Towarzyszące emocje stale się utrzymywały, przynajmniej wtedy, gdy jego nie było w pobliżu. Wgryzły się i niczym pasożyt trawiły umysł Spokrewnionej, która w takich momentach zdawała się tracić grunt pod nogami. To co miało tej nocy pomóc, to polowanie, które miało skupić w pełni jej uwagę na tym właśnie nocnym rytuale, gdzie niczym dziki zwierz szukała ofiary. Nie zależało jej jednak tylko na zaspokojeniu głodu i oderwaniu myśli od dręczących jej emocji. Inny jej cel był bardziej prymitywny, instynktowny wręcz. Mimo iż jej nawyki żywieniowe nie cieszyły się popularnością, to znacznie preferowała swoją zabawę, unikając ataków na ludzi.
Cornelia udała się do jednego z terenów zielonych w West Side, szukając konkretnego kudłatego drapieżnika. W ciemnościach trudno jednak wypatrzeć było sylwetki dzikich zwierząt, aczkolwiek potrafiły je zdradzić błyszczące ślepia. Było to jednak za mało, by polowanie miało być skuteczne, to też neonatka użyła swych nadnaturalnych mocy, by lepiej widzieć w ciemnościach. Lawirowała ostrożnie między drzewami, nasłuchując odgłosów i wypatrując widoku ogoniastych stworzeń. Aktywność lisów była nocą wysoka, to też szanse na znalezienie przynajmniej jednego z nich pośród tutejszych zielonych terenów nie były małe.
Uszu wampirzycy dochodziło momentami huczenie sów, które podobnie jak ona polowały, z tym, że te latające drapieżniki szukały małych gryzoni. Musiała być nader ostrożna, gdyż zdradzała ją nieumarła aura szczególnie nielubiana przez zwierzęta, co tylko utrudniało polowanie. Udawało się jej jednak ostrożnie stąpać i w większości nie robić zbytecznego hałasu.
Minęło trochę czasu. Cornelia bacznie obserwowała swoje otoczenie, co raz słysząc dźwięki ponad jej głową, dochodzące z gałęzi drzew. Były to ptaki lub inne pomniejsze zwierzęta, które w tej chwili jej nie interesowały. Wreszcie, po pewnym czasie wędrówki i poszukiwań dojrzała stworzenie o rudo-białej sierści, obwąchującego ziemię pomiędzy drzewami. Lis nie zauważył dziewczyny, a przynajmniej nie od razu. Zrobiła raptem kilka kroków, nim nadepnęła na gałązkę, która pod ciężarem jej ciała chrupnęła, zwracając uwagę zwierzyny.
Ślepia rudego ogoniastego zwróciły się w jej stronę. Widząc większego drapieżnika zmierzającego w jej stronę, czując instynktownie czym była i rozumiejąc, że jest zagrożony, popędził na swoich czterech łapach w przeciwnym kierunku. Wampirzyca ruszyła w pogoń, i choć nie była tak szybka jak większość zwierząt, to nadrabiała brakiem zmęczenia i brakiem potrzeby łapania oddechu, jak i również nadnaturalnymi zdolnościami.
Ofiara i bestia śmigały między drzewami w wyścigu o życie i śmierć. Lis nie oglądał się za siebie. Doskonale słyszał odgłos pędzącej za nim nieumarłej kreatury i wiedział, że musi biec, by żyć. Neonatka powoli zbliżała się do czworonoga, unikając nisko wiszących gałęzi oraz stojących na drodze pni drzew. Wreszcie wyskoczyła z ogromną siłą w jego kierunku, łapiąc zwierzę i powalając je na ziemię.
Lis wierzgał w uścisku Spokrewnionej, próbując się uwolnić, lecz niestety był już stracony. Wkrótce w jego cielsku zatopiły się kły wampirzycy, która wypiła jego krew właściwie do ostatniej kropli, zasilając swoje zasoby vitae (uzyskano 2 punkty krwi).
Było to jednak za mało, by swobodnie kontynuować tę noc, to też polowanie zostało kontynuowane. Po jakimś czasie udało się znaleźć drugiego, przemierzającego teren czworonoga, gdzie pościg przebiegł podobnie, i tak samo truchło zostało całkowicie pozbawione krwi (uzyskano 2 punkty krwi).
Chcąc szukać dalej, neonatka nie natrafiłaby już na nic więcej poza starymi śladami. Raczej nie było szans znaleźć więcej ofiar na tym terenie, a przynajmniej nie w tej chwili. Jeśli cokolwiek czaiło się w pobliżu, z pewnością było świadome obecności Nel po tych szaleńczych biegach i łapczywym żywieniu się na lisach, i nie miało zamiaru wytykać nosa póki chodzący trup się tam znajdował.

Polowanie było udane, a łowczyni w rezultacie była zadowolona. Ugasiła zarówno pragnienie, jak i również swoją morderczą pasję. Jej widoczny brak poszanowania dla egzystujących norm społecznych Spokrewnionych z całą pewnością spotkałby się z pogardą, ale na szczęście nie było w pobliżu nikogo, kto mógłby ją oceniać i wytykać palcem i wyśmiewać. Była tylko ona i otaczająca ją natura, z którą mogłoby się zdawać była teraz bliżej niż z innymi wampirami.
Sytuacja Gangreli, nad którą dumała Cornelia, była nieszczególnie ciekawa. Klan był do niedawna zjednoczony, z coraz bardziej klarownym, wspólnym celem. Wszystko to jednak zostało roztrzaskane, gdy zadano ostateczną śmierć liderowi Dzikusów. Jak na ironię, kreowało to rzeczywiście szansę dla neonatki, by poprawić jej pozycję. Z drugiej jednak strony, czy rzeczywiście mogła coś zdziałać w tej sprawie, skoro szefostwo Camarilli nie zdawało się robić żadnych widocznych postępów?
Niezależnie od tego, czy istniały jakieś rzeczywiste szanse na znalezienie tropu, Cornelia musiała wpierw dowiedzieć się nieco więcej, a jedyna osoba, która mogła jej powiedzieć coś na ten temat był Elias, który pojawiał się wtedy, kiedy chciał, odnajdując swoją podopieczną za sprawą magii więzów krwi, która ich łączyła.
Nie mogła jednak liczyć na jego prędkie przybycie, to też mogła jedynie skupić na nim swe myśli i mieć nadzieję, że prędzej czy później wyczuje jej potrzebę i odnajdzie ją w tej przytulnej dziczy, spoglądając z wysokości, kryjąc się gdzieś na gałęzi jednego z drzew, gdzie żaden przypadkowy przechodzień nie mógłby jej zobaczyć.
Minęła godzina, może dwie. Trudno było powiedzieć. Jednak dla wampirzycy ten czas zdawał się niczym wieczność, gdy wyczekiwała na przybycie Eliasa, który mógł, ale nie musiał przybywać do utęsknionej siostry. Gdyby była człowiekiem, to w toku oczekiwania zapewne by usnęła. W obecnej jednak sytuacji trwała, bacznie obserwując otoczenie.
W którymś momencie usłyszała szelest nad sobą. Nie wiadomo kiedy dokładnie pojawił się nad nią jej Sire, trzymający się jedną ręką gałęzi, a drugą masując podbródek, z zaciekawieniem patrząc na dziewczynę w jej obecnej, dość interesującej pozie.
Znalazłaś sobie ciekawe miejsce. Hmm. — Rzekł cicho, bez emocji, stojąc nad Cornelią.

Częsta izolacja i samotność były, wbrew impulsom dziewczyny, częścią egzystencji jej współklanowiczów. Podczas gdy inni zdawali się dobrze czuć przez większość czasu odizolowani od reszty wampirzej społeczności, Cornelia nieszczególnie dobrze się z tym czuła, przynajmniej nie w tym momencie. Pragnienie spotkania się ze swoim Sire wygrało i dziewczyna spędziła sporą ilość czasu po prostu czekając na jego przybycie. Pomijając samą jego obecność, której młodej nieumarłej silnie brakowało, był on oczywiście również osobą, która mogła zapewnić jej nieco więcej informacji na temat ciągnącego się od paru tygodni, wciąż nierozwiązanego śledztwa. Jeśli udałoby się Nel przyłożyć rękę do rozwikłania tej zagadki, być może Camarilla doceniłaby jej wkład i jej pozycja znacząco by się polepszyła.
Spokrewniona miała dość czasu na przemyślenia, a kwestia zdobycia śmiertelnego sługusa to coś, co nie należało do najgorszych pomysłów. Kontakt pośród śmiertelników byłby całkiem użyteczny, no i mógłby także służyć w roli pomocnika i strażnika podczas jej dziennego odpoczynku. Podczas gdy był to trafny pomysł, młoda Kainitka nie była w stanie się przemóc, by go zrealizować. Być może z czasem, gdy przestanie obawiać się o swój byt w Wietrznym Mieście, mogłaby się odważyć, by poczynić kroki w tym kierunku. A może rzeczywiście jej mentor mógłby doradzić jej w tej kwestii, w końcu trochę już ją doedukował i nie było powodu, by odmówił dyskusji również na ten temat, nawet jeśli nie było między tą dwójką szczególnie silnej więzi.
Nagłe pojawienie się stwórcy, które wybiło Cornelię z rozmyślań, wprawiło ją w doskonały nastrój, czego ten nie miał możliwości nie zauważyć gdy przywitała go promiennym uśmiechem. Gdy stęskniona Childe Eliasa rzuciła się na niego, gałąź której się trzymał prawie chrupnęła, ale na szczęście była na tyle gruba, że wytrzymała dodatkowy ciężar tej stosunkowo niedużej istoty. Miejsca w koronie drzewa nie było szczególnie dużo dla spotkań towarzyskich, dlatego oboje musieli ostrożnie stąpać po jego gałęziach.
Trudno nie zauważyć. — Elias pokiwał głową z lekkim uśmieszkiem na twarzy.
Oczywiście. — Odpowiedział z ciepłem w głosie, a przynajmniej tak brzmiał dla swojej Childe, niezależnie od tego, czy mówił szczerze czy nie.
Hmm, szkoda by było marnować czas siedząc tutaj. Możemy się przejść trochę po okolicy. — Odparł na kolejne zapytanie dziewczyny. Jeśli wyraziła zgodę, to zeskoczył na dół i poczekał na neonatkę, po czym ruszyli powolnym krokiem między drzewami.
O czym więc chciałaś ze mną porozmawiać, hmm? — Rzucił do Nel idąc przed siebie powolnym, pewnym ale również nieco luźnym krokiem, jakby delektując się zieloną okolicą.

Otoczenie natury i zwierząt, z dala od zgiełku miasta, tłumów i smrodu, a także polityki Spokrewnionych, było preferowane przez Dzikusów. Zwłaszcza teraz, gdy wszystko wróciło do "normalności" po unicestwieniu charyzmatycznego lidera Gangreli, który próbował zmienić pozycję i oblicze klanu, mieszając się z elitą na czerwonym dywanie. Jednak nawet w minionym okresie przywództwa Indianina, ta więź z naturą u Gangreli wcale nie wygasła, nie została wytłumiona, więc powrót do korzeni był dla przedstawicieli tego klanu bardzo prosty, a z całą pewnością upragniony, niczym powrót do ukochanego domu.
Elias w odpowiedzi na słowa dziewczyny mruknął z uśmiechem potwierdzająco, spokojnie podążając wraz z młodą Spokrewnioną, dając się, przynajmniej w tym momencie, poprowadzić w wyznaczonym przez nią kierunku.
Ostatnimi czasy lubię spędzać jak najwięcej czasu w takich miejscach. Miasto stale się rozrasta i nie wiadomo jak długo będziemy mogli się tą zielenią tutaj nacieszyć, zwłaszcza tymi mniejszymi pasmami leśnymi i parkami, które mogą być bardzo szybko pochłonięte przez tę postępującą urbanizację. — Odpowiedział pewnym, ale zawiedzionym tonem, jakby podrażniony opisanym przez niego stanem rzeczy. Było w tym sporo prawdy. Takie zielone skrawki stopniowo, na przestrzeni lat, zanikały, drzewa wycinano, a na ich miejscach pojawiały się kolejne betonowe place i budynki. Nic więc dziwnego, że Elias miał do nich taki sentyment. Nie był w tym z resztą osamotniony. To samo musiała czuć znaczna większość jego współklanowiczów.
Problemy Rodziny to już nie nasze problemy. Nie ma sensu marnować czasu na tych Spokrewnionych i ich machinacje. — Westchnął ciężko, widocznie zdystansowany od wampirów spoza krwi Gangrel, tak jak większość z resztą. Pośród Dzikusów byli zarówno ci, którzy winili Camarillę za zaistniałą tragedię, jak i ci, którzy z natury pogardzali tą strukturą władzy. Ciężko było powiedzieć których było więcej. Nie mniej, wszyscy oni byli zjednoczeni w tej pogardzie do Sekty, która kreowała jedynie iluzję ochrony swojego gatunku, podczas gdy w rzeczywistości broniła przede wszystkim interesów tych na szczycie Wieży z Kości Słoniowej.
Kuruk dobrze traktował swych pobratymców, być może Nel rzeczywiście zyskałaby u niego kilka punktów, gdyby ujawniła swoją prawdziwą naturę. Ale ten Indianin był w porządku również wobec bezklanowców, przynajmniej tych, którzy mu w żaden sposób nie podpadli. Był to jednak osobnik, który mógł mieć równie dużo wrogów, co sprzymierzeńców, a potencjalne powody chęci jego destrukcji mogły być równie liczne.
Już zmieniło, i to całkiem sporo, jak sama pewnie widzisz. Wszyscy wróciliśmy do naszego dawnego trybu nieżycia, z dala od salonów, intryg i polityki. Tak z resztą jest pewnie najlepiej. Przynajmniej nikt z nas już nie ucierpi tak jak Kuruk. — Wampir podsumował, poniekąd wyrażając aprobatę dla obecnego stanu rzeczy, wierząc że nie pojawi się więcej ofiar polityki Rodziny.
Jak nam wszystkim. Ale Camarilla praktycznie nie ruszyła palcem żeby odnaleźć sprawcę, co świadczy albo o ich nieudolności albo przyłożeniu ręki do tego. Nie wiem co gorsze. — Faktem było, że Gangrele wciąż pragnęły odkrycia tożsamości osobnika, który unicestwił ich lidera. Samotnie jednak trudno było tego dokonać, a skoro nawet Książę i jego agenci Nosferatu napotykali przeszkody w dotarciu do prawdy, to coś było na rzeczy.
Jakie mogą być nastroje, moja droga? Wszyscy się rozpełzli. Ostatnie zgromadzenie, tuż po wieści o śmierci Kuruka, pokazało że wszyscy są po prostu wkurwieni i chcą urwać łeb temu, kto za tym stoi oraz wrócić do starych porządków. To drugie udało się zrealizować, a jeśli chodzi o to pierwsze... cóż, żadnych konkretnych tropów jak na razie nie ma. Chyba że Bernard albo Zora coś znaleźli w międzyczasie, ale pewnie zwołaliby zgromadzenie i by nam o tym powiedzieli. Cała ta sprawa jest cholernie dziwna. Mamy pośród nas najlepszych tropicieli, a mimo to nadal nic nie znaleźliśmy. — Krótko podsumował oczywistą sytuację w klanie oraz niepokojący, dalszy brak postępów w tej sprawie. Wspomniał również o najbardziej zaufanych przybocznych Kuruka, jego prawą i lewą rękę, którzy na tę chwilę zdawali się znajdować na szczycie hierarchii. Można było się zastanawiać czy z biegiem czasu któreś z nich nie zapragnie stać się nowym alfą i zająć miejsce dawnego lidera. Nie należało się tego jednak spodziewać przed wymierzeniem sprawiedliwości zabójcy Kuruka. Irytacja, jaka budziła się w Eliasie w związku z brakiem jakichkolwiek tropów, była widoczna i mocno odczuwalna. Można było się domyślić, że właśnie taki nastrój panował w klanie. To naturalne, że ta nader powszechna niemoc budziła tyle negatywnych emocji.
Ostrożna? To może nie wystarczyć. Ktoś kto miał dość siły, a także sprytu lub wpływów, by po wszystkim tak skutecznie zatrzeć za sobą ślady, musi być cholernie niebezpieczny, a ty jesteś wciąż młoda i niedoświadczona. — Odrzekł z pewną ojcowską troską w głosie, która brzmiała również jak śmiertelnie poważne ostrzeżenie. To naturalne, że chciał chronić swoją Childe przed potencjalną krzywdą z rąk kogoś o wiele silniejszego i bardziej doświadczonego.
Kuruk był twardym skurwielem, może nawet najtwardszym z nas, i jak widać nie powstrzymało to jego napastnika - lub napastników - przed zamienieniem go w kupkę popiołu. Sama nic nie zdziałasz. Jeśli już chcesz się w tym babrać to znajdź kogoś, kto ci pomoże. — Silne ramię i ostry pazur tego Gangrela Indiańskiej krwi były pośród wampirów dość powszechnie znane. W końcu to nie tylko charyzma ustanowiła go alfą Gangreli w Wietrznym Mieście. Nikt nie kwestionował jego siły. Nel z pewnością nie miała wielkich szans w pojedynkę z kimś, kto zdołał pokonać tego Spokrewnionego i musiała zdawać sobie sprawę, że musi najpierw znaleźć wsparcie, by na poważnie zabrać się za to niebezpieczne śledztwo.