględnić na tej liście także Parkera, ale czy egzekucyjne ramię księcia miałoby jakikolwiek interes w tym, aby pozbyć się jednej z Harpii? Może jeśli ten miałby coś na niego. Mało wiarygodne, ale temat do przemyślenia. Na pytanie o podejrzenia Ambrelash wróciła zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech. Rzucanie tak mocnych oskarżeń w stronę kogokolwiek było bardzo ryzykowne i absolutnie nie należało tego robić. Nie przy braku dowodów. – Nie wiem. - Choć jej odpowiedź była wymijająca, tak wprost zdradzała, że istotnie kotłują się w niej podobne obawy. – Wiem, że nie zniknął przez przypadek. Ktoś wiedział gdzie uderzyć. Ktoś znał go na tyle, że wiedział jak nim pokierować, by zaczął szukać zemsty. - Wciąż nie mówiła głośno, lecz była pewna, że Reeves ją usłyszy. Po czymś takim, raczej nie traci się koncentracji od tak.

Po słowach Primogena, neonatka wyprostowała się z konspiracyjnego nachylenia a na jej twarzy malował się dziecko niepewności i zadumy. Zdawała sobie sprawę z tego, że wybranie i wychowanie potomka to ogromna sprawa. Zemsta w takim wypadku wydawała się jak najbardziej uzasadniona, lecz przez myśl jej nie przeszło, że ktoś spoza klanu impulsywnych krzykaczy, byłby gotów polecieć w tak oczywistą pułapkę. Czy było to niedoinformowanie w temacie krewnych, czy może odpowiednie wychowanie przez Sire kazało jej myśleć w dużo bardziej wyrachowany sposób? Ciężko powiedzieć. Na ten moment pozostawało jedynie przytaknąć. Zdając się na intuicję, zakładała, że siedzący przed nią starszy nie zbagatelizuje całej sprawy ani tym bardziej nie wepchnie ją w paszczę lwa. Kiwnąwszy głową przytaknęła mu w końcu, wypuszczając ciężko powietrze. Ziarno zostało już zasiane. Pokazała, że robi coś dużego dla ich małej społeczności i liczyła, że będzie pamiętał o tym w przyszłości. Oczywiście o ile ona i Diogenes tego nie spieprzą.– Pewnie masz rację. Pierwszy raz dreptam po tak niepewnym gruncie i chyba nieco dramatyzuje. – Naprostowała nieco, robiąc w rozmowie wyraźny krok w tył. Mimo wszystko spłoszył ją. Czuła się nieco złapana na niewiedzy, w temacie spokrewnionych i wolała uniknąć kolejnych faux pas. Nawet, jeśli wszystko to działo się tylko w jej głowie. – Może też trochę się boję, że przyciągnę wzrok nieodpowiednich osób, ale jeśli naprawdę gdzieś tam jest, to muszę mu pomóc. - Na salonach Kendra była raczej znana jako maskotka, która raczej z nikim poza swoim stwórcą nie miała bliskich relacji. Można było więc zadać sobie pytanie, jaki interes ma w ratowaniu niemalże obcego spokrewnionego. W razie potrzeby oczywiście miała już gotowa odpowiedź. Słynne, szlachetne „bo tak trzeba”. – Teraz mam niby ten klub, ale coś czuję, że gdy ktoś zechce mnie znaleźć, to po prostu to zrobi... - Zakończyła niepewnie, uciekając wzrokiem na lewo. Jawnie pokazywała, że nie zamierza odpuścić tematu, ale równocześnie boi się o własne życie. Liczyła, że w obliczu całej otoczki Gangrel poczuje potrzebę, by udzielić jej kilku rad, jak zabezpieczyć się przed kłopotami.

Zrezygnowanie? Wątpliwości? Zawód? Ciężko było określić, które z nich najbardziej zdradzała twarz neonatki, lecz z pewnością był to efekt bolesnego zderzenia z rzeczywistością. Mężczyzna ewidentnie miał ważniejsze rzeczy na głowie niż jakiś tam Brujah. Ewidentnie nie wierzył również, że młoda róża mogłaby faktycznie poradzić sobie z tematem większym niż ładne wyglądanie i opowiadanie żarcików z podtekstem, dlaczego więc miałby choćby rozważać przyłożenie opuszeka palca w ramach pomocy przy tym projekcie? Cóż. Dobra passa musiała się końcu skończyć. Ostatecznie nikt z istotnych figur obecnych dziś w Elizjum nie był chętny, aby pomóc jej uzbroić południowy posterunek.
Dziewczyna nieco żałowała, że za sprzedaż informacji o Ike nie otrzymała praktycznie niczego, lecz przecież musiała próbować. Nie robiąc nic i nie podejmując ryzyka, pewnie dalej siedziałaby w mieszkaniu, odwiedzając teatr tylko po to, by podyskutować o nic nie znaczących ploteczkach. – Rozumiem. - Brzmiała na kogoś, kto pod wpływem słów Primogena stracił cały zapał i chęć do robienia czegokolwiek. Była w końcu małą, złamaną maskotką pozbawioną opiekuna, nie mająca na tyle umiejętności i zaplecza, aby walczyć ze światem. Oczywiście było to kłamstwo. Ambrelash absolutnie nie zamierzała rezygnować z dalszej gry przez jeden mały niewypał.
Reeves nie musiał jednak o tym wiedzieć. Znacznie lepszą opcją było pozostawienie go w przekonaniu, że miała słomiany zapał i szybko odpuściła. Jeżeli w przyszłości odniosłaby sukces, to zrozumiałby, że nie miał w stosunku do niej racji, natomiast jeśli nie, to może udałoby się zamieść całą aferę pod dywan. – Tak zrobię. Dziękuję za rozmowę Moses. Dała mi dużo do myślenia. - Całość przedstawienia zakończyła kwaśnym, wymuszonym uśmiechem kogoś, kto nie chce pokazać, że jest mu przykro. Nie zakładała rzecz jasna, iż zagranie na ludzkich emocjach kogoś tak starego i zahartowanego w boju było w ogóle możliwe, lecz dla niej było to naturalne zagranie. Koniec końców wciąż była przecież tylko człowiekiem.
Kiwnąwszy głową pożegnała się nieco oficjalnie i zaczęła podnosić się z miejsca. – Na mnie już chyba pora. Do następnego razu. - Zakończyła zgrabnie, gotowa ruszyć w głąb budynku.

Niezależnie od tego, czy primogenem klanu Gangrel kierowała realna troska, czy po prostu brak wiary w neonatkę, to i tak odchodziła z pustymi na ten moment rękoma. W przyszłości oczywiście wszystko mogło się zmienić a mężczyzna mógł okazać się niezastąpionym sojusznikiem, lecz wpierw ta przyszłość musiała nadejść. W czasach, gdy najważniejsze figury musiały stale walczyć o życie, to nikt i nic nie gwarantowało dziewczynie, że „jutro” w ogóle nadejdzie. Piekło było bowiem puste, a wszystkie diabły ukryte były w mieście. Wychodząc z elizjum wciąż trzymała fason. Nie mogła przecież dać po sobie znać, że targają nią emocje i obawy. Na koniec oczywiście pomachała gospodarzowi, przy okazji po raz któryś puszczając oczko w jego stronę.
Podsumowując dzisiejszą noc, była w całkiem niezłej pozycji a podstawy, na których mogła zbudować swoją przyszłość zdawały się być coraz solidniejsze. Page ewidentnie zaczynała dostrzegać potencjał swojej podopiecznej i szansa, że wciągnie ją do większych spektakli rosła przy każdej wizycie. Shaw – przynajmniej pozornie - była przekonana, że młoda gra pod jej dyktando, więc istniała szansa, że gdy tylko dostanie dobre wyniki w tabelkach, to może zechcieć wykorzystać ją do czegoś bardziej znaczącego. Nowo nabyty kontakt z Sierrą mógł kiedyś w skrajnie krytycznej sytuacji uratować jej życie. Do tego Reeves miał możliwość spojrzeć na nią z nieco innej perspektywy, co za jakiś czas mogło faktycznie się opłacić. Coś jeszcze? Oczywiście! Jeśli Hook podrzuciłby jej powiązania z klanem Tremere, to już w ogóle hulaj dusza.
Pomimo tego wszystkiego, młodej róży wciąż było mało. W normalnych okolicznościach czysta gra polityczna miałaby sens, ale Settle normalne nie było. Miasto obłędu niczym nie różniło się od beczki prochu, koło której co rusz ktoś próbował rozpalić ognisko. Książę zdawała się być nieobecna. Szeryf i Ogary skupiały się tylko i wyłącznie na defensywie, czekając na kolejny, może tym razem zabójczy cios Ostrza Kaina. Wisienką na torcie był jeszcze teoretyczny zdrajca. – Wspaniale… - Skomentowała w myślach, zastanawiając się, dlaczego to wszystko tak wygląda. Nie musiała jednak myśleć długo. To była ostrożność. W przeciwieństwie do tych malutkich, oni mieli coś do stracenia. Mieli też z pewnością jakiś plan na wypadek, jakby koniec końców wszystko łupnęło. Co natomiast miała Kendra? Siebie. Podobnie z resztą jak Michelle, Jim czy Diogenes.
Prawdopodobnie przez to, między starszymi i młodymi wyrysowała się bardzo wyraźna różnica, na rzecz której oni jako neonaci sami byli w stanie się skrzyknąć i zacząć walczyć o własną przyszłość, a ci na górze dalej grali w szachy lub zapadali się pod ziemię. Czy właśnie tego dosyć miał Murdock? Oby.
Ambrelash mając w głowie nowe wnioski, ruszyła wzdłuż chodnika, coraz to bardziej oddalając się od teatru. Zaciągając się spokojnie chłodnym, nocnym powietrzem wyciągnęła w końcu telefon aby skontaktować się z jednym z tych spokrewnionych, którzy zmuszeni byli do walki o przetrwanie przez całe życie. Widząc kontakt podpisany jako „C. Mercer” poczuła nutkę niepewności. Amadeus nigdy bowiem nie patrzył przychylnie na bezklanowców, twierdząc, że przez braki w krwi, nie są w stanie działać w większej wspólnocie, ale cóż. Większa wspólnota nie pozostawiała jej wyboru. Zielony przycisk poszedł w ruch a neonatka ze słuchawką przy uchu czekała na odzew po drugiej stronie.

Aby The Undeground faktycznie mogło zacząć przynosić sensowne zyski, należało poświęcić mu masę uwagi i czasu. Ciężko było to połączyć z budowaniem pozycji na dworze, więc w momencie, w którym Ambrelash decydowała się ruszać w miasto, starała się wycisnąć z tego jak najwięcej. Czy kontakt z kimś takim jak Caleb był rozsądny? Ciężko powiedzieć. Z pewnością była to jednak potencjalna siła i wsparcie. Potencjalny sojusznik. W ostateczności wróg. Tym lepiej było przynajmniej zorientować się, kim właściwie jest i czym może dysponować. Słysząc jego głos w słuchawce szybko weszła w rolę, z której potencjalnie mógłby ją kojarzyć. – Uuumm... Hej! Hej Caleb! Mówi Kendra. Kendra Ambrelash! Dałeś mi swój numer kilka nocy temu. Akurat kręcę się po mieście i pomyślałam, że może miałbyś ochotę się spotkać? Wiesz, porozmawiać i takie tam. - Jej melodyjny i przyjazny głos zdradzał lekkie zakłopotanie. Budował jej sylwetkę jako kogoś, kto był w potrzebie.

Miło było usłyszeć tyle entuzjazmu w reakcji na swój głos. Czy był on szczery, czy nie, tak było to całkiem odświeżające po dziesiątkach rozmów, podczas których musiała uważać, aby nie spojrzeć się zbyt krzywo na swojego rozmówcę. Czym jednak była propozycja, o której mówił Kainita? Czy kontaktując się z nim, nieświadomie się na coś zgodziła? Wracając wspomnieniami do ostatniej rozmowy, kojarzyła jedynie, że coś mówił, lecz sama treść przekazu była białą plamą na mapie myśli.
Trochę. Mam kilka pytań, ale to już chyba lepiej w cztery oczy… - Nie chciała przyznawać się, że absolutnie nie pamiętała nic z poprzedniej rozmowy, a przynajmniej nie bezpośrednio. Pozostawało mieć nadzieję, że podczas spotkania uda jej się pokierować rozmową tak, aby ten jeszcze raz przedstawił jej cała „propozycję”. Tym razem z dodatkowymi szczegółami rzecz jasna. Był to jednak dopiero pierwszy problem. Drugim było miejsce. Ambrelash nie była jakimś wybitnym specem od planu miasta, lecz kojarzyła najważniejsze punkty. Jednym z nich był przejazd, umownie oddzielający tereny Camarilli oraz Sabatu.
Oh. Wow. - Wydusiła nieco zbita z tropu, absolutnie zaskoczona taką propozycją. To przecież brzmiało jak oczywista pułapka. Pułapka, z której nie potrafiłaby uciec. – To ładne miejsce, ale chyba średnio bezpieczne. Jak zależy ci na okolicy, to chyba na Lancaster Ave niedawno otworzył się taki fajny pub. Może tam?- Caleb był dla niej niewiadomą a reputacja, która się za nim niosła także dawała wiele do życzenia, z czego sam spokrewniony musiał sobie zdawać sprawę. Z pewnością istniało kilka osób, którym zaufała by na tyle, aby pójść z nimi do strefy zagrożenia, lecz Mercer nie był jedną z nich.

Moment, w którym mężczyzna ustąpił, był tym samym momentem, w którym ciało dziewczyny wypełniło poczucie ulgi. Czy jej obawy były przesadzone? Być może. Nie zamierzała jednak sprawdzać tego na własnej skórze.
– Tak, tak! Jasne, świetnie! Dzięki! Też niedługo będę! - Podsumowała finalnie, głosem sugerującym faktyczne zadowolenie. Nie zamierzając niepotrzebnie przeciągać rozmowy, odsunęła telefon od twarzy i wcisnęła czerwoną słuchawkę. Dalej ruszyła standardowa procedura: Taksówka – Wskazanie miejsca – Pogaduszki z kierowcą – Wysiadka. Dopiero znajdując się na Lancaster Ave, dotarło do niej, że jej strój i makijaż, który miała na sobie, mogły nieco bardziej zwracać uwagę w zasugerowanym przez nią lokalu. Głupio byłoby jednak się spóźnić na spotkanie, które sama zorganizowała, to też przebieranki nie wchodziły w grę. Będąc na miejscu standardowo odwiesiła płaszcz na wieszak, momentalnie zaczynając świecić wręcz żarówiastą, czerwoną sukienką. Cóż. Przynajmniej wyglądała dobrze. Następnie przebiegła spojrzeniem po zajętych stolikach, starając się dostrzec, czy Mercerowi faktycznie udało się dotrzeć nieco wcześniej. Jeżeli nie, to oczywiście jej obowiązkiem było zajęcie miejsca.

Kiedy tylko spojrzenia spokrewnionych się spotkały, twarz Ambrelash momentalnie przetopiła się z nieco skonsternowanej, na przyjaźnie uśmiechniętą. Co by nie mówić, energia, którą emanował w stosunku do niej Mercer była w pewien sposób zaraźliwa, to też cieszyła się na jego widok, niczym przy spotkaniu starego przyjaciela.
– Hej! Cześć! Byłabym szybciej, ale taksiarz chyba pojechał dookoła. - Odpowiedziała, z podobną werwą w głosie co mężczyzna, lustrzanie rozkładając ramiona. To był oczywisty odruch, ale w gruncie rzeczy nie miała nic przeciwko temu, aby przytulić go na powitanie.
– Jasne, pewnie. Tylko wezmę sobie coś do picia. - Podchodząc do baru wybrała lane piwo. Nie było to coś, na co miała jakąkolwiek ochotę, ale zdecydowanie czekało się na nie znacznie krócej, aniżeli na kolorowego drinka. W końcu jednak parka mogła zając wskazane wcześniej miejsce i rozpocząć właściwy fragment spotkania.
– Mam wrażenie, że ostatni raz rozmawialiśmy w innym życiu. - Zagaiła spokojnie, bardzo uważanie przyglądając się swojemu rozmówcy. Małym small talkiem starała się kupić nieco czasu. Miała nadzieję, że widok jego twarzy oraz jego mimika obudzą zatarte wspomnienia związane ze złożoną „propozycją”.

Ich spotkanie faktycznie miało miejsce stosunkowo niedawno, zwłaszcza z perspektywy nieśmiertelnego bytu. Mimo wszystko od tamtego czasu świat toreadorki zaliczył obrót o sto osiemdziesiąt stopni. Utrata stwórcy. Samodzielna działalność. Odzyskanie wolnej woli. Tak. To było inne życie. Widząc, że siedzący naprzeciwko mężczyzna wczuwa się w rytm, róża nie mogła pozostać z tyłu, i również dołączyła do skromnego tańca, delikatnie bujając ramionami w rytm przygrywającej melodyjki.
Tak szczerze, to myślałam, że żartowałeś. - Odpowiedziała bezpośrednio, nie dając po sobie poznać, że dopiero teraz sobie przypomniała, o czym mają rozmawiać.
Ale powiedzmy, że byłabym chętna. Jaki mamy wtedy plan? - Brewki Kendry podskoczyły do góry, wprost dając do zrozumienia, że rzeczywiście jest zainteresowana całą akcją. Chwyciwszy kufel, wlała w siebie kilka łyków, jakby była to najnormalniejsza rzecz na świecie.

Gdy tylko wszystkie wspomnienia wróciły na miejsce, dziewczyna uśmiechnęła się nieco szerzej, w pewien sposób rozbawiona całą sytuacją. Przecież właśnie w tej chwili pełniła rolę dziewczyny z pierwszego lepszego romansidła, która pakuje się w relację z badboyem, gdy ojciec tylko na moment odwraca wzrok. Całość nie była niestety prostą historią miłosną z happy endem a prawdziwym życiem, pozbawiony nieskończonej ilości szczęśliwych zbiegów okoliczności. Szansa na to, że intencje Mercera są szczere była dokładnie taka sama jak na to, że zamierza zwyczajnie ją wykorzystać. Każdy kolejny krok należało podejmować bardzo ostrożnie.
I już nie zobaczysz. Nie żyje. - Wyjaśniła krótko, a jej twarz jednoznacznie sugerowała, że nie ma ochoty wdawać się w szczegóły. Teraz liczyła się tylko obecna chwila i plan, który mógł całkiem na poważnie połączyć losy Romea i Juli. A ten w gruncie rzeczy był NAPRAWDĘ warty rozważenia. Ambrelash cholernie potrzebowała pieniędzy, jeżeli faktycznie chciała zaistnieć na scenie jako gracz, a plan Caleba naprawdę brzmiał sensownie i możliwie do wykonania.
Pięciu? Do zrobienia. Tylko wszystkie udziały musielibyśmy przejąć w bardzo krótkim odstępie czasu, żeby nie zdążyli zareagować. A! No i potrzebujemy jakiegoś słupa, żeby nie mieli oczywistego tropu. - Nieprzejęty wyraz twarzy toreadorki bardzo bezpośrednio sugerował, że doskonale wie o czym mówi. W istocie przecież właśnie tak było. W ciągu ostatnich lat dziewczyna miała przyjemność przeprowadzać kilka bardzo podobnych sytuacji i choć wtedy za całą koordynację odpowiadał jej stwórca, tak wciąż została wtajemniczona w pewne mechanizmy i zagrania, które ułatwiają zadanie biznesowego ciosu w plecy. Z perspektywy Kendry była to darmowa porada, udzielona w zamian za tak otwarte dzielenie się swoimi planami oraz autoreklama, pokazująca ją jako dobrze dobranego partnera biznesowego.
O którego z błękitnokrwistych kurwiów chodzi?- Zapytała po chwili, z nieskrywaną nutką ciekawości. Wszystko wskazywało na to, że mężczyzna faktycznie potrzebował kogoś takiego jak ona, to też zamierzała wykorzystać tą małą przewagę, aby jak najbardziej wyklarować ich potencjalny układ.

Zapytana o doświadczenie róża wzruszyła delikatnie ramionami, doprawiając gest pojedynczym uniesieniem brwi i nieco cwańszym uśmiechem. Wdawanie się w szczegóły nie miało w tym momencie żadnego sensu, ale wciąż warto było pokazać się jak postać obeznana w temacie.
Faktycznie pierwsze słyszę, ale to tylko komplikuje sprawę. Po tym opisie jestem prawie pewna, że Des Meaux jest tylko pionkiem i w rzeczywistości stoi za nim ktoś większy. – Momentalnie przez myśli toreadorki przebiegła twarz Shaw, która za pomocą Elijah’a wciągnęła ją w swoją grę. Nie zamierzała wpaść na podobną pułapkę drugi raz.
W grę musiałyby wchodzić naprawdę spore kwoty, żeby ta gra była w ogóle warta takiego ryzyka. Wiesz. Możemy poszukać jakiejś innej firmy. Takiej nie związanej z krewniakami. Szansa na zyski jest podobna a i ryzyko mniejsze. – W głosie Kendry można było znaleźć tyle samo chęci co i wątpliwości. Teoretycznie nie miała oporów moralnych, aby spróbować w to zagrać, ale równocześnie nie dostrzegała tam wystarczających korzyści, aby iść na noże z całym klanem arystokratów. W końcu jednak jej oczy otworzył się nieco szerzej, a przedramiona ułożyły się płasko na blacie. Nachyliwszy się do mężczyzny, posłała mu podekscytowany uśmiech.
Ale tobie wcale nie chodzi o pieniądze, prawda? – Twarz dziewczyny jednoznacznie zdradzała szczerą ciekawość. Była prawie pewna, że udało jej się dostrzec ukryte intencje Mercera i dopiero po poznaniu kulisów całej sprawy, zamierzała podjąć decyzję o tym, czy chce brać udział w całym przedsięwzięciu.