Międzynarodowy port lotniczy King County, czyli "pas Boeinga" to pierwsze z dwóch lotnisk znajdujących się w Seattle. Nie jest szczególnie wielkie ani cieszące się ogromną popularnością - w ciągu roku wykonuje się tutaj ledwo dwieście tysięcy operacji (czyli przylotów i odlotów oraz wszystkiego pomiędzy), a na pasach oraz w hangarach stacjonują cztery setki maszyn. Nie są to liczby wielkie ani małe, ale w porównaniu do drugiego lotniska związanego z Seattle, czyli portu lotniczego Seattle-Tacoma, nie ma nawet sensu dokonywać jakiegokolwiek porównania. Sea-Tac znajduje się dobre dwadzieścia kilometrów na południe od miasta i obsługuje dziesiątki milionów pasażerów oraz wiele setek tysięcy operacji, czyniąc je trzydziestym w kolejności największym lotniskiem świata.

A King County International? Trzyma się gdzieś w ogonie stawki, jeśli można tak powiedzieć. Nie znaczy to jednak, że to słabe, kiepskie i nie warte odwiedzenia lotnisko. Wręcz przeciwnie. Znajduje się tutaj spokojnie ponad sto pięćdziesiąt firm związanych z lotnictwem. Od ogromnych kompanii zajmujących się powietrznym transportem, poprzez szkoły latania i najróżniejsze czartery aż po wydzieloną część dla śmigłowców oraz hangary dla prywatnych osób. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie.

Od wschodu lotnisko jest oddzielone od reszty Seattle autostradą I-5 Express, od zachodu zaś kanałem Duwamish Waterway i, oczywiście, gęsto zalesionymi pasami zieleni, aczkolwiek nie na całej długości, niestety. Są tutaj dwa główne pasy lotnicze o długości trzech kilometrów i kilka mniejszych, pomocniczych, w tym bardzo wiele dróg do kołowania oraz płyt postojowych. Najważniejszą rolę pełni oczywiście wieża kontroli ruchu lotniczego. Wysoki, przeszklony budynek w którym trwają dwudziestoczterogodzinne dyżury mające na celu monitorowania całego ruchu, wydawanie zezwoleń oraz wsparcie pilotów. Wstęp do niego mają tylko wykwalifikowani pracownicy z odpowiednimi przepustkami i nikt bez dokumentów tam nie wejdzie.

Drugim ważnym miejscem jest terminal lotniczy, czyli potężny zespół budynków przeznaczony tylko i wyłącznie do obsługi ruchu pasażerskiego oraz świadczący usługi na ich rzecz. Terminal King County International nie jest tak wielki jak inne w Stanach, ale swoje zadanie spełnia doskonale. To masywna, zwalista konstrukcja z czerwonej cegły i terakoty, z ogromnymi oknami zwróconymi w stronę lotniska oraz znacznie mniejszymi od strony parkingu i dróg dojazdowych dla komunikacji miejskiej. Odbywają się tutaj odprawy bagażowe, celne i paszportowe, Wnętrze jest bardzo eleganckie, można by powiedzieć, że aż nazbyt eleganckie jak na relatywnie nieduży port lotniczy.

Dominują tutaj elementy kamienne i drewniane, ściany są pomalowane na ciemny brąz, uzupełniony pasami bieli; drewniane meble wszelkiego rodzaju także stanowią połączenie ciemnych brązów oraz bieli. Wiele pomieszczeń jest całkowicie przeszklonych i jedyne miejsca, które się wyróżniają i wyłamują z tej jednolitej stylistyki, to punkty świadczące usługi fast food. Sieć McDonalds, KFC czy Wendy's niechętnie przystają na pozbycie się swoich charakterystycznych kolorów; nawet Starbucks, który przecież wywodzi się z Seattle, nie rezygnuje ze swych flagowych barw. Na szczęście wszystkie inne lokale i centra usługowe są już zgodne i trzymają się zasad terminala; domyślne, własne kolory i barwy stanowią tam tylko dodatki.

Kolejne w kolejności są hangary, wielkie hale ze stali i cegły, gdzie nie tylko "parkuje się" samoloty, ale także dokonuje bieżących przeglądów oraz napraw. Te największe należą zarówno do gigantów jak Air Transport International i American Airlines, ale także i mniejszych, regionalnych niemalże linii jak Alaskan Airlines, Delta Air Lines, Hawaiian Airlines oraz Compass Airlines. Mniejsze hangary stanowią już własność prywatną i można jest wynająć w jednym z biur portu lotniczego.

W momencie gdy drzwi otworzyły się, a jasne światło halogenów zamontowanych nad wejściem rozświetliło jakiekolwiek kryjące się w okolicy cienie, głośna muzyka wypełniająca dotychczas szczelny pokład rozbrzmiała echem w hangarze. Pierwsza w dół zeszła wyjątkowo wysoka kobieta o wschodnich rysach, której ciemne, czujne spojrzenie na moment nie zatrzymywało się w jednym miejscu. Niedługo po niej, sam Leopold spokojnym krokiem opuścił pokład maszyny w towarzystwie starszego mężczyzny, który podążał tuż za nim.

Cała trójka posiadała wyjątkowo szykowne, kryte pod rozmiar i paradoksalnie bardzo proste, jednak szyte z najlepszych materiałów ubrania, oczywiście przygotowane pod lokalną pogodę. W momencie gdy trójka znalazła się u spodu schodów, Leopold pozwolił sobie na chwile blasku w sztucznym, chłodnym świetle halogenów, po czym skierował się do starszego towarzysza. - Upewnij się że hangar będzie wynajęty za rozsądną cenę, oraz że nasze bagaże zostaną dostarczone pod wiadomy adres. No i miej na siebie oko. W razie co, masz moją wizytówkę, gdyby ktokolwiek sprawiał problemy. Będę pod telefonem. - Nie czekają długo na odpowiedź od swojego ghula, bo i takiej sam nie oczekiwał, ruszył wraz z Azjatką w kierunku BMW, zostawiając starszego mężczyznę samemu sobie. Leopold nie miał wątpliwości że jego ghul sobie poradzi - to właśnie ta zdolność była tym, co sprowadziło na niego zainteresowanie Leopolda na początku ich współpracy.

Krótkie spojrzenie wystarczyło by Leopold ocenił obraz jaki prezentował sobą osobnik, nazywający się Carverem Ian Lehrerem. Podsumował go krótkim, akceptowalnym skinieniem i lekkim uśmiechem, który rozciągnął usta Leopolda. Oczywiście że zaproponował swoją dłoń, chociaż jej uścisk nie należał do najsilniejszych. - Leopold. Moja towarzyszka nazywa się Chu. Bardzo mnie cieszy fakt, że mój list dotarł do Fundacji. - Skinął krótko głową w kierunku kobiety o wschodnich rysach, informując by także wsiadła do samochodu a sam przyjął ofertę drugiego członka Rodziny. Gdy już usiadł, upewniając się że jego odzienie nie jest mięte w żaden sposób, wrócił spojrzeniem do tego który rzekomo po niego przyjechał. - Jak się mają sprawy w Seattle ostatnimi nocami? -

Leopold nie spoglądał w strone swojego rozmówcy. Oparty czołem o szybe samochodu, spoglądał leniwie na przemykające szybko oblicza miasta. Dla normalnego czlowieka bylaby to z pewnością rozmazana seria scen i obrazów. Tymczasem, Leopold doskonale widział każdy najmniejszy szczegół, chłonąc lokalną architetkure - dokładniej to elektryczną instalacje. Skrzywił się delikatnie, gdy dostrzegł typowe dla post-kolonijnych miast dorobione instalacje, rozwijane wraz z miastem kawałek po kawałku, nigdy nie doczekując się całkowitej renowacji. Trzeba będzie coś z tym zrobić, jeśli Leopold miał na dłużej zawitać w tym mieście.

- To bardzo dobrze, że szanowny Regent posiada najświeższe informacji. Żałuje jedynie że nie skorzystałem z okazji by od razu przedstawić się lokalnemu Księciu. Będę potrzebował rozryzsować mape wpływów, zarówno tych realnych jak i szacowanych.

Na wspomnienie Midnight Fix, Leopold jedynie wzruszył swoimi wątłymi ramionami. Ta masywna niekompetencja nie była problemem domu Tremere, a świadczyłą jedynie o rażącym problemie lokalnego Szeryfa i Księcia. Leopolda interesowało co innego. Powoli, w jego głowie rysowały się wstępne plany i pierwsze kroki. Ostatecznie zwrócił spojrzenie swoich oczu na swojego rozmówce.

- Co możesz powiedzieć mi o najmłodszych Spokrewnionych tego miasta? Z wyłączeniem członków naszego klanu. -

Leopold ponownie skinął głową, przyjmując do wiadomości słowa osoby która przedstawiała się jako członek jego Klanu. Powracając spojrzeniem do przemijającego za szybą samochodu miasta, zaprzestał dalszej rozmowy. Zrozumiał, że będzie sam musiał przejść się po tutejszych Elizjach i poznać lokalnych neonatów. Dopiero potem będzie z nich mógł wysupłać tych, którzy będą nadawali się do tego, co miał w planach. Ale w międzyczasie musiał dowiedzieć się więcej o wewnętrznej polityce Camarilli w mieście, a w tym pomóc miał sam Regent. Z tego właśnie powodu, Leopold z nieukrywanym znużeniem oczekiwał aż wreszcie dotrą na tereny lokalnej Fundacji.