Greer wyglądał jakby na nieco zirytowanego, a także trochę znużonego. Można było odnieść wrażenie, że takie sceny z Szeryfem odegrał w przeszłości wielokrotnie. Zagadką było ilu podobnych Noahowi przygarnął pod swoje skrzydła, by uchronić ich przed ostatecznym osądem i mrocznym losem.
Wtem, na twarzy ancilla można było dojrzeć pewną nutę dyskomfortu, gdy ciszę przerwał śmiech Kimboltona i uderzenia jego dłoni. Było to w końcu zachowanie mocno odbiegające od tego, czego można było się spodziewać po tym potworze. Oczywiście bardzo szybko można było zdać sobie sprawę co kryło się za tym śmiechem, gdy z ust Toreadora padła ciężka groźba, której młody nie mógł zignorować.
Szeryf stanowił niepodważalny autorytet. Jego wiek, siła i doświadczenie, obok jego statusu, czyniły z niego osobnika, z którym lepiej było nie zadzierać. W obecnej chwili ważyły się poniekąd losy młodego Spokrewnionego. Wziąwszy pod uwagę, że ten miał prawo jedynie milczeć i przysłuchiwać się rozmowie starszych od niego krwiopijców, wszystko wskazywało na to, że jego los zależał od tego, co Kimboltonowi powie James o niedawnych wydarzeniach.
Na szczęście Johnstona, ten w pełni rozumiał w jakiej znajdował się sytuacji, tak więc nie kwestionował tego, co usłyszał, a jedynie przyjął do wiadomości słowa skierowane w jego stronę. Zamierzał wykonywać instrukcje bez zająknięcia, gdyż zdawał sobie sprawę, że jakikolwiek inny kurs mógłby zagrozić jego egzystencji.
Nadszedł nieunikniony moment, kiedy Greer musiał zdać raport z tego, co miało miejsce, nim dotarli do tego mieszkania. Ten niemalże wziął głęboki wdech, a przynajmniej zrobiłby to, gdyby wciąż był człowiekiem. Teraz mógł jedynie imitować takie i podobne czynności.
Cóż, Noah został zaatakowany. Wydaje mi się, że był to jakiś czub z Sabbatu. Młody zaciekle się bronił i nawet dał zasrańcowi trochę popalić. Ostatecznie wkroczyłem do akcji i prawie gnoja wykończyłem, ale niestety ten bojowniczy skurwiel mi zwiał. — Spokrewniony krótko i klarownie podsumował całe wydarzenie, podkreślając wkład swojego podopiecznego w walce, spoglądając kątem oka w jego kierunku. Nie był jednak zadowolony z porażki, jaką sam odniósł w swojej próbie unicestwienia napastnika z wrogiej sekty. Tutaj na jego twarzy malowało się pewne lekko zauważalne zażenowanie, choć trudno było powiedzieć, czy samą tą porażką, czy faktem, że musiał się z niej wyspowiadać Szeryfowi, dając mu tym samym kolejny pocisk, który będzie mógł potem przeciwko niemu użyć. Być może jedno i drugie.
Ale bez obaw, popytam moje kontakty i go znajdę. — Parias nie miał zamiaru skupiać się na samej porażce, a zamiast tego z ogromną pewnością siebie próbował zapewnić Szeryfa, że nie zostawi tego bałaganu i dokończy sprawę. Wyprostował się i oczekiwał na odpowiedź egzekutora, który zapewne gdzieś w głowie mierzył mierną w jego oczach wartość obu wampirów.

Nagła zmiana w atmosferze była widocznie odczuwalna. Bardzo poważnie zostały przez Kimboltona odebrane wieści o ataku wampira Sabbatu. Rozprawianie się z zagrożeniem ze strony tych potworów były jednym z jego obowiązków, to też głębsze przemyślenie i powaga, jakie zastąpiły jeszcze chwilę temu obecną atmosferę grozy nie były zaskakujące. Na głos analizował sytuację, jaka miała miejsce, jednocześnie informując młodsze wampiry o obecnej strategii nieprzyjaciela, zdradzając przy tym swoje niezadowolenie.
Greer również popadł w zamysł, słuchając słów Szeryfa z uwagą, powstrzymując się teraz od rzucania komentarzy w tym momencie. Wyraz jego twarzy i zmarszczone brwi wskazywały na to, że najpewniej analizował w głowie to co zostało mu przekazane. Zagrożenie to uderzało w końcu bezpośrednio w jego podopiecznych. Co jeśli Noah nie miał być jedynym apetycznym kąskiem dla wampirów Sabbatu? W końcu porzuceni, niechciani przez nikogo pariasi byli drugim w kolejności, po shovelheadach, idealnym materiałem na mięso armatnie.
Cisza przemyśleń zebranych w pomieszczeniu nieumarłych została po raz kolejny przerwana przez Toreadora, zainteresowanego teraz zdolnościami i wiedzą, jakie posiadał żółtodziób. Pytając, miał na myśli oczywiście to, co miało się przydać w jego nieżyciu, i nie tylko jemu, ale przede wszystkim jego przełożonym. W pierwszej kolejności usta otworzył Johnston, mówiąc krótko o swoim zawodzie i... niczym więcej. Nim Greer miał szansę powiedzieć coś więcej, młody parias wyszedł ze służalczą chęcią i pytaniem o podniesienie leżącej laski, co spotkało się z krzywym spojrzeniem ze strony jego opiekuna.
Reakcja Kimboltona była równie niespodziewana, co pytanie stojącego przed nim 'kundla'. Nie był to ani rubaszny śmiech ani przepełnione grozą warknięcie, a lekkie, nieco niechętne skinięcie głową i wzrok wbity teraz w Noaha, który niemalże klęknął przed Szeryfem, wyciągając dłoń po jego laskę. Gdy za nią złapał, można było odnieść wrażenie, jakby zamarł na kilka dobrych sekund, by wreszcie ostrożnie i z szacunkiem unieść przedmiot, oczekując aż siedzący przed nim Spokrewniony go odbierze.

Choć Johnston dopiero wykonywał swoje pierwsze kroki, ucząc się podstaw nieżycia i poznając jak funkcjonują i czym kierują się nieumarli, instynktownie zaczął grać w ich grę. Jego próba pozyskania nadnaturalnymi metodami informacji o Szeryfie pokazała, że rzeczywiście coś wie i coś potrafi. Pokazał również swoją zdolność do podstępu. Sposób w jaki to zrobił, jednakże, pozostawiał dużo do życzenia. Staremu Toreadorowi nie mogło umknąć to, co Noah zrobił, najpewniej doskonale rozumiejąc działanie dyscypliny, jaką parias użył na jego lasce znajdującej się w zasięgu jego wzroku.
Szeryf był cierpliwy. Czekał i obserwował, analizując każdy ruch i słowo płaszczącego się przed nim kundla. Parias zrozumiał, w jak fatalnej sytuacji się teraz znalazł. Nie brał pod uwagę możliwości, że jego podstęp zostanie wykryty, gdyż wciąż był niedoświadczony w użytkowaniu swoich stosunkowo nowo nabytych mocy. Miał jednak nadzieję, że jego nietakt zostanie mu wybaczony i nie spotka go ostateczna śmierć tej nocy, choć miał świadomość, jak blisko mrocznego losu się w tej chwili znajdował.
Jego mentor nie mógł mu teraz pomóc. Czy zrobiłby to gdyby mógł w obliczu sytuacji, jaką Johnston sam stworzył? Ostrzegał go wszakże. Ostrzegał. Teraz mógł jedynie patrzeć z zawodem na swojego podopiecznego, klęczącego i proszącego o szansę, zapewniającego Hrabię o swojej potencjalnej użyteczności w służalczej, uniżonej, właściwej mu pozycji.
Moment ciszy powodował coraz to większe napięcie, a gdy Percival rozpoczął swój monolog, podciągając swe nieumarłe ciało do pozycji stojącej, James skrzywił twarz i spuścił na moment głowę, jakby wiedząc, co miało za chwilę nastąpić.
Intencją Szeryfa było dobitne pokazanie podwładnemu jego miejsca, jak i również podkreślenia własnej pozycji w hierarchii Spokrewnionych. Była to lekcja, jakiej Noah miał nigdy nie zapomnieć.
Spokój przeminął, gdy padły pierwsze uderzenia wymierzone w żółtodzioba. Ten mógł się próbować bronić, mógł walczyć, oczywiście. Czy był jednak gotów podjąć się takiego ryzyka wiedząc, że zasłużył na wymierzoną mu karę? Czy był zdolny wytrwać ten ból i upokorzenie? Musiał być, inaczej czekał go koniec. Dźwięk drewnianego kija łojącego ciało nieumarłego z ogromną siłą i uniesiony głos Kimboltona wypełniły ściany apartamentu. Greer jedynie kątem oka spoglądał na to, co się dzieje, kręcąc lekko głową w geście niezadowolenia i zawodu.
Dopiero w momencie, gdy Noah leżał na podłodze zakrwawiony, połamany i bez sił, niezdolny do ruchu, oporu i odzewu, chłosta się skończyła, a jego kat obwieścił mu radosną nowinę - jego egzystencja nie zostanie zakończona tej nocy. Jego prośba miała zostać spełniona. Szeryf wkrótce opuścił apartament, zostawiając żółtodzioba z jego opiekunem, mającym zabrać go teraz do lwiego leża.
Co za cholerny dureń z ciebie. Ale przynajmniej przetrwałeś. Zobaczymy jak długo. — Rzucił w stronę bezwładnie leżącego truchła młodego wampira. Pomiędzy długimi momentami, kiedy niezdolny do ruchu, oszołomiony Noah poddawał się własnym myślom, starszy Parias zdobył pożywienie, dzięki któremu żółtodziób mógł pozyskać dość vitae, by zacząć powoli regenerować rany, a następnie zorganizował transport, by przewieźć go, wedle polecenia Szeryfa, do wyznaczonego miejsca. Na wpół 'przytomny' Johnston nie był w stanie stwierdzić ile czasu minęło, ani jak długą drogę przebył. Na jej końcu zdołał jedynie usłyszeć stłumione głosy rozmawiających ze sobą mężczyzn, nim wreszcie odzyskawszy siły zdał sobie sprawę, że znajduje się w całkowitej ciemności. Dochodziły go tutaj odgłosy zwierząt znajdujących nieopodal. Głośne okrzyki goryli, czy warczenie tygrysów były nazbyt wyraźne. Wymacawszy metalowe ściany niedużego pomieszczenia, w którym się znajdował, prędko mógł zdać sobie sprawę, że znajdował się w potrzasku. W środku nie było klamki, ani żadnej możliwości otwarcia drzwi od wewnątrz. Czy ktoś zamknął go w klatce jak zwierzę? I gdzie podział się James?