---

---

Przechodząc przez próg Elizjum, Ambrelash mogła poczuć pewną dumę. Nie była już najniższym pośród plebsu nieumarłej społeczności żywiącym się byle ochłapem, jaki spadł ze stołu. Miała na koncie jakieś osiągnięcie, którego skala sama w sobie nawet nie była nazbyt istotna, a sam fakt, że ugrała coś dla siebie i miała potencjał, by dużo osiągnąć, zarówno na płaszczyźnie biznesowo-finansowej, jak i politycznej. Fakt, że rozwijała się mając za cel wsparcie Camarilli i ochronę Tradycji stawiało ją nawet wyżej. Być może prędzej, czy później, ktoś dostrzeże starania tej Spokrewnionej. Być może.
Przechodząc przez główną salę Elizjum, w pierwszej chwili dostrzegła niedaleko od wejścia jego gospodarza, który skinął głową w kierunku Toreadorki witająco i z uśmiechem. Zasiadał akurat przy barze, odwrócony plecami do lady i bacznie obserwujący otoczenie, popijając z kieliszka czerwony napój, korzystając z chwili spokoju.
Kawałek dalej odbywała się rozmowa dwójki znanych powszechnie Spokrewnionych. Byli to Moses Reeves, jak zawsze elegancki Primogen klanu Gangrel, oraz Ogar z klanu Malkavian, Sierra Baxter. Przechodząc obok, Kendra mogła zasłyszeć ich rozmowę.
... Źle mnie zrozumiałaś. Uważam że wykonujecie kawał świetnej roboty na froncie. Twierdzę jedynie, że bagatelizowanie zagrożenia na południu nie wyjdzie nam na dobre. — Objaśniał kobiecie swoje stanowisko względem problemów z brakiem silnej defensywy na granicy z Greater Duwamish i i Southeast, co z resztą było kwestią, której Kendra próbowała zaradzić.
Słuchaj, zgadzam się z tym co mówisz, serio. Tyle że akurat ja nie mam nic do powiedzenia w tej kwestii. To Parker decyduje o rozmieszczeniu sił. Ja tylko wykonuję rozkazy, nic więcej. Poza tym, no, fakt faktem, nie było na razie żadnych sygnałów żeby coś się tam działo. A usłyszelibyśmy coś, bo z tego co wiem to Nosferatu się tam kręcą. — Odparła ze spokojem, z jednej strony zgadzając się ze słowami Primogena, z drugiej jednak zwracając uwagę na to, że interwencja sił uderzeniowych Szeryfa nie wydawała się być, póki co, konieczna.
A co z tym kontenerem, który znaleźli w porcie? — Gangrel rzucił pytaniem, unosząc brew.
Co z nim? — Odpowiedziała bez emocji. O cokolwiek chodziło, Sierra nie wydawała się być poruszona.
To musiała być robota Sabbatu. Zbadaliście to chociaż? — Coś poważnego musiało być na rzeczy, skoro Reeves tak się tym zainteresował.
Richmondowie to ogarniają, ich pytaj. Albo Szeryfa. — Malkavianka wzruszyła ramionami.
Spokrewnieni przerwali na moment rozmowę, gdy przechodziła obok nich Kendra. Przywitali się grzecznie i poczekali aż będzie dość daleko, by kontynuować dyskusję. Po drugiej stronie pomieszczenia znajdowała się kolejna znajoma twarz, wiecznie z resztą obecna w Elizjum. Nie Elizabeth, a Danielle Shaw, jak zawsze otoczona gronem adoratorów w garniturach, które nie przeszkodziły jej w zauważeniu Kendry i posłaniu jej jakby dwuznacznego uśmiechu, którego neonatka nie do końca potrafiła rozszyfrować.
Wreszcie jednak, dziewczyna odnalazła kobietę, której szukała. Elizabeth, odziana w prosty, ciemny żakiet i dopasowane spodnie. Tak jak większość, zajęta była wymianą zdań z zupełnie nieznanym Kendrze osobnikiem.
... Będziesz w stanie to dla mnie zrobić? — Z pewną obawą w głosie i złączonymi na wysokości żeber dłońmi spytała brodatego mężczyznę w okularach. Nie należał do najwyższych, ale jego ubiór ukazywał klasę. Do złudzenia mógł sprawiać wrażenie, jakby był powiązany z klanem Arystokratów. Nie musiało tak jednak być, co udowodnił chociażby Moses Reeves, rozbijający wszelkie stereotypy.
Nie spodziewam się nadzwyczajnych trudności, więc tak. Jak tylko coś znajdę, dam pani znać, panno Page. — Mężczyzna poprawił swoje okulary, odpowiadając pewnym głosem.
Dziękuję. Będę naprawdę wdzięczna. — Page pożegnała mężczyznę, który ukłonił się i, minąwszy Ambrelash, skierował się do wyjścia.
Ah, Kendra. Jakże miło cię widzieć. Cóż za nowiny przynosisz tej nocy? — Primogen klanu Róży uśmiechnęła się i rozluźniła na widok neonatki. Cokolwiek ją trapiło chwilę wcześniej, poszło w niepamięć, przynajmniej na razie.

Nieco szerszy uśmiech pojawił się na twarzy Hook’a, który raczej nie był przyzwyczajony do takich gestów, choć raczej nie narzekał na sympatię ze strony Spokrewnionych z klanu Róży. Oczywiście odwzajemnił ten gest, unosząc delikanie wolną rękę.
Tymczasem, sposobu na podpytanie odnośnie tajemniczego kontenera rzeczywiście w chwili obecnej nie było. Choć jeśli jest to jakkolwiek powszechną wiedzą, to zapewne prędzej czy później dobiegnie ona uszu Kendry. W końcu plotki lubią krążyć po salonach i się rozprzestrzeniać.
Nazbyt wymowna była wymiana spojrzeń między Toreadorką a Harpią. Oboje wiedziały, co znaczą, nikt inny nie musiał. To była subtelna gra, która nie wymagała nawet słów. Mogły minąć miesiące, lata, a nawet i dekady, nim okaże się, kto będzie ostatecznym zwycięzcą tej gry. Może jedna z tej dwójki, może obie, a być może okoliczności sprawią, że nie wygra nikt. Nie było oczywiście sensu rozmyślać nad tym w tej chwili, gdy wykonane zostały dopiero pierwsze ruchy na planszy.
Istotnym było za to, że Spokrewniona dotarła do swojej Primogen. Odczekała chwilę, nie chcąc przeszkadzać w jej rozmowie, która na szczęście nie trwała długo. Radość Elizabeth wyglądała na autentyczną. Uśmiechnęła się nieco mocniej słysząc komplement ze strony dziewczyny.
Oh, dziękuję moja droga. Mam świetnego krawca. Mogę cię z nim kiedyś poznać, jeśli będziesz chciała odświeżyć garderobę. — Odzienie mimo swoistej prostoty mogło kosztować niemało, a ktoś taki jak Page z pewnością nie ubierał się byle gdzie. Plus tego był taki, że można było spodziewać się wysokiej jakości. Oczywistym minusem był wymagany pewien status finansowy.
Z przyjemnością posłucham tych dobrych. — Łatwo było wywnioskować, że chciała dowiedzieć się wszystkiego, co Kendra miała do przekazania. Gdy poprosiła o znalezienie bardziej odosobnionego miejsca, Primogen nie potrzebowała dużo czasu, by zrozumieć, że jest to dla dziewczyny ważne.
Przejdźmy więc do pokoju gościnnego na moment. — Trzymając przed sobą obie dłonie złączone palcami skierowanymi w dół, Elsie poprowadziła swojego gościa do części Elizjum, gdzie znajdowały się pokoje gościnne. Użyła swojego klucza, by otworzyć pomieszczenie znajdujące się na samym końcu. Nie był to luksusowy apartament to prawda, choć poziom komfortu utrzymany był na równi z resztą Elizjum. Było tam dość przestrzeni, a co najważniejsze prywatności, bo ściany nie wydawały się być z tektury, by dwójka Spokrewnionych mogła w spokoju porozmawiać. Było oczywiście łóżko, gdzie Spokrewnieni mogli przespać dzień, wieszak na ubrania, szafka nocna, stolik i dwa fotele. Page zakluczyła drzwi od wewnątrz i stanęła na przeciwko Ambrelash.
Jesteśmy sami. Tutaj nikt nie będzie nas niepokoił. — Z zainteresowaniem w oczach, Primogen wyczekiwała informacji, jakie wymagały rozmowy na osobności.

Ktoś zawsze obserwuje i robi sobie w głowie notatki z tego co się dzieje dookoła. Byli tacy, którzy na pewno dostrzegli Ambrelash podążającą za Primogen do odosobnionego miejsca. Neonatka nie dojrzała w nim nic szczególnego. Ot miejsce, gdzie można się ukryć przed promieniami słońca, ewentualnie spędzić miłe chwile, czy to pożywiając się, czy doznając innego rodzaju uniesień. Oczywiście, pomieszczenie to było doskonałe również do rozmowy sam na sam. Tutaj, czując się nieco bezpieczniej i pewniej, Kendra usiadła na fotelu, podczas gdy Page znalazła miejsce na przeciwko niej, obie skąpane w delikatnym półmroku tworzonym przez delikatne oświetlenie tego miejsca. W tej wygodniejszej pozycji dziewczyna opowiedziała Elizabeth o tym, co miało miejsce ostatnimi nocy, i o całej sytuacji otaczającej klub The Underground, gdzie została menadżerem.
Primogen opierając jedną nogę na drugiej, a obie dłonie trzymając na swoich kolanach, z uwagą słuchała raportu neonatki, która zgodziła się wdepnąć w sidła klanu Ventrue, chcąc osiągnąć swoje cele. Page nie zdawała się być zdominowana przez żadne emocje, a raczej skupienie jasno widoczne na jej twarzy, gdy analizowała sobie to wszystko w głowie.
No tak. Nie jestem zaskoczona przebiegłością, jaką wykazała się nasza Harpia, chcąc zabezpieczyć siebie i swoich. Sprawdziłam w międzyczasie niefortunne położenie klubu, więc rozumiem zasadność tej strategii. Wycofanie się na bezpieczną odległość, wykorzystując ciebie do zabezpieczenia swoich wpływów w tamtym rejonie było rozsądną zagrywką z jej strony. — Page brzmiała jakby było to coś najnormalniejszego w świecie. Dla klanu Ventrue z pewnością tak właśnie było. Ah, ale przecież dbanie o swoje interesy nie było tylko domeną Arystokratów. Była to kwestia rozsądku, przebiegłości oraz zmysłu biznesowego.
Nie będę tego ubierać w słodkie słówka, kochana. Powiem wprost. Musisz teraz bardzo uważać. Najpewniej każde nieszczęście, jakie dotknie ten klub, będzie przypisane jako twoja osobista porażka i wykorzystane przeciwko tobie. — Na twarzy Primogen malowała się powaga, a w głosie pobrzmiewała troska wobec jednej ze swoich, która podjęła decyzję o samodzielnym zawinięciu się w pajęczy kokon.
Nawet i bez tego obawiam się, że Danielle będzie w stanie ucisnąć cię pod swoim obcasem, jeśli taki będzie jej kaprys. — Wiekowa Spokrewniona zdradzała nie tyle obawę, co przedstawiała mroczną rzeczywistość, jaką było uprawianie interesów z Kainitami doświadczonymi w Jyhadzie. Danielle Shaw zdecydowanie była jednym z tych zdolnych graczy.
Mam nadzieję, że koszt realizacji twoich planów nie okaże się zbyt wysoki. Znajdujesz się w nieciekawym położeniu. O ile możesz to wykorzystać na swoją korzyść, bo możesz i mam nadzieję, że skorzystasz z tej możliwości, tak dopóki nie znajdziesz czegoś, co zagwarantuje ci jakąś przewagę, pozostaniesz w pewnym sensie pod jej kontrolą. Żałuję że nie przyszłaś do mnie po poradę zanim podjęłaś tę decyzję, ale tego już nie cofniemy. Teraz można jedynie postarać się w jak najlepszy sposób wykorzystać to co zyskałaś w tej transakcji. — Czy rozmowa z Page cokolwiek by zmieniła? Czy kobieta odwiodłaby Kendrę od planu sprzedania swojej duszy diabłu? Można było jedynie gdybać. Neonatka podjęła decyzję, jaką uważała za słuszną. Miała szansę, by zarobić na klubie niemałe pieniądze i wykorzystywać go jako posterunek bliski granicy z Greater Duwamish. Ceną było oddanie swojej niedawno zyskanej niezależności błękitnokrwistej nieumarłej, godząc się z potencjalnymi skutkami tej decyzji.
Tak więc przejdźmy do tego, co na tym zyskałaś i jaki możesz zrobić z tego użytek. Jakie będą twoje dalsze kroki, Kendra? — Pomijając to co dziewczyna musiała oddać, trzeba było właśnie skupić się na tym, co mogła zyskać. Głowa klanu Toreador była zainteresowana tym, w jaki sposób Ambrelash zamierzała wykorzystać tę sytuację na swoją korzyść.

Powaga sytuacji nie umykała Kendrze. Wręcz przeciwnie. Była świadoma, że w którymś momencie pojawią się kłopoty, mając jednak nadzieję, że będzie na nie gotowa, gdy przyjdzie czas. W chwili obecnej Ambrelash była dla Ventrue zasobem, którego wartość dopiero miała zostać ujawniona w nadchodzących miesiącach. Nie było sensu w związku z tym zakładać, że Shaw będzie chciała dziewczynie zaszkodzić zanim pokaże, na co ją stać.
Oh? A więc udało ci się nawiązać z nimi dobry kontakt? Wyśmienicie. Wiele by nam ułatwiło, gdybyśmy mogli wraz z resztą rady Primogenu zasiąść z obecną głową klanu Nosferatu przy stole i omówić szczegóły co do dalszych kroków. Książę byłaby uradowana. — Przechodząc do przyjemniejszych tematów, Elizabeth zareagowała uśmiechem na dobre nowiny.
Dobry kontakt z Ukrytymi był oczywiście nader istotny. Obecnie można było odnieść, jakby działali w dużej mierze samodzielnie i niezależnie, próbując skupić się na odbudowaniu tego, co zostało utracone wraz z Percivalem i jego grupą. Może byłoby im łatwiej, gdyby zasiedli do obrad z pozostałymi. Obecnie pozostawali jednym z kilku klanów pozbawionych przedstawiciela o randze Primogena. To z kolei skutkowało znacznie słabszą koordynacją sił.
Zaskakujesz mnie, moja droga. Sporo zrobiłaś w tak krótkim czasie. To doprawdy godne podziwu. Ta koteria, rozumiem że obecnie jest was troje? — Momentalnie dało się zauważyć, że Kendra zrobiła wrażenie na swojej Primogen. Kobieta była zaintrygowana postępami neonatki oraz jej koterią, co zdradzał błysk w jej oku.
Czyżby Sabbat obserwował poczynania Ike aż tak blisko? Te potwory uderzają we wszystkich, najbardziej wpływowych Spokrewnionych w mieście. Robią to nazbyt skutecznie. Nie podoba mi się to. Primogen Reeves również jest stale przez nich nękany, ale na szczęście jego wiek i siła zapewniają mu przewagę nad nieprzyjacielem. — Uśmiech znów zniknął z ust Elizabeth. Zastąpiło go widoczne zmartwienie. Moses Reeves wciąż opierał się atakom Ostrza Kaina, ale jak długo będzie w stanie to robić, zanim i on padnie ich ofiarą?
Jeśli próbujecie dotrzeć do Ike, lub tych, którzy stoją za jego zaginięciem, to nie powinniście działać sami. Być może któryś z Ogarów Szeryfa byłby skłonny pomóc, choć mają ręce pełne roboty. Istnieje również jakaś szansa, że Primogen Reeves mógłby w was wesprzeć. Jest jednym z niewielu Spokrewnionych w mieście, którzy dobrze znają taktyki Sabbatu. Jedynymi bardziej doświadczonymi od niego Spokrewnionymi są Szeryf Parker oraz Primogen Cross z klanu Lasombra. — Page mocno odradzała działanie bez wsparcia bardziej zatartych w boju Kainitów. Wskazała nawet na tych, których pomocy warto było zasięgnąć, z czego dwójka należała do rady Primogenu. Było przy tym nazbyt oczywistym, że póki Szeryf krąży po mieście u boku Księcia, nie było co liczyć na jego wsparcie w tej kwestii.

Fasady, maski i pozory były głównymi narzędziami i bronią Kainitów. Oczywiście, istniała pewna szansa na ich użycie tu, teraz, przez Elizabeth Page. Jaki jednak miałaby interes w podbudowywaniu wartości neonatki fałszywymi słówkami?
Niech tak będzie. Zachowajcie dyskrecję oraz ostrożność. Ufam że sobie poradzicie i będziecie mnie informować o postępach. — Kobieta odparła z powagą w głosie, odsuwając temat na bok, przynajmniej na razie. Działanie w cieniu miasta, bez ściągania zbytecznej uwagi pozostałych Kainitów, miało sens dopóki nie istniało realne zagrożenie dla egzystencji Spokrewnionych badających trop zaginionego Harpii.
Oh Kendra. Myślę, że nie ma sensu debatowania nad takimi pesymistycznymi teoriami bez żadnych dowodów. — Spokrewniona z pewnym ciepłem w głosie, delikatnie kręcąc głową i unosząc kącik ust, odrzuciła pomysł prowadzenia dyskusji w tym niebezpiecznym kierunku. To nie był czas ani miejsce na to.
Jeśli w jego zniknięciu palce maczał Sabbat, to lepiej przygotować się za wczasu. Nie chciałabym żebyś ty, moja droga, czy ktokolwiek z twojej koterii, podzielił los tych Spokrewnionych, których odebrały nam te potwory. — Troska i smutek Page zdominowały atmosferę w pomieszczeniu. Niewątpliwie wiele tych emocji powodowała pamięć o Williamie Laurencie, który był kobiecie tak bardzo bliski, a którego zniszczenie zostało wykorzystane jako spektakl do rozjuszenia klanu Toreador. Osiągnęli w tym z resztą sukces, patrząc po tym jak mocno Primogen Page zaangażowała się w konflikt z nieprzyjacielem.
Moje wsparcie już masz. Pomogę ci najlepiej jak będę mogła. — Przez smutek kobiety zdołał przedrzeć się delikatny uśmiech. Toreadorka nie była wojownikiem, ani nie posiadała rozległej wiedzy o wrogiej Sekcie, ale służyła dobrą radą i wskazywała Kendrze kierunki, gdzie mogła zasięgnąć pomocy w sferach, które w dużej mierze obce były głowie klanu Róży.

Dwie nieumarłe złączyły się w bólu, jakie dzieliły. Obie poniosły niepowetowanej straty, tworząc dziury, których nie dało się w żaden sposób zapełnić. Laurent był gorącym sercem Elizjum, gwiazdą świecącą w mroku, i każdy Toreador, który znał tego Spokrewnionego, odczuwał brak jego obecności. Amadeus z kolei, mimo iż powstrzymywał Kendrę przed rozwinięciem skrzydeł i staniem się swoją własną personą, był jednak jej Stwórcą. To on dał jej nieśmiertelność i pomógł nabyć umiejętności, które wykorzystuje w obecnych nocach starając się pomóc ocalić to miasto obłędu. W tych okolicznościach można było jedynie, a może nawet należało, pogodzić się z tym, co się stało i podążać dalej przez wieczną noc z głową dumnie uniesioną do góry.
Kobieta odpowiedziała na podziękowania bez słowa, skinięciem głowy i przyduszonym uśmiechem. Gdy jednak Ambrelash zmieniła temat, Elizabeth wyciągnęła dłoń przed siebie, chcąc odebrać teczkę i przyjrzeć się dokumentom neonatki.
Pozwól że rzucę okiem. — Jeśli Kendra nie miała z tym problemu, Page odebrała teczkę, otwarła ją i przeczytała kilka linijek z każdej strony, przeglądając całość dość powierzchownie, skupiona i w milczeniu. W końcu dotarła do końca i zamknęła teczkę, a następnie ułożyła ją na stoliku, spoglądając wreszcie na dziewczynę.
W normalnych okolicznościach, widząc dokument napisany tak surowym językiem prawnym, przekazałabym ci kontakt do jednego z Arystokratów. — Słowa Page wskazywały na to, że trzeba było kogoś naprawdę obeznanego do pełnego zrozumienia treści tych papierów.
W twojej sytuacji, moja droga, z oczywistych względów nie będzie to możliwe. Co mogę jednak zaoferować to przekazanie tej umowy człowiekowi, którego znam, i któremu ufam. Ma ogromne doświadczenie i będzie w stanie rozszyfrować ten dokument i powiedzieć ci wszystko, co musisz wiedzieć na temat zawartych w nim zapisków. — Spokrewniony w takiej pozycji jak ona byłby głupcem, gdyby nie posiadał osobistego prawnika wysokiego szczebla. Niezależnie od tego, czy zaufany człowiek Primogen był śmiertelnikiem, czy ghulem, musiał naprawdę znać się na rzeczy, skoro Spokrewniona pokładała w nim zaufanie i była absolutnie pewna co do jego zdolności. Nie miała jednak zamiaru zdradzić jego tożsamości, zapewne uważając go za zbyt cennego, by narażać go na niebezpieczeństwo.
Jeśli jesteś zainteresowana i skłonna rozstać się na moment z tymi dokumentami, przekażę je temu człowiekowi i odzyskasz ją w ciągu paru nocy. — Page złożyła dziewczynie ofertę nie oczekując niczego w zamian. Choć jak to zazwyczaj z Kainitami bywa, pewnie jakaś mała przysługa zapisałaby się z tyłu głowy starszej Toreador. W końcu ręka rękę myję. Pozostawała kwestia tego, czy Kendra ufała jej na tyle, by oddać na tę parę nocy swoją kopię umowy, w nadziei na uzyskanie odpowiedzi.

Przedstawiciele klanu Toreador byli najbardziej ludzcy i najbliżsi ludzkim emocjom. Były klany, które miały dość chłodne i krytyczne podejście do rzeczywistości, zrywając w dużej mierze z takich słabości. Było to najbardziej powszechne pośród starszych wampirów, gdyż wraz z wiekiem człowieczeństwo jest stopniowo zatracane przez większość. Klan Róży był jednak wyjątkowy w tym aspekcie. Dostrzegali piękno w sztuce, w życiu oraz nieżyciu, a także w relacjach z innymi Spokrewnionymi, czy śmiertelnikami. Postawa i emocje Elizabeth Page, która egzystowała przynajmniej dwa razy dłużej co Kendra, były mimo wszystko zrozumiałe. Ich obecność mogła być wręcz mile widziana. To że pozostała tak ludzka mimo upływu stuleci, mogło być miłym zaskoczeniem.
Dobrze. Zostaw mi proszę swój numer, Kendra, to skontaktuję się z tobą. — Tym oto sposobem neonatka zaciągnęła kolejny niewidzialny dług, który prędzej czy później będzie musiała spłacić. Na szczęście w przypadku panny Page, takie zobowiązanie było raczej warte swojej ceny, patrząc na to ile wsparcia zapewniła młodszej Spokrewnionej.
To rozsądne podejście. Trzeba dbać o swoją egzystencję, nawet jeśli mamy przed sobą perspektywę wieczności. — Wbrew pozorom, egzystencja nieumarłych mogła okazać się dość krucha. Wielu się o tym przekonało w ostatnich latach. Należało zadbać o to, by kolejni krwiopijcy nie podzielili losu tych, których dopadło Ostrze Kaina.
Oh, kochanie. Wiesz dobrze, że nie do mnie należy decyzja. Mogę jednak powiedzieć, że jeśli będą widoczne efekty twoich działań, to z pewnością szepnę Księciu dobre słówko na twój temat. — Delikatny uśmiech znów pojawił się na ponownie nieco zrelaksowanej twarzy kobiety. Mimo iż nie ona decydowała w sprawie potencjalnych awansów w hierarchii Rodziny, tak jako doradca Księcia miała na tę decyzyjność jakiś, mniej lub bardziej znaczący, wpływ. Warto więc było trzymać się tak wpływowego sprzymierzeńca.

Kartka z numerem została zlustrowana przez oczy nieumarłej, a następnie schowana do kieszeni żakietu. Teraz, kiedy kobieta miała możliwość kontaktu z Kendrą, ta mogła spokojnie czekać na wyniki. Mając nadzieję na zamienienie kilku słów z wcześniej widzianymi wampirami, Ambrelash postanowiła uprzejmie się pożegnać, zwłaszcza że omówiła z Primogen chyba już wszystko, co na tę chwilę było istotne.
Miło było cię widzieć, Kendra. Dbaj o siebie i bądź ostrożna. Dobrej nocy. — Page odkluczyła drzwi i wypuściła dziewczynę, dopiero po chwili sama wychodząc z teczką w dłoni.
Kendra kierując się w stronę wyjścia, rozglądała się w poszukiwaniu Reeves’a i Baxter. W pierwszej chwili ich nie dojrzała. Dopiero gdzieś w połowie drogi do wyjścia dojrzała Sierrę siedzącą z kieliszkiem przy barze i zagadującą Samuela. A Reeves? Gdzie on się podział? Ah, siedział pod oknem na sofie i rozmawiał przez telefon.
... Oni po prostu rzucają w nas mięsem armatnim. Większość to shovelheadzi, których celem jest zrobienie zamętu i utrzymanie tam naszej uwagi. Coś się święci, Sam. Mówię ci. — Siedząca oparta o barowy blat Malkavianka opisywała sytuację Gospodarzowi, popijając karmazynowy płyn.
Ale jest już tak od dłuższego czasu, czyż nie? — Zaintrygowany całą sprawą Samuel dopytywał kobietę.
No, i w tym rzecz. Od dawna nic się nie zmieniło. Cały czas ta sama taktyka. To dziwne. Od dawna nie widzieliśmy aktywności ich watah poza produkcją shovelheadów, a o liderach nie wspomnę, bo nadal nie wiemy kim są. — Baxter zdawała się być bardziej zmartwiona tym, co było wiadomie od tego, co pozostawało tajemnicą. Nieustające ataki w niezmiennej formie, trwające od nie wiadomo jak długo, mogły rzeczywiście budzić pytania.

Chwilowy brak możliwości zainicjowania rozmowy z Mosesem pchnął Kendrę do zaczepienia dwójki Spokrewnionych przy barze, omawiających ataki na północnej granicy. Zbliżając się do nich, Toreadorce udało się nawiązać kontakt wzrokowy z Hook’iem, który wykonał subtelne kiwnięcie głową, dając znak neonatce, że może dołączyć do dyskusji. Malkavianka przekręciła nieznacznie głowę, patrząc kątem oka na dosiadającą się obok niej wampirzycę. Nie zareagowała. Odpowiedziała dopiero, gdy dziewczyna skomentowała rozmowę dwójki.
Też tak myślę. Pytanie tylko co planują. — W tym momencie odwróciła łeb w stronę Kendry i zmierzyła ją wzrokiem.
Nie ma sprawy. Hmm. Pamiętam cię. Kendra, dobrze mówię? — Baxter nie przegoniła gościa. Co więcej, zdawała się Kendrę pamiętać. Najpewniej jeszcze z czasów, gdy trzymała się boku swojego Sire, który często bywając z nią w Elizjum dbał o to, by znała lokalnych Spokrewnionych, a także by oni znali ją.
Cokolwiek planują, mam nadzieję, że będziemy na to gotowi. Musimy być. — Mężczyzna rzucił pewnym głosem, mocno akcentując brak wyboru w tej kwestii. Brak gotowości Rodziny oznaczałby absolutną klęskę.
Jeśli ktoś ogarnie południową granicę, to będziemy gotowi. Jak tylko Nosferatu dadzą znać jak się sprawy mają z tamtejszą siecią zabezpieczeń, będziemy mogli działać bez obaw o analną niespodziankę. A skoro o tym mowa, to zachodzimy z Richmondami i O’Harą w głowę, dlaczego brak tam oznak jakiejkolwiek aktywności Sabbatu. To tam mieli swoją główną bazę wypadową kilka lat temu, a teraz jest tam cisza, oczywiście pomijając zarazę, która się tam szerzy tak samo jak na północy. — Komentując słowa Gospodarza, Malkavianka zwróciła uwagę na niepokojący spokój pod Downtown, gdzie teoretycznie powinno być najwięcej problemów z nieprzyjacielem.
Ten wirus obecny jest głównie na terenach okupowanych przez Sabbat, prawda? Czy napłynęły jakieś wieści od Tremere w tej sprawie? — Samuel pociągnął temat zarazy, chcąc dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat.
Na razie niewiele. Deveroux prowadzi badania, eksperymenty i tak dalej. Słyszałam że przydałby im się ktoś, kto mógłby zająć się brudną robotą żeby przyspieszyć ten cały proces. — Nazwisko Deveroux stało się ostatnio dość popularne. To Regent Tremere, która przejęła pałeczkę, gdy Ballard upadło i kontakt z fundacją Franka Weavera został zerwany. Mało kto prowadził jednak z tą grupą jakiekolwiek interesy. Mimo iż spędziła w mieście trochę czasu, tak ona i jej Czarownicy byli wciąż mało znani i brakowało zaufania, które Weaver zbudował po dekadach ciężkiej pracy. Jednak to w fundacji Faustine Deveroux pokładana była nadzieja na znalezienie źródła toczącej miasto epidemii, a także zrozumienia jej potencjalnych skutków dla Spokrewnionych i znalezienie lekarstwa.

Sierra Baxter jestem. — Malkavianka skinęła głową unosząc do połowy opróżniony kieliszek w geście powitania.
Huh. The Underground. Ty tam teraz rządzisz? Fajnie. Dawno tam nie byłam. Może wpadnę którejś nocy zobaczyć jak ci się tam wiedzie. — Odparła z nutą zainteresowania w głosie. Niekoniecznie świadoma autoreklama Kendry zdawała się już działać. Hook z uśmiechem widocznej aprobaty spoglądał na Kendrę.
Taka baza wypadowa na granicy może się przydać jak przyjdzie co do czego. — Oczy baxter zabłysły, gdy uniosła głowę do góry zadowolona.
Dopóki nie będzie jasnego sygnału, że coś tam się dzieje, to Szeryf nam zielonego światła raczej nie da. Mamy konkretne rozkazy i musimy się ich trzymać — Szeryf Parker dyrygował w kwestii defensywy. Było to zrozumiałe. Problem w tym, że przez większość czasu był niedostępny. Pewnie tylko najważniejsi Spokrewnieni i jego Ogary miały do niego numer.
Baxter, daj Kendrze swój numer żeby mogła do ciebie przedzwonić w razie kłopotów. Będzie w końcu zależało nam na szybkiej reakcji, zwłaszcza biorąc pod uwagę położenie klubu. — Na sugestię Gospodarza Sierra pokiwała głową z aprobatą. Miało to sens. Inaczej jeśli zacząłby się robić dym, Kendra zostałaby z ręką w nocniku, a tego nikt przecież nie chciał.
Pewnie. — Malkavianka podyktowała swój numer, gdy Ambrelash uszykowała swój telefon komórkowy.
Nie mam pojęcia. Ale można śmiało zakładać, że raczej chodzi o coś do roboty na terenie Sabbatu, więc trzeba pewnie Spokrewnionego, który potrafi wtopić się w otoczenie. Nie znam szczegółów, więc lepiej pytać Czarowników bezpośrednio. — Brzmiało prawie, jak zajęcie dla znajomego Kendry z klanu Nosferatu. Problemem był tylko kontakt z Tremere, do których raczej niełatwo się dostać.
Jeden z nich bywa tutaj regularnie, więc jeśli ktoś będzie zainteresowany, to mogę przekazać im wiadomość. — Hook zaoferował się z pomocą w temacie kontaktu z Taumaturgami. Regularny bywalec Elizjum z klanu Tremere? Przydatne. Wykorzystanie go jako posłańca nie brzmiało jak zły pomysł. Możnaby wtedy uniknąć przykrych niespodzianek.

Można było powiedzieć, że Kendra wiedziała jak się zakręcić, by zrobić dobre wrażenia na właściwych Spokrewnionych. Lekcje Amadeusa nie poszły w las. Toreadorka otwierała sobie coraz więcej drzwi, poszerzając grono dostępnych kontaktów, które mogły ewoluować w wartościowych sprzymierzeńców.
Mega. Na pewno przyjdę. — Rzuciła energicznie i z uśmiechem, wyraźnie podekscytowana pomysłem.
Telefon Sierry zabrzęczał. Chwyciła za niego i wklikała coś szybko.
Okej, mam cię. — Potwierdziła zapisanie numeru Kendry. Były w kontakcie w razie czego.
Chcesz żeby cię z nimi skontaktować, Kendra? W porządku. — Toreador dopytał, chcąc się upewnić, że Kendra rzeczywiście chce wejść z Tremere w interakcje już teraz.
Tego akurat nie jestem w stanie ci powiedzieć. Nigdy nie wiadomo czego można się po nich spodziewać. — Sam zaśmiał się pod nosem, gdy to powiedział, a Sierra do niego dołączyła.
O tak, to prawda. Szczególnie tyczy się to tych od Deveroux. To tajemnicza banda. — Trudno było powiedzieć, czy było to bardziej śmieszne, czy niepokojące.

Koneserka muzyki i klubów techno, która “zawodowo” zajmuje się praniem pysków potworom z Sabbatu, może okazać się całkiem interesującym towarzystwem. Prędzej czy później zawita w The Underground, więc warto będzie zrobić dobre wrażenie.
Przedstawicielu klanu Tremere rzeczywiście nie było widać wielu, od czasu gdy fundacja Franka Weavera została odcięta od Dworu, a jej miejsce zajęła tajemnicza fundacja Faustine Deveroux, mieszcząca się gdzieś w najwyższym z wieżowców w Seattle. To głównie ich brak obecności i interakcji z pozostałymi Kainitami powodował, że spoglądano na nich ze znacznie większą nieufnością niż Czarowników Weavera, których reprezentanci często wizytowali w Elizjum. Szczególnie znanym Taumaturgiem był Frank Russell, kojarzony jako ta przyjazna twarz klanu Tremere. To za sprawą jego zdolności dyplomatycznych i otwartości Spokrewnieni z Seattle byli mniej zdystansowani wobec klanu Czarowników, co pozwalało na łatwe nawiązanie współpracy z ich członkami.
Zdawało się jednak, że pośród Tremere z fundacji Deveroux nie było nikogo dbającego o dobry PR. Nie można było z całą pewnością stwierdzić, czy taka była ich natura, czy spowodowane to było skupieniem na badaniach. Możliwe, że rzutowały na to obie kwestie. Nie mniej, współpraca z nimi nie mogła być łatwa przez aurę tajemniczości, jaką się okrywali. Na szczęście był przynajmniej jeden z ich klanu, który zdawał się pojawiać w Elizjum dość często, acz nie był to osobnik znany Kendrze. Gospodarz Elizjum z racji swoich obowiązków musiał wiedzieć kto jest kim, to też zrozumiałym było dlaczego akurat on wiedział kim ów Spokrewniony jest.
Tsk. Nie dałabym sobie za to uciąć ręki. Zależy jak rozegrasz z nimi karty. — Przez skrzywiony grymas Sierry było trochę trudno ocenić, czy mówiła poważnie, czy żartowała.
Warto z nimi uważać, z tym się zgodzę. Większość z nich unika kontaktu z niezwiązanymi z fundacją Spokrewnionymi, to też autentycznie nie sposób stwierdzić na jakie traktowanie z ich strony można liczyć. — Dwójka jakkolwiek prominentnych Spokrewnionych ostrzegła Kendrę przed wampirami z klanu Tremere, którzy byli aktywni w mieście. Można więc było z czystym sumieniem wziąć ich uwagi do nieumarłego serca. Gdyby tylko był sposób na szybkie wyrwanie Ballard ze szponów Ostrza Kaina, być może udałoby się poznać los Franka Weavera oraz jego Magistrów i Nowicjuszy. Ah, ale do tego była jeszcze daleka droga.

Co prawda Ambrelash nie miała jeszcze okazji rozmówić się z Czarownikami, ale już widziała okazję na nawiązanie nowych relacji oraz poszerzenie wpływów. Czy było to w ogóle możliwe z tymi Spokrewnionymi? Kendra niewątpliwie przekona się, jak tylko przyjdzie jej się z nimi spotkać.
Ta, ale to nie tak, że można sobie po prostu do nich wejść. Z nimi nie jest tak prosto. Nie znajdziesz ich jeśli oni nie będą tego chcieli. — Słowa Ogara sugerowały, jakoby Tremere używali jakichś magicznych sztuczek, by trzymać nieproszonych gości z daleka. Można było się tego spodziewać po tak hermetycznej grupie.
To prawda. Dlatego lepiej jest kontaktować się z nimi za pośrednictwem Czarownika, który tu wizytuje. — Potwierdziwszy informacje jakimi dzieliła sie Sierra, zwrócił uwagę na najlepszy sposób komunikacji z Tremere.
Wiesz, jak chcesz to możesz spróbować tam iść i zobaczyć co się stanie. — Jeśli Kendra mimo wszystko była zainteresowana jak najszybszym nawiązaniem rozmowy z Taumaturgami, to biorąc pod uwagę jak blisko znajdowała się ich fundacja, tak Toreadorka mogła spróbować swoich sił, mając jednak na uwadze to, co chwilę wcześniej powiedziała Malkavianka. Chyba nic nie stało na przeszkodzie.

To będzie najlepsze wyjście. A pierwsze wrażenie jest najważniejsze. — Samuel pokiwał głową z aprobatą i delikatnym uśmiechem. Docenił rozsądne podejście i cierpliwość Kendry. To prawda, że należało dobrze wypaść, po raz pierwszy wchodząc z tymi Spokrewnionymi w interakcję.
Dokładnie tak. Ventrue mają całą armię goryli na swoich usługach. Tylko wejść tam do nich i liczyć ile par oczu się na tobie zawiesi jeszcze w głównym holu. — Byłoby to całkiem zabawne, gdyby nie było takie prawdziwe. Arystokraci otaczają się mnóstwem personelu, dbając o swoje bezpieczeństwo.
Wzajemnie. Na pewno się pojawię. — Rozmowa dobiegała końca. Baxter nie miała powodu przetrzymywać dłużej Ambrelash. Nie było wątpliwości, że którejś nocy zagości w The Underground.
Heh. Dzięki, Kendra. — Przyjmując komplement, Hook uniósł kąciki ust zadowolony. Oboje Spokrewnionych pożegnało się z neonatką, nim ta ruszyła dalej.
Tymczasem, Kendra miała przed sobą jeszcze całą noc. Gdy pożegnała się ze Sierrą i Samuelem, mogła dostrzec, że czarnoskóry Primogen siedział na środku sofy niczym król, z nogą założoną na nogę i ramionami rozciągniętymi wzdłuż obu stron oparcia. Musiał już zakończyć swoją rozmowę telefoniczną i chyba nie miał chwilowo co robić, bądź na kogoś właśnie czekał, przeciągając wzrokiem przez całe pomieszczenie i po wszystkich widocznych gościach.

---

---

Jak ryba w wodzie. Mniej więcej tak wydawało się, że czuła się Kendra Ambrelash, sprawnie lawirując po salonach i wymieniając uśmiechy oraz uściski dłoni z odpowiednimi Spokrewnionymi. Bądź co bądź, egzystowała jako Spokrewniona już długie dekady, a jedynym powodem, dla którego nie stała obecnie wyżej w hierarchii Rodziny był, tak naprawdę, sam Amadeus. Toreadorka była teraz wolna, bez łańcucha na szyi, bez lin wiążących jej skrzydła i, korzystając z wiedzy i umiejętności nabytych przez dekady swojej egzystencji, starała się poszerzyć grono swoich kontaktów i sprzymierzeńców.
Spokrewniona z klanu Róży miała jednak wiele pracy przed sobą. The Underground wymagało jej uwagi i musiała zadbać o to, by cyferki w papierach na koniec miesiąca robiły wrażenia. No dobrze, ale mogło to poczekać jeszcze pięć minut. Skoro akurat Moses siedział zrelaksowany i nie zajmowany akurat przez nikogo, to przecież można było przed wyjściem jeszcze go zaczepić.

Gangrel szeroko się uśmiechnął widząc zbliżającą się w jego kierunku neonatkę.
Oj weź, darujmy sobie tego pana. Po prostu Moses. — Mimo poziomu elegancji, jaką reprezentował, nie należał do snobów i nie był zainteresowany używaniem oficjalnych zwrotów grzecznościowych przez i w stosunku do niego.
Dobrze wiem kim jesteś, Kendra. Znałem twojego staruszka. Szkoda go, naprawdę. To przykre jak duże straty odniósł twój klan. — Wampir odkleił plecy od oparcia, nachylając sie i opierając łokcie o własne kolana. Sympatyzował z klanem Toreador, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie.
Chodź, usiądź. — Prostym gestem głowy wskazał, by Toreadorka usiadła obok niego. Zdecydowanie miał czas, a nawet i chęci, na swobodną pogawędkę ze swoim gościem.
Jak sobie radzisz w tych nocach? — Zaciekawiony dopytał o samopoczucie dziewczyny. Trwający chaos różnie wpływał na lokalnych Kainitów. Reeves zdawał sobie radzić całkiem nieźle mimo tego, że Sabbat stale deptał mu po piętach i wprowadzał niemały zamęt w jego egzystencji. Był z niego twardy zawodnik.