Gwałtowne wtargnięcie brunetki na teren Elizjum zostało zauważone chyba przez wszystkich zebranych na miejscu. Nie tylko sposób, w jaki przybyła zwracał uwagę, ale również jej strój. Liczne pary oczu śledziły ją aż do baru. Stała się zapewne kolejną pożywką dla plotkujących, snujących różne teorie nieumarłych, zastanawiających się nad tym co powodowało u niej takie nerwy. Oczywiście, cokolwiek by nie wymyślili, nic nie mogło się równać z bliskim koszmaru spotkaniem ze starszą Gangreli, która doprawdy zdawała się sprawiać wrażenie, że jest bardziej potworem niż człowiekiem. Groźba jaka kryła się za słowami starszej skutecznie zmotywowało Erikę do działania, to też nie marnując ani minuty, w pierwszej kolejności zarzuciła pytaniami barmana, którego głównym zadaniem było dostarczanie karmazynowy napitek dla spragnionych gości.
Obecność Primogen klanu Róży była, w pewnym sensie, odczuwalna, mimo iż ona sama nie była na pierwszy rzut oka widoczna. Barman to jedynie potwierdził. Dostojna Primogen Lévêque w istocie była gdzieś w pobliżu. Mężczyzna nie mógł jednak potwierdzić, ni zaprzeczyć, obecności Harpii. Rozglądając się po pomieszczeniu, zahaczyła o kilku mniej lub bardziej znanych Kainitów, którzy odnotowali subtelne powitanie ze strony Gangrelki. W reakcji na nasączone groźbą pytanie o osobę Kuruka, barman tylko ciężko westchnął, unosząc brew, sprawiając wrażenie znużonego i kompletnie nieporuszonego, choć może trochę zirytowanego samą postawą Gangrelki, która, jak na ironię, zniechęciła barmana do dyskusji. Burknął jedynie, że nie usłyszy od niego nic poza dobrymi słowami na temat unicestwionego lidera klanu Gangrel. Erika mogła dojść do wniosku, że może źle się do tego zabrała. Skoro Kuruk był opiekunem Elizjum, to raczej był znany i szanowany, w szczególności przez tych, którzy pracowali w jego otoczeniu. Obecny tej nocy barman należał raczej do tych, którzy go szanowali, to też sposób, w jaki podeszła do próby wyciągnięcia z niego informacji był, co najmniej, chybiony.
Tymczasem do wielkiej sali dotarł inny, zainteresowany sprawą nieumarły. Osobnik, w którego interesie było zyskanie kilku punktów w oczach społeczności Spokrewnionych. Jeden z Odszczepieńców Lasombra, czyli bardzo nielicznej grupy, przeważnie trzymającej głowę nisko i nie zwracającej zbędnej uwagi. Opuścił swoje schronienia i przybył do Elizjum celem nawiązania nowych sojuszy, co wymagało od niego pewnego wysiłku. Zasłyszawszy donośny głos czarnowłosej wampirzycy, poruszający temat unicestwienia Kuruka, wampir bardzo szybko skorzystał z okazji, by przysiąść się do kobiety. Chętny był zaangażować się w tę sprawę, gdyż jej rozwiązanie miało ogromny potencjał przyczynić się do ocieplenia wizerunku Niklasa, jak i również zyskania pewnego posłuchu u rządzących zasiadających przy okrągłym stole.
Słowa Drakenberga zdawały się być strzałem w dziesiątkę. Rzeczywiście można było odnieść wrażenie, jakoby głośny dialog był wręcz zaproszeniem do rozmowy. Włączając się do niej, mężczyzna powiedział o tym, co wielu zdawało się sugerować w temacie politycznego zwarcia między Kurukiem a radą Primogenu. Nie było na to jednak żadnych dowodów. Na próżno było szukać kogokolwiek, kto otwarcie miałby mówić przeciwko potomkowi Skadi. Być może fakt, że każde złe słowo mogło przyczynić się w obecnej sytuacji do uzyskania miana podejrzanego, miał coś z tym wspólnego. Chodziły jednak słuchy, iż rzeczywiście był powszechnie szanowanym Spokrewnionym.
Niklas zaoferował się z pomocą, a rzeczywiście miał co zaoferować. Ale nawet z ogromnymi funduszami, czy dwójka niezwiązanych z Kurukiem wampirów miała szanse znaleźć coś tam, gdzie zawiódł nawet Książę i jego agenci? A może właśnie ktoś 'z zewnątrz' był potrzebny do rozwiązania tej sprawy? Byli to Spokrewnieni z zupełnie inną perspektywą i brakiem jakichkolwiek więzi z innymi Kainitami. Może właśnie oni byli tym, czego ta tajemnicza sprawa potrzebowała.
Nie wiedzieć skąd, obok Eriki pojawił się nieznajomy mężczyzna o bledszej skórze i z kaszkietem na głowie. Stał tyłem do baru, oparty łokciami o blat, z lekkim uśmieszkiem spoglądając przed siebie, wiodąc wzrokiem po zebranych Kainitach. Odezwał się, mówiąc pewnie, ale na tyle cicho, by rozmowa nie była słyszana przez całą salę.
Poważnie? Chcesz ciągnąć za język Primogen Toreadorów? Pfft. Przecież ona nie powie ci nic, czego nie wiedzą wszyscy. — Parsknął pogardliwie, śmiejąc się pod nosem.
A harpie? Dla takiego Norwooda, Kuruk to przecież był jak dobry kumpel. Pewnie sam chętnie roztrzaskałby czaszkę temu, kto był za to odpowiedzialny. — Kontynuował swój monolog, tylko momentami zerkając na Erikę.
Nie masz co próbować. Większość tych baranów powie ci, że to był ach i och facet, i że daliby się za niego pokroić. Nawet spośród tych, którzy ściemniają, nikt ci otwarcie nie powie gdzie były zgrzyty. Boją się Skadi. Boją się, że weźmie ich za współwinnych śmierci jej potomka i przyjdzie ich rozliczyć. — Machnął ręką z pewną pogardą w stosunku do tych, o których mówił.
Poza tym, w mieście takim jak Chicago, mogą cię kropnąć chociażby dlatego, że robisz za dobrą robotę. A pewnie wiecie, że tak nawet łatwiej narobić sobie wrogów, niż jakbyście napluli im do herbaty. — Zaśmiał się do siebie kończąc zdanie, zwracając się tym razem do obu Kainitów.
Ten zupełnie obcy jegomość zdawał się dobrze rozumieć wampirzą politykę, a także nie mieć oporów przed nazywaniem rzeczy po imieniu. Co więcej, po głębszym namyśle można było dojść do wniosku, iż miał absolutną rację. Czyżby wiedział coś, co mogłoby okazać się użyteczne w śledztwie? Widział wiele, to na pewno. Widział i rozumiał. Ale czy wiedział coś konkretnego i czy był gotów się tym podzielić? A jeśli tak, to jaka miała być tego cena? Takie rzeczy należało kalkulować w sytuacji, gdzie obcy krwiopijca tak po prostu pojawia się i otwarcie, brutalnie szczerze wręcz, mówi na temat, na który inni zazwyczaj milczą.

Na próbę wybrnięcia z wpadki, jaką zaliczyła wampirzyca, barman jedynie parsknął pod nosem, wracając do swoich obowiązków. Pierwsze wrażenie jest często najważniejsze, a rozkazujący ton i próba zastraszenia tego diabli wiedzą jak długo pracującego w Elizjum osobnika nie zrobiły najlepszego. Erika może i wyglądała na osobę z wyższych sfer, ale jednak dzika i agresywna natura nieumarłej potrafiła się uwidocznić, co w niektórych sytuacjach mogło nie działać na jej korzyść.
Na szczęście na miejscu był ktoś inny, mogący okazać użyteczność, i do tego wyjątkowo chętny, by podzielić się informacjami, których Gangrelka akurat nerwowo szukała. No i do tego, jak z nieba, spadł jej jeszcze Spokrewniony, chcący przyłączyć się do jej śledztwa. To czy miało to być szczęście, czy coś przeciwnego, miało wyjść na jaw z czasem. Obcy nie wydawał się mieć zamiaru ujawniać swojej tożsamości. Gdy stało się to jasne, Lasombra poprowadził kobietę i nazbyt doinformowanego przybłędę do ciemnego kąta. Ten, utrzymując na ustach swój uśmieszek, podążył niczym cień za dwójką Kainitów, zasiadając z nimi przy skąpanym w półmroku stoliku, rozsiadając się wygodnie na krześle. Wydawał się być dość rozbawiony podsumowaniem i pytaniem Drakenberga.
O stary. Twoja ocena sytuacji jest fatalna. Ale nie dziwię się. Chyba trudno jest klarownie patrzeć na świat przez te gęste cienie. — Wypuścił z siebie cichy, ironiczny śmiech w stronę Lasombry, drwiąc poprzez uderzenie w to, co było w sercu jego klanu.
Hola, ja się tylko socjalizuję. To wasza dwójka pcha się pod pazury Dzikusów. Ją to jeszcze mogę trochę zrozumieć, bo to jej klan. Poniekąd. Ale jaki biznes masz ty, żeby opuszczać swoje leże i angażować się w coś, co cię w ogóle nie dotyczy, hmm? — Mówiąc o socjalizowaniu się, defensywnie uniósł obie dłonie i przechylił tułów do tyłu, w czym również można było zauważyć pewien humor. Odbijając jednak piłeczkę, nachylił się i przekrzywił lekko głowę, unosząc brwi i z zainteresowaniem przyglądając się Drakenbergowi.
Nieznajomy bawił się, sprytnie manewrował w dyskusji i wiedział jak utrzymać bezpieczny dystans oraz przekierować rozmowę. Jego lekka, acz pewna postawa mogła zastanawiać i intrygować. Sposób w jaki lawirował w dyskusji świadczył o sprycie i doświadczeniu tego nieumarłego. Ciekawym było, czy wiedział coś na temat sytuacji Niklasa i po prostu go podpuszczał, czy też rzeczywiście zastanawiał się nad powodem jego nagłego zaangażowania w śledztwo.
Jak będziesz najstarszym wampirem w mieście, czy nawet stanie, i równie niebezpiecznym, to pewnie też będziesz mógł rozstawiać wszystkich po kątach, bo nikt nie będzie chciał ci podpaść. — Wzruszył ramionami, odpowiadając z lekkim znużeniem, jakby mówiąc o czymś, co było nazbyt oczywiste. Skadi była cholernie stara i diabelnie silna. Nie bawiła się w politykę, nie interesowała jej pozycja społeczna, a wyłącznie egzystowanie w spokoju. Tak więc, jeśli ktoś spokój tej wiekowej bestii zaburzył, to nie było zmiłuj. Każdy kto słyszał o tej, do nie dawna śpiącej, Dzikusce, wiedział że należało trzymać się od niej z daleka i nie zwracać na siebie jej uwagi.
Niklas, mówiąc do Eriki, trafnie zauważył, jakim problemem mogła stać się większa liczba zaangażowanych w tę sprawę nieumarłych. Bezimienny przybłęda potwierdził to wymownie kiwając głową, spoglądając na oboje Spokrewnionych. Podczas gdy dodatkowa para półkul mózgowych była użyteczna, tak nadmiar tej szarej materii mógł potencjalnie zaszkodzić śledztwu.
Pffft. Proszę Cię. Za kogo ty mnie masz. — W reakcji na zapytanie o cenę za jego informacje, znów zaśmiał się pod nosem, bawiąc się towarzystwem, które nic nie wiedziało o nim ani jego zamiarach, a mimo to igrał z nimi w wyjątkowo drażniący sposób.
Nie ma sensu teraz o tym mówić. Zgłoszę się po swoje, jeśli uda wam się rozwiązać tę zagadkę i wrócicie w jednym kawałku. — Pokiwał lekko głową, spoglądając w oczy władcy mroku, a jego ironiczny uśmieszek nieco się poszerzył. Niklas mógł dojrzeć drapieżną pewność siebie w oczach swojego rozmówcy, który, jak na ironię, był tym, który rozdawał w tej chwili karty. Powrót w jednym kawałku, to było interesujące stwierdzenie. Można było wnioskować, że było to ostrzeżenie o zagrożeniu czającym się za rogiem.
Wyciągam do was pomocną dłoń. Możecie ją przyjąć i ruszyć dalej, albo latać po mieście jak kurczaki bez głów i odbijać się od Spokrewnionego do Spokrewnionego, słuchając od bandy cykorów jaki Kuruk był cudowny. Niestety, ale w razie porażki, to wam Skadi dobierze się do tyłków i zrobi sobie z waszych kłów naszyjnik. Warto by tego uniknąć. — Coraz bardziej klarownie było widać, że pod fasadą tej pozornie przyjaznej maski kryło się coś więcej. Z jednej strony zgrywał pomocną duszę, oferując swoje wsparcie, jednak z drugiej trzymał zarzuconą sieć, która skutecznie oplatała nieumarłych. Skubaniec doskonale wiedział, co robił. Był w pełni świadom tego, że ta dwójka sama postawiła się w sytuacji bez wyjścia. Jedna, pchając się pod kły Skadi osobiście, a drugi, wynurzając łeb z kryjówki i pakując się w coś, co mogło przysporzyć mu jeszcze dodatkowych kłopotów.
Siedzieli więc z bezimiennym, który w toku stosunkowo krótkiej wymiany zdań zdołał złapać sobie dwójkę Kainitów na haczyk, będąc jak na razie jedynym, który oferował jakiekolwiek użyteczne informacje, zaszczepiając jednocześnie widmo mrocznego losu ze szponów Skadi. Kimkolwiek był, miał cholerny talent do tej gry, a to musiało powodować ogromny dyskomfort u obu Spokrewnionych, będąc teraz poniekąd na jego łasce, bo nie było widać innych punktów zaczepienia w sytuacji, gdzie większość zdawała się albo dystansować od tej sprawy, albo nawet bać cokolwiek otwarcie mówić, starając się robić dobrą minę i zgrywać sprzymierzeńców Kuruka, co by nie podpaść jego rozgniewanej Sire. Diabli wiedzieli kto tak naprawdę, poza Primogen klanu Róży oraz Harpią z klanu Brujah, stał po jego stronie, ale to nie miało nawet znaczenia, bo liczyło się to, kto chciał jego śmierci, i kto ostatecznie się do niej przyczynił.
Najistotniejszym jednak w tej chwili było to, że Erika i Niklas musieli ocenić sytuację i podjąć decyzję, czy chcą szukać informacji dalej, nie ryzykując biznesu z potencjalnie niebezpiecznym nieznajomym, który miał zamiar trzymać ich niepewności w temacie kosztów swojego wsparcia, czy jednak skorzystać z tego, co im oferował, a więc wydobyć z niego informacje na temat Kuruka i postarać się doprowadzić tę sprawę jak najszybciej do końca. Gangrelka miała świadomość, że Skadi dała na znalezienie sprawcy niecałe dwa tygodnie. Ograniczony czas mocno zawężał pole manewru Spokrewnionych, pozostawiając im niewiele możliwości, a potencjalne zobowiązanie wobec wampira, obok możliwej, bardzo tragicznej z resztą, ostatecznej śmierci z rąk rozgniewanej starszej klanu Gangrel, było jednak dość dobrą opcją.

Brak cierpliwości do politycznego pierdolenia był u Eriki bardzo widoczny, tak jak i nieco agresywna postawa. Nie miała zamiaru użerać się z tym osobnikiem dłużej, niż było to konieczne. Skoro już poświęcała czas, by go wysłuchać, to lepiej żeby miał coś ciekawego do powiedzenia. Póki co bowiem było dużo ogólnikowego pieprzenia, ale mało użytecznych faktów. Najwyraźniej Spokrewniony chciał się upewnić, że Gangrelka i Lasombra godzą się na zawarcie tego niechcianego układu.
Ta twoja niespodziewana przemiana nie pozbawiła cię pazura. To dobrze, czyli będziesz mieć jakieś szanse dogadać się ze swoimi. — Odpowiedział z pewną aprobatą na warknięcie Gangrelki. Rzeczywiście, jeśli jakieś okoliczności miały ich zaprowadzić w stronę lokalnych Dzikusów, to o wiele łatwiejszy byłby z nimi kontakt mając kogoś z ich krwi.
Tymczasem Drakenberg pozostawał opanowany, spokojny, niewzruszony. W odróżnieniu od Eriki był w końcu doświadczony na arenie politycznej i wiedział jak działały pewne mechanizmy. Co prawda nie pomogło mu to jeszcze w zbudowaniu żadnego zaplecza politycznego, mogącego umocnić jego pozycję, ale powoli wchodził na dobrą drogę w tym kierunku. Zaciekawiony był tym, co obcy miał do powiedzenia na temat straconego lidera Gangreli, to też zachęcał tego kpiącego Kainitę do zdradzenia tego, co wiedział, mimo iż nieznane jego motywy mogły budzić pewien niepokój.
No dobrze, skoro wszyscy jesteśmy zgodni, to do rzeczy. Khem-khem. — Teatralnie, a nawet komicznie wręcz odchrząknął, przysłaniając zamkniętą pięścią usta, nim zaczął mówić.
Dawno, dawno temu, były sobie Chicagowskie Gangrele, które żyły sobie na skraju społeczeństwa, tak jak to przeważnie z wami bywa. — Rozpoczął z humorem, jakby opowiadając bajkę na dobranoc, i spoglądając wymownie na Erikę, gdy kończył zdanie.
Gdzieś po drodze wyłonił się jednak ten bardziej hardy, buntowniczy Indianiec, który stwierdził "koniec, nie będziemy dłużej dawać się traktować przez Camę jak psy, zbierzemy się do kupy i zaczną traktować nas wreszcie na poważnie", czy coś w ten deseń. Jak się pewnie domyślacie, był to właśnie potomek Skadi. Do tego momentu nasze lokalne Gangrele miały gdzieś politykę i nawet to, jak byli postrzegani, ale Kuruk zaczął to zmieniać. Facet był charyzmatyczny niczym Ventrue, ale gdy trzeba było to potrafił i przypierdolić jak Brujah, co zdarzało mu się nierzadko stosować wbrew temu co wielu mówi. Co za wybuchowe połączenie, nie? Hehe. — Zaśmiał się, patrząc po swych rozmówcach, być może licząć na jakąś reakcję, by za chwilę mówić dalej.
No i jakoś wziął tę bandę samotników i wyrzutków, zaczął powoli zbierać ich do kupy, i w jakiś dziwny sposób zdołał ich przekonać, nawet tych, którzy ewidentnie srali na politykę, że lepiej będzie pracować razem. Cholera wie co im naobiecywał, ale na przestrzeni lat zaczęli się organizować, a Kuruk zaczął budować sobie reputację na mieście, stopniowo poszerzając wpływy. Zaczął na poważnie układać się z Toreadorami, Malkavianami, Nosferatu. Kumplował się też z niektórymi Brujahami, czego Norwood był najlepszym przykładem. Budował sojusze, stawał się coraz większym ważniakiem i coraz więcej Spokrewnionych nawet spoza jego klanu zaczęło go respektować. Byli też tacy, którzy po prostu się bali, ale nie mówili o tym otwarcie, bo wstyd, a ci którzy nim gardzili robili to po cichu. — Wzruszył ramionami, wspominając o strachu kilku jednostek, które miały z Kurukiem do czynienia. Jeśli faktycznie nie miał problemu z pyskowaniem i spuszczeniem łomotu tam gdzie uważał to za konieczne, to nie było to szczególnie zaskakujące.
Sporo było takich, którym się ta sytuacja nie podobała. Tam gdzie było berło, tam korona drżała na wieści o wschodzącej gwieździe pośród Gangreli, która mogła zaburzyć ustalony porządek. Nie sugeruję tutaj, że z całą pewnością mieli oni z tym coś wspólnego, ale na pewno zaistniała sytuacja była im na rękę. — Inteligentni Kainici łatwo mogli wydedukować, że berło i korona odnosiły się do Arystokratów. I naturalnie, nie było zdziwieniem, że mogli oni zyskać na śmierci lidera Gangreli i jednoczesnemu ukróceniu politycznej aktywności Dzikusów.
Z kolei dla Czarowników nie robiło to raczej różnicy w żadną stronę. No ale wracając do tematu. Childe Skadi był cholernie twardym i sprytnym zawodnikiem. Ułożył się z Toreadorami na tyle dobrze, że znalazł sobie ciepłą posadkę jako Opiekun Elizjum. Nie była to mała rzecz, bo w tym momencie wreszcie stał się naprawdę znaną figurą na planszy, niemożliwą do zignorowania. Stale przebywał na 'dworze' pośród tej naszej śmietanki towarzyskiej i był znany przez wszystkich. Tutaj umacniał swoją pozycję wymieniając uściski. Posiadał wreszcie znacznie większe pole manewru i więcej swobody. Miał przy tym znacznie lepszy dostęp do informacji, bo sporo słyszał i sporo widział, zwłaszcza na etapie, gdzie wszyscy przyzwyczaili się już do jego stałej obecności i poczuli się nieco swobodniej, gdy na dobre zaakceptowali go jako lokalnego strażnika porządku. Dobrze spełniał swoje zadanie i nie miał problemu, żeby na kopach wynieść krnąbrnych Spokrewnionych, którzy łamali obowiązujące zasady i sprawiali problemy. — Swobodnie relacjonował polityczny rozwój Gangrela, który świetnie czuł się na arenie, biorąc udział w Jyhadzie równie aktywnie, co niejeden Ventrue. Trudno było znaleźć równie upolitycznionego Dzikusa co Kuruk, który prowadził swój klan ku zgoła innej przyszłości, niż większość tych samotników sobie układała. Wyjątkowo ciekawa była również sama kwestia jego wspomnianych audiowizualnych obserwacji. Wiedza mogła wszakże zapewnić kontrolę i władzę, ale potrafiła również zabić.
Widzicie, facet był cholernie ambitny. Może nawet zbyt ambitny, o czym świadczą jego wciąż nieznalezione prochy. Kombinował, czarował, a nawet i zastraszał. Nie dał sobie pomiatać i lubił ustawiać do pionu tych, którzy próbowali wchodzić mu w drogę. Miał skubaniec pazur, nawet większy i ostrzejszy niż nasza tutaj towarzyszka. Jego rosnące wpływy i posłuch powodowały, iż pojawiły się głośne spekulacje, czy w którymś momencie oficjalnie nie obejmie pozycji Primogena Gangreli. To znacząco poszerzyłoby jego kompetencje i otworzyłoby mu drogę do realizowania planów, z którymi chciał - prawdopodobnie - zasiąść przy stole Primogenu. No ale, czy faktycznie tak daleko sięgały jego ambicje, tego nie wie nikt poza jego przybocznymi. Są to tylko teorie i spekulacje, ale ja tam uważam, że coś było na rzeczy. Po co inaczej byłby ten cały cyrk? Z resztą, wyglądało trochę jakby czerpał pewną osobistą przyjemność z jego rosnącej pozycji i dobrobytu. — Obraz Kuruka przestał być tak krystalicznie czysty, mimo iż na taki właśnie kształtowali go pozostali. Miał swoje ambicje i plany, do których dążył, i chyba spodobało mu się to, gdzie udało mu się wspiąć, a także warczał w kierunku tych, którzy mu podskakiwali. Z taką postawą nietrudno byłoby mu narobić sobie masy wrogów, nawet jeśli był powszechnie szanowany i przez wielu lubiany. Stał się jednym z aktywnych graczy, więc nawet jeśli niechęć nie była powodowała bardziej osobistymi pobudkami, to komuś mogła przeszkadzać mu chociażby sama jego pozycja i siła przebicia.
No i cóż. Za sprawą jego aktywności i wpływów właśnie, Gangrele trzymały się zwarte i zorganizowane jak nigdy. Coraz częściej pojawiali się w Elizjum, czując się coraz pewniej przez wpływy i protekcję ze strony Kuruka, który dbał o to, by jego współklanowicze mogli czuć się w miarę komfortowo pośród elity. Tak jak w przypadku każdego wysoko postawionego wampira, to co robił niektórym było na rękę, a innym przeciwnie. No ale, w gąszczu tych wszystkich fałszywych uśmiechów, jakie wszędzie widać, trudno będzie określić kto jest kim, a w szczególności znaleźć tego, kto maczał palce w jego upadku. — Dzikusy na czerwonym dywanie były doprawdy niecodziennym widokiem. A skoro rzeczywiście zyskiwali taką swobodę i komfort egzystencji obok Arystokratów i innych, to rzeczywiście musiało to działać wielu nieumarłym na nerwy. Nie było wątpliwości co do tego, że musiał mieć pewne grono wpływowych nieprzyjaciół.
Zjednoczone pod jednym sztandarem Gangrele to był ciekawy ewenement. Gdyby faktycznie dorwali się do władzy, to przy takim zorganizowanym trybie działania mogliby bez problemu przechylić balans sił na stronę swoją i swoich najbliższych sprzymierzeńców. Pomyślcie sobie u ilu żyłka pękała na samą myśl o takim scenariuszu. Haha. — Łatwo było sobie wyobrazić jak wiele mogło się zmienić z Gangrelem w Radzie Primogenu nadającej kierunek i kształtującej przyszłość Spokrewnionych w Chicago. Ci którzy mogli na tym zyskać, z pewnością pomagali, by ta wizja się ziściła, a tym, których interes mógł na tym ucierpieć, na pewno dążyli do tego, by to powstrzymać i zapewnić Kurukowi porażkę. Komuś się powiodło.
Kiedy go załatwili, wszystko nad czym pracował legło w gruzach. Gangrele są przekonane, że stał za tym ktoś z Camy, może nawet z samej Rady Primogenu. Właśnie dlatego nalali na Wieżę z Kości Słoniowej i wycofali się do dziczy, obwiniając nas i pokazując jak bardzo mają nas wszystkich gdzieś. Na dobrą sprawę nieoficjalnie odcięli się od Camarilli, i bardzo możliwe, że jeśli faktycznie ktoś z szefostwa go kropnął, to może tak zostać już na dobre. W sumie będzie to samo jeśli sprawca się nie znajdzie, ale wtedy można się spodziewać dodatkowo niezłej rozróby jeśli Skadi dotrzyma słowa. — Sprawa cholernie śmierdziała, zwłaszcza że bardzo łatwo było winić Ventrue, którzy byli najbardziej oczywistymi podejrzanymi. Zbyt oczywistymi. Czy byliby tak głupi, by posuwać się do usunięcia Kuruka, wiedząc że właśnie na nich padłyby podejrzenia?
Ciekawe jak w ogóle udało się go zdmuchnąć. Miał trochę lat na karku, był z krwi Skadi i silny na tyle, że stał się alfą pośród swoich, a i nie miał problemu potrząsnąć innymi. Hmm. — Interesująca obserwacja. Być może ktoś go przechytrzył, wykorzystał w jakiś sposób jego pewność siebie. Skoro był tak silny jak się o nim mówiło, to zapewne trzeba było sporo, by go powalić i unicestwić. Albo sporo siły, albo sporo intelektu. Może nawet sporo jednego i drugiego.
Tak więc niebezpieczeństwo jest, bo ktokolwiek dał radę upierdzielić Kuruka, prawdopodobnie nie będzie mieć problemu z wami. Bez urazy. — Z jednej strony mogło to ukłuć w wampirze ego Niklasa i Eriki, ale z drugiej coś w tym było, choć obcy też dość mocno nie doceniał zdolności swoich rozmówców. Najwyższa ostrożność była jak najbardziej wymagana.
No i nie zapominajmy o fakcie, że coś jest mocno nie tak, skoro nawet agenci Nosferatu nie są w stanie nic konkretnego wywęszyć. Co jak co, ale jeśli Nosferatu są ślepi, to jest kurwa źle. — Wzruszył ramionami, wykrzywiając usta w nieco komicznym grymasie bezradności, z ledwością powstrzymując swój irytujący uśmieszek. Nie wyglądało na to, by rzeczywiście się szczególnie przejmował. Do wszystkiego podchodził z dystansem i traktował z humorem, co mogło nieco zbić z tropu, gdy poruszano poważne zagadnienia. Jeśli faktycznie był to Nosferatu w 'ludzkiej' skórze, to musiał mieć naprawdę sporo dystansu do siebie, jeśli traktował porażkę klanu na tej linii z taką lekkością.
Ale może po prostu szukają w złych miejscach i potrzeba kogoś ze świeżym spojrzeniem. — Popatrzał wymownie po dwójce Kainitów, którzy sami podjęli się rozwiązania tej tajemniczej śmierci. Pytanie tylko gdzie mieli zacząć? Sporo się dowiedzieli, ale wcale nieszczególnie dało im to jakiś konkretny kierunek, choć może zdołali wpaść na jakiś sensowny pomysł. Jeśli jednak tak się nie stało, to mogli spróbować dopytać się więcej od swojego tajemniczego informatora póki mieli taką sposobność.

Mimo rosnącej irytacji sposobem, w jaki obcy opowiadał o sprawie, Erika powstrzymała się przed nieprzyjemnymi komentarzami, choć nie było wątpliwości, że osobnik widział jaką powodował reakcję, i być może sprawiało mu to jakąś przyjemność.
Oczywiście, wampirzyca nie kryła niezadowolenia z faktu, iż Nosferatu polegli w próbie rozwiązania tej zagadki. Ta gęsta mgła tajemnicy otaczająca śmierć Kuruka była wysoce niepokojąca i toczyła wiele rozmaitych teorii.
Niklas poddał słowa przybłędy dogłębnej analizie, wysuwając swoje przypuszczenia i możliwe przyczyny upadku samca alfa Gangreli. Poruszenie kwestii możliwej opozycji w samym klanie było trafne, gdyż przeszłość znała wiele przypadków, gdzie wewnętrznoklanowe konflikty stały za ostateczną klęską niektórych liderów.
Nie było w klanie żadnej schizmy. Trzymali się razem jak jedna rodzina i żaden z nich nie wystąpiłby przeciwko drugiemu. Na pewno było kilku tych, którzy nie byli zainteresowani aktywnym wspieraniem Kuruka w jego sprawie, ale ci po prostu trzymali się z boku i egzystowali z dala od reszty tak jak dawniej. — Odpowiedział na pytania Drakenberga, negując jego teorię o możliwym wewnętrznym spisku. Jednak czy obcy mógł mieć co do tego absolutną pewność? Skoro Kuruk tak dobrze lawirował w politycznym mule, skoro miał lojalnych współklanowiczów i sprzymierzeńców poza nim, to doprawdy wiele by trzeba, by się go pozbyć. Lasombra był przekonany, że był to większy spisek obejmujący grupę zaangażowanych osób, i być może miał rację. Póki co wszystko na to wskazywało.
Ech, Kuruka nie dało się podporządkować ani kontrolować. Walczył hardo w końcu o to, by Gangrele stały na równi z innymi, a nie byli traktowani jak psy i popychadła, czy czyjeś pionki. — Butny i oporny, taki miał być Kuruk. Najwyraźniej nie wchodził w układy, które miałyby go uzależnić od kogoś innego.
Zazdrośni Toreadorzy? Bez dwóch zdań. Na pewno byli tacy, którzy chcieliby ciepłą i wygodną posadkę Opiekuna. Nikt się jednak z tym nie afiszował. A ten przeklęty łowca też mógł łapy przyłożyć, nie zaprzeczę. — Wampir nie zanegował kolejnych przypuszczeń Drakenberga, który kombinował i rozważał wszelkie możliwe opcje, a było ich wiele. Wiele z nich mogło też nakładać się na siebie, i wcale nie było powiedziane, że tylko jedna z tych ścieżek się przyczyniła do destrukcji lidera Gangreli.
O stary, nie mam bladego pojęcia jak głębokie były więzi między nimi, więc nie powiem ci, czy Skadi rzeczywiście mogła wyczuć śmierć jej childe. Radzę jednak nie myśleć o pytaniu jej o to wprost. — Najwyraźniej facet nie wiedział wszystkiego. Jednak trudno było się spodziewać, by posiadał zrozumienie osobistych relacji między sire i childe, zwłaszcza w przypadku Spokrewnionych, którzy w ogóle się ze swoją relacją nie afiszowali.
Jeśli chcecie punkt zaczepienia, to jedyne co mogę zasugerować to właśnie kontakt z przybocznymi Kuruka. Tylko ci dwaj Spokrewnieni, Zora i Bernard, mogą wiedzieć coś więcej na temat jego działań i wskazać jakiś kierunek. Problem w tym, że kurewsko trudno do nich dotrzeć. Nie zdają się być chętni do współpracy z Camarillą. Oni, chyba bardziej niż inni, obwiniają nas wszystkich za to co się stało. — Mimo iż nieznany krwiopijca podrzucił użyteczną wskazówkę co do dalszego planu działania, to wciąż można było odnieść wrażenie, że Erika i Niklas nie mieli za wiele, by wykonać kolejny ruch. Facet podumał przez chwilę, nim kontynuował.
Jest w sumie jeden gość, który zapewne miałby możliwość pomóc wam zaaranżować spotkanie, Toreador imieniem Mathias Pierce. Ale od razu wam mówię, że to raczej kiepski pomysł. Facet na sto procent wciągnie was w jakiś osobisty syf. To pieprznięty narcyz i egoista, no ale ma swoje dojścia i kontakty. — Proponując kontakt ze Spokrewnionym mogącym pomóc w dotarciu do dwójki Gangreli, nieumarły nie omieszkał ostrzec przed tym, w co Erika i Niklas mogą się wpakować, jeśli pójdą tą drogą.

Nieumarli nie byli w żadnym stopniu zachwyceni pomysłem wchodzenia w łaski kolejnego Spokrewnionego. Wystarczyło im, że dali się złapać w pułapkę zasług u nieznanego im wciąż Kainity, który zapewnił im garść informacji na temat Kuruka. Nie było im w smak wpadać w sidła kolejnego krwiopijcy, zwłaszcza iż Erika przekonana była o swoich możliwościach dotarcia do wspomnianej dwójki Gangreli, sama będąc jedną z nich. Drakenberg nie wykluczał ewentualnego skorzystania z pomocy Toreadora, jednak w tej chwili, tak jak i jego towarzyszka, on też wolał zdać się wpierw na jej więzi z klanem Dzikusów. Dopiero jeśli to miałoby zawieść, Mathias Pierce, jako awaryjna opcja, mógłby okazać się dla pary Kainitów użyteczny. Niklas, zastanowiwszy się nad tym, mógł oczywiście być świadomy, że chwilę wcześniej ani on, ani Erika, nie mieli punktu zaczepienia, o czym sami głośno mówili, i gdyby nie sugestia przybłędy, to pozostałoby im błądzenie w mroku.
Osobnik cicho się zaśmiał, reagując na komentarz Eriki o Toreadorze, ale nie odpowiedział na to. Cała trójka rozumiała sens i nie było potrzeby się w to zagłębiać. Teraz, kiedy wszystko zostało już powiedziane, obcy spojrzał po swoich rozmówcach.
No dobra, jak macie swoje opcje i sposoby, to tym lepiej. Działajcie. Znajdę was jak będzie po wszystkim. — Gdy już wampiry nie miały już nic więcej do dodania, ich gość wstał od stołu i z nieustępliwym uśmieszkiem lekko uniósł nakrycie głowy, żegnając się z towarzystwem, po czym zniknął gdzieś w tłumie.
Tym sposobem, w toku tej niespodziewanej dyskusji, okupionej zawarciem nieszczególnie pożądanej umowy z tajemniczym jegomościem, której koszt dopiero miało przyjść im poznać, udało się zdobyć trochę użytecznej wiedzy. Za jej sprawą, zostali skierowani w stronę ukrywającej się gdzieś w dziczy dwójki Gangreli, mającej wiedzieć więcej na temat działań ich dawnego przywódcy. Jednak skoro nie zamierzali na tym etapie kontaktować się jeszcze ze wspomnianym Toreadorem, to musieli pomyśleć nad innym sposobem dotarcia do celu. Erika niestety nie posiadała w Chicago żadnych znajomości, na które mogłaby się powołać, to też zdawałoby się, że jechała na tym samym wózku, co Drakenberg.

Wstępny plan samodzielnego znalezienia drogi do dwójki Gangreli szybko został porzucony, gdy Spokrewnieni zdali sobie sprawę z absurdu jakim było błądzenie po omacku. Oczywiście, pewnie prędzej czy później udałoby im się znaleźć jakieś poszlaki i bez pomocy, ale z pewnością byłoby to niezwykle trudne i czasochłonne, a w tym przypadku akurat wiele czasu nie mieli. Ani Niklas ani Erika nie posiadali pośród Chicagowskich Kainitów znajomości, które mogłyby pomóc im zbliżyć się do celu, dlatego skazani byli na obijanie się od wampira do wampira zaciągając kolejne zobowiązania.
Ta noc zapowiadała się na cholernie długą, a irytacji raczej nie miało brakować. Erika wpadła w śmiertelnie niebezpieczne zobowiązanie wobec Skadi, wykazując zainteresowanie tym śledztwem, by następnie wraz z Niklasem zaciągnąć się na zobowiązanie u bezimiennego, który zapewnił im w miarę klarowny trop. Teraz miało przyjść tej dwójce prosić kolejnego krwiopijcę o pomoc, co według zapewnień przybłędy także miało kosztować. Była to jednak jedyna sensowna decyzja, jaka pozostała im w tej dość trudnej sytuacji. Gangrelka nie miała jednak dość cierpliwości na gadaninę, dlatego wolała zostawić to Niklasowi, który zdawał się dobrze odnajdywać w dyskusjach, nawet takich które gotowały krew w żyłach.
Obydwoje ruszyli z powrotem do Elizjum, celem zasięgnięcia języka co do tego gdzie znaleźć wspomnianego Toreadora. Mathias Pierce miał doprowadzić ich do Gangreli, ale wpierw musieli znaleźć jego samego. Mieli wcześniej szanse pociągnąć za język chętnego do współpracy bezimiennego, ale teraz nie było go już nigdzie w zasięgu wzroku i nie wyglądało na to, by miał im się tam ponownie objawić. Po chwili przyglądaniu się nieumarłemu towarzystwu, Erika i Niklas poczęli główkować nad tym, kogo najlepiej było zaczepić. Moment głębszej analizy obecnego towarzystwa i sytuacji zapewnił Drakenbergowi pewną klarowność sytuacji. Już wcześniej była mowa o Primogen Toreador, i podczas gdy ciągnięcie jej za język w sprawie Gangreli mogłoby być mało owocne, tak kto lepiej, jak nie ona, wiedziałby na temat położenia jednego ze swoich.
Dało się ją wcześniej, w toku dyskusji z nieznajomym, dojrzeć kątem oka zmierzającą ku swojej loży, to też właśnie tam Lasombra i Gangrelka się udali. Mijając dyskutujących krwiopijców, gdzie pośród niektórych z nich udało im się pozyskać pewną niepożądaną uwagę, przez co musieli znosić ciągnące się za nimi spojrzenia. Docierając powoli do loży, gdzie można było dojrzeć elegancką, ludzko wyglądającą Primogen klanu Róży, nie dało się nie spostrzec ilości ludzi, czy też wampirów, którymi była w danej chwili otoczona, głęboko zaabsorbowana żywą dyskusją ze swoim towarzystwem liczącym dobry tuzin osobników. Niklas z Eriką stanęli z boku, dając cichy, ale wyraźny sygnał, że pragną pomówić ze Spokrewnioną, czekając cierpliwie na właściwy gest z jej strony.
Nie minęła dobra chwila, a wzrok Irène Celeste Lévêque zwrócił się ku wyczekującej dwójce, a ściągnięta przez nich uwaga zainteresowała także jej rozmówców, którzy zmierzyli przybyłych od stóp do głów. Drakenberg mógł rozpoznać wśród nich Louvenię Duclair, której głos znany był chyba wszystkim wampirom w mieście. Primogen Toreador siedziała z nogą założoną na nogę i kieliszkiem vitae w dłoni, zapraszająco spoglądając na Kainitów, którzy przerwali jej rozmowę. Nastała naturalna wymiana wstępnych uprzejmości, gdzie od przybyłych oczekiwało się należytej etykiety.
Witajcie. — Irène powiodła wzrokiem po obojgu, utrzymując na twarzy delikatny uśmiech. Jej wzrok zatrzymał się na Niklasie.
Niklas Theodore Drakenberg. Minęło trochę czasu, odkąd mieliśmy przyjemność pana tu gościć, czyż nie? Jest mi niezmiernie miło być świadkiem pańskiego powrotu do ciepłego, bijącego serca Chicago, jakim jest La Liberté. — Czy rzeczywiście była zadowolona z powrotu Drakenberga, nie sposób było określić, aczkolwiek zdecydowanie było w interesie Kainity o takim statusie trzymanie trzody blisko i w zasięgu wzroku. Najistotniejszym było oczywiście to, że zauważyła jego dłuższą nieobecność. Przeniosła swój wzrok na Erikę, porzucając na moment swój subtelny uśmiech i odstawiając kieliszek na stolik.
Eriko, przyjmij proszę moje kondolencje. Wieść o tragedii jaka cię spotkała była doprawdy szokująca. Odrażająca jest myśl, że to jedna z nas ośmieliła się tego dopuścić. — Nie dziwił fakt, że wiedziała już o historii, którą przedstawiła Księciu w ramach obowiązkowej wizyty jako gość w jego domenie. Była w końcu jedną z najbardziej wpływowych Spokrewnionych.
Szanuję twój upór Eriko. Niewielu może pochwalić się przetrwaniem dokonanego nań amarantu. — Dodała. Prawdą było, iż niewiele było przypadków, gdzie ofiara diabolizmu uzyskiwała kontrolę nad ciałem napastnika. Być może pewien szacunek Erice się należał, skoro jej siła woli była tak silna. Choć z drugiej strony, być może Elisabeth była słaba i dlatego przegrała tę walkę. Mogło się Erice zwyczajnie poszczęścić właśnie przez to, ale nikt nie będzie w stanie już na to odpowiedzieć. Po krótkiej wymianie zdań kobieta przeszła do sedna, zadając oczywiste pytanie.
Powiedzcie mi teraz proszę, co was do mnie sprowadza? — Primogen oparła się wygodnie i, złączywszy palce dłoni, oczekiwała na odpowiedź swoich gości.

Zagrożenie ze strony wampirów Sabbatu pojawiało się zawsze, ilekroć Drakenberg wychylał łeb ze swojej kryjówki. Nawet teraz, w toku tego śledztwa, do którego się podłączył, musiał pamiętać o tym, by regularnie oglądać się przez ramię i dbać o to, by nieprzyjaciel nie trafił na jego ślad. Było to nader istotne szczególnie teraz, gdy dwójka Krzykaczy robiła wokół Lasombry tyle zamieszania i kładła mu kłody pod nogi. Jedyną realną szansą na walkę z wrogiem była bliska współpraca z Camarillą, będąc właśnie tam, w Elizjum, i obwieszczając swoje zaangażowanie w sprawę członkowi rady Primogenu. Obecność Primogen Lévêque w danej chwili była zbawienna, gdyż dla Kuruka, pełniącego rolę Opiekuna Elizjum, musiała ona być jednym z bliższych kontaktów, co właściwie gwarantowało jej współpracę.
Powitanie Niklasa spotkało się z grzecznym odbiorem ze strony obecnego towarzystwa w postaci subtelnych skinięć głowami. W toku swojej przemowy postawił się w roli pomocnika, a nie przewodzącego śledztwu, potencjalnie odciągając od swojej głowy gilotynę, która w przeciwnym razie mogła nad nim zawisnąć w razie niepowodzenia. Mimo wszystko to on miał teraz głos, podczas gdy sama Erika wyraźnie zirytowana gadaniną, woląca podjąć jakieś realne działanie, pozwoliła swojemu towarzyszowi przejąć pałeczkę w dyskusji. W końcu jego zdolności socjalne i dyplomatyczne były widocznie na wysokim poziomie, co czyniło go idealnym w tej roli.
Irène z uwagą wysłuchała gościa, który obwieścił cel swojej wizyty.
To chwalebna postawa, panie Drakenberg, Eriko. Doceniam zainteresowanie i zaangażowanie w tę sprawę, szczególnie iż Kuruk był nam bliski. — Odpowiadając, kobieta spojrzała po obojgu, kładąc otwartą dłoń na piersi na krótką chwilę. Zastanawiając się, można było poniekąd dać wiarę jej słowom, biorąc pod uwagę rolę Kuruka jako Opiekuna Elizjum.
Rada będę wskazać wam drogę, jeśli ma to pomóc w znalezieniu sprawcy tej zbrodni. — Dodała, oferując dwójce Spokrewnionych swoje wsparcie.
Mathias Pierce, w istocie, miał swego czasu kontakt z klanem Gangrel, choć trudno mi rzec jak sprawy się mają obecnie. Możliwe jest jednak, że będzie w stanie pomóc wam nawiązać z nimi kontakt. — Proszę, przybłęda nie kłamał. To były dobre wieści. Oznaczało to, że Niklas i Erika mogli potencjalnie w stosunkowo niedługim czasie do nich dotrzeć. To jest, pod warunkiem, że ten cały Mathias nie okazałby się nazbyt problematycznym informatorem.
Pozwolę powiedzieć więcej o Mathiasie mojemu drogiemu Arthurowi, który utrzymuje z nim dobry kontakt. Arthurze? — Odwróciła głowę do stosunkowo młodo wyglądającego, eleganckiego mężczyzny siedzącego po jej prawej stronie, posyłając do niego zapraszające spojrzenie.
Z przyjemnością, Primogen. — Odparł ciepłym, czarującym głosem, któremu towarzyszył równie sympatyczny uśmiech. Wreszcie skierował swój wzrok w stronę Lasombry i Gangrelki.
Nasz drogi Mathias Pierce jest rzeźbiarzem i kuratorem sztuki. Regularnie urządza różnorodne, doprawdy wspaniałe, wystawy w sercu miasta. — Było słychać zachwyt w głosie mężczyzny, gdy mówił o wystawach Toreadora.
Dzisiejszego wieczoru miała miejsce jedna z nich. Nie jestem w stanie niczego obiecać, ale możliwym jest, że jeszcze go tam zastaniecie, jeśli się pospieszycie. — Kontynuował, wspominając o realnej szansie na spotkanie Pierce'a tej nocy.
Zapiszę dla was adres galerii, co byście nie błądzili. — Przeszukał wewnętrzną kieszeń swojej marynarki, wyciągając z niej nieduży notes wraz z piórem wiecznym. Położył otwarty notes na znajdującym się przed nim stoliku i, po otwarciu pióra, począł spisywać na nim adres, by po chwili oderwać zapełnioną kartkę i wręczyć ją Lasombrze. Adres prowadził do budynku w The Loop, gdzie miała mieścić się galeria nieumarłego rzeźbiarza z klanu Róży.
Proszę bardzo. Mathias może wydawać się nieco surowy, ale niech was to nie zniechęci. W głębi duszy to wspaniały artysta z zamiłowaniem do życia i ludzi. — Zakończył uprzejmością i komentarzem na temat natury rzeźbiarza. Gdy skończył, na powrót głos zabrała Irène.
Dziękuję ci, Arthurze. — Primogen i jej podopieczny wymienili się uprzejmymi spojrzeniami, nim jej wzrok wrócił do dwójki stojących przed nią Kainitów.
Ufam, iż ta wiedza będzie waszej dwójce użyteczna i pomoże uzyskać potrzebne wskazówki. — Pewnie rzekła, unosząc nieco głowę i przypatrując się dwójce, jakby w oczekiwaniu na to, co jeszcze mogli chcieć powiedzieć, lub o co pragnęli zapytać przed wyruszeniem w drogę do swojego celu.

Należyta postawa i uprzejmości wobec głowy klanu Róży i jej towarzystwa sprawiły, iż dyskusja ta była formalnością. Dyplomatyczne zdolności Lasombry znacznie ułatwiły zadanie i można było mieć nadzieję, iż podobnie uda się przeprowadzić rozmowę z Pierce'em.
W rzeczy samej. Nie zwlekajcie. Eriko, panie Drakenberg. — Lekkim skinięciem głowy Primogen pożegnała swych gości.
Opuszczając salę Elizjum, a następnie budynek klubu La Liberté, mijając śmiertelną burżuazję, Erika wyraźnie okazała swoje niezadowolenie potrzebą rozmówienia się z rzeźbiarzem. Nie miała cierpliwości do tych salonowych pogaduch i trudno było ją winić, szczególnie w tym przypadku. W końcu jeśli bezimienny przybłęda miał rację, to przed dwójką Spokrewnionych czekała realizacja jakiejś cholernej przysługi. Była to, w najlepszym przypadku, strata czasu, ale był to niestety jedyny konkretny trop jaki mieli, tak więc nie mogli go zignorować. Zapowiadała się pracowita noc.
Wkrótce nieumarli dotarli do stojącego nieopodal, w ciemnej uliczce, automobilu Drakenberga i ruszyli w stronę galerii.

| przejście do Galerii Sztuki w The Loop