Po przeszukaniu pomieszczenia i dojściu do wspólnych wniosków o braku możliwości kontynuowania poszukiwań bez dodatkowych informacji, Maddox przejął inicjatywę po raz kolejny. Wampir postanowił ostrożnie rozejrzeć się po posterunku, mając nadzieję, że znajdzie jakieś stanowisko komputerowe, z pozycji którego znajdzie katalog magazynu dowodowego.
Brzmi jak plan. Będę czekać. — Kiwnął głową i wrócił do przeglądania kartonów.
Diogenes ruszył wzdłuż korytarza po aktywowaniu dyscypliny i rozglądał się za komputerem, z którego mógłby skorzystać. Na szczęście nic nie stało mu na drodze, o co mógłby zahaczyć, to też przemieszczanie się po posterunku było dość łatwe i nie zapowiadało się, by miały pojawić się jakieś problemy.
Jak jednak wiadomo, życie weryfikuje oczekiwania na swój sposób. Tak było i teraz, gdy Spokrewniony trafił do głównego, obszernego pomieszczenia posterunku, gdzie znajdowało się tuzin stanowisk, parę z nich wciąż zajęta przez jakiś detektywów, którzy pracowali na nocnej zmianie, czy też robili nadgodziny. W głębi znajdowało się częściowo oszklone pomieszczenie, wyglądające na biuro. Przyglądając się bliżej, można było dojrzeć, że należy ono do jednego z sierżantów. Ah, i ktoś nawet był tam w środku.
Technicznie rzecz biorąc Maddox miał komputery pod ręką, jednakże obecność mundurowych zdecydowanie przeszkadzała w próbie skorzystania z któregokolwiek z nich. Nieumarły mógł albo spróbować szczęścia, albo poszukać odosobnionego biura z komputerem, bo przecież musiały jakieś być w tak dużym miejscu jak to.

---

---

Oczywiście, wyglądało to zachęcająco. Jednak szanse na spalenie przykrywki pewnie były zbyt duże. Diogenes mógł z ogromną łatwością dorobić się kartoteki policyjnej, a także uwagi Szeryfa Seattle, gdyby coś poszło nie tak i doszłoby do naruszenia Maskarady. Dobrze było więc nie kusić licha, wycofać się i znaleźć bezpieczniejszą opcję. W ten sposób wrócił do korytarza i poszedł w innym kierunku, w końcu natrafiając na odosobnione pomieszczenia biurowe z częściowo oszklonymi drzwiami, przez które widać było biurka, komputery, szafki na dokumenty, dyplomy na ścianach, i inne przedmioty zdobiące dumnych oficerów, czy też detektywów, do których należały te nieduże biura.
Światła wewnątrz były pogaszone. Pierwsze drzwi, za które chwycił, były zamknięte. Cholera. Drugie również nie ustąpiły. W zasięgu wzroku wampira było jeszcze parę pomieszczeń. Nacisnął kolejną klamkę. Oho! Bingo! Drzwi otwarły się prawie bezdźwięcznie. Gene musiał jednak uważać, by zamykając je nie narobił hałasu. Wskakująca zapadka stuknęła cicho. Drzwi zostały zamknięte, a wampir mógł teraz zasiąść przy komputerze i zacząć grzebać w bazie danych.
Tak jak w pozostałych pomieszczeniach, tutaj też było widać parę dyplomów, nawet złocony puchar, jakiś medal, zdjęcie rodziny na biurku obok telefonu i sterty papierów. Komputer był w stanie uśpienia. Włączając go, oczom Nosferatu ukazało się tło z logiem departamentu policji Seattle, a także okienko logowania. System wymagał nazwy użytkownika oraz hasła. Jakie były szanse na to, że właściciel trzymał takie informacje zapisane pod ręką?

No dobrze, więc udało się Diogenesowi zająć miejsce w bezpiecznym pomieszczeniu z dala od grupy policjantów. Problemem był teraz dostęp do komputera, który wymagał danych logowania. Wampir nie użył swojego podręcznego urządzenia, a zamiast tego zaczął rozglądać się po pomieszczeniu i przeszukiwać biurko, mając nadzieję na znalezienie loginu i hasła.
Znajdujące się na półkach trofea nie zwracały uwagi na nic konkretnego. Ot osiągnięcia w sportowych zawodach policyjnych. Żadnych wyróżniających się nazw ani numerów. Zdjęcie rodzinna pokazywało młodą, brązowowłosą kobietę o jasnej karnacji oraz chłopaka mającego nie więcej jak sześć lat. Oboje uśmiechnięci i radośni. Kupka papierów również nie zdradzała niczego szczególnego. Masa raportów, ot co. W szufladach były teczki, biurowe przyrządy, notesiki, i tak dalej.
Coś jednak technęło Maddoxa, by raz jeszcze przyjrzeć się fotografii na biurku. Łapiąc za nią, dało się poczuć, że tył był trochę luźny. A jakby tak… ? Warto sprawdzić. Nosferatu otworzył ramkę i znalazł przyklejoną z drugiej strony karteczkę z notesika, na których znajdował się login oraz hasło.

Wpisując je w odpowiednie okienka, Diogenes uzyskał dostęp do systemu. Co dalej? Wampir zaczął grzebać w menu, przeglądając nazwy aplikacji. Minęła dobra chwila, a także kilka nieudanych trafów, zanim wampir znalazł właściwą aplikację, której mógł użyć do znalezienia numeru paczki z dowodami przy użyciu słów kluczowych, czy bardziej precyzyjnych informacji, takich jak numer sprawy, data, imię, nazwisko, i tak dalej.

Spokrewniony wypełnił tabelki odpowiednią treścią, kolejno wpisał imię oraz nazwisko zmarłego, a także datę wydarzenia, obejmując zakres od końca lutego do bieżącego dnia marca. Kliknął przycisk w rogu i system zaczął trawić, szukając danych. Minęło raptem parę sekund i udało się znaleźć raport na temat Leona Coopera.
W raporcie Diogenes znalazł praktycznie wszystko na temat mężczyzny. Wygląd, adres zamieszkania, imiona rodziców, datę urodzenia, datę zgonu, numer dowodu osobistego, i tak dalej. Poniżej podstawowych informacji znajdował się właściwy raport opisujący przyczyny zgonu, czyli innymi słowy samo morderstwo. Na samym dole znajdował się załącznik z informacjami o znalezionych przy nim przedmiotach osobistych dołączonych do materiałów dowodowych wraz z samym narzędziem zbrodni.
Jeśli Diogenes chciał, mógł zagłębić się w szczegóły na temat tego, co spotkało nieszczęśnika. Aczkolwiek ciężko powiedzieć na pierwszy rzut oka, czy w tej lekturze mogły być jakieś użyteczne informacje. Mógł też przejść bezpośrednio do informacji, które najbardziej go interesowały. Póki co miał jeszcze moment spokoju, acz za drzwiami widać było w pewnym momencie ruch. Nikt jednak nie zakłócał wampirowi pracy. Jeszcze.

Chwilę po wysłaniu smsa, otrzymał wiadomość zwrotną od Richarda, potwierdzającą odbiór. Z najbardziej istotnych informacji, jakie mógł dojrzeć powierzchownie przeglądając raport, to brak stałego adresu zamieszkania i brak stałej pracy. W Seattle mieszkał od paru lat, krzątając się po hotelach w całym Seattle, acz głównie przebywając na północy. Cooper został znaleziony w swoim apartamencie z dwudziestoma ośmioma ranami kłutymi ponad czterdzieści osiem godzin po jego śmierci. Znaleziono przy nim narzędzie zbrodni, którym był nóż kuchenny. Brakowało jakichkolwiek odcisków palców, czy to na samym narzędziu, czy gdziekolwiek indziej na miejscu zbrodni. Brak jakichkolwiek poszlak, czy podejrzanych. Nie wiadomo, czy na pewno dokonał tego Ike, czy może ktoś inny.
Opcja usunięcia raportu nie rzuciła się Maddoxowi w oczy. Czy jej po prostu nie dojrzał, czy była ukryta w którymś z menu, czy też takiej w ogóle nie było, nie można było mieć pewności. Pozostało zdecydować, czy jeszcze chwilę nad tym posiedzieć, podłubać i poszukać tej opcji, czy lepiej było zostawić to i wrócić do Richarda.

Było to dość brutalne morderstwo, którego opis poniekąd sugerował udział Harpii. Na szczęście nie było żadnych twardych dowodów. Na szczęście, bo dzięki temu nikt ze służb mundurowych nie będzie go szukać. Z drugiej strony, nie było też pewnego potwierdzenia, że to na pewno był on. Diogenes jednak powoli zbliżał się do prawdy. Jeśli znajdzie jakiś trop pośród przedmiotów ofiary, to będzie mógł zrobić kolejny krok w kierunku odkrycia co stało się z Cameronem.
Maddox był zadowolony z tego co znalazł. Nie uważał usuwania raportu za nazbyt konieczne, więc nie spędził więcej czasu na szukaniu takowej opcji. Zgrał informacje na swój nośnik, wyłączył komputer i, zostawiając wszystko w takim porządku, jaki zastał, ruszył w stronę drzwi. Agh! Całe szczęście, że nie nacisnął klamki zbyt szybko, bo akurat ktoś przeszedł wzdłuż korytarza za drzwiami. Gdyby otworzył drzwi kilka sekund wcześniej, byłby spalony! Teraz jednak zdawało się, że mógł bezpiecznie ruszyć przez korytarz i z powrotem do magazynu dowodowego, gdzie czekał Richard.
W drodze powrotnej Nosferatu nie miał problemu z nawigacją. Pamiętał drogę, więc ostrożnie szedł prosto do magazynu. Nie napotkał problemów. Musiał jedynie na moment schować się, gdy policjant szedł w jego kierunku samym środkiem korytarza. Dalej droga była czysta i wkrótce dotarł do Richarda.
Richard odwrócił się w momencie otwarcia drzwi. Widząc jednak Maddoxa, wrócił do grzebania w telefonie, który chyba wyciągnął z otwartego pudła, które przed nim leżało.
Dobra robota. Z tym numerem bez problemu znalazłem rzeczy Coopera. Nie było tam wiele. Paczka z narzędziem zbrodni, w którym był zakrawiony nóż, którym go zaszlachtowali, i przedmioty osobiste. Miał przy sobie tylko klucze, portfel z kilkoma banknotami i telefon komórkowy. Chyba typowy burner. — Nie było tego wiele. Ze wszystkiego był najciekawszy chyba ten telefon. Burner, co? Ciekawe z kim się kontaktował Cooper przed śmiercią.

Gdy Maddox zapytał kompana o zawartość telefonu, ten wyciągnął rękę i podał mu urządzenie.
Brak kontaktów, ale zobacz sobie ostatnie wiadomości. — Richard skrzyżował ramiona na piersi, czekając aż Diogenes skomentuje to, co widzi.
W pamięci było tylko kilka wiadomości tekstowych wymienianych z jednym numerem na niedługo przed zaginięciem Camerona.

---

---

Przypuszczenia Nosferatu okazały się słuszne. Śmierć kobiety nie była przypadkowa. Fakt, że zlecił ją ktoś inny tylko potwierdzał teorie, jakie Gene już rozważał.
Skontaktuj się z Hectorem albo Willym. Ktoś z nich powinien być w stanie zbadać ten trop. — Wysłanie wiadomości na SchreckNecie mogło być dobrym pomysłem. Któryś z Ukrytych się pewnie zgłosi.
Masz, przejrzyj jeszcze jego portfel. — Rzucił Diogenesowi czarny, skórzany portfel, w którym nie było nic oprócz dowodu osobistego, kilku studolarówek i dwóch kart kredytowych. Wampir mógł od razu chwycić pieniądze (+$600.00) i schować je do kieszeni, lub może i podzielić się ze swoim pomocnikiem, który zadeklarował swoją pomoc z własnej woli.
Ciekawe co stało się z resztą tej krwawej forsy. — Richard poruszył ciekawą kwestię. Albo Cooper gdzieś kasę zachomikował, albo ktoś lokalny gwizdnął po śmierci faceta, albo też jakiś brudny glinarz się połasił.
No najmniej kilka kafli na pewno za to dostał. — Mruknął pod nosem. Czy jakoś go poruszył brak tych pieniędzy? Nie było tego po nim widać. Ale tak naprawdę Richard rzadko kiedy okazywał emocje.
Ale jakbyś chciał, to mamy kostkę koki, którą będzie można ładnie opchnąć. — Złapał za kostkę kokainy, trzymając ją w dłoni i pokazując zamaskowanemu. Musiała ważyć z pół kilo do kilograma. Maddox co prawda nie wiedział ile może dokładnie kosztować, ale nie było wątpliwości, że była mowa o naprawdę sporych pieniądzach. Ich zarobek łączyłby się z truciem śmiertelnej populacji, to prawda, ale wyciągnęłoby to Maddoxa z finansowego dołka, nawet jeśli musiałby się podzielić z Richardem.
Co myślisz? Bierz telefon, ja biorę proszek i spadamy. — Mając to, po co Spokrewnieni przyszli, a nawet ciut więcej, można było opuścić posterunek (+Telefon komórkowy Leona Coopera)

Richard spojrzał na banknoty i odebrał je, chowając do kieszeni płaszcza (-$300.00).
Nie pogardzę. Dzięki. — Odparł wraz z delikatnym sknięciem głowy.
Fantastycznie. Daj mi chwilę. — Nosferatu zamknął pudło z dowodami, z którego uprzednio wyciągnął telefon i portfel Coopera, a następnie poszedł kawałek dalej i zamknął jeszcze jedno. Wyglądało na to, że kostka kokainy pochodziła z innej sprawy. Tak czy inaczej, rezultat był ten sam.
Dobra, to chyba wszystko. Prowadź. — Upewniwszy się, że w magazynie na pierwszy rzut oka nie było śladu aktywności osób niepowołanych, Richard ustawił się gotowy do wyjścia z pomieszczenia i ruszenia za Diogenesem w stronę tylnego wyjścia z posterunku, które było jedyną bezpieczną drogą. Opuściwszy magazyn dowodowy, wampir również aktywował dyscyplinę.
Pierwszy zakręt poszedł gładko. Nikogo w zasięgu wzroku, a jedynie oddalające się kroki gdzieś głębiej, czy rozmowy za ścianą. Dopiero kawałek dalej pojawił się problem. W pobliżu tylnych drzwi wejściowych kręcił się mundurowy w średnim wieku gadający akurat przez telefon. Nie wyglądało na to, by miał w najbliższym czasie skończyć, gdyż prowadził zaciekłą dyskusję, prawdopodobnie ze swoją partnerką.

Nie sposób było przewidzieć skutków zniszczenia systemu monitoringu i włamania do magazynu dowodów. Kto wie, być może zaszycie się gdzieś pod ziemią na jakiś czas było właściwą strategią. Wpierw jednak trzeba było opuścić budynek.
Maddox wpadł na chytry plan, by odciągnąć uwagę krążącego w kółko przy drzwiach wyjściowych gliniarza. Wampir popatrzył po ścianach w poszukiwaniu alarmu. Szczęściem udało mu się znaleźć jeden na ścianie w połowie korytarza. Zagadany facet nadal był całkowicie zaabsorbowany dyskusję, więc wyglądało na to, że Spokrewnieni nie mieli wyboru.
Korzystając z chwilowego braku większej aktywności mundurowych w pobliżu, Gene zbliżył się do alarmu i pociągnął za uchwyt. W budynku rozległ się dźwięk alarmu, który momentalnie postawił rozgadanego mężczyznę w stan gotowości. Rozłączył się i pobiegł wzdłuż korytarza. W głębi budynku Maddox mógł usłyszeć przytłumiony harmider, powodowany przez biegających oficerów szukających przyczyny aktywowania alarmu.
Mając teraz czystą drogę, Ukryci mogli opuścić budynek i ruszyć do vana, który miał czekać na nich w uliczce nieopodal posterunku. Dotarli do niego bez problemu, wsiedli na tyły i pojazd ruszył w dal.
Udało się, szefie? — Mężczyzna za kółkiem rzucił pytaniem dopiero, gdy byli już w drodze.
Ta, nawet gładko poszło. Mamy wszystko. Jedź do podziemnego parkingu na 1025 Stewart St. — Richard wydał polecenie, a mężczyzna za kierownicą potwierdził.
Co planujesz dalej, Diogenes? — Spojrzał na wampira świecącymi ślepiami, zastanawiając się najwyraźniej nad kolejnymi krokami neonaty.

Całe odzienie, od czapki do spodni, pozostało we właściwie takim stanie, w jakim Diogenes je zobaczył po raz pierwszy. W paru miejscach jedynie można było dojrzeć minimalną ilość białego pyłu na kurtce, będący najpewniej tynkiem, który osadził się na materiale, gdy Nosferatu przemierzał korytarze posterunku unikając mundurowych. Wystarczyło jednak delikatnie przejechać po brudnym miejscu dłonią, by ta odrobina tynku zeszła i odzienie znów wyglądało jak nowe.
Zatrzymaj sobie cały ten zestaw. Może ci się jeszcze przydać. Tylko pozbądź się tej naszywki z nazwiskiem. — Richard zachęcił Maddoxa, by wziął cały mundur. Takie przebranie mogło być użyteczne w nadchodzących nocach.
Nieźle, to się może przydać. — Kiwnął głową, ukazując subtelnie pewną aprobatę dla przemyślanego działania Spokrewnionego.
Wkrótce pojazd zjechał w dół, wykonał parę zakrętów i zatrzymał się.
Jesteśmy na miejscu, szefie. — Kierowca zwrócił się do Richarda.
Świetnie. Tutaj się rozdzielimy, Gene. — Nieumarły skomentował, otwierając drzwi pojazdu i wysiadając.
Spokrewnieni znajdowali się w podziemnym parkingu pomiędzy różnorodnymi samochodami. Nie było tam widocznej aktywności w tym momencie, więc można było swobodnie się poruszać. Richard zaoferował nawet czarny worek Maddoxowi, gdyby chciał upchnąć tam cały mundur i wziąć ze sobą (+Mundur policyjny)
Bądź ostrożny. Zgadamy się wkrótce. — Wampir wyciągnął rękę, żegnając się z Maddoxem.