Nie był do końca pewien, jak Spokrewnieni potraktowali jego słowa, ponieważ długo czekał na jakąkolwiek reakcję, zainteresowanie kogoś, zaciekawione spojrzenie. Mimo tego zachował spokój, zdawał sobie sprawę z zajmowanej pozycji w piramidzie, w jego przypadku znajdowała się kilka poziomów pod fundamentami. Oznaczało to, że zupełnie nikt nie musiał się przejmował problemami bezklanowca i nie mógł on żywić za to pretensji.
Na szczęście Noaha do jego stolika podszedł nieznany mu wampir. Parias łagodnie powstał z miejsca i wyciągnął dłoń w geście przywitania, a robiąc to w pozycji stojącej pragnął okazać szacunek. Także dało to okazję do przyjrzenia się nieznajomemu. Johnston nie kojarzył go, nie rozmawiał z nim, nie znał go w żaden sposób. Zatem nie wiedział, jaką pozycję zajmował, a to oznaczało, że trzeba było zachować ostrożność w wypowiadanych słowach. Poza tym było coś niepokojącego w mowie ciała przybysza. Jego oczy przypominały wejrzenia weteranów, którzy powrócili do domu z Wielkiej Wojny, jakby traumatyczne zdarzenia wyprały naiwny blask, pozostawiając wyłącznie ciężar na barkach. Sposób poruszania kończyn sugerował odbycie jakiegoś rodzaju drylu, szkoła wojskowa? Policyjna? Pierwsze poszlaki rozkwitły w głowie Pariasa.
— Tak, ten od biura — zaśmiał się lekko, zdawał sobie sprawę jak to brzmiało. — Proszę, usiądźmy. A mam przyjemność z panem... — zapytał o godność wampira miłym głosem, zależało mu na przyjemnej atmosferze.
Noah także zauważył blizny na twarzy rozmówcy. Walczył? Ktoś taki byłby niezwykle użyteczny.
Usiadł.
— Przepraszam za bezpośredniość, jednak moja niezdrowa ciekawość nakazuje mi zadać panu pytanie, o ile pan pozwoli — zaczął small talk przed poruszeniem głównego tematu, być może badał nowopoznanego? — Czy służył pan? Pana ruchy wskazują, jakby przeszły przez szkolenie wojskowe. Zawsze podziwiałem żołnierzy za ich dyscyplinę i poświęcenie ojczyźnie.

Zanim Noah opuścił swoją kryjówkę, spojrzał na siebie w lustrze. Wystylizowana broda, uczesane włosy, porządnie umyte ciało. Wyprany oraz wyprasowany garnitur, wypastowane buty, przygotowany kaszkiet. Dzisiejszego wieczoru Parias zamierzał odwiedzić lożę Spokrewnionych, Elizjum, jednak zanim wkroczyłby do elitarnego klubu, postanowił obskoczyć jedno miejsce.
Wyszedł z hotelu. Nim udał się do właściwego punktu podróży, poszwendał się kwadrans po dzielnicy w celu sprawdzenia czy nikt go nie śledził. Każdej nocy odkrywał nowe zakamarki ulic przylegających do jego schronienia. Wkrótce wtopił się w mgiełkę jednej z ciemnych uliczek.

Central: pub Leon's Haven

Otworzywszy drzwi baru, Noah wszedł wraz z porywem powietrza z ulicy, który nieco rozwiał gęsty papierosowy dym. Neonata jakiś czas temu był tutaj w towarzystwie mentora, więć wiedział, że ta speluna była pod jego ochroną. To właśnie tutaj Johnston planował przyczaić się na właściciela czeku od Bureau of Investigation, tajemnicze biuro wystawiło pokaźną sumkę, tylko idiota nie postarałby się odzyskać tej forsy.
Wychowanek Jamesa podszedł do barmana, kupił od niego paczkę Lucky Strike'ów, a potem przekazał instrukcję.
— Będzie szukała mnie pewna osoba. Prawdopodobnie facet. Jeżeli będę siedział przy tamtym stoliku — wskazał otwartą dłonią na stolik w kącie — a ta osoba powie ci hasło, że szuka grubego intelektualisty z brodą, to odeślij ją do mnie. Wiem, brzmi to absurdalnie, niemniej wdałem się w pewien rodzaj towarzyskiej zabawy, a to jest jej element. Zrobisz to dla mnie?
Po przekazaniu instrukcji Johnston pożegnał się ładnie i opuścił przybytek.

Lower West Side: klub La Liberté

Taksówką dotarł do klubu. Zapłaciwszy kierowcy, Parias wyszedł z pojazdu, a następnie skierował się do środka, stąpając po czerwonym dywanie. Kulturalnie poczekał w kolejce, wszedł do przedsionka, zostawił u szatniarza płaszcz oraz kaszkiet. Był gotów, żeby wejść do sekcji przeznaczonej śmiertelnikom. To tam spędził kilka godzin, rozmawiając z ludźmi na temat Bureau of Investigation. Próbował dowiedzieć się więcej o tej organizacji, zasięgając języka wśród wpływowej klienteli. Jego strategia pozyskania informacji była następująca: najpierw zasiadał przy barze, aby wypatrzeć dżentelmenów podobnych do niego: nieśmiałych, nieco nieporadnych w kontaktach, ale sprawiających wrażenie wpływowych. Za pośrednictwem tych szarych myszek Noah spróbował pozyskać kontakty do ludzi, którzy wiedzieli więcej. Być może jakiś gość, do którego zagadał Johnston i poczęstował go papierosami zaprosił do stolika? Wampir łapał się każdej informacji, lecz także liczył na pozostawienie tutaj tropu na własną osobę. Domyślał się, że w takim miejscu z całą pewnością członkowie biura przychodzili się odprężyć, prędzej czy później usłyszeliby o osobniku poszukującym ich śladu. W momencie, w którym Noah uzyskałby szansę na napotkanie agenta, otrzymałby również sposobność na wyciśnięciu z niego wiedzy na temat zlecenia dla tartaku na ścięcie świętych klonów.

Późną nocą Johnston rozpocząłby realizację drugiego etapu planu. Zostawił po sobie zapach, wykonał ruch na szachownicy, śmiertelni agenci uzyskali szansę na wytropienie go. Pierwszy trop był bezpośredni, prowadzący do Leon's Haven zaś drugi kierowałby tutaj, do domniemanego bywalca klubu. Parias potrzebował teraz wsparcia, rozgrywanie tej dywersji w pojedynkę było zbyt ryzykowne.
Krwiopijca podał hasło strażnikowi, chwilę później wszedł do loży Spokrewnionych. Tam Johnston musiał zupełnie zmienić taktykę interakcji społecznych. Wkurwiały go takie gierki, nie był w nich dobry, jednak musiał grać i kręcić intrygi. Nabycie zamysłu poruszania się po tematach nieumarłych wymagało praktyki, a nie dało się tego osiągnąć bez uczestnictwie w rozmowach.
Noah dość płynnie podszedł do sprawy. Wśród członków Ventrue zachowywał się w pełni uniżony sposób, łechtał ich ego komplementami dotyczącymi spójności ich klanu oraz wysokich kompetencji, dzięki którym Camarilla mogła przetrwać najgorsze. Wśród nich Parias mógł pozwolić sobie na nieśmiałość, bo to tylko wzmocniłoby poczucie wyższości u Ventrue. W momencie, kiedy balsamista urobiłby ich, to przeszedłby do sedna. Przekazałby im wieść o istnieniu organizacji Bureau of Investigation, która wydała zlecenie miejscowemu tartakowi na ścięcie drzew uważanych za święte wśród lupinów, dlatego rozszarpały robotników na strzępy. Oznaczałoby to na istnienie frakcji bydła wiedzącej coś o sprawach nadnaturalnych. Czy strażnicy Maskarady, o której tak namiętnie prawił Galatis, mogliby pozwolić na istnienie owej frakcji, zagrażającej stabilności Wieży z Kości Słoniowej? Nowicjusz był chętny na przekazanie większej ilości informacji osobie chcącej dołączyć do niego w tym śledztwie.
Toreadorom inaczej przekazał wiedzę, pokusił się o piękniejsze słownictwo, podkreślił przywiązanie natywnych Amerykanów do świętych, czerwonych klonów. Ich miłość do tradycji, poświęcenie w utrzymaniu tychże rzadkich okazów roślin poruszyło serca lupinów, którzy ewidentnie pomagali rdzennej ludności. Chęć ochrony wierzeń rozpędziła ich szpony do popełnienia zbrodni. Wśród próżnych członków klanu Róży Noah próbował podsycić ich ciekawość, zaznaczyć piękno tej pokręconej sytuacji, wyszczególnić rozpaczliwe próby obrony Indian przed postępem cywilizacyjnym wymagającym surowców naturalnych. Tam również poprosił o wsparcie, ponieważ tylko członkowie Róży rozumieli dogłębnie naturę człowieczeństwa i potrafiliby ujrzeć szerszą perspektywę - Noah lał miód na uszy, mówił to, co chcieliby słyszeć, zabawiał i przy okazji się niesamowicie wkurwiał na siebie, że jednak próbował być dwulicową szują.
Brujah dostali wywód polityczny. Johnston w ich przypadku zastosował prosty chwyt: zaznaczył, iż Bureau of Investigation wspierało kapitalistyczny wyzysk, kusząc siłę tego narodu, czyli robotników, do podejmowania się ryzykownych działań na rzecz szybkiego wzbogacenia się, gdyż w innych okolicznościach nie mieli szansy na lepszy zarobek. Znowu próżność kapitalistów sprawiła, że ludzie pracy ginęli, wykorzystani jako narzędzia w działaniach, których nie rozumieli. Aby powstrzymać kolejne ofiary, należało zrozumieć naturę tajemniczego biura, odkryć ich związek z lupinami. W istocie to ludzie, a mianowicie kapitaliści, stanowili tutaj problem, a nie wilkołaki. One po prostu broniły swojego terytorium.

Noah po przekazaniu informacji trzem klanom liczył na to, że zainteresował kogokolwiek; że wieść o dzieciaku badającym sprawę wilkołaków trafiłaby do śmiałków skłonnych pomóc mu w działaniu polegającym na uderzeniu w sedno problemu: w organizację ludzi, która sprowokowała lupinów. Nawet jeśli balsamista nie zostałby potraktowany poważnie, to przynajmniej rozbawiłby wampiry jako młodziutki pupil starający się coś ugrać w Camarilli.
Parias siedzał przy widocznym stoliku, oczekując na konsekwencję swoich działań.

Kolejne słowa Silasa korzystnie wpłynęły na stosunek Noaha do niego, trener boksu wydawał się w porządku i nawet okazał jakiś stopień uznania dla dokonań neonaty. Zapewne jeszcze tydzień temu Johnston kupiłby bez zastanowienia taką gadkę, odrobina bezpieczeństwa w koszmarze sprawiłaby, że natychmiast otworzyłby się przed bokserem. Jednakże teraz Johnston wiedział, iż każdy wampir był potworem, każdy wampir hamował krwiożercze popędy, każdy był mordercą próbującym oddalić w planie dzień popełnienia następnej zbrodni. Dlatego Johnston zachowywał czujność, w szczególności kiedy miłe słówka mogłyby ją osłabić. Młody zachowywał do trenera szacunek, który rodził się z intuicyjnego poczucia niższości wobec silniejszego, lecz utrzymywał także zdrowy dystans, gdyż nie wiedział, czy za tydzień, rok, dziesięć lat Silas nie stałby się jego wrogiem. Teraz uczestniczyli w transakcji, nic poza tym.
— Szybko się przebiorę, daj mi proszę moment. — Poklepawszy swoją torbę, w której były tanie ciuchy sportowe, udałby się we wskazane miejsce, żeby w żwawych ruchach zmienić strój. Szkoda było zaplamić krwią garnitur.
Dopiero teraz, w spodenkach i koszulce, ciało Noaha Johnstona zostało podane na widok. To nie była powłoka wojownika, to było sto kilo tłuszczu, które nie zaznało porządnej gimnastyki od lat. Mężczyzna zaniedbał ciało, ponieważ przez większość życia pracował głównie głową. Niemniej nie poruszał się jak słoń w składzie porcelany. Po dłuższej obserwacji ruchów, paradoksalnie, facet z nadwagą zachowywał pewną dozę gracji i płynności, w szczególności koordynacji rąk. Silas widział to wszystko, gdyż Noah rozgrzewał się na ringu. Nie mógł już rozgrzać w ten sposób ciała, bo było martwe, raczej chodziło o przygotowanie psychiczne.
Po otrzymaniu sygnału rozpoczynającego walkę, Noah nie stałby jak kołek, nie czekałby w nieskończoność na manewr przeciwnika, nie zachowałby pasywności. Spotkanie z Sabbatnikiem, który mierzył w niego lufą rewolweru, a następnie potyczka na śmierć i życie na arenie Szeryfa uświadomiła Johnstona, iż bezradne czekanie obniżało jego szanse z każdą sekundą.
Głowa była punktem witalnym, więc Parias podniósłby ramiona w gardzie, a następnie wyprowadziłby kilka prostych w łeb Silasa. Młody nie kusił się na sierpy, młoty czy haki, bo po prostu nie umiał ich wykonywać. Jego garda również nie była techniczna, czy proste ciosy, ale nadal prosty cios nietechniczny byłby szybszy od każdego innego nietechnicznego uderzenia. Nie zamierzał zbyt szybko się odsłonić.
W następnych sekundach walki Johnston odpowiadał na ruch przeciwnika, adaptował się do niego. Jeżeli podchodził zbyt blisko, żeby walczyć w krótkim dystansie, Parias oddalał się. Jeżeli Silas oczekiwał zbyt długo, Parias atakowałby zaciekle. Wyczucie oponenta, pewna doza empatii być może pomogłaby Johnstonowi odczytać Silasa, dzięki czemu odroczyłby moment przegranej. Johnston nie miał szans z takim zawodnikiem, więc walka polegała na tym, żeby pokazać jaja i zaciętość. Nie poddawać się a wytrwać manto.

Kiedy Silas otworzył wrota, zastał gotowego do zapłaty dżentelmena z odliczoną sumą baksów. Trzymał on banknoty między palcami, żeby szybko przekazać je nowemu właścicielowi. Chwilę później balsamista lepiej przyjrzał się trenerowi, jego fizjonomia wskazywała na osobę wysportowaną, ciekawe czym Silas zajmował się za życia? A może nieumarłe ciała jednak nabywały z czasem masy mięśniowej? Johnstonowi trudno było przywyknąć do myśli pozostania pulchnym dżentelmen na wieki wieków.
— Ach — rozmyślanie przerwało pytanie trenera. — Jestem Noah, miło mi — zaznaczył słowa skinięciem głowy na powitanie. Silas nie wyciągnął do niego ręki, być może lepiej było się jeszcze nie spoufalać. Relacja na poziomie usług była na rękę Johnstonowi.
— Wstyd przyznać, nie umiem się bić — powiedział szczerze, jednak ujawnienia swojej słabości wywołało w nim zażenowanie. — Za życia biłem się tylko raz, dopiero po przemianie zaznałem całego spektrum przemocy, jaką nieumarłe istoty potrafią siebie obdarzyć — tłumaczył już pewniejszy siebie. — Przeżyłem próbę szeryfa, bo miałem szczęście, że walczyłem z zupełnie dziką bestią, a nie Spokrewnionym. Niemniej, w czasie potyczki zatraciłem siebie, oddałem stery... Temu czemuś — zawahał się, ponieważ jeszcze nie wiedział czy Bestia była jego mrocznym odbiciem, czystym popędem, czy czymś w rodzaju pasożyta próbującego przyjąć kontrolę nad ciałem nosiciela. — To nie może się powtórzyć, dlatego przyszedłem po usługi fachowca. Ciebie. W szczególności, iż napotkałem na swojej drodze te łachudry, których starsi nazywają Sabbatnikami. — Wspomnienie o Sabbatnikach było ryzykownym ruchem ze strony Noaha, ponieważ Silas mógłby zacząć się dopytywać, niemniej młody musiał stworzyć wrażenie gościa, który zazna walki w przyszłości.

Johnston nie przepadał za bezpośrednią komunikacją względem nieznajomych, wolał się od nich dystansować, dlatego szydercza postawa Silasa nie spodobała mu się. Etykieta, dobre wychowanie, obycie były świadectwami ukazującymi dojrzałość emocjonalną, wykształcenie czy po prostu klasę. Problem polegał na tym, iż Noah od jakiegoś czasu stykał się z mężczyznami, którzy mieli w dupie konwenanse. Szorstkość, szczerość do bólu, walenie prosto z mostu: jakoby nieustannie testowali swoją psychikę, hartowali ją.
— Mam pieniądze. — Odpowiedział po długiej pauzie. Parias procesował wszystko to, co usłyszał z ust Silasa. Ciekawe czy tymi wulgarnymi ustami całował swoją matkę?
— Proszę powiedz, ile chciałbyś za swój czas? — Noah dalej utrzymywał przyjazny, kulturalny ton. Nie zamierzał porzucać swojego stylu wypowiadania się, wolał pozostać po prostu sobą.
Noah nie traktował Silasa jako jedyną szansę na trening, samo poznanie Ridera stanowiło jakąś alternatywę do nauki mordobicia. Jeżeli łysy jegomość postawiłby cenę zaporową, nierealną, na pewno młodziak grzecznie potargowałby się. Jeżeli Silas miałby to w dupie, stawiałby na swoim, dawny lekarz pożegnałby się i odszedł, ponieważ nie zamierzał wydawać dolarów na niepoważne ceny.

Noahowi nie udało się zapowiedzieć wampirowi Silasowi, wyglądało na to, że członkowie klubu KO nie przywykli do pogawędek z nieznajomymi na ulicy. Młodemu Spokrewnionemu pozostało wziąć los we własne ręce.
Uderzeniami pięści zapukał w niby pancerne drzwi, które bardziej kojarzyły się z wrotami banku, niżeli klubu sportowego. Wkrótce usłyszał poruszenie zasuwy, okienko w drzwiach zostało otworzone przez osobnika znajdującego się w środku. Noah przyzwyczaił się do bezpośredniej, gburnej komunikacji, dzięki przebywaniu w obecności Jamesa czy Ridera, ale nadal rzucona kurwa zamiast dobry wieczór potrząsnała nim. Nie potrafił zrozumieć brak podstawowej etykiety, a jeżeli wulgarny nieznajomy był Silasem, to znakomicie zniechęcił potencjalnego gościa. Johnston jednak nie dał za wygraną tak łatwo.
— Dobry wieczór panu. Jestem od pana Greera do pana Silasa — zaczął uprzejmie, przyjaźnie, patrząc serdecznie w ślepia zza wizjerem. — Polecono mi tutaj trening, czy mam przyjemność z panem Silasem we własnej osobie, hm? — dokończył ciepłym głosem.

James igrał ze starym znajomym do takiego stopnia, że ośmieszał go przed obecnością młodego. Mentor pozwalał sobie na wiele, nawet bezpośrednio obrażał rewolwerowca. Oznaczało to, że panowie musieli traktować się z dużym dystansem albo Greer po prostu miał na niego porządnego haka. Noah na zimno przyjmował komplementy, nie dziękował za nie, jedynie kiwał głową z nieukrywaną, pokorną zgodą. Wiedział, że James raczej w tym momencie wolał dopierdolić Brujahowi, sprowadzając go do poziomu nowicjusza, niżeli poklepać po głowie ucznia. W każdym razie słowa Jamesa były miłe dla ucha.
Informacje na temat Krzykaczy powiązanych z Riderem, Noah odebrał jako ciekawostki warte odnotowania, w szczególności Huntera będącego Primogenem klanu. Łowca wilkołaków także wspomniał o tym, że działał jeszcze za czasów dzikiego zachodu, więc dzięki tej wzmiance balsamista mógł zgadywać jego przedział wiekowy. Rewolwerowiec zdradzał bardzo dużo o sobie, a jeżeli nie należał do wyrafinowanych kłamców, narażał się na odwet. Johnston traktował te informacje jak zabezpieczoną broń, bo jeżeli pewnego dnia Rider coś spierdoliłby, to pewnie było kilku Spokrewnionych chętnych na poznanie jego niewygodnych prawd, jak na przykład taki Galatis.
Balsamista źle trawił dalsze słowa gangstera. Zapewne wiedział znacznie więcej od młodego wampira, być może rzeczywiście Pariasi posiadali potencjał bycia dobrymi żołnierzami, niemniej brzmiało to mętnie, jak mrzonki warte tyle, co nic. W pewnym momencie brzmiało to jak bajka, jakim cudem Pariasi ustanowiliby lepszy świat? Dalej pozostawali oni potworami, a ich wszystkich łączył głód krwi zmuszający do popełniania bestialskich, czasem nierozważnych decyzji. Nie trzeba było należeć do klanu, żeby schrzanić własną sytuację z powodu posiadania kłów. A nawet jeżeli bezklanowcy wywalczyliby siłę polityczną, z czasem staliby się jak panowie trzymający ich na łańcuchu. Władza korumpuje, nie było od tego ucieczki. Noahowi wydawało się, że Rider trochę żył nierealnymi marzeniami.
— Mimo tego, co mówisz, Camarilla przyjęła mnie w swe szeregi. Jaka jest niby lepsza alternatywa? — na głos nie osądzał, pytał o konkrety. Zamierzał poznać ideę Ridera.
Wzmianka o walce, dzięki której Noah poprawiłby swój stan, wywołała w nim zażenowanie. Palcami pomasował się po skroniach, jasno dając do zrozumienia, że usłyszał już za dużo.
— Może są rzeczywiście Pariasi, którzy skusiliby się twoją wizją, Rider. Ale ja jestem za młody i, szczerze, wolę na razie skupić się na tym, co mogę zrobić, tutaj i teraz. — tłumaczył neutralnym głosem, już łagodnym, pragnącym w pokoju wyjść z dziwnej rozmowy prowadzącej do dość kontrowersyjnych deklaracji. — Jestem po prostu gościem, który chce przetrwać, a wygląda na to, że ty chcesz podburzać nas do jakiegoś buntu. Dlaczego miałbym ryzykować własną głową, skoro mogę grać w grę Camarilli i do czegoś dojść? Zrozum, mi zależy na świętym spokoju. A twój pomysł wymaga czegoś zupełnie innego. Tak to zrozumiałem, przyjacielu — dokończył z rozłożonymi ramionami wyrażającym gest bezradności.
Podałby rękę Riderowi na pożegnanie.
— Będę często odwiedzać Elizjum, w razie czego złapiesz mnie tam. Powodzenia na drodze. — Pożegnał starego wiarusa na mechanicznym rumaku.
Jeżeli gangster odjechałby, Noah milczałby długo. Rozmowa, jaka tutaj zaszła wpłynęła na jego postrzeganie świata. Wyglądało na to, że istnieli Spokrewnieni gotowi walczyć z Camarillą, a jednocześnie nie należeli do szeregów Sabatu. Świat Mroku odkrywał kolejne tajemnice.

Powód rzezi dokonanej łapami lupinów zaczynał nabierać sensu. Rider wspominał, że ta rasa szanowała przyrodę do takiego stopnia, że była gotowa bronić ją do śmierci. Czyżby zakłócono spokój świętego gaju, piły i siekiery powaliły stare czerwone klony? Noah postanowił to sprawdzić. Przeszukując kolejne stosy dokumentów, młody wampir chciałby sprawdzić listy zamówień na drewno, być może tartak podpisał umowę handlową z kontrahentami zainteresowanymi czerwonymi klonami? Wiedza o tym poszerzyłaby zakres potencjalnych działań w przyszłości. Niestety, próba ta zakończyła się niepowodzeniem, niczego nowego Noah się nie dowiedział.
Johnston wpadł na jeszcze jeden pomysł. Postanowił zabrać ze sobą broń i amunicję, cenniejsze przedmioty osobiste, a także sam czek. Rzeczy schował do torby lekarskiej, następnie, posiłkując się papierem z biura wraz z ołówkiem, pozostawił notkę w opróżnionej skrytce:

Jeżeli zależy ci na odzyskaniu tych przedmiotów, odnajdź mężczyznę o imieniu Noah. Będzie przez tydzień odwiedzał pub Leon's Haven. Powiedz barmanowi, że szukasz grubego intelektualisty z brodą.

Obdarzony mocą jasnowidzenia Parias przeczuwał, że Thomas albo ktoś wtajemniczony w sprawę tajemniczego zlecenia, które pozbawiło życia drwali, wróci do skrytki. Noah nie zamierzał w bierny sposób poszukiwać wskazówek, postanowił zaryzykować i zostawić po sobie wiadomość. Jeżeli odbiorca spróbowałby go odnaleźć, oznaczałoby, że wiedział o sprawie. A jeśli nie, cóż, nic się wielkiego się nie stałoby. Raczej nikt o zdrowych zmysłach nie rezygnowałby z okrągłej sumki czeku, zapewne Thomas bardzo się śpieszył, skoro to tutaj zostawił.
Johnston opuścił tartak i ostrożnie wróciłby do Primogen. Zdałby jej raport oraz pomysł zwabienia potencjalnego śmiertelnika w pułapkę. Poprosił także o zachowanie znalezionej broni oraz czeku jako narzędzie perswazyjne w przyszłej rozmowie... Chociaż prawda była zgoła inna: balsamista chciał mieć spluwę.

z/t - za błogosławieństwem MG

Kiedy Parias zauważył uchylone drzwi, wydawało mu się, że jego serce zabiło szybciej. To nie była adrenalina, martwa powłoka nie była w stanie wydzielać hormonów. To było coś znacznie gorszego. Bestia wyczuła zagrożenie, a Noah odczuwał to na podświadomym poziomie. Ktoś tutaj niedawno był, a może nadal jest? Instynkt przetrwania był w nim silny, wymuszał ostrożność.
Świadomie przeszukiwał pomieszczenie z aktywowaną dyscypliną Nadwrażliwości, ponieważ bał się, iż ktoś mógł się tutaj ukryć. Pośpiech nie pozwolił mu dokonać dokładnych oględzin, także brakowało mu wiedzy śledczej od czego powinien zacząć, więc badał pokój w sposób intuicyjny. Odkrył fakt, że dane osobowe zabitych pracowników wyparowały. Czy to robota Camarilli, sławetnych członków Nosferatu, których balsamista nie miał jeszcze okazji poznać? Ale plotki mówiły, że ich działania były solidne, niezostawiające śladów, natomiast tutaj nawet Johnston zauważył oczywiste wskazówki. Ktoś się śpieszył i był niedokładny albo po prostu zależało mu na pozbyciu się nazwisk z kartotek firmy.
Dawnego chirurga zbiła z tropu skrytka w składziku, pod szafką. Dlaczego ona nie zniknęła? Czy domniemany osobnik usuwający dane osobowe celowo ją pominął czy podłożył? Wyglądało to na drugą opcję, gdyż ślady na kurzu wskazywało na to. Broń oraz łacińska nazwa gatunku klona, którego w tym momencie Noah nie potrafił zidentyfikować. Przedmioty osobiste. Trochę to wyglądało na palenie mostów. Czy John miał czwartego wspólnika, który po akcji miał zapewnić ewakuację? Nazwa biura śledczego nic nie mówiła balsamiście, ale wprowadziła go w groteskowy nastrój. Ogarnęły go bardzo złe przeczucia.
Z ogromnym wysiłkiem umysłowym (wydanie 1 punktu siły woli na sukces) zgarnął oburącz broń, graty oraz czek w jedną kupkę, a następnie użył Astralnego Dotyku. Wiedział za mało, za dużo pytań bez odpowiedzi. Wizje nie stanowiły solidnego poglądu na sprawę, ale często prowadziły dokądś, były drogowskazem.
Noah także chciałby odnaleźć łacińską nazwę w książkach w biurze, które traktowały o faunie i florze. Dlaczego ta roślina była wyjątkowa i stanowiła zagadkową nazwę czeku?

Spokrewnieni w czasie kursowania po dzielnicy, zdobyli mapę umożliwiającą zlokalizowanie tartaku. Po krótkim omówieniu planów, Irène zatrzymała pojazd w krótkiej odległości od wjazdu pilnowanego przez nocnego stróża. Elegancka kobieta opuściła kabinę automobilu, a następnie udała się porozmawiać z śmiertelnikiem w celu odwrócenia jego uwagi. Kiedy Johnston zauważył okazję do przekradnięcia się, natychmiast z niej skorzystał.
Przymknął oczy. Dokonał introwersji. Wczuł się w swoje przeklęte jestestwo, zaczął odczuwać płynącą w nim vitae, jakby stanowiła ona nowy zmysł. Wiedział, że gdzieś w przeklętej krwi zamieszkiwała Bestia, lecz również jej potencjał. Mężczyzna sięgnął po mroczny dar, stał się niewidoczny dla oka.
Ostrożnie przedostał się na teren zakładu, nadprzyrodzona moc oraz sama Celeste ułatwiły zadanie. Balsamista postanowił odnaleźć biuro tartaku, żeby odnaleźć w nim dokumenty opisujący sam las. Być może gęstwiny, poza stanowieniem źródła cennego surowca, skrywały tajemnice, które zostały odnotowane? Być może zanim doszło do tragicznego morderstwa, istniały przesłanki ujawniające naturę lasu, a ludzka chciwość i tak popchnęła ludzi ku zagładzie? Może wśród drzew było coś na tyle specyficznego, że wilkołaki strzegły tego jak oka w głowie?
Noah poszukiwał także informacji o położeniu brygady nieboszczyków. Gdzie konkretnie pracowali zanim doszło do ich śmierci?

Młody Parias przez długi czas zupełnie się nie odzywał. Od mówienia wolał wsłuchiwać się w wypowiedziane zdania Jamesa i Ridera, wyciągać od nich informacje, które ujawniały mgłę tajemnicy, kto jest kim na planszy politycznej. Później panowie przedstawili nieznane Noahowi osobistości, Huntera i kogoś niosącego miano „starego Ridera”.
— Chwileczkę — przemówił z uniesionym palcem wskazującym prawej dłoni, przerywając rozmowę pomiędzy ulicznikami. — Kim jest twój ojciec, Rider? Hunter i on to ta sama osoba? Skoro angażujemy kolejnych dżentelmenów do tej sprawy, chcę wiedzieć, z kim będę miał przyjemność obcować — o ile początek zdania był w jego stylu, czyli mowa była spokojna, flegmatyczna to dokończył z wyczuwalną stanowczością.
Później poruszono wątek ewentualnej walki, balsamista analizował tę kwestię z widoczną sceptycznością. Gładził brodę, kręcił wąsem w geście dumania, jakoby oszacowywał wartość tego pomysłu.
— Jeszcze nie wiemy, co wykazała sekcja. Lokalizacja lupinów dalej jest w sferze plotek i domysłów. Nie posiadamy armii, a skoro nawet ja jestem w stanie bez większych problemów skrzywdzić zwykłego człowieka, to wątpię, aby domniemany oddział był złożony z ciepłokrwistych — niespodziewanie przerwał, sam się zaskoczył sformułowaniem ciepłokrwiści w kontekście potocznego nazewnictwa ludzi. Pokręcił głową, zapewne aura cwaniactwa i bandytyzmu, którą emanowali ulicznicy, również mu się udzielała. — Moim zdaniem jakakolwiek walka jest zupełnym nieporozumieniem, panowie. Zabijanie zostawia ślady, a skoro Galatis trąbił na temat Maskarady, to jak coś, za przeproszeniem, spierdolimy to nas powieszą za jaja — wyraził sprzeciw, ale w humorystyczny sposób, żeby nie zrażać wrażliwego Ridera, który łatwo się denerwował. — Dowiedzmy się wszystkiego, czego możemy się wywiedzieć, a potem zróbmy to w stylu Camarilli, pociągając za sznurki instytucji i organizacji ludzi. Kto wie, jak w gazetach pojawi się mistyfikacja pod postacią morderczych sekt Irlandczyków ukrywających się w lesie, to kupi to opinia publiczna i nagle służby zamkną okolicę kordonem i sprawa zamknięta. Żeby nie było, nie mam nic do Irlandczyków, to był przykład tego, jak można to zrobić — uzasadnienie przedstawił dość zemocjonowanym tonem, który podkreślał ogromne ryzyko złamania Maskarady i dobitnie negatywnych konsekwencji. Wykorzystanie ludzi jako zbiorowości wdrożonej w system zarządzającym Wietrznym Miastem wydawało się lepszym rozwiązaniem, niż tępa walka.
— Rider, dlaczego zależy ci na tym, żeby to właśnie protegowani Jamesa walczyli w twoich łowach, hm? — Tutaj już Noah ewidentnie się wkurwił. Sprawa z sadystycznymi próbami Szeryfa wciąż była świeżą raną i nawet jeżeli balsamista nie znał osobiście innych szczęściarzy, to odczuwał pewne połączenie. Irytowało go podejście do Pariasów jako mięsa armatniego, a nawet jeżeli Rider chował swoje intencje za pięknymi słówkami, to fakt był nadal taki sam: chciał wykorzystać bezklanowców.
— Rider pokazałeś dzisiaj, że zarządzanie ludźmi stanowi dla ciebie pewną trudność. Skoro nie panujesz nad gangiem pospolitych bandytów, to w jaki sposób zorganizujesz skuteczną walkę z wilkołakami, żeby straty w Pariasach nie były duże? Zważ, że każdy z nas posiada inny potencjał, nikt z nas nie jest taki sam — mówił dość prowokacyjne, kwestionował użyteczność Ridera. Noaha sprowokowała kwestia wykorzystania bezklanowców jak narzędzia, jak psy. — Pomogę ci jak najlepiej potrafię, ale walkę zostawiam tobie. A cne pierdolenie na temat wartości i wyjątkowości Jamesa zostaw na mętne pogawędki w Elizjum, bo to brzmi jak tanie próby urabiania. Czyli co? Ja mogę dostać po dupie, bo moja wartość nie jest taka, jak Jamesa? Czyli dwudziestu takich jak ja prowadzimy na szafot, bo ich można poświęcić? Cut the bullshit, Rider
— A jak potrzebujesz srebra, to sobie kup granulat srebra z mennicy. To się wykorzystuje do robienia wartościowych monet, ale sam granulat można wsypać, na przykład do loftki do strzelby. To jest najszybszy sposób, bo nie potrzebujesz do tego żadnego warsztatu.

Wiekowa istota współpracowała z młodzikiem, razem udało im się uzyskać taką ilość wskazówek, na ile pozwoliła ich pomysłowość oraz spostrzegawczość. Tam, gdzie nocny szczeniak z trudem przyswajał wizje wywołane przeklętą vitae, to doświadczona wampirzyca przyjmowała wiedzę z właściwym sobie wyrachowaniem. Kiedy zakończyli oględziny zwłok, młody z powodzeniem zajął się ich zszywaniem oraz drobną pielęgnacją, doprowadzając je do lepszego stanu od początkowego. Poza wpadką z zmiażdżeniem sercem, na razie Noah całkiem nieźle dawał sobie radę. Odzyskał równowagę psychiczną, dobrze wykonana praca uczyniła go znów poczytalnym.
Tak jak Primogen zapewne oceniała poczynania neonaty, tak on oceniał posunięcia kobiety, badając jej reakcje, wypowiedziane słowa, czyny. Czyżby perfekcjonizm był jednym z wielu aspektów jej jestestwa? Lévêque była niezwykle skupiona przy pracy, dociekliwa, skłonna nawet zaryzykować jasnością umysłu, brudząc go kaskadą majaków wyciągniętymi z gasnących aur czy kosztując obrzydliwą posokę. Czyżby Primogen stawiała cele wyżej od siebie? A być może to typowa cecha śmietanki towarzyskiej Camarilli, która dążyła do mistrzostwa w każdym akcie, czynności, postępowaniu? Irène była bezwzględnym graczem, świetnie dostosowując się do warunków otoczenia. Na salonach, gdzie urok i manipulacja otwierała drzwi, walczyła uśmiechem, kokieterią, pięknem i słowem. Błyszczała niczym gwiazda, bo musiała nią być. W zimnej, śmierdzącej truchłem kostnicy dalej trzymała fason, dobierając narzędzia pod postacią spokoju, dociekliwości, logiki. To czyniło ją znakomitym autorytetem godnym do naśladowania, to może sprawiało, iż Camarilla budziła postrach, ponieważ była znakomita w każdym odcieniu Maskarady, jej agenci byli profesjonalistami. Johnston, ukradkowo obserwując Primogena, powoli zaczynał odkrywać, z czym przychodziła odpowiedzialność zasiadania wśród liderów Sekty. Tylko czy wymagana perfekcja nie zabiła prawdziwości wśród Spokrewnionych? Czy wieczna czujność, wpasowywanie się w określony model hierarchii nie zabijał indywidualności? Czy Celeste dalej potrafiła...
Noah skarcił się w myślach. Przecież potrafiła ona czytać myśli! Zapomniał się.

Balsamista westchnąwszy smutno, zaczął oczyszczać narzędzia, później siebie, a na końcu odział się. Schowawszy utensylia do torby lekarskiej i upewniwszy się, że nie zgubił niczego z przedmiotów osobistych. Z przezorności sprawdził także czy nic nie zaginęło z jego portfela. Wyszedł z kostnicy, idąc za Różą.
Zapach kawy nieco go zdołował, gdyż też raczył się tym naparem w późnych godzinach, zupełnie jak ten starszy dozorca. Noahowi trochę przeszkadzał brak typowo ludzkich zachcianek i słabostek. Nigdy nie czuł się zmęczony zaś jego umysł był zazwyczaj ostry, nie musiał spożywać kofeiny czy środków wyostrzających zmysły. Nie musiał korzystać z toalety, nie miał porannych sensacji, nie musiał zmuszać się do robienia sobie śniadania, kiedy najchętniej leniuchowałby w fotelu z dobrą lekturą. Nowa egzystencja czyniła go... nad wyraz skutecznym, jednocześnie odbierając smak egzystencji.
— Nie, proszę prowadzić. — Odpowiedział zamyślonym tonem, w obecnej chwili nie przejmował się takimi drobiazgami jak konwenanse, kiedy jeszcze chwilę temu zjednoczył się w mistycznej komunii ze zwłokami, aby... Wytropić ślad wilkołaków. W obliczu takiej perspektywy kobieta za kierownicą była niczym nadzwyczajnym.
Wsiadł do środka pojazdu i zaczął patrzeć na ulice Wietrznego Miasta, a kiedy ruszyli, w skupieniu wysłuchiwał się w słowa Primogen.
— Nazwa firmy ułatwia zadanie, a jeśli natrafimy na drodze na budkę telefoniczną, rekomenduję zatrzymanie się przy niej. W książce telefonicznej powinniśmy odnaleźć niezbędny adres — zasugerował pomysł odnalezienia lokacji, dalej patrzył przez okno kiedy mówił.
Wzmianka o rozwodzie jednego z zabitych wywołała lekki uśmiech na ustach wampira.
— Można rzec, że przynajmniej jedna z kobiet nie będzie opłakiwać stratę męża — zażartował sobie z stanu cywilnego denata. Ostatnio humor Johnstona kierował się ku czarnym zakątkom. — Hm. Ciekawe czy sprawa jest tak oczywista, jak przedstawił ją pan Rider? Czy w istocie lupini zamordowali bez cienia litości te biedne dusze, tylko z powodu wycinki mydleńcowatych? Popełnianie takich mordów przecież niczego nie zmieni, co najwyżej spowolni proces nieuniknionej, w dobie kapitalizmu, eksploatacji środowiska naturalnego. Zastanawia mnie także, w jaki sposób rozumują lupini, czy są zdolni do prowadzenia rozmowy, czy wyłącznie do bezmyślnego mordowania? — zastanawiał się na głos flegmatycznym, wyjątkowo jak na niego spokojnym tonem. Udzieliła mu się atmosfera profesjonalizmu.
— Kiedy dotrzemy na miejsce, co dalej? Mam przeczucie, droga pani, że stawiając nasze stopy na terenie tartaku, wejdziemy na terytorium lupinów. Co właściwie chcemy odszukać na miejscu? Namacalnego dowodu? — patrzył na twarz kierowcy, kiedy zadawał pytania. — Istotnie, mapa będzie użyteczna. Być może w samym zakładzie znajduje się również mapa lasów z wyznaczonymi strefami wycinki.

Przybywający mężczyźni ujrzeli przycupniętego Johnstona przy motocyklu. Balsamista zaciekawiony maszyną, a może po prostu odczuwający nudę, badał ją wzrokiem i dotykiem. Kiedy zorientował się o nadejściu starszych wampirów, powstał na równe nogi i odwrócił się do nich. Widok idących obok siebie uliczników uradował go, to oznaczało, iż w pokojowy sposób rozwiązali nieporozumienie w Leon's Haven. Noah, zadowolony z tego, co widział, uśmiechnął się, a potem wyszedł na powitanie.
— Istotnie, dżentelmen Rider w chwili uświadomienia sobie powagi występków swojej bandy, zerwał się do biegu jak na dzikiego wilka przystało — odpowiedział czarnym humorem na powitalny tekst Jamesa. W tonie młodego pariasa nie było żalu czy rozdrażnienia, natomiast była kpina piętnująca niezwykle brawurowy wyskok Krzykacza. — Tak czy siak rad jestem widzieć was, panowie, w zdrowiu — dodał zupełnie szczerze, ciepłym głosem.
Noah uścisnął prawicę swojego mentora. Chwilę później zerknął na niego, a potem na Ridera, zadumał się przez moment i postanowił poruszyć nowy wątek.
— Przemówienie Arystarcha Galatisa poruszyło grono Spokrewnionych w Elizjum. Muszę przyznać, że pierwszy raz widziałem tak porywającego mówcę, zabarwiającego merytoryczną wypowiedź licznymi figurami retorycznymi. Jak animator spektaklu kukiełkowego, pokierował swoich słuchaczy do właściwego punktu — Noah przedstawiał w sposób wykwintny relację z ostatniego wydarzenia w Wolności na rozluźnienie sytuacji, jednocześnie dążąc do uderzającej puenty. James wiele razy już gadał z Johnstonem. Wiedział, że zazwyczaj młody nie popisywał się swoją elokwencją i nie udawał pajaca, oralnie żonglując ładnymi słówkami. Ewidentnie neonata teraz żartował sobie z Galatisa, udając jego sposób komunikacji. — Mówiąc serio, urobił sobie audytorium jak rasowy politykier. Co sądzicie o jego przemowie? Kim właściwie są Feng i Skadi? Zrozumiałem, że są Starszymi, ale najwidoczniej ich pozycja została szarpnięta, skoro Galatis w otwarty sposób ich skrytykował.
Pytanie także miało na celu intelektualne ożywienie gangsterów, żeby poruszyć kwestię najważniejszą i istotną.
— Tak się składa, Jamesie — spojrzał na mistrza skupionym wzrokiem. Nawet teraz młody wampir patrzył na niego jak na wzór, skarbnicę wiedzy — że ja i Rider zamieniliśmy kilka słów z Arystarchem, zaś później dołączyła do nas sama Primogen, Irène Celeste Lévêque. Harpia jest zainteresowany rozwikłaniem zagadki tajemniczych i brutalnych morderstw ludzi, spowodowanych domniemaną aktywnością lupinów. Ta rzekoma plotka okazała się na tyle intrygująca, że Lévêque udzieli nam swojego wsparcia. We własnej osobie — przedstawił rzeczowy raport Greerowi.
— Mam jej towarzyszyć przy badaniu zwłok. Natomiast Rider, jako ekspert w dziedzinie polowań, zobowiązał się do poczynienia rekonesansu oraz zebrania grupy uderzeniowej, jeśli walka ma nastąpić, czyż nie? — zadał pytanie już bezpośrednio rewolwerowcowi.

Świadomość wampira popłynęła strumieniem ku parującym taflom aury pochłanianej przez entropię. Widmowa pępowina scaliła nieumarłego z resztkami barw, a wkrótce rozpoczął czerpać doznania. Pomarańczowy zapach obawy otulił medium, później kolor spłodził siarczyste barwy strachu zderzającego się z odwagą Johna. Była ona zahartowana, odpierała uczucia siejące zaszczucie, balansowała unieruchamiające ciernie z rozsądkiem. Medium doświadczało, lecz nagle z czeluści pomarańczowej obawy przedarł się olbrzymi czerw pierwotnej niemocy. Pierwotnego strachu. Terror tak potężny, że opanował także esencję nieumarłego obserwatora. Groza przypomniała mu o jego kaźni, o chwilach spędzonych na torturach. Nagle przeżywał naraz historie robotnika i własną, jakby klisze nałożyły się na siebie, jedno wspomnienie było cieniem drugiego.
John. Johnston. Jedność. Kły odrywające twarz, noże tnące ciało. Żółte ślepia. Oczy szaleństwa. Cięcia. Satysfakcja. Groza. Dwa oblicza potwora. ŚMIERĆ. ODRODZENIE W KLĄTWIE.

Balsamista powrócił do rzeczywistości w szoku, z ledwością panował nad sobą. Kiedy opuszczał koszmar, nieświadomie zmiażdżył martwe serce w miazgę, co mogło wydawać się makabrycznym widokiem. Po chwili Noah odwrócił się plecami do śmiertelnika i Primogena, ponieważ chciał w ten sposób zakryć grozę na swej twarzy, intensywnie wpatrując się w ścianę.
Sama obecność człowieka go irytowała, to było rozdrażnienie wampira, który najchętniej zabiłby to brzydkie ścierwo, żeby się uspokoić. Pokusa uczynienia bydlęciu krzywdy stawiała zdenerwowanego Johnstona na krawędzi, natomiast zapach własnej vitae judziło.
Dlatego patrzył i uzewnętrzniał ból. Brud na ścianie, plama. Zestaw ułożonych noży, szczypiec i pił chirurgicznych. Zapach rozkładu, perfumy Irène. Dźwięk ulicy, wspomnienie automobilu zatrzymującego się na równoległej stronie ulicy. Spokój, rozsądek.
Po chwili opiekun kostnicy przestał być potencjalnym celem, a na powrót człowiekiem z duszą. Było blisko.
— Poniosło mnie, przepraszam. Niemniej już wiem, w jaki sposób zginęli. — Wypowiadał słowa w trakcie powolnego odwracania się ku przełożonej, odzyskiwał równowagę w głosie. Zerknął świadomym spojrzeniem na ochłapy, które moment temu były sercem. Żałował.

Poświęceniem bezpański szczeniak kładł bruk drogi prowadzącej do opcji zapewniającej mu egzystencję lepszą od zwierzęcego poziomu przetrwania z nocy na noc. Na jego barkach ciążyło brzemię rozpatrywania każdej decyzji podejmowanej w obecności wiekowych krwiożerców, ciągłe badanie granic, na ile można było sobie pozwolić a czego unikać, aby manewrować w niebezpiecznych partiach gry Spokrewnionych, gdzie koszt popełnionego błędu zwracał się latami, natomiast zasianie wiatru płodziło burzę w niespodziewanym momencie. Noah nie posiadał perspektywy sięgającej niepamiętnych czasów, dlatego trudno było mu szybko dostosować się do reguł subtelnej gry. Wciąż posiadał związek z ukochanymi ludźmi, wędrował przez noc własnych czasów, istniał tutaj i teraz.
Kiedy Noah Johnston spoglądał na Irène, zastanawiał się, jak patrzyła na świat? Czy pamiętała jeszcze smak oraz kruchość życia? Promienie słońca na skórze, ulotność i tęsknotę za młodością? Czy jeszcze potrafiła przywiązać się do kogoś bezinteresownie, otwarcie, z zamiarem wspierania oraz pielęgnowania relacji? Jak właściwie funkcjonowała w strefie psychicznej, mając na karku niepojętą mężczyźnie liczbę lat? Przepaść doświadczeń pomiędzy nimi sprawiała, że każde z nich zupełnie inaczej patrzyło na świat, doszukując się sensu w odmiennych kwestiach.
Balsamista również patrzył na strój kobiety, który z całą pewnością kosztował fortunę, lecz czy taki przepych miał sens przy sekcji zwłok? Poza zaznaczaniem swojej pozycji społecznej oraz podkreślaniem urody był zupełnie niepraktyczny w mniemaniu flegmatyka. Patrzenie na Primogena było przyjemnym doznaniem, jednak tylko na salonach zaprawdę zostałaby doceniona za staranne przygotowanie swojej kreacji.
Nagły zryw wiatru wyrwał Noaha z rozważań, wycie powietrza zagłuszyło otwarcie drzwi kostnicy i dopiero reakcja Irène na nieznajomego uświadomiła balsamistę, że nastał czas pracy.
Oddał prowadzenie rozmowy kobiecie, domyślał się, że sprawiej od niego wyciągnie informacje od opiekuna kostnicy o nieprzyjemnej dla oka aparycji. Johnston jedynie przywitał się skinięciem głowy, dalej utrzymując nadnaturalną moc iluzji życia. Wszedł za damą do środka budynku.
Kiedy Primogen konwersowała i dokonywała pierwszych oględzin zwłok, balsamista dobrze rozejrzał się po pomieszczeniach, zapamiętując najwięcej szczegółów. Przede wszystkim szukał wzrokiem miejsc, gdzie potencjalnie mogły ukrywać się dokumenty.
— Przepraszam. Gdzie mogę zostawić ubrania? Będę badał ciała i muszę się przygotować. Potrzebuję także dezynfekować ręce i narzędzia, które ze sobą przyniosłem— Zapytał nieśmiało, a potem, o ile było to możliwe, dokonał sanitarne przygotowania do sekcji. Zdjął kaszkiet, szalik, płaszcz i kamizelkę. Na koszulę nałożył fartuch, założył rękawice. Oczyścił narzędzia chirurgiczne, rozłożył je sobie optymalnie, żeby mieć wszystko pod ręką.
Zauważywszy, że kobieta zainteresowała się zamaskowanym ciałem, Noah postanowił zacząć od niego. Nieprzyjemne pierwsze wrażenie wywołane brutalnością zgonów nie powstrzymało tanatopraktora przed rozpoczęciem sekcji. Widać było po jego zachowaniu skupienie, ale także pogodę ducha. Robił to, co kochał za swojego życia i czuł się bardzo dobrze przygotowany. Pragnął także lepiej zająć się zwłokami, poprawić ich stan, niestety nie było na to czasu.
Najpierw najchętniej przeczytałby protokół sekcji, żeby wiedzieć, co zostało ustalone i jak zaplanować pracę. Potem balsamista rozpocząłby od oględzin, podobnie jak jego towarzyszka. Badał dotykiem zaszyte rany, zniekształcenia oraz wybrzuszenia, w ten sposób także poznawał obszar, który wymagał dokładniejszych badań. Następnym krokiem było otwarcie komór ciała: brzucha, klatki piersiowej i czaszki, aby sprawdzić wewnętrzne obrażenia. Johnston fachową terminologią komentował to, co widział, wykorzystując do tego łacinę. Metodycznie, powoli, poznawał historię powłoki zabitego nieszczęśnika. Wzmocnił Nadwrażliwością zmysł dotyku, gdy penetrował wnętrzności.
Każdy jego ruch był podyktowany czczą do zmarłego, przez co sekcja się dłużyła. Zachowywał się tak, jakby dokonywał ostatniego namaszczenia, okazywał czułość i zaangażowanie. Noah wpadł w medytację, nie odczuwał już upływu czasu, liczył się akt. Odpłynął. Przyłożył rękę do niebijącego serca ofiary, ażeby Astralnym Dotykiem sięgnąć do sfery duchowej, doszukując się w psychodelicznej wizji prawdy.

Balsamista nie chciał czekać, dlatego pobiegł kawałek za Riderem, ponieważ wiedział, że we dwóch mieli większe szanse na przegadanie sytuacji i złagodzeniu jej. Jednak, kiedy Pariasowi udało się dobiec do uliczki, w której przed chwilą zniknął mu z oczów Rider, zauważył w niej wyłącznie rozmazany błysk, a potem pustkę. Gangster zniknął.
— Niech cię szlag, Rider! — Rozdrażniony bezklanowiec przeklął towarzysza, rzucił gniewie kaszkietem o bruk i złapał się za głowę.
Przez dobrą minutę klnął pod nosem, żeby dać upust złości, potem podniósł kaszkiet z ziemi, wytrzepał go brudu i schował do wewnętrznej kieszeni płaszcza. Uspokoił się.
Postanowił poczekać na bandziorów, mając nadzieję, że dogadaliby się. Noah koniec końców zrealizował swoje zadanie: doprowadził Ridera przed oblicze Jamesa. Reszta to sprawa Krzykacza.
Johnston stanął w cieniu twierdzy Jamesa, obserwując perymetr. Skrzyżował ręce i czekał. Mógł zapukać raz jeszcze i poprosić o wejście, ale Noahowi nie chciało się tłumaczyć. Poza tym wiatr i chłód nie były mu straszne.

Jechał w taksówce na teren kostnicy, spoglądając na ulice Wietrznego Miasta przez kabinę i opierając podbródek na prawej dłoni. Był zamyślony, zupełnie odpłynął.
Udało mu się zaprezentować poważnym członkom Camarilli, z całą pewnością część społeczności Spokrewnionych wkrótce wyrobi zdanie na jego temat, opierając się na plotkach czy faktycznych dokonaniach. Otrzymał szansę zapracowania na własną rękę, o której mówił James. Neonata jednak gardził swym powstającym portretem, gdyż poświęcił fundamenty swojej tożsamości na rzecz kłamstw, kurtyn i krwi.
Gdy starsi przeklinali przeszłość, młodsi nienawidzili przyszłości. Nie było pokoju.

Zanim zasiadł w pojeździe, wczesny wieczór wykorzystał na spotkanie się z Georgem Whitem, swoim kontaktem. Balsamista zapłacił staremu znajomkowi plikem dolarów za narzędzia chirurgiczne i torbę lekarską. Dopiero po załatwieniu tej sprawy wyruszył na spotkanie z Primogenem.

Noah Johnston wysiadł z automobila po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko kostnicy. Zapłacił kierowcy za usługę, opatulil szyję szalikiem w kratę i poprawił kołnierz znoszonego płaszcza. Zacisnął rękę na torbie, rozejrzał się za Celeste, a kiedy ją spostrzegł, przeszedł przez ulicę i stanął przed jej obliczem.
— Dobry wieczór. — Lekko się ukłonił z serdecznym uśmiechem na ustach. Na jego cerze widniał rumieniec, zapewne używał zdolności do zakrycia trupich aspektów.
Był skrępowany, raczej nie chciał przewodzić w komunikacji pomiędzy nimi, przypominało to zachowanie młodego pracownika, który musiał rozmawiać ze swoim szefem i dopiero się poznawali. Balsamista nie miał głęboko osadzonego kija w dupie, jakiego zaprezentował niedawno w Elizjum, ale dalej tam tkwił. Nieznacznie wysunięty. Wyglądało na to, że Noah zawsze musiał sobie radzić z tremą, śmierć jeszcze nie odebrała mu ludzkich reakcji, co udowadniało jego niedawne Spokrewnienie.
Po wymienieniu grzeczności, młody wampir uważnie skupił wzrok na budynku kostnicy. Zastanawiał się czy zwłoki zostały już zbadane i przygotowane na pochówek, czy jeszcze nieumarli mieli czas wszystko zatuszować. Noah obawiał, że skoro ciało znajdowało się w kostnicy cmentarnej, najpewniej oczekiwało na pogrzeb, czyli służby mogły już zebrać niebezpieczne Maskaradzie dane.
— Pan Galatis zdradził więcej szczegółów odnośnie zmarłego? Wygląda na to, że skoro znajduje się tutaj, to najpewniej oczekuje już na pogrzeb. A oznacza to, że musimy jeszcze pozyskać dokumenty narażające nas na ujawnienie i najpewniej znaleźć lekarzy odpowiedzialnych za sekcję — ujawnił swoje obawy zmartwionym glosem.
Nie podobał mu się pomysł kradzieży czegokolwiek, tym bardziej załatwienia sprawy z ewentualnymi świadkami. Noah zerknął na Primogena. Nie wyglądała ona na kogoś, kto byłby w stanie zabić, lecz to pozory. Kobieta przyjechała tutaj samotnie, bez żadnej obstawy, a to oznaczało, że potrafiła o siebie zadbać. Mężczyzna zastanawiał się, jak daleko Primogen posunęłaby się w załatwieniu problemu? Co znaczyło dla niej ludzkie życie?
Zmienił punkt obserwacji na oddalone od nich pomniki z krzyżami, ostatnie świadectwa istnienia człowieka na Ziemi. Johnston wiedział, że w niektórych przypadkach dusze zostawały na tym padole, a on był w stanie je widzieć oraz komunikować się z nimi. Czy tragiczny i gwałtowny zgon zmusił ducha ofiary do nawiedzania okolicy? Wiele pytań.