---

---

Minęło wiele nocy, odkąd Shar swobodnie przemierzała ulice Seattle. Przez ten czas wiele się zmieniło, i to wcale nie na lepsze. Nie znała jeszcze szczegółów, ale zdążyła już w radiu zasłyszeć jakieś wieści o rozprzestrzeniającym się wirusie i aktywności gangów oraz strzelaniach i morderstwach na północy i południu miasta. Nie trzeba było detektywa żeby domyśleć się, że wszystko sumiennie się spierdoliło, a aktywność Sabbatu znacząco się zwiększyła od czasu ostatniego starcia z udziałem Gangrelki. Podróżując po mieście i nasłuchując wieści z radia, udało się jej wydedukować, że centrum Wietrznego Miasta pozostawało najmniej ogarnięte chaosem. To tam postanowiła się zatrzymać i rozejrzeć, mając oczy i uszy szeroko otwarte, wypatrując pijawki Camarilli.
Spędziła sporo czasu przemierzając to pogranicze miejskiej dżungli, podążając wzdłuż wybrzeża, mając nadzieję, że trafi na kogoś, kto stanie się pierwszą wskazówką na tropie do znalezienia Szeryfa Johna Parkera. Ostatecznie dotarła do niewielkiego skweru, będącego parkiem usytuowanym przy samym jeziorze. Był to jeden z niewielu spokojnych terenów zielonych w silnie zurbanizowanym centrum miasta, zdominowanym przez wielopiętrowe budynki i wieżowce. Tam, po długim spacerze, Eunika mogła zasiąść na moment i zastanowić się co dalej. Nic nie wydawało się w porządku, jakby cały świat stanął na głowie. Paskudne uczucie w środku było czymś, czego nie dalo się zignorować. I nie był to wyłącznie rosnący głód i budząca się Bestia.
Z zamysłu Spokrewnioną wyrwał męski głos dobiegający z ławki nieopodal. Siedział tam mężczyzna o zaczesanych do tyłu, nieco dłuższych włosach w kolorze ciemnego blondu. Ubrany był w ciemno-granatowy garnitur i obejmował w luzacki sposób nieco wygaszoną, ledwie obecną, długowłosą dziewczynę w jasnej sukience, szeroko się do niej uśmiechając. Oboje wyglądali na ludzi w wieku studenckim, z tym, że blondyna otaczała pewna drapieżna aura. Grimm nie mogła z tej odległości jeszcze stwierdzić, czy była to aura śmiertelnego drapieżnika, czy nieumarłego.

Cichy dialog, czy może raczej monolog, bo to mężczyzna nieustannie mówił, podczas gdy na wpół przytomne dziewczę milczało, trwał w najlepsze. Z tej odległości Spokrewniona nie była w stanie wyłapać żadnych konkretnych słów. Zauważyła jedynie, że blondyn z zainteresowaniem spoglądał to w niebo, to na swoją towarzyszkę.
W momencie, gdy Grimm nieco bardziej się zbliżyła do dwójki, oczy uśmiechniętego jegomościa zwróciły się w stronę cichej obserwatorki.
Proszę, mamy towarzystwo… — Powiedział pod nosem, niby do siedzącej z nim dziewczyny, ale może też bardziej do siebie. Dało się to usłyszeć będąc już tak blisko.
Długo tam tak stoisz? Nie wstydź się, chodź. Nie jestem taki straszny. — Słownie i ruchem głowy zachęcił nieznajomą, by podeszła bliżej, odsłaniając nieznacznie białe zęby.
Zmniejszając odległość i stając na przeciwko pary, Eunika jasno widziała, że dziewczyna jest otępiała i niekomunikatywna, acz jeszcze ledwo przytomna. Mężczyzna zaś, jak najbardziej trzeźwy i pełen energii, wciąż ją obejmował. Jego aparycja nie zdradzała żadnych oznak, jakoby miał on być członkiem Rodziny. Jego oczy i uśmiech mogły budzić mieszane emocje, jednak nie dało się mieć co do niego pewności w tę, czy drugą stronę.

W sytuacji, gdzie obcy bawił się jakby w podchody, Grimm wcale nie miała zamiaru być gorsza. Przyjęła postawę, jakby imitując delikwenta, a przynajmniej jego usposobienie. Mężczyzna przyglądał się jej z pewnym zainteresowaniem, gdy przybrała swoją maskę, podchodząc do niego.
Dłonie nieznajomego były czyste, zadbane, o równo ściętych paznokciach, a także dość gładkie, jakby nieskalane pracą fizyczną.
O tak, jest cudowna. Prawda moja droga? — Rzucił pytaniem w stronę dziewczyny, jakby oczekując choćby skinienia głową, czegokolwiek. Na próżno. Nie było żadnej reakcji.
Ah, wybacz. Wcześniej była bardziej rozmowna i energiczna. Cóż, to nie jej wina. Utrata krwi niekorzystnie wpływa na umysł i ciało. — Osobnik potwierdził domysły, jakie Eunika mogła mieć po analizie sytuacji i wyglądzie dziewczęcia.
Jutro bedziesz jak nowa. — Pocieszając dziewczynę, objął ją mocniej, pocierając dłonią jej ramię i znów zwracając się do Gangrelki.
A co z tobą? Co tutaj robisz? Nie mów, że też złapał cię głód. Podzieliłbym się z tobą, ale obawiam się, że źle by się to skończyło. — Nieznajomy dociekał powodu obecności innego krwiopijcy w tym miejscu, zdradzając się przy tym, że w istocie skarmił się już swoją koleżanką, co z kolei ujawniło, że był świadom natury dzikuski, co w sumie nie było trudne do odgadnięcia przez sam wzgląd na jej trupio bladą skórę.

Bez ogródek i bez owijania w bawełnę. Grimm zdradziła obcej pijawce powód swojej obecności, a także, choć nie bezpośrednio, cel jej poszukiwań. Śledztwo rozpoczęła z konieczności, widząc że stary numer Parkera, który miała zapisany, nie był już aktywny. Nie miała żadnych innych kontaktów, z którymi mogła się porozumieć celem łatwiejszego dotarcia do celu, to też musiała poradzić sobie w inny sposób, zaczepiając pijawkę, z którą wcześniej nie miała do czynienia.
Węszysz, hę? Wiesz co, wyglądasz jakby znajomo. Gdzieś cię już widziałem. Hmm. Nie spaliśmy ze sobą, to na pewno. Skąd ja cię znam? — Głowiąc się, dumając i pytając, odsłonił znów nieco swoje proste zęby.
Widzę, że masz konkretny gust. Hah! — Rozbawiony zaśmiał się pod nosem.
No, ale jedyny duży, czarny, hmm, “miś”, jakiego znam, krąży po mieście przyklejony do naszej królowej. — Może i nie udało mu się dojść do tego, z kim rozmawia, choć pewnie było kwestią czasu, zanim doda dwa do dwóch i skojarzy zaginioną Gangrelkę, ale skojarzył barwny opis wielkoluda, którego szukała.

Szansa na spotkanie przedstawiciela wrogiej Sekty w sercu miasta może i była niewielka, ale nie zerowa. Grimm miała wystarczająco doświadczenia walcząc z nieprzyjacielem, by pozostawać ostrożną i gotową na najgorszy scenariusz.
Zawsze można nadrobić zaległości. — Sugestii blondyna towarzyszyło zalotne mrugnięcie.
Tsk. Do naszego czarnego rycerza nie mam numeru, niestety. — Oczywiście, że nie mogło być zbyt łatwo. Poszukiwania Macchiato potrwają nieco dłużej.
Ale! Ale! Nie bój żaby, wiem kto ma do niego kontakt. — Wreszcie jakieś dobre wieści. Facet znał kogoś, kto mógł pomóc Shar znaleźć Szeryfa. Jak bardzo chętny był, by się tymi informacjami podzielić z Gangrelką?
Tylko że, w sumie, póki królowa jest pod ostrzałem, to nie mogę tak paplać na prawo i lewo. Jak mi powiesz kim jesteś, to rozważę, czy mogę ci pomóc. Wolałbym nie narazić się naszej pani i tej górze mięśni, sama rozumiesz. — Niewiele brakowało, a puściłby farbę. Jednak wyglądało na to, że postanowił nie zdradzać nic więcej nie wiedząc z kim ma do czynienia.

Eunika nie miała zamiaru chłodno gasić blondaska, acz postawiła jasno granice, których, przynajmniej na ten moment, nie mieli przekraczać. Była z resztą tam w konkretnym celu, i nie było nim pieprzenie się z byle napotkanym krwiopijcą.
Gra pozorów była dla Kainitów tym, czym oddychanie dla śmiertelników. Ten konkretny nieumarły budził mieszane uczucia i sprawiał, że Eunika nie była w stanie określić, czy mógłby stanowić dla niej jakieś zagrożenie.
W momencie, gdy dziewczyna wspomniała swoje nazwisko, siedzący na ławce, uśmiechnięty osobnik otworzył nieco szerzej oczy, mierząc Spokrewnioną wzrokiem od góry do dołu.
Niemożliwe! Ta Grimm? Ogar naszego czekoladowego giganta? — Dopytywał wyraźnie zaskoczony i równie rozbawiony, puszczając swoją towarzyszkę i podnosząc się z ławki, by obejrzeć Gangrelkę lepiej, poprawiając przy tym swoją marynarkę.
Do diabła. Faktycznie. Pamiętam cię. Cholera, nieźle się trzymasz jak na kogoś, kogo zabrała ostateczna śmierć. Niczym Jezus Chrystus wstałaś zmartwych, co? — Ostateczna śmierć. Było blisko. Widać Eunika była nieobecna na tyle długo, że wszyscy uznali ją za martwą. No, podwójnie już w tym wypadku. Prawdopodobnie Szeryf także będzie zaskoczony, gdy zobaczy swoją podopieczną po takim czasie. Oby się ucieszył.
Jestem Benny. — Wyciągnął przyjaźnie dłoń do Dzikuski, nie tracąc wciąż swojego uśmiechu. To imię o dziwo obiło się kiedyś Eunice o uszy. Jedyne, co pamiętała, lub wiedziała, na jego temat, to że jest to raczej ktoś, kogo lepiej unikać. Czy był niebezpieczny? Czy po prostu nielubiany? Prędzej czy później się dowie.
Skoro mamy to za sobą, to możesz mi podać swój numer, a ja przekażę komu trzeba. — Z kieszeni spodni wyciągnął telefon komórkowy, czekając na ruch Ogara.

Na dobre, lub na złe, reputacja Spokrewnionej była przyklejona do jej imienia, które z kolei przylegało trwale do Johna Parkera. Jej rola w walce z nieprzyjacielem była znacząca, przez co jej nieobecność z pewnością była łatwo odnotowana, a to widać było choćby po reakcji Benny’ego.
Biorąc pod uwagę sytuację w mieście, można by rzec, że czycha za każdym rogiem. Ha! Ale tobie to nie straszne, prawda? Jak ktoś ma to przetrwać, to niewątpliwie będziesz to ty. — Czy był to jakiś niepoprawny optymizm, czy zwykłe podlizywanie się? A może faktycznie wampir pokładał jakąś wiarę w umiejętności Grimm, widząc jej powrót do nieżywych?
Dzię-ku-ję uprzejmie. — Wklepał podyktowany mu numer, postukał jeszcze chwilę w klawisze i w końcu schował urządzenie z powrotem do kieszeni.
Super. No to co, będziemy w kontakcie, co nie? Jak już się na powrót zaaklimatyzujesz to koniecznie musimy coś razem porobić. — Znów widoczny szerszy uśmiech odkrył zęby Spokrewnionego. Ciekawe w co Grimm udało się wpakować przy tej okazji, i czy faktycznie doprowadzi to ją do kontaktu z Szeryfem. Jeśli tak, to jak wiele będzie ją to kosztować.

Po wymianie uścisków dłoni z uśmiechniętym jegomościem, Grimm oczekiwała, że będzie mogła zapisać sobie od razu jego numer.
Spokojnie, potem dryndnę. Obiecuję, że nie zapomnę! — W międzyczasie jego telefon zawibrował. Momentalnie go wyciągnął, sprawdził co się dzieje i znów wstukał coś na klawiszach, by ponownie wsunąć komórkę do kieszeni.
Na zapytanie Euniki, Benny odwrócił się i spojrzał na siedzącą na ławce dziewczynę, która była w swoim świecie.
Ahh, nic jej nie będzie. Chyba. Potem ją odstawię w bezpieczne miejsce. — Machnął ręką i zwrócił się znów do nieumarłej.
Coś opowiedzieć… Hmm, zależy co chcesz wiedzieć. W sumie chyba długo cię nie było, więc przydałby ci się jakiś większy apdejt, nie? — Długa nieobecność rzeczywiście wołała o nadrobienie zaległości. Ale raczej Eunika nie miała całej nocy, by stać tam, nad wodą, i słuchać opowieści z ust niesprawdzonego Kainity, skoro mogła dowiedzieć się wszystkiego od Parkera.

Pseudo elegancik zaśmiał się na słowa drapieżnego dziewczęcia, rozciągając usta nieco szerzej w swym nieustającym uśmiechu, będącym jakby na stałe przytwierdzonym do jego facjaty.
Ah, to akurat mało skomplikowana kwestia. — Facet nie musiał wchodzić w szczegóły odnośnie polityki miasta, czy konkretnych Spokrewnionych. Pewnie gdyby rozkręcił się w tym temacie, to oboje spędziliby w tym parku czasu, by kobieta na ławce wymagała pomocy medycznej.
Podsumowując, moja droga, to tak; Na rodzinne wyprawy na pewno nie nadają się północ ani południe miasta. Najbezpieczniejsze jest w tej chwili śródziemie i graniczące z nim na wschód dzielnice, gdzie większość z nas się trzyma, czy tego chcemy, czy nie. — Krótko, na temat i zwięźle, Benny przedstawił mało kolorowo rysującą się sytuację. Miasto było oblężone, i z wypowiedzi wampira wynikało, jakoby pod kontrolą Camarilli pozostawał naprawdę nieduży kawałek ziemi.
W Lake Union i Queen Anne, Magnolia też widać trochę aktywności Ostrza, ale pozostała czwórka ogarów stara się ogarnąć temat. — A więc brygada Szeryfa pracowała nad powstrzymaniem napływu sił nieprzyjaciela na ostatnie skrawki Seattle będące nadal w rękach Camarilli.
Zapowiadało się na to, że Grimm będzie mieć ręce pełne roboty, jak tylko wróci pod skrzydła swojego czarnego rycerza.

Jakoś Wieża funkcjonowała i chyba odnosiła marginalne sukcesy, skoro grupa uderzeniowa walczyła na froncie. A co z resztą dworu? Tego dowie się już od Parkera, o ile do niego dotrze.
No, brzmi jak niezła balanga. Baw się dobrze! Haha. — Sarkazm? Szczere życzenia udanego rozpierdolu? Benny nie pozwalał po sobie wyczytać intencji.
Nic się nie bój. Ja o swoje koleżanki i kolegów dbam. Jeszcze im się krzywda nie stała. A nie, czekaj. Jednego chyba na noszach wywozili, ale przysięgam, że to nie była moja wina! — Blondyn rozłożył ręce, zarzekając się, że był niewinny, przy czym jego głos stał się nieco cieńszy. Nawet nie starał się być w tym momencie wiarygodny.
Au revoir! — Rzucił wesoło na pożegnanie. Jeśli Grimm jeszcze się odwróciła po chwili, to zarówno po Bennym, jak i po jego koleżance, nie było nawet śladu.
Tę dziwną interakcję Ponura miała za sobą. Co dalej? Trzeba było czekać. Tymczasem, udała się do swojego auta. Zasiadając za kierownicą usłyszała brzęczenie swojego telefonu. Nie znała tego numeru, ale gdy odebrała, usłyszała w słuchawce znajomy, żeński głos.
Grimm!? To ty!? — Nerwowy, acz jednocześnie podekscytowany głos przypominał… Vivian. Oczywiście, Vivan O’Hara.
Dlaczego, kurwa, dostaję twój numer akurat od BENNY’EGO!? — Ekscytacja na krótki moment przerodziła się we wkurwienie.
Ale co ważniejsze. Ty żyjesz! Kurwa, musimy się spotkać. Gdzie teraz jesteś!? — Vivian dociekała położenia Grimm, chcąc zobaczyć się z nią twarzą w twarz i może upewnić się, że nie ma do czynienia z duchem.

Może Benny nie był taki zły, skoro tak szybko pomógł nawiązać Ponurej kontakt ze starą znajomą. Vivian, sprawniej niż ktokolwiek inny, mógł załatwić Grimm spotkanie z jej mentorem.
Natknęłaś? No to ładne miałaś szczęście. No ale lepsze to niż nic. — O’Hara parsknęła po drugiej stronie.
Jestem na… Czekaj moment… Aa, już widzę... Skrzyżowanie 31st Ave NE i NE 55th St. To jest obok cmentarza. Przyda mi się tutaj twoja pomoc. — Gangrelka brzmiała, jakby sprawdzała, bądź upewniała się, gdzie się znajduje. Najwyraźniej trzeba jej było wsparcia. Można było się zastanawiać o co chodziło.
Jasne, tylko wpierw mi tutaj pomóż, bo jestem trochę zajęta. — Sprawa brzmiała, jakby nie cierpiała zwłoki. Grimm mogła liczyć na kontakt z Szeryfem po tym, jak wesprze swoją koleżankę.

Spoko. Czekam. Ogólnie to pojawiłaś się w ciekawym momencie. W mieście jest niezły rozpierdol. — Dobry timing to połowa sukcesu. Eunika powróciła do nieżywych akurat w momencie, kiedy miasto uginało się pod naporem nieprzyjaciela. Jej pomoc niewątpliwie okaże się niezastąpiona w procesie odbicia utraconych przez Camarillę terenów.
Każda noc to teraz ogarnianie tego burdelu, więc naprawdę się przydasz. — Musiało być naprawdę źle, skoro brakowało rąk do pracy. Liczebność Ostrza Kaina musiałą być przytłaczająca, skoro ekipa Szeryfa ledwo sobie radziła. O’Hara nie miała kolorowo, skoro siedziała na terenie nieprzyjaciela.
W ciągu niecałego kwadransu, Grimm dojechała na miejsce. Wypatrując znajomej twarzy, będąc na skrzyżowaniu wspomnianym przez swoją współklanowiczkę, dojrzała ją niedaleko skrzyżowania, nerwowo rozglądającą się pod drzewem kawałek dalej wgłąb ulicy.
Po zaparkowaniu i opuszczeniu pojazdu, Vivian, ubrania w poprzecierane jeansy i rozciągniętą bluzę z kapturem z niedług przydługimi rękawami, podeszła do dziewczyny. Od razu widać było po jej oczach, że sporo przeszła. Była nieco rozstrojona, może nawet ciut bardziej dzika, niż wcześniej. Na pewno o wiele bardziej czujna, czy nawet wyczulona na otoczenie.
Kurwa, dobrze cię widzieć. — Wycedziła przez zęby, patrząc Grimm prosto w oczy swoimi dzikimi ślepiami.
Mamy robotę. Chodź. — Wcisnęła ręce w wielką kieszeń swojej bluzy i szybkim krokiem ruszyła dalej wzdłuż ulicy.
Niedaleko stąd jest przedszkole. Ostrze się tam kręci i nie wiem co planują. Jest ich trójka. Nie jestem pewna, czy wszyscy to pijawki, ale trzeba się nimi zająć. — Żadnego “co u ciebie”, ani “jak się czujesz, wyglądasz jakbyś przeszła piekło”. Przeszła od razu do sedna sprawy, czemu zasadniczo trudno się dziwić w tej sytuacji. Sabbat dłubiący przy przedszkolu nie zwiastował nic dobrego, więc prawdopodobnie nie było czasu do stracenia.

Dwójka Gangreli nie była szczególnie zainteresowana socjalizowaniem się. Przynajmniej nie tu, nie teraz. Obecność wroga wymagała sprawnego działania, a zbędna paplanina nie sprzyjała walce z nieprzyjacielem.
To najpewniej jacyś shovelheadzi, którzy nic nie wiedzą. Zwyczajne mięcho armatnie, które Sabbat wykorzystuje do robienia zamieszania i utrzymania naszej uwagi tutaj, żeby powstrzymać nas przed ofensywą. — Vivian odpowiedziała, wzruszając przy tym ramionami. Przepytywanie łopatogłowych mogło rzeczywiście być bezużyteczne w takiej sytuacji.
Jeśli już to musielibyśmy dojechać kogoś z watahy. Ale tutaj się nie zapuszczają. — Członkowie watah, a z pewnością już sam lider, byliby użytecznymi źródłami informacji, które mogłyby rozjaśnić nieco sytuację. Nawet jeśli nie bezpośrednio, to przynajmniej ich obserwacja pozwoliłaby, przynajmniej w jakimś stopniu, zrozumieć ich działania.
Mam swoją pukawkę, ale nie używam jej o ile nie jest to naprawdę konieczne. Wolę rozprawiać się z tymi szumowinami po cichu w miarę możliwości. — Skrytobójstwo i walka w zwarciu? Ot cała Vivian. Strzelanina w takim miejscu jak przedszkole, nawet jeśli było tam pusto, mogłaby zwrócić zbyt dużo niepożądanej uwagi.
A ty coś masz? — Odbiła pytanie, zaciekawiona.
Na skrzyżowaniu Spokrewnione skręciły w prawo, a następnie przeszły przez ulicę, dochodząc do kolejnego skrzyżowania i znów przechodząc przez jezdnię.
Niżej i cicho, chodź. — O’Hara, lekko pochylona, ruszyła przodem wzdłuż zieleni otaczającej ogrodzenie, aż doszła do parkingu przed wejściem. Tam kucnęła za krzewem, wyglądając ostrożnie. Z tego miejsca dało się usłyszeć rozmowy dobiegające spod budynku.
Zobacz, tam są. — Wyszeptała do Ponurej i pozwoliła jej się wychylić, by mogła zobaczyć trzy męskie sylwetki. Dwójka w luźnych spodniach i przydużych tshirtach, jeden w jeansach i ciemnym podkoszulku. Majstrowali przy frontowych drzwiach wejściowych.

Plan likwidacji wszystkich obecnych przedstawicieli wrogiej Sekty zdawał się jak najbardziej odpowiadać Shar. Po tym, co zmuszona była znieść, po tym wszystkim, co przetrwała, niszczenie tych potworów mogło zdawać się być niczym więcej, jak po prostu zadośćuczynieniem. Była gotowa wystawić im rachunek.
Załatwienie ich po cichu, jeden po drugim, byłoby najlepszą opcją. Robienie hałasu w takim miejscu jak to mogłoby zwrócić za dużo niepotrzebnej uwagi. — No tak, okolice przedszkola otoczone były przecież przez liczne domostwa rozciągające się już po drugiej strony ulicy z każdej strony tego terenu. Nadmierne hałasy mogłyby w szybkim tempie ściągnąć do tego miejsca patrol policji. Dyskrecja nie była w tym przypadku opcjonalna. W czasie trwania tej rozmowy, Sabbatnicy zdołali przeciąć łańcuch na drzwiach wejściowych i dostali się do wnętrza.
Nie wyglądało na to, by budynek przedszkola był wyposażony w monitoring. Brak kamer jak najbardziej sprzyjał działalności nieprzyjaciela, ale również i aktywności Ogarów Camarilli, którzy parali się likwidacją takich zagrożeń. Nie było widać w pobliżu żadnej podejrzanej aktywności pośród rzędów stojących przy ulicy samochodów. Jeśli ktokolwiek jeszcze tam był, to nie dawał o sobie znać. Nie było jednak czasu na przeglądanie wszystkich stojących w pobliżu aut.
Idealnie. Są w środku. Teraz możemy się za nimi zakraść i ich załatwić. Chodź. — Również ruchem głowy Vivian zasygnalizowała, by Eunika za nią podążyła. Vivian ruszyła przodem po cichu, mocno pochylona do przodu. W tym czasie Eunika przywołała swoje szpony, które mogły równie dobrze być jej najlepszą bronią (-1PK, +1Siła ^{Atak (Tymczasowo)}).
Aktywując nadnaturalną dyscyplinę, coś drgnęło wewnątrz Spokrewnionej, i nie była to wyłącznie ekscytacja powodowana przez nadchodzącą walkę. Oprócz tego dawały o sobie znać pomruki i wierzganie Bestii, która wybudzała się i pragnęła przejąć kontrolę. Grimm zachowywała wciąż opanowanie, ale nie było to łatwe. Teraz jej myśli zaczynał zaprzątać na poważnie głód.
Nieumarłe zbliżały się do otwartych przez wroga drzwi wejściowych. Stając po obu stronach drzwi, z wnętrza dało się usłyszeć echo męskich głosów, a ostrożnie zaglądając do środka, widać było błyskanie latarki.
Gotowa? — O’Hara spojrzała na Ponurą, rozciągając palce dłoni, z których po chwili wyrosły ostre, zabójcze szpony bestii, nie różniące się wiele od tego czym dysponowała Shar.

Brak hamulców w obyciu z różnej maści paskudztwem zdecydowanie ułatwiał nieumarłej pracę, zwłaszcza że niejednokrotnie musiała ubrudzić swoje ręce — i nie tylko — jeszcze zanim rozpoczął się czas Gehenny.
Nieobecność Grimm niewątpliwie w jakimś stopniu utrudniło Wieży defensywę, gdy miasto było, kawałek po kawałku, przejmowane przez wrogą Sektę w toku krwawej wojny. Teraz jednak, ledwo powróciwszy z martwych, już miała szpony pełne roboty, a to niewątpliwie był dopiero początek.
Dwójka Gangreli po cichu dotarła do wnętrza i, trzymając się ścian, podążając od szafek do szafek i innych zakamarków, powoli zbliżając się do trójki potworów, których głosy rozbrzmiewały kawałek dalej. Zdawało się jakby dobrze się bawili, sądząc po odgłosach niszczonych mebli.
Hałas dobiegał jednak nie tylko z jednej strony, a dwóch. Z jednego z pomieszczeń po lewej stronie korytarza na wprost, a także gdzieś z korytarza ciągnącego się w prawą stronę. O’Hara zasygnalizowała dłonią, by Eunika ruszyła na przód, podczas gdy ona sama podąży za dźwiękiem dochodzącym z ich prawej strony.
Grimm widziała, jak jej towarzyszka powoli się od niej oddala. Tymczasem, przed nią samą znajdowały się otwarte drzwi, zza których dobiegały odgłosy destrukcji mienia publicznego i rzucane przekleństwa. Zakradając się bliżej, wampirzyca miała możliwość rzucić ostrożnie okiem do środka, widząc jednego z tych dwóch w nieco zbyt dużym odzieniu. Był to białoskóry mężczyzna o krótkich, ciemnych włosach i widocznie latynoskich korzeniach, który charakteryzował się jednak dość bladą cerą i agresywną postawą. Wyglądał jakby czegoś szukał i cała jego uwaga była tym pochłonięta. Pomieszczenie było niemalże całkowicie zdemolowane, a osobnik przeklinał coś pod nosem widocznie niezadowolony. Póki co nie wyglądało na to, by zauważył zerkającego Ogara.