Ostrożność w obecnych czasach była wręcz wskazana, choć nadmierna paranoja mogła mieć, potencjalnie, szkodliwe skutki. Nie mniej, Wilson miał stale oczy dookoła głowy i nie miał zamiaru pozwolić na to, by cokolwiek go zaskoczyło. Przezorny zawsze ubezpieczony, jak to mówią.
Obecna miejscówka nie była oczywiście pierwszą, ani główną, meliną w której zbierali się Krzykacze. Dawniej w tym celu wykorzystywano Tractor Tavern, czy też The Kraken Lounge, głośny bar rockowy znajdujący się w znajdującym się obecnie w północnej, czerwonej strefie. Zarówno Ballard jak i Northeast były oblężone, to i trudno było zaglądać do ulubionych barów Brujahów.
I to ostatecznie sprawiło, że obrali sobie, przynajmniej tymczasowo, The Green Door Seattle za miejsce, gdzie zbierali się od czasu do czasu. Miejsce to było za razem trochę niepozorne, jak i również gwarantowało towarzystwo ludzi o nieco… odmiennym… spojrzeniu na rzeczywistość, choć niekoniecznie w stanie trzeźwości umysłowej. Przynajmniej dało się poprowadzić filozoficzne debaty.
Może to tutejsza muzyka zachęciła niedoszłych Anarchów do odwiedzania tego baru. Jakby się głębiej zastanowić, to może warto by podpytać któregoś z Brujahów o ten jakże specyficzny wybór. Może kryje się za tym jakaś ciekawa historia.
O tej porze nie brakowało tutaj ludzi, którzy inhalowali się zielonym specyfikiem, w rezultacie poszerzając, bądź zawężając, swoje horyzonty. Z kolei horyzonty Wilsona, jakkolwiek szerokie, nie rejestrowały obecności braci Richmondów. Za to udało mu się dojrzeć zrelaksowanego, acz nieco bladego czarnucha w rozpiętej kurtce, który rozwalony był na kanapie jak król, i skinięciem głowy zwracał uwagę Jima. Wydawał się być mało znajomy, acz miał wrażenie, że gdzieś widział jego gębę.
Ej ziomek, ja cię chyba skądś znam. — Obcy rzucił do zbliżającego się neonaty, mrużąc oczy, jakby starając się przywołać odległe wspomnienia. Na pierwszy rzut oka wyglądał trochę jak gangster. Kto to był?

Na szczęście czas to jedno, czego nieumarli mieli, teoretycznie, pod dostatkiem. Oczywiście, wpływ zewnętrznych sił potrafił zmienić potencjalną wieczność w krótką egzystencję, ale jeśli było się dość ostrożnym, bądź dość sprytnym, to wieczność była realną perspektywą.
Póki Szeryf był w rozjazdach, a Sabbat nacierał od północy, Ogary rzeczywiście nie mogły pozwolić sobie na zbytni relaks. Ale czy przypadkiem na tablicy korkowej w Elizjum nie widniało jakieś ogłoszenie Richmondów? Czy też Wilsonowi pamięć płatała figle? Jeśli nie dowie się niczego tutaj, to może warto by było to sprawdzić.
Panika okazała się tutaj całkowicie niepotrzebna. Nikt nie miał wrogich zamiarów wobec Brujaha, przynajmniej na razie. Ot, stosunkowo przyjazny nieznajomy chciał zamienić kilka zdań.
Nie no, jeśli byśmy się prali po mordach, to na pewno bym zapamiętał. Masz specyficzne ryło. — Zaśmiał się komentując wygląd Jima. Trudno powiedzieć, czy był to komplement, obraza, czy coś innego.
Chwila, chwila.., Czy twoim starym przypadkiem nie jest Murdock? — Poprzekrzywiał głowę, zastanawiając się chwilę, łapiąc się za podbródek w zadumie.
Hmm, no przecie. Pewka że tak. — Przyklasnął dłońmi zadowolony, że doszedł do sedna sprawy. A Wilson? Miał wrażenie, że może ta ciemnoskóra gęba przewinęła mu się przed oczami w Elizjum, acz nie mógł być tego absolutnie pewien. No, ale nieznajomy znał Murdocka i rozpoznał Jima jako jego childe. Czyżby był w takim razie jednym z lokalnych wojowników-filozofów? Było to dość prawdopodobne.
Jak cię zwą, co młody? — Poruszył temat imienia Krzykacza. Jako iż nie znał go osobiście, a zapewne jedyne poprzez podszepty z trzeciej ręki, to pewnie nie miał skąd wiedzieć, lub po prostu nie była to wiedza warta zapamiętania.

No tak! Oczywiście! Numer telefonu do braci musiał widnieć na tablicy. No, ale będzie okazja jeszcze go spisać później. Skoro już był w klubie i trafił na jednego ze Spokrewnionych, to można było to wykorzystać i trochę gościa wypytać.
Hah! Nie wiem, kiedy będzie okazja, ale pewnie. Wiesz ziomek, Murdock przeważnie krąży w kolicach Bobra i nie zapuszcza się w te okolice. — Gangster mówił oczywiście o The Angry Beaver, siedzibie Anarchów w Northwest, gdzie mieli względny spokój od Camarilli i Sabbatu.
Nie w każdym klubie można było pozwolić sobie na zapalenie papierosa, ale tutaj wszystko było dozwolone, na dobre lub na złe. Wampir nie skomentował w żaden sposób odpalonego papierosa, choć widok ognia i żaru przykuł na moment jego uwagę.
Cedric Davies. Widziałem cię kiedyś z Murdockiem. Nie ma szans żebyś mnie pamiętał. — Podczas gdy nie zdradził gdzie i kiedy znajdowali się w jednym pomieszczeniu, było jasnym, że Davies był jedynie obserwatorem w tamtym momencie. Nie wszyscy Spokrewnieni byli powszechnie znani. Niektórzy woleli pozostać w cieniu, poza radarem. Cedric był jednym z nich.
Co? Szukasz Ike? Chłopie, nie wiesz, że przepadł? Nikt nie wie co się z nim stało. — Oczywiście Wilson doskonale to wiedział.
Normalnie, nasz złoty chłopak wpadał tu prawie co noc, aż nagle przestał. Telefonu też nie odbiera od tamtego czasu. Chuj wie gdzie przepadł. — Wzruszył ramionami, bo co więcej mógł zrobić.
Ej, ale czekaj. Ja jebie, że też o tym nie pomyślałem. — Złapał się za głowę, widocznie olśniony.
Ostatnio, znaczy zanim się kontakt z nim urwał, było coś, że chciał iść do Bobra. Chyba żeby pogadać z twoim starym, czy coś. Może on coś wie? — Minęło parę tygodni I dopiero teraz komuś zapaliła się żarówka? Czy po prostu ci co wiedzieli mieli to gdzieś, bo to był teren Anarchów i nie chcieli się angażować? Albo pomyśleli, że Ike też do nich dołączył, więc spisali go na straty. Opcji było wiele. Pytanie brzmiało, czy Wilson chciał się tam pchać i ryzykować spięcie z Anarchami, lub co gorsza, z własnym Sire.

Wieżę z Kości Słoniowej rzeczywiście można było winić za wiele strat, jednocześnie pamiętając o tym, że to właśnie Camarilla zapobiegła ujawnieniu Spokrewnionych i powstaniu kolejnej inkwizycji, która po raz kolejny zredukowałaby liczbę nieumarłych.
Eh, czy ja wiem. Długo się to w nim gotowało. Thorburn był dla niego praktycznie jak brat, temu go tak to uderzyło i przez to opuścił ostatecznie Camę. — O tragedii jaką była destrukcja Thorburna słyszeli wszyscy. Bardziej niż reszcie Anarchów zależało mu na tym, by utrzymać pokój i starać się znaleźć jakąś nić porozumienia. Był starym wampirem, który sporo przeżył, sporo widział i posiadał szeroką perspektywę, jakiej brakowało wielu Kainitom, nawet tym pośród jego grupy.
Pojebane, co nie? Za cholerę bym się nie spodziewał po Cameronie, że tak po prostu weźmie i jebnie to wszystko. Ehh. Może masz rację. Może ktoś go dopadł. Straszna chujnia by była, bo w sumie to wszyscy go lubili, podobnie jak Laurenta. Teraz została tylko jedna Harpia, ta cholerna Danielle. Nie cierpię tej żmiji. — Wzdrygnął, mówiąc z pogardą o Harpii z klanu Ventrue. Z trzech Harpii ostała się tylko jedna. Primogen skurczył się do czwórki Spokrewnionych, no, chyba że uzwględnić Lasombrę, to wtedy pięcioro. Książę i Szeryf krążyli po mieście ścigani przez nie wiadomo kogo. Panował straszny rozpiździaj i nie zapowiadało się, by wkrótce miało być lepiej.
Ta? Idziesz zagadać do Felicity i Murdocka? Git. Jeśli ktoś może coś wiedzieć, to oni. To jest, jeśli Ike faktycznie dotarł na miejsce. — To że w ogóle nie pojawił się w Bobrze było realną możliwością, ale jednak trzeba było mieć nadzieję, że ktoś go widział i wiedział co się z nim stało. Po opuszczeniu przez Murdocka Camarilli, Ike Cameron stał się najbardziej wpływowym z Brujahów po tej stronie ogrodzenia, który wnosił trochę pozytywnej atmosfery w tych ciężkich nocach.

Długofalowe skutki strat Anarchów mogły być odczuwalne przez obie strony jeszcze przez długi czas. Ponowne nawiązanie sojuszu, które już wcześniej było nie lada osiągnięciem, mogło nie być już możliwe. Anarchowie pozostawali uparci nawet w świetle rosnących wpływów Sabbatu w regionie.
Nieźle ziomuś. No to co, trzymam kciuki. Jeśli wrócisz cały, to daj znać jak poszło. Hehe. — Nieumarły zaśmiał się, choć oczywistym było, że nie był to szyderczy uśmiech, a jego życzenia sukcesu były szczere.
Pewka, do później bracie. — Kiwnął głową, a Wilson opuścił klub i ruszył na północ, by wypytać Anarchów na temat tego, co wiedzieli na temat Harpii Brujah i jego zniknięcia.
Nie spieszył się, nie pędził. Jechał spokojnie, mogąc przy okazji podziwiać okolicę. W końcu dotarł do znanego wszystkim baru The Angry Beaver, który był główną siedzibą Spokrewnionych buntujących się przeciwko obowiązującemu w Camarilli statusowi quo, trzymając się z dala od Wieży z Kości Słoniowej i kłopotów z nią związanych.


Jim dojechał wreszcie na miejsce, którego nie dało się pomylić z żadnym innym. Nieopodal stało kilka motocycki oraz gości, których raczej nie wypuściliby do teatru ani biurowca. Tylko rzucili wzrokiem w stronę nadchodzącego obcego, szybko jednak wracając do swoich rozmów.
Z wnętrza dobiegała ciężka rockowa muzyka i głośne rozmowy. Brujah przeszedł przez frontowe drzwi, widząc dokładnie to, czego mógł się spodziewać, czyli dość ciężkie towarzystwo w skórzanych i dżinsowych kurtkach oraz kamizelkach, gdzie wielu było wyposażonych w napoczęte lub opróżnione szklanki i kufle piwa. Byli tu zarówno faceci, stanowiący oczywiście większość, a także kobiety, którym było daleko do delikatnych. Jednak nie zrobił nawet kilku kroków, oglądając specyficzne ozdoby na ścianach, zarówno podziurawione kulami kurtki, jak i fotografie policyjne i papiery, nim nieco cherlawy, podstarzały facet z siwiejącą brodą zaczął zbliżać się do niego z morderczymi intencjami.
Chyba sobie jaja robicie. Co do chuja! Chyba pomyliłeś budynki, dzieciaku Camy! — Wyrzedził przez zęby, łapiąc Wilsona za ubrania i patrząc mu wściekłym wzrokiem prosto w oczy. Nie wyglądał na takiego, który stanowiłby problem, gdyby doszło do mordobicia, ale naturalnie przepychanie się z Anarchami nie było celem Jima.
Lepiej stąd wykurwiaj zanim cię wyniosę! — Dodał gniewnie, jednak nim wykonał kolejny ruch i rzucił kolejną groźbą, uwagę obu nieumarłych zwrócił głos ciemnowłosej, wytatuowanej kobiety za barem.
Virgil. — Zawołała, ale spokojnie, bez podnoszenia głosu. Gdy staruszek się do niej odwrócił, ta jedynie zasygnalizowała palcem, by przyprowadził gościa do niej. Virgil, bo tak najwyraźniej nazywał się brodacz, pociągnął gościa za kurtkę prosto do baru, zwracając tym uwagę kilkorga gości, i puścił go, przynajmniej na ten moment, gdy dotarli na miejsce.
Uśmiechnięta barmanka zmierzyła Spokrewnionego Camarilli wzrokiem, opierając się dłońmi o blat i w końcu przemawiając.
Jesteś daleko od domu. Hmm. — Skwitowała oczywistość, wyglądając na zawiedzioną. Może zawód wiązał się z faktem, że ktoś nie słuchał ostrzeżeń, na temat tego jak traktowani są w Bobrze przedstawiciele Wieży z Kości Słoniowej.
Pytał o Camerona. — Cherlak wtrącił z obrzydzeniem, informując kobietę o celu przybycia Wilsona.
Oh tak? — Uśmiechnęła się jakby rozbawiona.
A czegoż to dziecię Murdocka miałoby chcieć od Ike? — Pytanie skierowane było naturalnie do Jima, któremu przyglądały się niewinne oczy słodko wyglądającej Spokrewnionej.

Gdyby nie to, że agresja Virgila została, przynajmniej na tę chwilę, stłumiona przez zawołanie Felicity, to szansa na starcie dwójki Brujah była bardzo wysoka. Wszakże Krzykacze nikomu nie dawali się pomiatać, w szczególności innym Krzykaczom.
Na szczęście obyło się bez rękoczynów i udało się wejść w dyskusję z obecną głową Anarchów w Seattle. Podczas gdy technicznie Anarchowie nie posiadali struktury w tym mieście, a co za tym idzie nie było tutaj Barona, tak zawsze był jakiś samiec alfa, bądź w tym konkretnym przypadku samica. Scott była niepozorna jak diabli i raczej niejeden się przekonał, jak błędnym jest niedocenianie jej.
To, mój drogi, jest akurat skutkiem podjętych przez ciebie decyzji. — Odnosiła się oczywiście do jego odmowy dołączenia wraz z Murdockiem do Anarchów. Dzielnica Southwest, kontrolowana przez tę grupę, zdawała się być jedną z niewielu, które nie zostały uderzone przez Sabbat. Czyniło to ten rejon jednym z najbezpieczniejszych w mieście, gdzie Wilson mógłby z łatwością znaleźć nowy dom, mając obok Spokrewnionych, na których mógłby liczyć i, przynajmniej chwilowo, nie musiałby się martwić o konflikt z Sabbatem.
Jeśli nie chcesz robić zamieszania, to najlepiej robić to unikając miejsc, gdzie nie jesteś mile widziany, Camarilla. — Na jej twarzy pojawił się ironiczny uśmiech, za którym dało się odczuć irytację obecnością Wilsona. Zdawało się, że dla niej był tylko tym, jednym z wampirów Camarilli, Sekty którą traktowała z pogardą, znacznie większą nawet od czasu unicestwienia Alexandra.
Oh, twoje zainteresowanie i troska są doprawdy wzruszające, skarbie. — Scott kładąc dłoń na piersi odpowiedziała z wyraźnie odczuwalnym sarkazmem, na co Virgil, stojący z boku, zareagował tylko szyderczym śmiechem.
Tylko jedna osoba wie, co się dzieje z Ike i nie dzieli się tym z nikim. Szanse na to, że w ogóle będzie chciał z tobą rozmawiać są raczej nikłe, więc lepiej odpuść, bo inaczej może się to źle dla ciebie skończyć. — Groźba? Ostrzeżenie? Stwierdzenie faktu? Tak czy inaczej, brzmiało to tak, jakby mówiła o Murdocku. Jeśli rzeczywiście tylko on miał jakieś informacje na temat Harpii, to musiał się jakoś z nim skontaktować.
Marnujesz tylko czas, lepiej zawiń się stąd i wracaj do swoich. — Brodacz burknął do Wilsona, dając mu wyraźny sygnał, by opuścił klub i przestał drażnić towarzystwo.

Struktura Wieży z Kości Słoniowej, wszystkie te zasady narzucone przez starszych skrytych w swoich fortecach, były tym, czym Anarchowie pogardzali. Może i idea Camarilli była słuszna, ale rzeczywistość tego, w jaki sposób funkcjonowała, była mało atrakcyjna dla Anarchów. Murdock dosadnie wyjaśnił Wilsonowi działanie Sekty, której tak uparcie się trzymał, lecz to nie wystarczyło, by skłonić młodego do porzucenia Wieży.
Anarchowie zdawali się być w pozycji, w której nie musieli martwić się o miasto. Mieli swój skrawek, który zdawał się być bezpieczny odkąd zerwali przyjazne stosunki z Camą. Wyglądało na to, że Ostrze Kaina nie było zainteresowane atakowaniem Sekty wrogo nastawionej do Wieży. Przynajmniej na razie. Był to pewien komfort, który najpewniej powodował utwierdzenie Anarchów w przekonaniu o słuszności ich decyzji.
Ja pierdolę. Patrz jaki z niego kozak. Może faktycznie dajmy mu się z nim zobaczyć. Dostanie wpierdol od starego i przynajmniej już tu nie wróci. — Virgil rzucił z przekąsem, sprawiając wrażenie, jakby chciał zobaczyć trochę akcji i Wilsona na przegranej pozycji z obitą gębą.
Hmm. Może i tak. — Scott przytaknęła, mierząc Jima chłodnym wzrokiem.
Wątpię, byś miał nam wiele do zaoferowania, ale jeśli naprawdę aż tak ci zależy i nie obchodzą cię konsekwencje, to niech ci będzie. Im szybciej zejdziesz mi z oczu tym lepiej. — Nieumarła zgodziła się, widząc drażniący upór Wilsona. Chciała się go pozbyć, dając mu przy tym nauczkę. Wyglądało na to, że Jima czekało spotkanie z jego Sire.
Virgil, zadzwoń proszę do Murdocka i powiedz żeby tu wpadł, jeśli ma chwilę. — Poinstruowała brodacza, który wyglądał niemalże na rozbawionego, chwytając za swój telefon komórkowy z klapką, wybierając numer i dzwoniąc.
Hej Murdock. Jest sprawa. Twój dzieciak wpadł do klubu i… Tak… No wiem… Dopytuje się o Ike… Okej, dzięki… Jasne… Do zobaczenia. — Ironiczny uśmieszek wzmocnił się na twarzy Virgila po zakończeniu tej krótkiej rozmowy telefonicznej. Chyba będzie się działo i na to mocno liczył.
Jest w drodze. Będzie tu za jakieś dziesięć minut. — Staruszek zaśmiał się pod nosem, spoglądając na Wilsona.
Masz czego chciałeś, a teraz idź grzecznie poczekaj gdzieś z boku. — Barmanka przegoniła Neonatę Camarilli, chcąc jak najszybciej zakończyć ten nieprzyjemny epizod i nie musieć patrzeć na jego twarz.

Wszelkie nieprzyjemne komentarze Wilson puścił mimo uszu. Trudno było opanować gotującą się krew, ale na szczęscie udało mu się zignorować zaczepki Virgila i słowa Felicity. Na podziękowanie kobieta zareagowała kręcac oczami. Odchodząc czuł na sobie wzrok brodacza, który był pewnie zawiedziony, że nie udało mu się sprowokować neonaty i obić mu gęby. Jim nie miał jednak pewności, jak potoczy się spotkanie z Murdockiem, to jest, czy obejdzie się bez zbierania zębów z podłogi.
Siadając odpowiednio daleko od dwójki wampirów, mógł spokojnie poczekać na przybycie swojego stwórcy. Nie widzieli się szmat czasu i nie sposób było przewidzieć jaka będzie reakcja starego na obecność jego childe w klubie Anarchów. Scott i Virgil gadali dalej między sobą, spoglądając co po chwila w stronę Wilsona.
Minęło mniej więcej dziesięć, maksymalnie piętnaście minut, aż do Bobra wtargnął, nie wszedł, a wtargnął widocznie wkurwiony, Murdock. Skierował się momentalnie do baru, gdzie szybko rozmówił się z dwójką Anarchów. Jego gniewny wzrok powędrował wreszcie w stronę siedzącego z boku childe. Gdy ich oczy się spotkały, Murdock ruszył na Wilsona.
W momencie, gdy dopadł do stolika neonaty, szarpnął go ręką z całej siły i rzucił nim na bok. Zwróciło to uwagę klienteli, która obróciła wzrok w stronę dwójki nieumarłych, przyglądając się z wyraźnym zainteresowaniem.
Brujah stanął nad swoim childe, powstrzymując się i wytykając palec wskazujący z zaciśniętej dłoni, trzymając go w powietrzu przez moment, hamując się przed złapaniem młodego Krzykacza za ubrania.
Masz kurwa tupet pokazywać tu swoją gębę, młody. Lepiej żebyś miał dobry powód. — Murdock stał teraz napięty, gotowy zareagować na to, co miało wypłynąć z ust Jima. Musiał uważać na swoje słowa, jeśli nie chciał bardziej rozjuszyć swojego Sire.

Mimo iż neonata był Childe Murdocka, nie zapewniało mu to bezpieczeństwa, dlatego ważył słowa i starał się nie rozjuszyć Anarcha jeszcze bardziej. Klientela Bobra zapewne nie miałaby nic przeciwko oglądaniu mordobicia, i jeśli by do bójki doszło, to nawet nikt by raczej tego nie zgłosił, choć nazbyt obrazowy pokaz nadnaturalnej siły Brujah mógłby wzbudzić podejrzliwość śmiertelników.
Szansa na uzyskanie odpowiedzi była jedna. Murdock miał być jedynym, który cokolwiek wiedział na temat Ike, jednak to, czy zechce się tym podzielić nie było w tej chwili pewne. Okazując dobrą wolę i chęć pomocy, Jim miał nadzieję, że dotrze do swojego Sire i skłoni go do zdradzenia tego, co działo się z Harpią klanu Brujah.
Murdock warknął cicho marszcząc nos i zacisnął zęby w reakcji na słowa swego potomka, spuszczając napięte ramię w dół. Spoglądał neonacie Camarilli prosto w oczy przez dobrą chwilę, jakby badając jego intencje i prawdziwość jego słów. Jego mięśnie jakby się nieco rozluźniły. Przekręcił łbem w jedną i w drugą stronę, dumając w ciszy, aż wreszcie znów spojrzał w oczy swojego Childe. Wzrok Anarcha nie był już przepełniony żądzą mordu, acz wciąż było jasno widać gniew, irytację i podejrzliwość, które, bądź co bądź, były uzasadniona, przynajmniej z jego perspektywy.
W jaki sposób miałbyś pomóc? Starsi Camarilli nie potrafią zadbać ani o siebie ani o swoich. — Rzucił pogardliwie, nie szczędząc gorzkiej prawdy. Skuteczność Wieży stała pod znakiem zapytania i dopiero kolejne noce miały pokazać, czy uda się tej Sekcie odzyskać stabilizację, która stopniowo kruszyła się od czasów rozpoczęcia Gehenny. Te fakty czyniły Camarillę niegodną zaufania Anarchów i to mogło stać za podejrzliwością Murdocka, choć oczywiście drugą kwestią było pozostanie Jima u stóp rozpadającej się Wieży.

Będąc na poziomie wzroku swego Sire, Wilson mógł jasno dojrzeć jak jego Sire bada go wzrokiem, oceniając jego słowa i analizując motywy. Jim musiał jednak przekonać Murdocka, czy to jajami, jakie pokazał, czy może przedstawioną logiką, gdyż Anarch wykonał gest głową zapraszający jego Childe na zewnątrz przez tylne drzwi. Ruszył przodem, nie oglądając się za siebie. Niezależnie od tego jak miała potoczyć się dalsza rozmowa, lepiej było przeprowadzić ją z dala od gapiów, w szczególności pozostałych Anarchów, którzy odprowadzili dwójkę Spokrewnionych wzrokiem.
Gdy znaleźli się w bocznej uliczce, gdzie nie było widać szczególnej aktywności i gdzie nikt nie wyczekiwał rozlewu krwi, nieumarli kontynuowali rozmowę w minimalnie mniej napiętej atmosferze.
A jak ja mam rozumieć twoją, skoro po wszystkim czego cię nauczyłem, postanowiłeś zostać z tymi lachociągami? Może i nie jesteś starszym, ale przyczyniasz się do tego całego syfu robiąc to, czego oni chcą. — Murdock widocznie chował urazę, co było na pewno jednym z powodów jego agresji. Czy miał dobre podstawy? Zależało to od perspektywy.
Z resztą, chrzanić to. Wybrałeś swoją drogę, to teraz się jej trzymaj. — Burknął pod nosem pogardliwie, sprawiając wrażenie, jakby nie chciał nawet kontynuować tego tematu. Mimo wszystko wiedział, że Jim będzie twardo trzymać się tego co wybrał, i kto wie, może nawet ten upór i samodzielność w jakiś sposób szanował, a może okaże się, że będzie pogardzać neonatą po kres ostatecznych nocy.
A skoro mowa o problemach, to Ike miał swoje własne. Jeśli całkowicie zniknął z planszy, to znaczy, że takie było jego życzenie. Po tym co mu się przytrafiło trudno się dziwić, jeśli miałby potrzebować trochę odpoczynku. — Wypowiedź starego była mało konkretna, ale co nieco odsłaniała. Murdock widział się z Cameronem. Harpia najwyraźniej przeżył coś, co mogło nim wstrząsnąć na tyle, by po prostu chcieć zniknąć. Ale czy takie aby na pewno były fakty? Murdock nie brzmiał jakby miał całkowitą pewność co do jego losów, ale chyba nie chciał się do tego przyznawać. Coś wiedział i trzeba było go jakoś przycisnąć, by zdradził więcej na temat jego ostatniego spotkania z greaserem.

Dalsza wymiana zdań, mająca już miejce z dala od zgiełku i napiętej atmosfery, była nieco bardziej komfortowa, choć wciąż było słychać głośną, rockową muzykę dobiegającą z wnętrza klubu. Murdock nie był już tak nabuzowany i dało się odnieść wrażenie, mimo mało przyjemnego wstępu, jakoby była szansa coś z niego wyciągnąć.
Ta. Może i tak. Zobaczymy co z ciebie wyrośnie, młody. — Przynajmniej na tej płaszczyźnie między Spokrewnionymi było jakieś porozumienie. Niezależnie od tego, czy słowa neonaty były szczere, czy były tylko tym, co chciał usłyszeć jego Sire, można było dojrzeć, że rozmiar gniewnego płomienia znacząco się zmniejszył, przynajmniej na chwilę.
Rozstanie dwójki wampirów nie było łatwe dla żadnej ze stron. Jim i Murdock nosili w sobie żal w związku z wzajemnym porzuceniem minionej nocy. Jim jednak nie miał zamiaru dawać po sobie znać, że nie było mu łatwo. Skupił się na konkretnym celu i dążył do niego. Spotkanie tej nocy nie było zaplanowane, ale stwórca neonaty był w tej chwili kluczem do odkrycia co się stało z Cameronem.
Ty naprawdę nie odpuścisz, co? Do cholery... — Krzywiąc się, Anarch chwycił swój podbródek, myśląc przez moment. W końcu wyprostował się, kiwając subtelnie głową, jakby właśnie podjął decyzję po odbyciu wewnętrznego monologu.
Ike kazał mi obiecać, że nie puszczę pary z gęby. No, ale byłbym głupcem, gdybym nie widział, że coś jest nie tak. Skoro nie daje znaku życia, nie wrócił do was i nikt nie wie co się z nim dzieje… — Znów wpadł w zadumę, zaciskając zęby i przyglądając się Wilsonowi.
Pojawił się w klubie parę tygodni temu, zrospaczony, wkurwiony i żądny krwi. Pogadaliśmy i powiedział mi co się stało. — Wreszcie się nieco otworzył, mając świadomość, że Cameron może rzeczywiście mieć kłopoty.
Śmiertelnik, którego chciał spokrewnić, został zamordowany. Długo się do tego przygotowywał, nawet dostał zgodę Księcia, i w przeddzień ktoś ją zastrzelił. Przyszedł do mnie szukać pomocy. — Zemsta. Niewątpliwie tego pragnął Ike. Strata niedoszłego Childe musiała mocno uderzyć w jego nieumarłe serce. Nawet Murdock wyglądał na podminowanego, gdy mówił o tym co zaszło. Nagle jego wewnętrza furia urastała, zupełnie jakby ta tragedia dotknęła go osobiście. Częściowo próbował maskować te emocje, ale były widoczne w jego oczach.

Wieści o morderstwie niedoszłego potomka Ike Camerona mogły nieco zaskoczyć Wilsona. Nie sposób było dziwić się reakcji Harpii, który ruszył zemścić się na oprawcach tamtego śmiertelnika. Tym śmiertelnikiem była kobieta imieniem Liberty, pracująca w barze Camerona. Jakby się zastanowić, to zapewne i Murdock, a może nawet i Jim, zrobiliby to samo na miejscu Harpii, gdyby ktoś odstrzelił im niedoszłego dzieciaka. Kontynuując rozmowę, Murdock zdradził, że na prośbę Camerona podjął się pomocy i wykorzystał swoje kontakty, by zdobyć informacje, które mogłyby pomóc odnaleźć sprawcę. Oczywiście również sam Murdock pociągnął osobiście za język kilkoro ludzi, używając do tego różnych metod.
Ostatecznie udało mu się dowiedzieć, kto był ostatnią osobą, jaka widziała się z Liberty. Murdock w toku swojego śledztwa zdobył imię i nazwisko, oraz przybliżone położenie delikwenta, który miał być odpowiedzialny za śmierć dziewczyny. Ike mając te informacje do swojej dyspozycji ruszył na północ i od tego czasu nie było z nim kontaktu. To było wszystko, co Sire Wilsona był w stanie mu powiedzieć.
Jim mając jakiś punkt zaczepienia ruszył dalej. Skontaktował się w międzyczasie z Kendrą Ambrelash i przekazał jej część informacji, jakie pozyskał od starego Anarcha.

Wątek zakończony