Jadąc w kierunku wyznaczonym przez tajemniczego Nosferatu, Snow nie natrafiła na szczególne trudności, pomijając jednego palanta, który stał na światłach tuż przed pojazdem wypełnionym nieumarłymi, gadając przez telefon i nie zwracając uwagi na to, że przed momentem zrobiło się zielone. Dopiero klakson z tyłu sprawił, że kierowca dojrzał co dzieje się wokół niego i można było ruszyć na przód.
Nie minęło dużo czasu, nim Spokrewnieni dotarli do pięknego, zazielenionego terenu parku miejskiego, będącego tak naprawdę jednym z niewielu w tak bliskiej odległości od serca Seattle. Oczywiście, nie brakowało pasm zieleni i drzew przebiegających wzdłuż ulic, aczkolwiek były to tylko subtelne dodatki, podczas gdy pełnoprawne parki w tym rejonie można było policzyć na palcach jednej ręki.
Było tam stosunkowo gęsto, z dużą ilością drzew i krzewów, wyznaczonym i odgrodzonym miejscem do wyprowadzania psów, gdzie widniało ogłoszenie o zaginionym labradorze, a nawet i z placem zabaw dla dzieci, który o tej porze powinien być pusty. Powinien, bo na ławeczce nieopodal siedział młody, zgarbiony chłopak w obdartych jeansach, flanelowej koszuli i czapce z daszkiem oraz rękawiczkami bez palców, w których trzymał telefon. Nie wyglądał na wampira i nie sprawiał wrażenia interesującego. Ot, samotny przybłęda, który pewnie wymieniał się wiadomościami tekstowymi ze znajomymi. Walker widział tylko pobojowisko i chodzące trupy. Nie mógł nacieszyć swoich oczu widokiem natury tak jak dawniej.
Przechadzając się przez park, dało się dojrzeć starszą kobietę idącą powoli wzdłuż ścieżki z niedużym kundelkiem na smyczy. Latarnie na środku minęła para przechodniów. Nie było tam jednak nikogo, kto mógłby zdradzać oznaki braku życia. Czyżby Hector się spóźnił? Czy może ich wystawił? Czy może obserwował grupę wampirów, który maszerował przez park? Zza ich pleców zabrzmiał głos.
Mówią, że troje to już tłum. — Odwracając się, nieumarli zobaczyli tego samego chłopaka, który siedział wcześniej obok placu zabaw. Spod czapki wyglądał niewysoki, niepozorny jegomość mogący mieć nie więcej jak dwadzieścia parę lat. Oczywiście, dla Benjamina wyglądał dokładnie tak jak wszyscy inni.
Nie spodziewałem się, że będzie was aż tylu. — Czy to mógł być Hector? Nie wyglądał na Nosferatu. Albo kogoś wysłał na swoje miejsce albo miał na sobie naprawdę dobre przebranie.

---

---

Cała trójka została zaskoczona przez zadziwiająco cichego osobnika, który zdołał zbliżyć się do nich niemalże na odległość ramienia, bez podrażniania czujnych zmysłów któregokolwiek ze Spokrewnionych. Najmniej zaaferowana pojawieniem się nieznajomego była Chloe, która ubrała uśmiech i grzecznie się przywitała. Najbardziej agresywnie zareagował Walker, który złapał za ostrze, niemalże gotów zaszlachtować potencjalnego napastnika.
Chłopak zlustrował całą grupę, spoglądając spod czapki. Na moment zawiesił wzrok na Davidzie.
David, hmm? Słyszałem o tobie. Podobno lubisz pakować się w kłopoty. — Zaśmiał się pod nosem.
Ciebie nie znam. — Spojrzał na Benjamina, przechylając nieznacznie głowę.
Chloe… Chloe Snow z IT? — Uśmiechnął się szerzej i pokiwał energicznie głową, pociągając wzrokiem raz jeszcze po całej grupie i znów zatrzymując się na Walkerze.
To ja. Musiałem założyć nieco bardziej wyjściową twarz, sami rozumiecie. — Wzruszył ramionami, wykrzywiając usta, gdy wyjaśniał swoją maskaradę.
Czyli mówicie, że chcecie się przysłużyć Camarilli. Jest coś z czym moglibyście pomóc, ale ta robota uwzględnia wyprawę na północ, a chyba wiecie, co tam się dzieje. Piszecie się na to? — Podniósł łeb, patrząc po zebranych.

Słuchając trójki nieumarłych, Nosferatu wcisnął dłonie w kieszenie spodni, przyglądając się im po kolei. Dwójka z nich była raczej nastawiona na skryte i subtelne działania, aniżeli walkę. Tylko jeden wampir spośród nich był typem, który mógł potencjalnie poradzić sobie w starciu z wrogiem, gdyby miało dojść do bezpośredniej konfrontacji, ale sam wydawał się mieć problemy, których postronni mogli nie rozumieć.
Oczywiście, że nie mam zamiaru wysyłać was prosto w objęcia ostatecznej śmierci. Nie po to się z wami spotkałem. — Hector skomentował słowa młodej Arystokratki, która wolała raczej toczyć bitwę w cyberprzestrzeni, podobnie z resztą jak David, który nie odezwał się na to ani słowem.
Przeciągając wzrokiem po trójce Spokrewnionych, Ukryty zatrzymał się na Benjaminie, przyglądając mu się z zaciekawieniem.
Wszystko z tobą w porządku? — Rzucił do Walkera przekrzywiając łeb.
A, już wiem co jest grane. Jesteś Malkavianem, prawda? Nie zazdroszczę. — Skomentował, doznając objawienia i unosząc palec wskazujący nieco w kierunku brodacza, na końcu kręcąc głową ze współczuciem.
Jeśli chodzi o sieć, to jest jedna rzecz, z którą przyda się pomoc kilku zdolnych par rąk. — Pociągnął temat pomocy, wspominając o robocie, która miała zainteresować zebranych.
Gdzieś na północy miasta jest zamknięta sieć, która należy do Sabbatu. Możliwe, że używają jej do koordynacji i wymiany informacji, może nawet czegoś więcej. Jeżeli uda nam się do niej dobrać to jest szansa, że wreszcie będziemy mieć jakiś, chociaż minimalny pogląd na to, co oni tam odwalają. Cholera, może nawet dowiemy się co nieco o ich strukturze. — Wampir starał się mówić prosto, rzeczowo i na temat.
Byliśmy blisko jej znalezienia, ale zorientowali się, że zaglądamy im do tyłków i się zabezpieczyli. Teraz możliwe, że zdalny dostęp ma tylko paru uprawnionych adminów, o ile w ogóle. Oprócz tego pozostaje wyłącznie bezpośredni, fizyczny kontakt z serwerownią. — Nosferatu wzruszył ramionami, robiąc pauzę i rozglądając się dookoła kontrolnie, zanim wznowił monolog.
Zanim nas odcięli, udało nam się zapisać adres sieciowy jednego z użytkowników tej sieci. Wątpliwe, by był to jeden z adminów, ale może wiedzieć gdzie znajduje się serwerownia, albo doprowadzić nas do kogoś, kto wie. — Popatrzał po zebranych krwiopijcach, upewniając się, że nadążają za przekazywaną im wiedzą na temat zadania.
Podsumowując, musicie znaleźć tego użytkownika. Jak już uda wam się go dopaść, to musicie wykorzystać go do znalezienia lokacji serwerowni Sabbatu. Jest tylko jeden mały zgrzyt… — Kończąc wypowiedź uniósł dwa palce, wskazujący oraz kciuk, prawie złączone ze sobą.
Jeśli ktoś od nich się kapnie, że się tam kręcicie, to mogą szybko zawinąć serwer i puf, zniknąć całkowicie. Potem znalezienie go będzie o wiele trudniejsze. — Wszystko wskazywało na to, że robota wymagała naprawdę dużej subtelności, co nie mogło być łatwe zważywszy na to, że mieli, najpewniej siłą, wytrząsnąć z nieprzyjaciela informacje o istotnej, może nawet kluczowej dla Sabbatu, lokacji.
Nie będę ściemniać, że to łatwa robota. Możliwe nawet, że wpadniecie na Ostrze Kaina, ale pewnie Benjamin sobie z nimi poradzi, co nie, wojowniku? — Hector uniósł głowę, unosząc prawy kącik ust szeroko, odsłaniając zęby.