I I I
Po spotkaniu z osobistościami różnego rodzaju miała czas na pewne przemyślenia, choć przecież daleka była od wszelakiego sentymentalizmu. Kainici, jako i Śmiertelnicy, przychodzili i odchodzili, zostawiając za sobą ślady. A te bywały przeróżne. Niektóre były tak ogromnej wagi, że aż odciskały swoiste piętno na duszy. A czasem i sercu, jeśli którykolwiek z Nieśmiertelnych je posiadał.
Isabeau z całą pewnością go nie posiadała.
Hipnotycznym wręcz wzrokiem przyglądała się dwóm portretom. Trzem, tak właściwie. Jakby wywoływała w niej trans. Corazon. César.
Zacisnęła swe długie, smukłe palce na podłokietniku fotela nie zauważając — a może nie przejmując się? — tym, że rozrywa pazurami skórę mebla.

“Zmieniłem to! Zamieniłem garstkę skomlących dzieci w coś, co mogłoby zrzucić Przedpotopowców z ich tronów! Mnie! Każdy wampir, jaki kiedykolwiek istniał, maszerował w rytm założycieli, aż do Potopu. Postanowiłem zrobić coś innego i zmieniłem to. Beze mnie nie byłoby Sabatu. A bez Sabatu nie byłoby Camarilli!”

Szczycił się tymże osiągnięciem jakby poruszył struny czasu, niczym Prawdziwy Brujah. Puszył. W swej arogancji nie dostrzegał...
Isabeau cisnęła pobliskim wazon w portret Césara ze wściekłością wstając. W tym miejscu, w swej samotni nie musiała się martwić niepożądanym uszom i spojrzeniom. Mogła sobie pozwolić na pewne słabości. Złapawszy za ramy obrazu złamała drewno w pół bez żadnego wysiłku. Opadła na kolana zaciskając w ręce kawałek drewna…

I I I
Wsiadłszy do jednego ze swoich najszybszych samochodów zamknęła drzwi z gracją. Na siedzeniu pasażera położyła podręczną torebkę. Tym razem nie było z nią Thomasa, którego oddelegowała do innej sprawy. Primogen. Toreador. Samotnie… To nie było w stylu Artystów, którzy przecież lubili się otaczać przeróżnymi personami, zarówno jednej, jak i drugiej rasy. Nie wspominając już o tym, że zwykle taką personę jak Członek Rady rzadko widywało się bez jakiejkolwiek obecności innych, choćby Ghuli, gotowych służyć.
Z centrum Chicago, Lower West Side, wyjechała wczesnym wieczorem. Elizjum pozostawiła pod opieką swego protegowanego, Arthura. Choć niespodziewane unicestwienie Kuruka zachwiało areną polityczną i — wydawałoby się — bezpieczeństwem w Elizjum, to jednak egzystencja nieumarłych musiała trwać. Historia musiała się toczyć.
Jechała dłuższą, pokrętną trasą omijając główne drogi. Dzięki uprzejmości Arystacha Galatisa, wraz z Noahem mogła zająć się oględzinami ciał prawdopodobnie rozszarpanych przez wilkołaki. Istniały, oczywiście, i inne możliwości tego stanu rzeczy, aczkolwiek nie należy się łudzić, że sprawa mogłaby mieć łagodniejszy walor. Pogrzeb miał się odbyć wkrótce, lecz próżno mieć nadzieję, że ciała do tego czasu nie zostaną ukradzione. Nie miała zamiaru pozwolić eskalować sprawie; ciała nie mogły trafić w szpitalne ręce, jakkolwiek by nie wspierała rozwoju medycyny.
Dojechawszy pod kostnicę w pobliżu Rosehall Cementary wysiadła z powozu. Niespiesznymi ruchami zapaliła papierosa w cygarniczce rzucając niedopałek na ziemię i dociskając czubkiem buta.
Rozejrzała się za obecnością Johnstona.

Jechał w taksówce na teren kostnicy, spoglądając na ulice Wietrznego Miasta przez kabinę i opierając podbródek na prawej dłoni. Był zamyślony, zupełnie odpłynął.
Udało mu się zaprezentować poważnym członkom Camarilli, z całą pewnością część społeczności Spokrewnionych wkrótce wyrobi zdanie na jego temat, opierając się na plotkach czy faktycznych dokonaniach. Otrzymał szansę zapracowania na własną rękę, o której mówił James. Neonata jednak gardził swym powstającym portretem, gdyż poświęcił fundamenty swojej tożsamości na rzecz kłamstw, kurtyn i krwi.
Gdy starsi przeklinali przeszłość, młodsi nienawidzili przyszłości. Nie było pokoju.

Zanim zasiadł w pojeździe, wczesny wieczór wykorzystał na spotkanie się z Georgem Whitem, swoim kontaktem. Balsamista zapłacił staremu znajomkowi plikem dolarów za narzędzia chirurgiczne i torbę lekarską. Dopiero po załatwieniu tej sprawy wyruszył na spotkanie z Primogenem.

Noah Johnston wysiadł z automobila po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko kostnicy. Zapłacił kierowcy za usługę, opatulil szyję szalikiem w kratę i poprawił kołnierz znoszonego płaszcza. Zacisnął rękę na torbie, rozejrzał się za Celeste, a kiedy ją spostrzegł, przeszedł przez ulicę i stanął przed jej obliczem.
— Dobry wieczór. — Lekko się ukłonił z serdecznym uśmiechem na ustach. Na jego cerze widniał rumieniec, zapewne używał zdolności do zakrycia trupich aspektów.
Był skrępowany, raczej nie chciał przewodzić w komunikacji pomiędzy nimi, przypominało to zachowanie młodego pracownika, który musiał rozmawiać ze swoim szefem i dopiero się poznawali. Balsamista nie miał głęboko osadzonego kija w dupie, jakiego zaprezentował niedawno w Elizjum, ale dalej tam tkwił. Nieznacznie wysunięty. Wyglądało na to, że Noah zawsze musiał sobie radzić z tremą, śmierć jeszcze nie odebrała mu ludzkich reakcji, co udowadniało jego niedawne Spokrewnienie.
Po wymienieniu grzeczności, młody wampir uważnie skupił wzrok na budynku kostnicy. Zastanawiał się czy zwłoki zostały już zbadane i przygotowane na pochówek, czy jeszcze nieumarli mieli czas wszystko zatuszować. Noah obawiał, że skoro ciało znajdowało się w kostnicy cmentarnej, najpewniej oczekiwało na pogrzeb, czyli służby mogły już zebrać niebezpieczne Maskaradzie dane.
— Pan Galatis zdradził więcej szczegółów odnośnie zmarłego? Wygląda na to, że skoro znajduje się tutaj, to najpewniej oczekuje już na pogrzeb. A oznacza to, że musimy jeszcze pozyskać dokumenty narażające nas na ujawnienie i najpewniej znaleźć lekarzy odpowiedzialnych za sekcję — ujawnił swoje obawy zmartwionym glosem.
Nie podobał mu się pomysł kradzieży czegokolwiek, tym bardziej załatwienia sprawy z ewentualnymi świadkami. Noah zerknął na Primogena. Nie wyglądała ona na kogoś, kto byłby w stanie zabić, lecz to pozory. Kobieta przyjechała tutaj samotnie, bez żadnej obstawy, a to oznaczało, że potrafiła o siebie zadbać. Mężczyzna zastanawiał się, jak daleko Primogen posunęłaby się w załatwieniu problemu? Co znaczyło dla niej ludzkie życie?
Zmienił punkt obserwacji na oddalone od nich pomniki z krzyżami, ostatnie świadectwa istnienia człowieka na Ziemi. Johnston wiedział, że w niektórych przypadkach dusze zostawały na tym padole, a on był w stanie je widzieć oraz komunikować się z nimi. Czy tragiczny i gwałtowny zgon zmusił ducha ofiary do nawiedzania okolicy? Wiele pytań.

Poświęcenie… Cóż Noah mógł wiedzieć o poświęceniu. Rodzina. Ludzkie życie. Były rzeczy znacznie większe od tego, znacznie bardziej destrukcyjne, o których Johnston nie wiedział, a które Nieśmiertelni poświęcili i będą poświęcać. Jeszcze nie tak dawno temu wszak Galatis wspominał o Rewolcie Anarchistów. Świat nieumarłych zmienił się wówczas całkowicie. Życie w cieniu, w tajemnicy, za zasłoną kurtyny. Niektórzy upatrywali zadość temu w wykorzystywaniu, torturowaniu, a nawet mordowaniu ludzi. Bo czymże był człowiek przy Krwiopijcy? Zaledwie ziarenkiem piasku; pyłem, który można strząsnąć; psem, którego można kopnąć, a ten i tak przybiegnie.
Wampiryczną egzystencję albo przyjmowało się w pełni albo wcale. Nie można było wziąć jednej części i przeklinać drugą. Niemożność pogodzenia się z faktem długowieczności, a nawet konieczność akceptacji i normalizacji tego zjawiska, mogło spowodować, że Noah popadnie w szaleństwo. Że będą go dręczyły koszmary… Czyż taka jednostka była wartościowa dla społeczności Kainitów? Czyż była wartościowa dla samej siebie? Wieczna egzystencja albo sprawi, że Noah pokornie ją przyjmie akceptując jej wymiar albo zostanie pochłonięty przez szaleństwo… I stanie przed Słońcem. Ale o takich jednostkach się nie mówiło. Nie istniały na kartach historii. Niewielu było na tyle odważnych, by stanąć twarzą w twarz ze Słońcem. Bo tutaj już nie chodziło o chęć całkowitego unicestwienia. Tutaj odzywał się wewnętrzny strach przed Solis.
Nieśmiertelni nie odczuwali zimna tak, jak ludzie. Odzienie, które przybierali, służyło jedynie dostosowaniu się do panujących realiów i aktualnej modzie celem zachowania Maskarady. Ale stanowiło też swego rodzaju wyraz człowieczeństwa. Dla Irène była to po prostu kolejna forma mistyfikacji, a jednocześnie hołdowanie własnym upodobaniom względem ubioru. Choć okoliczność nie była aż tak sformalizowana, to jednak Celeste prezentowała się dosyć elegancko; buty na wysokim obcasie, długa spódnica do połowy łydek, co dało się zauważyć pod skórzanym płaszczem z kołnierzem z futra. Z jej idealnie ułożonego koka pod wpływem wiatru uwolniło się kilka drobnych kosmyków, co spotkało się z niesmakiem kobiety. Noah komicznie musiał wyglądać w towarzystwie persony mającej na sobie kosztowną biżuterię w postaci wiszących, grubych kolczyków z rubinami i diamentami i ubiorem z drogich materiałów. Z pewnością niejeden wzrok mógł zatrzymać się na niej na dłużej, a być może nawet komuś przeszła myśl o okradzeniu samotnej, bogatej kobiety.
— Dobry wieczór Panie Johnston. — Przywitała się z Noahem prezentując nikły uśmiech. Tym razem nie miała tak pogodnego i przyjaznego humoru jak w Elizjum. Postawa, spojrzenie, mimika twarzy — to wszystko sugerowało, że Toreadorka nie jest w nastroju na żarty i czczą gadaninę. Zachowywała jednakże spokój, opanowanie i pewność siebie będąc przy tym neutralnie nastawioną do Noaha; nie była kobietą, która mogłaby go ukarać za błędy innych czy własne niepowodzenia. Przez wzgląd na to wszystko nie zażartowała kiedy wyczuła, że Parias nie czuje się w pełni komfortowo. Musiał się przyzwyczaić. Zrozumieć, że będąc Pariasem, nigdy nie będzie się czuł w pełni swobodnie przy innych wampirach. Każdy z nich bowiem chcąc nie chcąc miał wyższy status i pozycję od niego.
Pyknęła z cygarniczki.
— Nie dostałam niestety żadnych konkretnych informacji. Wiem jedynie, że ciał jest kilka; wyjątkowo zmasakrowane zwłoki, których identyfikacja co do tożsamości jest zasadniczo niemożliwa. — Odparła na pytanie Noaha. — Tak, ma Pan rację. Czeka nas dziś trochę pracy. — Dodała z lekkim uśmiechem tym samym pobudzając krew do zapewnienia jej ludzkiego wyglądu. Rzeczywiście, nie wyglądała na kogoś, kto mógłby zabić. I równie rzeczywiście, że pozory mogą mylić. Ludzkie życie… Być może wkrótce własnymi zmysłami dowie się, co znaczy dla Lévêque ludzkie życie i jak wiele zostało w niej człowieczeństwa. Długie lata egzystencji i doświadczeń naprawdę potrafią mieć wpływ na duszę istoty.
Gdy starszy człowiek wystawił głowę zza drzwi, Celeste rzuciła papierosa na ziemię gasząc go butem, a cygarniczkę schowała do torebki. Przywitała się z gospodarzem, bynajmniej nie prezentując oschłej postawy. Wszedłszy do środka zdjęła rękawiczki i wraz z towarzyszącym jej wampirem udała się w głąb kostnicy. Idąc dyskretnym wzrokiem obserwowała wnętrze i zapamiętywała co istotniejsze dla niej informacje. Nigdy nic nie wiadomo. Zawsze trzeba być przygotowanym.
— W istocie. — Odpowiedziała na jego pytanie dotyczące Galatisa tym jednym, krótkim stwierdzeniem właściwie ucinając temat. Gdy starzec wysunął tace z ciałami, w jej nozdrza ze zdwojoną siłą uderzył trupi zapach rozkładu. Nawet dla niej nie było to zbyt przyjemne, ale już po chwili zdecydowanym krokiem ruszyła w stronę środkowego ciała bacznie mu się przyglądając. Analizowała każdą ranę, każdą bliznę. W jaki sposób ciało było zmasakrowane? Tylko rozorane pazurami niczym w morderczym szale czy może wywalono mu bebechy? Czy rany były głębokie na tyle, by mogły je zadać ostre, grube pazury? A może wcale nie było żadnych śladów mogących przywoływać obraz Lupinów?
Wreszcie swą bladą, drobną dłonią sięgnęła do maski.
— Gangi Irlandczyków? Nie wiedziałam, że są aż tak okrutni. — Mówiąc to nawet nie spojrzała na gospodarza zapoznając się ze stanem twarzy zmarłego. W międzyczasie obróciła lekko głowę ku niemu, by ich spojrzenia mogły się zetknąć. — Ma Pan protokół sekcji?

Poświęceniem bezpański szczeniak kładł bruk drogi prowadzącej do opcji zapewniającej mu egzystencję lepszą od zwierzęcego poziomu przetrwania z nocy na noc. Na jego barkach ciążyło brzemię rozpatrywania każdej decyzji podejmowanej w obecności wiekowych krwiożerców, ciągłe badanie granic, na ile można było sobie pozwolić a czego unikać, aby manewrować w niebezpiecznych partiach gry Spokrewnionych, gdzie koszt popełnionego błędu zwracał się latami, natomiast zasianie wiatru płodziło burzę w niespodziewanym momencie. Noah nie posiadał perspektywy sięgającej niepamiętnych czasów, dlatego trudno było mu szybko dostosować się do reguł subtelnej gry. Wciąż posiadał związek z ukochanymi ludźmi, wędrował przez noc własnych czasów, istniał tutaj i teraz.
Kiedy Noah Johnston spoglądał na Irène, zastanawiał się, jak patrzyła na świat? Czy pamiętała jeszcze smak oraz kruchość życia? Promienie słońca na skórze, ulotność i tęsknotę za młodością? Czy jeszcze potrafiła przywiązać się do kogoś bezinteresownie, otwarcie, z zamiarem wspierania oraz pielęgnowania relacji? Jak właściwie funkcjonowała w strefie psychicznej, mając na karku niepojętą mężczyźnie liczbę lat? Przepaść doświadczeń pomiędzy nimi sprawiała, że każde z nich zupełnie inaczej patrzyło na świat, doszukując się sensu w odmiennych kwestiach.
Balsamista również patrzył na strój kobiety, który z całą pewnością kosztował fortunę, lecz czy taki przepych miał sens przy sekcji zwłok? Poza zaznaczaniem swojej pozycji społecznej oraz podkreślaniem urody był zupełnie niepraktyczny w mniemaniu flegmatyka. Patrzenie na Primogena było przyjemnym doznaniem, jednak tylko na salonach zaprawdę zostałaby doceniona za staranne przygotowanie swojej kreacji.
Nagły zryw wiatru wyrwał Noaha z rozważań, wycie powietrza zagłuszyło otwarcie drzwi kostnicy i dopiero reakcja Irène na nieznajomego uświadomiła balsamistę, że nastał czas pracy.
Oddał prowadzenie rozmowy kobiecie, domyślał się, że sprawiej od niego wyciągnie informacje od opiekuna kostnicy o nieprzyjemnej dla oka aparycji. Johnston jedynie przywitał się skinięciem głowy, dalej utrzymując nadnaturalną moc iluzji życia. Wszedł za damą do środka budynku.
Kiedy Primogen konwersowała i dokonywała pierwszych oględzin zwłok, balsamista dobrze rozejrzał się po pomieszczeniach, zapamiętując najwięcej szczegółów. Przede wszystkim szukał wzrokiem miejsc, gdzie potencjalnie mogły ukrywać się dokumenty.
— Przepraszam. Gdzie mogę zostawić ubrania? Będę badał ciała i muszę się przygotować. Potrzebuję także dezynfekować ręce i narzędzia, które ze sobą przyniosłem— Zapytał nieśmiało, a potem, o ile było to możliwe, dokonał sanitarne przygotowania do sekcji. Zdjął kaszkiet, szalik, płaszcz i kamizelkę. Na koszulę nałożył fartuch, założył rękawice. Oczyścił narzędzia chirurgiczne, rozłożył je sobie optymalnie, żeby mieć wszystko pod ręką.
Zauważywszy, że kobieta zainteresowała się zamaskowanym ciałem, Noah postanowił zacząć od niego. Nieprzyjemne pierwsze wrażenie wywołane brutalnością zgonów nie powstrzymało tanatopraktora przed rozpoczęciem sekcji. Widać było po jego zachowaniu skupienie, ale także pogodę ducha. Robił to, co kochał za swojego życia i czuł się bardzo dobrze przygotowany. Pragnął także lepiej zająć się zwłokami, poprawić ich stan, niestety nie było na to czasu.
Najpierw najchętniej przeczytałby protokół sekcji, żeby wiedzieć, co zostało ustalone i jak zaplanować pracę. Potem balsamista rozpocząłby od oględzin, podobnie jak jego towarzyszka. Badał dotykiem zaszyte rany, zniekształcenia oraz wybrzuszenia, w ten sposób także poznawał obszar, który wymagał dokładniejszych badań. Następnym krokiem było otwarcie komór ciała: brzucha, klatki piersiowej i czaszki, aby sprawdzić wewnętrzne obrażenia. Johnston fachową terminologią komentował to, co widział, wykorzystując do tego łacinę. Metodycznie, powoli, poznawał historię powłoki zabitego nieszczęśnika. Wzmocnił Nadwrażliwością zmysł dotyku, gdy penetrował wnętrzności.
Każdy jego ruch był podyktowany czczą do zmarłego, przez co sekcja się dłużyła. Zachowywał się tak, jakby dokonywał ostatniego namaszczenia, okazywał czułość i zaangażowanie. Noah wpadł w medytację, nie odczuwał już upływu czasu, liczył się akt. Odpłynął. Przyłożył rękę do niebijącego serca ofiary, ażeby Astralnym Dotykiem sięgnąć do sfery duchowej, doszukując się w psychodelicznej wizji prawdy.

I I I
Noah dostał coś, czego nie mieli inni Spokrewnieni gdy wkraczali w świat nieśmiertelnych: brutalność, Bestię, bezwzględność. Część Spokrewnionych była przygotowywana do swej roli latami, część, jak chociażby Gangrele, została rzucona na głęboką wodę. Większość jednakże nie dostawała w twarz aż tak brutalną rzeczywistością. Wbrew pozorom był to duży atut. To sprawiało, że Johnston musiał bardzo szybko przywdziać twardą skórę i, o dziwo, udawało mu się to. Przynajmniej na razie. Dla wampirów oznaczało to, że nie będzie łatwo go złamać, jakkolwiek silną lub nie miał psychikę.
Promienie słońca na skórze… Tak, na pewno w jakiś sposób pamiętała to odczucie. Wiele obrazów, które malowała, przedstawiają wschód i zachód słońca. Bawiąc się krwią i jej odcieniami obrazy te prezentowały niejednolitą wersję. Praktyczność, niepraktyczność… Irène chętnie wykorzystywała to, co posiadała. Odzienie warte duże pieniądze było dla niej zaledwie dodatkiem. Nie miała niczego, co miało groszową wartość. Celeste, zdawać by się mogło, żyła w nieco innym świecie. A przy tym, jak to kobieta, była także nieco próżna.
— Doprawdy? — Spytała ironicznie gdy starzec rzekł, że to jedna z tych spraw, w które nie warto wnikać. — Pamięta Pan nazwisko lub nazwiska policjantów? Byłyby niezwykle pomocne. — Mało prawdopodobne, by potrzebowali protokołu, jednak każda drobna informacja mogła okazać się niezwykle użyteczna, a Primogen nie zwykła zostawiać spraw czy to niedokończonych czy to w domysłach.
Toreadorka obserwowała poczynania Pariasa nie wyrażając przy tym żadnych emocji; czy to spojrzeniem czy gestem czy mimiką. Nie powiedziała jednak nic ani nie skrytykowała, możnaby się więc pokusić o stwierdzenie, że co najmniej nie miała żadnych uwag co do czynności spokrewnionego. Póki co, sama nie wykonywała żadnych działań uważnie obserwując i słuchając Noaha. Jego ręce i umysł zdawały się wspaniale ze sobą koegzystować. Spoglądała na poszczególne rany wzrokiem kogoś, kto doskonale wie czym są poszczególne z nich. Zdawała się też w pełni rozumieć fachową terminologię, której używał jej towarzysz. Gdy ten odpłynął, Irène mu nie przeszkadzała. Nie mogła wiedzieć na pewno, że tanatopraktor zdecydował się użyć dobrze jej znanego Astralnego Dotyku, lecz efekty działania tegoż bywały różne. Nie mogła pozwolić, by towarzyszący im starzec zadawał jakiekolwiek pytania, a co dopiero — nabrał jakichkolwiek podejrzeń co do ich działań.
Na chwilę pozostawiła więc Johnstona samego z ciałem, a sama podeszła do starca. — Czy mógłby nas Pan zostawić samych? Będziemy się czuli swobodniej mogąc w pełni skupić się na swej pracy. — Rzekła niezbyt głośno, a jeśli to nie pomogło, gotowa była użyć dominacji i prostym rozkazem “wyjdź” nakazać mu opuścić pomieszczenie.
Medytacja, nawet bez Astralnego Dotyku, bywała niekiedy brzemienna w skutkach.

Świadomość wampira popłynęła strumieniem ku parującym taflom aury pochłanianej przez entropię. Widmowa pępowina scaliła nieumarłego z resztkami barw, a wkrótce rozpoczął czerpać doznania. Pomarańczowy zapach obawy otulił medium, później kolor spłodził siarczyste barwy strachu zderzającego się z odwagą Johna. Była ona zahartowana, odpierała uczucia siejące zaszczucie, balansowała unieruchamiające ciernie z rozsądkiem. Medium doświadczało, lecz nagle z czeluści pomarańczowej obawy przedarł się olbrzymi czerw pierwotnej niemocy. Pierwotnego strachu. Terror tak potężny, że opanował także esencję nieumarłego obserwatora. Groza przypomniała mu o jego kaźni, o chwilach spędzonych na torturach. Nagle przeżywał naraz historie robotnika i własną, jakby klisze nałożyły się na siebie, jedno wspomnienie było cieniem drugiego.
John. Johnston. Jedność. Kły odrywające twarz, noże tnące ciało. Żółte ślepia. Oczy szaleństwa. Cięcia. Satysfakcja. Groza. Dwa oblicza potwora. ŚMIERĆ. ODRODZENIE W KLĄTWIE.

Balsamista powrócił do rzeczywistości w szoku, z ledwością panował nad sobą. Kiedy opuszczał koszmar, nieświadomie zmiażdżył martwe serce w miazgę, co mogło wydawać się makabrycznym widokiem. Po chwili Noah odwrócił się plecami do śmiertelnika i Primogena, ponieważ chciał w ten sposób zakryć grozę na swej twarzy, intensywnie wpatrując się w ścianę.
Sama obecność człowieka go irytowała, to było rozdrażnienie wampira, który najchętniej zabiłby to brzydkie ścierwo, żeby się uspokoić. Pokusa uczynienia bydlęciu krzywdy stawiała zdenerwowanego Johnstona na krawędzi, natomiast zapach własnej vitae judziło.
Dlatego patrzył i uzewnętrzniał ból. Brud na ścianie, plama. Zestaw ułożonych noży, szczypiec i pił chirurgicznych. Zapach rozkładu, perfumy Irène. Dźwięk ulicy, wspomnienie automobilu zatrzymującego się na równoległej stronie ulicy. Spokój, rozsądek.
Po chwili opiekun kostnicy przestał być potencjalnym celem, a na powrót człowiekiem z duszą. Było blisko.
— Poniosło mnie, przepraszam. Niemniej już wiem, w jaki sposób zginęli. — Wypowiadał słowa w trakcie powolnego odwracania się ku przełożonej, odzyskiwał równowagę w głosie. Zerknął świadomym spojrzeniem na ochłapy, które moment temu były sercem. Żałował.

Gdy starzec opuścił pomieszczenie, Irène jeszcze chwilę stała patrząc na drzwi. Jakby chciała się upewnić, że mężczyzna już nie wróci. Następnie odwróciła się z wolna i ponownie skierowała swe spojrzenie na Johnstona. Zielone ślepia z powagą obserwowały każdy jego ruch, nawet ten najdrobniejszy; zmieniającą się mimikę twarzy Noaha gdy pierwej okazał obrzydzenie tym, co uczynił, a następnie ten drobny błysk, tę drobną rysę świadczącą o zainteresowaniu Bestii. Nie uśmiechnęła się widząc, że człowieczeństwo Johnstona zdaje się w wyniku ostatnich zdarzeń zmierzać ku upadkowi.
— Nigdy więcej przy człowieku. — Te słowa wypowiedziała wolno, ze znajomą sobie dźwięczną nutą w głosie. Nawet nie popatrzyła na swego towarzysza, nie oczekując zresztą jakiejkolwiek odpowiedzi. Futro wraz z torebką znajdowały się w miejscu na odzienie, toteż miała wolne ręce. Obeszła stoły z ciałami. Podwinęła lekko rękawy bordowej sukni.
To za mało, usłyszał w swych myślach słowa, które nie należały do jego rozważań. Słowa, które mogła wypowiedzieć tylko Ona. Po tym zabrała się do pracy. Ciężko było określić jak zareaguje jej ciało i umysł; miała dość wysokie zrozumienie dla emocji i uczuć innych przez lata doświadczając ich na różne sposoby i dzięki temu dziś specjalizując się w interpretowaniu ich. Tym razem jednakże te emocje mogły nią zawładnąć wręcz dosłownie. Sięgnęła dłonią do rany zostawionej przez napastnika. Wykonała Astralny Dotyk na każdym z ciał, i o ile wizje przyszły, o tyle interesowały ją w nich elementy charakterystyczne dla danego miejsca; gdzie te ciała poniosły śmierć. Drugim istotnym elementem tychże wrażeń było rozpoznanie jednostki, która zabiła — jaki miała kolor włosów, czy była wysoka lub niska? Te i podobnie istotne elementy najbardziej interesowały Lévêque.
A gdy uzyskała choć trochę satysfakcjonujące informacje — nawet jeśli Astralnego Dotyku musiała dokonać co najmniej kilka razy — umyła ręce i raz jeszcze powróciła do ciał. W przypadku trupów i zeschniętej już krwi trudno było oczekiwać jakichkolwiek sukcesów, ale przystanęła przy każdym z nich i nabrała ich krwi na osobne palce kosztując jej i zgłębiając właściwości. Cóż... Dla Johnstona mogło się to wydawać wyjątkowo obrzydliwe, ale fakt, że nawet się przy tym nie skrzywiła, musiał o czymś świadczyć.

Każda moc Kainitów miała swoje mocne i słabe strony, swoje zalety i wady. I Noah, używając Astralnego Dotyku wiedział już, że wizje są silne emocjonalnie oraz naprawdę potrafią wstrząsnąć ciałem, duszą i sercem. Mocy tych należało używać rozważnie i w sposób dalece ostrożny. Mentor w takich kwestiach był niezwykle wskazany. Parias. Któż zdecydowałby się na naukę wampira wyklętego? Mógł oczywiście uczyć się samodzielnie jednocześnie poznając jak daleko może sięgnąć, ale bez przewodnika mógł sobie wszak nie zdawać sprawy z istnienia pewnych… Możliwości jakie dawała wampiryczna krew.
Tak… Noah dowiedział się tej nocy kolejnej rzeczy. Jej obecność, choć zaledwie muskająca jestestwo Johnstona, dawała mu coraz to nowsze informacje. Miał okazję poznać świat Nieśmiertelnych mocniej. Głębiej. Celeste nie lubiła jednakże mieć spraw załatwionych połowicznie. Musiała zbadać każdy trop, nawet ten mało znaczący. Bo dociekanie prawdy było jak układanie puzzli. Można było mieć niewiele informacji i zapewne to, co dotychczas udało im się dowiedzieć, w zupełności wystarczyłoby do walki z Lupinami, ale Irène chciała mieć cały obraz. Chciała mieć ułożoną pełną układankę. Stanąć w szeregu z wiedzą, którą mogła wykorzystać, acz wcale nie musiała. Była kobietą nieznoszącą niedopowiedzeń i domysłów.
Dotykając każdego z ciał trudno byłoby powiedzieć, że spokojnie przyjęła szereg emocji towarzyszących umarłym za życia. Ich strach i przerażenie na krótką chwilę zawładnęły Primogen, ale nie na tyle, by Bestia zdołała się poruszyć. Jej egzystencja, dusza i ciało, znały wszakże ten silny, pierwotny strach. To uczucie kiedy niespodziewanie przychodzi coś, co chce wydrzeć z serca resztki czegoś, co nazwalibyśmy człowieczeństwem. Gdy przychodziło, odbierało moc władania umysłem… Spodziewała się tego uczucia. To pomagało się skoncentrować, zminimalizować straty. Przy każdym dotyku przymykała oczy jakby nie chciała mieszać teraźniejszości z przeszłością.
Potrzebowała ochłonąć. Poukładać sobie wszystko w myślach. Umyć ręce. Ułożyć puzzle. Dlatego też nic nie powiedziała gdy Noah zabrał się za doprowadzanie ciał do względnego porządku. To była przydatna umiejętność… Tzimisce z pewnością by się zainteresowali. Gdyby tylko nie byli tak daleko. Ciekawe czy ze swą znajomością krwi, życia i śmierci, ciała — mogli przeobrazić Noaha na swoje podobieństwo? Sprawić, że stałby się Diabłem? W pewnym momencie Lévêque spojrzała wprost na Pariasa. To było bardzo wyraźne spojrzenie, bezsprzecznie utkwione w jego osobie. Noah mógł odczuć, że zdecydowanie w jakiś sposób w umyśle Starszej snują się rozważania dotyczące jego osoby.
— Zdecydowanie trafiliśmy na właściwy trop, Panie Johnston. — Odpowiedziała na głos kierując kroki po swoje rzeczy. Gdy je zabrała, a Noah wsunął ostatnie ciało do szuflady, przystanęła przy drzwiach czekając aż ten weźmie swoje rzeczy. Wtenczas nie powiedziała nic więcej oczekując, że Parias pójdzie za nią. Pierwej skierowała kroki do pomieszczenia, w którym najpewniej znajdował się gospodarz, tam też podziękowała i pożegnała się z jegomościem. Dalej poprowadziła swego towarzysza do własnego samochodu.
— Tuszę, iż nie ma Pan nic przeciwko. — Rzadko zdarzało się, by kobieta prowadziła samochód. A co dopiero z mężczyzną na przednim siedzeniu. Gdy już się usadowili, przedstawiła mu swoje informacje. — Firma nazywa się Northside Lumber Company. John był najpewniej jej właścicielem, a Steven i Krzysztof — jego pracownikami. Dwoje z nich było ojcami, jeden w trakcie rozwodu. Nie to jest jednak istotne. We krwi wyczułam najpewniej żywicę klonu. Wszyscy z nich mieli siekiery, więc najprawdopodobniej byli drwalami. Podejrzewam, że prowadzili wycinkę klonu na terenie północnych lasów. Nie jestem jednakże zaznajomiona z tego rodzaju biznesem i północnymi terenami miasta. — Odpaliła silnik, wcisnęła pedały. Żadnego pisku opon, zawrotnych manewrów i pokazówki. To nie był ani czas ani miejsce. — Musimy się udać po mapę. — I jeśli Noah nie podsunął żadnego znajomego miejsca w pobliżu, to po prostu musieli znaleźć jakąś przydrożną knajpę, restaurację lub cokolwiek czynnego, gdzie mogli trzymać je na podorędziu.

Wiekowa istota współpracowała z młodzikiem, razem udało im się uzyskać taką ilość wskazówek, na ile pozwoliła ich pomysłowość oraz spostrzegawczość. Tam, gdzie nocny szczeniak z trudem przyswajał wizje wywołane przeklętą vitae, to doświadczona wampirzyca przyjmowała wiedzę z właściwym sobie wyrachowaniem. Kiedy zakończyli oględziny zwłok, młody z powodzeniem zajął się ich zszywaniem oraz drobną pielęgnacją, doprowadzając je do lepszego stanu od początkowego. Poza wpadką z zmiażdżeniem sercem, na razie Noah całkiem nieźle dawał sobie radę. Odzyskał równowagę psychiczną, dobrze wykonana praca uczyniła go znów poczytalnym.
Tak jak Primogen zapewne oceniała poczynania neonaty, tak on oceniał posunięcia kobiety, badając jej reakcje, wypowiedziane słowa, czyny. Czyżby perfekcjonizm był jednym z wielu aspektów jej jestestwa? Lévêque była niezwykle skupiona przy pracy, dociekliwa, skłonna nawet zaryzykować jasnością umysłu, brudząc go kaskadą majaków wyciągniętymi z gasnących aur czy kosztując obrzydliwą posokę. Czyżby Primogen stawiała cele wyżej od siebie? A być może to typowa cecha śmietanki towarzyskiej Camarilli, która dążyła do mistrzostwa w każdym akcie, czynności, postępowaniu? Irène była bezwzględnym graczem, świetnie dostosowując się do warunków otoczenia. Na salonach, gdzie urok i manipulacja otwierała drzwi, walczyła uśmiechem, kokieterią, pięknem i słowem. Błyszczała niczym gwiazda, bo musiała nią być. W zimnej, śmierdzącej truchłem kostnicy dalej trzymała fason, dobierając narzędzia pod postacią spokoju, dociekliwości, logiki. To czyniło ją znakomitym autorytetem godnym do naśladowania, to może sprawiało, iż Camarilla budziła postrach, ponieważ była znakomita w każdym odcieniu Maskarady, jej agenci byli profesjonalistami. Johnston, ukradkowo obserwując Primogena, powoli zaczynał odkrywać, z czym przychodziła odpowiedzialność zasiadania wśród liderów Sekty. Tylko czy wymagana perfekcja nie zabiła prawdziwości wśród Spokrewnionych? Czy wieczna czujność, wpasowywanie się w określony model hierarchii nie zabijał indywidualności? Czy Celeste dalej potrafiła...
Noah skarcił się w myślach. Przecież potrafiła ona czytać myśli! Zapomniał się.

Balsamista westchnąwszy smutno, zaczął oczyszczać narzędzia, później siebie, a na końcu odział się. Schowawszy utensylia do torby lekarskiej i upewniwszy się, że nie zgubił niczego z przedmiotów osobistych. Z przezorności sprawdził także czy nic nie zaginęło z jego portfela. Wyszedł z kostnicy, idąc za Różą.
Zapach kawy nieco go zdołował, gdyż też raczył się tym naparem w późnych godzinach, zupełnie jak ten starszy dozorca. Noahowi trochę przeszkadzał brak typowo ludzkich zachcianek i słabostek. Nigdy nie czuł się zmęczony zaś jego umysł był zazwyczaj ostry, nie musiał spożywać kofeiny czy środków wyostrzających zmysły. Nie musiał korzystać z toalety, nie miał porannych sensacji, nie musiał zmuszać się do robienia sobie śniadania, kiedy najchętniej leniuchowałby w fotelu z dobrą lekturą. Nowa egzystencja czyniła go... nad wyraz skutecznym, jednocześnie odbierając smak egzystencji.
— Nie, proszę prowadzić. — Odpowiedział zamyślonym tonem, w obecnej chwili nie przejmował się takimi drobiazgami jak konwenanse, kiedy jeszcze chwilę temu zjednoczył się w mistycznej komunii ze zwłokami, aby... Wytropić ślad wilkołaków. W obliczu takiej perspektywy kobieta za kierownicą była niczym nadzwyczajnym.
Wsiadł do środka pojazdu i zaczął patrzeć na ulice Wietrznego Miasta, a kiedy ruszyli, w skupieniu wysłuchiwał się w słowa Primogen.
— Nazwa firmy ułatwia zadanie, a jeśli natrafimy na drodze na budkę telefoniczną, rekomenduję zatrzymanie się przy niej. W książce telefonicznej powinniśmy odnaleźć niezbędny adres — zasugerował pomysł odnalezienia lokacji, dalej patrzył przez okno kiedy mówił.
Wzmianka o rozwodzie jednego z zabitych wywołała lekki uśmiech na ustach wampira.
— Można rzec, że przynajmniej jedna z kobiet nie będzie opłakiwać stratę męża — zażartował sobie z stanu cywilnego denata. Ostatnio humor Johnstona kierował się ku czarnym zakątkom. — Hm. Ciekawe czy sprawa jest tak oczywista, jak przedstawił ją pan Rider? Czy w istocie lupini zamordowali bez cienia litości te biedne dusze, tylko z powodu wycinki mydleńcowatych? Popełnianie takich mordów przecież niczego nie zmieni, co najwyżej spowolni proces nieuniknionej, w dobie kapitalizmu, eksploatacji środowiska naturalnego. Zastanawia mnie także, w jaki sposób rozumują lupini, czy są zdolni do prowadzenia rozmowy, czy wyłącznie do bezmyślnego mordowania? — zastanawiał się na głos flegmatycznym, wyjątkowo jak na niego spokojnym tonem. Udzieliła mu się atmosfera profesjonalizmu.
— Kiedy dotrzemy na miejsce, co dalej? Mam przeczucie, droga pani, że stawiając nasze stopy na terenie tartaku, wejdziemy na terytorium lupinów. Co właściwie chcemy odszukać na miejscu? Namacalnego dowodu? — patrzył na twarz kierowcy, kiedy zadawał pytania. — Istotnie, mapa będzie użyteczna. Być może w samym zakładzie znajduje się również mapa lasów z wyznaczonymi strefami wycinki.

Spokrewnieni w czasie kursowania po dzielnicy, zdobyli mapę umożliwiającą zlokalizowanie tartaku. Po krótkim omówieniu planów, Irène zatrzymała pojazd w krótkiej odległości od wjazdu pilnowanego przez nocnego stróża. Elegancka kobieta opuściła kabinę automobilu, a następnie udała się porozmawiać z śmiertelnikiem w celu odwrócenia jego uwagi. Kiedy Johnston zauważył okazję do przekradnięcia się, natychmiast z niej skorzystał.
Przymknął oczy. Dokonał introwersji. Wczuł się w swoje przeklęte jestestwo, zaczął odczuwać płynącą w nim vitae, jakby stanowiła ona nowy zmysł. Wiedział, że gdzieś w przeklętej krwi zamieszkiwała Bestia, lecz również jej potencjał. Mężczyzna sięgnął po mroczny dar, stał się niewidoczny dla oka.
Ostrożnie przedostał się na teren zakładu, nadprzyrodzona moc oraz sama Celeste ułatwiły zadanie. Balsamista postanowił odnaleźć biuro tartaku, żeby odnaleźć w nim dokumenty opisujący sam las. Być może gęstwiny, poza stanowieniem źródła cennego surowca, skrywały tajemnice, które zostały odnotowane? Być może zanim doszło do tragicznego morderstwa, istniały przesłanki ujawniające naturę lasu, a ludzka chciwość i tak popchnęła ludzi ku zagładzie? Może wśród drzew było coś na tyle specyficznego, że wilkołaki strzegły tego jak oka w głowie?
Noah poszukiwał także informacji o położeniu brygady nieboszczyków. Gdzie konkretnie pracowali zanim doszło do ich śmierci?

Kiedy Parias zauważył uchylone drzwi, wydawało mu się, że jego serce zabiło szybciej. To nie była adrenalina, martwa powłoka nie była w stanie wydzielać hormonów. To było coś znacznie gorszego. Bestia wyczuła zagrożenie, a Noah odczuwał to na podświadomym poziomie. Ktoś tutaj niedawno był, a może nadal jest? Instynkt przetrwania był w nim silny, wymuszał ostrożność.
Świadomie przeszukiwał pomieszczenie z aktywowaną dyscypliną Nadwrażliwości, ponieważ bał się, iż ktoś mógł się tutaj ukryć. Pośpiech nie pozwolił mu dokonać dokładnych oględzin, także brakowało mu wiedzy śledczej od czego powinien zacząć, więc badał pokój w sposób intuicyjny. Odkrył fakt, że dane osobowe zabitych pracowników wyparowały. Czy to robota Camarilli, sławetnych członków Nosferatu, których balsamista nie miał jeszcze okazji poznać? Ale plotki mówiły, że ich działania były solidne, niezostawiające śladów, natomiast tutaj nawet Johnston zauważył oczywiste wskazówki. Ktoś się śpieszył i był niedokładny albo po prostu zależało mu na pozbyciu się nazwisk z kartotek firmy.
Dawnego chirurga zbiła z tropu skrytka w składziku, pod szafką. Dlaczego ona nie zniknęła? Czy domniemany osobnik usuwający dane osobowe celowo ją pominął czy podłożył? Wyglądało to na drugą opcję, gdyż ślady na kurzu wskazywało na to. Broń oraz łacińska nazwa gatunku klona, którego w tym momencie Noah nie potrafił zidentyfikować. Przedmioty osobiste. Trochę to wyglądało na palenie mostów. Czy John miał czwartego wspólnika, który po akcji miał zapewnić ewakuację? Nazwa biura śledczego nic nie mówiła balsamiście, ale wprowadziła go w groteskowy nastrój. Ogarnęły go bardzo złe przeczucia.
Z ogromnym wysiłkiem umysłowym (wydanie 1 punktu siły woli na sukces) zgarnął oburącz broń, graty oraz czek w jedną kupkę, a następnie użył Astralnego Dotyku. Wiedział za mało, za dużo pytań bez odpowiedzi. Wizje nie stanowiły solidnego poglądu na sprawę, ale często prowadziły dokądś, były drogowskazem.
Noah także chciałby odnaleźć łacińską nazwę w książkach w biurze, które traktowały o faunie i florze. Dlaczego ta roślina była wyjątkowa i stanowiła zagadkową nazwę czeku?

Powód rzezi dokonanej łapami lupinów zaczynał nabierać sensu. Rider wspominał, że ta rasa szanowała przyrodę do takiego stopnia, że była gotowa bronić ją do śmierci. Czyżby zakłócono spokój świętego gaju, piły i siekiery powaliły stare czerwone klony? Noah postanowił to sprawdzić. Przeszukując kolejne stosy dokumentów, młody wampir chciałby sprawdzić listy zamówień na drewno, być może tartak podpisał umowę handlową z kontrahentami zainteresowanymi czerwonymi klonami? Wiedza o tym poszerzyłaby zakres potencjalnych działań w przyszłości. Niestety, próba ta zakończyła się niepowodzeniem, niczego nowego Noah się nie dowiedział.
Johnston wpadł na jeszcze jeden pomysł. Postanowił zabrać ze sobą broń i amunicję, cenniejsze przedmioty osobiste, a także sam czek. Rzeczy schował do torby lekarskiej, następnie, posiłkując się papierem z biura wraz z ołówkiem, pozostawił notkę w opróżnionej skrytce:

Jeżeli zależy ci na odzyskaniu tych przedmiotów, odnajdź mężczyznę o imieniu Noah. Będzie przez tydzień odwiedzał pub Leon's Haven. Powiedz barmanowi, że szukasz grubego intelektualisty z brodą.

Obdarzony mocą jasnowidzenia Parias przeczuwał, że Thomas albo ktoś wtajemniczony w sprawę tajemniczego zlecenia, które pozbawiło życia drwali, wróci do skrytki. Noah nie zamierzał w bierny sposób poszukiwać wskazówek, postanowił zaryzykować i zostawić po sobie wiadomość. Jeżeli odbiorca spróbowałby go odnaleźć, oznaczałoby, że wiedział o sprawie. A jeśli nie, cóż, nic się wielkiego się nie stałoby. Raczej nikt o zdrowych zmysłach nie rezygnowałby z okrągłej sumki czeku, zapewne Thomas bardzo się śpieszył, skoro to tutaj zostawił.
Johnston opuścił tartak i ostrożnie wróciłby do Primogen. Zdałby jej raport oraz pomysł zwabienia potencjalnego śmiertelnika w pułapkę. Poprosił także o zachowanie znalezionej broni oraz czeku jako narzędzie perswazyjne w przyszłej rozmowie... Chociaż prawda była zgoła inna: balsamista chciał mieć spluwę.

z/t - za błogosławieństwem MG