Wywołana, zamierzona reakcja, zadowoliła Maddoxa, który zamierzał grać w otwarte karty i nawiązać bezpośredni kontakt najszybciej jak to możliwe. Barmanka słuchała z uwagą, co jej gość z drugiej strony kolczastego ogrodzenia miał do przekazania. Nie wydawała się być zaskoczona zainteresowaniem osobą Murdocka.
Jeśli wiesz na co się porywasz, to śmiało. Tam jest. — Ruchem głowy i oczu wskazała na grupę zebraną wokół stołu bilardowego. Wszyscy wydawali się być skupieni na grze i wymianie zdań między sobą.
Skłamałabym, że mnie to nie rusza, bo to akurat była ogromna strata dla całego miasta. — Mimo braku miłości do Camarilli, kobieta zdawała się rozumieć powagę sytuacji i skutków tragedii, jaka dotknęła klan Nosferatu, a jakie odczuwają wszyscy, zarówno Wieża, jak i Anarchowie. Z dawnej, rozbudowanej sieci informacyjnej korzystali zapewne wszyscy. Anarchowie może nie w takim stopniu, ale niewątpliwie mieli sprzymierzeńców pośród Ukrytych.
Postaraj się nie rozjuszyć Murdocka, słońce. — Dobra rada od sympatyzującej anarchistki? Może ta wizyta nie pójdzie tak źle, jak można by się było spodziewać. Tylko jak teraz zaczepić Murdocka bez prowokowania go do wyrzucenia Diogenesa za drzwi?
Nikt nie zwrócił na Nosferatu uwagi, gdy ten podszedł do grupy. Nawet bez użycia dyscypliny niewidoczności zdawał się być dla tej bandy niezauważalny, przynajmniej na razie.

---

Odbudowanie kontaktów z Kainitami, którzy odkopali topór wojenny i dumnie go trzymali, machając w kierunku każdego wampira z opresyjnej sekty, mogło z biegiem czasu skutkować, potencjalnie, pozytywnymi efektami. Nie było sensu się gryźć, skoro pewna filozofia nieżycia pokrywała się miejscami i po stronie buntowników, i klanu Nosferatu, którego członkowie byli lojalni byli przede wszystkim wobec siebie nawzajem. Warto było pewnie porozmawiać na ten temat z Hectorem i resztą Ukrytych.
Oczekiwanie na koniec gry, niestety, trwało dość długo. Przez ten czas dało się wyczuć intensywne emocje, gdy zebrani kibicowali graczom krzycząc, klaszcząc i gwiżdżąc. Gene nie widział dobrze całej gry, bo momentami zasłaniały mu plecy zebranych widzów. W pewnym momencie dojrzał, że stojąca obok niego dziewczyna z irokezem i kolczykami przygląda mu się z nieukrywanym zdziwieniem, unosząc brew.
Na chuj ci ta maska, koleś? Jesteś chory czy coś? — Rzuciła wulgarnie, za nic mając sobie jakiekolwiek konwenanse. Kultura osobista? A po co to komu? Szczęście w nieszczęściu, że to właśnie maska zwraca uwagę, a nie jego paskudna gęba, która niejednemu mogłaby spędzić sen z powiek.

Niektóre mecze sportowe, jakie w życiu mógł zobaczyć Diogenes nie budowały takiego napięcia. Tutaj naprawdę dało się odnieść wrażenie, jakby stawka była większa niż życie. Mogło tak być, bo na krawędzi leżała niemała sterta zielonych, acz nieco zmiętych, banknotów. Wciąż, więcej niż Nosferatu widział na oczy w ostatnich miesiącach. Czyżby gra w stylu zwycięzca zgarnia wszystko?
Dziewczyna nabliżyła się, przyglądając gębie wampira. Trochę się skrzywiła w pierwszej chwili, choć poza tym nie zdawała się być szczególnie zrażona, ani nawet nie wyglądało na to, by robiło to na niej jakiekolwiek większe wrażenie.
Huh, jesteś jednym z tamtych brzydali. Czyli nie wyrżnęli was wszystkich, co? — Z ogromną lekkością i absolutnym brakiem elegancji w słowach zareagowała na to, co pokazał jej zamaskowany gość.
Jakim cudem trafiłeś tutaj? Chcesz dołączyć do naszej zajebistej rodzinki, czy po prostu przyszedłeś pograć w bilarda? Stawki są zajebiście wysokie. Ale chyba Murdock to wszystko zgarnie. Takie spontaniczne akcje to tutaj norma, wiesz. — Dopytywała zaciekawiona powodem obecności Maddoxa.

Uciśnięci między młotem a kowadłem, a więc między Camarillą a Sabbatem, banda buntowników trzymała się dość mocno razem. Może nawet bardziej niż Ukryci. Nawet jeśli nie spędzali całych nocy na wspólnej grze, to na pewno trzymali się w zwartej grupie. Subtelna różnica od tego, co działo się po drugiej stronie ogrodzenia, gdzie Spokrewnieni byli sami dla siebie, kierowani ambicjami, walką o stołki, kontrolę, wpływy i bogactwa. Tam przebywając w grupie zawsze trzeba było stać plecami do ściany. A tutaj? Jedna wielka rodzina.
No to wpadaj gościu, nie ma co siedzieć z tamtymi pijawkami. Niech się tam nawzajem wytłuką. My tam mamy spokój od całego tego gówna. — Chuderlawa dziewczyna szturchnęła przyjaźnie Maddoxa w ramię, zachęcając by zostawił Camarillę za sobą.
My tam nic do waszej tunelowej ekipy nie mamy ogólnie. Ale no, wy mimo wszystko jesteście z tamtymi dupkami, więc trochę słabo. — Z jednej strony, nie było między Nosferatu, a Anarchami, żadnych zgryzów. Z drugiej, samo ich powiązanie z Camarillą sprawiało, że mogli być niechętni do zawierania bliższej znajomości.
Z kasą to różnie bywa. Ale zazwyczaj kilka dolców idzie zgarnąć. Możesz zawsze spróbować się z Murdockiem, hehehe. — Dziewczyna zaśmiała się pod nosem, podpuszczając Maddoxa, by zagrał przeciwko wielkoludowi.

Okazjonalne mordobicie pewnie było spodziewane pośród nabuzowanych Krzykaczy. Jednak rzeczywiście, to nie było to samo, jak nadepnięcie któremuś ze Starszych na odcisk i oglądanie się każdej nocy przez ramię w obawie, że z cieni wyłoni się kołek albo coś gorszego.
Tam pieprzenie. My tam sobie radzimy bez tych spiętych, przewrażliwionych pierdolców. Przetrwamy z dala od Wieży tę i kolejne noce. A Cama niech z Sabbatem się tłuką, hah. — Anarchowie potrafili o siebie zadbać. Nie było co do tego wątpliwości. Jednak czy siedząc odizolowani nie kusili losu? W końcu jeśli Sabbat wygra i przejmie miasto, to nie było się co spodziewać, by dali tym buntownikom zielone światło na swobodną egzystencję. Byli dla Sabbatu najmniejszym zagrożeniem, więc równie dobrze mogli zostawić ich sobie na koniec. W tych okolicznościach osłabianie Camarilli może nie było najlepszym wyjściem. Może gdy się to wszystko uspokoi, a Ostrze Kaina zostanie wypchnięte z Seattle, wtedy Gene mógłby zmienić obóz.
Murdock! Masz kolejnego chętnego do gry! — Dziewczyna wrzasnęła głośno, unosząc się na palcach, zwracając na moment uwagę mężczyzny. Następnie zadowolona z siebie spojrzała na Diogenesa.
No co? Chcesz to masz. Fajnie będzie, zobaczysz. — Fajnie? Może niekoniecznie, zważywszy że Gene miał przy duszy ostatnie kilka dolarów, które mógł za chwilę stracić. No, ale przynajmniej dawało mu to okazję do rozmowy z Murdockiem, więc jeśli uda mu się coś od niego dowiedzieć, to nawet strata zielonych nie zaboli tak mocno. A może się Ukrytemu poszczęści i zdobędzie informacje, a do tego trochę forsy.

Oczekując na swoją kolej rundki w bilarda, Gene analizował sobie w głowie całą tę sytuację polityczną. Jak na ironię, mimo iż polityka go nie interesowała, to nie było od niej ucieczki. Tam Camarilla, która w zamian za bezpieczeństwo wewnątrz określonej struktury i praw tłamsi młodszych Spokrewnionych, tu Anarchowie, którzy odrzucają obowiązujący status quo, egzystując poza systemem, a dalej Sabbat, który za nic ma sobie człowieczeństwo i całkowicie oddaje się swojej potwornej naturze. Ah, gdyby tylko dało się to wszystko olać i znaleźć sobie bezpieczny kąt z dala od całego tego syfu, podziałów, wojen i tak dalej. Spokrewnieni opanowali jednak glob i trudno było znaleźć miejsce na ziemi, gdzie dałoby się egzystować w pełni wolnym, a już na pewno nie teraz, nie w trakcie trwania Gehenny, gdzie nie wiadomo było nawet, czy Rodzina doczeka kolejnych nocy.
Anarch skończył rozgrywkę ze swoim przeciwnikiem, zgarnął z krawędzi stołu pieniądze, przeliczył je i schował do kieszeni.
Powodzenia, haha. — Dziewczyna radośnie poklepała Maddoxa po ramieniu. Ten podszedł do Murdocka chcąc wyzwać go na pojedynek. Anarch nie odmówił.
Spoko, kładź hajs na stół i łap za kij. Gramy w klasyczną ósemkę. — Rzucił neutralnym, acz rozkazującym tonem, mierząc swojego przeciwnika surowym wzrokiem. W jego głosie rozbrzmiewała siła autorytetu.
Gdy na stole znalazła się forsa, przeciwnik Diogenesa wyłożył taką samą sumę. Murdock złapał za trójkąt i przygotował stół do gry, układając bile losowo, oczywiście kładąc ósemkę na samym środku.
Rozbijaj. — Ukryty mógł nakredować kij i zaczynać. Uderzenie! Bile rozpierzchły się po stole, ale na nieszczęście Maddoxa, jedyna bila, jaka wpadła do dziury, była biała. Cholera jasna! Co za kiepski początek gry. Przyszła kolej na Murdocka.
Nie widziałem cię tu wcześniej. Kim jesteś? — Zapytał spokojnie, przygotowując się do strzału.
Sukces! Wpadła czerwona pełna. Anarch mógł kontynuować. Przeanalizował ułożenie bil, obszedł połowę stołu, przymierzył się, i ponownie uderzył. I… trafiony! Zielona pełna pokulała się i wpadła do dziury. W tłumie rozbudziły się głosy gratulujące gospodarzowi kolejnego udanego strzału. Zapewne wszyscy, a przynajmniej większość, liczyła na jego zwycięstwo.

Gra w bilard z prawdziwym lokalnym drapieżnikiem. A to dopiero heca. Mimo statusu, jaki posiadał Murdock, a także dominującego charakteru, Gene nie miał zamiaru pochylać przed nim głowy, a już na pewno się przed nim płaszczyć. Chciał by był widziany przez Anarcha jako jemu równy. Logika oraz instynkt przetrwania nakazywał jednak, by nie stawiać się zbyt mocno, gdyż mogło to mieć efekt odwrotny do zamierzonego. W ten sposób mogli kontynuować grę.
Mężczyzna przyjrzał się dobrze swojemu oponentowi, dumając przez krótką chwilę i utrzymując z nim przez moment kontakt wzrokowy, nim skomentował jego pochodzenie.
Nie przypuszczałem, że ktoś z was przetrwał. — Jego zaskoczenie było zrozumiałe, nie mając jeszcze pełnego obrazu sytuacji Diogenesa, który zdołał uniknąć mrocznego losu prawdopodobnie tylko i wyłącznie przez swoją nieobecność.
Kolejne uderzenie kijem posłało pełną pomarańczową bilę na właściwe miejsce. Tłum zachwalał sukces Murdocka, któremu brakowały jeszcze cztery, plus czarna ósemka, do zwycięstwa. Ruszył w drugą stronę, stając po drugiej stronie stołu bilardowego, by zamierzyć się na czwartą już w jego kolejce bilę.
Nie wyglądało to dobrze. Czy Ukryty w ogóle dostanie kolejną szansę na użycie swojego kija? Nie było co do tego pewności, patrząc po tym jak doświadczonym graczem był Murdock. Gene mógł poczuć ulgę, że nie postawił wszystkich swoich oszczędności, a jedynie dwa dolary, bo prawdopodobnie wyszedłby z pustymi kieszeniami, a piesza droga do domu byłaby długa.
Skupiony Anarch sunął kawałkiem drewna wbijając kolejną bilę! Tym razem jednak tłum nie wiwatował. Zamiast tego usłyszeć można było szepty i głosy rozczarowania. W łuzie wylądowała bowiem nie pełna, a niebieska połówka! Pierwszy sukces Diogenesa został naznaczony przez wpadkę jego przeciwnika. Zawsze to coś. Można było teraz wykorzystać okazję i spróbować wykonać przynajmniej kilka celnych uderzeń, jeśli los miałby być łaskawy.
Ku zaskoczeniu wszystkich zebranych, pierwsze w tej kolejce wykonanie Nosferatu okazało się być bardzo udane. Róg stołu powitał bowiem kolejną, tym razem żółtą połówkę.
Mhm. Nieźle. A jesteś tu, bo…? Zakładam, że gra w bilarda o parę dolców nie była głównym celem twoich odwiedzin. — Zaczął drążyć, chcąc wybadać dlaczego Ukryty był tak daleko od domu, na niekoniecznie przyjaznym mu terenie.
W trakcie wymiany zdań, Maddox znalazł kolejny powód, do zadowolenia z siebie, gdy czerwona połówka trafiła do środkowej łuzy. Miał szansę się odbić i pokazać, że też jest dobry w te klocki.

Ta wolność i swoboda w spędzaniu czasu wedle własnego widzimisie miała swoje zalety. Nie będąc nikomu podporządkowanym można było podbijać świat na własnych zasadach i realizować swoje plany, a nie pracować na realizację cudzych ambicji. Oczywiście, wszystko miało swoje plusy i minusy. Wszystko miało swój koszt.
Ja pierdolę, kolejny… — Anarch zrezygnowany pokręcił głową, jakby nie pierwszy raz to przerabiał.
Wy tam naprawdę macie kłopoty z komunikacją między sobą. Kolejny powód, dla którego trzymam się z dala od tego burdelu. — Zacisnął zęby widocznie zirytowany.
Tymczasem, mając już trzy punkty na koncie, trzeba było się przemęczyć i spróbować dobić kolejne. Przy odrobinie szczęścia odkuje się za niefartowny początek rozgrywki. Nosferatu po zajęciu strategicznej pozycji pomyślnie wbił fioletową połówkę. Gapie zaczynali wyglądać, jakby byli pod wrażeniem umiejętności zamaskowanego obcego.
Już powiedziałem wszystko mojemu... — Tutaj Murdock urwał na moment i się poprawił. Gene mógł się domyśleć, że miał na myśli swojego Childe, o którym wspomniała Kendra.
...Jednemu z waszych co się stało i dokąd iść. To że nikomu dalej tego nie przekazał to już nie mój problem. — Spokrewniony wzruszył ramionami, czekając na kolejne uderzenia Maddoxa.
Gdy pomarańczowa połówka wylądowała tam, gdzie planował umieścić ją Maddox, pomruki za jego plecami stały się jeszcze intensywniejsze. Coraz mniej brakowało do zwycięstwa.

---

Być może Jim wolał samemu prowadzić śledztwo, a być może dokładne detale, jakimi podzielił się z nim Murdock nie wyszły w rozmowie z Kendrą. Tak czy inaczej, Maddox był trochę do tyłu i musiał pozawracać głowę Anarchowi, jeśli miał wejść na trop Camerona, a co za tym idzie i Wilsona.
Mhm. Niech ci będzie. Jeśli wygrasz. I pod warunkiem, że przestaniecie mi się zwalać na łeb. — Facet miał zdecydowanie dość tego cyrku i chciał mieć po prostu spokój. W końcu nie po to tam siedział, by Camarilla męczyła mu tyłek.
Skoro tak, to Nosferatu miał dodatkową motywację, poza dwoma dolcami, żeby wygrać tę grę. Był blisko, nawet bardzo. Jakie były jednak szanse, że wbije kolejne trzy sztuki zanim zrobi to jego zaprawiony w boju przeciwnik? Trzeba było się przekonać. Ustawił się, nachylił, przyłożył kij i… Murdock nie dowierzał, gdy zobaczył jak zielona połówka zakręciła się na krawędzi łuzy i wpadła do środka. Kolejka Diogenesa wciąż trwała. Co za passa!
Znów zmiana pozycji, obejście stołu, zajęcie miejsca i kolejne wymierzone uderzenie. Gdyby serce Ukrytego wciąż biło, to teraz waliłoby ono jak młot, na widok kasztanowej połówki, będącej siódmą już bilą, lądującą w gnieździe. Absolutnie fenomenalny strzał, który pobudził widownię, sprawiając że niektórzy nawet zaczęli mu kibicować.
Uff! Przed Spokrewnionym pojawiła się szansa. W tej chwili czarna bila stała przed nim otworem. Ostania kula stojąca między nim, a zwycięstwem. Murdock intensywnie przyglądał się obiektowi, jakby chciał by za sprawą jego groźnych ślepi, w obawie przed jego gniewem, ósemka spanikowała i nie dała się trafić zamaskowanemu brzydalowi. Wszyscy byli skupieni na tym jednym momencie, przypatrując się Diogenesowi i jego ruchom, gdy znów przybrał pozycję, gotowy do uderzenia.
Nie miał czystej linii strzału, gdyż cztery pełne bile stały na drodze. Gdyby przypadkiem źle ucelował, mógłby powielić wcześniejszy błąd Murdocka i wbić jego bilę do łuzy, a to byłoby tragiczne w skutkach. Musiał więc dobrze przemyśleć swój ruch, zaplanować strategię i zrealizować plan.
Przymierzył się, wycelował, jeszcze chwila i… uderzenie! Bila potoczyła się wzdłuż stołu z niemałą prędkością, odbiła się od niebieskiej kuli, która ruszyła w swoją stronę, a czarna zmieniła kierunek o jakieś trzydzieści stopni do rogu. Ale moment! W tym samym czasie niebieska toczyła się w stronę środkowej łuzy, wolniej oczywiście, ale zbliżała się nieuchronnie. Murdock zrobił się jakby większy, czekając na swoją szansę, tłum zamarł, aż wreszcie stało się to, na co wszyscy czekali.
Dźwięk wpadającej bili rozległ się w pomieszczeniu, gdzie zapanowałaby absolutna cisza, gdyby nie grająca w tle muzyka. Czarna ósemka zniknęła ze stołu, a niebieska odbiła się o krawędzi. Rozemocjonowani gapie zaczęli głośno gadać między sobą, nawet krzyczeć, niektórzy klaskali i gratulowali Maddoxowi, inni klepali Murdocka po ramieniu. Wygrana należała do Nosferatu.
No, tego się nie spodziewałem. Nieźle ci poszło. Czyżbym trafił na zawodowca? — W momencie, gdy już sprawa stała się jasna, Anarch nie okazywał żadnych negatywnych emocji. Wręcz przeciwnie. Można było odnieść wrażenie, jakby był naprawdę pod wrażeniem umiejętności Ukrytego, i do tego stopnia, że zaczął snuć teorie, jakoby ten miał mieć wcześniej sporą styczność z bilardem.

Wbrew temu, co zapowiadało się na początku gry, Ukrytemu udało się odgryźć i zrobić wrażenie na zebranych, włącznie z jego przeciwnikiem. Murdock złapał dłoń Maddoxa, dając mu poczuć swój żelazny uścisk.
Szczęście początkującego mówisz. Też dobrze. — Puściwszy dłoń Nosferatu, Anarch złapał za banknoty i podał je zwycięzcy (+$2.00), który był teraz parę dolców do przodu.
Dobra, umowa to umowa. Przejdźmy się i powiem ci co chcesz wiedzieć. — Murdock odstawił kij, zamienił jeszcze kilka słów z gośćmi, w tym zapewne paroma innymi nieumarłymi, a przed wyjściem zatrzymał się jeszcze, by powiedzieć coś barmance.
Wyszli głównym wyjściem i ruszyli wzdłuż ulicy. Murdock obejrzał się, upewniając że zapewne, czy Spokrewnieni byli sami.
W wielkim skrócie, bo naprawdę nie cierpię się powtarzać, a Ike nie chciał żebym komukolwiek mówił co się stało. Ktoś zarżnął jego niedoszłego potomka. Dziewczyna nazywała się Liberty. Nawet sam miałem okazję ją poznać, bo Ike chwalił się nią praktycznie całemu klanowi. Ike miał pozwolenie Księcia, więc było przyklepane. No, ale jakiś skurwiel zadźgał ją w alejce obok jej miejsca pracy. — Ike poszedł do Murdocka i prosił go, by nikomu nic nie mówił? Chyba naprawdę musiał mu ufać, skoro nawet jego współklanowicze z Camy nic nie wiedzieli.
Podzwoniłem, rozmówiłem się z moimi kontaktami i dostałem info na temat gościa, z którym ostatni raz ją widziano. Dałem namiary Cameronowi i ruszył na swoją krucjatę. — Wszystko układa się w sensowną całość. Śmierć niedoszłego potomka, chęć zemsty. Harpia Brujah dostał namiary, udał się tam i przepadł jak kamień w wodę. Co się z nim stało?

W tym momencie Gene miał względną jasność sytuacji. Wiedział jakie były motywy Camerona, wiedział co nim kierowało. Nie była to chęć dołączenia do Anarchów, a zemsta. Nie była to jednak zemsta na Murdocku, bo najwyraźniej był najbardziej zaufanym sprzymierzeńcem Harpii, który wbrew temu, co ich dzieliło, pomógł greaserowi najlepiej jak mógł.
Gdybym wiedział gdzie jest, to pewnie Wilson by już dawno go znalazł i przytargał do domu. — Murdock pokręcił głową, zaciskając usta wkurzony.
Ostrzegałem go. Mówiłem mu żeby sam nie pchał się do Ballard. Wbrew rozsądkowi, zaproponowałem mu nawet, że pójdę razem z nim. Ale że jest uparty jak osioł, to olał to i poszedł sam. — Dzielnica Ballard w północnej części miasta była oblężona przez Sabbat. To komplikowało sprawy.
Nie chciał nikogo w to angażować bardziej, niż to konieczne, bo miało to miejsce na jego terenie, obok Tractor Tavern, gdzie pracowała Liberty. — Osobiste porachunki w związku z morderstwem na jego terenie. Opór Camerona dało się pewnie w jakiś sposób zrozumieć i usprawiedliwić, choć wciąż kłóciło się to z logiką i jakimś instynktem samozachowawczym.
Gość nazywa się Leon Cooper. Namierzyłem go w małym hoteliku na zachodzie Ballard. — Facet miał znajdować się na samym skraju miasta, na terytorium wroga. Szykowała się niebezpieczna wyprawa.
Mówiłem to jemu, powiem i tobie. Idź po rozum do głowy, znajdź kogoś, kto będzie krył ci plecy. Jeśli pójdziesz sam, to duża szansa, że już nie wrócisz. Powiedziałem swoje. Co z tym zrobisz, nie mój kurwa problem. — Uniósł dłonie w geście wskazującym jasno, że Anarch umywa ręce od tego, co stanie się z Maddoxem. Dał mu dobrą radę i mógł z niej skorzystać, lub nie. Szczęściem, Nosferatu miał do kogo się zwrócić. Dwójka Krzykaczy, których poznał wcześniej mogła mu potencjalnie pomóc.

Wraz z garścią informacji otrzymanych od Anarcha, pojawiło się też trochę niewiadomych. Podążając za okruszkami zapewne uda się znaleźć odpowiedzi, które zaprzątały teraz głowę Diogenesa. W tej chwili jednak były większe zmartwienia.
Spoko. Nie daj się zabić. — Wampir kiwnął głową w geście pożegnania, wpychając ręce w kieszenie kurtki i wracając w stronę Bobra.
Interakcja z dawnym Primogenem Brujah poszła lepiej, niż można było zakładać. Atmosfera mogła być na początku trochę napięta, to prawda. Maddoxowi udało się jednak z tego wybrnąć i nawiązać z nim dobrą komunikację, a dzięki temu dowiedział się kilku przydatnych szczegółów, które mogą mu pomóc dojść do sedna sprawy.
Nie wiele myśląc, Nosferatu złapał za swoją komórkę i wybrał numer admina SchreckNetu.
Siema. Ballard? To trochę komplikuje sprawy. Mam nadzieję, że nie masz zamiaru zasuwać tam samemu. — Hector okazał się być równie zmartwiony co Diogenes. Podobnie jak Murdock, zwrócił uwagę na to, by nie zapuszczać się w tamte rejony w pojedynkę.
Leon Cooper… Nie, nic mi to nazwisko nie mówi. — Osobnik był dla Nosferatu nieznany.
Jak więc znaleźć tego mężczyznę, skoro neonata nie wiedział nic poza tym, że facet zadekował się w małym hotelu na zachodzie dzielnicy. Teoretycznie, mimo tego, że pozornie był to mało znaczący detal, może warto było o tym napomknąć, jeśli była szansa, że pomoże namierzyć mordercę.

Rozsądek zwyciężał, co nie było żadnym zaskoczeniem. Mało który Spokrewniony odważyłby się pokusić na takie szaleństwo. Na szczęście była przynajmniej dwójka Spokrewnionych, a do tego Krzykaczy, którzy zapewne nie omieszkaliby wesprzeć Maddoxa, gdyby ten miał udać się do Ballard.
Dobrze że udało ci się stamtąd wyjść w jednym kawałku. — Hector pochwalił neonatę. To że udało mu się nawiązać dialog z Anarchami było niemałym osiągnięciem.
W sumie to jest to niewykluczone jak by spojrzeć na to co się działo. Śmierć Williama, uderzenie w Fundację, zniszczenie tuneli, a teraz to. — Podczas gdy nie było jednoznacznego potwierdzenia teorii Diogenesa, tak absolutnie nie dało się jej wykluczyć patrząc na wydarzenia w ostatnich latach.
Poszukam, popytam i dam ci znać, jeśli coś znajdę na jego temat. — Na pomoc Hectora zawsze można było liczyć. Jednak można było się spodziewać, że minie chwila, zanim haker przeszuka wszystkie swoje źródła i odezwie się do Maddoxa, który z jakiegoś powodu postanowił nie dzielić się wszystkimi informacjami na temat sprawcy, jakie pozyskał od Murdocka.
Serio? To dobre wieści, biorąc pod uwagę, że ponoć ostatnich gości z Camy przegonili pod groźbą kuli w łeb. — Wieści na temat dwójki Brujahów, którzy próbowali się rozmówić z Anarchami trafiły i do pozostałych Nosferatu. Możliwe że była to nawet powszechna wiedza, służąca za ostrzeżenie, by trzymać się z dala od Bobra i okolic.

Głowiąc się nad realiami obecnej sytuacji i wszystkiego co miało miejsce dotychczas, Maddox rozważał najgorsze możliwe scenariusze, uwzględniające nawet zdradę na najwyższych szczeblach! Czyste szaleństwo! Kto przy zdrowych zmysłach budowałby swoją reputację i wpływy przez dziesięciolecia, by pozbawić się tego na rzecz nieludzkich potworów Sabbatu?
Jasne, dzięki za info. Dobra robota. — Wampir docenił ostrzeżenie Diogenesa. Praca nad zawarciem nieco bardziej przyjaznych relacji z Anarchami była wymagana, by móc nieco swobodniej angażować się z nimi w kontakt.
Nic nowego się nie dowiedziałem od tamtego czasu. Jedyne co mogę powiedzieć, to że raczej nie powinno być kłopotu z tym, by zasiąść przy stole z Tyrellem i pogadać, jeśli będzie to konieczne. Na bezpieczeństwie raczej zależy mu tak samo jak każdemu innemu — Ewentualna możliwość dyskusji z Ventrue zdawała się być, według Hectora, na tę chwilę, otwarta.