---

Konkretna funkcja w koterii narzucała pewną presję. Michelle otrzymała zadanie i musiała je zrealizować. Właściwym było spokojne podejście do tematu, ostrożność, a takżę poświęcenie czasu na odpowiednie przemyślenie strategii. W obecnej sytuacji trzeba było uważać wykonując jakikolwiek ruch. Tak naprawdę trzeba było to robić zawsze, nawet przed Gehenną, ale teraz w szczególności, gdy plecy Spokrewnionych wyjątkowo przyciągały sztylety jak magnes.
Wnętrze Elizjum przez ostatnie lata praktycznie się nie zmieniło. Jedynie przestało się widywać pewne twarze, w szczególności tych bardziej prominentych Spokrewnionych, którzy mieli dawniej i obecnie duży wpływ na politykę Rodziny. Coraz częściej za to pojawiali się dysydenci pokroju Caleba Mercera, którzy przyczyniali się do osłabiania Wieży. Byli więc, w pewnym sensie, po przeciwnej stronie co koteria, do której należała Michelle, pracująca nad wyciągnięciem Camarilli z bagna, w którym się znajdowała, a czemu nie pomagało podjudzanie przeciwko obecnej, słabnącej i tak władzy.
Szczęściem, silny wciąż pozostawał klan Toreador, z Elizabeth Page na czele, która była wyjątkowo zdeterminowana i zaangażowana w konflikt z Sabbatem od czasu destrukcji Williama Laurenta. Stabilnością szczycił się również klan Gangrel, którego lider, Primogen Moses Reeves zagadywał właśnie Samuela. Nie przeszkodziło to Gospodarzowi, by odwzajemnić uśmiech i przywitać się z albinoską.
Hej, Michelle. Dobrze cię widzieć. — Zawsze można było liczyć na ciepłe słowa ze strony tego Toreadora. Aczkolwiek byli tacy, którzy potrafili go wkurzyć na tyle, by pokazał swoją mniej przyjazną twarz.
Ah, młoda Michelle. Witaj. — Kiedyś Gangrel w garniturze mógł szokować. Jednak Moses sprawił, że stał się to codzienny widok nie robiący na nikim wrażenia. Jego poczucie estetyki i dekorum pozostawało na wysokim poziomie, czemu nie przeszkodziły nawet częste starcia z potworami Sabbatu.

Kruszone fundamenty i filary Camarilli mogły budzić niepokój. Zbyt dużo wydarzeń wpłynęło na słabnącą stabilność sekty, czego skutkiem była rosnąca obawa Rodziny o bezpieczeństwo właśnie. Ostatni bastion Camarilli w Seattle mógł upaść, jeśli Spokrewnieni nie podjęliby stosownych działań.
Dziewczyna nie planowała zawracać głowy Gospodarzowi oraz Primogenowi klanu Gangrel, choć możliwym było, iż Hook byłby w stanie doradzić Michelle w tej chwili. Skończyło się na powitaniu i ukłonie. Po tym Michelle podążyła wgłąb Elizjum, chcąc wykonać pierwsze kroki w kierunku realizacji swojego zadania, jakim było szukanie neonatów mogących wesprzeć koterię. Nie wydawało się to w obecnej sytuacji czymś, co powinno być szczególnie trudne, zważywszy że znaczącą większość populacji nieumarłych stanowili właśnie neonaci, a także kilku ancillae. Była ich większość nawet w samej grupie uderzeniowej Szeryfa Parkera, który krążył po mieście dotrzymując kroku Księciu. Jednak poza tymi jakkolwiek znanymi pijawkami, do których zaliczyć można było również kłopotliwego Caleba Mercera, Michelle nie orientowała się do końca w tym, jacy inni Spokrewnieni krążyli w ostatnich latach po mieście. A już na pewno nie miała jasności co do tego, którzy mogliby być potencjalnymi celami rekrutacji.
Pomiędzy dźwiękiem grającej muzyki klasycznej, która dominowała w sali mimo upływu lat, okazyjnie przeplatana z utworami podrzuconymi przez samego Samuela, czy to z gatunku jazza, bluesa, czy nawet rocka, rozlegały się rozmowy nieumarłych. Michelle mogła dojrzeć kilka grupek rozrzuconych po sali.
Pośród nich, Toreadorka rozpoznała w oddali twarz Primogen Page, czy przebywającą pod oknami Harpię Shaw. Obie kobiety otoczone były przez grupy adoratorów, współpracowników i sprzymierzeńców. Zabawne, w tym samym czasie przy barze siedział Mercer, buntowniczy parias, zagadujący obco wyglądającą kobietę i mężczyznę, których twarze zdradzały brak doświadczenia i niepewność. Ah, wyglądało jakby ten walczący z systemem wyrzutek również prowadził nabór, chcąc zasilić szeregi opozycji buntującej się przeciwko obecnie panującej władzy. Młodzi zdawali się łykać cokolwiek przekazywał im wytatuowany osobnik. Były to kolejne ciernie rosnące i napierające na słabnącą strukturę Wieży. Można było się zastanawiać co się stanie, jeśli ci Spokrewnieni staną się na tyle liczni, by stanowić rzeczywiste zagrożenie dla Camarilli. Wtedy będzie trzeba martwić się nie tylko o zewnętrznych wrogów, ale również i wewnętrznych, a przecież Wieża nie mogła pozwolić sobie na wewnętrzne tarcia w tej chwli. Nie wszystkich to jednak interesowało. Dla niektórych Kainitów Gehenna i trwająca wojna były doskonałą okazją na wybicie się i realizację własnych celów.
Oczy młodej albinoski dostrzegły kolejne twarze, które miała okazję wcześniej widzieć. Elegancki, ubrany w grafitowy garnitur mężczyzna w towarzystwie kogoś, kto był najpewniej jego ochroniarzem, przeszedł właśnie w od wejścia i przez całą długość Elizjum, by wymienić uścisk ręki z nieznanym Michelle osobnikiem. Tego wampira jednak nie szło pomylić z nikim innym. Był to Nathan Gray, który lata wcześniej zasłynął z popełnionego faux pas w trakcie spotkania z Księciem Doe. Ciekawe czy udało mu się odbić i poprawić reputację od tamtego czasu.
Podczas gdy nieumarła rozglądała się po sali, analizując twarze obecnych na miejscu krwiopijców, nagle poczuła, że ktoś stoi bezpośrednio za jej plecami.
Konstantin mówi, że czegoś szukasz. — Delikatny, żeński głos, niemalże dziecinny, zabrzmiał praktycznie nad uchem Michelle. Gdy ta się obróciła, zobaczyła niską dziewczynę w błyszczącej, odbijającej światło kurtce, jasnych blond włosach i mocnym makijażu podkreślającym jej oczy, a także maskującym bladość skóry jasną barwą pudru. To co jednak zwracało uwagę w pierwszej kolejności, to znajdujący się na jej głowie kameleon przypatrujący się Spokrewnionej, oplatając ogonem włosy właścicielki.
Neonatka nigdy wcześniej nie widziała na oczy tej dziewczyny, to było pewne. Zapamiętałaby kogoś tak osobliwego. Czego chciała i kim u licha był Konstantin?

Reputacja dziewczyny chroniła ją przed groźniejszymi drapieżnikami. Raczej nikt spośród Spokrewnionych nie widział w niej zagrożenia ani konkurencji. Mimo iż dziewczyna wyróżniała się w tłumie, to sprawiała wrażenie mało kłopotliwej jednostki. Gdyby chciała, prawdopodobnie mogłaby to w dowolnym momencie wykorzystać na swoją korzyść.
Większość zgromadzonego towarzystwa, jakie zaobserwowała albinoska, była poza jej kręgiem zainteresowań w danym momencie. Znane figury pokroju członków Primogenu mogłyby, co prawda, wesprzeć koterię, ale kosztem utraty przez nią niezależności. Kendra, Serket i Jim nie byliby zadowoleni, gdyby zamiast skupić się na swoim celu, musieli usługiwać któremuś ze starszych. Z kolei niezadowoleni Bezklanowcy mieli swoje priorytety, które w żaden sposób nie pokrywały się z celami i założeniami czteroosobowej koterii, której członkiem była Michelle. Ventrue, rzeczywiście, byliby w stanie zapewnić wsparcie finansowe, może nawet otworzyć jakąś sieć kontaktów, czy coś więcej, ale tutaj znów pojawiał się problem utraty niezależności. Niewątpliwie taki sojusz wiązałby się z przysługami, a te potrafią być kosztowne. Przynajmniej jedno nazwisko przyszło jednak na myśl dziewczynie, jednak przynaleźność klanowa tego osobnika była kłopotliwa.
Głęboką analizę przerwała jej osobliwa nieznajoma, która pojawiła się jakby zniknąd. Jej obecność pobudziła nieznacznie nerwy białowłosej nieumarłej, aczkolwiek nie powstrzymało jej to przed próbą nawiązania głębszego dialogu, widząc w dziewczynie z kameleonem siedzącym na jej głowie szansę na, przynajmniej częściową, realizację zadania.
Zwierzę łypnęło okiem najpierw na Michelle, przekręcając łeb, potem na swoją właścicielkę, która po chwili odpowiedziała na pytanie albinoski, okazując pewne zainteresowanie jej propozycją.
Rozmowę? Jasne, czemu nie. Możemy chwilę pogadać. — Blondynka uniosła lekko kącik ust, przyglądając się Michelle swoimi wielkimi oczami.
Katya jestem. Koshkova. — Ostrym ruchem wyciągnęła przed siebie otwartą ręcę, prostując ją i czekając na jej uściśnięcie przez Michelle.
Katya nachyliła się do ucha neonatki, zakrywając bok swoich ust dłonią, by dodać coś szeptem.
... jestem dobra we wtapianiu się w otoczenie. Konstantin mnie tego nauczył … — Mrugnęła przyjaźnie, odsuwając się od nieumarłej, prostując i spuszczając dłonie, łapiąc jedną za nadgarstek drugiej.

Poziom komfortu Michelle zdawał się maleć wraz ze skracanym dystansem między nią, a blondynką, która zdawała się nie mieć problemu z naruszaniem cudzej przestrzeni osobistej. Nie wydawała się jednak groźna, ani też nie zdawała się mieć wrogich zamiarów. Świadczyła o tym wyciągnięta przez niądłoń.
Bardzo. Większość z tych Spokrewnionych i tak nie widzi dalej niż poza czubek własnego nosa, co tylko ułatwia sprawę. Mają swoje tworzystwo, swoje oczekiwania, preferencje i wymagania, a reszta ich nie obchodzi o ile nie godzi to jakoś w ich plany. Mogą cię zauważyć kątem oka, pewnie. Ale jeśli wiesz jak, to możesz być dla niczym więcej niż tłem, które łatwo umyka pamięci. — Pociągnęła temat, mówiąc dość szybko, utrzymując przy tym stosunkowo cichy ton i starając się nie gestykulować zbyt mocno. Zdecydowanie unikała nazbyt intensywnych ruchów głową, którą okupowało w tej chwili zwierzę.
Jasne, prowadź. Nie ma co zalegać na środku sali. — Katya, wciskając dłonie w kieszenie kurtki, podążyła za Michelle do stołu, gdzie usiadły, by porozmawiać w spokoju. Zrelaksowana blondynka założyła nogę na nogę i jedną dłonią podparła ramię, a drugą swoją przechyloną głowę. Zaczęła mówić, delikatnie gestykulując palcami dłoni, które uwalniały się spod ciężaru głowy dziewczyny.
Klimat jest w porządku, chociaż przydałoby się więcej zróżnicowanej muzyki. Wiem że to teatr i w ogóle, ale i tak mam wrażenie, że czasami czegoś tu brakuje. Z drugiej strony, lepsze to niż Bloodbath, gdzie każda impreza kończyła się deszczem krwi puszczanej ze spryskiwaczy. Nie żebym tam łaziła. Słyszałam tylko od innych. — Ah tak, legendarne Bloodbath. Dawne Elizjum, należące niegdyś do Arystokraty, który okazał się być diabolistą. Tamtejsze imprezy naprawdę mogły zapaść w pamięć. Ale to już przeszłość. Tamto miejsce straciło swój status, czyniąc Moore Theatre jedynym czynnym Elizjum w całym Seattle. Nie żeby komuś brakowało tego typu miejsc, zważywszy na dość ograniczoną, bezpieczną przestrzeń dostępną dla Spokrewnionych Camarilli.
Lubię Samuela. To równy gość, z którym można pogadać, i który potrafi utrzymać porządek. O rety! Właśnie! Szkoda że tego nie widziałaś. Trochę wcześniej, zanim przyszłaś, Jakiś przyjezdny Spokrewniony ważniak się stawiał i udowadniał co to on nie może, zasłaniając się swoim Sire. Samuel z nim zagadał, coś mu wyszeptał i facet zbladł. Znaczy, wiesz, po prostu zrobił się malutki i grzeczny. — Spokrewniona uśmiechnęła się szerzej. Gospodarz Elizjum nie musiał najwyraźniej nawet używać siły fizycznej, by sprowadzić problematyczne jednostki do parteru. No ale miał wiele lat doświadczenia w tym co robił. Znał miasto, Spokrewnionych, miał pewien prestiż i przywileje, a jego słowo w tym miejscu wiele znaczyło.
Wspólny cel… Jeśli mówisz o walce z Sabbatem, to jeśli się rozejrzysz, zobaczysz jakby mało kogo to interesowało. Każdy knuje, mąci i kombinuje. Konstantin mówi, że najlepiej byłoby tych wszystkich popaprańców wywieść na front i pokazać jak wygląda rzeczywistość, to może by ruszyli tyłek i wzięli się za coś produktywnego. Jednemu zrobiłam lekcję nieżycia i pokazał na co go stać. Niektórzy uczą się bardzo szybko. — Sale Elizjum faktycznie pełne były krwiopijców, którzy potrafili dużo gadać i wbijać sobie nawzajem sztylety w plecy, a niewielu takich, którzy angażowali się jakkolwiek w konflikt osłabiający Sektę. Przecież nie musieli! Był Szeryf, były Ogary, a także Nosferatu, którzy robili co mogli, by zabezpieczyć granice. Ale rzeczywistość pokazywała, że to nie wystarczyło. Ta dziewczyna zdawała się mieć jakieś pojęcie o tym, i podejmowała kroki, by oświecić innych. Co miała jednak przez to na myśli? Trudno było z całą pewnością stwierdzić, ale można było snuć domysły.

Czas i doświadczenie robiły swoje. Towarzyszka Michelle zdawała się mieć dość tego doświadczenia, by rozumieć jak funkcjonowała społeczność Spokrewnionych, co pozwalało jej sprawnie lawirować i nie zwracać na siebie zbytniej uwagi. Nadmiar tej uwagi może być wszakże bardzo szkodliwy. Im więcej oczu spogląda w kierunku wampira, tym bardziej jest on zagrożony niezależnie od rodzaju zainteresowania.
Ahha, nie wiem, czy wiele by ci ona pomogła, śnieżynko. — Koshkova zaśmiała się przyjaźnie, wspominając o aparycji albinoski. Nie dało się ukryć, że trudno byłoby Michelle ukryć swoją tożsamość i bawić w maskaradę nawet z pomocą peruki.
Samuel to swoją drogą. Ale to miejsce i tak należy do Page i to ona dyryguje, więc to jej należałoby zaszczepić szerszą perspektywę na muzykę. — Oczywista oczywistość, ale było jasnym, że szanse na to były niewielkie. Bądź co bądź, Primogen klanu Róży miała swoje przyzwyczajenia i preferencje. Zmiana muzyki wiązałaby się z całkowitą zmianą atmosfery, a na to Elizabeth mogłaby się nie zgodzić. Chociaż, czy ktoś właściwie kiedykolwiek ją o to pytał?
Kobiety były zgodne. Spokrewnieni odwracali wzrok i ignorowali zagrożenie, zachowując się jakby wszystko było po staremu i dalej można było skupiać się na swoich intrygach bez obaw o jutro. Było to oczywiście błędne i można było odnieść wrażenie, że jedynie garstka Kainitów, pomijając grupę uderzeniową Szeryfa Parkera, czy nielicznych Nosferatu, miała otwarte oczy oraz impuls, by działać.
Prawda jest taka, że wielu Spokrewnionych stale wykorzystuje innych do sprzątania brudów, ciągnąc za sznurki i trzymając się na bezpieczną odległość od kłopotów. Książę, Szeryf i Primogen wydają polecenia, a reszta je wypełnia i przekazuje dalej i niżej, i niżej, posyłając mięcho armatnie na front żeby nie brudzić sobie rąk. — Katya wzruszyła ramionami. Rozumiała i akceptowała tę rzeczywistość. Młodsi Spokrewnieni albo sami się zabierali za porządki, albo dostawali rozkazy z góry. Tak działała Camarilla i nie dało się tego zmienić. To czy było to dobre, leżało w indywidualnej ocenie każdego wampira.
Do której grupy ty należysz i jaki masz plan? Skoro tu jesteś i dzielisz się takimi opiniami, to znaczy, że nie należysz do tych czekających. — Dziewczyna ściągnęła nogę na dół i pochyliła się do przodu, kładąc łokcie na stole i przypatrując się białowłosej. Zwierzę na jej głowie również przypatrywało się wampirzycy po drugiej stronie stołu.

Słowa białowłosej Spokrewnionej coś pobudziły u Katyi, sądząc po rosnącym na jej przypudrowanej twarzy uśmiechu. Popukała energicznie w blat stołu, po czym uniosła palec w górę.
Masz rację. Nie miałby nic przeciwko. Trzeba działać, nie ma na co czekać. — Odklejając się od stołu, podniosła się z krzesła.
Przepraszam dosłownie na chwileczkę. Muszę coś zrobić. — Szepnęła Michelle na ucho, klepiąc ją delikatnie po ramieniu i ruszając w nieznanym kierunku.
Wampirzyca wcisnęła dłonie w kieszenie swojej kurtki i spokojnym krokiem udała się gdzieś na tyły Elizjum, znikając z pola widzenia neonatki. Gdzie ona u licha poszła i co planowała? Było to dość niespodziewane, a może nawet i trochę niegrzeczne. W końcu zostawiła Michelle samą.
Minęło kilka minut. Czy dziewczyna z gadem na głowie miała zamiar w ogóle wrócić, czy się ulotniła na dobre? Trafił się białowłosej ciężki przypadek. Może warto było ruszyć i poszukać kogoś innego wartego uwagi. Może i miała, teoretycznie, całą wieczność, ale to miasto niekoniecznie.
Obecnie trwający utwór się skończył. Można było się spodziewać kontynuacji z podobnego repertuaru. Ku zaskoczeniu tych, którzy nasłuchiwali tego co grało w tle, podkład muzyczny uległ zmianie. Nie od razu, bo zaczęło się niewinnie. Spokojny wstęp klasycznego brzmienia otworzył całość, jednak po chwili utwór stał się znacznie żywszy, o współczesnym duchu i młodzieńczej energii.

---

---

Można było zauważyć w tym pewne przesłanie, oglądając się po zebranych w Elizjum i zastanawiając się nad obecną sytuacją polityczną. Starsi powoli ustępowali ze sceny, czy to samodzielnie usuwając się w cień, czy zostając usuniętymi siłą. Ich czas dobiegał końca, a ich miejsce zaczynali powoli zajmować młodzi Spokrewnieni, a ten energiczny utwór zdawał się doskonale odzwierciedlać obecny stan rzeczy.
Gdy energiczne dźwięki rozebrzmiały w Elizjum, kilka głów zaczęło się ruszać w rytm muzyki, podczas gdy ci mniej śmiali przytuptywali nogami. W oddali pojawiła się Katya, idąca w stronę Michelle z wyraźnie zadowolonym wyrazem twarzy. Usiadła przy stoliku jak gdyby nigdy nic i kontynuowała rozmowę tam gdzie ją urwała.
Odnośnie tych planów działania, środków, i tak dalej, bla bla bla. Masz coś, lub kogoś, konkretnego na myśli? — Podpierając się łokciami, Koshkova znów wysunęła się do przodu, patrząc z zainteresowaniem, wyraźnie oczekując konkretów, jakiegoś planu i jasnych celów do realizacji. Kameleon był jeszcze bliżej twarzy Michelle niż wcześniej.
Jeśli masz pomysł na to, skąd wytrzasnąć forsę, to możemy coś podziałać. Poza tym, jest w mieście przynajmniej paru, których można przekonać, by na swój sposób wsparli tę inicjatywę. I nie mówię tutaj o kasie. — Błysk w oczach był trudny do przeoczenia u tej Spokrewnionej. Chęci do działania były z jej strony, ale nie tylko to. Była gotowa działać już, teraz, w tej chwili. Kwestia tego, czy nie miała nic lepszego do roboty, czy akurat czekała na taką okazję, to było już bez znaczenia. Miała do tego jakieś kontakty, o które mogła zaczepić.

Nieumarła miała chwilę na przemyślenia, a także na zagłębienie się w muzykę, która nawet w jakiś sposób ją zaskoczyła i poruszyła. Z zamyśleń została gwałtownie wyrwana, gdy blondynka usiadła znów przed nią, wznawiając dyskusję.
No ja lubię trochę żywszą muzykę. Coś takiego z pazurem. — Dziewczyna wydawała się być totalnym przeciwieństwem Michelle. Opanowana, wyluzowana, pewna siebie. Był między tymi dwiema nieumarłymi widoczny kontrast.
Ah, czyli nie jesteś w tym sama. To jakaś grupowa inicjatywa, tak? Ekstra, że nie zaczynasz od zera. Ilu w sumie was tam jest i co macie już ogarnięte? — Mina Katyi kiwającej w tym momencie głową mówiła “nieźle”. Odkleiła się od stołu i wcisnęła w oparcie krzesła, dopytując o szczegóły z ogromnym zaciekawieniem. Białowlosa Spokrewniona nie była w stanie ich na tę chwilę zapewnić swojej rozmówczyni, to też dyskusje na temat szczegółów operacji trzeba było przełożyć na kiedy indziej.
Jasne, mogę ci dać mój numer jak chcesz. Daj swój telefon to ci go wbiję. — Wyciągnęła przed siebie otwartą dłoń, licząc na to, że dostanie do ręki telefon komórkowy wampirzycy, by mogła szybko wklikać swój numer.

Widząc zainteresowanie ze strony Spokrewnionej, Michelle zaczęła się reklamować, uprzednio podając dziewczynie swój telefon komórkowy, co pozwoliło dziewczynie wklepać tam swój numer, podczas gdy albinoska mówiła. Po chwili puściła z telefonu Michelle sygnałdo siebie i Katya w pełni skupiła na niej sowją uwagę, opierając ramiona na stole i przyglądając jej się, a także chłonąc wszystko co próbowała przekazać z pewnym trudem.
Nieźle, nieźle. Dobry początek. — Koshkova wyglądała, jakby udało się jej przynajmniej trochę zaimponować.
Z tego co mówisz, wychodzi na to, że macie to wszystko całkiem dobrze przemyślane i powoli realizujecie kolejne cele. — Pokiwała głową, trochę podsumowując to co usłyszała.
Jeśli brniecie w to na poważnie, a tak to wygląda, to jeśli chcesz, tak jak mówiłam, mogę zagadać do paru gości, których cele w jakiś sposób pokrywają się z waszymi. Może będą chętni żeby wam pomóc. — Kontynuowała, znów wygodnie wciskając się w oparcie krzesła, zadowolona unosząc kącik ust.
No i w sumie, jeśli będziecie mieli jasność sytuacji, to na mnie też możesz liczyć. A co, nie będę gorsza. Z resztą, Konstantin by krzywo patrzył, gdybym innych posyłała do roboty, a sama siedziała na dupie i dłubała palcem w nosie. Haha. — Padła pewna deklaracja bezpośredniej pomocy ze strony Koshkovej, pod warunkiem, że Michelle zapewni jej jakieś konkrety, bo sama w końcu zaznaczyła, że nie była póki co pewna. Spokrewniona zaśmiała się przyjaźnie, odsłaniając nieznacznie swoje białe zęby.
Mój numer masz, więc jak będziesz gotowa, to dzwoń i skontaktuję cię z tamtymi. — Wyglądało na to, że kobiety były wstępnie ugadane co do potencjalnej współpracy. Nie było jasne dlaczego Katya była taka chętna, ale może po prostu miały podobne podejście do sprawy i w głębi chciały tego samego. A nawet jeśli miała inne motywacje, to wciąż mogła okazać się potencjalnie wartościowym sprzymierzeńcem, zwłaszcza jeśli była szansa uzyskać wsparcie większego grona nieumarłych.