Choć dla samej wygody kusiło, by podjechać pod klub swoim autem, tak po raz kolejny wybór padł na taksówkę. Nie powstrzymywał ją oczywiście brak miejsc, gdyż w końcu już dziś bez krępacji mogła pchać się na te, zarezerwowane dla personelu. Bardziej chodziło o to, że jeździła gratem, a jeśli miała stać się twarzą tego miejsca, to nie mogła przynosić mu wstydu. Ubrana nieco bardziej oficjalnie, aniżeli ostatnio, po raz kolejny wymijała kolejkę. Widząc znajomą twarz na bramce uśmiechnęła się jedynie, nie próbując nawet zatrzymać się do kontroli. Widziała, że wpuści ją bez problemu a jeżeli dostał nowe informacje od swojego obecnego przełożonego, to tym bardziej nie miała się o co martwić. Była kilka minut przed czasem, lecz dziś nie zamierzała kazać swojemu nowemu partnerowi czekać. Nie miała pewności, jak wiele spraw będą mieli do omówienia i ile zajmie zabawa w papierach a przecież im szybciej skończą, tym lepiej. Poza tym ciekawość i ekscytacja całym przedsięwzięciem nie schodziła z umysłu róży nawet na moment, więc ruszyła w stronę schodów, całkowicie wymijając dancefloor. Domyślnie zakładała, że spotkają się tam gdzie ostatnio, to też pokierowała swój krok do konkretnej loży.

Gdy pracownik wskazał jej biuro, ta natychmiast przeniosła na nie swój wzrok. Powiedzieć, że oczy jej się zaświeciły, to jakby nie powiedzieć nic. Już stąd wyglądało wspaniale, więc jak wspaniale musiało wszystko wyglądać z jego wnętrza? Podziękowawszy swojemu przyszłemu pracownikowi, natychmiast ruszyła do wskazanego punktu. Widząc ochroniarza nawet na moment nie zwolniła kroku. Nie chciała w żaden sposób okazywać słabości, ale oczywiście próba przestawienia go siłą, także nie wchodziła w grę. Stanęła więc przed nim w całej swojej okazałości wystarczająco blisko, by mógł poczuć jej perfumy, lecz wystarczająćo daleko, aby nie musiał patrzeć w dół, by obejrzeć jej sylwetkę. Po otrzymaniu zielonego światła, niezwłocznie weszła do środka. W pierwszej kolejności nie szukała wzrokiem Elijah’a, lecz badała każdy zakątek tego pomieszczenia. Jej zmysł estetyki pragnął zaspokojenia, a jeżeli miała nazwać to miejsce mianem “swojego”, musiała z góry ustalić, co będzie chciała zmienić. W końcu jednak skończył się czas na takie zabawy i należało poszukać spojrzeniem faktycznych osób, dla których tu przybyła. – Dobry wieczór.

Słysząc zaproszenie, uśmiechnęła się na moment nieco szerzej, by po wesołym podziwianiu, zająć miejsce przy biurku. Nie spodziewała się jednak tego, że aura niepokoju tak nagle uderzy ją w twarz. Całe to miejsce z pewnością emanowało potęgą, klasą i prestiżem, ale siedząc naprzeciwko arystokraty, zaczynała czuć się… gorsza? Niegodna? Sylwetka mężczyzny emanowała niezrozumiałą, choć z pewnością zasłużoną wielkością. Szukając jej źródła, mimowolnie zerknęła na obraz, zdając sobie sprawę, że jest on częścią tej porażającej opowieści. Do tego ta rzeźba, która zaglądała w głąb jej duszy, rozbijając jej przybraną maskę jak młotek orzecha. Przez moment zastanawiała się, czy to był na pewno dobry pomysł aby tu przychodzić, lecz kiedy cichy instynkt sugerował jej wycofanie, płonące ambicje i rządza wielkości nie pozwoliły jej odstąpić nawet na krok. Tym razem wygrała było to dobre zwycięstwo, albowiem świadomość pewnych rzeczy, natychmiast podsunęła jej obawy, jakoby była właśnie bombardowana jakąś z dyscyplin. Był to stały atak, który chyba… nie! Który z pewnością potrafiłaby skontrować. To byłoby jednak bardzo niewłaściwe. W końcu to mógł być przecież test, czy faktycznie da radę oprzeć się komuś, kto próbowałby wyrwać jej ten klub siłą. Poza tym, jeżeli nie miała racji, to mogłaby poważnie zaszkodzić swojej reputacji. Chociaż nie było to proste, musiała dalej się temu opierać. Musiała grać. Musiała udawać, że wszystko jest w porządku. – Muszę szczerze przyznać, że design naprawdę wbija w fotel. - Jej głos brzmiał tak jak powinien lecz tylko jego właścicielka wiedziała, że musi przykładać się do jego używania bardziej, niż zwykle. – Ale zgaduję, że mamy sporo do zrobienia, więc nie będę wykorzystywać twojego czasu na opowiadanie o meblach. - Oprawszy dłonie na podłokietnikach podciągnęła się nieco głąb siedziska, by móc się swobodnie wyprostować. By wyglądać na trochę wyższą. By mieć w razie czego swobodny dostęp do biurka.

Gdy plik z dokumentami znalazł się przed jej nosem, jedynie fakt, że zamarła, pozwolił jej utrzymać kamienny wyraz twarzy. Czuła, jak jej serce przyspiesza. Jak puls wzrasta. Jak na jej twarzy robi się gorąco. Oto i on. Cyrograf. Na ten moment wciąż była wolną osobą, próbowała więc zachować spokój tłumacząc sobie, że może odejść w każdej chwili. Czytając uważnie każdą kolejną stronę, coraz bardziej docierało do niej, że czyta mistyczny język, zwany w ogólnych kręgach prawniczym bełkotem. Znajome wyrazy plątały się w jej umyśle a pozornie proste, acz przekombinowane zdania, uderzały takimi oczywistościami, że raz po raz gubiła ich sens. W końcu jednak doszła do numerów, z pewnością celowo napisanych w ten sposób, by rozszyfrowanie ich nie było zbyt banalne dla szarego zjadacza chleba. Co tu się dziwić. Przecież była doświadczona. Znała się na tym. Psia mać. Ignorując tęsknotę, za byciem głupiutką blondyneczką w elizjum, po raz kolejny przewróciła papier. Musiała dobić do końca, choćby tylko po to, by nie zdradzić się, iż ów dokument ją przerasta. Nawet mimo podejrzeń, że Tyrell mógł wiedzieć o tym od początku. Nareszcie jednak dobiła do końca. Odłożywszy papiery z powrotem na biurko, sprawiała wrażenie gotowej do złożenia podpisu. Czuła, że powinna. W końcu to była jej wielka szansa. Własny klub. Szansa na duże dochody. Prestiż wśród spokrewnionych w elizjum jako młoda i ambitna neonatka. Kto wie? Może nawet dostałaby za to przyspieszony awans na Ancialle? No. Może to raczej po skończeniu oficjalnego posterunku. Ale i tak szansa była! A to wszystko za jeden, mały, maleńki, malusieńki podpiski. Potencjalna cena mogła być ogromna, ale w końcu skróty nigdy nie były tanie. Winda na szczyt, przy minimalnym wkładzie własnym. Z pewnością będzie musiała stawać na głowie, by mieć w kieszeni nieco więcej, ale przecież taką się pokazała. Jako kogoś, kto dokona rzeczy niemożliwych. To było pieprzone wyzwanie, któremu ONA mogła sprostać. Dłoń bez grama wahania ruszyła po długopis. Chwyciwszy go i czując jego chłód uniosła go nieco do góry i zdjęła nakrętkę. Aby mieć pewność, że wielki akt, mający za moment mieć miejsce nie będzie niewypałem, chwyciła po jedną z karteczek, leżących w podajniku na biurku. Jej przyszłym biurku. W jej własnym biurze. W jej własnym klubie. Rozpisując długipis, zerknęła na Elijaha kątem oka. Nie przejmowała się tym, że uśmiech zniknął z jej twarzy jakoś w połowie czytania. To, jak się szczerzyła i tak pewnie nic dla niego nie znaczyło. Delano po raz kolejny miał racje. Pod butami spokrewnionych było wystarczająco miejsca, aby upchać ją tam całą. – Konkretne wymagania. - Powiedziała spokojnym głosem, wciąż niezdradzającym zdenerwowania. Na szczęście. – Wspominałeś jednak, że poprzedni zarządca nie do końca radził sobie tak, jak tego wymagałeś a biorąc pod uwagę, że oczekujesz konkretnych rezultatów już w ciągu pierwszych trzech miesięcy, muszę poprosić o wgląd w sprawozdania finansowe z ostatnich sześciu miesięcy. Jeśli mam po kimś sprzątać, chcę wiedzieć jak źle jest, zanim podpiszę się pod tym własnym nazwiskiem. - Długopisik zamiast być ostatecznym narzędziem pieczętującym jej los, dość niespodziewanie zmienił się we wskaźnik, ułatwiający róży malowanie myśli. Czas głupoty i naiwności skończył się, kiedy została sama. Chociaż wiedziała, że coś w przeczytanych właśnie dokumentach mogło jej umknąć, to wciąż podjęcie wyzwania wchodziło w grę. Bezmyślnym jednak byłoby brnięcie w nie na ślepo. W końcu istniała przecież szansa, że klub jest tak obciążony, że poprawa jego sytuacji zajęłaby kolejny rok. – Chciałabym też porównać je z innym sprawozdaniem z wcześniejszego okresu, który jesteś gotów nazwać „udanym”. - Nieprzyjemnie ciężko było ignorować to, jak ta dziwna rzeźba wręcz karciła ją za stawianie oporu. Toreadorka jednak miała zbyt dużo do stracenia, aby tak bez zastanowienia sprzedać swoją duszę. Poza tym kto wie – może to, że zamiast po raz kolejny udawać wszechpotężną, podeszła do tematu poważnie, zagra na jej korzyść. To było kolejne, ukryte ryzyko. Ventrue lubili ponoć profesjonalizm i chłodne podejście… z drugiej strony jednak nienawidzili nieposłuszeństwa.

Dziewczyna nie komentowała jego wspaniałej dobroduszności i możliwości wglądu w dokumenty. Prawda była bowiem taka, że w pewien sposób musieli na siebie liczyć. Niezależnie od wszystkiego Elijah musiał przecież chcieć, aby JEGO klub przynosił MU pieniądze. Nie miał absolutnie żadnych korzyści z tego, że wpuściłby nieświadomą niczego Kendrę na minę i po prostu patrzył, jak lokal przynosi straty. Świadomość bycia trybikiem w czyjejś maszynie nie była dobra, ale równocześnie szansa na bycie użyteczną odsuwała na bok potencjalnie skrajnie złe intencje arystokraty. Nie było dobrze. Nie było też źle. Lokal zdecydowanie szedł w dół, ale wyglądało to bardziej jak naturalne zaniedbanie, aniżeli nagle skruszone nogi giganta. Czy wiązała się z tym jakaś historia? A może poprzedni, ludzki właściciel zwyczajnie przestał dawać radę dźwigać to brzemię? W równaniu wciąż było zbyt wiele niewiadomych, aby cokolwiek sensownie spekulować, lecz jedno było pewne. To było do zrobienia. Cena zysków była duża, ale dostawała na start gotowy lokal z pełnym personelem i renomą. Do tego szansa na zaistnienie wśród krewnych. Szansa na zaimponowanie Ventrue. Możliwość stworzenia posterunku. Wypełnienie składanych hucznie obietnic. Przez moment patrząc jeszcze na cyferki w sprawozdaniach, widziała co musi zrobić. Czy była jednak na to gotowa? Nie. Chyba nikt by nie był. Pierwszy krok jednak należało uczynić, to też ponownie układając długopis w pozycji “do pisania”, zaczęła składać autografy w miejscach wskazanych przez swojego nowego partnera... nie. Nie ma co się oszukiwać. Swojego nowego szefa. – Iii już. - Powietrze wypłynęło lekkim strumieniem z jej ust, jakby zrzuciła wielki ciężar z serca. Był to jednak jedynie kolejny fragment spektaklu a stres, powodowany wszystkim dookoła nie planował przecież od tak ustępować. – Rozumiem, że dostanę swoją kopię, prawda? - Sztuczny uśmiech znów zawitał na twarz toreadorki, gdy świadomie zadawała oczywiste (przynajmniej dla niej) pytanie.

Jak to mówią, kości zostały rzucone. Decyzja została podjęta i jeżeli teraz nie rzucił się na te papiery, żeby je rozszarpać, to umowa, która podpisała faktycznie wejdzie w życie. W głowie dziewczyny kłębiła się jedna, prosta myśl... “oby było warto”. Chwytając wręczone klucze, poczuła jak faktycznie coś w jej życiu się zmienia. Dopiero teraz zaczynała czuć się jak poważny gracz a te funkcjonalne kawałki metalu nadawały świetną symbolikę, jakoby były to klucze do nowego rozdziału. Oczywiście musiała to na moment odstawić na bok, albowiem nie była jeszcze sama. Kendra musiała odstawić na bok inspiracyjną nutkę z nadzieją, że ta nie wyparuje do czasu, aż zostanie sama. Widząc, jak ten wyciąga ku niej dłoń, ta oczywiście zrobiła to samo. Spodziewając się oczywiście chłodnego uścisku kontrastującego z jej ciepłą skórą, ścisnęła dłoń Tyrella mocno i pewnie. Nie na tyle, by bawić się w jakiś bezmyślny pokaz siły fizycznej, lecz aby pokazać, że naprawdę nie straciła grama pewności siebie. – Myślę, że w dobrym smaku będzie, jeśli będę ci towarzyszyć podczas gdy ty, przekażesz im nowe wieści. - W głowie Kendry chodziło przede wszystkim o to, by uniknąć dziwnego oznajmiania, iż teraz to ona tu rządzi. Z drugiej strony gdyby wszystkim samodzielnie zajął się artystokrata, mogłaby powstać spora ściana między nią a zespołem.

Ogromny ciężar, który wręcz spadł z barków Kendry, gdy tylko wstała z tego przeklętego miejsca, był nie do opisania. Czując się wolna od jego wpływu, mimowolnie pozwoliła sobie na uśmiech, zerkając jeszcze raz – tym razem z góry – na zimne, nieprzeniknione, metalowe ślepia. Cokolwiek to było, nie było naturalne. Wielokrotnie przecież obcowała już z wszelkiej maści przenikającą sztuką, ale to coś? To coś emanowało zarówno zepsuciem jak i potęgą. Patrząc na nią teraz, dostrzegała jej walory, śmiało mogąc nazwać ją wybitnym dziełem sztuki. Gdyby miała coś takiego w swoich dłoniach, z pewnością dużo łatwiej mogłaby prowadzić „trudne” rozmowy biznesowe. Liczyła więc w duchu, że ten łamacz dusz, jest integralną częścią wyposażenia biura. Na co z resztą się zapowiadało, gdy wychodzili. W końcu wciąż tam była. Wciąż czekała na kolejne ofiary, gotowa poddać testom ich siłę woli. Podążając za Ventrue, zamieniła się niejako w gąbkę na informację. Każda informacja, o której mówił, miała przecież tylko ułatwić jej prowadzenie przybytku. Przy swoich pracownikach, starała się oczywiście zrobić jak najlepsze wrażenie. Mieszkanka pewności siebie oraz względnie przyjaznego usposobienia miały pokazać im, że trafiają w ręce kogoś, kto wie co robi i dobrze się nimi zajmie. Raczej nie miała zbyt wielu pytań, wychodzących poza poznawczy small talk. Z faktu, że arystokrata także wiedział, co powinien jej przekazać, nie musiała zawracać sobie głowy pytaniami o banały. Co jak co, jego przygotowanie robiło wrażenie. Wręcz jakaś część jej osoby czuła, iż ten naprawdę na nią liczy – już nawet abstrahując od oczekiwań zarobkowych. Czy on także liczył na owocną współpracę? Czy istniała szansa na to, że i on ma przyjazne intencje? Cóż. Istniała. Jakaś tam. Gdzieś tam. Kiedy znajdowali się w pokoju ochrony, dziewczyna pozwoliła sobie na zerknięcie na kamery. Dobrze było wiedzieć, w jakich miejscach i ona powinna uważać na swoje zachowanie. Mimo wszystko najbardziej interesowało ją to, czy ochroniarze mają jakikolwiek wgląd na JEJ biuro. W końcu gdy doszli do końca podróży, przyjęła ochoczo ostatnią dawkę informacji, przytakując głową na znak, że wszystko rozumie. – Wszystko jasne. To miejsce ma naprawdę ogromny potencjał. Miło będzie móc postawić je na nogi. - Biorąc pod uwagę ogrom auto-promocji, którą do tej pory sprzedawała, raczej kolejne motywujące słówko nie mogło zaszkodzić. – Jedyne o co jeszcze mogłabym zapytać, to czy mamy tu jakieś wyjście awaryjne na wypadek, gdyby nasi nieprzyjaźni sąsiedzi raczyli nas odwiedzić. - Toreadorka nie ukazywała grama obaw, w końcu sama nigdy nie miała bezpośredniego kontaktu z Sabatem. Mając jednak na uwadze śmierć swojego stwórcy, wiedziała, że nie jest to wymyślona historyjka jak na przykład tydzień koszmarów czy inni przedpotopowcy. Należało się z nimi liczyć a w przypadku braku takiego miejsca jak to, brak planu ucieczki jakimś tunelem czy czymś podobnym, aż prosił się o kłopoty.

Faktycznie klub nie sprawiał wrażenia jakiegoś nad wyraz kiepskiego. Wręcz przeciwnie. Tyrell zaprezentował go podobnie, jak sama Ambrelash zaprezentowała się przed nim – czyli całkiem nieźle. Dobrą wieścią było w takim razie, że klub był w stanie sam się prowadzić i wychodzić na zero, ale jeżeli miała na tym zarobić, wiedziała, że będzie zmuszona do wyjątkowej kreatywności, aby ściągnąć więcej, chętnych do wydawania pieniędzy klientów. Miała już w głowie kilka pomysłów, lecz wolała nie dzielić się z nimi bezpośrednio z Ventrue. Z resztą – przecież jego i tak musiały interesować tylko wyniki. – W takim razie myślę, że wiem już wszystko. - Powiedziała tonem mocno sugerującym nadejście ostatniego etapu ich dzisiejszego spotkania. – Nie będę już dłużej cię zatrzymywać. Dziękuję, że poświęciłeś mi tą chwilę i pokazałeś co, jak i gdzie. Jestem pewna, że nie pożałujesz tej decyzji. - Twarz róży wykrzywiła się podobnie jak podczas ich pierwszego spotkania. Nie miała już żadnych pytań i zupełnie szczerze, chętnie na własną rękę pogrzebałaby jeszcze w biurze, zapoznając się z fakturami, przychodami i innymi rzeczami, na które od tej pory będzie musiała mieć jakiś wpływ.

Gdy mężczyzna ostatecznie zdecydował ruszyć do wyjścia, aż do końca trasy mógł czuć na sobie wzrok neonatki. Dopiero kiedy zniknął za drzwiami, ta kilka razy ciamknęła, stopniowo akceptując fakt, że to naprawdę się zaczęło. Weszła do gry. Choć wciąż była płotką wśród ryb, tak przynajmniej nie była planktonem a to już coś. Ignorując fakt, że oddała swój los i swoją renomę w zamian za możliwość pracy, było całkiem nieźle. Ale taki był ten świat. Ciężko było zbudować dom bez kredytu a co dopiero ustawić się na całą wieczność. Nie mając do końca pewności od czego powinna zacząć, postanowiła ponownie ruszyć do biura. Jakież to było przyjemne uczucie, móc otworzyć je własną parą kluczy. W pierwszej kolejności pokusiła się na opuszczenie zasłon. Chciała być sama. Naprawdę sama. Mając już pewność, że nikt niepowołany nie będzie jej obserwował, sprawdziła wyjście ewakuacyjne, o którym wspominał Tyrell. Widząc, że faktycznie nie będzie zamknięta w pułapce odetchnęła z ulgą. Samo biuro było świetne, choć zupełnie nie w jej stylu. Mało kolorów. Mało życia. Owszem, nie można było odmówić mu majestatu i ewidentnej, specyficznej aury, lecz obiecała sobie, że jeżeli przetrwa okres próbny i następna umowa będzie lepsza, pokusi się, by zmienić je pod siebie. W końcu nadszedł też moment konfrontacji. Stojąc przy biurku z ciekawością zbliżyła się do figurki, która tak usilnie świdrowała jej umysł podczas rozmowy. Niesamowita rzecz i chyba najlepszy prezent, jaki mogła dostać w gratisie. W końcu nadszedł moment prawdziwego świętowania. Znajdując się po drugiej stronie biurka rozsiadła zerknęła z bliska na wielki, majestatyczny obraz, który także od tej pory przestanie być wrogiem, a stanie się sojusznikiem. Nie przeciągając już dłużej, zajęła miejsce, zasiadane do tej pory przez arystokratę. Widząc, jak malutkie wszystko było z tej perspektywy zrozumiała, iż każdy – nawet najmniejszy ruch jej brwi podczas czytania umowy był widoczny. Przez moment nawet zwątpiła, czy była w stanie nad sobą panować tak bardzo, jak myślała, lecz teraz to nie miało znaczenia. Opierając kark o oparcie zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech, jakby chcąc dostroić się do tego miejsca. To była nowa rola. Kendra Ambrelash. Manager. Bizneswoman. To był ten moment, gdy należało nakreślić nową postać. Wczuć się w nią. Uczyć się ją grać. Jaka powinna być teraz? Kim powinna się stać, by jak najlepiej poprowadzić cały biznes? Z pewnością nie wypadało wyskakiwać pobawić się na parkiecie. Szkoda. Pracownicy z pewnością byli przyzwyczajeni do konkretnego sposobu zarządzania i skoro to działało, nie należało tego zmieniać. O ironio. Czy najlepszym sposobem na prowadzenie lokalu było granie Ventrue z kijem w…? – Proszę nie… - Dźwięczny głos dziewczyny rozbrzmiał potężnie w cichym pokoju, nawet pomimo tego, iż starała się powstrzymać napływ śmiechu. Po otwarciu oczu wyciągnęła z torebki etui z lusterkiem, by zaraz rozstawić je na biurku. Skoro musiała zmienić twarz, to przecież należało wiedzieć na jaką. Wciąż mając w głowie obraz mężczyzny, który jeszcze przed chwilą decydował o jej „losie”, starała się odzwierciedlić jego oszczędną grę twarzy, co samo w sobie nie było trudne, lecz równocześnie nie było wystarczające. Rzeźba. To ona była działem, wycelowanym prosto w jej twarz. To jej nieprzenikniony wzrok tak bardzo ją przytłaczał. Autrytet. Moc. Groza. Tak. Czuła to. Spoglądając w oczy dziewczyny w lustra dostrzegła, jak maluje się w nich wielkość. – Nie. - Ton toreadorki brzmiał jak taki, który natychmiast ściąga na ziemię. Kiwnęła głową w auto-aprobacie, po czym rozluźniła twarz. Parę razy pobawiła się dziwnymi minami, jakby chciała rozgrzać się jeszcze bardziej. Opowiadając mały, spontaniczny monolog fabularny z twarzą przyjaznej różczyżki, stopniowo przechodziła zarówno głosem jak i mimiką do fragmentu, w których były kolce. Cała masa kolców. Śmiertelnie groźnych i niebezpiecznych kolców. Patrząc we własne odbicie zaczynała czuć dyskomfort i nutkę strachu, jak wtedy, gdy siedziała przed figurą. To było to. Znalazła TĄ minę i z przyjemnością dodała ją do kolekcji. Dla pewności, że ma nad nią kontrolę, powtórzyła proces jeszcze kilka razy. Do tej pory przekonywała do siebie ludzi urokiem osobistym, ale tutaj potrzebowała mocnych kart. Wchodziła w okres, w którym nie wszyscy będą jej przyjaciółmi i dobrze było mieć w rękawie asa sytuacje różnej maści.

Wątek zakończony