Mimo iż nie udało się jeszcze wydobyć żadnych informacji, tak przynajmniej Gene odniósł jeden sukces, pozbawiając mężczyzny maski, którą bezskutecznie próbował nosić teraz przed Spokrewnionymi. Nie było już żadnych złudzeń, że coś wiedział. Pozostawała kwestia tego, co dokładnie i jak to z niego wydobyć. Nosferatu mogli oczywiście pomóc sobie narzędziami, jakie przyniósł ze sobą Richard, ale kto będzie lepszy w przesłuchiwaniu tego gnojka, aniżeli nieumarli, którym najbardziej zależało na znalezieniu zaginionego Harpii?
Mhm. — Wampir mruknął, spuszczając ramiona i wyciągając telefon z kieszeni. Wystukał coś na klawiszach, podczas gdy Hogan przyglądał się nieco zmieszany. Po chwili Diogenes otrzymał wiadomość tekstową z numerem telefonu. Gdy zadzwonił i odczekał parę sekund, w słuchawce odezwał się zmęczony, męski głos, w którym dało się wyczuć jakby azjatycki akcent.
Tu Green Door. Co tam? — Po tym mało oficjalnym powitaniu, w słuchawce dało się usłyszeć długie ziewnięcie.

Była duża szansa, że Brujahowie roztrzaskają Hoganowi łeb, ale przed tym mieli potencjał wycisnąć z niego tyle ile się dało, bez marnowania czasu na zabawę. Zabawki Richarda raczej odpoczną tej nocy, o ile uda się nawiązać kontakt z Krzykaczami.
Zaraaa zobaczę… Moooment… — Zakomunikował ziewając. Po chwili dało się usłyszeć przytłumione zawołania. Minęła chwila, kiedy Diogenes czekał aż ktoś znowu odezwie się w słuchawce. Dax spoglądał na niego niepewnie, marszcząc brwi, a Richard stale utrzymywał wzrok na śmiertelniku, niewzruszony. Wreszcie, w słuchawce zabrzmiała szamotanina i znajome głosy, bijące się o słuchawkę. Wreszcie szarpanina ustała, a Gene usłyszał głos Armstronga.
Hej tam gościu, masz jakieś wieści? — Przeszedł od razu do sedna, licząc na to, że Nosferatu dzwonił, by pochwalić się jakimś przełomem w śledztwie.

W momencie podzielenia się dobrymi nowinami z Krzykaczem, po drugiej stronie rozebrzmiały szepty. Dopiero gdy te się uspokoiły, brodacz znów przemówił do Maddoxa.
Gdzie go trzymacie? Dawaj adres i wpadamy. Ogarniemy temat a wy sobie odpoczniecie. — Pewnym głosem zakomunikował, czekając na informacje. Gdy Gene podzielił się z Armstrongiem swoim obecnym miejscem pobytu, ten odpowiedział wyraźnie zadowolony.
Świetnie. Za około kwadrans tam będziemy. — Wampir rozłączył się, a Richard posłał Diogenesowi pytające spojrzenie, czekając na raport z rozmowy telefonicznej.

Kącik ust wampira w czarnym płaszczu delikatnie, minimalnie, w stopniu widocznym jedynie dla kogoś spostrzegawczego, uniósł się na wieść o zbliżającej się ekipie. Bardszo szybko jednak przywrócił swój kamienny wyraz twarzy.
Doskonale. Ciekaw jestem co z niego wyduszą. — Znów spojrzał na pojmanego, który w milczeniu lustrował obu Spokrewnionych wzrokiem. Wyglądał na nieco bardziej poważnego i skupionego, niż chwilę wcześniej.
Tak jak Brujah zapowiadał, po około piętnastu minutach z dołu dobiegły dźwięki uderzenia w metalową bramę wjazdową. Richard został na swoim stanowisku, nie spuszczając wzroku z delikwenta, pozwalając Diogenesowi powitać swoich nowych znajomych z klanu Brujah. Gdy tylko otwarł bramę, zobaczył Chase i Armstronga z wkurwieniem i ekscytacją w oczach. Ich zamiary były oczywiste, tak jak towarzyszące temu emocje.
Hej Maddox. Niezła miejscówka. Dawaj, pokaż nam... — Zanim mężczyzna skończył swoją wypowiedź, agresywnie wtrąciła się do rozmowy blondynka.
G d z i em a c i et e g os k u r w i e l a! ? — Chase wysunęła się do przodu nabuzowana i gotowa do zademonstrowania walorów swojego klanu sprawcy odpowiedzialnego za zaginięcie Harpii Brujah.

Pewny siebie i swojej pozycji, śmiertelnik zaczął powoli zmieniać postawę. Czy będzie taki pewny siebie jak wcześniej, gdy odwiedzi go dwójka współklanowiczów Camerona? To się miało wkrótce okazać.
Pewnym i szybkim krokiem Krzykacze ruszyli za Ukrytym do pomieszczenia, gdzie odbywało się przesłuchanie. Gdy tylko wparowali do biura i zobaczyli przywiązanego do krzesła blondyna, Chase uśmiechnęła się złowieszczo, rozmasowując knykcie z widocznymi w oczach morderczymi intencjami. Armstrong zmarszczył brwi i zacisnął pięści, stojąc w milczeniu i mierząc nieznajomego wzrokiem.
Wczesny prezent urodzinowy? Nie musiałeś! Hahaha! — Rzuciła do Diogenesa energicznie, przyglądając się śmiertelnikowi z rozszerzającym się uśmiechem.
Nieumarła spokojnym krokiem podeszła do Hogana, obchodząc go dookoła i stając bezpośrednio za nim. Nachyliła się, łapiąc go za ramiona i mówiąc prosto do jego ucha.
To będzie niezapomniana noc, chłopczyku. Ty, ja i mój dobry kumpel, będziemy się świetnie bawić. — Wyraz twarzy Daxa zdradzał rosnącą niepewność, gdy patrzył na zebraną dookoła niego ekipę, przełykając ślinę.
Coś już powiedział? Czy zgrywa cwaniaka? — Robiąc parę kroków na przód i napinając ramiona, brodacz skierował pytanie do dwójki Nosferatu, podczas gdy Chase wciąż trzymała mocno ramiona Hogana, sprawiając mu coraz większy dyskomfort, gdy jej dłonie zaciskały się mocniej.

Rosły Krzykacz warknął gniewnie, gdy Maddox zacytował głośno słowa mężczyzny, a wampirzyca złapała go za włosy i mocniej szarpnęła,
Doprawdy? Może powiesz nam coś więcej? Nie krępuj się. To twoja ostatnia szansa zanim przejdziemy do gry wstępnej. — Mówiąca ponętnym głosem do ucha Hogana, Chase zdawała się wręcz oczekiwać jego oporu, w nadziei, że będzie mogła rozładować gromadzące się w niej emocje.
Nie robią na mnie wrażenia te techniki. Nie boję się was. Jesteście tylko bandą dziwolągów, niczym więcej. — Wreszcie sprowokowany został odzew Daxa, którego mowa ciała i przyspieszony oddech zaprzeczały jego słowom.
Wiesz, gościu. Brak strachu nie czyni z ciebie twardziela. Pokazuje tylko, że brak ci instynktu przetrwania, a ten bardzo by ci się teraz przydał. — Na zapewnienia mężczyzny odpowiedział Krzykacz, robiąc parę kroków do przodu i kucając przed delikwentem, łącząc palce dłoni i patrząc mu głęboko w oczy, jakby mierząc jego siłę charakteru.
Blondynka puściła włosy Hogana, nachyliła się nieco i… chrup...
A a g h h ! Kurwa mać! — Facet zawył z bólu, zaciskając mocno zęby.
Ups, to musiało zaboleć. Spokojnie, to tylko jeden palec. Masz ich jeszcze kilka. — Zza pleców wrzeszczącego osobnika zabrzmiała szydera, a następnie dobiegł odgłos kolejnego łamanego palca — chrup — i ponowny wrzask powodowany bólem.
Ty jebana dziwkooo! — Warknął za siebie, wiercąc się przy tym. W tym momencie Armstrong się wyprostował i wymierzył silny cios w prawy policzek wulgarnego jegomościa, na tyle mocny z resztą, że jeden z zębów wyleciał z jego ust i potoczył się po podłodze.
Z szacunkiem do damy, niewychowany kmiocie. — Rzucił śmiertelnie poważnym tonem, na co kobieta zareagowała delikatnym śmiechem, podciągając się do góry i zawieszając się na ramionach nieco oszołomionego mężczyzny.
Mój rycerzu! Ty wiesz jak traktować kobietę. — Zaśmiała się znów, szczerząc zęby, po czym spojrzała na Diogenesa.
Ej Maddox, jak myślisz, ile palców zanim zacznie sypać? — Poklepała gościa po głowie, gdy ten odzyskiwał pełne zdolności poznawcze po potężnym ciosie od Spokrewnionego.

Stojący w ciszy Nosferatu rzeczywiście mógł załatwić tę sprawę w nieco bardziej konkretny sposób, niczym chirurg operujący skalpelem. Ale dla niego to po prostu chleb powszedni. Robota, do której podchodzi z dystansem i bez emocji. Dla Brujah jednakże, była to sprawa osobista, a sprawianie Hoganowi cierpienia było czymś, co sprawiało im ogromną, dziką satysfakcję. Czyniło ich to również mniej przewidywalnymi, aniżeli byłyby dla tego eks-wojskowego techniki stosowane przez lokalnego hitmana Nosferatu.
Nie pierwszyzna. Facet na pewno próbuje to sobie jakoś racjonalnie wyjaśnić w głowie. Prawda panie Hogan? — Odpowiadając Diogenesowi, brodacz złapał za głowę śmiertelnika, kierując pytanie właśnie do niego. Gdy Gene zaczął swoje przedstawienie stojąc kawałek dalej, Armstrong zadbał o to, by Hogan miał dobry widok.
W efekcie powoli spalanej vitae, dziura w głowie nieumarłego, która była pamiątką po niedawnym starciu z blondynem, zaczęła się zabliźniać na oczach zebranych (-4PK, -Obrażenia), szczególnie przykuwając uwagę przesłuchiwanego, który przez moment, z szeroko otwartymi oczyma, nawet nie mrugnął.
Zajebista sprawa, co nie? Ale ty masz niestety pecha. Tsk. Tobie nic się nie zregeneruje, ani nie odrośnie. — Skomentowała Chase, prostując się i spoglądając na przedmioty znajdujące się na stole.
Mam pomysł, chłopcy. Nasz kolega jest twardzielem, prawda? Jesteś dużym twardzielem, na którym nic nie robi wrażenia. — Blondynka zwracając się do nieumarłej ekipy, obeszła krzesło dookoła i stając przed Daxem, zadrwiła z niego, patrząc mu w oczy.
Maddox, chodź. Weźmiesz tamtą szmatę i wodę i zrobisz mu klasyczny waterboarding, a ja z Armstrongiem ogarniemy resztę. — Cała grupa spojrzała na stojącą obok Richarda butlę z wodą i worek, które zapewne on sam zamierzał tej nocy wykorzystać w tym właśnie celu. Wyglądało jednak na to, że honory czynić będzie Diogenes. Zapowiadało się na niecodzienne, grupowe tortury. Czy Hogan będzie cwaniaczyć w momencie, kiedy w obroty weźmie go trójka nieumarłych krwipijców? Nie wyglądał, jakby był zachwycony tym pomysłem. Ba! Wreszcie w jego oczach dało się zobaczyć stres i nutkę strachu.
Cała ta zabawa pobudziła jednocześnie głód Maddoxa, który spalił znaczną ilość swoich zapasów vitae, sprawiając że Bestia drzemiąca w jego wnętrzu zaczęła się wybudzać.

Czy blondyn był przekonany, że przeżyje tę noc? Sądząc po jego oporze, nie dało się tego wykluczyć. Jednak nawet jeśli miałby zacząć śpiewać jak skowronek, Gene podjął już dawno decyzję co do jego losu, a drażniący głód, który pojawił się wraz ze zniknięciem rany po kuli, mógł jedynie upewnić wampira w jego zamiarach.
Hogan stawał się coraz bardziej blady, gdy słuchał nieumarłych, a do tego miał przed sobą głodnego wampira ukazującego ostre kły. Możliwe że wreszcie zaczynał rozumieć powagę sytuacji, nawet jeśli wciąż liczył na to, że jakoś wyjdzie z tej sytuacji.
Richard podał Diogenesowi worek, wciąż tylko milcząc i obserwując. Nosferatu pochwycił również za butelkę i ruszył z powrotem do pojmanego. W odpowiedzi na jego instrukcje, Krzykacze przechylili krzesło z delikwentem do tyłu, dając operatorowi butli z wodą odpowiedni kąt do pracy.
Nie, nie, nie! Kurwa! Stop! — Mężczyzna zaczął się agresywnie wiercić, próbując się bezskutecznie uwolnić, gdy jego głowę na powrót przyozdobił czarny worek.
Co tam mamroczesz? Ah, oczywiście. Pewnie zaschło ci w gardle. Polewaj mu. — Wampirzyca z uśmiechem rzuciła do Maddoxa, gdy ten nabliżał się z butlą.
Po chwili zaczęło się podtapianie, z którym Hogan walczył z całych sił, szamocząc się, wiercąc, kręcąc głową na wszystkie strony, podczas gdy Chase trzymała go mocno jedną ręką, a drugą sięgnęła w dół, wyłamując kolejny palec i kolejny. W tym samym czasie, Armstrong raz po raz uderzał pięścią w brzuch śmiertelnika. We trójkę Spokrewnieni zaserwowali mu nadzwyczajne przeciążenie zmysłów, głównie zmysłów bólu, atakowanych z prawie każdej możliwej strony.
Gdy Maddox zrobił chwilę przerwy, a nieumarli przestali katować nieszczęśnika, ten znów przemówił, tym razem głośno i pewnie.
Dość już! Dość! Powiem wam wszystko co wiem, kurwaaa! — Złamany w duchu i ciele, wreszcie był gotów się wyspowiadać. Gdy tylko mokra torba została zdjęta z jego głowy, zaczął tłumaczyć.
Nie znam typa, który mnie wynajął. Używał pośredników. Dostawałem instrukcje i kasę, robiłem swoje, tyle. Nigdy nie widziałem go na oczy, nie wiem nawet jak się nazywa. Przysięgam. Ja rozwiązuję problemy dla ludzi, którzy nie chcą brudzić sobie rąk. Rzadko kiedy zdradzają swoją tożsamość. — Odkaszlnął porządnie, ciężko oddychając i mętnym wzrokiem spoglądając na Diogenesa.
Jeśli chodzi o tego waszego gościa, miałem go wywabić i zadzwonić na podany numer jak się pojawi. Zadzwoniłem, potwierdzili i chyba go zgarnęli. Mam telefon w wewnętrznej kieszeni, tam znajdziecie numer zapisany jako Carnifex. To wszystko co mam. Nic więcej nie wiem. — Spuścił głowę zmęczony, ciężko łapiąc kolejne oddechy.
Spokrewnieni popatrzeli po sobie z zadowoleniem. Armstrong przetarł ręce, a Richard odebrał od Maddoxa narzędzia.
No proszę, jednak nasz kolega ma jakieś przebłyski instynktu samozachowawczego. — Chase spojrzała na brodacza, a następnie sięgnęła dłonią pod zmoczoną marynarkę Hogana, pogmerała i wyciągnęła telefon komórkowy, który obejrzała i rzuciła w stronę Maddoxa tak, by łatwo go złapał.
Wypuśćcie mnie, dobra? Zniknę z tego miasta i już nigdy mnie nie zobaczycie. — Niczym zbity pies, prosił o uwolnienie, znów unosząc głowę i spoglądając po zebranych błagalnym wzrokiem.

Każdy ma swój próg i każdy w końcu pęka. We współpracy z dwójką Krzykaczy, Maddox zdołał rozplątać język opornego jegomościa. Z początku wojowniczy i pewny siebie, Dax był teraz niczym przemielona i zdeptana masa. Fizyczne i psychiczne tortury ostatecznie przyczyniły się do wyciągnięcia z niego wszystkiego, co miał do zaoferowania. W tym momencie nie był już Spokrewnionym do niczego potrzebny. Diogenes postanowił stać się tej nocy sędzią i katem mężczyzny, który zapracował na swój los. To była noc jego sądu. Gdy sprawdził telefon, znajdując tam rzeczywiście kontakt, o którym wspomniał Dax (+Telefon Daxa Hogana), nieumarły mógł przystąpić do działania.
Czekaj, czekaj! Dam wam pieniądze, kontakty i … — W odpowiedzi na słowa Nosferatu, który wymienił listę grzechów śmiertelnika, ten próbował w swoich ostatnich chwilach desperacko wybronić się swoją ofertą. To jednak już nie interesowało wampira. Było za późno na prośby, błagania i przekupstwo. Złożony ostateczny pocałunek zamknął usta Hoganowi, który wkrótce zaczął odpływać. Wszyscy czekali w ciszy, podczas gdy głodny krwiopijca, któremu towarzyszyła ogromna ekstaza, zabrał z najemnika wszystko, co tylko się dało, zostawiając po chwili tylko wysuszone, pozbawione życia zwłoki (+10PK).
Ah, cóż to była za niecodzienna uczta! Co za rozkosz! Udało się połączyć przyjemne z pozytecznym. Głód i Bestia zostały zaspokojone, a przy okazji udało się zlikwidować niebezpiecznego śmiecia. Co prawda możliwym było, że kto inny zajmie jego miejsce, ale na chwilę obecną liczyło się to, że przynajmniej jeden drań mniej chodził wśród żywych.
No, to pozamiatane. Teraz tylko ogarnąć co to ten Carnifex, nie? — Wampirzyca spojrzała na ciało Hogana, a następnie na Maddoxa, rzucając pytającym spojrzeniem. Nikt nie wiedział co dalej za wyjątkiem tego, że to właśnie z tym numerem kontaktował się najemnik, przekazując informacje o miejscu pobytu Camerona.
Trzeba z głową do tego podejść. Może umówić jakieś spotkanie. — Zasugerował brodacz, krzyżując ramiona na piersi.
Kombinujcie, a ja idę wykonać telefon. Muszę wezwać ekipę sprzątającą. — Współklanowicz Diogenesa rzucił bez emocji, opuszczając pomieszczenie. Jak zawsze korzystał z pomocy swojej ekipy, która dbała o pozbywanie się śladów brudnej roboty. Wpierw kontener w porcie, potem miejsce strzelaniny tej nocy, no a teraz jeszcze wysuszone przez głodnego Nosferatu zwłoki.
Masz jakiś pomysł jak to ugryźć, Maddox? — Nieumarła spokojnym krokiem podeszła do stolika i oparła się o niego, czekając na odpowiedź.

Po przyjemnościach, odzyskując na powrót pełną klarowność umysłu, czas było skupić się na robocie. Tajemniczy numer zapisany jako “Carnifex” nic nie mówił Spokrewnionym. Dzwonienie z groźbami było, rzecz jasna, bez sensu. Trzeba było jednak dowiedzieć się kto to taki oraz gdzie się znajduje. Pierwszą myślą Diogenesa było skontaktowanie się z Hectorem, który niejednokrotnie pomógł w zlokalizowaniu kolejnych celów siedząc przed ekranem monitora.
To dalej, bo mnie ręce świerzbią. Nie zdążyłam się rozkręcić z tym typem. — Brujah była nagrzana i gotowa do działania. Koniecznie chciała spuścić łomot kolejnym delikwentom, którzy stali na drodze między nią, a Cameronem.
Po około minucie przyszła odpowiedź od Hectora, który potrzebował chwili, by zaznajomić się z tematem. W międzyczasie do pomieszczenia wrócił Richard, który najwyraźniej zdążył zakończyć rozmowę.
Dobra, chodźmy stąd zanim zapuścimy korzenie. — Wziął swoją walizkę, torbę i butlę z wodą, po czym ruszył w stronę wozu.
Ta, jak ten wasz Hector się odezwie i da jakieś info, to możemy od razu ruszać dalej. — Odpowiadając Ukrytemu, Armstrong kiwnął głową w stronę wyjścia, sygnalizując Chase, by ruszyła przodem.
Tak przy okazji, weź mi powiedz, co w tym wszystkim jest dla ciebie, Maddox? Co jak już znajdziemy Ike? — Schodząc po schodach, brodaty Krzykacz zaczepił pytaniem Nosferatu, zaciekawiony motywami, jakie kryły się za jego działaniami.

Póki nie było konkretnych informacji od głównego hakera Nosferatu, to można było tylko gdybać na temat tajemniczej nazwy, która wedle teorii główkującego Dioegenesa, mogła być czyimś przydomkiem. Pozostało czekać na wieści.
Tymczasem, Gene zaczął się sam zastanawiać nad powodem, dla którego pomaga Brujahom w poszukiwaniu jednego z nich, dając niepewną odpowiedź brodaczowi idącemu przed nim.
Mhm. Co racja to racja. Te wewnętrzne konflikty nikomu nie służą, zwłaszcza podczas tej toczącej miasto cholernej wojny, w której i tak dość już straciliśmy. — Kiwnąwszy głową zapewnił wokalne potwierdzenie dla słów i postawy Maddoxa. Byli w pełni zgodni.
Nie mogę się doczekać aż zaczniemy napieprzać Ostrze Kaina. Ile to już lat trwa? Czas wynieść to kurestwo na kopach. Niech tylko Książę z Szeryfem dadzą nam jakieś konkretne info, bo nadal błądzimy po omacku. Wkurwia mnie to. — Kobieta była rozdrazniona, ale pełna energii. Czekała w gotowości bojowej, aż lokalna głowa Camarilli poinstruuje Rodzinę i wskaże jak walczyć z wrogiem. Trzeba było jednak wpierw tego wroga zidentyfikować, a to zdawało się być w chwili obecnej największą trudnością.
Najważniejsze, że trzymamy się razem. W kupie siła, więc jak już będziemy mieć konkretne cele, to wspólnymi siłami się z nimi rozprawimy. Prawda Maddox? No, i będzie łatwiej jak już odzyskamy Camerona, o ile nie zgotowali mu ostatecznej śmierci. — Wypowiedź Chase w pewnym sensie skontrował Armstrong, zwracając uwagę na pozytywy i z nadzieją w głosie mówiąc o Harpii. Ten wampir zdawał się być pod wieloma względami, mimo swojej postawy i ciężkiej pięści, przeciwieństwem nieco bardziej narwanej, zdecydowanie wulgarnej kobiety.
Cała grupa zebrała się wokół samochodu Richarda w oczekiwaniu na wiadomość od Hectora. Minęło może z dziesięć minut, zanim telefon Maddoxa zabrzęczał i zobaczył smsa od swojego współklanowicza.

Każdy musiał za coś żyć, lub nieżyć. Nie inaczej było w przypadku Maddoxa, który mimo iż swoją robotę wykonywał pro bono, to przy możliwej okazji starał się uzupełnić braki w obecnie pustym portfelu. Dobrze opłacany najemnik mógł mieć przypadkiem przy sobie trochę grosza, to też warto było zajrzeć do tego, co miał przy sobie.
Wampir pogmerał chwilę po kieszeniach marynarki i spodni, aż w końcu znalazł czarny, skórzany portfel. Były w nim, rzecz jasna, dokumenty właściciela, a także trochę gotówki. Te kilka banknotów razem tworzyło całkiem niezłą sumkę (+$425.00).
Otrzymawszy drobny zastrzyk gotówki, który wyrównał rachunek nieumarłego, a nawet zapewnił mu nieco ekstra, wrócił do ekipy, która dyskutowała na temat walki z Sabbatem i trzymania się razem, dorzucając nawet przy tym swoje pięć groszy.
O ja pierdolę! Hahaha! Niezły z ciebie optymista, chłopie! — Blondyna zaśmiała się niemalże tak, jakby Maddox opowiedział niezgorszy żart.
No już, Chase. Wyszedł od nich w jednym kawałku. Ani Felicity ani Murdock cię nie przeciągnęli po betonie pod klubem, więc rozmowa chyba poszła całkiem nieźle, hm? Udało ci się nawiązać z Anarchami zdrową dyskusję? — Armstrong pociągnął temat relacji z Anarchami, zaciekawiony tym, jak poradził sobie Nosferatu tam, gdzie wszystkich innych buntownicy z Bobra przeganiali przy użyciu różnych, mało subtelnych metod.
W tym momencie Chase zamilkła i przyglądała się Diogenesowi z zainteresowaniem, nasłuchując co za chwilę powie. Nawet Richard jakby podniósł uszy. Chyba wszyscy byli zainteresowani dokonaniami Maddoxa w klubie Anarchów, a prawda była taka, że miał się czym pochwalić.
Gdy poruszono temat Carnifexu, Spokrewnieni popatrzyli po sobie, wzruszając ramionami. Pytanie Maddoxa pozostało bez odpowiedzi. Można było tylko snuć przypuszczenia co do tego, czym była w rzeczywistości tajemnicza firma ochroniarska.
Hector nie powiedział nic więcej? Przydałoby się więcej info. Jakieś namiary, adres, cokolwiek. — Wtrącił Richard, opierając sie plecami o drzwi kierowcy.
Masz telefon Hogana i numer do Carnifexu. Co jakby zrobić z tego użytek? — Po chwili dumania skomentował Armstrong, wyciągająć palec wskazujący w stronę Maddoxa.
W międzyczasie telefon znów zawibrował. Tym razem czekały na przeczytanie dwie wiadomości.

Z kilkoma dodatkowymi dolarami w kieszeni, można było działać dalej. Diogenes pochwalił się swoją interakcją z dawnym Primogenem klanu Brujah, który początkowo potraktował go chłodno, ale w toku wspólnej gry udało się znaleźć wspólny język. Ba! Nawet udało mu się wygrać partyjkę, dzięki czemu udało mu się nakłonić Krzykacza do zdradzenia o czym rozmawiał z Cameronem, zanim ten zaginął.
Szacun, chłopie. Poszło ci lepiej jak nam. — Chase pokiwała głową z aprobatą, najwyraźniej zaskoczona takim obrotem spraw. Również Armstrong nie ukrywał, że miał w związku z tym pewien respekt do Maddoxa.
Wreszcie Nosferatu przekazał reszcie świeże informacje, które właśnie przyszły od Hectora, który zasugerował, by nawiązać z Carnifexem bezpośredni kontakt.
Ma to sens. To tak jak mówiłem, zróbmy użytek z telefonu Hogana. Może wyślij im smsa, podszywając się pod gościa. — Brujah powtórzył to co powiedział wcześniej, pociągając temat dalej i rzucając bardziej konkretną sugestią.
Jeśli się uda z nimi spotkać, mogę ja, albo Maddox, założyć im pluskwę i wtedy możnaby pojechać za nimi prosto do ich kryjówki. — Chłodna, acz pewna odpowiedź Richarda spotkała się z aprobatą dwójki Krzykaczy, którzy teraz spoglądali na Diogenesa, będącego tak naprawdę mózgiem tej operacji.