Elizjum od dawna było dla Kendry bardziej domem, aniżeli jej własny dom. Spędzała tam większość swojego wolnego czasu, bo w przeciwieństwie do pustej posiadłości, zawsze był tam ktoś, do kogo mogła się uśmiechnąć, z kim pogadać o życiu czy po prostu poplotkować. Wchodząc ledwo przez wzmacniane drzwi, pierwszą rzeczą jaka wpadła jej w oko był mężczyzna, dorzucający swoją cegiełkę do tablicy informacyjnej. Choć nie kojarzyła jego twarzy… A może właśnie z tego powodu, że jej nie kojarzyła, zdecydowała się rzucić okiem na zmiętoloną, przypiętą na pinezkę kartkę. Oczywiście dopiero po tym, jak ten zniknął z pola widzenia. Już na wstępie musiała przyznać, że nie tylko forma jak i treść dość mocno odstawały od tych, które wisiały tam na co dzień. Oczy kobiety przebiegły szybko w kierunku drzwi, za którymi zniknął Pan 202-555-0180 i momentalnie wróciły na ogłoszenie, od którego – bez złośliwości – wręcz biła desperacja. Czy to nie na kogoś takiego czeka każdy spokrewniony?
Minąwszy kilku ładnie ubranych gości, wchodzących do budynku na premierowy pokaz jednego ze spektakli wyszła na zewnątrz. Widząc, że pogoda dalej bawi się w kaprysy poprawiła nieco swoją beżową narzutkę, równocześnie rozglądając się za autorem notki. Na jej szczęście, nie było to trudne. Nawet nie próbował nie wyróżniać się wśród ładnie odzianych gości teatru. Idąc w jego kierunku mogła dostrzec, że wydaje się zamyślony. Nie musiała być detektywem, by połączyć widoczną zadumę z informacją o poszukiwaniu lokum. Nie chcąc wybijać go z osobistego transu, w pierwszej chwili oparła się obok niego, patrząc bardziej w niebo, aniżeli na jego twarz. Ze względu na ogrom świateł dookoła ciężko było dostrzec gwiazdy, ale i takim widokiem potrafiła się cieszyć. – Widziałam twoją notkę. Niektóre dni są gorsze niż inne, co? - Zapytała spokojnie, stopniowo obracając głowę po ścianie tak, by zerkać na palącego osobnika. Jego twarz nie nacieszyła się jednak spojrzeniem zbyt długo, gdyż po niecałej sekundzie skradł je odpalony papieros. Oczywiste było, że liczyła na poczęstunek, ale nie zamierzała prosić o niego otwarcie.

Chwyciwszy papierosa nachyliła się nieco, prosząc wręcz o to, by mały, tańczący płomyk podpalił bombę tytoniową. Zaciągnęła się lekko, przytakując głową na pytanie o wolne cztery kąty. Wyglądała, jakby chciała coś dodać, jednak drażniący dym zmusił ją do kaszlu i wyrzucenia z siebie kilku kłębków dymu. A przynajmniej tak to wyglądało. – Kendra. Kendra Ambrelash. - Odpowiedziała przyjaznym głosem, równocześnie chwytając dłoń nowego znajomego. Skóra Toreadorki była bardzo ciepła jak na standardy spokrewnionych i jedynie tylko trochę chłodniejsza, niż przeciętnego zjadacza chleba. – Jakoś sobie radzę. Dzięki. - Ta przez moment patrzyła jeszcze na Jima, lecz po chwili znów oparła głowę o ścianę i zerknęła w niebo. – Mam wolny pokój w domu. Jak nie masz nic przeciwko lokatorce rzecz jasna. Piwnica robi za sypialnie, ale jakbyś chciał, to na górze jest jeszcze jeden wolny pokój. Trzeba byłoby tylko zrobić coś z oknami, bo rano czasem światło przebija i nie idzie spać. - Nie brzmiała, jak ktoś, kto zamierza go wykorzystać. To była najzwyklejsza w świecie przyjacielska oferta. Czuła, że oboje są w kiepskiej sytuacji i sama z pewnością byłaby bardzo wdzięczna, gdyby ktoś po prostu wyciągnął do niej rękę. Z drugiej strony nie była na tyle naiwna, by nie wiedzieć, jak działa ten świat. Mając świadomość tego, że jej intencje mogłyby zostać odebrane dwojako po raz kolejny zaciągnęła się papierosem, już w znacznie bardziej kontrolowany sposób wypuszczając toksyczne chmurki. – Taka tam mała przysługa.

Gdy rozmowa z przyjacielskiej propozycji zaczęła przeistaczać się w ofertę handlową, kobieta mimowolnie zaczęła delikatnie podgryzać zębami dolną wargę. Nie miała większej ochoty wymyślać na szybko czegoś, by jedynie zapchać dziurę po przysłudze lecz nie mogła się zaprzeczyć, że doskonale rozumiała podejście Wilsona. W końcu nie znali się zbytnio, nie miał prawa wiedział, czego może się po niej spodziewać. – Postawisz mi kawę, jak już staniesz na nogi. - W momencie wypowiadania tych słów wyglądała nad wyraz poważnie. Jej nieobecne, zamyślone spojrzenie pusto wpatrywało się przestrzeń, jakby szukając sensu istnienia wszechświata. Wtem nagle kurtyna zsunęła się w dół, a dźwięk jej upadku zasygnalizował realnie rozbawiony uśmiech, malujący się na całej twarzy. Sama nie spodziewała się, że tak rozbawi ją to, jak bardzo pozbawione wiarygodności był nie ton, a same słowa, które wypowiedziała. Po raz kolejny zbliżyła papierosa do ust, równocześnie podwijając nogę, aby oprzeć się o ścianę. Celowo rozciągała przejście do meritum w czasie. Brak powagi był dlań swoistym sposobem na przełamywanie lodów i choć bardzo często sprawiał, że mało kto przez to brał ją na poważnie, tak fakt, że wydawała się przez to niegroźna naprawdę wiele ułatwiał. – Niczego od ciebie nie chcę. Wydajesz się być pod ścianą, trochę jak ja w tej chwili. Po ludzku wyciągam więc do ciebie rękę, zanim zrobi to ktoś, kto zechce cię wciągnąć w jeszcze większe bagno. - Dodała swoim naturalnym, dość swobodnym głosem, strzepując nagromadzony popiół z papierosa. – A to już druga przysługa. - Zmarszczyła nieco nosek, odsłaniając górny rząd zębów. – Dobra, a tak serio serio. Opowiesz mi swoją historię i będziemy na czysto. Brzmi fair?

Gdy Jim określił ja mianem „dziwnej”, ta uniosła delikatnie lewą brew do góry. Nie widziała w tym oczywiście nic obraźliwego. Pod względem odchyłów, dewiantom ustępowały przecież tylko świry. Na propozycję przeniesienia się gdzieś indziej kiwnęła natomiast porozumiewawczo głową, równocześnie klękając i dogaszając papierosa o chodnik. Nie miała zamiaru rzucać go na ziemię, ale wolała mieć pewność, że nie poparzy ją palce, zanim dojdą do najbliższego śmietnika. – Z mlekiem. - Powiedziała prostując się, a następnie pokierowała swój krok w kierunku przybytku. Nie ważne, z której strony na nią spojrzeć, wydawała się bardzo zrelaksowana. Jej luźny krok wprost sugerował, że nie idzie w nieznane a delikatny uśmiech przywodził na myśl dziewczynę, która zamierza po prostu spędzić miło czas z kimś, kogo dobrze zna. Wchodząc do środka, niemal natychmiast uderzył w nią zapach lekko gęstego powietrza wymieszanego z alkoholem i potem. Nie był jednak na tyle odrzucający, by zdecydowała się odwrócić na pięcie i wyjść. Wszystko wyglądało na to, że załapali się na godziny szczytu, albo chociaż krótki moment przed nimi. Przebiegając wzrokiem po przybytku, kobieta starała się wyłapać jakiekolwiek sensowne wolne miejsce a gdy dostrzegła parkę, która właśnie odeszła od stolika, pozwoliła sobie na szturchnięcie Jima barkiem i wskazanie palcem miejsca, do którego ruszyła krokiem tak żwawym, jakby zaraz miała rzucić się do biegu. Jej mowa ciała z resztą niemal wprost sugerowała, że chciałaby to zrobić, ale stojący bezładnie ludzie najzwyczajniej w świecie to uniemożliwiali. Nie czekała na swojego towarzysza. Nie miała pewności, czy w pierwszej kolejności pójdzie kupić napoje, czy może od razu do niej dołączy. Czuła jednak podskórnie, że nie musi się martwić o to, że zniknie. W końcu jej potrzebował.

W oczekiwaniu na swojego nowego kolegę, dziewczyna pozwoliła sobie na chwilę czasu z telefonem. Nic wielkiego. Przeczytała kilka pierwszych, odebranych wiadomości, odznaczyła kilka nieodebranych połączeń, a kiedy mężczyzna faktycznie do niej wrócił, schowała go z powrotem do torebki. Poprawiła się nieco na siedzeniu, jakby podświadomie chcąc wyglądać dla niego jak najlepiej, po czym wbiła w niego spojrzenie tak głęboko, że nawet gdyby próbował wstać, prawdopodobnie samym wzrokiem utrzymałaby go na miejscu. Na jej twarzy zawitał delikatny uśmiech numer siedem. Nie zdradzał on praktycznie nic, to też był doskonały do siedzenia w bezruchu i oczekiwaniu. Owszem. Chciała wiedzieć jak najwięcej, co potwierdziła delikatnym kiwnięciem głową z zamkniętymi oczami. Czy wiedziała, że sytuacja jest trudna? Cóż. Prawdopodobnie przez NICH została sierotą, także czuła, że faktycznie może się z tym zgodzić. Chociaż nie zamierzała mu przerywać, tak jednak personel miał inne plany. Widząc, jak podchodząca kelnerka faktycznie przychodzi do nich z naczyniami zabrała dłonie ze stolika, robiąc z kobiety obiekt „do popatrzenia”. Miała potencjał, ale bijące z niej zmęczenie i świecąca od potu skóra bardzo działała na jej niekorzyść. Ale gdyby ją odświeżyć, nieco zmienić fryzurę i ubrać w coś nieco bardziej przyległego… – O, dziękuję. - Powiedziała z nutką szczerej wdzięczności, by po chwili móc z przesadną ekstazą zaciągnąć się zapachem czarnej cieczy. Zwłaszcza, że były dwie. Dłonie Kendry otoczyły kubeczek, by w spokoju cieszyć się ich ciepłem, a jej spragnione historii spojrzenie po raz kolejny przeniosło się na Jima. – A czym zajmowałeś się w tym biurze? - Dopytała krótko licząc, że ten wróci do kontynuacji swojej opowieści.

Kiedy filiżanka delikatnie oparła się o dolną wargę a gorąca, rozcieńczona mlekiem, czarna ciecz zaczęła powoli przelewać się do ust, oczy kobiety z widocznym zaciekawieniem wpatrywały się w Jima. Faktycznie wyglądał na kogoś, kto rzeczywiście mógłby zajmować się robotą klasyfikowaną jako „brudna”. Mimo to nie do końca potrafiła zrozumieć kontekst – czy chodziło o to, że dosłownie był członkiem jakiegoś biura awanturników? A może była to przenośnia do czegoś innego? Cokolwiek by to nie było, wiele wskazywało na to, że sytuacja mężczyzny jest znacznie gorsza, niż pierwotnie Toreadorka przypuszczała. Czy faktycznie chowanie pod swoim dachem kogoś, kto jest „na liście do odstrzału” było dobrym pomysłem? Z drugiej strony byli na terenach Camarilli, a jeżeli faktycznie zajmował się „rozwiązywaniem problemów”, to z pewnością potrafiłby się (i potencjalnie ją) obronić. A to byłoby dobrą kartą. Gdy przeszedł do przeprosin, ta oderwała opróżnione naczynie od ust, przełykając resztki napoju. Chciała mu przerwać. Utwierdzić w tym, że dobrze jej się go słucha pomimo tego, że domyślała się, jak niezręcznie musiało mu się opowiadać tą historię. Finalnie jednak nim udało jej się dokonać ostatniego przełyku, otrzymała propozycje, wywołującą delikatny, może nieco przebiegły uśmiech. – Oho. Widzę, że szybko odbijasz biznesową piłeczkę. - Kiwnęła delikatnie z aprobatą. – Prywatny ochroniarz naprawdę brzmi dobrze. Chociaż fakt, że jacyś ludzie chętnie pozwoliliby ci obejrzeć wschód słońca musi mocno zaniżać twoją wartość na rynku, mam rację? - Mlasnęła cicho, sygnalizując, że zamierza jeszcze coś powiedzieć. To była taktyczna pauza. Chciała w ten sposób pokazać, że rozważa jego propozycję, lecz gotowa jest targować się o potencjalną cenę. – Ostatnio mam masę szczęścia we wpadaniu na właściwych ludzi. Powiedzmy, że bym się zgodziła Panie Jim. Że chciałabym skorzystać z twoich usług. Czy twoją lojalność można po prostu kupić? - Uniosła delikatnie do góry lewą brew jakby sugerując, że niespecjalnie zadowoliłaby ją zwykła odpowiedź „tak”. – A może jest coś innego?

Dolne powieki kobiety wdrapywały się po oczach, nadając im nieco podejrzliwy kształt. Czy oficjalnie zaczynali się bawić w biznes? Wszystko wskazywało na to, że tak. Słuchając pierwszej „propozycji”, ta starała się nie zdradzać emocji, które w związku z nią odczuwała. Z pewnością była uczciwa. Taka równorzędna wymiana. On dostawał bezpieczną przystań a ona pewność, że obudzi się bez kołka w sercu. Przynajmniej, o ile on jej go nie wbije. W końcu ta także nie znała jego planów – lecz czy ona powinna wymagać od niego takiego samego, bezmyślnego, dobrodusznego ryzyka, jakie sama oferowała? Absolutnie nie. Przecież byłoby to głupie. Instynkt jednak szeptał cicho do jej uszka, że Jim nie jest tym typem „potwora”, co tylko potwierdziły jego następne słowa. Marzenie o spokojnym mieście zabrzmiało w jego ustach niczym pobożne życzenie. Nie pozostawiało wątpliwości, że gdyby ta rozmowa miała miejsce w elizjum, prawdopodobnie każdy krwiopijca, który posiada przynajmniej jedno ucho w ścianie wiedziałby już, w jakie punkty uderzyć, by założyć mężczyźnie ładną smycz z krótkim łańcuchem. W tym przypadku jednak to Ambrelash została trafiona. Jej ciekawsko-podejrzliwa maska rozsypała się, pozostawiając po sobie oczywiste zaskoczenie z dodatkami zrozumienia i współczucia. Nie przebierając w słowach – cała ta gadka o „rozwiązywaniu problemów” w połączeniu z gęba zakapiora mimowolnie wykreowała w umyśle Toreadorki obraz kogoś znacznie prostszego. Banalnego wręcz. Była pewna, że doskonale wie z kim ma do czynienia i absolutnie nie spodziewała się zobaczyć tak prawdziwych emocji. Tak ludzkich odruchów. Tak mało… odczłowieczenia. Gdy zaczęły padać pytania, ta milczała. Nie chciała mu przerywać. Stopniowo zakochiwała się w odsłanianym po kawałku obrazie zniszczonego rycerza, który pomimo upadku świata, dalej zamierza walczyć o to, w co wierzy. Pragnęła mu przytakiwać. Pragnęła rzucić mu się na szyje i zacząć otwarcie opowiadać o swoich planów licząc, że razem zwojują świat nie w imię chciwości, ale w imię szlachetnych idei. To wszystko jednak nie powinno mieć miejsca. Pozostawało jej słuchać, przynajmniej na razie. Tak jak sam powiedział – nie znali się. Oboje mogli oczekiwać od siebie zupełnie różnych rzeczy. Oboje mogli grać. Oboje mogli kłamać. Gdy jego głowa zaczęła zbliżać się ku niej, ta niczym wierne lustro zaczęła robić to samo. Czuła potrzebę, by usłyszeć każde słowo swojej nowej muzy, odskakując gwałtownie, gdy z transu wybudził ją dźwięk pękającego naczynia. – Nie, to nic. - Odpowiedziała odruchowo, dopiero stopniowo orientując się, że wspaniały, krzywy stoliczek ułatwił stróżce cieczy podróż w kierunku urwiska prowadzącego do jej nóg. Serwetki wydawały się świetnym rozwiązaniem, ale dla niej ewidentnie było już za późno. Opierając się dłonią o siedzisko zerwała się z miejsca, jakby chcąc uniknąć reszty spływającego napoju. Oceniając skalę zniszczeń – no była poplamiona. Większość skapnęła na jej udo i choć nie było tego dużo, to kolorowa mieszanka na jasnych spodniach stanowczo nazbyt rzucała się w oczy. Z resztą nie tylko ona. Całkowicie naturalne było przecież, że wszyscy, którzy znajdowali się wokół nich także zerkali w ich kierunku. Niektórzy subtelniej. Niektórzy bezpośrednio. To było całkiem smutne, że tak ujmujący spektakl przerwało coś tak trywialnego. Z drugiej strony szły za tym emocje. Z pewnością dużo emocji. Twarz dziewczyny sugerowała, że wydawała się być nieco skonsternowana. Nie była zła, w końcu to był wypadek. Z drugiej strony nie było jej do śmiechu. Nie chciała być tak widziana. Nie chciała zostać tak zapamiętana. Wyraźnie chciała wyjść. Zerknąwszy na Jima, poczuła nutkę żalu. To mogła być cudowna rozmowa o ideałach. Mogli poznać się nawzajem znacznie lepiej. Mogła opowiedzieć mu o swoim życiu, tak jak on opowiedział jej o swoim. Krótko. Enigmatycznie. Tworząc jakiś obraz swojej osoby. Cały nastrój jednak trafił szlak. Dlaczego do cholery musiał to spieprzyć?! – Chyba na nas już pora. - Rzuciła krótko nieco przygaszona, wyciągając dłoń po jedną z serwetek z podajnika, którą – jakby licząc na cud – przetarła wciąż wilgotną plamę na jeansowym materiale. – Zaparkowałeś gdzieś obok?

Ostatnie spojrzenie w kierunku pękniętego szkła, resztek kawy i przesiąkniętych chusteczek pozostawiało w sercu dziewczyny ogólny niesmak. Nie chodziło nawet o to, że do tego wydarzenia doszło, ale czuła się poniekąd, jakby uciekała. Czy był to kolejny problem, który po prostu zamierzała zostawić za sobą licząc, że za moment przyjdzie ktoś i to sprzątnie? Widząc, że Jim nieprzejęty rusza do wyjścia, ta także oderwała wzrok od abstrakcyjnej sztuki, ruszając za nim. Mimo wszystko w całym tym wydarzeniu było coś skłaniającego do refleksji. Pomimo tego, że za moment – być może na zawsze – znikną z tego miejsca, to już za chwilę nie będzie miało to żadnego znaczenia. Pomimo tego, że w dłoniach mężczyzny szkło rozpadło się na dziesiątki kawałków, ci musieli iść dalej. Jak bardzo odnosiło się to do ich życia? Do ich sytuacji? Wszystko zależało od interpretacji. Gdy usiedli w aucie, plama na spodniach przestała mieć jakiekolwiek znaczenie. Teraz liczyła się tylko ich dwójka. Byli bezpieczni. Wolni od niechcianych spojrzeń. Pozostawało jednak wciąż postawić kropkę nad „i”. Poznała właśnie mężczyznę, któremu obiecała udzielić pomocy, lecz czy po tym wszystkim co jej powiedział i pokazał, w umyśle Kendry pulsowała myśl, czy to na pewno dobra decyzja. Z jednej strony był ścigany i nie potrafił panować nad własnymi odruchami. Z drugiej pokazał, że w coś wierzy. Że wewnątrz tej skorupy, kryje się wciąż bijące, ludzkie serce. – Jackson Place, pokieruję jak będziemy w okolicy. - Powiedziała bez większych emocji, mimowolnie rozglądając się po aucie. Choć nie było ono specjalnie ciekawe, tak nieśmiertelniki uznała za dobry dodatek. Gdyby nie ten smród, to może nawet miałaby chęć przyjrzeć mu się bliżej. Choć w istocie wewnątrz panował zapach bardzo zbliżony do zapachu Wilsona, tak jednak na mężczyźnie wydawał się dużo bardziej… świeży.
W końcu gdy faktycznie zbliżyli się we właściwe okolice, Ambrelash pokierowała swojego nowego lokatora w kierunku linii domków jednorodzinnych. Właściwy budynek w żaden sposób nie wyróżniał się spośród tych sąsiadujących. Gdy przeszli przez bramkę, będącą częścią drewnianego ogrodzenia dotarli do pomalowanego na biało budynku. Wnętrze i wystrój z pewnością nie oddawały niczego, co byłoby związane z klanem osób, mających bzika na punkcie piękna. Wystrój w istocie był dobrze skomponowany, lecz jednoznacznie sugerował oszczędność mieszkańców w doborze mebli i dodatków. Większość z nich była ewidentnie z okolicznych marketów, a ramki ze zdjęciami Kendry wraz z Amadeusem, które były jedynymi ozdobami na niemalże gołych ścianach. Fotografie sugerowały jednoznacznie, że parka jest bardziej rodziną, aniżeli czymś innym. Ojciec i córka? Brat z siostrą? Ciężko ocenić. Na parterze znajdował się salon łączony z kuchnią, które oddzielał od siebie jedynie dłuższy blat. Była tam również łazienka oraz drzwi balkonowe prowadzące do nieco zaniedbanego ogródka. Na piętrze znajdują się dwie małe sypialnie, toaleta i składzik. Piwnica była jednak faktycznie jedynym miejscem, gdzie spokrewniony mógłby bezpiecznie spocząć. Brak okien, łóżko i wewnętrzny zamek to szczyt tamtejszego bezpieczeństwa. – To… Jesteśmy w domu. Czuj się jak u siebie.

Wątek zakończony