Lokacja, do której przybyli już na wstępie szczyciła się przepychem. Pozornie próżno było tutaj szukać osób bez grosza przy duszy, a każdy gość wkraczający do kasyna poszczycić się mógł niemałym statusem materialnym. Ci, którzy zabawili tu pierwszy raz najpewniej mieli ogromnego farta - tak przynajmniej wydawać się mogło szczęśliwcom, którzy opuszczali to miejsce z uśmiechami na twarzy. Wielu z nich najpewniej tu wróci, by spróbować swego szczęścia kolejny raz. Przecież jeśli udało się za pierwszym, to uda się za drugim, prawda?
Nie, za drugim nigdy się nie udaje. Alfred zdawał sobie sprawę z praw, jakimi rządzą się takie miejsca. Mechanizmy zaimplementowane przez obsługę to nieustanna karuzela drobnych zwycięstw i ogromnych porażek, żerujących na nieszczęśliwcach o relatywnie słabej, silnej woli, dla których każdy wygrany dolar wiąże się z pogłębieniem uzależnienia. Koleś, który właśnie zbija wielką fortunę to najpewniej podstawiony gracz. Sztuczny tłum, który podjudza pozostałych do udziału w rozgrywkach to kolejny element strategii biznesowej kasyn. Nawet nowoprzybyłym nie pozwala się wygrać zbyt wiele. Ich zwycięstwo nie jest szczęściem, jest inwestycją. Kiedy wrócą, aby pomnożyć wygrany majątek, spotkają się z goryczą porażki, bowiem każda partia niededykowana jest skrzętnie wyreżyserowana, a scenariusz rzadko kończy się happy endem. Aby kasyno zarabiało, nie znajdzie się tu miejsca na przypadki, a i litości na próżno tu szukać.
Ogar wiąże z takimi miejscami tragiczny okres swego życia. Niewiele osób, które jeszcze chadzają po świecie, wie że Alfred Leneghan - obiecujący neonata i dumny Ventrue stracił swoją godność, dzieląc los nieszczęśników, którzy często nieświadomie rujnują swoje życia w wirze pozornej zabawy. Z każdym kolejnym krokiem wewnątrz kasyna wspomnienia psychicznie rozsadzały mu głowę, wywołując stan niepokoju i tłumionej agresji. Kiedy przemknął ze swym towarzyszem przez bramkę obok szatniarza, nie poświęcił mu nawet dłuższego spojrzenia, witając się z nim jedynie skinieniem głowy. Bez jakiegokolwiek oporu przekazał wpisowe u najętego bramkarza, a kiedy weszli na główną salę, przytłaczające doznania znacznie się nasiliły. Alfred czuł, że jeśli nie opanuje się w tym momencie, może całkowicie zawalić tak ważną dla niego sprawę. Rozsądek podpowiadał mu, że najlepszym rozwiązaniem będzie wyciszenie emocji na osobności.
— Alexandrze, muszę Cię na chwilę przeprosić. Nie mogę skoncentrować się w takim chaosie, a nie zdążyłem odpowiednio przygotować się na rozmowę ze Stoddardem. — Zwrócił się dyskretnie do swojego kompana, który niewątpliwie mógł wyczuć chwilę słabości Kainity. Jego skołowanie i nieskrywana dłużej abominacja mogła zdradzać rąbek tajemnicy Alfreda, lecz Alexander mógł odebrać to w różnoraki sposób, wszak niechęć do hazardu nie powinna budzić większego zdziwienia. — Niebawem do Ciebie wrócę, nie oddalaj się zbytnio i wypatruj ciekawych zjawisk.
Mężczyźni decyzją Ogara zmuszeni byli się rozdzielić. Alfred potrzebował przestrzeni, chwili samotności, miejsca na uboczu. Sensowna wydawała się w tym wypadku łazienka, musiał jednak uważać; jego przypadłość budziła kontrowersje już w światku Spokrewnionych, toteż brak odbicia w obecności trzody wiązałby się ze złamaniem Tradycji. Alfie wyczekał więc odpowiedni moment, by wkroczyć do pomieszczenia, kiedy będzie puste i ostrożnie przemieścił się do kabiny z wychodkiem, w której spędził kilka najbliższych minut na recytowaniu w myślach prawd, których uczył go jego Stwórca, Arystarch Galatis. Wkrótce negatywne myśli, choć nie całkowicie, wyparte zostały przez powtarzane na okrągło maniery i protokoły, a mężczyzna gotów był na opuszczenie łazienki. Nasłuchując odpowiedniego momentu, wyjrzał przez szparę w otwartych drzwiach od kabiny i sprawnie przemieścił się w kierunku drzwi, zostawiając na odchodne najważniejszą dla niego prawdę:
— Wzmocni, co nie rozpierdoli, Alfie.
Tym samym nabrał pewności siebie, surowa mina ponownie zagościła na jego twarzy i nie towarzyszył jej już żaden grymas. Przez drogę, którą pokonywał do Alexandra, w dalszym ciągu powtarzał w głowie sformułowanie ,,Gniew jest nieuprzejmy, a nieuprzejmość jest grzechem''. Pragnął w tej chwili jedynie zapomnieć o porażkach dawnego siebie, lecz brnął przez salę z godnością, jak przystało na prawdziwego Ventrue.
— Mam nadzieję, że nie odebrałeś mojego zniknięcia za niegrzeczne, Alexandrze. Wydarzyło się coś godnego uwagi? — Wlepił wzrok w swojego rozmówcę, w dalszym ciągu niechętnie przyglądając się otoczeniu. — Powinniśmy znaleźć kogoś z obsługi i liczyć na to, że Stoddard jest dziś obecny w kasynie. Prowadź więc i zainicjuj dialog, tylko pamiętaj o akcencie i fikcyjnym nazwisku. Nie zdradzaj też od razu powodu naszego przybycia, chcemy porozmawiać z właścicielem i mamy interes, który może dotrzeć tylko do jego uszu. Jestem tuż za Tobą.

Alexander wydawał się być mimo wszystko dużo spokojniejszy od swojego towarzysza. Spokojnym wzrokiem obserwował “Świątynie Grzechu”. Nalegał jednak by szatniarz nie odbierał od niego cylindra ani laseczki argumentując to “nieodłączną częścią jego wizerunku” i “pamiątką rodzinną”. Jeśli mu się to udało to niezwłącznie udał się dalej. Starał się być raczej oziębly w stosunku do obecnych w kasynie to też nie zwrócił szczególnej uwagi na dryblasa za nimi czy na szatniarza. Był też już mężczyzną, któremu kobiety zobojętniały więc i panna nie zasłużyła na jego spojrzenie.
Gdy weszli już do środka, zauważył dziwne zachowanie Alfreda, ale wydało mu się ono w tej chwili nieważne. Czuł tylko smród unoszącego się tytoniu i innych używek, które odrzucały go na samą myśl. Miał się rozejrzeć….Więc to właśnie zrobił, pewnie dlatego, że przez swoje nierozgarnięcie została w oddanym do szatni płaszczu:
-Na szczęście jest z mojej biblioteki - pomyślał w duchu, a następnie zaczął dokładnie przyglądać się pomieszczeniu. Starał się wyłapać coś podejrzanego, szukał symboli, zagadek, odpowiedzi na konkretne pytanie, co faktycznie mogło wyglądać dziwnie gdyż wciąż stał w wejściu, ale starał się sprawiać wrażenie raczej kogoś kto szuka odpowiedniego stołu, a nie kogoś kto właśnie wśród grających w kości owiec próbuje znaleźć irlandzkie wilki, ale to właśnie robił (percepcja+czujność)
Kiedy Alfred wrócił spojrzał na niego dosyć obojętnie i odparł:
-Już jesteś content przyjacielu? - spojrzał na niego po czym opowiedział to co zauważył, a było ważne w kontekście śledztwa. Na przypomnienie o tożsamości i akcencie starał się pamiętając o “amerykańskiej wymowie” powiedział jedynie:
- Oczywiście jestem wszak doktorem Franklinem Donaldem Diamondem z Nowego Yorku . To jak poszło mu przedstawienie się w amerykańskim stylu wciąż jednak pozostawiało dużo do życzenia, gdzieś w tle było jednak słychać flegmę brytyjskiego lorda, ale raczej ktoś kto nie zna prawdy nie powinien tego zauważyć. Chyba, że jest bardzo na to wyczulony. Tak jak Alexander był wyczulony na irlandzki język czy akcent, ale zaraz znowu wszedl do swojej roli:
- Zawsze mnie pasjonowało czy w tym wszystkim jest więcej losowości czy matematyki - rzucił jeszcze raz okiem na stoły. Ludzie grali w kości, karty, może nawet ruletkę. Był raczej zaciekawiony w przeciwieństwie do zirytowanego Alfreda

-Jeśli chodzi o to co widziałem przyjacielu…- powiedział bardzo zagadkowym głosem- -Jestem jedynym nie pasującym do wszystkiego elementem…- zatrzymał się by usłyszeć odpowiedź, a następnie spojrzał pełnym nagłego przebłysku wzrokiem. Zupełnie jakby otrzymał ostatni puzzel który zaginął gdzieś pod kanapą i wyszeptał z podniecenia:
-- Mam, mam...Musimy zagrać żeby zacząć pasować do układanki. Spróbuję zagrać, a Ty spróbuj nastawiać uszu, rzucasz się w oczy mniej niż ja - powiedział pewny swoich słów i jeśli Alfred go nie zatrzymał ruszył w kierunku jednego ze stołów. Chciał zagrać w karty. Miał trochę gotówki (chciałby przeznaczyć maksymalnie 1 punkt swoich funduszy W czasie rozgrywki bacznie obserwował wszystko dookoła. Starał się zwrócić uwagę krupierów swoją niemałą fortuną w ten sposób chciał zyskać na czasie, przy okazji może trochę wygrać. Wpadł w swoistą intelektualną grę, zaczął liczyć karty starając się wygrać w pokera za pomocą swojego analitycznego i matematycznego umysłu.(nauka+inteligencja) W czasie gry starał się dokładnie obserwować kto będzie go najbardziej podjudzał do dalszej gry, najprawdopodobniej będzie to pracownik przybytku. To w końcu dość logiczne jeśli uda mu się go namierzyć będzie wiedział do kogo zagadać (percepcja+empatia)
Rozgrywka trwała w najlepsze, a Alexander był niemal całkowicie skupiony na wymienionych wyżej zadaniach, kątem oka patrzył na działania Alfreda, ale nie było to tutaj kluczowe. Kluczowe było znalezienie kogoś kto może go wprowadzić do szefa tego przybytku był bardzo zdeterminowany by tego dokonać i wyglądał na bardzo skupionego na grze, jednak nie powinien ulec hazardowej pokusie był bowiem bardzo opanowanym Spokrewnionym i było to widać w jego oczach gdy powoli wyrzucał kolejne karty i starając się blefować. Był jednak raczej graczem skupionym na aspekcie matematycznym całej rozgrywki.

Alfred porozumiewawczo skinął w kierunku swego towarzysza, a kiedy doszło między nimi do kontaktu wzrokowego, sugestywnie skierował spojrzenie na sylwetkę goryla widniejącego na jednym z kluczowych stanowisk obserwacyjnych ochrony kasyna. Dostojnym krokiem przemieszczał się po parkiecie, mijając hazardzistów topiących swoje oszczędności w szponach chciwej obsługi. Spacer okrężną trasą i skupienie pozwoliły mu na chwilę wyciszyć dźwięki hałaśliwego tłumu i rozbrzmiewającej w sali muzyki. Dla Alfreda czas jakby spowolnił, to chwila na refleksje. Przez głowę przemknęła mu myśl nad inicjatywą partnera. W ramach rozrywki postanowił oszacować prawdopodobieństwo jego wygranej. Wbrew pozorom nie były to tylko matematyczne wyliczenia i układy równań, które pewnie wypełniały umysł Malkaviana. Zdawać by się mogło, że szczęście nowicjusza sprzyjało Alexandrowi i pierwsze rozegrane partie powinny zakończyć się sukcesem. Ale czy na pewno? Trudno nie było oprzeć się stwierdzeniu, jakoby brytyjski uczony pod przykrywką sprawiał tu wrażenie odszczepieńca. Wygrane to inwestycje, a Morri był zbyt inteligentny, zbyt inny, by okazać się dobrą inwestycją. To właśnie te cechy sprawiły, że niezależnie od przebiegu partii Alfred dawał mu duże rokowania na zgarnięcie symbolicznej - w przypadku ich statusu materialnego - kwoty.
Ogar wyrwał się z zadumy, kiedy dotarł przed oblicze karka sondującego wzrokiem otoczenie. Kasyno w dalszym ciągu było dla niego miejscem przytłaczającym i rodzącym wspomnienia z najgorszych okresów jego życia. W jego planach nie było miejsca na bierność, koncentracja na zadaniu pozwalała mu tłumić negatywne myśli. Zmierzył wzrokiem sylwetkę rozmówcy, a kiedy skończył dyskretne lustrowanie ochroniarza, zawiesił wzrok na jego oczach.
— Nie zajmę Panu wiele czasu, wszakże nie jest Pan tutaj od zabawiania klienteli. — Przyznał już na wstępie, jeszcze zanim się przywitał, a następnie wyciągnął dłoń. — Nazywam się Steve Milligan i przybywam ze swoim kompanem w interesach. — Alfred nie oczekiwał, że ochroniarz ściśnie jego dłoń, to było do przewidzenia. — Chcę dobić targu z właścicielem tego przybytku, Panem Aaronem Stoddardem. Wierzę, że kiedy pozna moją ofertę osobiście, będzie skłonny negocjować warunki. — Uraczył goryla przenikliwym spojrzeniem, które przez oczy przedarłoby się nawet do samej duszy. — Przyprowadzę zatem swojego przyjaciela, który tu ze mną przybył, zaprezentuje nas Pan przed Stoddardem i wyjaśni, że niezwykle wpływowi goście chcieliby przedstawić mu ofertę na osobności - za zamkniętymi drzwiami. Mogę liczyć na Pańską pomoc? (Hipnoza)

Przez całą grę starał się sprawiać wrażenie bardzo opanowanego w końcu przecież taki był. Powoli wykładał karty obserwując swoich współgraczy...A więc Ci dwaj to starzy wyjadacze, przypominali mu studentów podrzucających sobie ściągi i grających do wspólnej bramki, w związku z tym nie zwracał na nich większej uwagi, a kobieta? Kobieta była kolejną tylko dystyngowaną damą, która zapewne przegrywała w kasynie pieniądze swojego męża lub ojca. Starał się przyjrzeć jej fryzurze i może nieco staroświecko rozpoznać po tym status cywilny, ale był jeszcze on...Ten niespokojny. Naprawdę było w nim coś elektryzującego, ale nie na tyle by ponieść spokojnego Doktora. Gdy gra się skończyła Alexander uśmiechnął się lekko do siebie i podziękował wszystkim za grę. W momencie gdy ten "niespokojny" zagaił do niego odpowiedział zimno i pretensjonalnie:
-Jak najbardziej pierwszy, ale nie nazwałbym tego szczęściem. Naprawdę nic na świecie nie dzieje się bez przyczyny, prawda? Czasem jest to nasza wola, a czasem jakiś większy plan. Zresztą to nie było szczęście....Cała ta gra to prosty matematyczny zabieg. To kto jakie ma karty obliczamy na zasadzie rachunku prawdopodobieństwa, a potem wystarczy już tylko trochę wyobraźni- powiedział może więcej niż wypadało ale nie musiał się przecież zadawać z tym człowiekiem, a przynajmniej miał nadzieję, że nie jest to ten cały Aaron. Przerzucił na chwilę wzrok na kobietę. Znał takie, niejedna w taki sposób starała się zyskać majątek Morrich zanim urodził się jego brat. Więc jedynie lekko się jej skłonił, a następnie powoli udał się wymienić swoje żetony na pieniądze. No chyba, że ktoś miałby go teraz zatrzymać? Zresztą nie zapowiadało się na to, ponieważ na twarzy Morriego nie było zadowolenia czy szczęścia, a co się malowało? Na twarzy Morriego malowała się pewność widać było, że on nie zakładał, że wygra, on to po prostu wiedział. W związku z tym odstraszał raczej proste umysły tych hedonistycznych ryzykantów. Morri nie wyszedł jednak z tego wszystkiego bez żadnej "duchowej korzyści". Wyciągnął z tego wszystkiego pewien fundamentalny wniosek, który odpowiedział na zadane przez niego wcześniej pytanie:
-W hazardzie, a przynajmniej w grach karcianych liczy się zdecydowanie bardziej umiejętność przewidywania niż zwykłe ślepe szczęście- pomyślał i zadowolony ze swojego fundamentalnego odkrycia dalej zmierzal do punktu wymiany.

Pod powłoką tęgiej miny charakterystycznej dla Alfreda, pojawiło się delikatne zmieszanie. Był niemal przekonany, że Stoddard jest właścicielem tego miejsca. W ułamku sekundy Leneghan zaczął ważyć różne scenariusze, by dobrać stosowną taktykę działania podczas rozmowy z krupierem. Nawiązanie interesów z Aaronem mogło przykuć zainteresowanie irlandzkich gangsterów, do których zresztą Stoddard mógł należeć. Wobec tego śledczy musieli przygotować odpowiedni blef, a w głowie Ogara zrodził się plan na jego realizację.
— Najmocniej przepraszam za niedopatrzenie. Jaka jest zatem godność właściciela? — Spytał czysto informacyjnie, bo miał wrażenie, że jeszcze będzie musiał do niego wrócić. Jeśli w kasynie znajdowały się obrazy lub fotografie z sylwetkami osobistości, które dostrzegł w pobliżu, Alfred dopytał również czy to właśnie persona właściciela ukazuje się na którymś z nich. — Proszę go nie kłopotać, przybywam do Pana Stoddarda z polecenia wspólnego znajomego. Proszę zaczekać, przyprowadzę swego współpracownika i zaprowadzi nas Pan do Pana Aarona.
W tym momencie odszedł od ochroniarza i skierował się prosto do stolika, przy którym rozgrywała się partia Alexandra. Nim jednak dotarł na miejsce, wyraźnie lustrował twarze zebranych - zarówno gości, jak i pracowników - próbując wśród nich wytypować osoby wyraźnie naznaczone przestępczą działalnością o irlandzkich rysach. Jeśli udało mu się ich odkryć, zapamiętał ich ilość i twarze. (Znajomość Półświatka, Percepcja)
Obserwował rozgrywkę towarzysza z odległości, aby nie wybijać go z dynamiki pokerowej akcji i powodować dekoncentracji. Był ciekaw jej przebiegu i bacząc na zachowanie hazardzistów oraz krupiera spróbował ocenić, czy celem wzajemnego prezentowania kart przez współgraczy Morriego było oddanie rundy żółtodziobowi, czy wręcz przeciwnie - próba właściwego oszustwa, której zdolności matematyczne faceta stawiły opór, udowadniając racji jego tezie. Kiedy rozgrywka się zakończyła, a Morri wstał od stolika, Alfred złapał go w połowie drogi do kantoru.
— Szczęście nowicjusza, dobrze powiedziane. — Przywołał na głos stwierdzenie narwanego hazardzisty. Jeśli wcześniej stwierdził oddanie zwycięstwa Alexandrowi, dodał teraz. — Widziałem Twoje skupienie, w podrzędnym kasynie być może ugrałbyś małą fortunę. Jeśli jednak uważnie przyjrzałeś się zachowaniu pozostałych graczy, powinieneś wiedzieć, że oddali Ci tę partię, by zachęcić Cię do dalszej gry. W ten sposób wzbudza się w nowym graczu pewność siebie, poczucie przysłowiowej dobrej passy. To psychologiczne zagranie, abyś wrócił tutaj pomnożyć wygrany majątek - w końcu raz się udało, dlaczego nie spróbować drugi? — Spojrzał w oczy Spokrewnionego dla podkreślenia swojego stanowiska. — Jeśli w tym miejscu ktokolwiek ma szczęście, to jest ono podyktowane wolą krupierów, a jego definicja zawiera się w słowach oszustwo i matematyka.
Skończył przedstawianie swych racji, kiedy dotarli do kantorka. Mężczyzna nie rzucił nawet spojrzenia na sumę, którą zwyciężył starszy wampir. Kiedy wymiana żetonów została zakończona, Alfred zachęcił Kainitę do rozmowy na uboczu i dyskretnie przekazał mu informacje, które pozyskał.
— Tak więc Stoddard jest tutaj tylko krupierem, ale w dalszym ciągu nie możemy wykluczyć przynależności do irlandzkiej mobsterki. Rozglądałem się za ewentualnymi kłopotami. — W tym miejscu przekazał zgodnie z prawdą informacje, jakie posiadł podczas drogi, jaką przebył od ochroniarza. — Nie powinniśmy rozmawiać z nim tutaj, wobec czego zachęcimy go - a jeśli będzie trzeba, sugestywnie zmusimy - do opuszczenia lokalu i przesłuchamy go w samochodzie. Przygotowałem nam małe tło, które powinno uratować nam tyłek, jeśli pewni obrońcy interesów kasyna będą na nas czyhać. — Mężczyzna spróbował sobie przypomnieć nazwisko, jakie przedstawił mu partner przy wejściu do lokalu. — Doktorze Franklinie Donaldzie Diamond z Nowego Yorku, Steven Milligan - inwestor projektu naukowo-badawczego służącego pogłębieniu wiedzy w zakresie uzależnień behawioralnych, którym z dumą kierujesz w imieniu... wymyśl czyim. Zostaliśmy przysłani przez wspólnego znajomego, który rekomendował Stoddarda do udziału w projekcie. Oczywiście nie będziemy zdradzać, kto nas przysłał, a słowotok dla wiarygodności byłby tutaj wskazany... Dla Aarona Stoddarda jest to okazja do zarobku, wszak jego wkład w badania zostanie doceniony... W każdym razie tak ma myśleć, bo kiedy znajdziemy się w samochodzie, zmienimy zasady gry i przesłuchamy go tradycyjnymi metodami.
Po zaprezentowaniu planu, jaki opracował mężczyzna i nałożeniu na niego poprawek wskazanych przez Alexandra udali się ponownie do ochroniarza, gdzie Morri został przedstawiony pod wskazaną wcześniej tożsamością przez Alfreda, pomijając szczegóły o celu wizyty. Zaprowadzeni do Stoddarda oczekiwali reakcji ochroniarza, którego zgodnie z życzeniem Alfreda było zaprezentowanie wpływowych gości.

Odpowiedział tylko mężczyźnie z wykałaczką spokojnym i stonowanym głosem z którego wyszło trochę brytyjskiej flegmy:
-Wciąż jestem pewny siebie, ale dziękuję za wskazówkę przyjacielu - po czym dalej zmierzał w kierunku w którym zmierzał wcześniej, gdy zbliżył się do niego Alfred powiedział mu tylko:
-Rozumiem, że coś znalazłeś, prawda?- po tym gdy Alfred przekazał mu informacje sam dodał kilka swoich obserwacji:
-Jeśli chodzi o mnie to poza pewną ilością pieniędzy zauważyłem paru podstawionych graczy, ale to raczej nie będzie przydatne
W tym momencie dotarli do prywatnego pokoju w którym miał siedzieć cel ich rozmowy. Alexander rozejrzał się dokładniej po pomieszczeniu. Stanął gdzieś z boku i zamierzał współpracować z Alfredem, jeśli ten chciałby przerwać spokój celu zrobiłby to razem z nim, jeśli nie milczałby. Teraz był moment na wykazanie się wybitnego śledczego. Alexander skupił się raczej na wyłapaniu szczegółów pomieszczenia, może coś nie pasowało do typowego wyglądu tego typu pomieszczenia? Może zauważył coś co pasowało, ale przykuło mimo wszystko jego uwagę? Szukając takich właśnie sygnałów obserwował pomieszczenie zaciskając pięść na laseczce (percepcja+czujność)

Przyglądanie się Stoddardowi i otoczeniu z tej pozycji byłoby nietaktowne, toteż tuż po wprowadzeniu do pomieszczenia Spokrewnieni musieli podjąć interakcję z obiektem zainteresowania. Alfred, prawdę mówiąc, liczył, że ochroniarz przedstawi ich przed krupierem, demonstrując podziw względem wpływowych gości pod wpływem hipnozy, aby już na wstępie zyskać przychylne spojrzenie rozmówcy. Musiał się jednak dynamicznie dostosować do sytuacji i zdaje się, że przyszło mu to bez trudu. Leneghan chciał wywabić swój obiekt zainteresowania z budynku, aby zyskać szersze pole do popisu z daleka od wścibskich oczu i irlandzkiej mafii. Nie miał większego planu, poddał się więc improwizacji.
— Dobry wieczór Państwu, przepraszam za wtargnięcie. — Przywitał się skinieniem głowy z zebranymi, wyraźnie jednak skierował zainteresowanie na Stoddarda, który mógł zauważyć wcześniej, że Spokrewnieni zostali wprowadzeni przez ochronę. — Według tego przemiłego jegomościa, który przyprowadził nas do Pańskiego pokoju, rozgrywka jeszcze się nie rozpoczęła. Moglibyśmy więc zabrać Panu pięć minut cennego czasu, Panie Stoddard? — W jego ogólnej prezencji mimo surowej i nieprzyjemnej aparycji dało się odczuć przyciągającą charyzmę łączoną z elokwencją, Alfred intencjonalnie chciał wywołać wrażenie godnego zaufania. — Steven Milligan, inwestor projektu badawczego prowadzonego przez mojego towarzysza, doktora Franklina Donalda Diamond. Proszę jedynie o chwilę rozmowy na osobności. Jestem przekonany, że zmieścimy się w ramach czasowych przed rozpoczęciem partii.

Wcześniej milczący teraz dokładnie przyjrzał się gospodarzowi od stóp do głów i zaczął mówić z drobną "flegmą" typową dla swojego akcentu który jednak starał się ukryć co mogło brzmieć dosyć komicznie, ale nie miało, ton był jak najpoważniejszy:
-Panie Stoddard, myślałem, że tak sprawny gracz hazardowy nie będzie tracił szansy kiedy dosłownie setki tysięcy dolarów leżą przed nim, a wystarczy jedynie nawiązać drobną współpracę z młodym doktorem Diamondem- uśmiechnął się z lekkim szatańskim błyskiem w oku, a następnie kontynuował-To naprawdę zajmie Panu tylko chwilę, a może Pan na tym zarobić więcej niż Tales na oliwkach... - w tym momencie zreflektował się, że jego porównanie może nie być dla każdego tak bardzo oczywiste jak dla niego samego-W każdym razie bardzo dużo- w tym momencie zaczął powoli podchodzić do grających-Mógłbym Panu spokojnie wyliczyć zyski jakie Pan otrzyma na naszej drobnej współpracy. Zresztą kto nie chciałby takich zysków?- w tym momencie zrobił coś co dla zwykłego Śmiertelnika nie byłoby rozsądne w takim miejscu, ale on nie bał się bydła. Wyciągnął z portfela część swoich pieniędzy i machnął zebranym przed twarzą-a to dopiero pierwsza rata zysków naszego projektu Panie Stoddard. PIERWSZA!- wykrzyczał, zaczął wchodzić w swoją rolę, zaczął wchodzić w swój trans-ponieważ widzi Pan jeśli podzieli się Pan z nami swoimi umiejętnościami razem możemy stworzyć wielkie imperium. Jesteśmy teraz na etapie na którym tak wprawiony hazardzista jak Pan na pewno będzie bardzo przydatny, a jak Pan widzi...Mamy czym zapłacić. Nie możemy jednak zdradzać szczegółów osobom postronnym stąd nalegam by jednak udał się Pan z nami na stronę. Zresztą nie zaufa Pan doktorowi?Tutaj zaczął już brzmieć jak ktoś kto naprawdę kocha to o czym mówi, a w jego oczach pojawiła się nutka faustycznego szaleństwa.Cały ten wywód miał na celu pokazanie pewnego naukowego autorytetu tego kto go głosił (charyzma+autorytet), ale przez wielu mógłby być równie dobrze uznany za aktorski występ (charyzma+występy publiczne)

Nieoczekiwany pokaz Malkaviana nieco zbił z tropu młodego Ventrue. Alfred nie upatrywał w Stoddardzie wielkich szans na perswazję bez wspomagania się wampirzymi zdolnościami. Spokrewniony z początku gotów był już dobywać swej broni, świadom konsekwencji ekscentrycznego występu, ale zaskakująca reakcja zebranych odwiodła go od tego pomysłu. Leneghan był pod ogromnym wrażeniem umiejętności aktorskich swego kompana (choć zaczynał wierzyć, że to wcale nie gra aktorska) i przyznał przed samym sobą, że nie docenił tego Świra. Kiedy towarzystwo wzburzyło się, nadeszła kolej Ventrue na odegranie roli w tym przedstawieniu. W pomieszczeniu rozbrzmiał się charyzmatyczny głos Alfreda wspomagany mocą jego krwi (Prezencja - Zachwyt). Najpierw zwrócił się do persony, której serce emerytowanemu oficerowi skraść byłoby, zdaje się, najłatwiej - do żołnierza. Kiedy jeszcze wszystkie oczy skierowane były na Alexandra, wyeksponował swoje nieśmiertelniki.
— Zgaduję, że służył Pan w armii. Poznaję po Pańskim obuwiu, także takie odziewałem. — Uraczył mężczyznę uśmiechem i dumnie zasalutował. — Komandor Milligan, oficer marynarki. (Autorytet) — Mężczyzna trzymał dystans do żołnierza, aby przypadkiem nie dostrzegł inicjałów prezentujących się na nieśmiertelnikach.
— Rad jestem widzieć tutaj tak zacną personę, w innych okolicznościach być może wymienilibyśmy się opowieściami z frontu. Niestety, przybywamy tutaj w interesach, a nasz czas nagli. Mój przyjaciel z pewnością wywołał na wszystkich ogromne wrażenie, nic dziwnego - pasjonaci mają w sobie magnetyzującą charyzmę. Mam szczęście z nim współpracować i finansować jego projekt. — Skierował wzrok na Kainitę i klasnął w dłonie kilka razy, jak gdyby chciał przekazać, że występ Alexandra całkowicie go kupił. — Widzicie Państwo, jest mi niezmiernie przykro, że przeszkodziliśmy Wam w rozegraniu tej partii w terminie. Jednak im więcej czasu poświęcamy na te zbędne sprzeczki, tym dłużej odwlekać się będzie start rozgrywki, bo zakładam, że Pan Aaron już podjął decyzję. A pieniądze nie są małe... — Poprawił teatralnie swój nietani płaszcz. — Nasza limuzyna znajduje się przed lokalem, w środku będziemy mogli bezpiecznie omówić interes. Przekażemy Panu stosowne dokumenty i kontakt, co zaoszczędzi cenny czas i w rezultacie potrwa nie więcej, niż kilka minut. Później będziecie mogli cieszyć się wieczorkiem hazardowym. A Pan, Panie Stoddard... — Spojrzał mu teraz głęboko w oczy. — Pan w niedalekiej przyszłości za uczestnictwo w projekcie może zbić niemałą fortunę.

Gdy wszyscy opuszczali salę uśmiechnął się i zerknął w stronę "europejczyka", a właściwie Irlandczyka co poznał po akcencie i wypowiedział do niego soczystym brytyjskim akcentem:
-Miłej nocy
Następnie spojrzał na Aarona z lekkim smutkiem w oczach:
-Naprawdę przepraszam za tę sytuację proszę Pana, ale nie pożałuje Pan tej decyzji[. Nie wiem tylko czy powinniśmy rozmawiać konkretnie tu.. Po tych słowach spojrzał na Alfreda trochę jakby go pytał, a następnie znowu spojrzał na Aarona
-Właściwie to mamy dwie sprawy, ale na obu może Pan zarobić, na jednej...Projekcie badawczym jawnie, a o drugiej powie już mój towarzysz.- uśmiech nie schodził z twarzy Spokrewnionego gdy zaczął mówić dalej
-Problemem badawczym jest wpływ umiejętności matematycznych i psychologicznych w grach hazardowych, czy w tym wszystkim istnieje szczęście? Na te i kilka innych pytań chciałbym odpowiedzieć i wiem, że jest Pan do tego idealną osobą- znowu zaczął mówić niczym Faust, a jego oczy ponownie "zaświeciły" znanym blaskiem, ale Alexander kontynuował -bo widzi Pan z moich dotychczasowych badań można zauważyć głównie wpływ matematyki i psychologii, a szczęście stanowi jedynie dodatkowy bonus, a nie sam aspekt gwarantujący lub bardzo ułatwiający sukces, ale może Pan ma inne spostrzeżenia. Jeśli Pan się zgodzi to przygotuję szeroki plan badań naszej współpracy, a Pan sporo zarobi. Alexander nie chciał przerywać tej rozmowy, był w swoim żywiole, ale zapewne był to ten moment gdy Alfred powiedział Świrowi "dość"

Wpływ sztuczek i wrodzonej charyzmy, które zastosował Leneghan w zdawałoby się, karkołomnych próbach perswazji, przyniósł nieoczekiwanie pozytywne skutki. Gdyby mógł, w tym momencie najpewniej odetchnąłby z ulgą. Odejście hazardzistów, na których moc wampirzej krwi nie zadziałała, było Spokrewnionym na rękę. Alfred spokojnie obserwował podburzonych graczy, gdy jego atencję skradła młoda sikoreczka, dotychczas przyglądająca się zajściu bez inicjatywy. Wampir zgrabnie chwycił dłoń kobiety i zbliżył do niej usta, by szarmancko ucałować jej rękę. Kiedy tylko dotknął jej dłoni, mogła poczuć nienaturalne zimno, które przedostawało się przez materiał skórzanych rękawiczek, a sam pocałunek w dłoń mógł wręcz wywołać u niej dreszcze. Istnieje prawdopodobieństwo, że gest wzbudził u dziewczęcia dozę niepokoju, który w połączeniu z zachwytem mógł dawać interesujące efekty...
— To zaiste piękne imię, Mary. — Przyznał całkiem szczerze, zgodnie z osobistymi preferencjami. — Zaprzyjaźniony barman opracował recepturę na ekskluzywny trunek, nazwał go Krwawą Mary. I ochoczo przyznam, że to jeden z najlepszych drinków, jakich miałem ostatnimi czasy okazję skosztować. — Anegdotka była rzecz jasna zmyśloną historyjką, albowiem o takim drinku świat jeszcze nie słyszał. Niemniej mężczyzna miał wyraźnie rozbawiony głos, a czarny humor skierowany był intencjonalnie do Alexandra, na którego skierował przelotnie spojrzenie po wypowiedzeniu tych słów. — Jestem Steven, a dla przyjaciół i pięknych kobiet Steve. Teraz wybacz, Mary, jednak przyszedłem tutaj w interesach do Pana Stoddarda. — Uśmiechnął się i ostentacyjnie nachylił nad uchem kobiety. — Kiedy skończę biznes, chętnie przedstawię Cię temu barmanowi, a staniesz się jedną z pierwszych osób, które skosztują tego nieziemskiego trunku w dobrym towarzystwie. — Puścił jej oczko, pustymi słowami kończąc flirt i zarazem przedstawienie, które rozegrało się w końcu na oczach wszystkich zebranych. To najpewniej podburzyło atmosferę i mogło być jednym z dodatkowych powodów, dla których gracze zdecydowali się opuścić rozgrywkę.
Ta bardzo niezręczna, jak można spekulować sytuacja była elementem planu. Tym zabawniej musiało to wyglądać w oczach obserwatorów, gdyż Alfred talentów flirciarskich nigdy nie okazywał. Nic więc tak nie uradowało go w duchu, jak chamskie uderzenie w bark przez wkurwionego Europejczyka zwiastujące jeden kłopot mniej. Kiedy żołnierz zmierzał powoli ku wyjściu, mężczyzna zaczepił go jeszcze słowami.
— Sierżancie Haynes, proszę zaczekać. Zdaję sobie sprawę, że znajduje się Pan najpewniej na zasłużonej emeryturze i wielkim honorem jest dla mnie spotkanie weterana armii. Proszę jednak rozważyć moją propozycję: planuję niebawem wkroczyć ze swoimi inwestycjami w branżę przemysłu zbrojeniowego. Jeśli ma Pan żyłkę do interesów, to można na tym sporo zarobić, Sierżancie. A nawet jeśli nie, jestem przekonany, że posiada Pan inne talenty. Wobec tego zostawię Panu numer do mojego asystenta, gdyby zechciał Pan umówić się na spotkanie i wysłuchać mojej oferty. — Wyciągnął z kieszeni notes i żwawo nabazgrał numer, jaki należy wybić na tarczy telefonu stacjonarnego, wyrwał kartkę i wręczył mężczyźnie. — Nie będę Panu zabierał więcej czasu, udanego wieczoru i przepraszam za pokrzyżowanie planów.
W istocie Alfred upatrywał w Haynesie sojusznika, choć nie miał jeszcze względem niego ułożonego planu działania. Teraz kiedy na sali pozostały ledwie dwie osoby niepowiązane ze sprawą, do tego wpatrzone w Alfreda jak w obrazek, pole manewru w negocjacjach stało się zdecydowanie bezpieczniejsze. Ogar miał już podjąć kolejny krok, lecz Alexander go uprzedził, rozpoczynając swoje przemówienie. Oczywiście im więcej Malkavianin rozpowiadał na miejscu, tym łatwiej o dziurę czyniącą historię niespójną, co nie spodobało się neonacie, ale ostatecznie postanowił się nie wtrącać... do pewnego momentu. Kiedy Świr zdał sobie sprawę z dezaprobaty Leneghana, ten natychmiast przejął pałeczkę.
— Najmocniej przepraszam, drodzy Państwo — Skierował wzrok na Mary i elegancika. — W biznesie kieruję się dyskrecją, dlatego chciałbym przysłowiowo porwać Pana Stoddarda i przekazać mu dokumenty, w których zawarte są wszelkie informacje na temat projektu badawczego i potencjalnych zarobków, na osobności. Wobec tego, skoro większość graczy i tak zrezygnowała z udziału w dzisiejszym wieczorku, byliby Państwo tak uprzejmi i cierpliwie zaczekali kilka minut? — W całej tej wypowiedzi już nawet nie pytał Aarona o zdanie. Wierzył, że osoby zachwycone jego personą poprą wampira, ułatwiając zadanie wyprowadzenia go z budynku. — Panie Aaronie, limuzyna czeka przed wejściem, a my straciliśmy już wystarczająco wiele czasu. Pan natomiast stracił kilku dochodowych graczy, lecz proszę mi wierzyć, że zarobi Pan znacznie więcej na udziale w naszym projekcie. Jeśli nie, udamy się do kogoś innego, ale czy się to Panu teraz opłaci? Zapraszam za mną, do wyjścia. — Zakończył tonem nieznającym sprzeciwu.

Odpowiedział wyraźnie zrezygnowany na słowa Aarona, a może nawet zdenerwowany gdyby nie wysoka samokontrola zapewne myślałby już jak rozerwać gardło ignoranta z którym właśnie rozmawiał
-Proszę Pana, odpowiedź "to zależy" jest dobra dla centrystów, a chyba nie o to tutaj chodzi
Jego zirytowany wzrok rozpromieniał gdy głos zabrał elegant, przesunął się w jego stronę i zaczął mówić ponownie z wielkim zapałem
-To bardzo proste Panie...-tu poczekał chwilę by dosłyszeć nazwisko swojego rozmówcy.Umiejętność obliczania rachunku prawdopodobieństwa jest jak najbardziej policzalna- spojrzał swojemu rozmówcy w oczy i kontynuował wywód.-Podobnie zresztą sprawa ma się do umiejętności psychologicznych, a właściwie do umiejętności emocjonalnych. Zgodnie ze współczesną psychologią europejską, na przykład z pracami Zygmunta Freuda mówi się o podświadomych procesach prawda? Nie musimy tego w tym przypadku matematyzować. Matematyka nie jest ogólną zasadą działania wszechświata. Wręcz przeciwnie. Łączenie tych dwóch elementów...Sprawdzenie umiejętności matematycznych poprzez test i psychologicznych poprzez testy freudowskie i pewną...Utajnioną jeszcze metodę dojdziemy do pewnych wyników, a co do szczęścia? Czymże jest szczęście jak tylko nie rachunkiem prawdopodobieństwa? spojrzał jeszcze raz na swojego rozmówcę z uśmiechem -Jeśli jest Pan zainteresowany szczegółami to może Pan zostawić do siebie kontakt. Widzę, że Pan też jest wprawionym graczem, a każdy taki nam się przyda - w tym momencie Alexander zapomniał o tym dlaczego tu w ogóle są, on naprawdę uwierzył w ten zmyślony projekt.Całym tym wywodem starał się pokazać swoją wiedzę książkową z dziedziny psychologii i matematyki. Bazując na swoim własnym autorytecie który może mu ona przynieść. Mówił z pasją szaleńca którym zresztą był, zapewne gdyby nie jego "Natura" śliniłby się okropnie, ale na szczęście tym razem tego nie zrobił (inteligencja+autorytet)

Alfredowi wyraźnie zaczynało brakować cierpliwości. Zainteresowanie eleganckiego inteligenta sprawą nie było mu kompletnie na rękę. Leneghan w dalszym ciągu wewnętrznie przeżywał tragedie przeszłości, które uczyniły go nieludzką bestią jeszcze za życia. To nie jest dobra noc, pomyślał, najbardziej w świecie pragnąc już jedynie opuszczenia tego miejsca. Wewnętrzna irytacja przybierała na sile, a teraz dostrzegalna była nawet w zachowaniu Ventrue. Wampira pocieszała jedynie nadzieja, że w ciągu kilku godzin przemocą zrekompensuje sobie trudy, jakich się podjął, by znaleźć się w tym miejscu. Choć dialog trwał ledwie kilka minut, komandor uważał, że spędzili tutaj zbyt wiele czasu, a wszechobecny temat hazardu stawał się dla niego coraz bardziej przytłaczający. Alfred postanowił zakończyć przedstawienie i zmusić Stoddarda siłą woli, by za nim podążał.
— Drugiego dna swej oferty nie będę zdradzać przy osobach z interesem niepowiązanych, o czym na początku rozmowy wspomniał mój przyjaciel. Chyba nie jest Pan świadom sytuacji, Panie Stoddard. Jestem człowiekiem wielkich wpływów i zasobów, które pozwalają mi na swobodne przebieranie w ofertach kandydatów do współpracy. Skoro więc przychodzę do Pana z propozycją i słyszę odmowę, czuję konsternację i zniesmaczenie. Zaczynam się wówczas zastanawiać, czy podjęta decyzja była słuszna, czy stoję przed niewartym uwagi głupcem. W obu przypadkach poświęciłem swój czas i zamierzam zrealizować plany. Jeśli bliżej Panu do tego drugiego, to proszę mi wierzyć, w biznesie nie ma sentymentów i może Pan zacząć szykować marmurowy nagrobek z epitafium “kariera”.. (Zastraszanie)
Drugi Spokrewniony w pomieszczeniu mógł zauważyć ewidentną frustrację Alfreda, która pojawiła się znikąd, ale czy na pewno? Leneghan zrównał się twarzą w twarz z Aaronem Stoddard i świdrującym spojrzeniem przeszył jego oczy, by ujrzeć duszę śmiertelnika.
— Pójdzie Pan ze mną bez gadania i załatwimy sprawę na moich warunkach. Nie akceptuję sprzeciwu. (Rozkaz) — Alfred przestał zgrywać przyjemniaczka, a jego mina przybrała tęgi wyraz. W intencji wyrażenie “bez gadania” miało dosłowny charakter, Kainita nie chciał już więcej słuchać głosu tej żyły. — Z panem skontaktuje się mój wspólnik. — Rzekł krótko i oschle w kierunku drugiego rozmówcy. Jeśli wampirza dyscyplina zadziałała, mężczyzna w zawrotnym tempie pomaszerował żołnierskim krokiem w kierunku wyjścia z kasyna.

Spokrewniony ruszył pośpiesznie ze swym towarzyszem i bydlęciem do wyjścia. Po drodze omiótł wzrokiem twarze hazardzistów i miejscowy barek. Najpewniej wśród tych wszystkich twarzy poszukiwał młodej damy, która kilka minut temu flirciarsko go oczarowała. Niestety Leneghan zdał sobie sprawę, że atrakcyjna sikoreczka najpewniej nie będzie dysponować vitae odpowiadającym jego wysublimowanym gustom. Nie tracił zbyt wiele czasu i kiedy pojawiła się sposobność, kiwnął pożegnalnie w kierunku portiera i opuścił kasyno.
Limuzyna stała zaparkowana naprzeciwko lokalu. Alfred zachęcił, tudzież zmusił zastraszonego mężczyznę do zajęcia przedniego miejsca pasażera. Kiedy dwaj Kainici i Aaron Stoddard finalnie znaleźli się w pojeździe, kierowca włączył silnik i oddalił się od kasyna w stronę parku, w którym jakiś czas temu spotkali się z Calabresi.
— Panie Stoddard, nie byłem z Panem do końca szczery w kasynie. Oczywiście, ma Pan powody do strachu, ale kariera powinna być ostatnią rzeczą, o jakiej powinien Pan teraz myśleć. Proszę siedzieć nieruchomo, przed dojazdem do miejsca docelowego zrobimy przystanek.
Prowadząc pojazd w koncentracji, zerknął parę razy na mężczyznę. Wspomnianym przystankiem była najbliższa budka telefoniczna, nieopodal której zaparkował, jeśli obyło się bez incydentów i poprosił Alexandra o panowanie nad sytuacją. Przekroczył próg pustej budki i wykonał połączenie pod numer Jima Calabresi.
— Jim. Kiedy ostatnim razem się spotkaliśmy, nie potrafiłeś udzielić mi wielu rzeczowych informacji. Mam nadzieję, że tym razem mnie nie rozczarujesz i zająłeś się już wynajmem lokalu, o którym mówiłem. Jest ze mną pewien jegomość, który nie zdaje sobie jeszcze sprawy, w jakim położeniu się znalazł i co z nim zrobię, kiedy dotrę na miejsce. Preferuję dyskrecję, będziemy mieli dodatkowych gości, więc mam nadzieję, że dopiąłeś sprawę. W innym wypadku przyjadę do restauracji i lepiej, żebyś tam był, zanim ja się tam zjawię. Przygotuj kryjówkę na przybycie nowego gościa, pomożesz mi go subtelnie wprowadzić do środka, z daleka od wścibskich oczu i uszu. Wypatruj mojego Pierce Arrowa pod budynkiem i podejdź, kiedy tylko się zjawię.
Kiedy wysłuchał, co mężczyzna miał do powiedzenia, adekwatnie zareagował i dokończył konwersację, czego następstwem było odłożenie słuchawki. Powrócił do pojazdu i zwrócił się teraz do Alexandra.
— Twoje dziewczę i jej towarzyszka mogą okazać się pomocne, zdobędą przy okazji trochę doświadczenia. Poinformuj je, proszę, o miejscu spotkania i przybądź tak prędko, jak to możliwe. — Wampir przekazał temu drugiemu adres, pod który się udaje. — Pan Stoddard, jak mniemam, nie ma nic przeciwko i znajdzie dla mnie trochę więcej czasu, prawda? Nie, żeby miał większy wybór, wszak żarty się skończyły. Proszę jednak wybaczyć, że gram w otwarte karty dla siebie, niebawem wyłożę je na stół i wszystko się wyjaśni. — Pozostałą część zdania kierował oczywiście do uprowadzonego, który mógł zacząć sobie zdawać sprawę z wagi kłopotów. — Na pogrywanie sobie ze mną w gierki czas minął.
Mężczyzna niechętnie wysłuchiwałby lamentu krupiera, a ryzyko doprowadzenia porwanego desperata w stanie przytomności było zbyt wielkie. Jeśli Alfred nie miał pod ręką żadnych narzędzi, którymi mógłby zakneblować i związać Stoddarda, przysłowiowo pozbawił go prądu i ułożył na tylnej kanapie, oszczędzając sobie ponownej próby dominowania faceta. Po pożegnaniu się z Alexandrem momentalnie odpalił silnik i skierował się na miejsce przez Calabresiego wyznaczone.

Przez całą drogę milczał i po prostu "obserwował mistrza przy pracy", w momencie gdy tamten zostawił go samego z Aaronem uśmiechnął się do niego i powiedział:
-A można to było zrobić po dobroci- te słowa były zimne, ale i tak były najcieplejszym co Stoddard mógł usłyszeć. Gdyby próbował się wyrwać Alexander miał broń w pogotowiu. W tym momencie wszystko już było pod kontrolą. W momencie gdy Alfred wrócił, Alexander dokładnie wysłuchał co Ogar ma do powiedzenia i odpowiedział:
-W takim razie na chwilę się rozdzielamy. Zajmij się tym człowiekiem tylko proszę nie zabij go...Zadzwonię do Franka on zawsze umawia mi takie spotkania- po tych słowach rzucił zimne spojrzenie Aaronowi i ruszył do budki telefonicznej. Wykręcił numer swojej biblioteki czekając na nieśmiały głos swojego Sługi.
-Frank? Słyszysz mnie? Doskonale. Potrzebuję od Ciebie dwóch rzeczy. Zamów mi taksówkę na..., tu Spokrewniony podał adres miejsca w którym obecnie się znajdował ach...Mówisz, że Bella chciała się spotkać? to doskonale. Przekaż jej w takim razie, że będę czekał w La Liberte gdzie pozna dalsze szczegóły. Jeszcze jedno Frank. Jak się czujesz? Będę potrzebował żebyś przygotował mi archiwum prasy z ostatnich 80 lat. Jak wrócę to razem to przejrzymy, ale dobrze by było byś już zwrócił uwagę na pewne nazwiska: Sarah Mutton, Ezejasz Hirschel, Allyn Robbinson, ach i przekaż Pannie Jones, że to pilne i byłbym wielce rad gdyby przyszła ze swoją towarzyszką.
Po tych słowach Alexander czekał już tylko na taksówkę która miała przetransportować go do la Liberte. Podróż spędził jak zawsze na czytaniu i ignorowaniu taksówkarza. Musiał ostatecznie nadrobić lekturę. Rozmyślał również nad projektem naukowym. Ta głupia przykrywka narodziła realną idee w głowie Spokrewnionego.
przeniósł się do

Alfred przywitał się ze swoim człowiekiem jedynie skinieniem głowy, kiedy dojechał na miejsce. Zdaje się, że mężczyźni rozumieli się bez słów, zawdzięczając to latom praktyki i komunikacji niewerbalnej. Każda wymiana porozumiewawczych spojrzeń, każda czynność owocowały zrozumieniem intencji tego drugiego, spotykając się z oczekiwaną reakcją. Kiedy mężczyźni wnieśli krupiera do biurowca i przekroczyli próg wynajętego pomieszczenia, Stoddard został ułożony w kącie na ziemi. Leneghan przysłowiowo pluł sobie teraz w brodę, że zapomniał poinformować swego sługę o przedmiotach, które należało przygotować przed przyjazdem, choć w jego przekonaniu zdobycie ich nie powinno stanowić żadnego problemu.
— Rozejrzyj się za składzikiem, magazynem, pokojem dozorcy. Będziemy potrzebować kilku wiader napełnionych wodą po brzegi, szmaty, długiego i wytrzymałego sznura, i kawałka cieńszego do przymocowania tego materiału. Jeśli znajdziesz szeroką ławkę, przytargaj ją tutaj, ale nie rób sobie kłopotu, szukając jej po całym budynku. Skorzystamy wówczas ze stołu, który się tutaj znajduje. A, Jeszcze jedno - mebel musi być pochylony o około dziesięć do dwudziestu stopni, więc ustabilizuj go w taki sposób. Zostanę z naszym gościem na wypadek, gdyby miał się przebudzić przedwcześnie. Gdyby składzik był zamknięty, na pewno przekonasz portiera, aby udostępnił Ci te materiały lub znajdziesz mniej konwencjonalny sposób. Dzisiejsza noc zapowiada się na długą, mogę na Ciebie liczyć?
Leneghan łagodnie, acz stanowczo zwrócił się do ghula, dając mu do zrozumienia, że jego obecność przynajmniej w najbliższym czasie będzie niezbędna do uporania się z palącą sytuacją. Kiedy mężczyzna zniknął za drzwiami, aby wykonać jego polecenie, Alfred przeniósł krzesło znajdujące się przy stole i zajął na nim miejsce, polerując swój zabytkowy rewolwer w oczekiwaniu na jego powrót.

Absorbujące zajęcie pochłonęło uwagę mężczyzny, dbale gładzącego połyskującą powłokę rewolweru. Dźwięk tykającego zegara rozbrzmiewał się po pomieszczeniu, w akompaniamencie szurań wywołanych przez materiał spodni, wprawianych w ruch przez niecierpliwie stepującą nogę Leneghana. Momentami jego spojrzenie spotykało się z porwanym, by zachować rękę na pulsie, jednak czas mijał, a temperament Alfreda i jego wyczulenie na zewnętrzne bodźce nieco przygasły, ustępując spokojowi. Wampir odpłynął teraz pamięcią do czasów żeglugi okrętem ze swoją załogą, kiedy osiągał podobny stan wyciszenia w kapitańskiej kajucie, relaksując się w przysłowiowej ciszy przed burzą. Jednak burzy, która zaraz miała nadejść, nie mógł przewidzieć.
Kiedy drzwi się otworzyły, a Alfred ujrzał sylwetkę swojego sługi, nie wiedział jeszcze o asyście towarzyszącego mu Irlandczyka ze świtą. Instynktownie, jak gdyby jego ciało przyswoiło bodźce, których mózg jeszcze nie przetworzył, mężczyzna skierował broń w jego kierunku; wtem zdał sobie sprawę z amatorskiej wpadki, jaką popełnił tej nocy. Gdyby to było możliwe, najpewniej zrobiłby się teraz znacznie bledszy z zaskoczenia, jak łatwo dał się przechytrzyć. Mógł przesłuchać tego jegomościa na miejscu, wyciągnąć z niego wszystkie informacje w mgnieniu oka, nim jeszcze opuścili kasyno. Tradycjonalne metody tym razem go zawiodły. Spokrewniony był zaślepiony agresją, której miał dać niebawem upust. Ten, który dopiero co ustanawiał reguły tej gry, musiał podjąć decyzję w obliczu nowej, niespodziewanej sytuacji.
— W porządku. Nie ukrywam zaskoczenia Pańskim przybyciem, w istocie pokrzyżował mi Pan plany, jednak otworzył nową perspektywę do rozwiązania problemu, z którym się borykam. — Posłał w jego kierunku spojrzenie i wykorzystał moc wampirzej krwi, by zahipnotyzować rozmówcę. — Jestem skłonny do podjęcia dialogu. Sugerowałbym jednak wejść do środka i pomówić w cywilizowany sposób, nim osoby postronne zorientują się w sytuacji i ściągną tutaj batalion policji. Jestem przekonany, że nam obu nie jest ona na rękę, Panie Kearney - podobnie jak broń, którą Pan odłoży i nakaże uczynić podobnie kolegom. — Łagodnym, acz stanowczym głosem zachęcił mężczyznę, by wszedł do środka i zasiadł z nim przy stole. Teatralnym gestem przesunął krzesło, na którym wcześniej siedział ponownie do stolika i stanął tuż za nim, w dalszym ciągu trzymając w dłoni broń - prawdopodobnie jak i rozmówca. — Pracuję dla ludzi o wpływach wysokiego szczebla. Widzi Pan, poszukuję pewnego człowieka i zdaje się, że Pański przyjaciel, którego tutaj sprowadziłem, jest moim najlepszym tropem. Rozmawianie na ten temat w kasynie, w którym ściany mają uszy, byłoby nieprofesjonalne. Tak oto znaleźliśmy się w tym skromnym pomieszczeniu.
Leneghan rozłożył dłonie na boki. Jeśli jego rozmówca schował broń i nakazał uczynić podobnie swym kompanom, mniej więcej w tym samym czasie Alfred odłożył rewolwer na blat stołu. Przypuszczając, że Irlandczyk przy nim usiadł, wampir synchronicznie uczynił podobnie. Sytuacja, w której się znajdował, była podbramkowa, ale Spokrewniony miał teraz dwa priorytety - sprawić, by Jim zszedł z linii strzału, a także uniknąć obrażeń, których mógłby doznać Stoddard w wyniku strzelaniny.
— Nie ruszaj się. — Spojrzał prosto w oczy Stoddarda tylko po to, by wypowiedzieć to zdanie i jeśli nagła reakcja Aarona nie przeszkodziła jego planom, zwrócił się do Kearneya. — Być może będziemy sobie w stanie nawzajem pomóc. Jeśli myśli Pan bowiem, że to ja znajduję się w potrzasku - pozory lubią mylić, Diarmaid. Macie szansę wyjść cało z opresji, w którą się wpakowaliście pod warunkiem, że otrzymam swoje informacje i wszyscy się poddacie. Inaczej Was załatwię, a jeśli któryś ucieknie - w ciągu jednej nocy zrobią to moi wpływowi przyjaciele. (Zastraszanie/Autorytet)
Bez względu na to, czy Irlandczyk oraz jego świta słuchali warunków, jakie stawiał mężczyzna - ten kontynuował swój dialog do momentu, kiedy nie zostałby nagle przerwany ich reakcją. Alfred miał również nadzieję na pojawienie się Alexandra w umówionym miejscu, w jak najbliższym czasie.