Pojawienie się obcego wybiło z tropu napastników, którzy spojrzeli po sobie wymownie. Nie minęła jednak chwila, by z ust lidera grupy zabrzmiała gniewna groźba skierowana do chłopaka; ”Spieprzaj młody albo też oberwiesz!”. Mundurowy był gotowy do walki, teraz musząc ochronić nie tylko swoje nieżycie, ale również egzystencję młodzieńca, który wpakował się w niemałe tarapaty stając między funkcjonariuszem policji, a grupą czarnoskórych, nabuzowanych bandziorów.
Nie wyglądało na to, by zbiry chciały zaprzestać walki. Ruszyli grupą na młodego, gotowi po prostu zepchnąć go z drogi, może nawet trochę go obić, skoro taki hardy, i zrobić to, po co tam przyszli. W momencie jednak, gdy zbliżyli się do Davida, łapiąc go za ubrania, na głównej ulicy zabłysły niebiesko-czerwone, migające światła policyjne z nieoznakowanego, czarnego wozu. Samochód został momentalnie rozpoznany przez Maddoxa. Za kółkiem siedział nie kto inny, jak Richard, który chyba musiał wyłapać, że coś było nie tak, skoro Diogenes nie zdążył jeszcze do niego dotrzeć. Nosferatu zatrzymał się przed lokalem sprawiając, że cała grupa stanęła jak wryta, zaciskając zęby i przyglądając się samochodowi.
Korzystając z tej chwili, zamaskowany gliniarz złapał młodego za ramię i pociągnął go ze sobą, ładując go na tylne siedzenie samochodu i siadając obok niego. Nie było sensu zostawiać go na pastwę losu, mając pewne wyobrażenie tego, jaki byłby jego los w przeciwnym wypadku. Gdy drzwi się zamknęły, samochód ruszył, podczas gdy bandziory przeklinały pod nosem, obserwując jak wóz odjeżdża.
Co u licha. Kto to jest? — Podstarzały, wychudzony i w dużej mierze pozbawiony włosów, acz ludzko wyglądający kierowca, ze zdziwieniem rzucił za siebie, wyłączając światła policyjne.
Wszystko się w moment rozkręciło od jeden do setki. Chwila moment i Adams wylądował w wozie policyjnym z dwoma gliniarzami.

Ratunek przybył w doskonałym momencie. Sekundy dzieliły mundurowego i młodego blondyna od walki o przetrwanie z bandą wkurzonych czarnuchów. Gorzej gdyby prawdziwa policja przybyła na miejsce. Wtedy Diogenes byłby w nie lada tarapatach. Teraz jednak bezpiecznie siedział na tylnym siedzeniu obok jakiegoś chuderlawego dzieciaka, który najwyraźniej chciał wykazać się tej nocy heroizmem, co wyszło dokładnie tak, jak można było się spodziewać.
Zauważyłem. Zdałem sobie sprawę, że coś cię zatrzymało, więc postanowiłem po ciebie podjechać. Co z tym dzieciakiem? — Richard patrząc w lusterko na młokosa zmarszczył brwi. Nie był zadowolony z jego obecności w swoim pojeździe.

W bardzo szybkim tempie udało się obu stronom odkryć nawzajem swoją prawdziwą, nieumarłą naturę. Dwójka policjantów wcale nie była tym, za kogo się podawała, czy próbowała udawać. Byli równie przeklęci, co David, o czym najlepiej świadczyła ich znajomość lidera bezklanowców, podobnie jak u Davida znajomość Szeryfa Parkera.
Słysząc słowa chłopaka, kierowca odpowiedział.
Szczęśliwy zbieg okoliczności, hm? A może po prostu to miasto stało się strasznie małe. A może… — Mruknął głośno pod nosem. Prawda była taka, że Seattle, na wskutek oblężenia ograniczającego pole manewru Spokrewionych, stało się nieco ciasne, co sprawiało, iż stosunkowo łatwo było pijawkom trafić na siebie nawzajem. Ostre spojrzenie przeszywające Adamsa odbijało się w przednim lusterku.
Zanim odpowiemy na jakiekolwiek twoje pytania, wpierw powiedz kim jesteś i skąd się tam wziąłeś. — Rzucił nieco ostrzej, brzmiąc jakby był podejrzliwy co do nieznajomego. W tym samym momencie dało się usłyszeć, dobiegające gdzieś spod jego płaszcza, pstryknięcie charakterystyczne dla naciąganego kurka od pistoletu. Mężczyzna najwyraźniej był uzbrojony i gotowy do działania w razie, gdyby obcy miał okazać się nieprzyjacielem.

Chuderlawy wampir zignorował propozycję Davida, jedynie rzucając mu wymowne spojrzenie, które nawet bez słów miało formę swoistego ostrzeżenia.
Powiedzmy że mówisz prawdę. Co w takim razie robiłeś akurat teraz przed tamtą knajpą? — Nie odpuszczał przesłuchania cienkusza, którego pojawienie się w tym miejscu i czasie rzeczywiście mogło budzić wątpliwości i podejrzenia.
Skoro udało ci się ogarnąć temat, to teraz jest kwestią czasu zanim rozwiążemy sprawę. No a przerwa od munduru nie jest złym pomysłem. Będzie trzeba ci ogarnąć potem nową naszywkę. Nie ma sensu żebyś używał nadal to samo nazwisko. — Nosferatu byli o krok bliżej do znalezienia zaginionego. Wystarczyło dotrzeć do delikwenta, którego twarz i nazwisko teraz znali, i go przesłuchać.
Broń którą Diogenes otrzymał od swojego kompana wróciła na swoje miejsce (-Colt M1911A1). Nie było okazji, a może również i potrzeby, by użyć pistoletu, i raczej nie spodziewał się, że w najbliższym czasie taka zajdzie. W razie, jeśli pojawi się taka potrzeba, to niewątpliwie będzie mógł pozyskać od Richarda jakąś pukawkę równie łatwo, co przed udaniem się do knajpy.

Brak kontaktu ze światem zewnętrznym sprawił, że cienkokrwisty cierpiał na syndrom niedoinformowania. Adams miał szczęście, że trafił na Rodzinę, a nie potwory Sabbatu. Ta noc mogła się dla niego skończyć zupełnie inaczej, gdyby trafił na rzeczywiste zagrożenie.
Tymczasem siedział z dwoma wampirami Camarilli, wyjaśniając swoją obecność w tym miejscu i czasie. gdy Diogenes zwrócił się do Richarda, ten mruknął i zabezpieczył pistolet.
Richard. — Krótko i bez emocji przedstawił się Davidowi, spuszczając nieco tej defensywnej postawy.
Tak jak mówi Maddox. Nie wychylaj się poza granice centrum bez potrzeby, ani bez broni. Sabbat kontroluje większość miasta, więc kręcenie się po ich terenach to wręcz zaproszenie ostatecznej śmierci. — Richard podsumował sprawę, wspominając dodatkowo o wrogiej sekcie, która zajęła znaczną część terenów Wietrznego Miasta.

Niecodzienny widok, na jaki został wystawiony młody wampir, niewątpliwie zatkwi w jego pamięci. To specyficzne przekleństwo wampirzej krwi nie było czymś, z czym Adams miał szczególną styczność przed spotkaniem z tą dwójką, to też mogło być dla niego pewną ulgą, że akurat jego to nie dotknęło.
A ty, David, czym się zajmujesz? Jak długo siedzisz już w Seattle? Wspomniałeś, że pracowałeś z Mercerem. — Pociągając temat zajęć i powiązań dwójki Nosferatu, Richard postanowił wykorzystać okazję i dowiedzieć się tego samego na temat blondyna.
Tymczasem samochód powoli zbliżał się powoli do wiaduktu zapewniającego przejazd między sąsiedztwem Fremont a East Queen Anne, skąd nie było już daleko do śródmieścia, okupowanego przez znaczną część populacji Spokrewnionych.

Zacięcie do informatyki i mechaniki, jakim cechował się młody Parias, ułatwiało mu znalezienie wspólnego języka z Nosferatu. Co więcej, zapewniało mu to pewną przewagę nad Starszymi, którzy mogli niekoniecznie nadążać za nowinkami technologicznymi dwudziestego pierwszego wieku.
Maddox ogólnikowo odpowiedział cienkorwistemu na temat klanu, unikając szczegółów. Nie zdradził ich również Richard, który w ciszy przysłuchiwał się teraz wymianie zdań dwóch wampirów, spoglądając raz po raz w lusterko.
W którymś momencie Diogenes zauważył, że jego współklanowicz nadwyraz intensywnie przyglądał się temu, co dzieje się z tyłu, i choć twarz chuderlawego Ukrytego nie zdradzała żadnych emocji, tak zamaskowany nieumarły był w stanie zauważyć, że coś jest nie tak, choćby przez milczenie kompana, który złapał w końcu za telefon komórkowy i jedną ręką wystukał jakąś wiadomość do nieznanego odbiorcy.
Jesteśmy śledzeni. — Rzekł surowym tonem.
Szara osobówka. Ciągnie się za nami odkąd opuściliśmy Wallingford. — Wallingford, czyli sąsiedztwo, w którym znajdowała się knajpa, gdzie Maddox pozyskiwał informacje i starł się z bandziorami.
Po przejechaniu przez wiadukt, telefon Richarda zawibrował. Wyciągnął go i sprawdził odebraną wiadomość, po czym zmienił kierunek jazdy, zjeżdżając w boczną ulicę, nie przyspieszając jednak i utrzymując tempo jazdy.
Zgubię ogon i wrócimy na trasę. — Powiedział kręcąc się między uliczkami w Queen Anne, mijając pięrowe domki rodzinne otoczone zielenią, z drzewami rosnącymi pomiędzy budynkami i wzdłuż ulic.

Dwójka pasażerów siedziała w napięciu i czekała na rozwój sytuacji oraz rozwiązanie problemu. Richard lawirował między budynkami oraz drzewami, przemierzając sąsiedztwo. Ogon trzymał się wampirów przez dobre kilka przecznic, ale po kilku nawrotkach, po dotarciu do gęstszej części dzielnicy, gdzie obecne były dłuższe rzędy budynków i większa ilość zieleni, dało się odnieść wrażenie, jakoby udało się zgubić tych, którzy podążali za nieumarłymi. Nosferatu milczał jednak jeszcze przez dłuższy moment, wciąż wpatrując się w lusterka i obserwując boczne ulice, aż do momentu, gdy dotarli znów w okolice głównej, prowadzącej do śródmieścia drogi.
Wygląda na to, że mamy ich z głowy. Ale nie ma co marnować czasu. Musimy ogarnąć nasze znaleziska, Maddox. Młody może się przydać kiedy rozpracujemy temat. — Problem nieprzyjaciela śledzącego trójkę Spokrewnionych tymczasowo został rozwiązany, acz stało się jasnym, że zapuszczanie się na wrogie tereny było dużym ryzykiem. Richard bardzo tajemniczo ujął kwestie, jakie do rozpracowania miała dwójka Ukrytych, acz Diogenes doskonale wiedział o czym była mowa.
Tymczasem jednak najlepiej będzie się rozdzielić. Gdzie cię wysadzić, David? — Spojrzał w lusterko, znów rzucając spojrzeniem w stronę cienkusza.

Subtelnym gestem głowy, Richard potwierdził kierunek jazdy. W trakcie podróży przez bardziej zurbanizowaną część miasta, którego serce było zdominowane przez wysokie budynki, a nawet wieżowce, Adams oraz Maddox wymienilili się numerami telefonówi, dzięki czemu mogli pozostać w kontakcie.
Krótka, spokojna już przejażdżka, pozbawiona kolejnych niespodzianek i zagrożeń, zakończyła się dla Davida, gdy został wysadzony pod oszkloną ścianą budynku z czerwonej cegły.
Uważaj na siebie, młody — Zawołał do chłopaka, gdy wysiadał z wozu.
David powrócił do znajomych, bezpiecznych terenów, pozwalając dwójce Nosferatu na ogarnięcie ich tajemniczej pracy.
Co o nim myślisz? — Zwrócił się do zamaskowanego kompana, odprowadzając wzrokiem oddalającego się od auta bezklanowca.

Diogenes podzielił się swoją opinią na temat Pariasa, który miał szczęście, że trafił na Spokrewnionych Camarilli, a nie na Ostrze Kaina. Dalsza dyskusja musiała jednak poczekać, jako iż głód zaczął dręczyć neonatę.
Zobaczymy jak się sprawi, kiedy wciągniemy go do roboty. Jak już zlokalizujemy Ike, dodatkowa para rąk na pewno się przyda. — Skomentował osobę Adamsa, najwyraźniej licząc, że bezklanowiec pomoże dwójce Nosferatu.
Dobry teren łowiecki, powiadasz. Masz jakieś preferencje? Jeśli nie, to myślę, że możemy rozejrzeć się w tej okolicy. Ty coś przegryziesz, a ja w tym czasie wykonam parę telefonów. Teraz kiedy już wiemy, kogo szukać, Hector i Will powinni być w stanie dość szybko namierzyć gościa. — Samochód nadal stał w miejscu, podczas gdy Richard czekał na informacje ze strony swego kompana. Naturalnie, gdy Maddox będzie już w pełni sił i dwójka Ukrytych pozyska informacje co do położenia poszukiwanego osobnika, będą mogli ruszyć i zająć się delikwentem, który może być w posiadaniu użytecznych informacji, niezbędnych na drodze do znalezienia Camerona.

Wciąż nieco poobijany po ostatnim starciu, Diogenes był gotowy pożywić się byle czym, byle odzyskać utracone zapasy vitae. Gdyby nie nadmierna ilość gapiów, sprawy pewnie potoczyły by się inaczej. Tymczasem jednak, Richard w końcu wycofał się i opuścił teren kampusu, ruszając w stronę wysokich budynków.
Po kilku minutach dwójka wampirów dojechała do piętrowego parkingu, do którego właśnie wjeżdżał szary mercedes ze średniej półki, o błyszczącym lakierze pozbawionym odbarwień, czy zadrapań. Auto wyglądało na stosunkowo nowe, wypuszczone może w ciągu ostatnich paru lat, a więc nie należące do najtańszych. Nie wyglądało na to, by obok kierowcy był ktoś jeszcze.
Hmm. Może to się uda. — Richard mruknął pod nosem, skręcając i wjeżdżając za mercedesem na parking i jadąc za nim parę poziomów w górę, gdzie się zatrzymał.
Do boju. Idź zrób swoje, a ja w tym czasie rozmówię się z chłopakami. — Zatrzymał wóz nieopodal, wyciągając telefon i dając Diogenesowi czas, by mógł się pożywić.
Z szarego samochodu wysiadł facet po trzydziestce w ciemnych spodniach, eleganckich butach, rozpiętej marynarce i białej koszuli. Miał nieco dłuższe włosy zaczesane do tyłu oraz gładką twarz. Nie wyglądał na biedaka. Uśmiech na twarzy zdradzał dobry humor. Nie był gotowy na drapieżnika podążającego w jego kierunku, który złapał go, gdy ten zakluczył drzwi swojego czyściutkiego auta, i wbił się w jego szyję, momentalnie wprawiając go w stan ekstazy, przez co nawet się nie bronił. Kilka większych łyków dobrej krwi wystarczyło, by poprawić samopoczucie wampira (+3PK), choć oznaczało to, że ulizany jegomość pewnie prześpi tę noc na parkingu.