Otoczony szumiącą, brzęczącą elektroniką, będącą jedynym, co w samym mieszkaniu przecinało ciszę, młody nieumarły miał komfort korzystania z, niezmąconego przez żadną pijawkę, spokoju. Świat był wrogo nastawiony do takich jak on, to też mógł docenić to miejsce i ten czas dla siebie.
Oczywiście, chcąc przetrwać nie mógł pozwolić sobie na bezczynność i samotną egzystencję w tych czterech ścianach. Jego zaangażowanie było widoczne pośród wyrzutków, którzy rozumiejąc swoją paskudną sytuację, swoją niedolę, w której się znaleźli, potrafili docenić tych, którzy pomagali ogarnąć ten chaos i cały ten burdel jakoś uporządkować. Caleb widział w Davidzie wartościowego osobnika i chętnie z nim współpracował.
Choć Adams był rozpoznawany pośród bezklanowców, to bliższy kontakt utrzymywał z nielicznymi. Grupa nie była aż tak zorganizowana, by wszyscy znali się ze wszystkimi. Choć w grupie była siła, tak trzeba było brać pod uwagę zagrożenie, jakie niosło trzymanie się rączka w rączkę. Poza tym, organizacja wyrzutków była stosunkowo luźna, a biorąc pod uwagę jak wielu słabej krwi wampirów zaczęło pojawiać się jeszcze przed rozpoczęciem Gehenny, to trudno było wszystkich zebrać pod jeden klosz.
Do kontaktów Davida zaliczali się nieumarli tacy jak Zachary "Zack" Dorsey, będący podobnie obeznanym w świecie komputerów gościem z zamiłowaniem do gier. Blondyn już się przekonał, że online lepiej grać w jego drużynie. To za jego sprawą Adams w ogóle dowiedział się o istnieniu SchreckNetu, którego obecna wersja była niedostępna dla Spokrewnionych spoza klanu Nosferatu. Była też Tracie Perrine, artystyczna i empatyczna dusza, która starała się pomóc nowym, również Davidowi, zaaklimatyzować w grupie. Myles Warren to gość o analitycznym umyśle, który pomagał Mercerowi w planowaniu pozyskiwania środków dla grupy oraz ogarnięciu jakiegoś większego, wspólnego schronienia, zanim obecne stanie się niewystarczające. Tak naprawdę, przez liczebność wyrzutków, było tam już dość ciasno, z tego co się mówiło.
No ale, została jeszcze jedna osoba na liście. Nie można było też zapomnieć o inżynierze, który jakby się postarał, to mógłby zawstydzić MacGyvera. Był nim Eli Morrison. Potrafił też nieźle grać na gitarze.
To były wszystkie bezpośrednie kontakty, oprócz samego Caleba, do których miał w tej chwili dostęp David. Skromny, ale dobry początek. Miał do kogo się odezwać w razie czego.

Wszystko co przyszło pariasowi do głowy, zapisał sobie w formie notatek na komputerze. Mając to poukładane, zarówno w głowie, jak i w formie pliku tekstowego, David mógł zająć się czymś produktywnym. Siedzenie w swoich czterech ścianach całą noc odpadało, w końcu był częścią jakiejś społeczności. Była to społeczność wyrzutków, zbiór niechcianych jednostek, kasta wampirów która będąc częścią Camarilli, czy tego chcieli czy nie, nawet jeśli w pełni nie rozumieli czym jest, byli zdani całkowicie na siebie.
Ale nie było tak zawsze. Nie w Seattle. Lata temu Książę Doe wyciągała rękę w stronę bezklanowców, oferując im pomoc i traktując lepiej, aniżeli gorszy sort, co przeważnie miało miejsce. Zmieniło się to, gdy rozpoczęła się Gehenna i wojna z Sabbatem zalewającym miasto. Książę zajęta walką o przetrwanie, jednocześnie starając się utrzymać jakąś kontrolę nad rosnącym chaosem, nie mogła dłużej dbać o Pariasów i trzymać ich za rękę. Znów zostali sami.
Zgraja cienkokrwistych wampirów zaszyła się w jednym z domków w Central. Adams był tam przynajmniej parę razy. Ten niewielki budynek był domem dla prawie tuzina nieumarłych, co rzeczywiście czyniło go na tym etapie bliskim przeludnienia. Jego adres blondyn miał gdzieś zapisany. A tak, jedna z jego notatek na komputerze zawierała dokładny adres. Dom, w którym przebywała duża liczba bezklanowców, w tym również dość często sam Mercer, mieścił się na 908 14th Ave. Był to budynek osadzony w głębi, do którego dojść można było wyłącznie ciasną, boczną ścieżką.

Przygotowawszy się, mając ze sobą swój sprzęt komputerowy, akcesoria oraz telefony, mógł ruszyć w drogę. Skromny środek transportu Adamsa może nie należał do najszybszych, a i nie trudno było o jego kradzież, ale jednak zapewniał pewną swobodę, a także ułatwiał wtapianie się w otoczenie. Dbał o niego najlepiej jak mógł, dzięki czemu nie słyszał skrzypienia, ani też nie musiał narzekać na problemy z komponentami.
Na szczęście kryjówka Pariasów nie znajdowała się szczególnie daleko, bo raptem kawałek za uniwersytetem, tam gdzie zaczynało się osiedle zdominowane przez piętrowe domostwa i domki jednorodzinne. Na ulicy było stosunkowo spokojnie, to i dojechał na miejsce w ciągu niecałych dziesięciu minut. Dojeżdżając ze strony 14th Ave, wampir musiał kawałek przeprowadzić rower ręcznie, by dostać się do budynku ustytuowanego bardziej w głębi. Była to zasadniczo kwadratowa, dwupiętrowa buda o szarych ścianach, której okna na parterze i na piętrze były pozasłaniane.
Stojąc pod domem, dało się usłyszeć przytłumioną muzykę w środku oraz ledwo słyszalne dialogi prowadzone przez grupę osób.

Tym razem nikt nie trzymał Davida za rękę. Zrobił samodzielny krok, nie wiedząc jeszcze co będzie dalej. Wiedział tylko, że musiał stać się niezależny, jeśli chciał coś zmienić i rzeczywiście pomóc wyrzutkom, o ile nie Camarilli jako całości, choć akurat jej funkcjonowanie nie było w pełni zrozumiałe dla chłopaka. Na szczęście był świadom oczywistego zagrożenia z zewnątrz, które kruszyło wieżę, zostawiając Spokrewnionym nieduże pole manewru.
Gdy wampir zapukał do drzwi, po drugiej stronie usłyszał znajomy, męski głos, który rozebrzmiał głośno.
Ciszej trochę! Mamy gościa! — W tym momencie dało się usłyszeć zdejmowany łańcuch i zasuwę zamka po drugiej stronie. Oczom Adamsa ukazał się przyjazny okularnik, z którym jeszcze parę nocy temu grał online.
Siema bracie! Co tam? Ty do Caleba? Nie ma go akurat. — Zack, otwierając szerzej drzwi, odsłonił Davidowi niezmienny widok zapełnionej żywymi trupami przestrzeni. Grupa wampirów siedziała na rozstawionych przed telewizorem fotelach i kanapie. Kilka twarzy była znajoma, aczkolwiek chłopak nie był w stanie przypisać im imion, bo po prostu ich nie znał.
Nic się nie zmieniło, poza tym, że stopniowo robiło się coraz bardziej ciasno. Choć wnętrze nie było chyba remontowane od długiego czasu, to panował tam względny porządek, przynajmniej na tyle, na ile było to możliwe.

Większość bezklanowców zdawała się być zagubiona, porzucona i jedynie w otoczeniu podobnych sobie odnajdywała komfort. Tak jak ci obecni tutaj, ściśnięci niczym sardynki. Grupka spojrzała na chwilę na gościa za drzwiami, by wrócić do oglądania telewizji. Nie mieli nic szczególnego do roboty, przynajmniej tej nocy. Tymczasem Mercer i jego przyboczni pewnie ogarniali jakieś poważniejsze tematy.
Okularnik popatrzył się do tyłu przez ramię, spoglądając na zebranych, po czym znów odwrócił się do Adamsa.
Ta, ze dwóch nowych do nas dołączyło. Coraz ciężej tę ekipę wykarmić. — Wymownie zacisnął usta, ukazując widoczny brak ekscytacji rosnącą liczbą bezklanowców pod ich dachem. Z jednej strony w kupie siła, ale z drugiej, taka ilość nieumarłych na tak małej przestrzeni musi powodować trochę problemów, zwłaszcza z pozyskiwaniem vitae.
Zdecydowałem, że w najbliższych tygodniach poszukam sobie apartamentu gdzieś na obrzeżach śródmieścia i zrobię tutaj miejsce świeżakom. — Dorsey zamierzał się wynieść na swoje. Czy rzeczywiście chodziło mu o dobro nowo wprowadzonych do grupy cieńkuszy, czy raczej o własny spokój? Znając go, pewnie pół na pół.
Chcesz wejść, czy idziemy pogadać gdzieś indziej? — Dopytał stojącego w wejściu gościa. Trzeba było zrobić krok na zewnątrz albo do środka.

Ten dom był niczym jedna wielka puszka nieumarłych sardynek, do której czuć można było pewną awersję. Nic dziwnego, że Mercer szukał lepszej miejscówki dla bezklanowców. Nawet miny zebranych cieńkuszy zdradzały zmęczenie. Nikt nie mógł czuć się dobrze w takiej sytuacji, a rosnąca liczba wampirów słabej krwi tylko utrudniała egzystencję dla pozostałych.
Jasne. Chodźmy. — Zack nie miał nic przeciwko. Zamknął za sobą drzwi i ruszyli w górę ulicy, wciskając dłonie w kieszenie spodni, garbiąc się lekko. Sam wyglądał na nieco znużonego i potrzebującego przerwy od tego syfu. Możliwe, że przybycie Davida zapewniło Zacharemu moment spokoju.
Ta, coś kojarzę. To całkiem spoko pomysł. Do tego całego SchreckNetu się nie dobierzemy. A nawet jeśli by się udało, to pewnie byłyby z tego niemałe kłopoty. Dla nas, ma się rozumieć. — Potwierdził, że próba podłączenia się do sieci Nosferatu, nawet jeśli była możliwa, nie była dobrym pomysłem. Nie było sensu robić sobie dodatkowych wrogów w sytuacji, gdzie i tak cały świat był przeciwko nim. Zamiast tego trzeba było budować mosty i szukać sprzymierzeńców.
Własna sieć się przyda, czy to do koordynacji, czy rekreacji. Nieźle kombinujesz. — W oczach okularnika pojawił się błysk. Podobała mu się wizja Davida o własnym kącie w cyberprzestrzeni.
Znaczy, ty masz jakąś dobrą miejscówkę ogarniętą? Jak duża jest? — Zgarbiony informatyk zatrzymał się w miejscu i owdrócił w stronę Adamsa, unosząc brwi i poprawiając swoje okulary. Tanie zakwaterowanie i zarządzanie serwerownią przyciągnęło jego uwagę i go nieco rozbudziło. To dobrze rokowało.

Reakcja okularnika była na tyle pozytywna, na ile mogła być teraz, na etapie planowania. Wyglądało na to, że szansa na współpracę była dłuższa, ale do tego trzeba było mieć jakiekolwiek fundamenty.
Ah, czyli nic konkretnego jeszcze. — Błysk entuzjazmu Zacharego natychmiastowo wygasł, zupełnie jakby ktoś wymachiwał mu smakołykiem przed oczami, a potem sam go zjadł. Być może już miał przed oczami wizję szybkiego opuszczenia komunalnego schronienia Pariasów. Musiał spędzić tam naprawdę sporo czasu.
No spoko. Dawaj znać jak będzie coś wiadomo. — Odpowiedział cicho, zmęczonym głosem, patrząc w głąb ulicy, gdzie panował względny spokój, ciężko wzdychając. W tym momencie zapanowała niezręczna cisza, której Zack nie przerywał, stojąc zamyślony.

W reakcji na słowa i gest chłopaka, Zachary pokiwał głową niechętnie.
No wiem, wiem. Caleb tam ogarnia jakiś plan ogarnięcia większej ilości kasy żebyśmy mogli wreszcie się z tej chaty wynieść. — Musiało szykować się coś grubego, jeśli lider wyrzutków miał takie plany.
Tylko jest obawa, że nam jedna Spokrewniona wciśnie nam klina i wszystko się sypnie. — Wzruszył ramionami mówiąc o obawach związanych z realizacją planów Mercera.
Nie wiem jak to będzie. Ciężko komukolwiek zaufać, bo każda pijawa może ci nóż w plecy wepchnąć. — Bezklanowcy mieli kiepskie doświadczenia. Zepchnięci na margines musieli walczyć o każdy ochłap, nie wiedząc, czy ktoś z pozostałych wampirów nie podłoży im nogi.

Rzeczywiście, Caleb Mercer opowiadał Pariasom, że wraz z Mylesem Warrenem próbował ogarnąć przejęcie jakiejś firmy, z czego mogłaby być niezła kasa, a może nawet i coś więcej. Jednak to, że ktoś z nieumarłych miał potencjalnie w tym przeszkodzić było dla Davida nowiną.
No, tylko nie wiem kiedy wróci. Ogarnia coś na mieście. Zawsze możesz do niego zadzwonić. — Fakt, numer telefonu do Mercera był pośród kontaktów w telefonie żółtodzioba.
Dwójka cieńkuszy wróciła do puszki sardynek Pariasów i stali teraz pod drzwiami, za którymi słychać było brzmienie telewizora i głośne rozmowy nieumarłych.
Dobra. To co? Jedziesz dalej? — Zack oparł się ramieniem o ścianę budynku, tuż przed drzwiami.

Młody bezklanowiec postanowił trzymać łeb nisko i nie angażować się w żadne ambitne plany Mercera. Adams egzystował w spokoju i nie miał zamiaru sabotować tej egzystencji poprzez pchanie łap w rzeczy, które mogłyby zwalić mu na łeb kłopoty.
Para rąk do pomocy zawsze się przyda. Zwłaszcza jeśli chodzi o świeżaków, którzy jeszcze nie ogarniają co i jak. Tym trzeba nierzadko pokazać jak to wszystko funkcjonuje. — Totalne żółtodzioby, które nie rozumiały zasad, jakimi rządził się świat mroku, czy jak należało polować, potrzebowały mentora.
Oczywiście nieumarli tacy jak Zack, czy Tracie, na pewno wspierali tych niedoświadczonych Spokrewnionych wiedzą, jaką posiadali. Naturalnie i sam Caleb na pewno dbał o to, by znali jakieś podstawy. Nikt z nich nie mógł jednak trzymać młodych za rączkę, więc wielu musiało samemu rozpracować niektóre aspekty tej nieumarłej egzystencji.
Zack nacisnął na klamkę i, czując opór, wyciągnął klucz i otworzył zamek, by następnie otworzyć drzwi. Stanął obok, robiąc Davidowi miejsce, by mógł wejść do środka. Nic przez te ostatnie kilka, kilkanaście minut, się nie zmieniło. Zmarnowane twarze nadal wpatrywały się w telewizor, na którym widać było jakiś film akcji. Tylko kątem oka spojrzeli na Adamsa, by następnie szybko wrócić do oglądania filmu.
A ogólnie to na pewno Elias albo Myles będą mieli coś do roboty. — Ciekawe, czy Myles robił coś poza pracą z Calebem. Elias na pewno miał ręce pełne roboty i bez tego.
Gdy Adams wszedł do środka, Zachary podążył za nim i zamknął za sobą drzwi.

Widok bezradności i marności w oczach pijawek, które dopiero poznawały cały ten paskudny świat mroku mógł wprawić w depresję. I jak tu się dziwić, że ekipa nawet nie zareagowała specjalnie na przybycie gościa, skoro wyglądali, jakby czekali, aż ktoś skróci ich męki? Może to było chwilowe, a może cała ich egzystencja będzie tak wyglądać. David mógł jedynie cieszyć się, że trzymał się od tego na dystans. Miał swoje lokum z dala od tego siedliska frustracji. W porównaniu z tym wiódł całkiem normalną, komfortową egzystencję.
Doprawdy, ogarnięcie tych wszystkich potępionych dusz wymagało niemało cierpliwości, nie mówiąc o innych umiejętnościach niezbędnych do utrzymania tej bandy przy nieżyciu.
Znaczy, Myles krąży z Calebem i ogarnia sprawy. A Eli pewnie siedzi w piwnicy i coś tworzy. — Odpowiedział, przechodząc z Davidem do kuchni, która wyglądała jakby praktycznie w ogóle nie była używana. Wyglądała, bo prawdopodobnie nie była. Wampiry nie miały pożytku z kuchni. Może z lodówki, jeśli bezklanowcy mieli jakieś zapasy worków z plazmą. W przeciwnym razie całe to pomieszczenie było bezużteczne w tej formie.

Względna czystość panowała również i w kryjówce Pariasów. Dziwiłoby, gdyby przy takiej ilości lokatorów panował tam nieporządek. Od czasu do czasu pewnie któryś z krwiopijców przecierał kurze, nawet jeśli tylko po to, by ruszyć się z miejsca i poczuć się użytecznym. Przynajmniej pod tym dachem ktoś ich chciał i życzył im dobrze.
Jasne, idziemy. Pewnie się ucieszy. — Kiwnąwszy głową, Zack zaprowadził Davida do drzwi, które prowadziły w dół, do przestrzeni piwnicznej znajdującej się pod budynkiem.
Ostatnim razem było to w dużej mierze gratowisko, będące zbieraniną różnych metalowych komponentów, elektroniki, i tak dalej. Nie wyglądało na to, by od tamtego czasu cokolwiek się tam zmieniło. Nawet dało się zauważyć, jakoby było wszystkiego nawet ciut więcej. Ale Eli się w tym odnajdował. To był jego świat, w którym potrafił jakoś funkcjonować. To w tej piwnicy spędzał większość swojego nieżycia, starając się ułatwić egzystencję sobie i jego nieumarłym braciom oraz siostrom.
Nie mam pojęcia. Zaraz się dowiemy. — Powoli zeszli po schodach, które tylko delikatnie zaskrzypiały. Przeszli przez swoisty magazyn i dotarli do swoistego warsztatu, w którym pracował w skupieniu mężczyzna wyglądający, jakby skracał dystans do czterdziestki.
Z jednej prawej strony znajdowały się szafki z narzędziami, komponentami, a na ścianach rozwieszone były, niezrozumiałe dla Adamsa, szczegółowe projekty jakiś urządzeń, bądź narzędzi, niektóre wyglądały na ukończone, a inne przypominały szkice na wczesnych etapach. Z lewej strony widać było maszyny do obróbki metalu i nie tylko. Na oświetlonym stanowisku roboczym, znajdującym się przed mężczyzną odzianym w błękitną, rozpinaną koszulę z długimi rękawami, znajdował się papier techniczny z kolejnym planem, na którym coś oznaczał, by wrócić do majstrowania z niedużej wielkości kawałkami obrobionego metalu.
Hej Eli! Zobacz kto nas odwiedził. — Zwrócił uwagę zapracowanego osobnika, który odwrócił się, spoglądając przez ramię.
David. Miło cię znów widzieć. Nie pamiętam kiedy ostatni raz tutaj wizytowałeś. — Wyraził pewien cichy entuzjazm w związku z przybyciem Adamsa. Rzeczywiście, ani w tym miejscu, ani w samej piwnicy Morrisona. Ten zwrócił się znów w stronę swojej stacji roboczej, skupiając na niej swój wzrok.
Co cię tutaj sprowadza tej nocy? — Rzucił przez ramię, dłubiąc dalej przy swoim warsztacie. Jego ciało całkowicie zasłaniało to, czym się w tej chwili zajmował.

Teoretycznie było podobnie. W praktyce, wszystkiego było więcej, było tam ciasno, nawet i bardziej industrialnie. Jasne, był gdzieś tam jeden komputer, ale służył raczej jako narzędzie uzupełniające, a także podręczne kompendium wiedzy, gdzie szukał inspiracji, rozwijał swoją wiedzę oraz poszerzał umiejętności.
Fajnie że o nas pamiętasz. Jak sobie radzisz? Na czym teraz się skupiasz? — Odpowiedział nie odrywając się od pracy.
Tak. Opracowałem niedawno wstępny projekt narzędzia, które będzie użyteczne dla tych z nas, którzy nie mogą normalnie polować z racji braku wykształconych wampirzych kłów. — David słyszał o takich przypadkach. Niektórzy cieńkokrwiści o najbardziej rozrzedzonej krwi mieli ten problem, co powodowało trudności w pozyskaniu vitae.
To narzędzie ma imitować ugryzienie wampira, aplikując silnie działający narkotyk o krótkotrwałym działaniu, celem skutecznego unieszkodliwienia ofiary i pozbawienia jej zdolności poznawczych na krótki czas, przy jednoczesnym wydobyciu określonej ilości krwi. — Narkotyk imitujący w jakimś stopniu pocałunek brzmiał jak coś użytecznego. Ofiara nie próbowałaby się wyrywać, podczas gdy upuszczano by z niej pożywienie dla nieumarłego. Idealne narzędzie dla tych nieszczęśników, którzy nie mogli złożyć pocałunku.
Nieźle, Eli! To jest genialne! — Zadziwiony, Zack klasnął w dłonie, okazując podziw dla zdolności Morrisona.

Mimo iż kreatywna iskra w większości ginęła wraz ze Spokrewnieniem, to niektórzy potrafili wciąż zaskoczyć. Czasami wystarczyło po prostu dodanie dwa do dwóch, by dojść do czegoś sensownego. Czasami wystarczyła wiedza, umiejętności, a także dostęp do internetu i posiłkowanie się tym, co można było znaleźć w odmętach cyberprzestrzeni.
Wszyscy walczymy o przetrwanie, w ten czy inny sposób. Do czego ma służyć ta serwerownia? — Eli chłodno podsumował rzeczywistość, która rzeczywiście wymuszała na wszystkich bezklanowcach nieustającą walkę o własny byt.
Nie sądzę, by było to nadzwyczaj użyteczne dla posiadaczy w pełni sprawnych kłów. To narzędzie ma po prostu uzupełnić ich brak i zapewnić alternatywne rozwiązanie, celem uniknięcia wpadek i robienia bałaganu. Nie trzeba nam tu kolejnych wizyt Ogarów Szeryfa. — Zamiennik dla kłów, mający pomóc w uniknięciu łamania Maskarady, ot co. Czy rzeczywiście zadziała to w praktyce, to okaże się dopiero po pierwszych testach, o ile budowa tego narzędzia okaże się sukcesem i do takowych testów w ogóle dojdzie.
Ja też specem nie jestem. Mój znajomy, chemik, pomaga mi w opracowaniu takowego specyfiku. Jesteśmy, póki co, na dobrej drodze. Nie będzie to miało żadnego działania nadnaturalnego, bo ani ja, ani nikt z naszych nie wie dość na temat naszej kondycji, by próbować na tym w jakikolwiek sposób bazować. — Zakres wiedzy Pariasów w temacie klątwy, jaka na nich ciążyła, była rzeczywiście przerażająco mała. Wielu wiedziało tylko tyle, że są martwi, nie mogą cieszyć się słońcem, i muszą pić ludzką krew. Niewielu rozumiało jakieś podstawy funkcjonowania społeczności Spokrewnionych, a jeszcze mniej wiedziało coś więcej o tym, jak w ogóle działa krew wampira. Istniał ponoć klan, który posiadał głęboką wiedzę na ten temat, ale szanse na to, że chcieliby pomóc z dobroci serca były tak samo wysokie jak to, że nieumarli będą mogli chodzić w świetle słonecznym.

Tak naprawdę, zarówno przed Davidem, jak i resztą jego rodzaju, było więcej tajemnic niż odpowiedzi na pytania w temacie wampiryzmu. Tak jak o wszystko inne, tak również i o tę wiedzę, każdy jej cenny skrawek, bezklanowcy muszą walczyć.
Dobry plan. Stałe źródło przychodu otworzy ci sporo drzwi. — Znów rzucił przez ramię, na kilka sekund odrywając wzrok od swojej pracowni.
No, myślę że nawet się do tego podłączę. David będzie potrzebować trochę pomocy z tym przedsięwzięciem. — Dorsey przyjaźnie poklepał Adamsa po ramieniu.
A więc… coś na wzór tego całego SchreckNetu, o którym mówił Zachary? Ciekawe. Oni mają swoją sieć, a my będziemy mieć swoją. — Wypowiadając te słowa, Eli obrócił się całym ciałem, spoglądając po obu jego gościach, przyglądając się ich oczom.
Skoro ci tam Nosferatu nie chcą nikogo wpuszczać do siebie, to ogarnięcie własnego kąta w sieci będzie dla nas idealnym rozwiązaniem. — Odpowiadając, Zack popatrzał na swojego kompana, w swym zachwycie unosząc kącik ust. Oboje nieumarli byli pod wrażeniem ambitnych planów Adamsa, który może nie miał jeszcze solidnych podstaw, ale przynajmniej miał jakiś pomysł na to, co chce zrobić, i nie było to coś małego.