Zarówno uśmiech jak i przelotne podniecenie zniknęło z twarzy dziewczyny, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Nieco zaskoczona obrotem spraw wycofała się do tyłu i ułożywszy pełne plecy na oparciu, obserwowała w ciszy dyskredytującego ją Pariasa. Nie próbowała nawet ukrywać zaskoczenia tym, jak nagle zmieniło się jego podejście w stosunku do niej. Zwłaszcza, że przecież w swoim mniemaniu, nie powiedziała nic złego. Naturalny instynkt podpowiadał jej oczywiście, że powinna zaprzeczyć i udowodnić mu, iż wcale nie boi się ryzyka, lecz wyćwiczony rozsądek zbił na bok tą prostą, manipulacyjną sztuczkę. Jedno zdawało się być pewne. Albo trafiła w samo sedno, albo w czuły punkt. Wiele wskazywało również na to, że Amadeus miał co do Caleb’a rację. Mężczyzna jednoznacznie dostrzegał w niej jedynie członka Camarilli. Młodego i naiwnego. Możliwego do wykorzystania.
O wow. To nieźle to wygląda. Ty oczekujesz, że w ciemno wpieprzę się dla ciebie w szambo, ale jak ja próbuję się upewnić, że nie próbujesz mnie celowo w nie wpieprzyć, to już “niepotrzebnie drążę”? - Rzuciła w końcu, odpowiadając na jego zagrywki maską zniesmaczenia.
Ale ja byłam głupia myśląc, że komukolwiek w tym pieprzonym mieście zależy na poprawie czegokolwiek innego niż komfortu własnej dupy. - Choć brzmiała nieprzyjaźnie, tak nie wyglądała na złą. Wyglądała na rozczarowaną. Mercer miał - a przynajmniej próbował zdobyć - renomę kogoś, kto walczy z obecnym ładem, aby poprawić sytuację bezklanowców. Dziewczyna liczyła więc, że uderzenie w tą strunę z tonem kogoś, kto właśnie na takiego Mercera liczył, skłoni go do tego, aby przynajmniej odrobinę to wszystko przemyślał. Zwłaszcza, że jego obecny plan nie tylko ich dwójkę narażał na gniew klanu Ventrue , ale prawdopodobnie wszystkich, którzy mogliby chociaż minimalnie przyłożyć do tego rękę. Czy zemsta na jakimś małym pionku była tego warta? Według Ambrelash nie.
Ta. Pewnie faktycznie powinnam robić lepsze rzeczy niż “polować na płotki.” Dzięki za nic. - Podsumowała gorzko, posyłając pariasowi ostatnie spojrzenie pełne żalu, nieudolnie maskowanego złością. Po tych słowach odwróciła się od niego, gotowa do tego, aby odejść.

Ambrelash już zakładała torebkę na ramię gotowa do wyjścia, lecz to jeszcze musiało poczekać. Wciąż grając nieco rozbitą neonatkę, z uwaga słuchała wyjaśnień i punktu widzenia bezklanowca, równocześnie analizując, w którym kierunku w ogóle zamierza iść. Z jednej strony, bardzo potrzebowała pieniędzy i wszystko wskazywało na to, że z planem Mercera je dostanie. W kontrofensywie była jednak wizja podania mu informacji, że sama również nie posiada nie wiadomo jakich pokładów gotówki, co mężczyzna mógł w bliżej nieokreślony sposób wykorzystać. Z drugiej strony, podrzuciła mu bardzo istotne instrukcje, które co prawda nie pomogą mu w utrzymaniu firmy, gdyż tym zajmował się już jej Sire, lecz z pewnością umożliwią faktyczne przejęcie jej. Głupio byłoby dać mu coś, nie otrzymując nic w zamian, ale przecież dostała doskonałe karty, z którymi mogła pójść bezpośrednio do Shaw i odsprzedać jej informacje o planach pariasa w ramach spłaty przysługi z namiarami na Elijah’a. Kto wie, może nawet zyskałaby dzięki temu szansę na zostanie oficjalną przyjaciółką klanu Ventrue? Może. Tak samo istniała jednak szansa, że Caleb po spalonej akcji doda dwa do dwóch i domyśli się, kto zasabotował jego działania, a widząc jego obecny sposób myślenia – odegra się. Za wszelką cenę.
Jeśli swoje imperium chcesz budować na krzywdzie innych, to czym w ogóle różnisz się od tych, z którymi chcesz walczyć? – Westchnąwszy ciężko podkręciła głową i uniosła się z siedziska. Wyraźnym smutkiem wciąż próbowała poruszyć iskrę jego człowieczeństwa, lecz powoli dochodziło do niej, iż siedzący naprzeciw niej mężczyzna nie jest idealistą, za którego się podaje a zwykłym szczurem, próbującym zrzucić jedzenie ze stołu.
Wybacz, ale nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Dobrej nocy Caleb. - Tym jakże dramatycznym akcentem, kobieta faktycznie ruszyła do wyjścia, zostawiając za sobą pariasa i niedopite piwo. Choć zdawała sobie sprawę, że wyszła nieco na niezdecydowaną drama queen, to liczyła, że przynajmniej w minimalnym stopniu sprawi to, iż mężczyzna nie będzie podejrzewał jej o jakiekolwiek złe intencje względem niego. Teoretycznie z owej rozmowy nie wyciągnęła zbyt wiele na chwilę obecną, jednak dotarło do niej, że reprezentantem bezklanowców jest ktoś, kto samodzielnie nie jest w stanie niczego im zapewnić - a to rodziło pewne możliwości. Gdyby bowiem Ambrelash udało się zbudować odpowiednie zaplecze, mogłaby otwarcie stanąć na przeciw Mercera jako dobra dusza, chcąca zapewnić dobry byt osobnikom, pozbawionym cech klanowych. Kolejny długodystansowy cel został więc dopisany do listy.