Nagłe wtargnięcie nieludzko wyglądającej, Starszej klanu Gangrel, zaburzyło spokojny przebieg rozmów i interesów w głównej sali, której goście zwrócili uwagę ku przybyłym. Zarówno nieumarli jak i śmiertelnicy spoglądali z zainteresowaniem, szepcząc między sobą, snując teorie co do sensu całego tego zajścia i nietypowej aparycji dziewczyny. Rzeczywiście, było to naruszenie Maskarady, ale wciąż możliwe do skorygowania. Sytuacja była jednak na tyle specyficzna, biorąc pod uwagę status Spokrewnionej, że wymagała ona uwagi Księcia.
Szeryf oraz paru członków Primogenu wymieniło spojrzenia z Księciem Archibaldem, który zwrócił się do Primogena Malkavian, szepnął mu kilka słów, a następnie we dwójkę, spokojnym krokiem, przemieścili się między gośćmi w stronę przybyłych. Zbliżając się do zebranych Starszych, Hawthorne wcisnął laskę pod pachę i zaczął klaskać, spoglądając przez chwilę na Gangrelkę.
Ha! Zawsze lubiłem te twoje spontaniczne pokazy! Świetnie wyglądasz! — Rzekł głośno do Starszej, kiwając przy tym głową, by następnie zwrócić się w stronę niepewnie przyglądających się śmiertelników.
Bez obaw, proszę państwa. Wbrew pozorom, jest to bardzo sympatyczna istota. Bardzo więc proszę o docenienie tego młodego talentu oklaskami. Aktorstwo dramatyczne ma we krwi. — Rozłożył na moment ręce, wymownie i wyczekująco spoglądając po zebranych, by po chwili znów zacząć klaskać. Śmiertelnicy myśleli przez chwilę, spojrzeli po sobie, niektórzy wymienili parę słów, aż w końcu pierwsza para śmiertelnych rąk zaczęła uderzać dłonią o dłoń, by kolejne poszły w ich ślady. W kilka sekund, nim ktokolwiek zdążył pomyśleć, by zakwestionować tę sytuację i słowa wampira, cała sala rozebrzmiała od oklasków kierowanych w stronę Skadi. Primogen Malkavian na krótką chwilę rozbroił sytuację, dając przy tym czas Księciu, by pośród odgłosu oklasków mógł wejść w interakcję z przybyłymi Kainitami. Archibald stanął przed Skadi i Feng Longiem, spoglądając na nich surowym wzrokiem i wykrzywiając usta w grymasie widocznego niezadowolenia, kręcąc przy tym głową.
Cokolwiek pchnęło cię, by się tutaj zjawić, to nie jest właściwe do tego miejsce. — Zwrócił się do Spokrewnionej. Trudno było wyjaśnić obecność jej obecność w takim miejscu, w takim czasie, gdzie każdy z pozostałych, obecnych tutaj nieumarłych, dbał o zachowanie Maskarady. Powód musiał być naprawdę dobry, a z jej słów można było wywnioskować, że ktoś dla niej istotny spotkał mroczny los.
Nie będziemy kontynuować tej rozmowy tutaj. Szeryfie, zabierz nas wszystkich proszę do któregoś z wolnych pomieszczeń, gdzie będziemy mogli podjąć dyskusję w spokoju. — Stanie w wejściu nie wchodziło w grę. To co stało za tym niespodziewanym przybyciem Skadi musiało być poważne, tak więc Książę nie chciał, by niepożądane jednostki, a w szczególności śmiertelnicy, nasłuchiwały tej rozmowy. Książę, mówiąc do Szeryfa Kimboltona, miał rzecz jasna na myśli, oprócz Skadi i siebie samego, całą radę Primogenu. Gdy Hawthorne dołączył do grupy, Archibald kiwnął w jego kierunku głową w geście podziękowania za jego skuteczną interwencję, podobnie czyniąc również w kierunku Irene. Teraz oczekiwano aż Szeryf poprowadzi grupę w kierunku jakiegoś pustego pomieszczenia, za którego drzwiami będzie możliwość poważnie i otwarcie porozmawiać na temat tego, co przywiodło tu Starszą Gangreli.

Dźwięk oklasków wyciszył się, gdy Skadi przemawiała. Po opuszczeniu przez nią budynku wszyscy zdawali się wrócić do swoich rozmów, gdzie nie było wątpliwości, że niespodziewany gość stał się, przynajmniej na chwilę, tematem prowadzonych dyskusji. Wieści, jakie Starsza przyniosła, dla wtajemniczonych były niepokojące. Kuruk był wszakże wpływowym Spokrewnionym, nieoficjalną głową lokalnych Gangreli, który został unicestwiony w nieznanych okolicznościach.
Wyraz twarzy Księcia wciąż ukazywał wyraźne niezadowolenie. Tym większe teraz, gdy spoglądał w chłodne oczy Primogena Ventrue marszcząc przy tym brwi. Odpowiedział mu stanowczo, aczkolwiek na tyle cicho, by nie usłyszeli go śmiertelnicy znajdujący w pobliżu.
Lokalny przywódca Gangreli spotkał ostateczną śmierć. Nie mam zamiaru dyskutować na ten temat w sali pełnej bydła i neonatów. A skoro jesteśmy przy temacie sprzątania, Panie Long, to biorąc pod uwagę twój wkład w ryzyko potencjalnego naruszenia Maskarady tej nocy, możesz zacząć od zajęcia się osobnikiem, który ruszył za Skadi, gdy tylko stąd wyszła, a co najwyraźniej umknęło twej uwadze. — Mimo opuszczenia przez Skadi posiadłości, atmosfera wciąż była nieco napięta. Archibald nie krył swojego niezadowolenia z obrotu spraw, zwłaszcza biorąc pod uwagę jak niewiele brakowało, by zebrani śmiertelnicy nabrali podejrzeń. Rzeczywiście, na chwilę po wyjściu wampirzycy, pewien widocznie jej osobą zainteresowany, odziany w wiśniowy garnitur mężczyzna po trzydziestce, charakteryzujący się smukłą, gładko ogoloną twarzą, mogący równie dobrze być dziennikarzem, ruszył jej tropem, czego odwróceni plecami w stronę drzwi, w tym Feng Long, rzeczywiście mogli nie zauważyć. Człowiek, który ruszył za Starszą, ryzykował swoim życiem, a także naruszeniem Maskarady. Ktoś musiał powstrzymać tego osobnika, nim ten zrobi coś nierozważnego.
Sugeruję, by zająć się tym zanim dojdzie do tragedii. — Dla zebranych wokół Księcia nie było wątpliwości, że jego sugestia wcale sugestią nie była, a wyraźną instrukcją. Na szczęście lokalni naczelni Camarilli nie byli jedynymi Spokrewnionymi na tym przyjęciu. Mogli wykorzystać młodych Kainitów do celu zamiecenia pod dywan tego, co tego wieczoru wciąż mogło stać się dla nieumarłych problemem. Książę spojrzał wymownie po zebranych, dodając.
W razie, jeśli z jakiegoś powodu nie jest to rażąco oczywiste, to samo dotyczy człowieka na schodach, który robił zdjęcia. — Wykonał przy tym subtelny gest głową do tyłu, zwracający uwagę zebranych na fotografa z eleganckim, ciemnym zarostem, który niewątpliwie uwiecznił postać Skadi w trakcie jej krótkiej wizyty, co było zdecydowanie niepożądane.
A teraz, o ile nie ma dalszych obiekcji, czas udać się w nieco bardziej zaciszne miejsce celem omówienia zaistniałej sytuacji. Szeryfie, Primogen Lévêque, któreś z was raczy znaleźć dobre do tego miejsce. Ci z was, którzy zostaną, by upewnić się, że nie mamy żadnych dodatkowych powodów do zmartwień, proszę abyście jak najszybciej dołączyli. — Książę nie miał zamiaru dłużej czekać, chciał jak najszybciej oddalić się do odosobnionego pomieszczenia. Starsi mogli w tym czasie zająć się problemem osobiście, bądź nie marnować na to czasu i zlecić sprzątanie młodszym, żeby samemu dołączyć czym prędzej do Archibalda i włączyć się w dyskusję.

Nie trzeba było czekać na reakcję Primogena Ventrue. Błyskawicznie przeszedł do działania, przekazując instrukcję swemu podopiecznemu i potomkowi. Cheng Wei momentalnie ruszył w poszukiwaniu osobnika, który udał się śladem Starszej, a Feng Long był niedaleko za nim. Trudno było stwierdzić z całą pewnością, jakie mogły być potencjalne skutki tego zainteresowania wampirzycą, ale z pewnością nie mogły być dobre.
Opuściwszy posiadłość, Wei mógł mieć wątpliwości co do tego, czy uda mu się tego człowieka zlokalizować wziąwszy pod uwagę nieznajomość jego aparycji. Po przejściu kilku, może kilkunastu metrów, wątpliwości te zostały, na szczęście, rozwiane, gdy nieopodal posiadłości Belmonte, niedaleko chodnika, znalazł nieszczęśnika, który znajdował się w fatalnej sytuacji. Niedużej postury, rozgniewana bestia trzymała mocno jego twarz, nie pozwalając mu się wyrwać ani wydać z siebie nawet pisknięcia. Świecące ślepia Skadi zdradzały głód, który zamierzała zaspokoić tym właśnie przerażonym teraz głupcem, który za nią podążał. W tym momencie zdawało się, że dosłownie sekundy dzieliły człowieka od śmierci, a jedyną osobą, która mogła zapobiec tej tragedii była dwójka Ventrue.

Alfred wpadł na pomysł jak całkowicie oderwać uwagę zebranego bydła od całej tej sytuacji i porządków, jakich musieli podjąć się Spokrewnieni. Louvenia była wyraźnie zasmucona, tym bardziej, gdy Ogar napomknął o Kuruku.
Tak, on był wyjątkowy i miał wielkie plany. To przykre, że nie przyszło mu ich zrealizować. Mógł zrobić tak wiele dobrego dla swojego klanu. — Kobieta nie spuszczała jednak wzroku, starała się nie dać pochłonąć przez te negatywne emocje. Podziwiała Kuruka i miała ku temu dobre powody. Niewielu Gangreli posiadało taką charyzmę i siłę charakteru, która pozwalała na zjednanie klanu składającego się z samodzielnych samotników oderwanych od społeczności nieumarłych.
Duclair natychmiast rozpromieniała słysząc komplement oraz pomysł Alfreda. Wszyscy wiedzieli, jak kocha występować i jak potrafiła wpłynąć na publiczność, która ją zawsze wielbiła.
Och, panie Leneghan! To wspaniały pomysł! Potrzebuję jedynie krótką chwilę, by się przygotować, ale jak tylko wrócę, będzie mógł mnie pan zapowiedzieć. — Spokrewniona z uśmiechem skinęła głową na odchodne, znikając na kilka chwil z sali głównej, by wrócić kilka minut później, uśmiechnięta, pewna siebie, gotowa, by oczarować publikę.

W tym czasie Irène wydała jasne polecenie młodszym Spokrewnionym, by ci zajęli się problemem znajdującym się tu, na miejscu. Fotograf, który niewątpliwie na swoim filmie miał zapisany wizerunek Gangrelki stanowił potencjalne zagrożenie dla Maskarady. Następnie poprowadziła Księcia, Szeryfa i pozostałych członków rady Primogenu do osobnego pomieszczenia w posiadłości.

Tym, który momentalnie przejął inicjatywę i ruszył w stronę fotografia był Alexander, nie marnując czasu i próbując owinąć sobie śmiertelnika wokół palca, celem uzyskania filmu z jego aparatu. Człowiek ten wysłuchał z uwagą nieznajomego, po czym odpowiedział z silnym, francuskim akcentem.
W istocie! Pan Belmonte zawsze potrafił zorganizować piękne przyjęcia. Czuję się zaszczycony, że znów mam przyjemność skomponować dla niego album uwieczniający jedno z nich. Miło mi, Panie Morri. Marceau De Rosier, do usług. — Z uśmiechem na ustach, uprzejmie odpowiedział Morriemu, nie ukrywając swojej radości z tego wydarzenia i obecności na nim.
Schlebia mi pan bardzo, panie Morri, ale mam wiele zleceń i trudno mi powiedzieć, kiedy będę mieć dość wolnego czasu, by móc podjąć się współpracy z nowym klientem. — Marceau nie zdawał się chcieć odmówić propozycji, ale z drugiej strony wszystko wskazywało na to, że był, prosto mówiąc, zaklepany, zapewne, przez możnych o podobnym statusie co Francisco Belmonte.
Jeśli zapisze mi pan numer, pod jakim mogę się skontaktować z pana wydawnictwem, to nie omieszkam zadzwonić, gdy znajdę wolny termin. — Fotograf mimowolnie dał się póki co poprowadzić Alexandrowi za sprawą wpływu jego dyscypliny Dominacji, niosąc ze sobą urządzenie do pochwytywania obrazów.

Tymczasem Rogerius starał się przegnać toczące ze sobą batalię duchy. Były nieposłuszne, oporne, nie zamierzające zrezygnować z apetycznych kąsków. Gniewnie zareagowały na jego prezencję i wpływ, stając się świadomymi jego łączności z drugą stroną. Nie stał się jednak obiektem ich zainteresowania na zbyt długo. Regent nie mógł wiele zdziałać w tej chwili swoimi pomrukami w pradawnych językach, nie bez użycia rytuałów, które pozwoliłyby mu na przegnanie tych dusz. Nie musiał jednak martwić się o ich obecność w pokoju audiencyjnym, gdyż nie było tam nic wartego zainteresowania dla niespokojnych duchów.

Gdy cała grupa, na którą składał się Alistair, Irène, Rogerius oraz Percival Kimbolton, podążyła za Księciem i zamknęła się w pokoju audiencyjnym, do którego poprowadziła ich Primogen Toreador, wreszcie można było kontynuować swobodną dyskusję. Archibald, trzymając dłonie złączone za swoimi plecami, zlustrował zebranych, analizując każdego po kolei, jakby szukając odpowiedzi na nurtujące go pytania, których nie mógł tam znaleźć. Po kilku sekundach zwrócił się nieco uniesionym tonem do nieumarłych, marszcząc brwi.
Czy ktokolwiek ma jakiekolwiek pojęcie jak do tego doszło? — Równie dobrze pod tym pytaniem można było się doszukiwać innego, ale niekoniecznie musiało być tam drugie dno. Członkowie Primogenu i Szeryf byli świadomi tego, jak to zdarzenie może wpłynąć na relacje z klanem Gangrel. Wszystko wskazywało na to, że Kuruk miał wkrótce przestać być tylko nieoficjalnym ich liderem. Mimo iż nie mówiło się o tym otwarcie, było kwestią czasu, nim usiadłby z pozostałymi przy stole jako członek rady Primogenu, czemu skutecznie zapobiegła jego przedwczesna śmierć. Można było się spodziewać, że bez twardej ręki i mądrości Kuruka, Gangrele znów się rozproszą. Dopóki nimi kierował, Gangrele stanowiły niemalże zwartą, zjednoczoną grupę, co było właściwie dość niebezpieczne.
Będąc tego świadomymi, Spokrewnieni zebrani wokół Księcia mogli się zastanawiać, czy to nie pozycja niedawnego, powszechnie szanowanego gospodarza Elizjum była tym, co skutkowało jego unicestwieniem. Kto jednak mógłby to uczynić, oraz w jaki sposób? Kuruk jako potomek Skadi był z silnej krwi i dysponował nadzwyczajnym sprytem oraz siłą, w związku z czym można było się rzeczywiście zastanawiać w jaki sposób do tego doszło.

Za sprawą interwencji Alfreda, zebrana publika miała wkrótce skupić swą uwagę na wokalu zapowiedzianej przez niego wokalistki. Louvenia była gotowa i oczekiwała, stojąc ze złączonymi powyżej pasa dłońmi, skinąwszy w odpowiedzi na słowa Alfreda, jednocześnie potwierdzając i mu dziękując. Wreszcie przemówił głośno, zwracając uwagę zebranych w sali ludzi, którzy przerwali, bądź przynajmniej wyciszyli swoje dyskusje, zastanawiając się co nieumarły ma do powiedzenia i wsłuchując się w jego słowa. Co najmniej kilka osób pewnie pokiwało głowami i uniosło kieliszki do góry w reakcji skierowane w strone gospodarza tej uroczystości. Na kilku twarzach poszerzył się przy tym uśmiech. Pośród obecnych twarzy można było dojrzeć zgodę w odniesieniu do pojawienia się wspomnianej aktorki i wyraźne zainteresowanie na wspomnienie o Louveni i jej talencie. Po zapowiedzi jej występu, sala rozebrzmiała głośnymi, znacznie żywszymi niż wcześniej oklaskami, które stopniowo się wyciszyły, a Toreadorka oczarowała publiczność swoim głosem. Atmosfera całkowicie się zmieniła, ludzie się zrelaksowali, uśmiechnęli i cicho szeptali między sobą, popijając przy tym wino. Duclair była w swoim żywiole, wlewając całe swe martwe serce w sztukę wokalu.
Alfred wykonał swoje zadanie udał się w stronę swego współklanowca, będącego również jego przełożonym, członkiem Zarządu Ventrue. Uprzejmość neonaty, którą otwarł dyskusję z pewnością zaplusowała, gdyż Sullivan uprzejmie przeprosił swoich rozmówców, zostając, przynajmniej na niewielkim skrawku pomieszczenia, sam na sam z ogarem.
Witam, Panie Leneghan. — Odwrócił się do młodego wampira, stając przed nim wyprostowany, z czarującym uśmiechem i głową uniesioną dumnie do góry, spoglądając w oczy Alfreda. Mruknął pod nosem, jakby zawiedziony niezrozumieniem przez Leneghana obecnej sytuacji, która, przynajmniej dla Zacharego, wydawała się być bardzo klarowna.
Hmm, zdawałoby się, że było to oczywiste. Wpływowy Spokrewniony z klanu Gangrel, Gospodarz Elizjum, którego niewątpliwie miałeś niejednokrotnie okazję spotkać, najwyraźniej został unicestwiony. — Westchnął ciężko, pozbywając się uśmiechu z twarzy. Nie wydawał się zadowolony z tego obrotu spraw, choć z drugiej strony nie był też nazbyt przejęty. Ventrue i Gangrele wszakże nie byli przyjaciółmi, więc nie było się co spodziewać krwawych łez.
To dość niespodziewane wieści, żeby nie powiedzieć niepokojące, szczególnie dla jego klanu, który tak silnie na nim polegał. — Nie było tajemnicą, że Kuruk był charyzmatycznym osobnikiem, pod którym Gangrele miały szansę zaistnieć na scenie politycznej Chicago.
Niewątpliwie sprawca zostanie, prędzej czy później, odnaleziony i ukarany. — Nie było to życzenie, a raczej chłodne stwierdzenie faktu. Śmierć tak rozpoznawanej figury nie mogła pozostać bez odpowiedzi. Można było się domyślać, że Książę i rada Primogenu właśnie dyskutowali o krokach jakie podejmą w tej sprawie.

Tymczasem Diana zdawała się być, przynajmniej przez chwilę, nieco przytłoczona obecnością karmiących się negatywnymi emocjami gniewnych zjaw. Jednak w chwili, gdy Louvenia rozpoczęła swój występ, a śmiertelnicy zostali pozytywnie podbudowani niezwykłym wokalem kobiety, duchom rzeczywiście nie zostało zbyt wiele. Niepewność, strach i konsternacja ustąpiły. Pochłonięci przez dźwięczny głos Toreadorki ludzie nie stanowili już dla zjaw atrakcyjnych kąsków i nie miały o co walczyć. W tej sytuacji nie trzeba było wiele, by przekonać duchy do opuszczenia tego miejsca. Wcześniejsze, jakkolwiek w tamtej chwili nieskuteczne inkantacje Regenta, mogło by się zdawać, że przygotowały pewne podwaliny, a pozytywna atmosfera w sali dodatkowo osłabiła gniewną aurę duchów. Gdy zjawy zaczęły się uspokajać i powoli odlatywać w różnych kierunkach, młoda Malkavianka mogła wierzyć, że jej działania w jakimś stopniu pomogły i przyniosły skutek. Na ile był to jej wpływ i Regenta, a na ile odcięcie od pożywienia, tego nie sposób było określić.

W tym samym czasie, za zamkniętymi drzwiami, Książę wysłuchał Rogeriusa i z pewną krytyką spojrzał po milczących członkach tego zgromadzenia. Nikt nie zdawał się posiadać w danym momencie dobrych odpowiedzi. Nikt nic nie wiedział. Unicestwienie Kuruka było nieprzyjemną niespodzianką, a jego następstwem realne zagrożenie ze strony jego rozgniewanego stwórcy. Można było się głowić jaka będzie oprócz tego reakcja pozostałych z klanu Gangrel na wieści o śmierci tak ważnej dla nich figury. Sytuacja wymagała działania.
W takim razie chyba wiecie co macie robić. Zbadajcie wszelkie możliwe tropy, znajdźcie sprawcę i sprowadźcie go do mnie zdolnego do mówienia. — Nie było sensu marnować czasu w sytuacji, gdzie nikt nie posiadał żadnych użytecznych informacji, poszlak ani nawet teorii, które mogłyby rzucić nieco światła na tę zbrodnię.
O ile nikt więcej nie ma nic do powiedzenia, nie widzę potrzeby, by to przeciągać. Zajmijcie się tym i informujcie mnie na bieżąco o tym co znajdziecie. — Zebranie to okazało się krótkie, choć te chwile milczenia i gniewny wzrok Księcia lustrującego każdego po kolei powodowały uczucie, jakby trwało wieczność. Szeryf i obecni członkowie Primogenu wiedzieli co mieli robić, aczkolwiek inna była kwestia zabrania się za to z racji braku jakichkolwiek tropów chociażby co do miejsca zdarzenia. Póki co, wszystko wskazywało na to, że to śledztwo miało być niemałym wyzwaniem. Stare wampiry miały jednak do dyspozycji szeroką sieć złożoną z neonatów i ancilla chętnych i gotowych, by się sprawdzić i zyskać w oczach swych przełożonych.

Podczas gdy Ventrue zajmowali się porządkami na zewnątrz, Alexander pracował nad fotografem, chcąc zdobyć zdjęcia z tego przyjęcia. Skutecznie zagadał pana Marceau De Rosier, korzystając przy tym z dyscypliny Niewidoczności, tworząc wokół siebie i śmiertelnika bańkę, przez którą nie przedostawały się żadne dźwięki i nikt z zewnątrz nie mógł usłyszeć zmieniającej wspomnienia nieszczęśnika komendy Morriego, przekazywanej przy utrzymywanym cały ten czas kontakcie wzrokowym. Potem nastała chwila niepewności i ciszy, gdy umysł Marceau trawił słowa wampira. Wreszcie odpowiedział, uśmiechając się przy tym.
Tak, oczywiście! Proszę bardzo, gwarantuję, że będzie pan zadowolony. — Wszystko wskazywało na to, że użycie Dominacji na fotografie się udało i wspomnienia zostały pomyślnie zaszczepione. Po tym działaniu mężczyzna nawet nie kwestionował prośby Alexandra, tylko momentalnie wręczył mu urządzenie zadowolony, niewątpliwie ufając, że zdjęcia ostatecznie trafią do Francisca Belmonte.
W jakim terminie mogę stawić się po odbiór fotografii? Jak pan niewątpliwie pamięta, w przyszłym tygodniu pan Belmonte będzie chce zobaczyć gotowy album. — Posiadając informacje o lokalizacji pozostała jedynie kwestia tego kiedy Marceau będzie mógł się tam udać. Zdjęcia miały być dostarczone jego pracodawcy w określonym terminie, więc prędzej czy później rzeczywiście musiał tam przybyć.

Uprzejme prośby Chenga okazały się nie mieć żadnego skutku. Skadi była głodna i traktowała śmiertelnika jako swoją zdobycz, której w żadnym wypadku nie miała zamiaru oddawać. Biedak był absolutnie przerażony. Jęczał i szarpał się jak mógł, próbując oderwać od siebie łapę przynajmniej o głowę mniejszej od niego bestii, która pragnęła go pożreć. Feng Long próbował ugłaskać Starszą, trzymając dystans i starając się jej nie prowokować. Mężczyzna w potrzasku mógł jedynie nasłuchiwać dyskusji, z której nic nie rozumiał, i mieć nadzieję, że wróci tej nocy żywy do swojego domu. Leżało to wyłącznie w gestii dwójki dyplomatów poniekąd walczących o jego życie.