Pod osłoną nocy, dwójka nieumarłych przekroczyła publicznym środkiem transportu granicę między West Side a Central. Bardzo szybko dotarli do, utkniętej bezpiecznie na uboczu samego serca Wietrznego Miasta, dość niepozornej knajpy "Leon's Haven". Gdy przyszło zapłacić za przejazd taksówką, Noah nie miał problemu ze znalezieniem kilku monet w swoich kieszeniach. Śmiertelne towarzystwo wciąż było aktywne, i nawet niedawna rozróba nie zmniejszyła zainteresowania wizytą w tym uroczym przybytku, pozostającym poza wszelką uwagą lokalnych mundurowych, co musiało przyczynić się do popularności tego miejsca. Nikt nie musiał obawiać się o najazd agentów prohibicji, ani o spokój zmącony przez Chicagowską policję. A okazjonalne bójki zostawiające ślady krwi na drewnianych panelach? Były, są, będą. Na dobrą sprawę były chyba one częścią uroku Leon's Haven.
Hej Johnston. — Parias otrzymał przyjazne powitanie od właśnie wycierającego kieliszek zarządcy przybytku, który co prawda osobiście nie znał dobrze Noaha, ale wiedział przynajmniej tyle, że to 'człowiek' z ramienia Jamesa, a więc zaufany, swój facet. Na zupełnie obcego mu Gallowaya spojrzał tylko, skinąwszy głową, momentalnie wracając do Noaha.
Ponoć ma wpaść później. Możesz na niego poczekać, ale nie wiem czy będzie za pół, godzinę, czy dwie. — Wzruszył lekko ramionami, odpowiadając na pytanie protegowanego Greera. Leon pracował tam zapewne całą noc, więc jemu akurat nie robiło dużej różnicy o której zajrzy do knajpy James. Na szczęście nieopodal, pod ścianą, był jeden z paru wolnych stolików, gdzie bezklanowiec wraz z Krzykaczem mogli spocząć, kontynuując dyskusję i oczekując na pojawienie się opiekuna Pariasów, o ile ten rzeczywiście miał tam zawitać tej nocy.

Wieczór powoli przemijał podczas cokolwiek udanej dyskusji dwójki Spokrewnionych, którzy powoli zacieśniali więzi, dowiadując się trochę na temat swoich wzajemnych doświadczeń. Oboje byli stosunkowo młodzi, dopiero niedawno wciągnięci za kurtynę świata mroku, to też nic dziwnego, że udało im się znaleźć wspólny język.
Noah poznał już na własnej skórze w jaki sposób działa Bestia, jak drapie i gryzie, zwłaszcza gdy walczy o swoje przetrwanie. To za sprawą tych doświadczeń podjął samodzielną decyzję, by przestać korzystać z jej pomocy, a zamiast tego nauczyć się walczyć. Pomoc Gallowaya mogła, potencjalnie, ten proces przyspieszyć. Noah zdołał wszakże w tydzień opanować podstawy bitki, gdzie ogromną rolę odgrywał nauczyciel i jego metody.
Dobre serce Johnstona było, zapewne, jego największą słabością. Ktoś mógł to wykorzystać, by zrobić z tego Pariasa swoją marionetkę. Wampiry stale wysługiwały się innymi, wciągając młodszych w swoje intrygi i posługując się nimi niczym narzędziami, będącymi jedynie środkiem do celu. Jeśli narzędzie się popsuło, to wystarczyło znaleźć sobie nowe. Tak było od setek lat, i zapewne nic się w tej materii nie zmieni. Jedynym sposobem była budowa własnej reputacji i osiągnięcie pozycji, która pozwalała na wysługiwanie się innymi. Czy młodzi nieumarli, jakimi byli Noah i Marcus, mieli w dalszej przyszłości stać się takimi bezdusznymi potworami? Czy każdego, który przetrwał dziesięciolecia na tej niebezpiecznej arenie czekał taki los? Czas miał pokazać.
Po około godzinie pogadanek przy stole, gdzie z kufli obu wampirów nie ubyła ani kropla alkoholu. Ktoś bardziej wścibski mógłby się zastanawiać dlaczego przez tyle czasu nie wzięli nawet łyka. Nikt jednak się nie czepiał i nie zadawał pytań. Każdy był zajęty sobą, nikt nie wściubiał nosy w nieswoje sprawy, i to mogła być kolejna zaleta tego baru. Wreszcie jednak Johnston i Galloway się doczekali. Można było usłyszeć jak automobil zajeżdża przed front Leon's Haven, by po chwili frontowymi drzwiami wszedł James z młodym mężczyzną, który zdawał się być jego podwładnym. Pierwsze co, opiekun Pariasów skierował się w stronę baru i zamienił kilka słów z Leonem, który po chwili wyciągnął dla niego nieduży pakunek. Ten, Greer wręczył swojemu podwładnemu, a po tym jak zwrócił wzrok w stronę siedzących pod ścianą Kainitów, zapewne w rezultacie poinformowania o ich obecności przez barmana, powiedział coś swojemu podwładnemu, który następnie opuścił przybytek. Wampir skierował się do stołu, gdzie siedział Parias i Brujah, zwracając się do swojego podopiecznego.
Noah, co ty u diabła robisz, młody? Sprawa wilków już rozwiązana? — Zaśmiał się lekko, sugerując iż raczej nie dawał wiary w to, że temat został zamknięty. Kątem oka dojrzał Marcusa.
Widzę że się socjalizujesz. To dobrze. — Z założonymi rękoma przyglądał się Johnstonowi, zastanawiając się najpewniej nad celem wizyty jego oraz jego nowego towarzysza.

Wspomnienia o początkach nieumarłej egzystencji Noaha nadal mocno na niego wpływały. Wciąż świeży był obraz tortur, jakie przyszło mu znosić, i wciąż pamiętał on ogromny ból, jaki zadawał mu jego stwórca. To było niewyobrażalne dla wielu piekło, które Johnston przetrwał. Nie tylko go to nie złamało, ale młody nieumarły zdołał bez większych problemów odnaleźć się w społeczności Spokrewnionych. Wiedział jakimi potworami potrafiły być wampiry, mając za sobą już pewne doświadczenia z przedstawicielami wrogiej sekty, czy nawet co groźniejszymi, bardziej wpływowymi Spokrewnionymi Camarilli.
Mimo jego krótkiej egzystencji w świecie mroku, zdawał się już dobrze rozumieć podstawy polityki Kainitów, którzy wysługiwali się innymi zbierając owoce ich pracy. Rozumiał i akceptował ten stan rzeczy, co pozwalało mu nieco łatwiej lawirować w tym rozległym labiryncie.
Postępy mówisz. No się pochwal. — Zainteresowany zachęcił swego podopiecznego do zdradzenia więcej na temat tego co znalazł, nachylając się nieco nad stołem.
Mhm. James Greer, ale to pewnie już wiesz. — Zwrócił się w stronę Krzykacza, wymieniając uprzejmości i ściskając jego dłoń. Gdy Noah zachęcił mentora do zajęcia miejsca przy stoliku, Greer rozejrzał się i przyciągnął sobie wolne krzesło od sąsiedniego stołu.
Ahha. Wciągnęliście kolejnego w tę pogoń za kundlami. — Zaśmiał się pod nosem, aczkolwiek z pewną aprobatą w głosie.
W sumie im więcej tym lepiej, jeśli miałoby się okazać, że faktycznie coś jest na rzeczy. — Pokiwał głową przyglądając się obu wampirom z zaciekawieniem, tym bardziej gdy Noah zaczął mówić o badaniu zwłok i znalezionych śladach, słuchając jego relacji z ogromną uwagą. Gdy powiedział o wszystkim, co udało mu się jak dotąd dowiedzieć, James zastanowił się przez chwilę, przyglądając się forsie, zanim odpowiedział.
Huh. Święte drzewa. No to niezła chujnia jak oprócz wkurwionych kudłów w sprawie miałoby maczać palce jeszcze Biuro. — Skwitował krótko, wykrzywiając nieco usta w grymasie niezadowolenia, przeciągając dłonią po podbródku.
Trochę mi się nie podoba, że chcesz zrobić to właśnie tutaj. Długo już trzymam mundurowych na dystans i wolałbym, żeby Biuro nie zaczęło mi tutaj węszyć. Mam nadzieję, że wiesz co robisz młody. — Zmarszczył brwi, krzyżując ręce na piersi, okazując pewne niezadowolenie w związku z faktem użycia Leon's Haven jako pułapki na tego, kto dostał forsę od Biura. Zdawał się do pewnego stopnia ufać Noahowi i pokładał wiarę, że nie ściągnie na niego kłopotów.

Greer, słuchając swojego podopiecznego, wyciągnął paczkę swoich ulubionych papierosów i odpalił jednego przy pomocy zapałki, tradycyjnie inicjując swój mały rytuał palenia, który uskuteczniał od cholera wie jak dawna. Zwrócił uwagę w stronę Marcusa, gdy ten przejął pałeczkę i zaczął mówić, uzupełniając i potwierdzając słowa swojego towarzysza. Spokrewnieni przedstawili szkielet scenariusza, jaki chcieli zrealizować i liczyli na aprobatę siedzącego z nimi Ancillae.
Czyli macie konkretny plan. Hmm. Nie brzmi to źle. Widzę, że faktycznie dobrze to przemyśleliście. — Odparł, wyrażając jakiś cichy, skryty podziw, kiwając przy tym głową lekko.
Jeśli faktycznie jesteście przekonani, że to się uda i nie ściągniecie tutaj przypadkiem niechcianych problemów, to macie moje błogosławieństwo. Działajcie tutaj i dowiedzcie się od typa ile możecie. — Greer dał młodym zielone światło, by zrealizować omówiony plan działania, a więc dostać w swoje łapy delikwenta i ostrożnie przesłuchać.
Tylko miejcie na uwadze, że każdy plan w dowolnym momencie potrafi się spierdolić. — Dorzucił, choć spokojnie, małe ostrzeżenie, po czym znów wepchnął papierosa do ust. Mimo planu, pewności jego powodzenia, i tak dalej, wampiry musiały mieć świadomość, że nie zawsze wszystko toczy się tak, jak to zaplanowano, i trzeba było być gotowym na wszelką ewentualność.

Mimo młodego - jak na wampira - wieku, Noah stał się, w pewnym sensie, mózgiem całej operacji. Choć jego wiedza o świecie mroku i kreaturach, które żyły obok wampirów, to potrafił odnaleźć się w tej rzeczywistości jak mało kto. W odróżnieniu od Ridera, Noah starał się rozwiązać sprawę bez rozlewu krwi i rozjuszenia Lupinów. Wystarczyło, że Chicagowscy Kainici mieli już garść problemów, które musiali rozwiązać, czy to ze strony tajemniczego łowcy, czy nieuchwytnego zabójcy odpowiedzialnego za destrukcję wpływowego Gangrela. Strategia Johnstona była sensowna i miała potencjał, by rozwiązać zagadkę i zażegnać problem bez potrzeby wdawania się w batalię z bestiami, które mogły, jak Marcus słusznie zauważył, rozerwać Spokrewnionych na kawałki bez większego wysiłku.
Dobrze kombinujesz młody. Szkoda że Rider nie podziela twojego rozsądku. Lepiej żeby nie wpierdzielił się w jakieś szambo, bo jak rzuci się na kudłaczy, to źle się to skończy, i nie wiem czy faktycznie wszyscy na tym nie ucierpimy. — Odparł na słowa młodego Pariasa, chwaląc go i odnosząc się do niekoniecznie rozsądnych działań ich wspólnego znajomego, co skomentował z resztą i Galloway. Greer strzepnął popiół z papierosa do popielniczki i spojrzał na Krzykacza.
Na tyłach jest parę ciemnych i mało uczęszczanych uliczek. Raczej nikt nie będzie się wam tam panoszyć i będziecie mogli spokojnie zrobić swoje. — Wskazał gdzie dwójka Spokrewnionych może zrealizować swój plan przesłuchania swojego celu.
Tylko nie róbcie tego pod samym barem. Ludzie tutaj są przyzwyczajeni do różnych rzeczy, ale nie są ślepi ani głusi. — Pokiwał uniesionym palcem wskazującym, rzucając ostrzeżeniem na temat oczu i uszu lokalnej klienteli.

Greer wysłuchał słów Noaha, podpierając podbródek palcami i marszcząc brwi.
Rider jest liderem tego ambitnego przedsięwzięcia? No nieźle. — Zaśmiał się lekko, kręcąc przy tym głową widocznie rozbawiony. Noah mógł również łatwo doszukać się w tym humoru, po tym czego się dopatrzył u tego sporo starszego od siebie Brujaha.
No ale, plus tego jest taki, że jak coś jebnie, to będzie na niego, nie na ciebie. — Rzucił z pewną ulgą, wzruszając ramionami. James doszedł do podobnych wniosków co jego podopieczny, o co nie było z resztą trudno. Noah w tę, czy inną stronę, miał pewną przewagę. Mógł powoli nabijać sobie punkty u Starszych, kontynuując to śledztwo, mając przy tym dużą swobodę i nie musząc szczególnie obawiać się o potencjalne reperkusje, jakie mogą wyniknąć z niepowodzenia któregokolwiek ze Spokrewnionych zaangażowanych w tę sprawę. Był w bardzo wygodnej pozycji, gdzie na dobrą sprawę nic mu nie groziło, przynajmniej na razie.
Dobrze kombinujesz, młody. Jeśli uda ci się coś konkretnego znaleźć, to jest duża szansa,ze będzie to przez tamtych krwiopijców docenione. — Dodał z aprobatą, zapewne umacniając nieco postawę Noaha, który starał się zbudować sobie reputację wśród lokalnej społeczności wampirów.
Powodzenia. — Rzucił na wychodne Johnstona, po czym spojrzał w stronę młodego Krzykacza, przysłuchując się jego pytaniom.
Nie znasz mnie, ale dzięki. — Z lekką niechęcią przyjął pochlebstwa, strzepując kolejną drobinkę popiołu.
Będzie z trzy tygodnie. Czemu pytasz? — Pytając uniósł brew, przyglądając się Marcusowi i wyczekując odpowiedzi.

Opiekun Pariasów pokiwał głową na odpowiedź Marcusa, a następnie cicho zaśmiał się pod nosem, unosząc kącik ust w reakcji na komentarz odnośnie jego podopiecznego.
Noah szybko łapie pewne rzeczy i się nie pieprzy, gdy w grę wchodzi przetrwanie, zwłaszcza że zdążył sporo już przeżyć. Może być świeży, ale nie docenianie go byłoby błędem. — Krótko podsumował Johnstona, unosząc łeb. Dało się zauważyć, iż był poniekąd dumny z osiągów młodego bezklanowca, który wyszedł spod jego skrzydeł.
Brujah mógł spekulować, ale ostatecznie pewnie zarówno pomoc mentora jak i instynkty studenta stały za jego rozwojem i zdolnością odnalezienia się w jego nowej rzeczywistości.
Cóż. Skoro tak, to najlepiej będzie jak sobie od serca pogadacie. Co ja ci będę mówić, chłopie. — Wzruszył ramionami, zdradzając że nie jest zainteresowany omawianiem Noaha za jego plecami. Z resztą, Greer i tak powiedział już dość, by Galloway mógł sobie wyrobić na podstawie jego słów jakąś opinię o Johnstonie. Młody zdawał się dużo doświadczyć w krótkim okresie czasu, co prawdopodobnie było tym, co go tak umocniło i zapewniło mu zrozumienie otaczającego go świata mroku.

W toku tej krótkiej dyskusji, Galloway zdążył sporo się dowiedzieć na temat swojego 'partnera'. Być może nawet wystarczająco wiele, by komfortowo pracowało mu się z młodym bezklanowcem. Nikt nie chciałby w końcu ryzykować swojej egzystencji współpracując z kimś, kto nie ma pojęcia co robi. Na szczęście Noah zdawał się posiadać wystarczające zrozumienie obowiązujących zasad, a także silny instynkt przetrwania, które dawały mu szanse na długie korzystanie z daru nieśmiertelności, co nie było szczególnie powszechne u Pariasów.
Marcus jechał na podobnym wózku co jego nowy znajomy. Jego swobodna, nocna egzystencja także rozpoczęła się stosunkowo niedawno. Może dlatego dogadywał się z Johnstonem tak dobrze. Ta dwójka Spokrewnionych mogła sobie nawzajem pomóc w tym mieście.
Jasne. Do zobaczenia i powodzenia, Galloway. — Odpowiedział Greer, dopalając papierosa i odprowadzając wzrokiem Krzykacza do wyjścia.