To nic innego jak stara baza wojskowa, której budowę zakończono tuż przed końcem pierwszej wojny światowej - i przez prawie trzy kolejne dekady była miejscem cichym, spokojnym, odosobnionym, o którym marzył każdy żołnierz na zachodnim wybrzeżu kraju, a wszyscy na ważniejszych stanowiskach chcieli się po prostu pozbyć tego balastu (doszło nawet do kuriozalnej sytuacji, w której armia Stanów Zjednoczonych próbowała sprzedać bazę miastu Seattle... za jednego dolara, ale do transakcji nie doszło). Wszystko się zmieniło dopiero w latach czterdziestych, gdy miał miejsce japoński atak na Pearl Harbor. Rząd amerykański zmodernizował wtedy Fort Lawton, tworząc z niego drugi co do wielkości port i bazę wypadową na Pacyfik na wybrzeżu.

Ale to już było. To dawne, stare dzieje, będące tylko zapisanymi stronicami w podręcznikach oraz wspomnieniami kilku starych, zmęczonych weteranów. Obecnie Fort Lawton jest najzwyklejszym osiedlem, co prawda zdominowanym przez żołnierzy, ale nie jest to już ściśle militarny teren, na który wstęp mają tylko wojskowi. To naprawdę miła okolica, z niektórymi alejkami wysypanymi żwirem i niektórymi wylanymi asfaltem, z równo ściętą trawą, ze świerkami i jodłami rosnącymi dokoła. Jeśli masz pieniądze, możesz wynająć czy nawet wykupić na własność jeden z wielu, bliźniaczo do siebie podobnych domków jednorodzinnych. To proste, mające jedno piętro i poddasze drewniane konstrukcje ze spadzistymi dachami, obszernymi werandami i niedużymi ogródkami, przed którymi niemal zawsze znajdują się wywieszone flagi kraju, stanu i ewentualnie jeszcze miasta. Sedno amerykańskiego przedmieścia, można powiedzieć.

Na tę chwilę na terenie dawnej bazy, poza wspomnianymi już domkami, znajdują się także inne budynki, posiadające obecnie status zabytków i pomników historii - są wyłączone z użytku, ale jeśli zajdzie potrzeba, to rząd Stanów Zjednoczonych znowu dokona mobilizacji i renowacji. Póki co wszystko jest zamknięte i otwierane jedynie dla zwiedzających. Centrum administracji, jako jedyne wykonane z brunatnej cegły i posiadające płaski dach, z betonowym parkingiem obok zostało pozbawione wszelkich dokumentów i meble, jakie są tam znajdują, są puste. Kwatery oficerskie, będące trochę bardziej luksusowymi barakami, zamieszkują żołnierze pilnujący porządku na terenie fortu. Baraki to nic innego jak drewniana, rozległa hala, w której znaleźć można tylko kilka metalowych szafek.

Sala gimnastyczna jest dostępna dla każdego i jest wyposażona nad wyraz bogato. Każdą ścianę pokrywają drabinki, znajduje się tam też kilka ciężkich worków treningowych zawieszonych na grubych sznurach oraz mniejszych i łatwiejszych w obsłudze gruszek, liczne hantle, ciężarki i sztangi, skakanki, stoły do pingponga, zwinięta siatka czekająca tylko by ją rozwiesić i grać w siatkówkę... czego tylko dusza zapragnie. Wstęp tutaj i pozwolenie na korzystanie z tego całego dobytku był uznawany za wyraz największego uznania i ostateczną nagrodę od przełożonych!

Dalej są magazyny, potężne murowane hale postawione na kamiennej podbudówce, z żelaznymi wrotami zamknięte na głucho (co w nich się znajduje, nie wiadomo, a klucze są dostępne u jakiegoś wysoko postawionego ważniaka), otoczone betonowym placem i niskim, drewnianym płotkiem z tabliczkami informującymi o terenie wojskowym i zakazie wstępu. Co innego w przypadku kaplicy; to też jest wojskowy budynek, ale wstęp tam ma każdy zgodnie z zasadami religii. Głodnego nakarmić, spragnionego napoić i tak dalej, i tak dalej.

To mały kościół, z białego drewna, ze spadzistym dachem i wieżą pokrytymi czarnymi dachówkami, zdolny pomieścić kilkudziesięciu wiernych. Pieczę nad nim i pobliskim cmentarzem sprawuje kapelan wojskowy, ksiądz Peter Tischner w stopniu kaprala. Jego obowiązkiem jest nie tylko organizacja życia duchowo-sakramentalnego, ale także normalna służba wojskowa i pomoc oraz wsparcie żołnierzom. Ksiądz Tischner z własnej woli zdecydował się na pełnienie posługi na terenie Fort Lawton jeszcze z jednego względu - w latach czterdziestych, kiedy w bazie wojskowej przetrzymywano pięć tysięcy jeńców, doszło do zamieszek w wyniku których został zamordowany jeden z żołnierzy, a kilkudziesięciu zostało skazanych.

Na cmentarzu wojskowym, znajdującym się kilka minut spacerkiem od kaplicy, otoczonym gęstymi drzewami i wysokim, kamiennym murem, znajduje się kilkaset grobów ludzi, którzy stracili życie w walce - oraz jeden, który został zamordowany niesłusznie, przez rozwścieczony tłum. Ojciec Peter jako jedyny od lat regularnie odwiedza ten samotny grób i stara się jak tylko może, by zmarły wybaczył tę winę armii Stanów Zjednoczonych. Bez skutku.

Wczoraj, 4 maja, David nie poderwał się z łóżka natychmiast po przebudzeniu, jak to miał w zwyczaju. Leżał przez chwilę jak sparaliżowany. Uderzyła go zaskakująca, acz bardzo oczywista myśl: od lat się z nikim nie bił, nie walczył o życie w żadnym starciu ani nie trenował do takiego. Zaniedbał się, zamiast tego całkowicie skupiając się na unikaniu walk. Nie miał żadnych wątpliwości, że jest to najlepsze co mógł zrobić, jednak nie zmieniało to faktu, że jego forma była znacznie słabsza, niż kiedyś na Florydzie. A teraz nastały w Seattle niebezpieczne czasy i powrót do dawnej sprawności mógł mu się bardzo przydać. Knightley podjął decyzję, że musi powrócić do ćwiczeń. Zlecił Markowi znalezienie odpowiedniego miejsca, zaznaczając, że będą potrzebowali spokoju i prywatności. Ghul był nieobecny przez pół nocy, ale dobrze wywiązał się z powierzonego mu zadania.
Następnej nocy, parę minut przed 22, wampir i jego sługa wkroczyli do sali gimnastycznej znajdującej się na terenie Fort Lawton. David był zadowolony. Przejeżdżając przez nad wyraz spokojne osiedle dojrzał tylko jedną żywą duszę, a w samej sali gimnastycznej nie spotkali nikogo. W dodatku samo miejsce wyglądało na idealne do treningu. Szybko upewnili się, czy faktycznie są sami w budynku, po czym rozpoczęli przygotowania. Na stole do ping-ponga wampir ułożył ściągniętą z siebie koszulę oraz skórzaną kurtkę, a pod stołem położył buty. Podszedł do miejsca, gdzie było wystarczająco dużo pustej przestrzeni i zaczekał na Marka. Martwe ciało wampira nie potrzebowało rozgrzewki, wiec poświęcił ten czas na przyglądanie się Goodmanowi. Nigdy nie widział go w prawdziwej walce i był ciekaw, czy jest choć w połowie tak dobry, jak sam o sobie mówił.
Gdy tylko ghul, gotów do walki, ustawił się naprzeciw Knightleya, ten przyjął postawę. Dawno nie walczył, ale przecież nie zapomniał w jaki sposób powinien się poruszać. Wszystkie chwyty, choć lata nie używane, odżywały w jego pamięci. Zaczął poruszać się w bok, jakby chciał obejść Marka dookoła. Na chwilę, bo gdy tylko jego przeciwnik wykonał krok w jego stronę, skoczył na niego. Miał zamiar przewrócić go i przycisnąć do ziemi. Nie zamierzał być delikatny, choć nie chciał też przesadzać też z agresją. Do niczego mu się nie przyda sługa ze złamaną ręką.

Kiedy tylko David poczuł zaciskającą się dłoń Goodmana na gardle, sam poszedł w jego ślady. Mark prędzej sam zostanie uduszony, niż udusi wampira. Oby sam jak najszybciej to pojął. Lasombra zacisnął pięść drugiej ręki i wziął krótki zamach, celując w twarz przeciwnika. Gdyby ten zdołał zablokować cios, David był gotów uderzyć głową.
Knightley czuł satysfakcję. Nie spodziewał się, że tak bardzo zatęsknił za zwykłym mordobiciem.

Wampir odpuścił. Wstał, odsunął się od Marka i odwrócił się od niego, by nie drażnić Bestii jego krwią. Bestia, zarówno sojusznik jak i przeciwnik podczas starć. Oferowała niespotykaną siłę i możliwości, choć odbierała całkowicie zdolność racjonalnego rozumowania i panowania nad sobą. Według Davida był to jeden z najbardziej niezwykłych aspektów egzystencji Kainitów. Teraz jednak nie chciał dopuszczać Bestii do głosu. Skupił się na wyciszeniu siebie i jej, dając ghulowi chwilę na powstrzymanie krwawienia.
- W normalnym starciu z kimś mojego rodzaju nie masz szans bez dobrej broni. Bardzo ostrej, ciężkiej, szybkostrzelnej lub dużego kalibru. – Odezwał się Knightley po dłuższej chwili. – Jeśli nie będziesz mieć takiej, lepiej uciekać. W przypadku walki musisz celować w głowę. Rany na reszcie ciała są dla nas zdecydowanie mniej bolesne. – Nie chciał brzmieć protekcjonalnie, choć wątpił by w takim temacie mógł nadać wypowiedzi inny ton. – Niemniej, poradziłeś sobie dobrze. Podejdź. – Wcale nie dobrze. Byłoby poprawnie, gdyby wytrzymał jeszcze jakąś minutę. – Nie było sensu mówić Goodmanowi całej prawdy. Drobna pochwała powinna go bardziej zmotywować, a, według Davida, motywacja przyda mu się teraz najbardziej. Wampir nagryzł opuszek palca wskazującego i wystawił go w kierunku ghula. Motywacja motywacją, ale zastrzyk dodatkowych sił też mu się przyda.
Chwilę później walczyli dalej. Lasombra zachowywał się teraz bardziej zachowawczo, chcąc by jego przeciwnik sam wykazał się inicjatywą.

Moc Vitae działała. Mark walczył coraz lepiej, więc David mógł stoczyć bardziej wyrównany pojedynek. Wysiłek był coraz bardziej intensywny. Z bitewnego szaleństwa wyrwała wampira kontuzja, niespodziewanie nieprzyjemna. Chciał wyrwać się z walki. Upadł, wykręcając się tak, by upaść na ręce. Przetoczysz się szybko przez lewy bok, unikając ciosu, który mógł pójść jego śladem. Był gotów kopnięciem odrzucić Goodmana od siebie, lub syknąć do niego z wyszczerzonymi kłami.
- Dosyć. – powiedział szybko. Spojrzał na nogę, oceniając ranę. Łydka śmiesznie sterczała w złą stronę, ale David nie powinien mieć problemów z jej nastawianiem. Co innego z Goodmanem, który dostał niezłe lanie. Nawet z krwią Lasombry może nie być w pełni sił w najbliższych dniach. Trudno, najwyżej tu jutro nie wrócą. Chwycił rzepkę i pchnął ją na właściwe miejsce. Gdyby się nie udało, był gotów próbować dalej. Po wszystkim odezwał się do Marka.
- Coraz lepiej sobie radzisz, ale wyglądasz po tym jak gówno. Obmyj się i ubierz, skończyliśmy na dziś. Ja poprowadzę samochód. – Zmierzył mężczyznę wzrokiem. W głowie wampira powoli rysował się nowy plan. – Mark, boisz się ciemności?

Goodman w zasadzie miał rację, mówiąc że ciemność to brak światła. Nie mógł jednak wiedzieć, że ciemność, o której mówił wampir, była inna. David zamierzał postawić swojego sługę naprzeciw prawdziwej ciemności, otchłani, w której nie ma miejsca na światło. Ciemności pochłaniającej dusze i wyciągającej z niej życie. Knightley nie był pewien, czy Mark będzie wystarczająco odważny, by stawić jej czoła. Nie zamierzał jednak rezygnować. Chciał sprawdzić swojego sługę.
David nie potrzebował dużo czasu i był już gotowy do wyjścia, gdy ghul wrócił z łazienki. Chwilę później obaj byli przy samochodzie. Na miejscu kierowcy usiadł Knightley. Zaraz po uruchomieniu silnika włączyło się radio, a wnętrze Mercedesa wypełnił głos reportera. Mężczyzna relacjonował właśnie sprawę pociągu zatrzymanego kilkanaście kilometrów przed Seattle. Lasombra nie ruszył, ale wysłuchał go z uwagą, a gdy ten skończył, sięgnął po telefon.

Knightley zakończył połączenie i schował telefon do kieszeni. Sprawa pociągu i kwarantanny musi poczekać do jutra. Tę noc wampir może w całości spożytkować na kontynuowanie śledztwa. Dochodzenie w sprawie tajemniczego morderstwa bezdomnego ciągnęło się od lutego. David musiał przyznać przed sobą samym, że pomimo wszystkich zebranych informacji, wciąż nie czuje się bliżej rozszyfrowania zagadki, niż trzy miesiące temu. Śledztwo szło mu ciężko i nie był z tego powodu zadowolony. Jednak w dalszym ciągu miał jakieś tropy i nawet gdy jeden z nich kończył się ślepą uliczką, w jego ręce trafiał nowy. Teraz czekało go sprawdzenie jednej z najbardziej obiecujących rzeczy, na jakie trafił. Ślad zamordowanego oraz wilczych łap, który prowadził w okolice 10352 13th Ave NW. Lasombra miał nadzieję, że uzyska tam wiele odpowiedzi.
- Pod twoim siedzeniem jest kamizelka kuloodporna. Ubierz ją. Na wszelki wpadek. Sprawdzimy nasz ostatni trop w Blue Ridge – Knightley ruszył samochodem, jednocześnie wydając Goodmanowi polecenie. Kierował się prosto pod adres, przy którym trop się urywał.