Niebieskie światło ekranu odbijało się od twarzy młodzieńca. Siedział nieruchomo, odchylony na krześle i zapatrzony w plakat IBM'a na ścianie. Przeczytał już najnowsze wiadomości, odpisał na kilka postów na forach i przejrzał wykresy na giełdzie. Włączył nawet swój ulubiony czat, lecz ten świecił pustkami. Jednym słowem, starał się odwrócić swoje myśli od tego, co go dzisiaj czekało. Od polowania.

Nienawidził tego słowa. Myśl, że znowu będzie musiał pasożytować na jakimś nieszczęsnym idiocie była zwyczajnie odpychająca. Kiedyś wystarczyło chwilę popracować, pójść do sklepu i kupić trochę żarcia. Jasne, vitae była o niebo lepsza niż cokolwiek z czym za życia miał styczność, ale przynajmniej nie musiał wcześniej łamać fundamentalnych praw człowieka. Nie musiał też nic ryzykować. A teraz ryzyko było kolosalne. Przytłaczające wręcz.

Krzesło skrzypnęło z lekka, gdy się podnosił. Nie mógł przecież czekać do końca nocy i przegapić takiej szansy. Grupa, z którą się umówił powinna być już odpowiednio pijana i w dobrych humorach. Spojrzał na przygotowane ubrania - miał iść do klubu techno, więc musiał się dopasować. Przebrał się i nałożył na twarz odrobinę koloru. Zostawił wysłużony plecak, dokumenty, pieniądze i telefon zachowując przy sobie. Wziął też buteleczkę z solą fizjologiczną i strzykawkę. Kilka osób z kampusu - ściśle wyselekcjonowanych neandertalczyków - szczerze wierzyło, że David ma dostęp do cudownego narkotyku. Buteleczka i strzykawka były rekwizytami. Narkotykiem było oczywiście jego ugryzienie, czy też Pocałunek, jak lubiły to nazywać inne pijawki. Jeden taki neandertalczyk właśnie balował na mieście, a David był zaproszony.

---

Parias jeszcze raz spojrzał na sms'a. Adres się zgadzał. Klub ponoć nazywa się "The Underground", ale na tablicy informacyjnej przy bramie nie widniała taka nazwa. Za bramą rozciągał się teren magazynów. Muzyka techno dała się już słyszeć w oddali. Waliła niczym ukryte gdzieś w podziemiach serce. Choć miejsce było niepozorne, mijane grupki roześmianych ludzi i muzyka nie pozostawiały wątpliwości, że trafił dobrze. Przed jednym z wejść do kompleksu było tłoczno. Przecisnął się między palącymi i wszedł do środka. Nie spieszyło mu się. Muzyka wprawiała go w dobry nastrój i przywoływała miłe wspomnienia. Zamierzał na spokojnie poznać to miejsce zanim odnajdzie "znajomych" i się pożywi.

Rozgrane ciała tańczyły w rytm elektronicznej ekstazy, namiętność śmiertelników błądziła za euforią wywołaną zażytymi substancjami, w orgii laserów i muzyki sprzedawali duszę hedonistycznemu uniesieniu. Wśród nich, opętanych niewypowiedzianą rozkoszą, sunęła postać blada. Nie potrafiła się zgrać, nie bujała się w rytmie melodii, potykała się i obijała o pozostałe istoty, w żaden sposób z nimi niepołączona. Gdy wiązki ostrego światła na moment ujawniały twarz ducha, odsłaniała się wymalowana groza. Pierwotna wściekłość wraz z dawanym wspomnieniem kotłowały się w zjawie, gdy rozglądała się obłąkanym spojrzeniem.
Mówiła coś do siebie szeptem, powtarzała jak mantrę, z uporem maniaka zaczynała od nowa, kiedy zbliżała się do najciemniejszego z zaułków.
Wampir wgryzł się w swą ofiarę, spijając nie tylko krew, lecz również satysfakcją z udanego podstępu. Nie wyłapał od razu, że nie był już sam na sam z człowiekiem. Pierw usłyszał przybycie, gdy wypijał vitae wprost z żywiciela.
— Póki starczy mi czasu, nie przestanę. — Mówił do wampira? Do siebie? Słowa zimne jak stal przeszyły intymność pomiędzy drapieżnikiem a upolowanym, mrok ugościł kolejnego potwora.
— Pokażę ci czym jest cierpienie. Moje — kończył sentencję, spoglądając na intruza ze zgrozą. — I ich! — Ruszył.
Nie pytał, nie czekał, zaatakował od razu. Benjamin Walker zamierzał przygwoździć intruza do ściany, z całej siły danej mu przez klątwę Kaina i głód Bestii.

No i kurwa pięknie. Chwila nieuwagi, chwila zapomnienia w przyjemności i znów życie upomina się o zapłatę z nawiązką.

Młody tylko osłonił się na nadchodzący impakt i modlił w duchu, by to nie była jedna z pijawek z tej drugiej popieprzonej sekty.

Rozwścieczonemu obszarpańcowi udało się przycisnąć wampira do ściany. Napastnik, chwytając swój cel za chabety, łupnął na niego wrogim spojrzeniem. Przez chwilę mężczyźni mogli się lepiej sobie przyjrzeć. Ofiara napaści z całą pewnością dostrzegłaby odbicie cierpienia, dezorientacji, szoku w oczach śmierdzącego kainity, który ledwo utrzymywał się na nogach. Ironiczny był to widok. Chłopak był nie tylko zamknięty w żelaznym uścisku z powodu agresji, lecz również służył za oparcie, bo w innym przypadku śmierdziel wywróciłby się na skutek dziwacznego oszołomienia, który boleśnie go gnębił.
Grymas głębokiego bólu wykrzywił brzydką facjatę brodatego agresora, jakby właśnie ktoś dźgnął go nożem, gdy niespodziewanie odezwał się gwałtowny głos nieznajomego, rozkazującego puszczenie wolno chłopaka. Całe ciało bezdomnego zadrżało w reakcji. Niepewnie zerknął za siebie, w napięciu tak ostrym, że można byłoby nim ciąć niczym brzytwą, a kiedy powolne niczym smoła myśli wykoncypowały sobie, z jakim nowym zagrożeniem przyszłoby mu się zmierzyć, raptownie, jak wyrwanie się z koszmaru nocy, puścił nieumarłe niewiniątko.
— To terytorium spokrewnionej Ambrelash, gówniarzu — wycedził cicho. — Dowie się o tym. — Wypowiedziawszy ostatnie słowa, odwrócił się do ochroniarza, zerknął na niego bardzo niepewnie, a potem kiwnął głową w geście zgody i uległości. Benjamin Walker udał się w kierunku wyjścia z klubu, ale zanim opuściłby to miejsce, coś w nim drgnęło. Przekazywana z pokolenia na pokolenia złośliwość klanowa wzięła nad nim górę. Zerknął w drodze na czarnoskórego ochroniarza.
Vitae szaleńców ożywiła się w arteriach nieumarłego, a ten, dotykając mentalnej tkaniny zebranych tutaj istot, użył Dyscypliny Demencji na ochroniarzu, wywołując Pasję. Benjamin zamierzał podsycić płomienie śmiertelnika w istną pożogę, podkręcając na skrajne poziomy jego agresję, ażeby zasmakował on ułamka tego, czym się żywił sam Walker każdej nocy. Niezależnie od efektu, posłuszny Malkavian wyszedł na zewnątrz.

Przyciśnięty, parias pozostawał w bezruchu. Gorączkowo myślał nad ucieczką i czekał na choć chwilę nieuwagi napastnika. Widział jego bladą, wykrzywioną w grymasie wściekłości twarz i zwierzęce, dzikie oczy. Oczywiście musiał mieć pecha. Ile kurwa pijawek jest w tym mieście, że akurat musiał natknąć się na jedną z nich? I do tego jakiegoś dzikusa.

Los jednak był łaskaw. David usłyszał oburzony głos zza pleców napastnika, który nim na ułamek sekundy wzdrygnął. Wisząca przy ścianie nieumarła kukła obudziła się do życia. Parias zaczął wić się i udawać, że jest duszony. Puszczony, walnął o ziemię z całym impetem i przeszedł do pantomimy łapania oddechu przerywanego kaszlem. Przez dudnienie klubu dotarły do niego słowa nieznajomego. Ładnie się wpakował, ale nie czas było teraz o tym myśleć.

Gdy tylko obdartus odwrócił się i skupił uwagę na ochroniarzu, parias chwycił nieprzytomnego po Pocałunku "przyjaciela" i założył sobie jego ramię na szyję. Nie miał problemu by dźwignąć go i wraz z nieprzytomnym chłopakiem zacząć oddalać się pospiesznie do miejsca, gdzie była reszta jego "znajomych". Nawet się nie oglądał za siebie. Miał nadzieję, że im więcej ludzkich odruchów okaże, tym większą ochroną otoczą go żywi.

Nadgorliwość gorsza od faszyzmu. Ale z dwojga złego lepiej w tą stronę. Gdyby nie ochroniarz, Bóg jeden wie, co by zrobił mu ten wariat. Właściwie, to co on powiedział? Że to terytorium jakiejś Ambrelash? Co to właściwie znaczy? I skąd niby miał to wiedzieć? Nie ma przecież tabliczki "obcym wampirom wstęp wzbroniony". Taki właśnie jest ten popieprzony świat pijawek.
Kolega zasłabł wcześniej i raczej nie chciałby ani policji, ani pogotowia. - skłamał gładko parias i zrobił zawstydzoną minę jak dzieciak tłumaczący się dorosłemu - Poprosił mnie, żebym go "pilnował" do czasu aż.. oprzytomnieje. Potem pojawił się ten dziwak. Kompletnie nie znam typa. Mam nadzieję, że staruch nie zrobi już nikomu krzywdy. - to mówiąc posadził "kolegę" na wolnym miejscu i przykrył go swoją kamizelką w akcie fałszywej troski.

Miał nadzieję, że ochroniarz podchwyci aluzję i ruszy upewnić się, że przed klubem nie ma więcej kłopotów.

Po powrocie do Schronienia David dał sobie chwilę by ochłonąć. Przeklęta noc pełna była nieprzyjemnych niespodzianek. Cała ta polityka Spokrewnionych. Całe to życie w tajemnicy i konieczność Maskarady. Czy naprawdę nie da się inaczej? Vincent groził mu, że jeśli złamie Maskaradę, Camarilla nie będzie miała skrupułów i zwyczajnie się go pozbędą. A nawet jeśli nie wykończy go Rodzina, wykończą go przestraszeni ludzie. Podobno były już w historii jakieś czystki na Spokrewnionych, ale nie wiedział o tym zbyt wiele. Vincent nazwał to Inkwizycją. Kojarzył temat ze szkoły za dzieciaka, ale nic tam oczywiście nie wspominali o potworach polujących nocą.

Miał też czas zastanowić się nad dzisiejszymi zdarzeniami. Czy możliwe, że rzeczywiście pogwałcił jakieś nieznane mu prawa Rodziny? Wielokrotnie odwiedzał różne bary i kluby, czy to z Joelem, czy z Vincentem, i nigdy słowem się nie zająknęli, że są miejsca, gdzie nie wolno mu polować. Im dłużej też o tym myślał, tym bardziej dochodził do wniosku, że obdartus z The Underground bardziej chciał go wystraszyć, niż zrobić mu realną krzywdę. A może po prostu nie zdążył? Na pewno dał mu ważną informację - The Underground to "teren" innego spokrewnionego - Ambrelash. Skoro miała innego Spokrewnionego na posyłki, to albo była bardzo wpływowa.. albo bardzo młoda. Vin mówił mu, że tylko szczeniaki trzymają się razem. A młoda pijawka to potencjalny sojusznik...
Dość. Jak zaraz czegoś nie zastrzelę, to zwariuję. - David jęknął i zmierzwił sobie jasną czuprynę obejmując głowę.

Resztę nocy spędził polując na mutantów w Half-Life 2. [tutaj chciałbym zakończyć wątek]