Wygładził frak. Rozejrzał się po sali. Jak zwykle o tej godzinie w niedzielę, kręciło się tu sporo osób, załatwiających swoje interesy. Większość znał. Spojrzał na zegarek. Dochodziła dwudziesta. Powoli wstał i skierował się ku scenie.
Nigdy do końca do tego nie przywykł. Te wystąpienia były inne. Kontrowersyjne. Ryzykowne. Słuchacze co do jednego byli niebezpieczni. Musiał ważyć słowa, by nikt nie odebrał jego mowy zbyt osobiście, by nie zechciał go później odnaleźć i dobitnie wyrazić, co myśli o jego moralizowaniu. Robił to jednak od lat, a dziś zamierzał jedynie wejść nieco głębiej w temat…
Wszedł na podwyższenie. Powiódł wzrokiem po zgromadzonych, poprosił o uwagę, uprzednio lekko chrząknąwszy i przemówił spokojnym, głębokim głosem:
- Zastanawiałem się ostatnio nad powodem naszego istnienia… czy może raczej naturą naszego przekleństwa. - zaczął enigmatycznie, wyłapując oznaki zainteresowania lub zdziwienia wśród publiczności. Pozwolił sobie na lekki uśmiech.
- Czy nie tak sami o sobie mówimy: “przeklęci”? Być może odpowiada to powierzchownej definicji, jaką się powszechnie stosuje; ośmielam się jednak twierdzić, że jako zdecydowanie niepowszechni osobnicy o nieprzeciętnej głębi interesuje nas coś więcej… - zrobił krótką pauzę, by odwzajemnić kilka spojrzeń, po czym kontynuował.
- Otóż o PRAWDZIWYM przekleństwie możemy mówić jedynie w kontekście złej woli przeklinającego, a jak mniemam, większość tu obecnych została Spokrewniona z lepszych powodów, niż nienawiść. Do czego zmierzam? A może raczej: do kogo? Do nas. Potomstwo od początku świata było, jest i zawsze będzie błogosławieństwem. To morderstwo jest grzechem! Czy możemy jednak mówić o morderstwie w kontekście aktu Spokrewnienia? Uważam, że nie. Narodziłem się jako Cormac i nadal nim jestem. Może już nie żyję w tradycyjnym tego słowa znaczeniu - klepnął się w nieoddychającą pierś - ale to nadal ja. Dlaczego Bóg w swej nieskończonej mądrości uzdolniłby nas do Spokrewniania, gdyby to faktycznie było przekleństwo? Sam Pan stworzył człowieka z samotności! Czy widzicie, dokąd zmierzam? Spokrewnienie jest aktem stworzenia, mocą daną nam na podobieństwo mocy samego Boga! Nasza egzystencja nie jest pozbawiona wyzwań, ale nazywanie jej “przekleństwem” jest wypaczeniem! Nadal posiadamy wolną wolę. Nadal możemy czynić dobro. Nadal możemy... - zawiesił się na chwilę w pół zdania z pustym wzrokiem, po chwili dokończył:
- Wszystko. Dziękuję za uwagę.
Lekko się ukłonił i zszedł ze sceny. Nie ośmielał się zabierać więcej czasu. Nie oczekiwał oklasków, bardzo rzadko je tu słyszał po swoich wystąpieniach. Liczył tylko na ziarna zasiane w ich głowach. Kto będzie chciał pociągnąć temat, zapewne okaże swe zainteresowanie...

Tej nocy postanowiła, że znowu pojawi się w Elizjum. Egzystencja nieumarłych wymagała w końcu też kontaktów i by pokazać się to tu to tam, zobaczyć kogoś, poznać...
Odwaliła się więc w czarny żakiet z wąska spódnica, szpilki, ostry makijaż, a włosy wymyślnie upięte na łbie. Zabrała ze sobą Pita. Dowiedziała się wcześniej że może go wprowadzić, a że jest bezwzględnie posłuszny tym bardziej nie było problemu. A widok ogromnego pitbulla czarnej maści robił wrażenie i przyciągał wzrok. A o to chodziło.
Kobieta rozsiadła się wygodnie przy jednym ze stolików, Pit usiadł dumnie obok i czujnie się rozglądał.
Nie spodziewała się żadnych wystąpień, a jednak. Na scenę wkroczył wampir i zaczął pieprzyć coś o ich przekleństwie i naturze i wolnej woli.
-Ja pierdole...- westchnęła z lekkim cynicznym uśmieszkiem na czerwonych ustach.
Poczuła się jak na kazaniu w jakimś kościele... Nie żeby bywała...
Powątpiewającego spojrzenia nie spuszczała z mówcy. Jaki cel był tej mowy? Wkurzyć kogoś chciał? Podobno jakiś czas temu Harpia dał popis na tej scenie. Ten też uwagi chciał? No no no...

Tego wieczoru Noah Johnston, świeżo upieczony neonata, zasiadł przy barze w miejscu, które wybrał w nocy po ogłoszeniu jego awansu przez Księcia.
Parias powoli przyzwyczajał się do knującego society Spokrewnionych, którzy wykorzystywali każdą okazję do złapania szczebelka drabiny prowadzącej wzwyż hierarchii Wieży z Kości Słoniowej. Chciał przywyknąć do dynamiki interpersonalnej nieumarłych, wywiedzieć się o ważnych figurach na szachownicy, dowiedzieć się o ich pionkach, przyzwyczaić bywalców Elizjum do swej osoby. Przede wszystkim nauczyć się poruszania pomiędzy kurtynami intryg.
Johnston bawił się w rękach paczką papierosów Lucky Strike, którą kupił jakiś czas temu w Leon's Haven - pubie pod ochroną Jamesa Greera. Za życia postanowił nie palić, ani razu nie skusił go papieros, lecz teraz zapalenie wydawało się bardzo pociągające. Olbrzymi stres, częste ryzykowanie egzystencją i znoszenie aroganckich spojrzeń męczyło. Zaiste, przydałby się szczęśliwy strzał. Jednak czy warto było łamać postanowienie? Noah analizował wszystkie za i przeciw.
Z rozważań wyrwało go pojawienie się kobiety, na którą spojrzał ukradkiem. Była ona niezwykle zadbana, zaś strój wydawał się drogi i dość ekstrawagancki. Wzrok pani pitbulla nie spodobał się Noahowi, spojrzenie wyrażało niewypowiedzianą groźbę, stwarzało kolczasty drut, który w żaden sposób nie zachęcał do zbliżania się. Bezklanowiec przez moment popatrzył się prosto na jej oczy, a potem przeniósł uwagę na dżentelmena ubranego w frak, wchodzącego na scenę z poważną miną.
Rozpoczęła się przemowa, która poruszyła Johnstona. Jej teść była filozoficzna, niemniej jaka miała ona cel? Co miała udowodnić? Podnieść na duchu przeklęte potwory, racjonalizując ich Spokrewnienie? Wmówić im, że byli częścią boskiego planu, a skoro był boski, to zawsze zmierzał ku dobru? Wzmianka o tym, że akt przemiany w dobrej wierze przypominał błogosławieństwo, zaś intencje kierujące tym zamierzeniem były przynajmniej produktywne wywołała następującą reakcję:
Zapalił papierosa. Porządnie się zaciągnął, a potem odłożył fajkę do popielniczki.
Zdenerwował się nie na żarty, odczuł silną potrzebę konfrontacji z kaznodzieją, gdyż uznał jego kazanie za szkodliwe, mydlące, naiwne. Johnston dawniej trzymałby się z dala od publicznych walk na argumenty, jednak ostatnie wydarzenia podniosły jego pewność siebie. Zadecydował zaryzykować i tym razem.
— Co pan może wiedzieć o PRAWDZIWYM przekleństwie?! — przemówił donośnie Noah, powstawszy z miejsca, odwrócił się ku rozmówcy. Ze złośliwością zastosował identyczną emfazę, na jaką pokusił się mówca.
Bezklanowiec wyszedł na środek sali, wyglądał na kogoś, kto zamierzał debatować.
— Zaprawdę powiadam panu, że zaprezentowane przez pana poglądy nie służą ani Bogu, ani śmiertelnikom, ani społeczności Spokrewnionych w Chicago. To niby kazanie nie ma żadnego celu poza usprawiedliwianiem aktu stworzenia, które uważa pan za zasadne, kiedy stoją za nim szlachetne pobudki? Po wiem coś panu: to, co jest zasadne i potrzebne ogłasza nasz miłościwie panujący Książe. — W żaden sposób nie był porywającym mówcą, jego mowa nie dorównywała umiejętnościom kaznodziei, zaś oddziaływanie przypominało prezencję nudnego profesora akademickiego, który raczej usypiał studentów, niżeli porywał ich do działania. Noah nie chciał przekonać tłumów, po prostu zamierzał skonfrontować się z poglądami pomyleńca.
— Spokrewnienie jest zabójstwem! Stworzyciel odbiera człowiekowi życie, a wraz z nim słońce, żyjącą rodzinę, ogranicza jego wolność, a przede wszystkim skazuje potomka na uzależnienie od krwi! Cała nasza egzystencja nakazuje nam zachować Maskaradę, a czy to nie jest społeczne uśmiercenie?! Jeżeli ktoś z nas jest wiekowy, a ludzie odkryją ten fakt, następuje śmierć! Kiedy ktoś taki młody jak ja nawiąże kontakt z rodziną, złamie Maskaradę, następuje śmierć. Nasze próby pożywania się narażają dawców na śmierć. To są fakty, a nie religijne prawdy — każde następne słowo było głośniejsze, zdeterminowane, emocje zaczynały powoli przejmować kontrolę nad Noahem.
— Więc nie możemy być tworem Boga, gdyż każde nasze działanie zaprzecza biblijnym testamentom. Jeżeli sądzi pan, że zaiste realizujemy plan Boga, to wypowiada pan bluźnierstwa! My nie jesteśmy w stanie rodzić jak ludzie, aby coś zyskać, musimy odbierać! W związku z powyższym mówienie o jakimkolwiek dobru, przywołując fakty o naszym bytowaniu, jest po prostu obrazą intelektu. Gra pan na emocjach, nic poza tym!

Bluźnierca! Zniszcz go! Jak on śmie?! Heretyk! Zmiażdż go! - kakofonia znanych mu głosów niemalże rozsadziła mu głowę. Zaczął się denerwować. Słowa Noaha nie były ogromnym zaskoczeniem, ale nie spodziewał się takiego wybuchu. Może poruszył jakąś czułą strunę? Co mógł mu odpowiedzieć? Wystarczył niewielki stres i głód, do tego momentu silnie tłumiony, zaczął przebijać się do świadomości Walsha, nieubłagany jak przypływ. Zbluźnił! Czego jeszcze potrzebujesz? Podaj swoją rangę! Powiedz, czy poznajesz mój głos!
- Dosyć! - powiedział ostrym tonem i się zmieszał. Nie chciał użyć głosu. Spojrzał błędnym wzrokiem na Noaha… zebrał się w sobie. Znów przemawiał.
- Na pewno masz swoje powody, by mówić, jak mówisz - rzekł mu, decydując się nie podejmować dystansującej formy grzecznościowej “pan” - Co chcesz jednak osiągnąć z takim nastawieniem? - zapytał przekrzywiając lekko głowę.

Musiał załagodzić sprawę. Otwarte spory nie były w zgodzie z naturą Cormaca. Były natomiast pożywką dla Bestii. Daj się w to wciągnąć… Podnieś ton… Niech on też krzyknie, a wtedy…Nie. Jestem Cormac. Nie masz panowania nade mną. Jeszcze...

- Jesteś młody i ambitny - kontynuował - Być może straciłeś swoje poprzednie życie, ale nie możesz powiedzieć, że nie dostałeś niczego w zamian - spojrzał drugiemu neonacie w oczy.
- Z czasem docenisz dary, które otrzymałeś i zmienisz swój punkt widzenia… - zawiesił głos i omiótł wzrokiem kilkoro Starszych - ...albo nie - zbliżył się do swojego rozmówcy. Dalej mówił już normalnym głosem. Cała sala nie musiała już tego słuchać.
- Jestem jednak dobrej myśli. Bardzo szybko zostałeś dopuszczony przed oblicze Księcia, najgorsze za tobą. Gdybyś kiedyś chciał porozmawiać bez publiczności, służę. - uśmiechnął się pokrzepiająco, dając młodemu do zrozumienia, że faktycznie tak jest.

Niestety już wiedział, że będzie dziś musiał zapolować. Loraine? Czy może szczury? Jego myśli zaczęły szybko kierować się w stronę krwi... Miał tylko nadzieję, że jego słowa zostaną dobrze odebrane. Bo jeśli nie...

Jakby szopki z pastorem Szaleńcem było mało, wstał i czoła stawił mu chyba jakiś młodzik, bo za cholerę go nie kojarzyła. Zaczął ... Cóż trudno to nazwać dyskusja, bo wylał z siebie morze słów. Nieźle, naprawdę nieźle. Podlizanie Księciu, wyłożenie własnego poglądu na moralność i wiarę, marudzenie na Maskaradę i prywatne boleści Przemiany... I to w kilku zdaniach. Niezły jest.
Z jakiegoś powodu poczuła cyniczne rozbawienie. Jego słowa dotknęły jej przeszłości, były względem niej tak nieprawdziwe jak to tylko możliwe.
Zaśmiała się chłodno i bez wesołości, tak by było słychać jej reakcje. Wstała powoli, tak by jej obecność wybrzmiała. Podniosła rękę i pogłaskała Pita za uszami, a potem podeszła bliżej. Ogromny pitbul stanął jak na rozkaz przy jej boku.
- A co pan może wiedzieć o prawdziwym przeklenstwie? - zapytała na wstępie tonem chłodnym, z lekko uniesioną brwią.
- Spokrewnienie jest też darem życia. Stwórca przywraca nas światu, daje wieczne nocne, potęgę i wiedzę nieznana śmiertelnym i możliwości o jakich można tylko zamarzyć. Tak jak dzieci w odpowiednim czasie dostajemy też wolności, bo mamy wciąż swój rozum i wolną wolę i tylko od nas zależy co z tym zrobimy. Czy staniemy się potworami, czy jeczacymi w zaułkach wrakami na szczurach, a może klechami naRzucajacymi swój punkt widzenia innym, a może wojownikiem, który swoje zdolności potrafi wykorzystać w słusznej sprawie. - w kąciku ust zamajaczył cyniczny uśmiech. Każdy miał własne doświadczenia i niebezpiecznym było cokolwiek komukolwiek narzucać i wmawiać. Każdy był tym za kogo się uważał...
Pastorek chyba ostatecznie też tak uważał, choć z jakiegoś powodu zjechał z tonu. Przestraszył się ostrego oporu młodzika?
-Gdzie to podziała się żarliwość, która biła tak jawnie jeszcze chwilę temu z tej sceny? - Zapytała przenosząc swoje niepokojące, czarne oczy na Malkaviana. Głos miała spokojny i chłodny, ale kryło się w nim coś jeszcze...
- Czy aby pańska wiara nie nakazuje do śmierci bronić jej prawd?

Ostra reakcja kaznodziei na słowa Pariasa wywołała w nim uniesienie brwi, a moment później ruch pogładzenia brody w geście zadumy. Czyżby Noah zbyt mocno skrytykował przemowę zabarwioną religią? Z jakiegoś powodu jego rozmówca nie chciał wchodzić w dyskusję, zatem dlaczego wypowiadał się na forum publicznym nieprzygotowanym na zderzenie się z oporem retorycznym?
— Spokojnie, proszę się nie unosić głosu. Wymieńmy się argumentami na spokojnie — natychmiast napomniał uniesiony ton kaznodziei, ale zrobił to stonowanie, w przeciw wadze to zemocjonowanego nastawienia pseudo księżulka. — Pragnę osiągnąć dwie sprawy. Pierwsza: dążenie do faktów. Widzi pan, ja jestem osobą wierzącą, oddaję się modlitwie Bogu i również próbuję sobie poukładać mętlik w głowie. Nie wiem czym jest prawda o nas w stosunku do Pana Boga. Natomiast znam pismo święte, a fakty są takie, że stoimy w opozycji do jego paradygmatów. Chrześcijanin z Starego Testamentu ma wszelkie powody, ażeby nas unicestwić. Nie wiem, jakimi pan doktrynami się kieruje, z jakich nurtów czerpał pan inspiracje do swoich rozważań. Brzmi to na chrześcijaństwo. Tutaj pojawia się druga rzecz: kim pan właściwie jest? Spokrewnionym księdzem? Protestanckim kaznodzieją? Anglikaninem? — przemawiał powoli i wyraźnie, zupełnie opanowanie. Wykorzystał pierwotną krytykę do tego, żeby przejść do pojedynku intelektualnego. Zamierzał poznać fundamenty nieznajomego niby proroka, aby zadecydować o jego wiarygodności, a do tego przyda się zimna krew.
Wzmianka o tym, że nieznajomy znał dokonania Johnstona w przeciągu ostatnich nocy udowodniło to, że zażywał życia towarzyskiego. Jeżeli nie przebywałby w Elizjum albo nie słuchał wieści, nie znałby Pariasa. Ten fakt sprawił, że kaznodzieja zyskał na wartości w oczach Noaha, a owa wartość mierzona była poziomem potencjalnego zagrożenia, jaki uduchowiony mężczyzna mógłby zaprezentować. Skoro posiadał wiedzę, co się działo na salonach, z całą pewnością byłby w stanie wpłynąć na reputację Spokrewnionych. Tutaj nasuwało się pytanie: w jakich stosunkach funkcjonował z Harpiami?
— Najmocniej przepraszam moją ignorancję — powiedział pokornym głosem, skłaniając lekko tułów w geście uniżenia. — Zna mnie pan, a ja nie. Z kim mam przyjemność? Żeby formalności stało się zadość, jestem Noah Johnston. — Przywitał się cicho, jakby nie chciał, żeby cała sala usłyszała jego nazwisko.
— Dary? Uważam, że... — Nie dokończył, ponieważ wyczulony słuch Pariasa wyłapał zbliżające się kroki, dźwięk obcasów poniósł się po sali.
Noah odwrócił głowę w kierunku nadchodzącej osoby. Był blady, a zbladł jeszcze bardziej, gdyż nadchodziła pani pitbulla. Jej ekstrawagancka prezencja, połączona z zdystansowaną, być może nawet wyrażającą niemą groźbę postawą zupełnie nie przypadła gustowi Pariasa, gdyż wiedział, że nic dobrego go nie czekała w interakcji z tą kobietą. Kiedy w końcu dołączyła ona do dyskutantów, wada Johnstona przebudziła się. Mężczyzna skrzyżował ramiona, opuścił barki, cofnął się o krok, aby nie daj Panie Boże wkroczyć w przestrzeń Spokrewnionej. O ile potrafił poradzić sobie z jednym Spokrewnionym w dyskusji, to już przy dwójce potworów zaczęły się kłopoty. I jeszcze ta cholerna czworonożna bestia!
— Prze-przepraszam, może pani po-powtórzyć pytanie? — zapytał, jąkając się. Ewidentnie nie czuł się komfortowo i zagubił się w myślach.
Noah musiał jakoś wziąć się w garść. Jakoś! Postanowił skupić się na słowach rozmówczyni, żeby tylko nie zatapiać się we własnym sosie narastającej bezradności.
— O ile następuje zgoda protegowanego na Spokrewnienie, to możemy mówić o akcie dobrowolności — tłumaczył swoje stanowisko niczym uczeń będący pod ostrzałem pytań profesora. Mówił już bez pewności siebie, ostrożnie, zbyt długo składał zdania. — W innych przypadkach jesteśmy wciągnięci w egzystencję stworzenia nocy, uzależnieni od krwi. Mówi pani o wolnej woli, tak? — wykonał próbę wciągnięcia powietrza do płuc, oczywiście nie udało mu się, a zrobił to, ponieważ przygotowywał się psychicznie do orzeczenia kluczowej kwestii. — W takim razie niech pani przetnie swoją dłoń i pozwoli wypłynąć vitae. Jeżeli rzeczywiście posiadamy wolną wolę, nic złego nie powinno się stać. Albo bądźmy głodni i wejdźmy do pełnego życia klubu, jedząc wcześniej wyłącznie szczury. Nasza wola jest ograniczona do poziomu zaspokojenia naszego pragnienia. Dopóki czujemy oddech Bestii na ramieniu, właściwie siłujemy się łańcuchem w walce, kto będzie dzierżyć obrożę. Nie jesteśmy wolni. — dokończył zdanie, patrząc ślepia w pitbulla.
Noah czuł się już zmęczony rozmową, lecz wiedział, że sam sobie zgotował ten los. Aby stać się lepszym rozmówcą, musiał wchodzić w tego typu interakcje. Chociaż nieprzyjemne, pewnej nocy pozwolą mu na korekcję wyczucia społecznego oraz prowadzenia dyskusji. Dlatego, pomimo ogromnej ochoty wycofania się, pozostał i czekał na dalsze słowa. Ucieszył się, kiedy uwaga Spokrewnionej została skierowana na wiernego, dało to czas na odetchnięcie.

Świeżo upieczony neonata miał gadane. Trzeba mu było to przyznać. Był młody i gniewny. Chciał wojować na argumenty, nie mając ich. Cormac skinął głową, skonsternowany. Nie chciał tego przedłużać. Mówił tonem pewnym, choć suchym. Wyrobionym setkami podobnych rozmów.

- Proszę być spokojnym o moje kompetencje, panie Johnston. Jestem pastorem i posiadam tytuły doktora teologii oraz filozofii. W wielkim skrócie, zakazy i nakazy Starego Testamentu muszą ustępować mądrości Nowego Testamentu- wysilił się na uśmiech - Bardzo chciałbym uniknąć tutaj typowego sporu żydowsko-chrześcijańskiego o rzekomo przekupionych strażnikach grobu Chrystusa, więc odłóżmy to proszę na kolejne spotkanie...
Kaznodzieję ucieszyło pytanie o imię, wróżyło bowiem przyszłość nowej, niekoniecznie wrogiej relacji.
- Ależ oczywiście, również przepraszam. Cormac Walsh - odwzajemnił niewielki ukłon i wyciągnął rękę w geście na pograniczu przywitania i pojednania.

Chciał już powoli kończyć tę rozmowę. Teraz jeszcze włączyła się ta kobieta, która najwyraźniej chciała się poznęcać nad młodszymi członkami Rodziny. Ten rodzaj pychy często wiązał się z dekadami lat nieżycia. Choć ewidentnie próbowała powbijać wszystkim szpile gdzie się da, ostatecznie Cormac stwierdził, że stoi po jego stronie w tym sporze. Dał się wypowiedzieć Noahowi. Jego ostatnie zdania zabrzmiały zdumiewająco trafnie. Czy głód pastora stawał się widoczny? Do tego ta absurdalna wzmianka o rozcinaniu dłoni... Gdyby do tego doszło... Wyjście.

- Z pierwszej ręki? Szczęśliwie nic nie wiem o przekleństwach - starał się, by jego głos brzmiał lekko - Ale owszem, studiowałem kilka przypadków. Co żarliwości się tyczy… Jest pewien ustęp Pisma, który o tym traktuje… Nie przytoczę go dokładnie, żeby nie być źle zrozumianym - wtrącił przepraszającym tonem - ale jego istota jest taka, że należy rozważać w sercu, jakie działanie przyniesie owoc, a jakie nie. W całej swojej pokorze mam również nadzieję, że Pan wymaga ode mnie czegoś więcej, niż dyskusji “na śmierć i życie”, dzięki czemu mam nadzieję na kontynuację tej rozmowy. Bywam tu często, jestem pewien, że będziemy mieli ku temu okazję. Nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności, jestem zmuszony państwa już pożegnać… Życzę udanego wieczoru.

Ukłonił się nieco niżej, niż wcześniej samemu Noahowi i zaciskając zęby, spokojnym krokiem ruszył do wyjścia.

Do uniesionej brwi dołączyła ręką wsparta na bioderze by podkreślić powatpiewajacy charakter swojej postawy. Wysłuchała obu mężczyzn, ale to zajadłość młodzika ja w swój sposób ruszyła.
Skinieniem głowy odpowiedziała na pożegnanie pastora, ale nie powiedziała słowa. Na pariasa zaś skinęła przywołująco chuda dłonią i wróciła do stolika. Pit uwalił się przy jej nogach. Również gestem wskazała mężczyźnie by usiadł spokojnie, po co ma sterczeć jak kołek.
-Twój tok myślenia prowadzi do tego, że dziecko poczęte i urodzone przez matkę też wolnej woli nie posiada, bo nie miało wpływu na swoje powstanie i latami jest pod opieką matki... wciągnięte w życie, uzależnione od mleka.- parafrazowala jego słowa.
- Bardziej jednak od treści tej dyskusji zainteresowało mnie to żeś z morda tak wyskoczył. Co Cię tak ubodlo w słowach pastorka... Albo może dlaczego. Młodziki raczej trzymają ryje na kłódki nawet jak coś im się nie podoba...- słychać było w jej głosie nutkę rozbawienia i ciekawości, na pewno nie była oburzona.
- a otworzenie sobie żyły przysporzyłoby co najwyżej kilka nowych Wiezow Krwi, a nie udowodniło brak woli kogokolwiek a jedynie jej słabość.

— Imponujący zakres kompetencji — stwierdził szczerze.
Spojrzenie Noaha zmieniło się, pokojowa postawa pastora zupełnie go kupiła, co załagodziło jego obyczaje w sposobie prowadzenia rozmowy. Bezklanowiec już nie gotował się na debatę, a na okazję poznania interesującego oraz wykształconego Spokrewnionego operującego pewnymi dziedzinami wiedzy, w których Johnston potrzebował dokształcenia. Dalsze słowa bezklanowiec przyjmował do wiadomości z widoczną aprobatą.
— Kimże jestem, aby wymagać od pastora cokolwiek — stonował ton, jego głos stał się przyjazny. — Zbyt porywczo zareagowałem na przemowę, a pańska postawa i pokojowe nastawienie, pomimo mojego prowokacyjnego tonu, przywołała mnie do porządku. Ale czy to źle? Wygląda na to, że właśnie emocjami zdradziłem to, że hipoteza roli Spokrewnienia w boskim planie do mnie trafiła. Nie zgadzam się z nią, niemniej dała do myślenia, za co niezmiernie dziękuję. Żywię nadzieję, że jeszcze się spotkamy.
Tymi słowami pożegnał uduchowionego wampira, odprowadzając go wzrokiem. Następnie skierował wzrok na kobietę z psem, zupełnie nie miał ochoty z nią rozmowiać, gdyż wywoływała w nim skrępowanie i poczucie zagrożenia, jednak odmowa byłaby iście idiotycznym posunięciem. Właśnie oto chodziło: zdobywać kontakty oraz prezentować się w Elizjum. Kiedy dama nocy zaprowadziła młodszego wampira do stolika, rzeczywiście zamierzał stać jak kołek, napięty jak struna. Każda jego cząstka zdradzała skrępowanie. Kiedy usłyszał propozycję zajęcia krzesła, zasiadł dość niezręcznie.
— Istotnie, mój tok rozumowania prowadzi tą drogą i ma ona potwierdzenie w rzeczywistości. Żyjące dzieci są pod opieką rodziców aż do osiągnięcia dojrzałości, a często owa opieka objawia się po prostu dyktaturą dorosłych zwaną wychowaniem. Dzieci potrzebują przewodnictwa — ostrożnie ważył słowa, w przeciwieństwie do pani pasa nie mógł sobie pozwolić na taką swobodę. Przeczuwał, że był testowany. — W naszej społeczności jest bardzo podobnie, a nawet radykalniej, gdyż poza aprobatą Stwórcy, potrzebujemy aprobaty autokraty. To ogranicza naszą wolę, jednak jakiś czas temu rzekła pani słuszną rzecz. Mamy tyle woli, ile zyskamy wolności. Jeżeli wolna wola to sposobność podejmowania decyzji, potrzebujemy ich. A czy wola jest wolna lub nie? Cóż, mam duże wątpliwości, widząc, w jaki sposób funkcjonuję.
Uniósł brwi tak wysoko, usłyszawszy bezpośredniość wampirzycy, że całe jego czoło pokryły głębokie zmarszczki. Takie palniecie prosto z mostu wybiło go z rytmu, zupełnie nie spodziewał się prostackiego słownictwa z ust osoby tak wykwintnie ubranej, stwarzającej prezencję kogoś obytego w towarzystwie. Noah potrzebował długiej chwili na poukładanie myśli.
— Cóż — rozpoczął od skromnego uśmiechu — uniosłem się, ponieważ moje Spokrewnienie nie było ani potrzebne, ani szlachetne czy zasadne. Było jak uderzenie katastrofy, niespodziewane oraz okrutne. A potem dowiedziałem, że jestem Pariasem. Czy nie można zacząć lepiej? Mogą mi tylko pozazdrościć, cha! — dokończył czarnym humorem, w ten sposób radząc sobie z bólem przeszłości.
— A potem pan Walsh mówi o błogosławieństwach. Zaznałem okropnego dysonansu. — Odpalił papierosa. Kiedy się zaciągał, jego skóra nabierała karminu, bardzo płynnie i bez większego trudu animował swą powłokę do sztucznego życia. Wypuszczając dym, przypominał wyglądem już człowieka.
— Obawiam się, że nie mam luksusu trzymania się na uboczu, chociaż bardzo tego pragnę. Jako bezklanowiec muszę się pokazywać. Zapewne moje wychodzenie przed szereg kiedyś mnie zabije. Mam nadzieję, że zaspokoiłem pani ciekawość.
Kiedy Johnston usłyszał o Więziach Krwi, nie miał bladego pojęcia o czym mówi rozmowczyni - było to po nim widać.
— Więzy Krwi? Co to jest? Zgaduję, że nie chodziło o pokrewieństwo — zapytał żartobliwie, jednak teraz jego oczy mocno skupiły się na twarzy kobiety, zdradzając palącą ciekawość.

Kobiecie nie umknęła reakcja na sposób jej wypowiedzi. W jej mrocznych ślepiach błysnęła zadowolona iskierka. Mam Cię! Pozory lubią mylić!
-Mogłeś stać dalej jak kołek, mimo że kazałam Ci posadzić dupsko, mogłeś nie reagować na słowa pastora dusząc gniew, mogłeś od razu po tym przedstawieniu wyjść... Co prawda raczej źle by się dla Ciebie to skończyło, ale wybór był Twój. Rozum masz, wybrałeś słusznie. Tylko kamień woli nie ma. Nie ma wpływu na to gdzie leży, czy ktoś go podniesie, gdzie i jak mocno rzuci, w uderzy... Podlega całkiem woli innych i prawom fizyki.- powiedziała i westchnęła. Nie było co dłużej chyba tematu drążyć, poznała sedno odczuć mężczyzny.
- Masz rację. W tym świecie można zginąć na wiele sposobów... Ciekawość i wychylanie przed szeregi uśmierca równie dobrze co czyjeś szpony. Tak zaspokoiles moje myśli w tej kwestii. I na przyszłość wspomnij, że pewnikiem nie Tobie jednemu śmierć odebrała marzenia i aspiracje... Ale jesteś jednym z niewielu, której oddała w zamian inne możliwości.- powiedziała z tajemniczą mina. Zamyśliła się na chwilę analizując swoje słowa przez pryzmat własnej historii. Potem wróciła wzrokiem na rozmówcę.
-Po Twoich wcześniejszych słowach wnioskuje, że Twój Stwórca jest niezłym konowałem... Lepiej dla nas wszystkich Aby ktoś mądry stracił mu durny łeb z ramion... Powinieneś znaleźć sobie Mentora. Taką wiedzę on Ci powinien przekazać, nie tajemnicza kobieta z Cerberem. Powiem Ci tyle, że Wiezow Krwi obawia się każdy z nas. Jak nie chcesz stracić swojej bezcennej wolnej woli, nigdy nie pij krwi wampira... Ta wskazówkę masz za darmo, na dobry początek. - odpowiedziała po dłuższym zdaniu. Na koniec uśmiechnęła się drapieżnie i cwaniacko.

Mężczyzna bardzo czujnie słuchał wampirzycy, która uważała, że każdy Spokrewniony posiadał wolną wolę, bo gdyby tak nie było, nie potrafiłby podejmować najprostszych decyzji. Noah uznał dalszą rozmowę na ten temat za nieproduktywną, bowiem każdy przedstawił swoje stanowisko i nie zapowiadało się na to, aby zostało ono zmienione.
— Cóż, w takim razie życzę nam, abyśmy nie stali się bilami, wprawianymi w ruch uderzeniami kijów pozostałych Spokrewnionych. A jak już, to czarną ósemką, bo wbijana jest jako ostatnia.
Nieśmiertelność kusiła perspektywami, poniekąd zabierała obawę, iż kiedyś wszystko się zakończy a włożony wysiłek w dokonania rozpłynie się wraz z życiem w czarnej toni śmierci. Jeżeli balsamista dobrze zagra swoimi kartami, teoretycznie zyskałby perspektywę osiągnięcia wszystkiego, co leżało w zasięgu jego ręki. Z czasem jego krew stanie się potężniejsza, z czasem nowe moce przebudzą się w nim, kto wie, być może pewnego dnia będą jedli z ręki bezklanowca.
— A jak pani czuje się z własnym darem? Jeszcze nie mam dobrej perspektywy do oszacowania, jak wykorzystałem swoją nieśmiertelność, bo cieszę się nią od niedawna. Jednak ktoś taki jak pani z całą pewnością wiele ma do powiedzenia. — Postanowił lepiej poznać femme fatale, która już zdołała całkiem niemało dowiedzieć się o nowym Pariasie w mieście.
— Tak, z całą pewnością mój Stwórca się nie popisał. Na szczęście szybko się uczę i wiem od kogo czerpać informacje. — Postawa Noaha się zmieniła, przestał być wylewny oraz mówić to, co ślina przyniosła mu na język. Jakby zdał sobie sprawę, że powiedział już o sobie za dużo.
— Interesujące. Czyli spożywanie vitae może nas zniewolić. Z całą pewnością warto to zapamiętać, dziękuję — podziękował miłym głosem, chociaż nadal zdradzającym stres w rozmowie. — A jeśli chciałbym zapłacić za dalszą wiedzę, jaką może pani zaoferować? Jaka forma zapłaty panią usatysfakcjonuje?

Po raz pierwszy kobieta się zaśmiała, choć wesołości w tym geście brakowało.
-Ależ ten sarkazm nie był potrzebny. - powiedziała w odpowiedzi na przenośnie o bilach. Słabo znała tą grę, ale porównanie było jasne.
-Dla mnie Przemiana zaiste jest darem. Czasy się zmieniły, ale to nie. Stwórca znalazł mnie ranna, chora i umierającą. Dał mi wybór. Śmierć lub nieśmiertelność w mrokach nocy i nieopisane możliwości. Propozycja zemsty na białych fagasach, dla indiańskiej dziewczynki była opcja nie do odrzucenia. W pełni wykorzystałam możliwości i wciąż cena słońca nie wydaje się zbyt wielka. - uśmiechnęła się drapieżnie do własnych wspomnień. To były czasy. Całe jeziora przelanej i wypitej krwi białych najeźdźców. Ferwor walki i śmierć krocząca za nią i Ethanem. Można było się rozmarzyc.
-czas tylko dodaje, nie odbiera wszystkiego jak śmiertelnikom. Zauważysz różnice za parę dekad.- po tych słowach zamilkła obserwując mężczyznę. Ważyła jego słowa i oceniała osobę. Na twarzy miała poważna, chłodna maskę.
-Najcenniejszą walutą jest wiedza sama w sobie, dobrym dodatkiem przysługi i wtyki. - zaczęła powoli. -Cwany jesteś, wygląda na to że masz łeb na karku. Jako Twój Mentor zapewnie Ci wiedzę i mogę oferować wsparcie i lub protekcję... Wymagam...- znów zawiesiła specjalnie głos wiercąc Młodego niepokojącym spojrzeniem. -Rozsądnej lojalności. Bycia moja dodatkowa para oczu i uszu, językiem jak trzeba też. - Trochę enigmatyczne, ale jak się nad tym zastanowić taki układ może być dla obu stron niezmiernie korzystny.

Propozycja neonaty uzyskała aprobatę tajemniczej kobiety, która musiała zauważyć potencjalny zysk w relacji nauczyciel-uczeń. Zakres obowiązków wydawał się na pierwszy rzut jasny: Noah musiałby z szacunkiem reprezentować panią w czerni jako jej posłaniec, wtyka, być może szpieg? To miało sens, ponieważ Johnstonowi udało się zabłysnąć przed kilkoma wpływowymi Spokrewnionymi, piastujących wysokie stanowiska w Wieży z Kości Słoniowej. Być może obcowanie z nowym nauczycielem poszerzy horyzonty Johnstona? Nauczy się czegoś nowego o naturze klątwy, co mogło zostać pominięte przez Greera.
Poważna mina kobiety przyśpieszyłoby tętno serca młodego wampira, gdyby ono jeszcze biło w jego piersi. Zdawał sobie sprawę, że poznał osobę, z którą trzeba obchodzić się ostrożnie, z rozmysłem. Pytanie brzmiało: jakie były jej granice cierpliwości oraz tolerancji na błędy? Wybadanie jej stanowiło wyzwanie, lecz osiągalne do zrealizowania.
— Jestem skłonny zaakceptować takie warunki. Stanę się pani posłańcem; zmysłami, umysłem i językiem. W zamian, z pokorą przyjmę wiedzę, jaką pani jest w stanie mi zaoferować — jego ton się zmienił. Zaakceptowawszy warunki współpracy, zaczął wchodzić w rolę uniżonego ucznia, okazując w ten sposób szacunek wampirzycy. — W takim razie czy już jestem godny, aby poznać pani godność?

Takiego obrotu wieczoru się nie spodziewała. Przyszła sama trochę uszu nadstawiać, rozejrzeć się, pokazać, popatrzeć... A tu chyba właśnie załapała fuchę Mentora. Patrzyła na mężczyznę i w końcu zaświeciła mu rowniutkimi, białymi ząbkami.
-Jestem Erika. - powiedziała krótko i znów na chwilę zamilkla.
-Dobrze więc. Nim cokolwiek dalej ustalimy, muszę wiedzieć jaką wiedzą już dysponujesz, nie lubię się powtarzać. Skoro bywasz tu, zostałeś przedstawiony, a skoro tak podstawy musisz mieć. Nie będę więc Ci wykładać Tradycji ani innych oczywistości. Chyba że masz jeszcze jakieś pytania odnośnie. - Uniosła brew w oczekiwaniu na odpowiedź. Można było odnieść wrażenie, że jest zadowolona, cały czas miała lekko uniesiony kącik ust.
-Jesteś Pariasem... ale odczuwasz jakaś przynależność Klanowa? Odkryłes już jaką mocą dysponujesz? Ja będę mogła uczyć Cię tylko tego co sama potrafię.

Noah zapytany o swoje kompetencje pogładził się po brodzie, zastanawiał się, co właściwie wiedział, a czego mu brakowało. W istocie: marnowanie czasu nauczyciela to najgorsze, co mógłby teraz uczynić, więc sporządzał w myślach priorytety, o które zamierzał zapytać Erikę. Także musiał się oswoić się z obecnością takiej kobiety, z jednej strony była podobna do Celeste - niezależna, ekstrawagancka, silna, ale wyglądało na to, iż czarnowłosa mentorka odznaczała się nonkonformistyczną postawą, nie siliła się na grę pozorów w Elizjum, warto było to odnotować. W każdym razie nie czuł się przy niej swobodnie.
— Hm. Nietypowe imię dla kogoś utożsamiającego się z rdzenną ludnością Ameryki — skomentował zamyślonym tonem, zdradzającym zainteresowanie niedawno poruszanym tematem.
— Oczywiście, znam fundamentalne zasady kierujące Camarillą — kiedy zaczął mówić, lekko skłonił się przed kobietą w geście potwierdzenia swych słów. — Tradycje są mi znane, a także hierarchia jej członków. Książe stoi na pierwszym miejscu, później jest rada Primogenu, później przyznawane funkcyjne stanowiska takie jak Szeryf, Seneszal czy Harpia. Cóż, przypomina to średniowieczny dwór, dość nienowoczesne rozwiązanie, jednak nie mi to oceniać — najpierw potwierdził w przekonaniu Erikę, że podstawy ma poukładane w głowie, a później podzielił się opinią na temat Sekty. Mówił dość wolno, z rozmysłem, ważył słowa.
— Bardziej zastanawia mnie ten cały Sabbat. Poza epitetami taki jak szaleńcy oraz dzikusy, niewiele więcej słyszałem od członków Camarilli. Czym właściwie jest Sabbat, dlaczego jest tak pogardzany? Bo to nie przypomina rywalizacji przeciwnych ugrupowań politycznych, a wojny narodów z zupełnie różniącą się od siebie ideologią oraz kulturą.
— Jeśli mowa o moich mocach... Prosiłbym o spotkanie w prywatnym lokum, gdzie moglibyśmy spędzić czas wyłącznie razem — wyjawił swoją prośbę uniżonym głosem, dość cichym. Dyskretnie rozejrzał się, jakby sprawdzając, kto mógł podsłuchiwać ich rozmowę. — Chętnie umilę pani czas moim towarzystwem. Wracając do tematu, najbardziej potrzebuję szlifu w umiejętnościach praktycznych, o których nawet nie fantazjowałem za życia. Zdolności walki i samoobrony. Sprytu ulicznego, znajomości przemieszczania się po ciemnych zakamarkach miasta. Jak znaleźć schronienie, kiedy za godzinę nastąpi brzask? Muszę wiedzieć, jak radzić sobie bez wygód i sytuacjach krytycznych. Jak kogoś śledzić, jak dyskretnie gubić ogoń? Wiem, brzmi to dość śmiesznie — dodał ze skrępowaniem, jakby gadał o totalnych głupotach. Nieco się zawstydził. — Ale, w istocie, czuję, że to będzie mi niezwykle potrzebne. Co do przynależności klanowej: nie wiem. Nic wyjątkowego nie czuję, poza... Głodem? To klany jakoś się wyczuwa?

Kobieta uniosła lekko brwi na spostrzeżenie mężczyzny. Na ustach miała cyniczny, niewesoły uśmieszek. Mimo to zdawała się jakby ta rozmowa sprawiała jej przyjemność, a przynajmniej była na tyle interesujące, że nikogo psem jeszcze nie poszczula.
-Myślisz nie o tych indianach. Język, z którego pochodzi moje imię już wymarł, sama nie pamiętam nawet dobrze co znaczyło moje miano. - odpowiedziała spokojnie. To było tak dawno... Tak daleko stąd... Może lepiej jakby została przy tym białym imieniu... Elisabeth... Nie wbudzaloby to takiego dysonansu.
-System monarchii chyba lepiej zdaje egzamin przy społeczności takiej jak nasza. Chociaż równie dobrze może być tylko reliktem przeszłości, którego kurczowo się trzymamy. Obojętnie... Póki działa.- Przyznała z obojętnością. Nie była politykiem, takie rzeczy totalnie jej zwisały.
-Sądziłam W Szaleńcy i Dzikusy to epitety na Malkavian i Gangreli. - niemal się zaśmiała. Taki mały żarcik. -Najprościej mówiąc to wampiry, które nie uważają Maskarady i struktur Camarilli. Stanowią tym samym zagrożenie dla nas wszystkich. Brutalne, bestialskie, żadne krwi skurwysyny, które nie wiedzą już co to człowieczeństwo. Ostatecznie sprawa nie jest tak płytka... - tutaj jej głos, oczy i mina stały się zimne i mroczne. Biła z nich wręcz nienawiść do wspomnianej sekty. Tak jawna i namacalna, że aż przerażająca. Można było wnosić że żaden popapraniec z tamtej strony w jednym kawałku z jej szpon nie wyjdzie. Chociaż nie wyglądała najszczegolnie bojowa jednostkę.
-W porządku. O tym pomowimy gdzie indziej. Co do reszty będę mogła Ci pomóc, ale o konkretach też pomowimy przy następnej okazji. - tak jak i on, nie zamierzała zdradzać swoich atutów. Karty lepiej trzymać w rękawie.
-Tak, Głód czujemy wszyscy i zawsze. Takie uroki. Co do Klanu... Nie... Nie wyczuwa się tego w żaden... Magiczny sposób. To poczucie przynależności, cechy wspólne grupy. Mnie możesz brać za Toreadora albo nawet Ventrue, kiedy mnie zobaczysz, ale ja zawsze będę Gangrelem, nie ważne w co się ubiorę. Takie poczucie tożsamości może przyjść z czasem w Twoim przypadku. W końcu odkryjesz kim naprawdę jesteś.

Mężczyzna nieznacznie się napiął i zmrużył oczy w reakcji na cyniczny uśmiech Eriki. Zależało mu na tym, żeby jej nie urazić, więc żywo reagował na jej zachowanie. Na szczęście osobisty wątek nie przekreślił dalszej rozmowy, zaś balsamista odnotował w pamięci, że z całą pewnością poruszy ten temat w przyszłości. Jak stara była Erika, skoro zapomniała o znaczeniu swego pierwszego imienia? Sama myśl o wyparowaniu z pamięci fundamentalnych znaczeń tożsamościowych nie mieściło się w głowie Noaha, było to dlań absolutną abstrakcją.
Pragmatyczność. Johnston zanotował w mentalnych notatkach kolejny punkt, o którym warto pamiętać w trakcie interakcji z wampirzycą. Czyżby nie przejmowała się formą sprawowania rządów, dopóki była ona sprawna? Czyżby takie stanowisko oznaczało oziębłość w stosunku do polityki, egzystowanie na poziomie biernego działacza, aż do momentu, w którym system zacząłby irytować, przeszkadzać?
— Hm, rozumiem. Być może jestem jeszcze za młody, żeby zrozumieć taką, a nie inną formę sprawowania władzy oraz utrzymywania struktur — podsumował krótko głosem zdradzającym intensywne rozmyślanie.
Udało się, kobieta wyraziła zainteresowanie przekazywaniem wiedzy dla nowicjusza.
— Świetnie, jestem uradowany tym, że będziemy mieli niejedną sposobność na pogłębienie znajomości oraz wiedzy. Dziękuję — podziękował miłym głosem, chociaż sama postawa ciała mężczyzny dalej była napięta jak struna. Był bardzo czujny. — Zatem czy zechcesz, pani, wyjść z Elizjum teraz? Urodziłem się w Chicago, znam parę odosobnionych miejsc, gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać. Warto byłoby również określić sposób kontaktu. Posiada pani lokum wyposażone w telefon?

Mężczyzna nie czuł się swobodnie ani w żadnym stopniu komfortowo w jej towarzystwie. Trudno się dziwić. Ona była stara, zachowywała się pewnie, do tego cała jej postawa budziła niepokój, a z oczu sączył się mrok. Niby szczupła, niemal chuda i drobną kobieta, która mógł zdmuchnąć silniejszy wiatr, budziła poczucie zagrożenia... Do tego towarzyszący jej ogromny pitbull ochroniarz...
-Świetnie. Miasto nieco się zmieniło odkąd byłam tu ostatnio. - Do tego jeszcze mógł być przewodnikiem. Cudownie się składało.
Na jego pytanie przytaknęła i wstała. Nie mieli już tutaj co siedzieć. Mógł pokazać jej kilka ciekawych miejsc. Do tego będą mogli porozmawiać nieco swobodniej, może dokonać prezentacji. Świetnie.
-Chodźmy więc. - Uśmiechnęła się lekko, ale z pewnością i wyższością. Pit wstał na łapy, zetknął na kobietę czekając na decyzję co dalej. Erika pogladzila wielki łeb, który miała teraz na wysokości swoich piersi. Skinęła. Zwierzę ruszyło obok kobiety. Prosto do wyjścia, spokojnym, ale pewnym krokiem.

[Zt]