To nie było miejsce dla takich jak Adams. Elizjum może i zapewniało bezpieczeństwo wszystkim wampirom, ale bezklanowcy byli mimo wszystko pogardzani. Szykana i obelgi pojawiały się przeważnie tylko za plecami, w ciszy szeptów, ale jednak dało się odczuć w jaki sposób inni Spokrewnieni patrzyli na młodego cienkusza. Nawet jeśli wprost nie mówili, co o nim myśleli, to dawali subtelne tego znaki.
Nie było jednak innego wyboru. Jeśli chciał coś zrobić i zapewnić Vincentowi jakiekolwiek dowody swojej użyteczności, która była jedynym, co utrzymywało go przy nieżyciu, musiał zasięgnąć języka pośród tych pijawek. Cała ta elegancja, ten szyk i uśmiechy, to był fałsz. Sala pełna ambitnych kombinatorów, którzy uściskiwali sobie ręce, w drugiej dłoni trzymając nóż, skutecznie zniechęcała. David nie był taki jak oni. Co jednak, gdyby jego sytuacja była inna? Gdyby był pełnej krwi Spokrewnionym, a nie niechcianym wyrzutkiem? Czy też krakałby jak te wrony i stałby się taki jak reszta? Ah, głowa mogła boleć od tego. Lepiej było skupić się na tym, po co przyszedł i wracać do siebie.
Od czego jednak zacząć? Kogo zaczepić? Patrząc po obecnych w pomieszczeniu krwiopijcach, trudno było określić z kim były szanse nawiązać wspólny język i wydobyć jakieś informacje.
Chwila, a któż to? Ten facet wyglądał znajomo. Brodacz stojący przed dwójką siedzących pod oknem krwiopijców. Gospodarza rozpoznawał. Był to facet, którego każdy musiał poznać, przybywając do tego miejsca, czy tego chciał, czy nie. A ta kobieta? Też miała znajomą twarz. Była kimś ważnym, to na pewno. Ale ten brodacz… Wyglądał zupełnie jak… Oczywiście! Wyglądał trochę inaczej w świeżych ubraniach, ale to musiał być on. Tej twarzy nie da się pomylić z żadną inną. To był napastnik, który zaatakował Adamsa, gdy minionej nocy pożywiał się w klubie.
Co za parszywy zbieg okoliczności! Akurat w tę noc, gdy David wybrał się tutaj, musiał tutaj być też ten szaleniec.