Czas spędzony wewnątrz murów domu Tremere zaczął odciskać swoje piętno na Spokrewnionej, która pochłonięta swoimi zajęciami niemalże zapomniała o potrzebie pożywiania się. Doprowadziło to do sytuacji, gdzie jej uwaga była coraz bardziej rozproszona przez rosnący głód. Skupienie, a co za tym idzie skuteczność wampirzycy, zaczęły powoli spadać, gdy Bestia zaczęła się odzywać i domagać posiłku.
Był to więc idealny czas, by oderwać się od ksiąg, opuścić bezpieczne mury Fundacji, i udać się na polowanie. Cornelia planowała pochwycić w swoje szpony śmiertelnika z nieco wyższych sfer, przynajmniej na płaszczyźnie intelektualnej. W końcu co może być lepszym posiłkiem jak człowiek o młodym, prężnie rozwijającym się umyśle, pochłaniającym wiedzę jak gąbka.
Kobieta udała się do jednej biblioteki miejskiej, która oferowała wiele interesujących pozycji, zarówno z zakresu nauk humanistycznych i ścisłych, jak i różnych powszechnych specjalizacji, takich jak psychologia, filozofia, medycyna, i wiele innych. Była to doskonała alternatywa obok uniwersyteckich bibliotek kontrolowanych przez bardziej wpływowych taumaturgów.
Przed zamknięciem biblioteki, ruch był wciąż w miarę duży. Budynek powoli opuszczali ludzie, którzy albo spędzili trochę czasu czytając interesujące ich pozycje na miejscu, bądź wypożyczając książki i zabierając je ze sobą. Byli pośród nich ludzie w średnim wieku, a także nieco młodsi. Naturalnym było, że wielu z nich było zainteresowanych łechtaniem własnej wyobraźni książkami, aniżeli rozwijaniem wiedzy. Widoczne w rękach gości biblioteki były więc także twory literackie wszelkiej maści, pośród których były dramaty, czy nawet fantastyka. Żaden z tych ludzi nie zainteresował jednak Cornelii.
Dopiero po dłuższych chwilach krążenia między półkami, Spokrewniona odnalazła młodego, bo nieco po dwudziestce, mężczyznę, który aktywnie pochłaniał tom medycyny. Wydawało się, że spędził tu sporo czasu i był nieco zmęczony. Mimo iż bardzo chciał dokończyć lekturę, tak będąc poinformowanym przez obsługę biblioteki o jej nadchodzącym zamknięciu dał się przekonać na zrobienie sobie przerwy i chwilę relaksu. Jak się okazało, był on studentem medycyny drugiego roku, który większość czasu spędzał z nosem w książkach, a czasami ze znajomymi, których poznał na studiach.
Nie minęło wiele czasu, nim wampirzyca znalazła się ze śmiertelnikiem w jednym z pobliskich lokali, gdzie tym bywalcom, którzy wiedzieli, podawano średniej jakości alkohol. Było tam dość spokojnie, a ludzi wcale nie było zbyt wiele. Mężczyzna chętnie sięgnął po kieliszek w trakcie rozmowy z kobietą przy ladzie. Gdy obok zrobiło się nieco pusto, a barman zajął się klientami na drugim końcu lady, Cornelia przeszła do sedna i pożywiła się na nieświadomym niczego człowieku (pozyskano 3 punkty krwi). Gdy pochłonęła dość vitae, student był na wpół przytomny i wkrótce położył się na ladzie. Nie było wątpliwości, że winę za swój stan zwaliłby później na alkohol.
Pożywiwszy się więc, Tremere mogła wrócić do swoich zajęć, i albo udać się z powrotem do Fundacji i kontynuować swoją pracę, bądź spędzić przynajmniej część tego wieczora socjalizując się z innymi nieumarłymi w Elizjum. Alternatywnie, wciąż mogła poszukać kolejnej ofiary, jeśli pragnęła bardziej uzupełnić swoje zapasy vitae.