Czarnoskóry pokiwał głową twierdząco w odpowiedzi na słowa weterana.
To nie w porządku, że tacy ludzie jak ty zostają na lodzie. Powinieneś mieć do końca życia zapewnioną godziwą emeryturę i dach nad głową. Ah, szkoda gadać. — Machnął ręką zrezygnowany. Wiedział, że mógł sobie gadać, ale był zbyt małym człowieczkiem, by cokolwiek móc zmienić. System był jaki był, i w efekcie tego ciężko pracujący ludzie lądowali na zimnej ulicy.
Dziesięć dolców? Hmm, ciężko. Ale chwila, wiesz co? Zostaw mi swoje stare ubrania i tę dychę, to styknie. Jeśli moja żona je dopierze, to jeszcze się komuś później przysłużą. — Była to jakaś oferta. Bo w sumie nie mając grosza przy duszy co Gene zrobi z tymi starymi lumpami? Sam ich nie doczyści. No, szkoda by tylko było tej naszywki na ramieniu kurtki. Chociaż może był sposób, by ją odzyskać albo odkupić kiedyś te ciuchy.

Pogodzenie się z utratą swoich dotychczasowych ubrań przyszło Diogenezowi dość łatwo. Stosunkowo proste nieżycie przyzwyczaiło go do skrajnego minimalizmu, co widać było po jego ogólnym wyposażeniu. Na pytanie wampira, czarnoskóry poprawił okulary i zbliżył się do ramienia, gdzie widniała pamiątka weterana.
Hmm, była ręcznie przyszywana z tego co widzę. Nie powinno być problemu. Daj mi ją i zaraz się tym zajmę. — Odparł z uśmiechem. Chociaż tyle mógł zrobić dla pozbawionego dachu nad głową dawnego wojskowego.
Nie minęło dużo czasu. Sprawnie przejechał nożyczkami przez nici, które łączyły naszywkę z samym odzieniem, nie powodując żadnych uszkodzeń. Gdy skończył, wręczył Maddoxowi jego pamiątkę, którą będzie mógł potem przyszyć do nowo nabytej kurtki.
Spokrewniony zapłacił za towar, przekazując sklepikarzowi dziesięć dolarów (-$10.00) oraz oddając stare, brudne i zmoczone ubrania tak, jak to uzgodnili.
Mogę jeszcze ci jakoś pomóc? Potrzebujesz jakiegoś zajęcia, albo miejsca gdzie mógłbyś się zatrzymać? Stosunkowo niedaleko jest jeden ośrodek, gdzie dostaniesz ciepłe jedzenie i miejsce do spania. — Chcąc jeszcze jakoś okazać dobre serce, siwy mężczyzna wspomniał o pracy, choć nie było wątpliwości, że była to groszowa sprawa. W kestii funduszy może warto było uderzyć do Hectora następnym razem, jak się spotkają. Wykonał w końcu dwie roboty, choć może nie do końca. Można było mieć nadzieję, że Ukryci rzucą jakimś groszem, bo w kieszeni Diogeneza pobrzękiwały już tylko pojedyncze monety.

Udało się Maddoxowi zachować przynajmniej coś z jego przeszłości. Jeden element, który przypominał mu o jego dawnym życiu. Wszystko dzięki dobremu sercu sprzedawcy tego małego sklepiku.
Mężczyzna oczywiście podał swojemu klientowi adres ośrodka. Znajdował się kilka przecznic dalej w jednym z budynków, a więc potencjalnie w miejscu, gdzie mógłby przespać dzień. Gene dowiedział się przy okazji, że nie zadają tam zbędnych pytań, zwłaszcza jeśli miało się przeszłość militarną.
To była długa noc. Pełna emocji. Od pościgu przez hotel, aż po tłuczenie na śmierć zdziczałych śmiertelników w kontenerze, kończąc na najbardziej prozaicznej czynności, jaką było kupowanie ubrań.

Prawdopodobnie w niedługim czasie Diogenez miał otrzymać wreszcie dostęp do komputera, a w związku z tym również i do sieci SchreckNetu, mogąc wreszcie komunikować się ze wszystkimi lokalnymi Nosferatu, których raczej nie było zbyt wielu. Pozostawało czekać na sygnał od Hectora.
Nie minęło dużo czasu, aż Maddox znalazł budynek z czerwonej cegły, gdzie funkcjonował ośrodek dla bezdomnych. Jego zewnętrzne ściany zdobiły miejscami wysmarowane sprejem obelgi pod adresem tutejszych bywalców. Było widać, że ściany były myte i szorowane już kilka razy, co znaczyło, że to nie pierwszy taki incydent. Na zewnątrz stała dwójka bezdomnych, ciepło odzianych mężczyzn, którzy palili papierosy w trakcie pogawędki.
Wnętrze było skromne. Charakteryzowało się ciasnotą, ale również względną czystością. W głównym pomieszczeniu znajdowały się dwa rzędy piętrowych łóżek oraz kilka stolików w wolnej przestrzeni pomiędzy nimi, gdzie można było usiąść i zjeść. Informacja na ścianie mówiła o kuchni i regularnych posiłkach, a także o prysznicu, z którego można było skorzystać. Znaczna większość miejsc do spania była zajęta. Kilkoro śmiertelników krzątało się po pomieszczeniu, nie mogąc zasnąć.
W tej publicznej przestrzeni brakowało jednak bezpiecznego miejsca dla Nosferatu, gdyż znajdowały się tu okna, przez które za dnia mogły wpadać promienie słońca. Wędrując jednak po wnętrzu budynku, wampir natrafił na mało odwiedzany, ciemny korytarz, który prowadził do schodów, którymi dostać się można było do kotłowni. Raczej rzadko tam ktokolwiek zaglądał. Jakby załatwić jakiś materac i zadbać o to, by nikt nieproszony nie mógł wejść do środka, to mogło by to być całkiem dobre miejsce do przeczekania dnia. Do czasu, aż znajdzie się coś lepszego, posłużyłoby to za całkiem znośne schronienie.

Ukrycie się z dala od wzroku śmiertelników było kluczowe. Ośrodek sam w sobie nie chronił Spokrewnionego w żaden sposób, choć pozwalał wtopić się w tłum. Pomieszczenie za metalowymi drzwiami, poniżej poziomu parteru, miało ogromny potencjał spełniać swoje zadanie, pod warunkiem, że uda się znaleźć klucz do zamka, który zapewniłby Ukrytemu prywatność i bezpieczeństwo. Wszelkie wygody spadały, póki co, na dalszy plan.
Ktoś oczywiście musiał mieć klucz, pytanie kto. Nie było tu pomieszczenia służbowego, pomijając samą kuchnię. Nikt nie dbał zbytnio o zabezpieczenia w miejscu, które było domem dla najuboższych, otwarte dla wszystkich o każdej porze dnia i nocy. Nie było tam nic wartościowego, co można było ukraść. Ludzie pracujący w ośrodku dbali najpewniej tylko o jedzenie dla mieszkańców oraz o spokój, wzywając policję w razie problemów z kłopotliwymi jednostkami.
Prowadząc drobne, lokalne śledztwo, Diogenez odkrył, że pracownicy nie posiadają tego klucza. Okazał się on być w posiadaniu jednego z bezdomnych mieszkańców tego ośrodka i nic nie wskazywało na to, by miał go oddać w ramach dobrej woli. Wyglądało na to, że właściciele nie mieli pojęcia o tej sytuacji. Nic z resztą dziwnego, skoro kotłownia wyglądała, jakby nikt nie zaglądał tam od długiego czasu. Diogenez chcąc zapewnić sobie komfort bezpiecznego, dziennego snu w tym pomieszczeniu, musiał w jakiś sposób dogadać się ze śmiertelnikiem będącym w posiadaniu klucza.

Założenia nieumarłego mogły mieć swoje odbicie w rzeczywistości, acz nie było co do tego pewności, gdyż to zakrawałoby wręcz o niekompetencję. Miejsce to nie było najwyższych lotów, ale też nie wyglądało na to, by zajmowali się nim ludzie o zaniżonym ilorazie inteligencji. Nie zmieniało to jednak faktu, że poruszanie się po tym miejscu było dość łatwe.
Śmiertelnik w posiadaniu klucza zdradził w rozmowie, że lubił kiedyś spędzać czas w kotłowni, gdy miał do tego dobre towarzystwo. Czy mowa była o jakimś dobrym kumplu, którego tam poznał, czy o kobiecie, nie sposób było wyczuć. Nie mniej, był bardzo bezpośredni w kwestii ceny klucza, który Gene chciał dopaść w swoje szpony.
Bezdomny trzymał nieumarłego w niepewności przez chwilę, nim obwieścił, że w zamian za klucz chce, by Diogenez opowiedział o swoim życiu. Nie zdawkowo, bez emocji i z niechęcią, a w taki sposób, by mężczyzna mógł poczuć, że tam był i sam to przeżył. Była to wyjątkowo nietypowa transakcja, pozornie łatwa do zrealizowania, jednakże pozory mogły mylić.

Dało się zauważyć z jaką uwagą i zainteresowaniem staruszek słuchał opowieści Diogeneza. Jakby ktoś czytał mu wciągającą książkę, z tym, że wydarzenia, o których opowiadał wampir, miały miejsce naprawdę. Wzloty i upadki może nie zapisane na kartach historii, ale powtarzane nielicznym.
Śmiertelnik przeżywał przygody i sukcesy Maddoxa, a także jego ból, spowodowany odniesionymi stratami. Można było odnieść wrażenie, że momentami z trudnością powstrzymuje łzy. Albo tak bardzo przejął się opowieścią Ukrytego, albo sam nosił w sercu ból, o którym Maddox mu przypomniał.
Rzeczywiście, Spokrewniony przywrócił dawne wspomnienia swojemu słuchaczowi, co sam potwierdził. On również miał rodzinę i dzieci, które już dorosły. Nie mógł przy nich być i patrzeć jak dorastają, czego nie mógł sobie wybaczyć. Ale z drugiej strony rad był, że nie musiały go oglądać w takim stanie, leżącego na dnie. Powstrzymał się przed szlochaniem. Może popuści emocje, gdy będzie sam i nikt nie będzie widzieć jego słabości, a może zakopie wspomnienia i skupi się na swojej szarej codzienności.
Mężczyzna szczerze podziękował za opowiedzianą historię i oddał Maddoxowi klucz do kotłowni bez żalu. Zapewnił nieumarłego, że to jedyny klucz do tego pomieszczenia, a także że nikt tam nie schodzi, o ile nie dochodzi do jakiejś awarii, a to raczej się nie zdarza.
Tym sposobem Nosferatu uzyskał, przynajmniej tymczasowe, schronienie zapewniające mu bezpieczeństwo przed promieniami światła słonecznego, gdzie mógł wracać u kresu każdej nocy bez obaw o odkrycie przez śmiertelników (+Klucz do Kotłowni, +Schronienie).