Hałas generowany przez silniki ponad pół tuzina dwukołowych maszyn zakłóciły wieczorny spokój, zwracając uwagę nielicznych przechodniów. Te kilka okien, w których było już ciemno, gdyż ludzie postanowili wcześniej pójść spać, rozświetliło się w budynkach wzdłuż ulicy, którą podążał gang. Te odgłosy doprawdy mogłyby wybudzić nieboszczyka.
Bandyci podjechali pod sklep, który lada moment miał być zamknięty. Wykorzystali moment, kiedy w okolicy było w miarę pusto, w czasie kiedy małe sklepiki były powoli zamykane. Trudno powiedzieć co chodziło po głowach członków tej dumnej grupy uderzeniowej, która chciała się dorobić kosztem małego biznesu wędliniarskiego, z którego trudno było wyciągnąć duże ilości forsy.
Starszy, średniego wzrostu mężczyzna za ladą jeszcze miał na sobie fartuch, ale zdawał się właśnie zawijać interes. Gdy zobaczył obcego w garniaku, przyjrzał mu się nieco podejrzliwie.
Geschlossen. Bitte komm morgen. — Rzeźnik rzucił coś po niemiecku. Pomyślał przez chwilę, po czym jeszcze wydukał.
Z a m k n i ę t e j u ż. — Wydusił z siebie po angielsku, acz z mocnym niemieckim akcentem, brzmiąc jakby ledwo co nauczył się tych paru słów, jednak nie potrafiąc szczególnie dobrze ich wymówić, jakby powtarzał to co usłyszał.
Widząc, że mężczyzna wciąż zbliża się z grupą do lady, próbował jeszcze mówić coś po niemiecku, a kiedy w jego kierunku wymierzono pistolet, natychmiastowo uniósł ręce do góry i zaczął dygotać przestraszony.
Was willst du!? — Przerażony skierował pytanie do napastnika. Można było odnieść wrażenie, że albo praktycznie nie zna angielskiego, albo zgrywa głupka. Nie wyglądał jednak na takiego, co obsługiwał ludzi, a raczej, sądząc po ubiorze, siedział z tyłu i kroił mięcho. W takim wypadku pewnie za dnia musiał być ktoś, kto stał za ladą. Nawet jeśli jednak nie znał angielskiego, to lufa pistoletu wymierzonego w głowę powinna posłużyć za uniwersalnego tłumacza.
Trzymając uniesione ręce dalej mamrotał coś po niemiecku, czego Rider nie mógł niestety zrozumieć. Jeśli chciał dobrać się do forsy, to musiał chyba zrobić to siłowo. Póki co nic nie wskazywało na to, by tradycyjna komunikacja miała tutaj się sprawdzić. Można było dojść do wniosku, iż rzeźnik spoglądając na dobrze ubranego jegomościa nie miał szans dojść na własną rękę do wniosku, że chodzi o pieniądze.
Oczywiście to mogła być tylko gra, gdzie facet próbował grać na uczuciach bandziorów, albo mógł pracować tam zupełnie nieświadomy tego, że dzieje się tam coś więcej. Raczej wątpliwym było, by Marcri dał mu złe namiary, aczkolwiek warto było brać taką możliwość pod uwagę. Przetrzepanie tego miejsca nie było mimo wszystko złym pomysłem. Facet nie stanowił wszak żadnego zagrożenia.

Naturalnie, uniwersalny język, jakim było machanie lufą w danym kierunku, zadziałał. Niemiec ruszył posłusznie w kierunku wskazanym mu przez zirytowanego Ridera, cały czas spoglądając w jego kierunku z wciąż uniesionymi rękoma. Zanim jednak udał się wraz z mężczyzną na tyły, by się na nim posilić, wydał swoim chłopcom jasne polecenie, za którego wykonanie wzięli się natychmiast. Zaczęli przeglądać wszystkie półki, możliwe skrytki i oczywiście kasę.
Tymczasem wampir zabrał rzeźnika na tyły, z dala od oczu swoich podwładnych, i zaczął się na nim pożywiać nie dbając o to, co mogło się tam znajdować. Pochłonął optymalną ilość vitae, pozostawiając go przy życiu, jednak zmęczonego i sennego. (Uzyskano 3 Punkty Krwi)
Zostawiwszy na wpół śpiącego mężczyznę na podłodze, wrócił do głównego pomieszczenia sklepu, by zebrać gang i wynieść się stamtąd jak najszybciej. Na tę chwilę przynajmniej jedno udało się zrobić. Rider pozyskał nieco krwi, która przy jego aktywnym trybie nieżycia mogła mu się wkrótce przydać. Niedługo miało się okazać, czy prócz tego udało się zyskać coś więcej.
Gdy gang wrócił do kryjówki i pokazał swoją zdobycz, na którą składało się może z pięćdziesiąt dolarów z kasy, kilka paczek papierosów oraz puszek kawy, Rider raczej nie miał powodów do zadowolenia. Dopiero później, przy następnej rozmowie ze swoim kontaktem, zdał sobie sprawę, że w pośpiechu kompletnie zignorował zamknięte drzwi na zapleczu, za którymi mogło być coś wartego uwagi, a do czego nie zabrali się członkowie gangu z racji, iż ich szef był tam zajęty piciem krwi. Oczywiście powrót do tego sklepiku celem zbadania zaplecza byłby kompletną głupotą. Jeśli było tam cokolwiek wartościowego, to szansa na przyjrzenie się temu przepadła. Pieniądze nie były duże, zwłaszcza jeśli rozdzielić całość pomiędzy wszystkich, ale przynajmniej nie wyszli stamtąd z niczym.
Wilki były średnio zadowolone, aczkolwiek przynajmniej oni zdobyli coś, co zdecydowanie mogło im się przydać. Papierosy i kawa, przynajmniej dla śmiertelników, miała niemałą wartość, dla nieumarłego już niekoniecznie, chyba że jako towar wymienny. Można było się zastanowić, czy nie dobrze by było się lepiej w przyszłości przygotować do tego typu skoków.

Mężczyźni oczywiście nie wyrażali sprzeciwu, gdy ogłosił podział łupów. Nie wyglądali na szczególnie zadowolonych, ale nie wyszli z pustymi rękoma. Mieli trochę papierosów do spalenia i kawy do wypicia, a także kilka dolców do wydania na inne przyjemności. Skok był raczej słaby, ale nie było się co dziwić. Był zrobiony na szybko, bez większego przygotowania. Marcri dał namiary, choć bez konkretów, a gang jak tylko nastał wieczór, za rozkazem szefa, wskoczył motory i ruszył do celu.
W sprawie srebrnych kul wilki nie mogły zasugerować zbyt wiele. Rider wszakże nabył je od nieumarłego rusznikarza, który miał pewne pojęcie o wilkołakach, a także broni i amunicji. Musiał mieć nadzieję, że uda mu się znaleźć kogoś, kto się na tym zna i tutaj. Alternatywnie, mógł spróbować złożyć takie specjalne zamówienie u jakiegoś śmiertelnika, czy to zajmującego się sprzedażą amunicji, czy nawet odlewem srebra.
Rider zastanawiając się nad sposobem pozyskania krwi musiał w którymś momencie wziąć pod uwagę, że miał ze sobą całą, lojalną mu trzodę, która niewątpliwie nie miałaby problemu z poświęceniem odrobiny siebie swemu liderowi. Oczywiście zależnie od tego ile by od nich zabrał miałoby swoje skutki uboczne, mówiąc o ich sile i skuteczności działania.
Spokrewniony musiał także pamiętać, że nie byli oni związani krwią, dlatego ich lojalności mógł spodziewać się jedynie tak długo, jak byli zadowoleni z forsy. Ten napad nie był pierwszym, kiedy im się nie poszczęściło, jednak poprzednie rozboje zapewniły grupie niemały przypływ funduszy. Rider miał więc obowiązek zadbać o zadowolenie swoich chłopców.

Tej nocy to mógł być pierwszy dobry pomysł Ridera. Po jakiego diabła miał narażać siebie i swoich chłopców w niepewnych robotach, gdzie nie wiadomo było, czy w ogóle wpadnie jakaś dobra kasa, skoro mógł znaleźć sobie robotę u jakiegoś dobrze płacącego Spokrewnionego. Co prawda mało kto za nim przepadał, ale prawdą było, że posiadał przydatne zdolności warte przynajmniej małej sterty zielonych. Paskudny charakter nadrabiał właśnie tymi zdolnościami, które wyróżniały go trochę pośród niedoświadczonych krwiopijców i pozwalały mu zabłysnąć.
Trzoda Ridera nie protestowała, gdy ten poprosił ich o vitae. Byli dość zadowoleni i lojalni na tę chwilę, by nie opierać się tej cokolwiek nietypowej prośbie. Poza tym, najedzony, silny szef oznaczał większe powodzenie zadań, których gang się podejmował, także to drobne poświęcenie było cokolwiek opłacalne dla całej grupy. Postawa Ridera wobec jego załogi również pomogła, dzięki czemu zbierając od każdego drobną daninę, w pełni uzupełnił swoje zapasy bez widocznego pozbawiania jego ludzi sił do pracy. (Uzyskano 4 Pukty Krwi).
Ekipa była gotowa do dalszej drogi. Nikt nie zdawał się marudzić. Cały gang wsiadł ponownie na swoje motory i wszyscy ruszyli za szefem w stronę Elizjum, gdzie Rider miał szukać okazji do zarobku.