Głód... Pragnienie... Krew... Tylko o tym myślała teraz Bella, w stanie bliskim szaleństwu opuszczając swoje domostwo, przypominając zmorę, której bestialska w obecnej chwili aparycja mogłaby zapewne przerazić niejednego rosłego mężczyznę. Głód niemalże złamał jej silną samokontrolę, pozostawiając ją na granicy. Bestia była już blisko, mogła ją poczuć tuż pod swoją chłodną skórą. Łaknęła kontroli, pragnęła się pożywić.
Bella wciąż miała jednak rozsądek i dość opanowania, by utrzymać Maskaradę za priorytet. Zamiast udać się w tłumnie odwiedzane miejsce, gdzie niewątpliwie zwróciłaby na siebie uwagę w tym krytycznym stanie, naruszając Maskaradę i zwracając tym samym uwagę lokalnych władz Camarilli, ruszyła w kierunku mrocznych zakamarków między budynkami. Liczyła na to, że uda jej się gdzieś tam odnaleźć kogokolwiek, kto mógłby zaspokoić jej rosnący głód. Nie miała nad sobą dość kontroli, by użyć swoich wdzięków. Musiała obrać bardziej agresywną taktykę.
Starając się stale trzymać w cieniu, rozglądała się za pożywieniem. Nie mogła liczyć na wiele, nie w jej obecnym stanie, nie w momencie, gdzie tak naprawdę nie mogła użyć żadnego z jej atutów, z których przeważnie korzystała. Wszakże sam jej wzrok mógłby obecnie przerazić śmiertelników.
Szukała przez dłuższą chwilę, przemieszczając się między uliczkami, kryjąc się za betonowymi konstrukcjami. Kilkakrotnie musiała skryć swoją twarz, gdy mijała ludzi przemierzających miasto w parze. Jej dziwne zachowanie zwróciło uwagę niejednego przechodnia, który zdołał ją ujrzeć, kiedy śmigała przez ulicę, ale nie na tyle, by trzeba było się obawiać - prawdopodobnie.
Po długich poszukiwaniach natrafiła na samotnego, otulonego starym kocem osobnika, siedzącego pod ścianą w bocznej alejce. Był nieprzytomny. Pusta butelka, którą dotykały opuszki jego palców zdawały się być przyczyną obecnego stanu jegomościa. Wiedziała, że nie zaspokoi jej głodu w dużym stopniu, aczkolwiek nie mogła w tym momencie wybrzydzać. Prędko dopadła do niego, upewniła się, że jego oczy są zamknięte, po czym wbiła się w jego szyję niczym drapieżna bestia. Pozyskała z niego bardzo niewiele (uzyskano 2 punkty krwi), jednak wciąż zachowując resztki samokontroli przerwała picie. Musiała zdecydować, czy chce kontynuować, skoro miała go już pod ręką, czy lepiej będzie znaleźć świeżą, bardziej treściwą ofiarę.

Ulga i rozkosz, jaką Bella poczuła były nieporównywalne z niczym innym. Mimo wątpliwej jakości krwi, która pochodziła od człowieka z najniższej warstwy społecznej, dla wampira w tym stanie nawet to mogło wzbudzić pewną ekstazę. To jedynie utrudniało przerwanie żywienia, a jedyne co temu zapobiegło było opanowanie dziewczyny. Dzięki temu mężczyzna miał szansę stanąć na nogi następnego dnia.
Oczywiście, nikt nie byłby świadom co tu zaszło i kobieta mogłaby ruszyć w dalszą drogę, gdyby nie nagły hałas, który spowodowała dziewczyna kopiąc pustą butelkę. Ta odbiła się o nierówność powierzchni parokrotnie, tocząc się po krzywiźnie, zwracając uwagę przechodnia, który akurat przechodził obok tej uliczki. Był to wysoki mężczyzna w długim płaszczu. Na tę chwilę to jedyne, co dziewczyna mogła dojrzeć z tej odległości. Osobnik słysząc dźwięk szklanej butelki odwrócił wzrok w jej kierunku, widząc kobiecą sylwetkę skąpaną w mroku. Stał tak przez krótką chwilę, patrząc podejrzliwie, przechylając głowę i mrużąc lekko oczy.
Proszę Pani? — Mężczyzna rzucił głośno wgłąb uliczki, przypatrując się kobiecie
Czy wszystko w porządku? — Zapytał zainteresowany. W jego głosie czuć było pewną niepewność i podejrzliwość. Stał on cały czas na wylocie z uliczki, gdzie wciąż dochodziło światło latarni, oczekując odpowiedzi.
Sytuacja nie była szczególnie komfortowa. Zamiast rozglądać się za ofiarą, musiała odwrócić uwagę od swojej osoby i się stamtąd ulotnić, chcąc kontynuować polowanie. Mogła też spróbować wykorzystać zaistniałą sytuację na swoją korzyść, choć trudno było powiedzieć, czy za chwilę nie nawinąłby się ktoś jeszcze.

Mężczyzna nie miał powodu, by nie wierzyć kobiecie. Wciąż jednak nie miał możliwości widzieć jej zbyt dobrze. Widział jej kobiecą sylwetkę i suknię, była jednak wciąż skąpana w mroku. Wszakże światło ulicznych latarni tutaj właściwie nie docierało. Wyciągnął dłoń przed siebie i energicznym jej ruchem poinstruował ją, by jak najszybciej podążyła w jego kierunku.
Wszystko będzie dobrze, niech Pani stamtąd szybko wyjdzie. Zabiorę stąd Panią. — Rzekł uspakajającym tonem, czekając aż nieszczęsna dama wyjdzie z cienia i do niego dołączy.
Udało jej się uniknąć jakichkolwiek podejrzeń, również dzięki temu, że było ciemno, a jej ofiara była nieprzytomna już wcześniej za sprawą spożytego wcześniej trunku. Mężczyzna był bardziej niż skory jej pomóc, więc wystarczyło żeby wyszła z tej alejki i poszła dalej w jego towarzystwie. Potem mogła się martwić co zrobić dalej.

Imitacja ludzkich odruchów, takich jak oddech, łapanie powietrza, wychodziła raczej beznadziejnie, o ile wampir nie pobudził swojego martwego ciała przy użyciu cennego vitae. Szczególnie cennego dla Belli, która posiadała krwi jedynie dość, by czuć się w miarę zaspokojoną.
Nieumarła stała teraz przed mężczyzną. Przez chwilę przyglądał się z uwagą bladej twarzy kobiety, na którą wreszcie padła odrobina światła. Zdawało się, że był trochę zbity z tropu, zwłaszcza gdy wampirzyca naciskała, by udać się wgłąb alejki, zamiast do bezpiecznego miejsca z dala od zagrożenia, o którym z resztą wspominała przed momentem.
Mężczyzna po chwili zaczął mocno pocierać ręce, jakby lekko zziębnięty. Podciągnął wysoko kołnierz swojego płaszcza, odczuwając podmuch chłodnego wiatru. Sprawiło to, że był znacznie bardziej skory opuścić to miejsce i udać się do ciepłego zakątka, niezależnie od tego, czy miał to być jego dom, czy jakiś bar w pobliżu.
Wbrew jego chęci do opuszczenia tego miejsca, komenda wampira zmusiła go do poczynienia kroków w głąb ciemnej alejki. Zziębnięty mężczyzna podążał powolnym krokiem, będący w wyraźnym konflikcie pomiędzy komendą Spokrewnionej, a chłodem, który powodował jego chęć opuszczenia ulicy.
Na szczęście śmiertelnik był pod wpływem kobiety na tyle długo, by ta mogła się na nim spokojnie pożywić (uzyskano 3 punkty krwi). Mogła wreszcie przestać krzątać się po ciemnych zaułkach i udać się do Elizjum, gdzie mogła zasięgnąć najświeższych nowinek, czy chociażby pokazać się prominentnym Spokrewnionym z Chicago.