Małe królestwo niedobitków rodziny Rossellinich, którzy wciąż egzystowali we współczesnych nocach nawet po Tygodniu Koszmarów, funkcjonowało w Seattle mimo toczącego się konfliktu między dwiema sektami. Nie będąc częścią żadnej z nich nie musieli obawiać się o ich niechcianą atencję, co pozwalało rodzinie na swobodę w prowadzeniu interesów, a to na nich właśnie skupiała się uwaga nieumarłych.
Bystre oczy lokalnej głowy rodziny, w toku wertowania kolejnych stron rejestru dostaw, zauważyły właśnie nieprawidłowości w dokumentach, zdradzających nieprzewidziany i nieplanowany ubytek dóbr, jakimi Rossellini obracali. Florentina wiedziała, że owy kontener, wraz z resztą ładunku, powinien był dotrzeć do niej nie dawniej jak trzy tygodnie temu. Tak się jednak nie stało, a to mogło budzić pewne obawy, zważywszy że jego zawartość wymagała pilnej uwagi.
Przyglądając się dokumentom, Zvonko mógł być równie zaskoczony, co jego Sire. Wszakże wszystko zawsze jest dopinane na ostatni guzik, wszystkie dostawy są dobrze zabezpieczone i są zawsze na czas. Ktoś coś schrzanił i nie był to żaden z nieumarłych.
Takie rzeczy przeważnie nie miały miejsca, ale jednak element ludzki bywa zawodny, o czym świadczyły papiery w posiadaniu Florentiny. Ta konkretna zguba, jeśli trafiłaby w niepowołane ręce, mogłaby stać się cierniem w boku Rossellinich. Brakowało jednak ogłoszeń w wiadomościach telewizyjnych czy gazecie na temat tego też obiektu. W tym wypadku, brak nowin był oczywiście dobrą nowiną. Oznaczało to, że żaden ze śmiertelników nie dobrał się do wnętrza. Jeszcze. A przynajmniej można było mieć taką nadzieję…

Nieznane położenie zguby powodowało rozdrażenienie obojga nieumarłych. Zvonko przeanalizował informacje we wskazanej przez Sire linijkę w księdze. Wiedział już do kogo wykonać telefon, by zasięgnąć informacji na ten temat. Poinformował Florentinę o swoich zamiarach, po czym przeszedł do działania, chcąc jak najszybciej dojść do sedna sprawy, odzyskać własność domu Rossellini i zamknąć sprawę.
Pierwsze telefony, kierowane poza granice Seattle, nie zdradziły żadnych nieprawidłowości w tranzycie. Kontener był zarejestrowany, odnotowany i przekazany dalej. W toku śledztwa i kolejnych kontaktów z zarządcami magazynów i nadzorcami portowymi, Zvonko dowiedział się, że nieprawidłowości pojawiły się dopiero tutaj, w Seattle. Ktoś namieszał w manifeście dopiero w tutejszym porcie. Oznaczało to tyle, że kontener bezpiecznie dotarł do miasta, ale z jakiegoś powodu został źle zarejestrowany, a numery kontenera całkowicie różniły się od oryginalnych. Nie był to jednak koniec niespodzianek. Skontaktowanie się z osobą odpowiedzialną za ten błąd nie było możliwe.
Sprawa śmierdziała na kilometr. Jakby ciśnienie Rosselliniego nie było wystarczająco wysokie w danej chwili, tak więcej nieciekawych wieści napływało przez telefon. Istniało podejrzenie, jakoby ktoś majstrował przy wcześniejszych dostawach. W rejestrach dało się znaleźć informacje o dostępie do paru kontenerów w ostatnich miesiącach przez osoby do tego nieautoryzowane. Brakowało jednak jasnego potwierdzenia z racji, iż dostawy trafiły na swoje miejsce w całości, a przynajmniej tak wyglądało na pierwszy rzut oka.

Zaznajomiwszy się wstępnie z sytuacją, pewne rzeczy stały się jasne. Dwójka Rossellinich nie była zadowolona z obecnego stanu rzeczy. Po odłożeniu słuchawki, Zvonko podjął decyzję, by zbadać sprawę z bliska. Była to jedyna droga. Należało zbadać jak duże były straty, a co więcej, kto ośmielił się okraść Rossellinich. Zastanawiać się można było, czy był to przypadkowy głupiec, który nie miał pojęcia, na co się porywał, czy może było to działanie z premedytacją.
Z błogosławieństwem Signiory, której słowa zdradzały brak wątpliwości co do tego, że Zvonko w krótkim czasie zamknie sprawę, jednooki uzbroił się i wyruszył w drogę, obierając za kierunek port Seattle. Zamierzał sprawdzić znajdujące się tam kontenery, których zawartość należała do rodziiny Rossellini.
Droga do sąsiedztwa SODO, gdzie znajdowała się przystań 46, w tej późno wieczornej porze nie była nadzwyczaj długa. W przeciwieństwie do śmiertelników, którzy poruszali się głównie za dnia, utykając w korkach, Zvonko nie musiał cierpieć katuszy na drodze, gdzie ruch po zmierzchu był nieco mniejszy. Dwadzieścia minut gładkiej jazdy, i tylko kilku postoi na czerwonych światłach, ostatecznie zaprowadziło go do celu. Dotarł do przystani mieszczącej się w śródmieściu, będącym jedną z niewielu już dzielnic pozostących wewnątrz terytorium Camarilli. Sama przystań znajdowała się niebezpiecznie blisko granicy z terytoriami Sabbatu, niedaleko od miejsca, które pamiętało krwawą rzeźnię minionych nocy.
W tej późnej godzinie nie widać tu było zbyt dużej aktywności. Jedynie pojedynczy pracownicy kręcili się jeszcze między rzędami kolorowych, metalowych kontenerów, najpewniej sprzątając, prowadząc inwentaryzacje, i tak dalej. Zvonko wiedział, że celem uzyskania dostępu do swoich kontenerów, musi rozmówić z kierownikiem nocnej zmiany, mającym odpowiednie uprawnienia i mogącym zweryfikować tożsamość Rosselliniego.

Wciąż było tych parę rzeczy, które powstrzymywały Zvonka przed utratą resztki tego, co czyniło go kiedyś człowiekiem, a co za tym idzie, przed całkowitym upadkiem moralnym. Jego proste rytuały, jak jazda autem, czy dbanie o relację ze swoją żoną, Vittorią, z którą związał się przeszło sto lat temu, będąc razem przeistoczonymi w wampiry. Bez niej, nocna egzystencja jednookiego wyglądałaby zapewne dokładnie tak samo, jak jego droga do wampiryzmu. Teraz jednak, mimo iż niejednokrotnie zmuszony jest brudzić swoje ręce, tak przynajmniej miał obok siebie kogoś, kto czasami odciągał jego umysł od nieustającej walki o przetrwanie i realizację ambicji.
Nie było jednak na to miejsca tej nocy, kiedy jego zadaniem było zbadanie co działo się z dobrami rodziny Rossellinich przybywających do tego portu. Był zdeterminowany, by znaleźć sprawcę. Wpierw musiał dokonać oględzin i wybadać czego brakowało, by móc zacząć dążyć do ustalenia tego, kto był za to odpowiedzialny i dlaczego się do tego posunął.
Odnajdując kompetentnego śmiertelnika i pozwalając mu zweryfikować swoją tożsamość przy użyciu kawałku plastiku z widniającymi nań informacjami o właścicielu, miał uzyskać dostęp do czterech, należących do rodziny Rossellinich, kontenerów które nadal przebywały w porcie. Mężczyzna był gotów zabrać ze sobą klucze oraz manifest z informacjami o właścicielach poszczególnych kontenerów, i udać się razem z nieumarłym, by otworzyć mu drzwi do każdego z nich. Był to oczywiście fatalny pomysł. Nie miał prawa on zobaczyć ich zawartości.

Bez zbędnej dyskusji, prób przekonywania do swojej racji, i tak dalej, Rossellini wykorzystał silny, nie wymagający dialogu argument. Przekazując śmiertelnikowi pieniądze, na których widok jego oczy zrobiły się nieco większe, otrzymał w zamian klucze oraz manifest, na którym mógł znaleźć numery kontenerów, które należały do jego rodziny. Nim Zvonko udał się do celu, kierownik zmiany poprosił jedynie, by oba przedmioty wróciły do niego, gdy wampir zrobi swoje. Na tym dyskusja się skończyła. Współczesna cywilizacja działała na bardzo prostych zasadach i czasami naprawdę nie trzeba było marnować czasu na dialog, kiedy pewne rzeczy dało się załatwić w tak prosty sposób.
Mając przed oczami konkretną numerację, w niedługim czasie nieumarły dotarł do pierwszego z czterech kontenerów. Użył kluczy do otwarcia zamka i zajrzał do środka. Ah, gdyby tylko miał przy sobie latarkę. O tej porze nie było tam widać zbyt wiele. Za sprawą nadnaturalnej zdolności wampira, którą użył w tym momencie celem wyostrzenia wzroku, nawet w panującym wewnątrz mroku był w stanie co nieco dostrzec, choć wciąż nie zastępowało to źródła światła.
Wnętrze zawierało drewniane skrzynie z bronią palną Rossellinich. Były to naprawdę duże ilości broni. Wystarczające, by wyposażyć cały ich personel, zarówno ghuli jak i śmiertelników, i mieć jeszcze spory zapas na sprzedaż lokalnej mafii, z którą Rossellini nawiązali relacje biznesowe. Sprawdzając stan skrzyń i porównując wszystko z informacjami widocznymi w manifeście, Zvonko zdołał ustalić, że brakowało przynajmniej tuzin skrzyń. Zadrapania jakie dojrzał na tej znajdującej najbliżej jemu zdradzały, że kradzieży dokonano w pośpiechu i bez dbałości o stan skrzyń.
Co było następne? Ah tak, ”specjalna” przesyłka, która z niewiadomych przyczyn nie została właściwie odpisana po przybyciu do Seattle. Docierając do kontenera i otwierając go, oczom Rosselliniego ukazała się niemała niespodzianka. Wnętrze było puste. Gdzie podziali się ludzie, którzy byli w środku? Ah, to było ciekawe. Ślady wyschniętej, ciężkiej do usunięcia krwi, której strugi ciągnęły się po ścianach i podłodze od samych drzwi do wnętrza kontenera. Coś nieprzewidzianego miało tam miejsce. Czyżby ktoś ich zabił? Jeśli tak, to czemu usunął ciała, nawet dbając o jak najbardziej staranne, choć widocznie niedokładne, usunięcie śladów? To nie miało sensu.
Dalej, następny. Sprytnie przechowane narkotyki, które tak jak broń, miały trafić do partnerów biznesowych rodziny. Tak samo jak w tamtym przypadku, tak i tutaj widać było braki na tyle małe, by pozostały niezauważone bez wglądu w manifest, ale dość duże, by zostawić minimalny odcisk na finansach Rossellinich.
Ostatni zawierał drogie samochody sprowadzone z Europy. To był jedyny kontener, w którym niczego nie brakowało. Wszystkie auta były na swoim miejscu, nienaruszone i w doskonałej kondycji.
Zaczynał się powoli rysować jakiś obraz sytuacji.

Splunięcie to było, niezależnie od tego, czy świadome, czy też nie. W końcu kto przy zdrowych zmysłach ośmieliłby się okradać kontenery wypełnione po brzegi bronią, czy narkotykami? To samo w sobie woła wręcz, by nie wtykać tam łap, bo niewątpliwie należy to kogoś, z kim nie należy zadzierać.
Nie było jednak sensu dalej nad tym dumać, tylko przejść do działania. Zvonko chwycił za komórkę i skontaktował się z właściwymi ludźmi, zlecając przetransportowanie w konwoju zawartości kontenerów do bezpiecznego miejsca. Byli to ci sami, którzy zajmowali się tym odkąd rodzina Rossellinich na dobre zakorzeniła się w Wietrznym Mieście. Jeszcze tej nocy całość miała zniknąć z portu.
Jedna rzecz została załatwiona. Teraz jednooki począł szukać śladów. Skoro złodzieje postąpili tak niedbale, to nie było powodu, by nie przypuszczać, że nie popełnili paru błędów podczas swojej działalności. Przyglądając się obszarowi w pobliżu kontenerów, dało się zauważyć ślady samochodu ciężarowego. Czyżby duży van? Może kierownik zmiany będzie w stanie coś na ten temat powiedzieć, zwłaszcza że przecież musi być jakiś rejestr ludzi, którzy otrzymywali uprawnienia dostępu do kontenerów. Zvonko musiał pamiętać o tym, że była z resztą mowa o rejestrze i nieuprawnionym dostępie.

---

---

Pogoda zaczęła się zmieniać. Nadeszły chmury, a niedługo po tym pojedyncze krople deszczu zaczęły pojawiać się na betonowym podłożu. Jego intensywność powoli wzrastała, a gdzieś w oddali dało się usłyszeć ciche odgłosy burzy, znajdującej się wiele kilometrów stąd.
Wielkie, metalowe drzwi kontenerów bez problemu się zamknęły, powodując przy tym nieznaczny hałas. Było to wystarczające, by móc je zostawić do czasu przybycia ekipy bez obawy, że ktoś niepowołany przypadkiem się tam zabłąka.
Rossellini ruszył z powrotem do kierownika, wprost i bezpośrednio objaśniając śmiretelnikowi czego potrzebuje i jakie będą dla niego skutki w przypadku braku współpracy. Mężczyzna nie oponował, ani nie wymagał dodatkowej zachęty finansowej. Perspektywa sporych problemów z majętnymi i, zapewne, wpływowymi ludźmi była wystarczającą motywacją, by jak najszybciej zamknąć sprawę.
Nieco zestresowany, kierownik zaprowadził nieumarłego do swojego biura, gdzie wspólnie zaczęli przeglądać rejestry związane z aktywnością przy własności rodziny Rossellinich. Okazało się to być łatwiejsze, niż można było się spodziewać, mimo iż trochę czasochłonne. Ostatecznie jednak udało się potwierdzić, że kilkakrotnie w ciągu ostatnich paru tygodni pojawili się ludzie, którzy otrzymali dostęp do własności rodziny. Co ciekawe, wszystkie wpisy zdawały się wskazywać na jedną, konkretną firmę, która została podpisana jako powiązana z właścicielami, co oczywiście nie mogło być prawdą, gdyż nazwa firmy “Carnifex”, była Zvonkowi zupełnie obca.
Kiedy dwójka zrobiła przerwę od przeglądania papierów, mężczyzna zwrócił się do jednookiego.
Przypomniała mi się jedna rzecz. Nie wiem, czy to ma jakikolwiek związek, ale kilka dni temu, też w nocnej porze, był tutaj facet, jakiś agent FBI, który wymusił dostęp do rejestru. Nie powiedział mi o co chodziło, ani czego szuka, ale chyba znalazł to, po co przyszedł. — Kwestia tego, czy w jakikolwiek wizyta tego człowieka była powiązana z własnością Rossellinich, czy nie, pozostawała na tę chwilę tajemnicą.

W papierach nie znajdowało się nic podejrzanego. Nic pośród wpisów dotyczących kontenerów należących do rodziny nie sugerowało jakichkolwiek szemranych interesów. Teoretycznie można było spać spokojnie bez obaw, że lokalne służby zapukają do willi Rossellinich. Teoretycznie.
Pozostało poczekać na przyjazd ekipy transportowej i wrócić do domu. Padający deszcz wymusił odczekanie na swoich ludzi pod dachem, skąd miał widok na bramę wjazdową. Po godzinie z hakiem, uwagę Zvonko przykuł dźwięk ciężkich samochodów i pokażnych rozmiarów ciężarówek, które przetoczyły się na teren portu. Wampir mógł wyjść teraz na deszcz i dopilnować, by wszystko przebiegło zgodnie z ustalonymi już dawniej procedurami. I tak, zarówno broń, narkotyki jak i samochody zostały załadowane do ogromnych przyczep ciężarowych pod obserwacją uzbrojonej ochrony, która wypatrywała wszelkich nieprawidłowości. Wszystko wreszcie ruszyło do wyznaczonej lokacji bez żadnych problemów.
Nie mając wątpliwości, że towar jest bezpieczny i dotrze na miejsce, nieumarły ruszył w drogę do willi. Intensywne opady nieco utrudniały przejazd, a mijając kolejne przecznice Zvonko miał nawet okazję zauważyć efekty nieostrożnej jazdy na śliskiej nawierzchni w postaci rozbitego samochodu wciąganego właśnie na lawetę.
Bezpiecznie dotarł do garażu, zaparkował i udał się do środka, gdzie w wejściu powitała go jego żona, Vittoria, której surowy wyraz twarzy zdradzał, że coś się stało podczas jego nieobecności. Nim ten zdążył zadać pytanie, kobieta otworzyła usta, gdy mężczyzna tylko się do niej zbliżył.
Mieliśmy gości. — Brunetka w długiej czarnej, sukni rzuciła chłodno. Nie mogła to być błachostka, skoro wywołało to u kobiety taki podły nastrój.
Camarilla. — Jedno słowo, a jak wiele emocji i pytań mogło budzić, szczególnie iż przedstawiciele Wieży nie zapuszczali się na te tereny od czasu, gdy zostało zawiązane porozumienie między nimi a rodziną Rossellinich. Porozumienie oczywiście polegało na tym, że jedni nie mieli sprawiać kłopotów drugim. Skoro pofatygowali się, by zapukać do drzwi ich willi, to sprawa musiała być poważna.

Choć ubrania Rosselliniego pozostawały wilgotne, tak przynajmniej częściowo woda z jego odzienia zdołała odcieknąć i wyparować wewnątrz pojazdu, dzięki czemu jednooki nie wyglądał, jakby spędził godzinę stojąc na deszczu.
Po powrocie i nieszczególnie ciepłym przywitaniu, jakie otrzymał, ruszył wraz z kobietą wgłąb willi, udając się do salonu, pozbawionego teraz obecności staruszki. Zvonko i Vittoria mieli całą przestrzeń dla siebie.
Psy Szeryfa wypytywały o kontener. Ten kontener. Najwyraźniej któryś z ich agentów go znalazł i dobrał się do zawartości. — Odparła z pogardą wobec wizytującego ramienia lokalnego egzekutora Camarilli. Ciekawostką było, że przybył z wizytą więcej niż jeden. Czyżby mieli obawy przed samotnymi odwiedzinami w willi Rossellinich? Typowe. Zvonko mógł zacząć układać to sobie wszystko w głowie i zastanawiać się nad tym, jakie były szanse, że cały ten agent FBI był w rzeczywistości kimś od Wieży.
Próbowali straszyć naszą Sirę potencjalnymi konsekwencjami naruszeń Maskarady choć, z tego co dali do zrozumienia, takowe nie miały miejsca. Głupcy. — Czarnowłosa wampirzyca parsknęła, marszcząc przy tym brwi i zaciskając palce na swoich ramionach, trzymając ręce złączone poniżej piersi.
Jeszcze przed opuszczeniem naszych progów rzucili groźbą, jakoby Szeryf oraz Książę mieli wyciągnąć konsekwencje w przypadku kolejnych naruszeń. — Dodała zniesmaczona, jakby sama nie wierząc w to, jaki tupet mieli ci Spokrewnieni.
Jeśli w ten sposób prezentują swoje kompetencje, to nie ma się co dziwić, że Camarilla traci grunt pod nogami. — Zadrwiła z Wieży, która na tym etapie miała pod swoją kontrolą raptem trzecią część Seattle, a zamiast skupić się na swoich problemach, próbowała szukać zaczepki na terenach, które leżały daleko poza ich jurysdykcją.
Cóż, jeżeli będą stosować takie prowokacje, to może i lepiej będzie, jeśli Sabbat zdominuje to miasto zasilając glebę kośćmi i prochami Camarilli. Choć z drugiej strony, ta pandemia i strzelaniny, które czasami słychać nawet i tutaj, mogą tylko przybrać na sile, a to też nie jest dobre dla naszych interesów. — Ani vitae, ani same zwłoki skalane zarazą, która najpewniej została przyniesiona przez Sabbat, nie były dobre dla rodziny na dłuższą metę. Czy nawet w tej sytuacji Camarilla miałaby być mniejszym złem? A przecież nie zachęcali i nie budzili sympatii swoimi groźbami.
Ale dość już o nich. Znalazłeś coś w dokach? — Otworzyła szerzej oczy, wyczekując z zainteresowaniem wieści, jakie przyniósł Zvonko z zachodniej części Wietrznego Miasta.

Gęstość atmosfery oraz napięcie były wręcz namacalne. Wydarzenia jakie relacjonowała Vittoria doprowadzały jej małżonka niemalże do furii. Niemalże, bo bardzo cienka linia oddzielała go od oddania się swoim emocjom i otoczeniu się chaosem oraz zniszczeniem. Zachował względny spokój, póki co.
Trudno mi w to uwierzyć. Kto się ośmielił? Nikt z naszych kontaktów ani partnerów biznesowych nie mógłby być tak nierozważny, by kłaść łapy na naszej własności. Prawda? — Zbulwersowana nieumarła pokręciła głową, zostawiając otwarte pytanie, nim odpowiedziała na pytanie małżonka.
Na górze. Chciała odrobiny ciszy po interakcji z tamtą dwójką. Bardzo mocno testowali jej cierpliwość. — Florentina Rossellini z natury nie pokazywała się w sposób, który mógłby zagrozić dobrym relacjom gwarantującym pomyślne prowadzenie interesów. Nie oznaczało to jednak, że Bestia w jej wnętrzu nie szukała drogi na powierzchnię w niektórych sytuacjach, co Zvonko, szczególnie w tym momencie, był w stanie zrozumieć.

Jednooki w milczeniu odszedł, natychmistowo udając się na piętro. Nie było dla niego nic ważniejszego w tej chwili, jak porozmawiać ze swoją Sire na temat tego, co zaszło w willi pod jego nieobecność. Po otrzymaniu słownego zaproszenia, wszedł do pokoju, gdzie staruszka siedziała w ciszy i półmroku, otoczona licznymi, starymi księgami spoczywającymi na półkach, niewątpliwie kontemplując teraz nad wydarzeniami mającymi miejsce tej nocy.
Nie było ze strony Florentiny oporu, gdy jej Childe pochwyciło za pomarszczoną dłoń kobiety. Powoli obróciła głowę spoglądając z góry na swe dziecię z wyrazem twarzy, który mówił więcej niż słowa. Nie była zadowolona z obecnego obrotu spraw.
Dziękuję za troskę, Zvonko. — Na krótką chwilę, twarz Florentiny przyozdobił ciepły uśmiech, a jej druga dłoń spoczęła na dłoniach jednookiego. To wszystko jednak szybko zniknęło, gdy przeszła do tematu wizytujących wampirów Camarilli.
Czuję się… zawiedziona. Zawiedziona postawą tych Spokrewnionych, zdających się szukać okazji do pokazu siły w miejscu, gdzie posiadają jej najmniej. — Anziani przybrała bardziej surowy wyraz twarzy, mówiąc o przedstawicielach Sekty, będącej niegdyś dominującą siłą w mieście.
Camarilla zdołała znaleźć naszą zgubę przed nami, dziecko. Przeterminowany towar zwrócił ich uwagę, a tej nocy postanowili spróbować wykorzystać to przeciwko nam. — Krótkiej pauzie towarzyszyło ciężkie westchnięcie.
Niedoświadczone szczeniaki miały czelność grozić nam konsekwencjami naruszeń Maskarady, opierając się wyłącznie o niepodparte niczym gdybanie oraz domysły, w pełni świadomi braku naruszeń. — Florentina opowiadała o swojej interakcji z dwójką Spokrewnionych z nieukrywaną irytacją w głosie.
A jeden z nich… Ah, jakże żałuję, iż nie miałam sposobności dania mu lekcji dobrych manier. — Staruszka pokręciła delikatnie głową, zawiedziona i z rzeczywistym żalem malującym się na jej pozbawionej koloru twarzy.

---

---

Emocje jakie targały w tym momencie jednookim były trudne do ukrycia, jednak ukrywając swój wzrok przed Florentiną miał nadzieję, że nie zostaną dostrzeżone. Palący gniew, jaki wypełniał jego martwe serce, był trudny do pochamowania. Wiedział że tej nocy musiał rozmówić się z tymi, którzy ośmielili się zaburzyć spokój domu Rossellini.
Idź, dziecko. Ufam iż rezultaty twoich działań zapewnią nam spokój. — Tymi słowami kobieta pożegnała swojego potomka, który udał się na najniższe poziomy willi, gdzie gromadzone były zapasy vitae. Zvonko wiedział, że w ostatnich nocach, z szalejącą pandemią, trudno było utrzymać lodówki pełne. To jednak nie przeszkodziło nieumarłemu w niemalże całkowitym wykończeniu zapasów, zostawiając niewiele dla swojej Sire oraz żony (+10PK).
Pełen energii i woli do działania, Zvonko Rossellini wykonał kilka telefonów do powiązanych z rodziną mafiozów. Dwóch zadeklarowało się do gotowości bojowej, podczas gdy pozostali byli zajęci sprawami rodziny, bądź swoimi własnymi. Być może tyle wystarczyło, by ostudzić zapędy Wieży.
Mając pod swoją komendą kilka grup uderzeniowych, pozostało wampirowi zdecydować o czasie i miejscu, gdzie to wszystko się rozegra. Zvonko musiał wszakże określić z kim konkretnie miał się spotkać, by zademonstrować siłę swojej rodziny i zadbać o to, by Camarilla więcej nie niepokoiła Rossellinich, zwłaszcza w ich własnym domu.

Nie było wiele rzeczy, ani ludzi, na których zależało jednookiemu w obecnych nocach. Niezmiennie jednak ogromną wagę przywiązywał do swojej więzi z Vittorią, która była silniejsza nawet od tego, co czuł do swojej Sire. Po czułym pożegnaniu z żoną, Zvonko wyruszył w drogę, rozstawiając swoich ludzi po mieście w kluczowych lokacjach. Miał zamiar prowadzić cywilizowaną dyskusję z Camarillą, ale będąc przy tym przygotowanym na najgorszy możliwy scenariusz. To jedyne co mógł zrobić, nie mając w mieście sprzymierzeńców pośród Spokrewnionych, a jedynie w szeregach lokalnej, włoskiej mafii. Chciał przy tym również zademonstrować, że Rossellini nie są kimś, kogo należy lekceważyć.
Wszyscy otrzymali swoje instrukcje, a wampir w konwoju udał się do teatru leżącego w sercu miasta, w samym śródmieściu. Zajechał pod oświetlony front budynku ze zbrojonego betonu i udał się w stronę obrotowych, szklanych drzwi wejściowych w towarzystwie jednego ze swoich ludzi. Wszakże pchanie się do środka z całą swoją obstawą byłoby niewątpliwie negatywnie odebrane, a Zvonko nie przyjechał tam przecież po to, by wszczynać prowokacje, a jedynie wyjaśnić zaistniałą sytuację.
Przemierzając we dwoje hol wejściowy teatru, trafili w końcu do schodów prowadzących do drewnianych drzwi, za którymi znajdowała się sala Elizjum. Po drugiej stronie znajdował się bramkarz, który nie pozwolił wejść do środka człowiekowi Rosselliniego, każąc mu zostać na zewnątrz, za drzwiami.
Zvonko był więc sam pośród całej śmietanki towarzyskiej Camarilli, sekty tak pełnej pychy, przekonanej o swojej sile i wyższości, że było to wręcz zabawne, a może nawet i żałosne, zważając na obecną sytuację. Było to widać na pierwszy rzut oka po nieumarłych, którzy zachowywali się, jakby Gehenny nie było. Jakby miasto nie było osaczone przez wroga.
Chwila obecnosci Rosselliniego w Elizjum sprawiła, że wkrótce coraz więcej oczu zaczęło spoglądać w jego kierunku, czemu towarzyszyły podszepty, podczas gdy on rozglądał się w poszukiwaniu kogoś, kto zapewniłby mu kontakt z kimś spośród najbardziej wpływowych w mieście Spokrewnionych Camarilli.
W zasięgu wzroku Rosselliniego znajdowała się nieco znajoma twarz, którą ostatni raz widział kilka lat temu. Był to postawny jegomość, Samuel Hook, pełniący funkcję Gospodarza Elizjum. Gdy ich wzrok się spotkał, Hook był akurat zajęty rozmową z innym Kainitą. Przerwał jednak to co robił i ruszył powolnym krokiem w stronę niezwiązanego z Camarillą gościa, z wyrazem twarzy zdradzającym jego niedowierzanie.
A niech mnie. Oczom nie wierzę. Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek zobaczę przedstawiciela klanu Giovannich wewnątrz murów Elizjum. Witaj. — Przez głos nieumarłego przemawiało autentyczne zdziwienie, czemu towarzyszyło mierzenie Zvonka od góry do dołu, jakby Hook upewniał się, że faktycznie wzrok go nie myli.
Naturalnie, możesz w pełni korzystać z wygód, jakie to miejsce oferuje, tak długo jak przestrzegasz obowiązujących tutaj reguł, ma się rozumieć. — Dodał pospiesznie z uśmiechem, prawdopodobnie chcąc się upewnić, że nie zostanie źle zrozumiany. Po krótkiej pauzie znów się odezwał.
Pozwól że spytam, bo zżera mnie ciekawość. Co cię tutaj sprowadza? — Mężczyzna złączył dłonie, spoglądając pytająco na jednookiego, który był prawdopodobnie ostatnią osobą, jakiej Spokrewnieni by się spodziewali w tym miejscu.