---

---

Powoli i cierpliwie, Serket realizowała swoje plany. O ile miasto nie spłonie i Wieża nie upadnie, Spokrewniona miała, teoretycznie, nieograniczony czas na realizacje swoich celów. Wszystko jednak należało przemyśleć i przeanalizować gdzieś we względnym spokoju, z dala od zgiełku wampirzych dyskusji, czy w ogóle jakichkolwiek dyskusji, nieumarłych czy śmiertelnych. Mogłoby się wydawać, że znalazła idealne miejsce. I faktycznie, tak się zdawało. Nie była tam sama. Ludzi było znacznie więcej, niż mogłaby się spodziewać. Co więcej, w pewnym momencie, gdzieś poza uwagą Serket, zbliżył się do niej obcy i przekazał jej kopertę z listem.
Wiadomość była krótka, ale rzeczowa, a bliski sercu wampirzycy znak symbolizował jak ważne było stawienie się w podanym miejscu i czasie przez obcego. Kim był i czego chciał? Nie było nawet podstaw do domysłów co do tożsamości osobnika, ani celu tego spotkania. Nie wzywałby jednak Serket, gdyby nie było to ważne.
Docierając na miejsce kilka minut przed czasem, oczom nieumarłej ukazał się budynek z brunatnej cegły i terakoty, otoczony z dwóch stron bambusowym i sosnowym lasem z pobliskiego parku. Wyglądał obecnie na opuszczony, o czym świadczyły zabite deskami oraz zaklejone ogłoszeniami okna. Widać było jednak ślady aktywności. Bardzo możliwe, że koczowali tu bezdomni, albo jakiś margines społeczny. To miejsce zdawało się wręcz zapraszać wszelki najgorszy element.
Nie było problemu z wejściem do środka, acz stan wnętrza wołał o pomstę do nieba. Obraz nędzy i zapomnienia dominował zmysł wzroku i węchu. Spod pozrywanych, odpadających tapet, można było zobaczyć gołe cegły i kruszącą się zaprawę. Tylko w kilku miejscach znajdował się na ziemi jeszcze jakiś kawałek wyblakłego dywanu. Reszta pewnie została zabrana, skradziona, wyniesiona, tak jak i lampy, czy żyrandole, które nie zostały potłuczone lub zniszczone.
To pozbawione nadziei miejsce nie budziło żadnych pozytywnych emocji. A jednak ktoś zaprosił tam Serket. Puste korytarze pozostawały ciche. Usłyszeć można było jedynie jakiegoś gryzonia, przebiegającego od ściany do ściany, czy buszującego w ich wnętrzach.
Docierając do głównej sali tego zapomnianego przez Boga teatru, kobieta ujrzała zwieńczenie tego smutnego przedstawienia. Sala była całkowicie zdemolowana. Ściany zdobione były przez farby, spreje i odchody. Scena dawno została pozbawiona kotar, a miejsc na widowni nie zostało za wiele, gdyż wiele krzeseł zostało po prostu wyrwanych lub wykręconych. To był naprawdę nieprzyjemny widok.
Pośród tego wszystkiego, na jednym z wciąż funkcjonalnych i czystych siedzeń, siedział mężczyzna. Błyszcząca, łysa głowa ukazywała niemalże hebanową skórę. Osobnik o smukłej sylwetce nie pasował do tego miejsca, będąc odziany w, nie należący raczej do tanich, grafitowy garnitur, spod którego wyłaniał się prosty i pozbawiony zagnieceń, podobnie jak sam garnitur, kołnierz białej koszuli. Czarnoskóry nieznajomy siedział wyprostowany i w bezruchu, z łokciami opartymi o, o dziwo wciąż całymi, podłokietnikami i z uniesionymi dłońmi złączonymi palcami, gdzie te wskazujące stały na baczność, oparte o siebie.
Czekał. Oczekiwał.

Patrząc po tym, w jak opłakanym stanie był ten budynek, można było się zastanawiać jakie to miejsce miało znaczenie dla tego nieumarłego, skoro postanowił zorganizować spotkanie właśnie tam. Możliwe, że wkrótce Serket otrzyma na to odpowiedź. Póki co należało zacząć od powitania. Dopiero wtedy otworzą się drzwi na właściwą wymianę zdań.

Tak właśnie będzie, nie ma co do tego wątpliwości. Trwająca Gehenna jest zwiastunem jego powrotu. — Odpowiedział na powitanie pozbawionym emocji głosem, podnosząc się z krzesła i robiąc krok w stronę Spokrewnionej.
Teraz stał przed nią w całej swej okazałości. Zdecydowanie ponad przeciętnego wzrostu, czarnoskóry osobnik, którego chłodny wzrok przeszywał Serket na wskroś. Stanął przed nią, na poziomie pasa łącząc opuszki palców skierowanych ku ziemi, patrząc jej prosto w oczy.
Jesteś punktualna. To cecha, którą głęboko sobie cenię. Czas pozostaje dla nas wszakże istotnym zasobem, zasobem którego nie zwykłem marnować. — Przemówiwszy ponownie, użył już lokalnego języka. Akcent Setyty zdradzał jednak jego, z punktu widzenia choćby Amerykanów, egzotyczne pochodzenie.
Gabriel Sousa. Operuję w tym regionie już od bardzo długiego czasu, wypełniając wolę Seta. Twoje przybycie do Wietrznego Miasta, jak je zwą niektórzy, było pewną niespodzianką. Nie była ona jednak rozczarowująca, widząc twoją aktywność oraz znając twoją reputację, Serket. — Przedstawiwszy się, zdradził iż spędził w tym mieście całkiem sporo czasu, a nawet to, że obserwował jej działalność w Seattle.
Czy wiedziałaś, że ten teatr miał kiedyś pewną wartość oraz funkcję dla lokalnych Spokrewnionych? — Objął wzrokiem sufit, podnosząc przy tym palec wskazujący i, zakręciwszy nim delikatnie w powietrzu, kontynuował.
Wiele lat temu służył im jako miejsce spotkań. Ściany tego miejsca niejednokrotnie słyszały wydawane przez Księcia edykty, a scena przyjęła prochy pewnej liczby wampirów łamiących ich tradycje. Ten czas dobiegł jednak końca, a Nippon Kan dokładnie odwzierciedla obecny stan Camarilli. — Sousa przekazywał krótką lekcję historii budynku, wskazując otwartą dłonią na zniszczoną scenę. Można było dzięki temu pojąć, dlaczego wybrał to miejsce na spotkanie.
Ten stan rzeczy, jak i również twoja obecność podparta jasnym dowodem na to, iż twoja reputacja jest w istocie zasłużona, sprawiają iż rad jestem z twojej obecności tu i teraz. — Gdy przemawiał, chwaląc Serket, ta mogła zdać sobie sprawę, że imię Setyty w którymś momencie padło z ust Samiry, gdy omawiały temat działalności w Ameryce. Z tego co udało jej się zapamiętać, miał to być wiekowy oraz oddany sługa Sutekha, mający swoją świątynie gdzieś w tym rejonie, ale Serket nigdy nie spodziewała się, że może osobiście na niego trafić. Cóż, technicznie to nie trafiła na niego, a została przez niego zaproszona. Z jednej strony, był to pewien honor. Z drugiej jednak, oboje mogli poszczycić się pewną reputacją, więc przyjemność była zapewne obopólna.

Władcza, dominująca aura jaką emanował Gabriel Sousa była mocno odczuwalna. Był to wampir, którego oczy zdradzały dekady, jak nie stulecia doświadczenia w służbie Seta. Jego postura, ubiór, a nawet sposób w jaki się wypowiadał, umacniały odczucie, że jest osobnikiem poważnym i konkretnym, działającym z rozwagą i konkretną strategią.
Ci którzy nie są świadomi jego wartości, pozostaną jego sługami, ledwie egzystując od zmroku do świtu, podczas gdy my wykorzystujemy każdą noc, każdą godzinę i każdą minutę na naszą korzyść. Raduje mnie twe zrozumienie tego stanu rzeczy. — Odpowiedział wyraźnie zadowolony słowami kobiety, która okazała się być pilną studentką, aktywnie wykorzystującą zdobytą wiedzę.
Twoja Sire podjęła właściwą decyzję, nie zdradzając mojej obecności w Seattle. Jest w pełni świadoma tego, iż preferuję operować z ukrycia, i ujawniam się jedynie wtedy, kiedy sam uznam to za konieczne i warte mojego czasu. — Kontynuował z pewną surowością w głosie. Podczas gdy imię tego Wyznawcy pojawiło się w rozmowie z Samirą, tak rzeczywiście nie ośmieliła się ona zdradzać szczegółów na temat dokładnego miejsca pobytu Gabriela Sousy, ani tym bardziej celu jego obecności.
Jeśli taka będzie wola Seta, twoja obecność okaże się pomocą, nie utrudnieniem. — Słowa mężczyzny zdradzały jasny przekaz. Chciał z błogosławieństwem Seta zrobić z Serket użytek.
Na kontynencie. Mhm. Nie. W żadnym razie. To moje oczy i uszy obserwowały twoje poczynania w tym mieście, dlatego jesteś mi znana. — Zaprzeczył skali, jaką słowa Serket sugerowały w odniesieniu do jej reputacji. Obserwował ją, prawdopodobnie odkąd tylko przybyła do miasta. Kto wie jak wiele zaobserwowały jego oczy i jak wiele słyszały jego uszy. Niewątpliwie miał wielu agentów rozsianych po Seattle, co pozwoliło mu pozostać dobrze poinformowanym.
Gabriel odwrócił się w stronę sceny i powolnym, spokojnym krokiem ruszył w jej kierunku, sygnalizując, by Said dotrzymała mu kroku.
Nie minie wiele czasu, nim staniesz się zaufanym Rodzinie elementem. Wiem że zbliżyłaś się do jednego z lokalnych Spokrewnionych. Ta kobieta wydaje się być wschodzącą gwiazdą, mogącą być nader użytecznym narzędziem w nadchodzących nocach. Co możesz mi o niej powiedzieć? Jak rozwinęły się wasze relacje? — Sousa zdawał się mieć wiarę w możliwości Serket i ufał, że zdoła owinąć sobie tutejszych nieumarłych wokół palca. Rzeczywiście bardzo dużo wiedział na temat jej poczynań, co zapewne nie było zaskoczeniem jeśli spędził dużo czasu budując swoją sieć wpływów we Wietrznym Mieście.
W istocie, zamierzam wykorzystać twoje umiejętności. Jest w tym mieście coś niezwykle wartościowego, na czym zawiesiłem moje oko już lata temu. Pozyskanie tego jest pragnieniem Króla, a więc i moim. — Mężczyzna był bezpośredni i nie krył swoich zamiarów. Serket Said miała być jego kluczem, a może narzędziem, do pozyskania czegoś co miało dla niego ogromną wartość. Musiało być to też coś, czego nie mógł zdobyć samodzielnie, ani przy pomocy swoich agentów. Nawet jeśli miał taką możliwość, to zdecydował nawiązać kontakt z kobietą z tych, czy innych względów.
Wszystko wskazywało na to, że Sousa czekał, aż Serket okaże swoją ciekawość. Chciał wiedzieć, że nieumarła pragnie pomóc, nawet nie znając jeszcze szczegółów zadania, jakim chciał ją pobłogosławić.

Obecność i aura Gabriela motywowały Serket, która miała silne aspiracje, by dojść do tego poziomu co on, czy nawet, a może i w szczególności, Samira. Wszakże była to dwója Setytów o wysokiej klasie, szerokiej wiedzy i niemałych umiejętnościach. Warto było dążyć do takiego statusu.
Nie mam co do tego żadnych wątpliwości, Serket. — Stojąc z boku, kobieta mogła ujrzeć rosnący uśmiech Gabriela, który zadowolony był z chwalebnej postawy młodszej wampirzycy.
Ah, wyśmienicie. Wygląda na to, iż znalazłaś się w dobrym miejscu i we właściwym czasie. Wykorzystanie tej Spokrewnionej umożliwi ci zbudowanie i ustabilizowanie własnej pozycji w Camarilli. Podążaj więc dalej tą ścieżką. Wyraźnie widać, iż przyświeca ci nad nią Set. — Wyłącznie głupiec nie zauważyłby jak wielki potencjał miała droga obrana przez Serket Said. Naturalnie, Gabriel Sousa nie był głupcem. W jego słowach rozbmrzmiewała nie tylko aprobata, ale i błogosławieństwo.
Miasto to jest domem dla wyjątkowego stworzenia. Istoty o tak czystym sercu, tak niewinnej i pełnej blasku, że nawet śmierć i odrodzenie we krwi nie były w stanie odebrać ani stłamsić jej głęboko zakorzenionego człowieczeństwa. — Opisując ów istotę, Sousa przemawiał z zachwytem w głosie, przymykając oczy i gestykulując dłonią w taki sposób, jakby delektował się samym wyobrażeniem tej niewinnej istoty. Ah, ta rozkosz była niemalże odczuwalna w powietrzu. Wampir chciał, by Said widziała oczyma wyobraźni to co on, i by razem z nim przeżyła to uniesienie.
Czystość tak klarowna jest to i silna, że przeniknęła nie tylko jej duszę, ale również i ciało, sprawiając iż wygląd jej przyrównać można do statuty z alabastru, tak biała jest jej skóra i włosy. — Mówił więc o Spokrewnionej o białej skórze i białych włosach. Brzmiało to jak naprawdę niecodzienny widok, niczym z bajki. W końcu otworzył oczy i zwrócił głowę w kierunku Serket.
A imię jej… Michelle. Michelle Mould. Dziewczę to wciąż jest młode. Piękno jej, ku uciesze Sutekha, zachowane zostało w perfekcyjnym momencie. Teraz ten kwiat czeka na nas. Na to, by uformować ją wedle Jego woli i uczynić ją Jego lojalną wybranką. — Brzmiał jakby mówił o realizacji misji życia. Prawda była taka, że sukces akurat w tej kategorii misji zawsze potrafił spowodować wzruszenie i nieopisaną radość nawet u najstarszych spośród Wyznawców Seta.
Ty, bardziej niż ktokolwiek z nas, masz szansę pomyślnej realizacji tego celu, operując obecnie, z widocznymi już sukcesami, na lokalnym dworze Camarilli i mogąc bezpiecznie zbliżyć się do tego niewinnego dziewczęcia. — Poważny i surowy sposób wymowy powróciły. W głosie Sousy wciąż czuć było jednak ciepło, a nawet nadzieję. Wampir powierzył Serket niebagatelną misję, którą mogła swobodnie realizować równolegle do swoich prowadzonych w tym samym czasie działań.

Zasady panujące w Camarilli promowały dosyć niezdrową rywalizację, czego Serket dowiedziała się od Samiry, a także sama mogła zaobserwować. Tam Spokrewnieni kierowali się nierzadko osobistymi pobudkami, a nie autentycznymi zasługami dla sekty. Przychylność jednego ze Starszych czasami wystarczyła, by kariera Kainity poszybowała do góry.
Czas pokaże. Przyznam jednak, iż rad jestem słyszeć o twoich sukcesach. — Nie potwierdził, ani nie zanegował wpływów Króla. Zadowolony był jednak z owoców pracy Serket.
W pierwszej chwili, Sousa uniósł brwi w reakcji na śmiech kobiety, jednak słysząc co ma do powiedzenia, również unosząc nieco kąciki ust.
Hmm. To rzeczywiście niemałe, choć bardzo pozytywne dla mnie zaskoczenie. Działaj wedle tempa, jakiego wymaga sytuacja. Nie mam zamiaru cię pospieszać w tej kwestii. Nie chcemy jej w żadnym razie przestraszyć. Myślę, iż sama jesteś świadoma, że proces przekształcania i werbowania tak niewinnych dusz wymaga czasu. — Wampir wykazał się zrozumieniem, którego nie mogło mu brakować, zważywszy na doświadczenie i świadomość tego, w jaki sposób przebiegają takie procesy.
Subtelnie pokiwał głową na słowa Serket o zaszczycie, jaki ją spotkał. Jej postawa zadowalała starszego Wyznawcę. Kobieta zainteresowana ciekawostkami na temat sytuacji w Seattle, zwróciła się do Gabriela, mając nadzieję, że zdradzi jej użyteczne informacje, które pomogą jej w realizacji zadania.
Z pewnością masz świadomość jak wiele terenów Seattle zostało przejęte przez Ostrze Kaina, więc ten temat możemy pominąć. Istotnym jest, iż Camarilla jest wewnętrznie rozdarta. Podczas gdy Starszych spotyka Ostateczna Śmierć, inni zbroją się i kryją w swych fortecach, a pozostali całkowicie zapadają się pod ziemię, młodzi Spokrewnieni wyciągają szpony po wpływy, władzę i kontrolę, nawet kosztem stabilności sekty i egzystencji swoich stwórców i Starszych. Niechciany konflikt z grupą Anarchów dodatkowo ogranicza im pole manewru. — Szkic sytuacji w mieście wydawał się rysować Camarillę w bardzo niekorzystnej sytuacji. Może nawet i na przegranej pozycji, sądząc po tym jak niewiele terenów Wieża jeszcze kontrolowała. Mężczyzna kontynuował.
Jak się domyślasz, jest to nam bardzo na rękę. W obecnej sytuacji, Camarilla gotowa jest przyjąć pomoc i wsparcie od każdego, kto ją zaoferuje. Nasza pomoc stanie się nieodzowna. Niewątpliwie uznają nas za zło konieczne, gdy za naszą sprawą zyskają jakąkolwiek, nawet minimalną przewagę nad swoim wrogiem. Będzie ich to kosztować wiele, ale nie będą mieli wyjścia, jak zgodzić się na nasze warunki. — Niczym rycerze na białych koniach, Wyznawcy Seta mieli wkroczyć do Seattle i uratować Camarillę przed nieuchronną klęską. Oczywiście, że nie będą ufać Setytom. Będą ich, w najlepszym wypadku, tolerować. Jednak nie będzie mieć to znaczenia tak długo, jak biznes będzie się kręcić i klan pod patronatem Sutekha będzie zerpać z tego zyski oraz rozwijać swoje wpływy, na stałe owijając się wokół Wieży i stając się częścią conocnej egzystencji lokalnych Spokrewnionych.

Cierpliwość była cnotą, jedną z niewielu, którymi cechowali się Wyznawcy Seta. Wymagała tego nie tylko ich działalność i biznes, ale również, a może i przede wszystkim, wiara. Choć nie wszyscy pokładali wiarę w samego Seta tak mocno, jak choćby Gabriel Sousa, to jednak wszystkich wiązała wiara w klan i jego motywacje.
Nie mam wątpliwości, że poradzisz sobie z tym zadaniem. — Słowa Sousy były motywujące i budujące. To, czy były szczere, to inna kwestia. Faktem było, iż zależało mu na sukcesie Serket.
To fascynujące, czyż nie? Camarilla, tak po prawdzie, jako jedyna sekta, czy organizacja w ogóle, jest najbardziej podzielona spośród wszystkich dzieci nocy. Miała ona zapewnić bezpieczeństwo i stabilizację. Tymczasem, wewnątrz trwają nieustające spory, które na przestrzeni wieków kosztowały egzystencję wielu prominentych Spokrewnionych. — Setki lat działalności Camarilli pokazywały jasno, gdzie leżał problem tej sekty. Pęknięcia w strukturze Wieży były na tyle wielkie, że Setyci mogli swobodnie przez nie przeniknąć i wykorzystać okazję na swoją korzyść.
Hmm. Jak wspomniałem wcześniej, czas to istotny zasób, a na tę noc wykorzystaliśmy go dostatecznie dużo. Oboje mamy jeszcze wiele do zrobienia. Czy pragniesz zadać mi jakieś pytanie, nim wrócimy do swoich zajęć, Serket? — Gabriel spojrzał na kobietę pytająco, przekrzywiając nieznacznie głowę. Czas w istocie naglił, a starszy Setyta miał zamiar wykorzystać resztę nocy skupiając się na swych obowiązkach.

Brak głębszego rozeznania się w lokalnej polityce nie powstrzymał kobiety przed dokonaniem pewnych obserwacji oraz podzieleniem się swoimi spostrzeżeniami ze starszym.
Doskonale powiedziane. Absolutnie w punkt. Camarilla jest stlae rozrastającym się tworem, który pożera sam siebie. Nieustannie odbywająca się destrukcja i odrodzenie… Przywodzi coś na myśl, czyż nie? Uroboros. — Symbolika zjadającego własny ogon węża znajdowała swoje odbicie w egzystencji i działaności tej sekty. Głebiej się nad tym zastanawiając, można było dostrzec te niuanse w sposobie, w jakim funkcjonowała Camarilla.
Nie widzę przeszkody w tym, by podzielić się z tobą tymi informacjami. Proszę. — Czarnoskóry Setyta wyciągnął z wewnętrznej kieszeni swojej marynarki niewielkie, czarne ze skórzanymi oraz złotymi elementami, etui. Otwarł je i wyciągnął z niego czarną wizytówkę, podając ją kobiecie. Widniały na nim, wytłoczone złotymi napisami, imię i nazwisko mężczyzny oraz jego numer telefonu, nic więcej.
Moja świątynia umiejscowiona jest w sąsiedztwie First Hill, w Muzeum Starożytnych Piasków. Ufam że znajdziesz do niej drogę. — Niepozorna nazwa, niepozorne miejsce, które sugerują powiązanie z Egiptem. Dla wtajemniczonych może to być nawet głębsza sugestia. Serket wiedziała teraz gdzie się udać, by spotkać się z mężczyzną. Miała również do niego numer telefonu, co sugerowało, iż był za pan brat ze współczesną technologią i środkami komunikacji. Musiał być, skoro jego ramiona sięgały tak daleko, a jego oczy i uszy były w całym mieście.
Do następnego spotkania. — Pożegnał się, kładąc dłoń na klatce piersiowej i pochylając głowę. Nieumarła, wychodząc z teatru, zauważyła stojącego pod budynkiem wypolerowanego, czarnego mercedesa, obok którego stała dwójka mężczyzn o ciemniejszej karnacji, z których przynajmniej jeden na pewno był pochodzenia środkowo-wschodniego. Czekali na kogoś, najpewniej na Gabriela. Zarejestrowali obecność kobiety, gdy opuszczała teren. Najwyraźniej Sousa miał zarówno szofera jak i ochronę. Zapewne zobaczy ich jeszcze nieraz.

Wątek zakończony