Śmietanka towarzyska zbierała się w posiadłości. Wymieszane, eleganckie towarzystwo składało się zarówno ze śmiertelnych, jak i ghuli oraz Spokrewnionych. Wciąż brakowało wiele prominentnych twarzy, ale Primogen Toreador była obecna i widoczna. Przynajmniej drobny gest uprzejmości na wstępie był w drobrym tonie. Meredith zwróciła na siebie uwagę co najmniej kilku par oczu swoją dość oryginalną, egzotyczną kreacją. Mogła dostrzec kątem oka ludzi spoglądających z pewnym zainteresowaniem, jakie przykuwał ten awangardowy strój. Brak jednak wciąż było widoku znajomych twarzy jej współklanowiczów. Choć niektórzy Brujah nie stronili od takich uroczystości, to jednak nie byli znani z zamiłowania do nich, zwłaszcza w przypadku młodych Krzykaczy będących sceptycznie nastawionych na przebywanie pod jednym dachem z Toreadorami. Należało się jednak prędzej czy później spodziewać przybycia przynajmniej paru ważniaków z klanu Brujah, jak i również prominentów z pozostałych klanów.
Badając wnętrze budynku, Alfred zdał sobie sprawę, że na przyjęciu nie sposób było dojrzeć żadnych luster, to też mógł czuć się tam na tyle komfortowo, na ile pozwalała mu jego nieumarła natura. Nim się tam jednak pojawił, upewnił się, że wygląda nieco bardziej ludzko. Jego skóra tego wieczoru charakteryzowała się więc odrobiną koloru. Ventrue pragnął wykorzystać to wydarzenie celem pchnięcia do przodu swojego śledztwa i nie planował marnować ani chwili. Bardzo sprawnie i szybko przebrnął przez grzeczności, a gdy zakończył krótką wymianę zdań ze Spokrewnionymi, omiótł salę wzrokiem, planując strategię znalezienia kobiety. Alfred nie znał jednak jej twarzy, tak więc celem zlokalizowania Pani Mutton musiał zasięgnąć języka pośród zebranych. Wytypował kilka jednostek, które wyglądały na kogoś, kto mógłby udzielić mu jakichś informacji. Na szczęście, mimo unikania przez niego kontaktów socjalnych z bydłem, wciąż zachował swoją nieodpartą charyzmę która, wraz z jego dumną postawą, pomogła mu zainteresować śmiertelników. Wspominając jednak o "Sashy Mutton", paru rozmówców, z którymi nawiązał dyskusję, pokręciło głową, zwyczajnie nie wiedząc o kim mowa. Dopiero ostatniemu udało się dodać dwa do dwóch, informując, że poniekąd zna Panią Mutton, z tym że nie była to Sasha a Sarah. Był to jednak świeży gość, który jeszcze nie rozeznał się z obecnymi twarzami, to też nie był w stanie stwierdzić, czy w ogóle zdążył ją dojrzeć. Alfred mógł zdać sobie teraz sprawę, że źle zapamiętał imię kobiety, co musiało być powodem, dla którego miał kłopoty z wydobyciem informacji na jej temat od ludzi, których dotychczas zaczepił.

— Widzę, że Panienka ubrana na egipską modłę… — Do Meredith podszedł jakiś młodzieniaszek, na około nawet nie dwudziestopięcioletni, i uśmiechnął się doń nieśmiało. — Zgaduję, że Panienka zafascynowana starożytną kulturą? Mój ojciec od lat wyjeżdża celem poszukiwawczych ekspedycji do Egiptu. Widziałem go może kilka razy w życiu… — Nawet nie patrzył na kobietę. Miał cichy, trochę przestraszony głosik człowieka, który ma wrażenie, że nikt go nie rozumie. I zachowanie kogoś, kto potrzebuje się wygadać. Był tylko śmiertelnikiem, nie mógł przecież wiedzieć, że Meredith jest Dzieckiem Nocy. — Zawsze przywoził mi mnóstwo prezentów z tych dzikich krajów, ale nigdy nie potrafił o nich opowiedzieć tak, by mnie zainteresować swoją pasją. Może Panienka…? — Pytanie było nieśmiałe, a on dopiero wtedy bezpośrednio podniósł na nią wzrok. Jeśli Brujah zdecydowała się wcześniej odejść nie chcąc marnować czasu na tego podlotka, to on by najpewniej nawet nie zauważył, że najzwyczajniej w świecie został sam. I gadał do siebie samego.

Bella wychodząc do ogrodu, niestety, była sama. Goście dopiero się schodzili i trudno o większe tłumy, z których panowie i panie chcieliby uciec w mniej zatłoczone miejsce. Zaproszeni się ze sobą witali i wymieniali uprzejmości. Przez dłuższą chwilę Jones musiała więc zadowolić się wyłącznie swoim własnym towarzystwem. Cicho nucąc swą ulubioną melodię i spoglądając w niebo wyglądała niczym operowa diwa. Zaaferowana swoim stanem nawet nie dostrzegła kiedy podszedł do niej jakiś wysoki, przystojny mężczyzna.
— Ma Pani bardzo ładny głos. — Rzekł z uznaniem po czym pochylił się nieco w geście uszanowania, a następnie wyciągnął do niej cygarniczkę częstując ją papierosem. — Czy zechciałaby Pani poświęcić mi chwilkę i opowiedzieć o melodii, którą Pani śpiewała? — Chyba próbował ją poderwać.

Diana Harper z kolei wydawała się bardzo zagubiona, niepewna swojej pozycji i tego, co tutaj tak właściwie robi. Dostrzegła to Louvenia Duclair, Toreadorka, która pojawiła się na przyjęciu tuż za Panną Harper. Wypełniwszy formalności powitania z ważnymi personami, szczególnie z Primogenami i Szeryfem, zdecydowanym krokiem udała się w stronę Diany. Pojawiła się tuż obok niej — skupionej na pocieszaniu się w myślach — z nieśmiałym uśmiechem na wargach.
— Panna Harper, jak mniemam? — Spytała bardzo miłym, dźwięcznym głosem. — Jestem Louvenia Duclair, może mnie Pani kojarzy z La Liberté...

Meredith de Vress Braga
Chłopaka aż przeszedł dreszcz. Nie spodziewał się, że stojąca obok niego kobieta zechce podjąć z nim rozmowę. A już na pewno nie spodziewał się zainteresowania z jej strony. Gdy więc Meredith mu odpowiedziała, uśmiechnął się szeroko zachęcony do konwersacji.
— O Kleopatrze chyba każdy słyszał. — Młodzieniec wyprostował się i omiótł ją spojrzeniem z góry do dołu raz jeszcze. — Pani by mogła za nią uchodzić. — Zaśmiał się zarzucając tym komplementem, chociaż najprawdopodobniej widział jedynie kilka portretów Kleopatry, których raczej nie pamiętał dobrze. — Opowiedziałaby mi Pani o niej? Jest chyba najsłynniejszą kobietą Starożytnego Egiptu, a tak niewiele o niej wiem… — Poprosił. Po chwili jednak dygnął, przełożył kieliszek z prawej ręki do lewej i ukłonił się nieznacznie. — Bardzo Panią przepraszam, nie przedstawiłem się. Nazywam się Jonah.

Diana Harper
Louvenia zaśmiała się rozbrajająco. Oczywiście, że ją pamiętała. Diana jak każdy Spokrewniony była bardzo charakterystyczną personą, nie wspominając już o tym, że w dodatku nową — a to się za często nie zdarza.
— Mi Panią również. Bardzo się cieszę, że mamy okazję porozmawiać i wymienić się czymś więcej niż krótkim powitaniem. — Odparła z uśmiechem. Do Diany odnosiła się z wyraźną sympatią. Trudno jednak powiedzieć z czego to wynikało. Być może Harper posiadała cechy, które w sobie widziała Louvenia?
— Och, bardzo Pani dziękuję. Cieszę się, że mój występ się Pani spodobał. To bardzo podnosi na duchu. Czasem nawet artysta potrzebuje zachęty. — Mrugnęła porozumiewawczo. Nie mówiła tego tonem, który sugerowałby, że chciałaby więcej pochwał. W żadnym wypadku. Powiedzieć jednak szczery komplement Toreadorowi — trudno, by tego nie docenił. — A Pani? Posiada jakieś artystyczne zacięcie? — Spytała, a w jej głosie nie było żadnej ukrytej treści. ot, zwykła ciekawość.
— Och, Panno Harper. Proszę być swobodną i się nie denerwować. Zauważyłam, że nie czuje się Pani tutaj pewnie, więc pomyślałam, że do Pani dołączę. W znanym towarzystwie wszak raźniej. — Odpowiedziała z uśmiechem.

Bella G. Jones
— Rozumiem. Mam nadzieję, że nie będzie Pani przeszkadzało, jeśli zapalę…? — Zapytał z uśmiechem. Jeśli by poprosiła o niepalenie, wówczas schowałby papierosa do papierośnicy. Jeśli jednak nie dała mu żadnych przeciwwskazań, zapalił go zapałką. Zaciągnął się z nieukrywaną tęsknotą za tym szczególnym uczuciem. Wypuścił z ust chmurę dymu, zza której skrywał się uśmiech. Działania Belli skutecznie dawały iluzję jakoby była człowiekiem.
Mężczyzna zaśmiał się w głos słysząc, że wyśpiewywana przez nią melodia była kolędą. — Może to Panią zdziwi, ale nie znam kolęd. Słyszałem gdzieniegdzie w radiu niektóre piosenki, jednak nigdy nie zwróciłem na nie szczególnej uwagi. — Bella przyuważyć mogła, że w żadnym razie to go nie speszyło. Wszak nie można być alfą i omegą. — Mrok fascynuje wielu z nas… Ostatnie zainteresowania seansami spirytystycznymi tylko to potwierdza. Uważam, że to bajki dla naiwnych, choć niektórzy moi znajomi upatrują w nich świetną odskocznię od dnia codziennego.

Sala balowa powoli wypełniała się kolejnymi Spokrewnionymi, którzy z wolna zaczęli mieszać się ze śmiertelnikami. Było to dla nieumarłych duże, socjalne wydarzenie na stosunkowo neutralnym gruncie, gdzie przedstawiciele wszystkich klanów Camarilli mogli się spotkać i omówić swoje interesy, jak i również wdać się w dyskusje z wpływowymi śmiertelnikami, związanymi ze światem biznesu i współczesnej technologii, lecz nade wszystko - rozbudowującym się przemysłem motoryzacyjnym.
Obowiązujące tu mniej restrykcyjne zasady, w odróżnieniu od Elizjum, powodowały, że tego wieczoru na miejsce przybyli również młodsi Brujahowie i Toreadorzy. Największym zainteresowaniem cieszyli się oczywiście błyszczący niczym gwiazdy prominenci z klanu Ventrue. Catherine Fabienne LeBlanc od momentu swojego przybycia czarowała śmiertelników swoim uśmiechem, powodując, że niemalże padali przed nią na kolana. Mężczyźni o wysokim statusie, osiągnięciach i wpływach zabiegali o jej uwagę, starając się znaleźć po jej dobrej stronie, podczas gdy kolejny członek Zarządu Ventrue, Zachary Sullivan oprócz uścisków dłoni z uzdolnionymi, pełnymi sprytu przedsiębiorcami, kradł również uwagę pięknych, bogatych i wpływowych kobiet. Wszystko to miało jeden jasny, konkretny cel. Oczywiście, nie ograniczali się wyłącznie do manipulowania śmiertelnikami, ale również ubijania interesów z innymi, równie dobrze usytuowanymi Kainitami, z którymi istniała szansa wymienić się informacjami, czy nawet zobowiązaniami. Alfred Leneghan nie miał szczególnie dużych szans na zwrócenie uwagi LeBlanc, jednakże Sullivan przynajmniej raz spojrzał w stronę neonaty, dając mu wyraźny sygnał, że jego obecność została odnotowana. Mógł liczyć na to, że jego ruchy i zachowanie były obserwowane.
Na uroczystość przybył także Alistair Hawthorne, Primogen Malkavian, w towarzystwie mało przyjemnego gangstera, którym był sporadycznie widziany na tego typu spotkaniach Otto Hays. Podczas gdy Primogen zachowywał elegancję i szyk, stosunkowo łatwo integrując się z tłumem, Hays nieco odstawał ze względu na swoją agresywną aparycję, która odpychała wielu ludzi i powodowała, że jego głównym towarzystwem było kilku szemranych, przysadzistych jegomości oraz nieumarli, którzy od niego czegoś potrzebowali. Primogen w ramach powitania skinął głową w stronę członków swojego klanu, którzy byli już tam obecni. Zarówno Alexander Howard Morri, jak i Diana Harper czy Bella Jones mieli szansę, by ich spojrzenie spotkało się ze wzrokiem lokalnej głowy ich klanu. Nawiązanie dyskusji również było możliwe, gdyż jakkolwiek pozbawiony uśmiechu był Hawthorne, tak nie odtrącał żadnego ze swych współklanowiczów o ile ten nie nadepnął mu na odcisk. Diana nie dojrzała w tłumie swojego stwórcy, aczkolwiek jak zawsze utrzymywało się to dziwnie, niepokojące uczucie jakby ją obserwował, co jedynie wzmagało potrzebę jak najlepszej prezencji przed widocznymi tam wampirzymi prominentami.
Krzykacze pojawili się w stosunkowo dużej liczbie. Oprócz powszechnie znanego i szanowanego Phillipa Norwooda, który był jedynym osobnikiem w klanie uczęszczającym na większość tego typu spotkań, obecna była także Alice Morgan, znana ze swojego zaangażowania w słuszną sprawę sufrażystek, jak i również niesławny John Raymond, który nie był szczególnie lubiany przez Arystokratów z racji jego wpływu na ruchy robotnicze w mieście. Było to zresztą powodem chłodnych, pełnych pogardy spojrzeń ze strony większości obecnych przedstawicieli klanu Ventrue, dających mu do zrozumienia, że jest nie przez nich mile widziany. Nie obyło się również bez krzywych spojrzeń ze strony niektórych białych członków tego przyjęcia, którzy niewątpliwie byli przekonani, że nie było to miejsce dla pospolitego czarnucha. Dumną odpowiedzią Raymonda na tą niechęć wobec jego osoby był szyderczy uśmiech, jakby chciał w ten sposób przekazać "jestem tu, białe fajfusy, i nic nie możecie z tym zrobić". Każdy z tej trójki dojrzał obecność Meredith, witając ją osobiście lub z daleka, zależnie od jej zainteresowania interakcją ze swoimi współklanowiczami.
To przyjęcie było idealną okazją również dla nieco bardziej społecznie zaadaptowanych Tremere, takich jak chociażby Theodore Vaughn. Ten Spokrewniony, utrzymujący w swej elegancji charakterystyczny, urzekający uśmiech, któremu ulegali śmiertelnicy, i który zwracał również uwagę innych wampirów zainteresowanych podjęciem z nim inteligentnej rozmowy. Był on jednym z bardzo niewielu Czarowników, a może i nawet jedynym w tym mieście, powodującym tak duże i nietypowe zainteresowanie. Mimo iż jego motywy nigdy nie były jasne, instynkt społeczny i przystosowanie do etykiety powodowały, że ze stosunkową łatwością pozyskiwał sojuszników w różnych kręgach. Mimo swojego zdystansowania, Magister William Augustus Thornton także odnajdował się w tym tłumie, znajdując wspólny język z osobnikami bliskimi sędziwego wieku, posiadającymi wiedzę i umiejętności, które zwracały jego uwagę, jak i również wpływowymi Spokrewnionymi, posiadającymi użyteczne informacje. Nie umknęła mu obecność Regenta, Rogeriusa de Tassis, z którym się należycie przywitał, ani młodszego Magistra Thomasa Radissona, wciąż mogącego się wiele nauczyć od prawej ręki Regenta.
Nieunikniona była także wizyta Archibalda, Księcia Wietrznego Miasta, który celem zachowania Maskarady przybrał nieco bardziej społecznie akceptowalną twarz. Wciąż oczywiście charakteryzował się chudą, choć nie tak jak zwykle, sylwetką, a jego zwyczajowo noszona w obecności śmiertelników maska nie należała do najpiękniejszych. Książę celowo zachowywał swoją obecną, nieco chudą i wykrzywioną, mało symetryczną facjatę. Nie odstraszała ona, ale jednocześnie i nie budziła też szczególnie pozytywnych emocji. Zabieg ten był oczywiście celowy, gdyż Archibald nie przepadał za byciem w centrum uwagi. Jego kontakty na przyjęciu miały ograniczać się głównie do dialogu z członkami Primogenu, Starszymi oraz Szeryfem Kimboltonem. Oprócz tego wchodził w krótkie interakcje z pracującymi bezpośrednio dla niego młodszymi wampirami. Pośród zebranych nieumarłych krążyła plotka, jakoby obecny miał być tam również Mr. Edwin, tajemniczy Harpia, którego ani prawdziwej twarzy ani imienia nie znali ponoć nawet inni Nosferatu. Mógł być każdym lub nikim. Co gorsza, jeśli to co się mówiło było prawdą, to nawet Dyscyplina Nadwrażliwości była kompletnie bezużyteczna wobec jego osoby, a to jedynie czyniło go o wiele bardziej niebezpieczną jednostką. Mógł wszakże być wszędzie, mógł obserwować i nasłuchiwać. Jego relacje z pozostałymi Nosferatu były zagadką. Nie było jasnym, czy to co robił, robił dla klanu i Księcia czy też działał kompletnie niezależnie, poza jakimikolwiek ramami, dbając wyłącznie o własne interesy. Jedyną osobą, która mogła coś wiedzieć na ten temat był prawdopodobnie jedynie sam Archibald.
Gdzieś w tym tłumie znalazł się o dziwo i James Greer, który przynajmniej tym razem nie wyglądał tak pospolicie jak zwykle. Obracał się on tutaj głównie w towarzystwie Brujahów i Malkavian, którzy zdawali się rozumieć, a przynajmniej w jakimś stopniu akceptować, egzystencję Pariasów w mieście i starania Jamesa w kierunku przystosowania tych straceńców do nieumarłej egzystencji. Trudno powiedzieć jaki był cel jego przybycia na tę uroczystość, choć można wnioskować, że tak jak i inni chciał coś z niej wynieść.
Większość z tych wampirów podczas swej obecności na przyjęciu była otwarta na dialog. Tak jak i podczas innych zebrań, gdzie ta śmietanka towarzyska była obecna, tak i tutaj warto było podjąć inicjatywę, chcąc mieć szansę dobrze zapisać się w ich pamięci. Wymiana przynajmniej kilku zdań i zrobienie dobrego wrażenia były koniecznymi działaniami w celu stworzenia choćby fundamentów pod budowę swojej renomy i reputacji w mieście. Brak działania mógł skutkować jedynie popadnięciem w zapomnienie. Jakby się nad tym zastanowić, to jest to dość marna perspektywa na potencjalną wieczność.

Diana
Louvenia spoglądała z tym delikatnym, niewątpliwie odpowiednio wyćwiczonym uśmiechem w kierunku swojej rozmówczyni, widocznie pozwalając Dianie podzielić się swobodnie swoimi spostrzeżeniami co do pojęć sztuki i innych niuansów ich rozmowy. Z uwagą słuchała nowo Spokrewnionej, choć trudno powiedzieć czy była to ciekawość wynikająca z wyuczonego zainteresowania czy rzeczywiście interesowała się młodą wampirzycą.
- Oh, niewątpliwie tak się stanie! Proszę zatem korzystać z okazji czym prędzej. Liczę, że będę w stanie dostrzec Pannę na innych swoich występach w przyszłości. - Spokrewniona odpowiedziała Dianie z doświadczoną lekkością. Uśmiechnęła się lekko słuchając dalszych słów Malkavianki. - Cieszę się, że moje słowa dodają Pani otuchy. - Kwestii polityki już nie skomentowała. O pewnych rzeczach na takich bankietach się nie mówiło. A gdy Diana skończyła mówić o swoim zainteresowaniu w dziedzinie "sztuki", podszedł do nich jakiś mężczyzna, na którego widok Louvenia spoważniała. Przeprosił kobiety, a następnie poprosił Pannę Duclair na bok.

Bella
Mężczyzna najprawdopodobniej nie zauważył delikatnego dreszczu strachu Bestii jaki objawił się w Spokrewnionej, gdy sam skupił swoją uwagę na nieco pośpiesznym, jednak widocznie wyuczonym geście zapalenia wspomnianego papierosa i wypełnieniem okolicy gryzącym dymem mieszanki tytoniu. - Sztuka, hmm? Jakieś konkretne style czy nazwiska? - Nieznajomy kontynuował rozmowę, widocznie wciąż czując stosunkowo dużą swobodę z pewnością wspartą dawką nikotyny wprowadzoną w jego krew. Podobnie świadczył jego wzrok, który pozwalał sobie na nieco bardziej odważną obserwacje Spokrewnionej. Trudno było powiedzieć czy mężczyzna był zainteresowany samym tematem, jednak Bella mogła delikatnie wyczuć że głównym celem tej rozmowy raczej sztuka nie była.

Primogen Malkavian odwrócił głowę w stronę Alexandra, który zwrócił jego uwagę niemalże momentalnie bombardując go swoimi pytaniami. Ostrożność Morriego była jak najbardziej na miejscu. Przejawem głupoty byłoby w końcu używanie terminów znanych tylko Spokrewnionym w sali pełnej śmiertelników. Hawthorne przeprosił na moment swoich obecnych rozmówców, by skupić swoją uwagę na młodym Ancilla będącym jakkolwiek rozpoznawanym pośród swoich współklanowców.
Morri, mój chłopcze. — Zwrócił się do wampira swym dźwięcznym, brytyjskim akcentem, unosząc nieznacznie głowę i opierając laskę przed sobą, a na niej obie swe okryte skórzanymi rękawicami dłonie.
Zawsze zaangażowany i skory do pomocy, eh? — Dodał z pewnym subtelnym zadowoleniem w głosie. Starsi przeważnie doceniali inicjatywę, jaką wykazywali się młodsi. To zarówno ona, jak i zdolności poszczególnych jednostek, wyróżniały Spokrewnionych na tle biernej, szarej masy, która po prostu egzystowała, trzymając się na uboczu, z dala od kłopotów, a przez to i z dala od okazji, by zaistnieć.
I nadal pracujący nad rozwojem umiejętności socjalnych. Mhm. — Wymownie mruknął na końcu. Odnosił się, oczywiście, do sposobu w jaki Alexander zaczynał dialogi, często od niewłaściwej strony. Ci, którzy go znali, byli już dawno przyzwyczajeni do jego specyficznego stylu, aczkolwiek od czasu do czasu zwracali mu na to, w mniej lub bardziej dosadny sposób, uwagę pod tym adresem.
Czuję się doskonale i doceniam ofertę, kolego, ale moje lektury mają zapewnione bezpieczne miejsce. Jeśli zaś chodzi o pracę... — Alistair pomyślał przez krótką chwilę, po czym kontynuował.
Zawsze znajdzie się coś do roboty, prawda Otto? — Odwrócił się, szukając wzrokiem Malkaviana, który zdawało się, że był w pobliżu jeszcze chwilę temu.
Gdzie on, do cholery, znowu polazł. — Primogen burknął do siebie pod nosem rozglądając się dookoła, chwytając swoja laskę w prawą rękę, po czym znów skupił swój wzrok na obecnym rozmówcy.
Cóż, skoro Hays się zawinął, to jego strata. Zostawimy tę kwestię na później. — Ze słów Alistaira dało się wywnioskować, że Otto Hays mógł mieć jakieś zadanie dla Morriego, jednakże w trakcie tej rozmowy ten przyjemniaczek opuścił główną salę, a Primogen najwyraźniej nie miał zamiaru go szukać.
Sam nie mam nic dla ciebie w tej chwili, ale na szczęście jest tutaj jeszcze co najmniej jedna osoba, która mogłaby zrobić użytek z twoich umiejętności i wiedzy. Znasz Regenta Tremere, Rogeriusa de Tassis, osobiście? Jeśli nie, to tej nocy będziesz miał okazję go poznać. — W pierwszej chwili mogło się wydawać, że nie poszczęści się Alexandrowi, jednak nagłe pojawienie się możliwości współpracy z lokalną głową klanu Tremere, czy raczej pracą dla niego, mogło nieco ożywić ambitnego Malkaviana.
Kręci się on gdzieś w pobliżu. Znajdź go i powiedz, że cię przysłałem. — Nim Morri miał szansę na to odpowiedzieć, starszy wampir uniósł do góry lewą dłoń z wyciągniętym ku górze palcem wskazującym i dodał.
Postaraj się go nie wkurzyć, dobra? Tremere są mało tolerancyjni, więc pamiętaj o manierach. — Pierwsze wrażenie było najważniejsze i można było je zrobić tylko raz, dlatego też Alistair zwrócił uwagę swojemu podopiecznemu, który zdążył już, stosunkowo niedawno, w pewien sposób podpaść jednemu z Primogenów w Chicago, i który powinien unikać podobnych wpadek.