Sytuacja, w jakiej znajdował się Noah, była mniej niż niekomfortowa. Co prawda było to lepsze, znacznie lepsze, niż koszmar, jaki przetrwał na początku swej drogi jako nieumarły, ale patrząc na szerszy obraz, była to marna pociecha w obliczu tego, czym się stał i jak przyszło mu teraz egzystować. Był na łasce innego, starszego i doświadczonego Spokrewnionego, który starał się przygotować i przystosować Johnstona do nieżycia. Jakkolwiek brutalne były metody Jamesa, służyły one temu, by młody żółtodziób ostatecznie mógł zacząć samodzielnie kroczyć przez mrok. Było to oczywiście trudne, gdy ten stale się opierał i nie potrafił się pogodzić ze swoim losem. Fakt, że ten był wciąż przywiązany do swojej śmiertelnej rodziny tylko utrudniał cały proces.
Noce dłużyły się, a rosnący głód sprawiał, że każde kolejne godziny były coraz trudniejsza do zniesienia. Bycie zamkniętym w piwnicy niczym zwierzę było upodlające i budziło wiele wątpliwości w umyśle młodego wampira. Mógł się zastanawiać, czy rzeczywiście to wszystko było to dla jego dobra, czy raczej przede wszystkim dla dobra jego przybranego mentora i innych jemu podobnych. Jakby nad tym głębiej pomyśleć, to łatwiejsze byłoby jego unicestwienie, więc fakt, że ktoś wziął go pod swoje skrzydła i wkłada wysiłek w jego przystosowanie do egzystencji jako drapieżnik.
Burzę myśli rozdrażnionego, niecierpliwego żółtodzioba w którymś momencie zaburzył dźwięk kroków za drzwiami. Jego modlitwa została wysłuchana. Drzwi do piwnicy otworzyły się, a do środka wkroczył James Greer. Przeciągnął dłonią po swoich włosach podchodząc do Noaha. Wcisnął obie ręce w kieszenie swojej marynarki i, mrużąc oczy, przyjrzał mu się dokładnie.
Chujowo wyglądasz, stary. Kiedy ostatnio jadłeś? — Spojrzał z politowaniem na swojego ucznia, po czym wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i zapałki. Płynnym ruchem wysunął jednego i objął go ustami, po czym go odpalił, natychmiast po tym wygaszając zapałkę szybkim ruchem ręki. To nie był pierwszy raz, kiedy Johnston widział swojego mentora palącego papierosy, ale wciąż nie rozumiał czemu to robi, skoro według tego co mówił, wewnętrzne organy wampira były martwe. Nie miał wcześniej odwagi spytać. Na widok płomienia poczuł delikatne, nieprzyjemne ukłucie gdzieś w środku.
Głodem ci z oczu patrzy. Chyba czas żebyś wreszcie pokazał, że potrafisz się samodzielnie pożywić. Od tego zależy twoje być albo nie być. Im dłużej będziesz się opierał, tym gorzej będzie dla ciebie, bo póki nie udowodnisz, że jesteś w stanie o siebie zadbać, będziesz tu siedział i żarł szczury. — Kontynuował, gestykulując przy tym, wymownie wskazując palcem na mężczyznę. Jakkolwiek perspektywa żywienia się ludźmi nie podobała się Noahowi, tak prędzej czy później musiał się przełamać chcąc uzyskać jakąkolwiek swobodę. Stałe przebywanie w tej piwnicy mu nie służyło i wiedział, że długo w taki sposób nie wytrzyma. Greer poprawił swoją marynarkę, przyglądając się swojemu podopiecznemu.

Wampir prychnął i zaśmiał się lekko, kręcąc przy tym głową z uśmiechem, gdy żółtodziób skierował modły do swojego bóstwa, strącając jednocześnie popiół wiszący na końcu papierosa, który lada moment oderwałby się samodzielnie.
Nie żebym zabraniał ci wierzyć w twojego Boga, ale rozejrzyj się dookoła, spójrz na siebie, przypomnij sobie z czego cię wyciągnąłem. Naprawdę uważasz, że to on zgotował ci taki los? — Znów prychnął, tym razem nieco pogardliwie, unosząc wzrok i patrząc po ścianach przez chwilę, by w końcu znów nawiązać kontakt wzrokowy.
Musiałby być niezłym sadystą, żeby skazywać ludzi na coś takiego. Nie, to nie Bóg przemienił cię w potwora i zagwarantował ci egzystencję w wiecznym mroku, tylko ten psychopata, z którego stołu cię ściągnąłem. — Jakkolwiek brutalnie to brzmiało, to było trochę sensu w tym, co mówił nauczyciel Noaha. Każdy jednak musiał w coś wierzyć, zwłaszcza gdy zanikała nadzieja i pozostawała tylko ciemność. Młody wampir trzymał się tego, co dawało mu nadzieję i pomagało mu zachować, przynajmniej w pewnym stopniu, zdrowe zmysły.
Greer przyglądał się jak jego podopieczny wstaje i poprawia swoją nieco wynędzniałą aparycję przez pozbycie się przynajmniej części pokrywającego jego ubranie brudu. Wysłuchał go z uwagą i pewnie odpowiedział.
Mówię ci po raz kolejny, każdy Spokrewniony musi nauczyć się korzystać ze zdolności, jakie otrzymał wraz z Przemianą. To co ty nazywasz przekleństwem będzie nim tylko tak długo, jak nie nauczysz się kontrolować i robić z niego użytku. — Ta rozmowa miała miejsce wcześniej przynajmniej parę razy, jednak Noah wciąż był zbyt oporny, by dać się przekonać. Wciąż pełen obaw przed obcymi wizjami i własnymi reakcjami na nie, opierał się pożywianiu ze śmiertelników.
Jeśli chcesz przetrwać, musisz przede wszystkim zaakceptować to czym jesteś i zrobić coś pożytecznego z talentami, jakie uzyskałeś, zamiast wzbraniać się przed nimi. Ta nędza do niczego cię nie zaprowadzi, a może jedynie ukrócić twoją nieśmiertelną egzystencję. — Akceptacja tej nowej, nieumarłej natury nie była łatwa. Wszakże Johnston był teraz potworem, krwiopijcą, drapieżnikiem. Nie był to jednak zły sen, z którego miał się przebudzić, a rzeczywistość, jego rzeczywistość, jego życie, czy raczej nieżycie.
Także weź się w garść, bo wciąż masz coś, czego wielu podobnych tobie straceńców nie ma; szansę, by zdobyć w tym mieście reputację. Wciąż jesteś świeży, prawie nikt cię tu nie zna, a to daje ci pewne możliwości. Twoja egzystencja stanie się nieco łatwiejsza, jeśli zyskasz przychylność lokalnych ważniaków. No ale zanim będziesz miał do tego okazję, musisz wziąć się za siebie i porzucić strach przed tym, co będzie dla ciebie codziennością. — Żółtodziób mógł łatwo wywnioskować, że James mówiąc o ważniakach miał na myśli wpływowych Spokrewnionych. Perspektywa współpracy z potworami, które egzystowały dziesiątki, jak nie setki lat, które kto wie, czy zachowały jeszcze cokolwiek z człowieczeństwa, nieszczególnie napawała optymizmem. Z drugiej jednak strony, skoro miał przed sobą potencjalnie wieczność, to wypadałoby coś z nią zrobić. W pierwszej kolejności musiał wpierw pogodzić się z dręczącymi go przy żywieniu wizjami. James dość dosadnie wyjaśnił mu w końcu wcześniej, że wampiry żywiące się wyłącznie zwierzętami są traktowane z pewną pogardą. Oprócz tego była też oczywista spora niedogodność dla polującego drapieżcy.
Ta twoja przypadłość, te wizje... To się może naprawdę przydać. — Spokrewniony pokiwał głową z pewną aprobatą.
Jeśli jesteś w stanie coś konkretnego z nich wyciągnąć, to mógłbyś okazać się użyteczny dla niejednego Spokrewnionego w mieście. Przynajmniej dla tych z nich, którzy nie potrafią manipulować umysłami. Mhm. — Greer widział klątwę Johnstona jako narzędzie, użyteczne narzędzie, które ten mógł wykorzystać na swoją korzyść, jednak dopiero gdy zdoła je zrozumieć i zapanować nad sobą.
Powinniśmy to przetestować. Będzie dwa w jednym; najesz się i przestaniesz wyglądać jak nędza, a przy okazji może opanujesz te swoje zdolności i zobaczy się co można z nich wykrzesać. Masz do wyboru to, albo siedzenie tu i gnicie w syfie jak niedołęga. — Mimo iż strach wciąż targał młodym wampirem, tak doskonale wiedział, że nie chciał spędzić w tym miejscu ani minuty dłużej. Może jednak warto było posłuchać rad swojego mentora? Każda droga wydawała się lepsza od siedzenia w piwnicy i żywienia się gryzoniami.

Jakby się głębiej zastanowić, to egzystowanie przez dziesiątki lat jako nieumarły, żywiący się ludzką krwią potwór może skutecznie odebrać wiarę w jakiekolwiek bóstwa. Chociaż możliwym jest również to, że to kwestia oddalania się od człowieczeństwa i tego, co wiązało wampira z jego śmiertelnym życiem. Greer był jednym z tych, którzy żyli znacznie dłużej, niż przeciętny człowiek, więc z pewnością sporo widział i sporo przeżył, zwłaszcza jako Parias.
Albo opanujesz te popędy, albo zginiesz. Jeśli nie wykształcisz w sobie tej silnej woli, to prędzej czy później zrobisz coś głupiego, od czego nie będzie odwrotu, a szeryf utnie ci łeb, zanim zdążysz się wytłumaczyć i błagać o drugą szansę. — James się nie cackał i przedstawiał młodemu rzeczywistość taka, jaką była, bez ubierania tego w ładne słowa. Wampirza egzystencja była brutalna i niebezpieczna, gdzie każdy musiał dostosować się do obowiązujących reguł, by przetrwać i móc korzystać ze swojego daru nieśmiertelności.
Jesteś pod moją opieką i protekcją. Tak długo jak będziesz robić co się do ciebie mówi i pokażesz, że - w najgorszym przypadku - jesteś nieszkodliwym pomiotem trzymającym się na uboczu, lub - w najlepszym - udowodnisz swoją przydatność w ten czy inny sposób i pokażesz, że warto dać ci szansę na rozwój, wszystko będzie w porządku. Jasne? — Niezależnie od tego jak bardzo Noah mógł nie lubić swojego mentora i jemu podobnych, doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że to dzięki niemu w ogóle może zaistnieć, lub przynajmniej istnieć we względnym spokoju. Oczywiście, zagrożenie istniało, gdyż każde jego potknięcie mogło oznaczać koniec. Był świadomy jak bardzo musi uważać, jeśli chce kontynuować swoją egzystencję.
Świetnie, to chciałem usłyszeć. — Odpowiedział z aprobatą na wybór żółtodzioba, kiwając nieznacznie głową i powoli kończąc swojego papierosa.
O ile jakimś dziwnym trafem nie odziedziczyłeś ułomności Arystokratów, a jest to raczej mało prawdopodobne, to kwestia wyboru ofiary zależy całkowicie od ciebie, tak jak i forma polowania. — Dopalił papierosa, rzucił go na ziemię i zdepnął, by wygasić go całkowicie. Teraz jego ręce były wolne, więc wcisnął jedną w kieszeń spodni, by prawą gestykulować w trakcie dalszej przemowy.
Musisz zastanowić się co jest twoją mocną stroną. Możesz zrobić to siłowo, znajdując jakiegoś samotnika na uboczu, możesz człowieka zagadać, czy nawet uwieść, a potem odciągnąć na bok, gdzieś w bezpieczne miejsce i do dzieła. — Kończąc zdanie rozłożył ręce w geście, jakby było to tak proste jak posmarowanie i zjedzenie kromki chleba. Być może brzmiało to prosto, ale w umyśle Johnstona wcale takie nie było. Musiał jednak pomyśleć nad tym jaką strategię obierze, gdyż leżało to w jego gestii. Wiedział, że James go nakieruje na właściwą drogę, ale nie będzie prowadzić go za rękę. Oczekiwał od młodego samodzielności, więc musiał się nią wykazać.

Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi. Istniała możliwość, że na rozwianie mgły tajemnicy przyjdzie kiedyś czas, ale w tej chwili najważniejszym było postępować według instrukcji i nie zadawać zbyt wielu pytań. A może właśnie należałoby pytać? Noah był w sytuacji, gdzie nie wiedział do końca jak się zachować, na ile mógł sobie pozwolić.
Hmm. — James mruknął w odpowiedzi na pomysł młodego Spokrewnionego, myśląc przez kilka sekund, by następnie pokiwać głową. Wszystko wskazywało na to, że mentor młodego Pariasa zaakceptował jego pomysł, a to był dobry znak.
Jeśli cię stać, to czemu nie, jest to jakaś opcja. — Chwała. Johnston miał swobodę w tej decyzji i mógł uniknąć pogwałcenia własnych zasad, czy w ogóle uczynienia czegoś nieludzkiego. Na szczęście wciąż miał ze sobą gotówkę i mógł bez problemu za takie usługi zapłacić.
Na dobrą sprawę nie ma potrzeby latać do burdelu. Sam znam kilka dziewczyn w okolicy, które mogą się nadać. — Spojrzał na zegarek, a następnie na Noaha, wskazując na niego palcem.
Dobra, ty, ja, idziemy. Muszę tylko zahaczyć o budkę telefoniczną. — James ruszył do wyjścia, a Johnston podążył za nim, nie mogąc doczekać się, by znów zobaczyć miasto i ludzi.
...
Po chwili Johnston znów mógł zobaczyć cywilizację. Nareszcie, powierzchnia. Ulice, budynki, światło latarni, a także zajmujący się swoimi sprawami śmiertelnicy, podążający uliczkami, czy jadący automobilami wzdłuż drogi. Czas spędzony w piwnicy zawsze zdawał się być wiecznością, a otoczenie po wyjściu wydawało się czasami obce. Jednak to uczucie z czasem coraz szybciej mijało, gdy Noah zaczął przyzwyczajać się do tego trybu nieżycia, będąc wyprowadzanym raz na jakiś czas.
Wszystko dobrze tam z tyłu? Jeszcze kawałek. Zaraz za rogiem jest knajpa, stamtąd zadzwonię. — Greer, idąc cały czas przodem, odezwał się po przejściu ze swoim podopiecznym paru przecznic, kiedy ten mógł się nacieszyć znów tą namiastką wolności, obserwując oświetlone ulice, po których co jakiś czas przejeżdżał jakiś automobil. Minęli razem kilka budynków mieszkalnych, gdzie w większości okien było ciemno, oraz sklepów, które o tej godzinie były dawno zamknięte, a po drodze również kilkoro przechodniów, którzy raczej nie sprawiali wrażenia takich, co mieli zapisać się w pamięci.
Jeśli sobie dzisiaj poradzisz, to może piwnica przestanie być konieczna. — Rzucił, dając młodemu iskrę nadziei na rzeczywistą swobodę. Nawet jeśli miałby przesiadywać z pozostałą bandą Pariasów, to byłoby to lepsze, niż odosobniona egzystencja pod ziemią.
Wszystko zależy od ciebie. — Dodał, dając jasno do zrozumienia żółtodziobowi, że od tego jak wypadnie zależy jak mocno popuści mu łańcucha. W jego interesie było tego nie schrzanić.

Jakkolwiek niewarci uwagi, mijani śmiertelnicy, a przynajmniej kilkoro z nich, z pewnością byłoby doskonałą przekąską. Noah wybrał jednak inną drogę, która nie wymagała agresywnego targnięcia na ludzką cielesność. Nie oznaczało to jednak, że nie miał kłopotów z hamowaniem swoich instynktów. Bijące serca i pulsujące żyły zwracały jego uwagę. Na szczęście, mimo trudności, mimo pokusy, wciąż mógł się kontrolować.
Co się dzieje? To co zwykle. Potyczki; mężczyźni przeciw kobietom, kapitaliści przeciwko robotnikom, biali przeciwko czarnym, włosi przeciwko irlandczykom, i tak dalej. Nie ma co się spodziewać, że wiele się zmieni w najbliższym czasie. Mamy nadal sufrażystki, Ku Klux Klan, ruchy robotnicze i co nie tylko. Ciągle coś się dzieje. A, zapomniałbym, jest jeszcze prohibicja. Ktoś kręci na tym niezły interes. — Idąc wzdłuż ulicy spokojnym krokiem, James udzielił swojemu podopiecznemu wyczerpującej odpowiedzi. Rzeczywiście, nie zmieniło się wiele, o ile w ogóle doszło do jakiś zmian. Wciąż ten sam syf.
Na kolejne słowa Noaha, wampir pokręcił wymownie głową i parsknął pod nosem. Trudno było powiedzieć, czy coś go bawiło, czy był jakkolwiek zawiedziony. Może było to jedno i drugie.
Błąd. Miałeś życie. Nie wrócisz do niego, chyba że chcesz ryzykować egzystencję swoją oraz ludzi, którzy byli twoją rodziną. Nie ukryjesz przed nimi tego, czym jesteś, a prędzej czy później któryś z ogarów Szeryfa, lub nawet on sam, wpadnie na twój trop. Możesz mi wierzyć, że nie chcesz, by ten trop zaprowadził go do śmiertelników, do których jesteś przywiązany. No ale, zrobisz jak uważasz. Okaże się, czy masz trochę rozsądku, czy wolisz uczyć się na własnych błędach. — Gdy Greer wspomniał o Szeryfie, który ponoć nie pałał sympatią do pariasów, zabrzmiało to jak poważne i śmiertelne ostrzeżenie. Odnowienie kontaktów ze śmiertelną rodziną Johnstona, po słowach Jamesa, zdawało się bardzo ryzykowne, aczkolwiek nawet mimo realnego zagrożenia, jakie Tradycje Camarilli tworzyły dla planów Noaha, ten póki co mógł mieć problem z zaakceptowaniem faktu, że nie będzie mógł do nich wrócić. Co z jego życiem? Pracą? Rodziną? Miałby to wszystko po prostu porzucić?
Mam swój biznes, i tyle ci powinno na razie starczyć. — Opiekun pariasów odpowiedział chłodno na próbę zajrzenia do jego kieszeni przez żółtodzioba. Nie minęła dłuższa chwila, a Greer wyciągnął i odpalił kolejnego papierosa. Był to dość nietypowy nałóg, jeśli w ogóle można to nim nazwać, dla kogoś, kto był chodzącym trupem. Czyżby kwestia przyzwyczajenia? A może jakiś rytuał?
Wreszcie dwójka dotarła do niedużej knajpy, która znajdowała się nieco na uboczu i wciąż serwowała alkohol wbrew obowiązującemu od stycznia prawu. W środku znajdowali się głównie mężczyźni w różnym wieku, o w miarę zbliżonym statusie finansowym, a przynajmniej na takich wyglądali, aczkolwiek znajdowało się tam i parę kobiet, które towarzyszyły swoim lubym. James na wejściu uniósł dłoń w kierunku barmana, który kiwnął do niego głową w geście powitania. Wszystko wskazywało na to, że się znali. Podszedł do budki, która znajdowała się w rogu pomieszczenia, z dala od centrum hałasu, i wykonał telefon, cały czas paląc papierosa.
Hej Sally, co u ciebie? ... To świetnie ... Masz dzisiaj jakieś wolne dziewczyny? ... Ta, mam klienta. Dobrze płaci ... Fantastycznie, daj namiary ... Dzięki, trzymaj się, Sally. Do następnego. — Rozmowa nie trwała zbyt długo. Po wymianie kilku krótkich zdań i zanotowaniu informacji na kartce papieru, wampir pożegnał się i odłożył słuchawkę. Złożył kawałek papieru na pół i podał podopiecznemu. Był to adres hotelu wraz z numerem pokoju.
Idziemy. Pewnie nie wiesz gdzie to jest. — Na szczęście Johnston nie musiał szukać tego miejsca na własną rękę. Greer znał to miasto, i zapewne znał je bardzo dobrze. Póki co mógł liczyć na to, że poprowadzi go do celu podróży.
To kilka przecznic stąd. — Zdawało się, że Noah miał jeszcze trochę czasu, by podczas drogi do celu kontynuować rozmowę ze swoim przybranym mentorem nim dojdą na miejsce.

Znajomość sytuacji gospodarczej i politycznej miasta nie była zaskakująca u Noaha. Podczas gdy to co działo się w świecie śmiertelników było dla niego jasne, tak polityka prowadzona przez stare, potężne wampiry była mu zupełnie obca. Nie wiedział jeszcze z czym dokładnie ma i będzie miał do czynienia. Wiedział, mniej więcej, o budowie hierarchii Spokrewnionych, i że na jej szczycie stoją właśnie te stare wampiry kontrolujące całą resztę. Był świadom konfliktów między nieumarłymi i tego, że toczą się one od setek lat.
Żółtodziób badając knajpę, do której poprowadził go mentor, dojrzał szyld z nazwą "Leon's Haven". Mogło to prawdopodobnie oznaczać, że właściciel tego przybytku nosił imię Leon. Towarzystwo wewnątrz nie wyróżniało się niczym specjalnym. Przy barze było paru rozgadanych facetów, którzy jedynie na moment się odwrócili, widząc reakcję barmana, patrząc po prostu kto przyszedł, by prędko wrócić do zagłębiania się w swoje szklanki z alkoholem. Większość ludzi była zbyt podchmielona, by zwrócić uwagę na bledszy kolor skóry obu wampirów, który nie był nawet aż tak widoczny w tym świetle. Wszyscy byli skupieni na sobie, swoich trunkach i swoich rozmówcach. Tylko jeden osobnik siedzący samotnie w rogu, pod oknem, z nieruszonym kieliszkiem przyglądał się z uwagą obojgu.
Rosnący głód sprawił jednak, że Noah nie skupił na nim większej uwagi. Jego myśli coraz mocniej pochłaniała myśl o pożywieniu się, czy nawet obawa przed wizjami, jakie tej nocy zobaczy. Nic oprócz przejścia przez ten etap nie mogło zmyć z niego tych obaw. Był jednak gotowy, a przynajmniej chciał być i pokazać, że jest w stanie sobie z tym poradzić, chociażby po to, by nie musieć wracać do piwnicy.
Johnston w momencie przypatrywania się papierosowi, zdał sobie sprawę, że już wcześniej dojrzał paczkę Greera, na której widniał charakterystyczny, czerwony krąg, wskazujący na bardzo popularną markę Lucky Strike.
James nie odpowiedział, a jedynie wzruszył ramionami wymownie. Jego podopieczny co prawda poniekąd kojarzył ten rejon, ale nie rozpoznawał dokładnie adresu, co znaczyło, że pewnie nie miał okazji odwiedzić tego miejsca za życia. Były to mimo wszystko obrzeża Central, prawie graniczące z mniej bogatymi rejonami miasta.
Lokalnym Szeryfem jest Percival Kimbolton. Hrabia. — Parsknął pogardliwie, wspominając o tytule Kimboltona.
Nie chcesz wchodzić mu w drogę, gwarantuję. Stwierdzenie, że nie przepada za naszym rodzajem, byłoby łagodnie powiedziane. — Noah był dość rozumny i wiedział już dość, by dojść do tego, iż Greer mówił tu o Pariasach jako całości. Nie pobudzało to optymizmu. Jeden z, zdawało się, najbardziej wpływowych jak i niebezpiecznych Spokrewnionych w mieście pogardzał bezklanowcami, co dla takiego świeżaka jak Johnston mogło stanowić sporą przeszkodę i budzić wątpliwości co do angażowania się w sprawy nieumarłych.
Jedno co ci mogę doradzić, to jeśli przyjdzie ci stanąć z nim twarzą w twarz, nie okazuj przed nim słabości. Prędzej czy później do tego spotkania dojdzie, aczkolwiek lepiej, żeby było to później. — Ostrzeżenie, jakie otrzymał młody wampir, było warte zapamiętania. Noah wiedział, że każda szczypta informacji o społeczności krwiopijców może mu pomóc przetrwać, zwłaszcza w obliczu egzekutora działającego z ramienia samego Księcia.
Spokrewnieni byli prawie na miejscu. Znajdowali się niemalże pod hotelem, który zdawał się być celem podróży. Jeszcze chwila i Noah będzie mieć okazję pozyskać świeżą krew i stłumić uczucie głodu. Po wejściu do budynku, którego hol był cokolwiek biedny, aczkolwiek w miarę zadbany i dobrze oświetlony, James kompletnie zignorował recepcjonistę i skierował się prosto na schody, co sugerowało, że wiedział do którego pokoju się udać. Siedzący w recepcji ciemnowłosy mężczyzna z oznakami siwizny słuchał radia i czytał gazetę. Jedynie na moment odwrócił się w stronę gości, mierząc ich od stóp do głów, a widząc, że żaden z nich nie zamierzał do niego zagadać, zwrócił wzrok ku treści na papierze trzymanej w rękach gazety.
Zaraz będzie twoja chwila prawdy. Pamiętaj o zachowaniu pozorów i o tym, żeby dziewczyny nie wysłać do szpitala, ani gorzej, do kostnicy. Nie chciałbym stracić przez ciebie tego kontaktu. — Greer przekazał młodemu jasne instrukcje, wyraźnie licząc na to, że nie tego nie spieprzy. Nie do końca mu z tym ufał, i można było łatwo zrozumieć, że zależało mu na dojściu do tych dziewczyn. Skoro był poleconym klientem z jego ramienia, to dokonanie jakichkolwiek szkód niewątpliwie odbiłoby się bezpośrednio na jego relacji z kobietą, która zarządzała dziewczynami i dawała mu do nich dostęp.

Młody parias zastanawiając się nad rytuałem swojego mentora, mógł dojść do wniosku, że zapewne z czasem i on będzie musiał znaleźć kotwicę, która pomoże mu z codziennością. Aczkolwiek może nie musiał szukać. Miał w końcu swoją pracę i swoją rodzinę. Problem tkwił jedynie w tym, że był teraz nieumarłym potworem i nie mógł tak po prostu wrócić do swojego życia jakby nic się nie stało. Nie tylko ze względu na sam fakt, czym się stał, ale również ze względu na potencjalne zagrożenie, jakie to ze sobą niosło dla jego bliskich.
Johnston na moment stracił kontakt z rzeczywistością, zatapiając się w wyobrażeniu spotkania z Szeryfem, które powodowało bardzo nieprzyjemne uczucia. Ta wizja niemalże paraliżowała Noaha ze strachu, więc trudno sobie wyobrazić co by się stało, gdyby do tego spotkania rzeczywiście doszło. I tutaj właśnie kryło się sedno problemu, z czego Noah zdał sobie sprawę, gdy Greer odwrócił się, spojrzał na niego z politowaniem, ciężko wzdychając i odpowiadając na jego pytanie.
Cholera, chłopie, weź się w garść. O tym właśnie mówiłem, żebyś nie okazywał przed nim słabości. Jeśli staniesz przed nim roztrzęsiony niczym bezradna panienka, tak jak teraz, to nie wróżę ci świetlanej przyszłości. Do diabła, każdy młody ancilla cię wyśmieje, lub pośle na śmierć, żeby mieć cię z głowy. — Parsknął na sam koniec, wymownie kręcąc głową. Nie tylko z jego słów, ale i z jego twarzy można było wyczytać, że prawdopodobnie nie dawał swojemu podopiecznemu dużych szans na przetrwanie w wampirzej społeczności. Trudno było mu się dziwić. Minął prawie miesiąc, a Johnston, przez swój opór, dopiero teraz zaczynał robić pierwsze kroki.
Dwójka stała pod drzwiami kobiety. Noah przybrał nieco ludzkiego koloru, tworząc iluzję, jakoby był żywym człowiekiem.
Nie, stary. Nie będzie mnie tu, gdy będziesz się pożywiać. Albo sam nauczysz się kontrolować, albo nie nauczysz się wcale. — Jakkolwiek pomocny był James, nie miał on zamiaru trzymać młodego za rączkę. W jego gestii leżało to, by nie stracić nad sobą panowania, gdy uaktywnia się jego przypadłość. Prędzej czy później musiał stać się tego świadomy, i tego, że nikt nie będzie mu z tym pomagać.
James zostawił podopiecznego samego, by ten mógł zrobić to, na co powinien być już gotowy od dawna. To był jego osobisty test. Jeden z wielu kroków ku adaptacji. Jako wampir, drapieżnik, musiał to zrobić.
Gdy zdobył się na to, by zapukać do drzwi, otworzyła mu piękna, ponętna brunetka przed trzydziestką o kręconych włosach. Przedstawiła mu się, z uśmiechem na ustach, jako Mary. Bardzo szybko dojrzała jak nerwowy i niepewny był Noah, okazując zrozumienie, gdy wyjawił jej powód. Gdy przekazał jej pieniądze, miał ją całą dla siebie na najbliższą godzinę. Oczywiście nie potrzebował aż tyle czasu. Krótka rozmowa doprowadziła go do dłoni kobiety i do jej nadgarstków. Nie opierała się, a wręcz przeciwnie. Było jej przyjemnie, i to jeszcze nawet zanim zatopił w niej swoje kły. Kto wie, czy nie była to przypadkiem miła odmiana obok tego, co zapewne znosiła z innymi klientami.
Chwila muskania ustami dłoni kobiety i te drobne pieszczoty wreszcie skutkowały zasmakowaniem przez Johnstona jej krwi. Stęknęła. Odpłynęła. Noah spożywał czerwoną posokę przez krótką chwilę spokoju, zanim pierwsze halucynacje zaatakowały jego umysł. Gdy wreszcie do tego doszło, ku zdziwieniu Spokrewnionego nie były one tak inwazyjne jak za pierwszym razem. Tak naprawdę dopiero, gdy skończył się pożywiać, a kobieta w transie, niemalże nieprzytomna, leżała na łóżku, Johnston poczuł rzeczywisty napływ tych dźwięków, w których mógł rozpoznać głos Mary. Echem w jego głowie odbijały się niepełne, urwane zdania, parę momentów radości i śmiechu, rozmowę z kimś, kto zapewne był dla niej rodziną. Oprócz tego były i gorzkie momenty smutku, żalu i bólu. Wampir mógł jedynie spekulować co do powodów, słysząc jedynie skrawki dialogów. Może była to utrata kogoś bliskiego, albo utrata pracy i jedyna droga zarobku właśnie przez prostytucję. (pozyskano 3 punkty krwi). Siedząc tak przez dłuższą chwilę, a nawet podążając korytarzem w drodze do wyjścia mógł wciąż słyszeć echo głosu kobiety i te niezrozumiałe urywki rozmów.
Żółtodziób nie miał jednak pewności, czy były to rzeczywiste wspomnienia kobiety, odbicie jej duszy, czy być może zwykłe halucynacje, będące uzewnętrznieniem jego własnego poczucia winy w związku z tym grzesznym, wciąż trudnym do zaakceptowania przez niego czynem. Trudnym, ale wciąż łatwiejszym ze świadomością, że nie stracił nad sobą kontroli tak jak ostatnio. Nikt nie ucierpiał, ani on, ani jego ofiara. Mógł nawet poczuć pewną ulgę, że poszło to tak gładko i bez problemów. Jedyne, z czym musiał się teraz borykać, były głosy, przez które zdawały się dobiegać zza jego pleców, przez co Noah przynajmniej parę razy spojrzał za siebie, żeby się upewnić, że nikogo za nim nie ma.
Gdy dotarł do drzwi wyjściowych i rozejrzał się dookoła, dojrzał Jamesa opierającego się plecami o ścianę budynku, rozglądającego się po ulicy i spoglądającego na sporadycznie przemieszczających się po nim automobile. W pewnym momencie zauważył żółtodzioba i spojrzał na niego wymownie, z lekkim uśmiechem, widząc po nim, że jest w dobrym stanie i niesie raczej dobre nowiny. Odepchnął się od ściany i zaczął podążać w kierunku swego podopiecznego z jedną ręką w kieszeni spodni.
Nie słyszałem krzyków ani rozbijanych mebli, więc rozumiem, że poszło dobrze? — Spojrzał na Johnstona pytająco, unosząc brwi. Ten mógł jednak nie dosłyszeć całości, gdyż głos Mary dobiegający akurat z ulicy, na moment rozproszył jego uwagę.

Greer przyglądał się z lekkim zaniepokojeniem żółtodziobowi, który wyglądał w tym momencie, jakby nie w pełni kontaktował z rzeczywistością. Omamy dręczące umysł młodego wampira nie ustępowały, jednak ten odzyskiwał powoli rozeznanie w tu i teraz. Wciąż jednak będąc odrobinę rozkojarzony przez swój obecny stan, ale był przynajmniej w stanie się komunikować. Dla postronnych mógł on zdawać się po prostu wstawiony, co patrząc z pewnej perspektywy nie było koniecznie dalekie od prawdy.
Cholera, co z tobą gościu? — Wampir wyraził swoje zaniepokojenie stanem podopiecznego, gdy ten się odezwał.
Dobra, wizje wizjami, ale nie gadaj tak głośno jeśli nie chcesz, żeby ktoś zadzwonił po białe kaftany. — Odpowiedział, rozglądając się dookoła, mając nadzieję, że nie ma żadnych uszu w zasięgu tej dyskusji. Rzeczywiście, zasłyszawszy człowieka dręczonego wizjami, pierwszym odruchem byłby pewnie kontakt z zakładem psychiatrycznym..
Chodźmy gdzieś, gdzie będziesz mógł trochę odsapnąć. Kilka przecznic stąd jest park. Posiedzisz tam to ci może przejdzie. — Nie czekał zbyt długo na reakcję Johnstona, tylko poprowadził go wzdłuż chodnika do najbliższego zielonego skweru, gdzie można było usiąść na ławce, pomyśleć, pogadać w spokoju. W trakcie drogi, kilku z mijanych przychodniów zwróciło uwagę na wampira, który dla postronnych zdawał się kiepsko trzymać i wymagał raczej ciepłej herbaty i porządnego wypoczynku w ciepłym łóżku.
W trakcie tej podróży do parku, stan żółtodzioba powoli się poprawiał. Halucynacje stopniowo ustępowały, a gdy dotarł na miejsce, częstotliwość echa głosu Mary nie była już tak drażniąca i pozbawiająca koncentracji. Usiadłszy na ławce z Jamesem, mógł wreszcie normalnie poprowadzić dyskusję, jedynie sporadycznie słysząc omamy dźwiękowe dobiegające z różnych kierunków.
Opiekun Johnstona siedział obok niego w ciszy, chyba również korzystając z okazji do chwilowego relaksu w otoczeniu natury, z dala od miastowego zgiełku. Czy wampiry mogą rzeczywiście wciąż docenić takie rzeczy? Przyrodę, ciszę i spokój? Czy ukojenie znajdują wyłącznie w spożywanej krwi? Ile człowieka po dziesiątkach lat może wciąż być w tej nieumarłej skorupie? Noah był dopiero na początku tej krętej, wyboistej drogi. Przed nim, niewątpliwie, były kolejne testy przetrwania, i nie wiedział jeszcze co go czeka, ani ile jego prawdziwego ja zostanie w nim, gdy przetrwa ten ciężki bój, o ile w ogóle go przetrwa.
Greer nie zamierzał, póki co, przerywać tej ciszy i możliwych przemyśleń. Postanowił dać sobie i swojemu towarzyszowi chwilę spokoju. Trudno było powiedzieć, kiedy miała być kolejna okazja, by po prostu usiąść i pomyśleć.

Oboje potrzebowali tej chwili ciszy i relaksu. Spędzili w milczeniu dobre kilka chwil, zatapiając się we własnych myślach. O tak późnej porze niewielu ludzi przewijało się przez ten teren, tak więc elementów rozpraszających uwagę właściwie tam nie było. Pozwalało to na zebranie myśli i poukładanie wszystkiego w głowie.
Gdy Noah przerwał ciszę swoim pytaniem, Greer nieznacznie uniósł kącik ust i cicho prychnął pod nosem. Następstwem tego było zwrócenie jego wzroku w stronę swojego podopiecznego.
A jak myślisz? — Potrzymał w niepewności żółtodzioba przez krótką chwilę, nim kontynuował.
Pokazałeś, że jesteś w stanie sobie poradzić i nie narobić przy tym szumu. O ile nagle ci nie odwali, to nie widzę powodu, by trzymać cię dalej w zamknięciu. — Skinął głową, ponownie spoglądając przed siebie. Noah mógł odetchnąć z ulgą, wiedząc że po tym udanym teście nieżycia może wreszcie skosztować trochę wolności.
Trzeba będzie ci znaleźć jakąś miejscówkę do czasu, aż nie staniesz dobrze na nogi. — Powoli podciągnął się z ławy i odpalił kolejnego papierosa, rozglądając się dookoła.
Znam gościa, który może coś załatwić. — Podciągnął rękaw i spojrzał na swój zegarek.
Mieszka niedaleko. Wstawaj i chodź. — Johnston spędził dobre parę tygodni w piwnicy. Nie mógł wrócić do swojego dawnego domu, ani do pracy. Pojawiłoby się zbyt wiele pytań i ktoś mógłby odkryć niebezpieczną prawdę. Można się było łatwo domyślić, że było to powodem, dla którego James chciał załatwić młodemu jakieś nowe lokum.
Kolejny dłuższy spacer zabrał dwójkę wampirów kolejne kilka przecznic dalej wzdłuż głównych ulic. Dopiero u końca podróży zeszli na boczną ścieżkę, przebiegającą pomiędzy kilkupiętrowymi budynkami, gdzie drewniany płot oddzielał stojące obok siebie obiekty. Panował tu półmrok za sprawą nikłego oświetlenia. Jedynie w nielicznych oknach tliło się światło za zasłonami. Noah przez całą drogę z parku miał wrażenie, jakby ktoś go obserwował, ale rozejrzawszy się dookoła nie był w stanie dojrzeć niczego ani nikogo podejrzanego.
Rozkojarzony przez nieprzyjemne uczucie żółtodziób zwiększał dystans od Greera. Mógłby przysiąc, że ktoś za nim podąża, ale wciąż nie było w zasięgu jego wzroku nic, poza pustą, ciemną uliczką. W tym czasie jego mentor dotarł do celu przeznaczenia i odwrócił się w stronę Johnstona, upewniając się, że wciąż za nim idzie, dodatkowo sygnalizując mu ruchem głowy, by się pospieszył i do niego dołączył. Chwilę po tym, gdy ten otworzył drzwi i wszedł do środka, ktoś zaszedł Noaha od tyłu, złapał mocno za usta i przystawił zimną lufę pistoletu do skroni.
Ćśśśś, ani stęknij. Ruszaj się. — Obcy, niski, nieco zachrypnięty głos zabrzmiał cicho obok ucha wampira. Osobnik był silny i nie pozwalał Spokrewnionemu się wyrwać z jego uchwytu. Prowadził go gdzieś w bok, w ciasny skwer między dwoma budynkami z dala od okien i światła. Nie mógł krzyczeć, a nawet gdyby mógł, to gnat przy jego skroni był wystarczającym środkiem perswazji, skutecznie wybijającym takie pomysły z głowy. Był wampirem, ale wiedział od swojego mentora, że może zostać zniszczony.
Agresor przycisnął nieumarłego do ściany budynku i, cały czas trzymając lufę przy jego głowie, zaczął go obwąchiwać. Po chwili gwałtownie obrócił go do siebie, teraz mierząc mu prosto w twarz, drugą ręką trzymając za szyję. Przed twarzą Noaha ukazała się nieprzyjemna, nieco zarośnięta gęba osobnika, którego dojrzał wcześniej w rogu knajpy, z której James wykonał telefon. Z bliska wyglądał niemalże nieludzko. Blada skóra, niemalże świecące ślepia, a nawet kły, wyłaniające się spod jego uniesionej wargi.
Kurwa, ani nie wyglądasz ani nawet nie pachniesz jak jego dzieciak. — Facet był zdegustowany, zawiedziony i wkurzony. Przyglądał się zwierzęcymi ślepiami oczom żółtodzioba, znajdując się nie dalej jak ćwierć metra od jego twarzy.
Żałosne. Cuchniesz strachem. Nie jesteś tym czym miałeś być, ale my cię kurwa naprawimy. — Wycharczał agresywnie, odsuwając swoją twarz od niego. W obrzydliwy sposób oblizał swoje wyłaniające się spod zarostu usta. Z kolejnymi słowami obcego, coraz bardziej na myśl przychodził stwórca Johnstona i cierpienie, jakiego pod nim zaznał. Czy ten osobnik był z nim w jakiś sposób powiązany? Czyżby chciał kontynuować dzieło tamtego potwora?
Dobra, teraz grzecznie ze mną pójdziesz albo cię zawlokę. — Johnston niewątpliwie nie chciał powtórki z rozrywki, a bestialskie oczy tego osobnika przypominały mu jego stwórcę i kata. Na dobrą sprawę wiele się od siebie nie różnili. Ten zdawał się być równie nieludzki i zdawał się mieć podobne intencje. Co gorsza jednak, powiedział "my", co znaczyło, że jemu podobnych mogło być więcej. Puścił gardło młodego wampira i trzymał go cały czas na muszce, co kilka chwil rozglądając się, najpewniej by upewnić się, że teren jest czysty.
No? Na co kurwa czekasz? — Był nerwowy i niecierpliwy. Greer nie przybył z odsieczą, co znaczyło, że najpewniej nie wiedział o tym, co właśnie miało miejsce. Noah był zdany na siebie i jeśli nie chciał być zdany na łaskę potwora, musiał coś zrobić, i to szybko.

Wystarczyło kilka chwil, by spokojny już wieczór został zaburzony i zamieniony w koszmar. Młody parias znajdował się w potrzasku, pozbawiony w tej danej chwili protekcji swojego mentora, gdyż napastnik czekał na dogodny moment, by przystąpić do ataku.
Rozpaczliwe wołanie i łkanie zdesperowanego żółtodzioba jedynie rozjuszyło wrogiego nieumarłego, którego gęba i tak wyglądała już dostatecznie nieprzyjaźnie, nie mówiąc już o jego nazbyt oczywistych zamiarach. Był gotów na siłę porwać przestraszonego pariasa, jeśli była taka konieczność, a nic nie wskazywało na to, by ten miał udać się z nim po dobroci.
W końcu jednak strach i bezsilność ustąpiły gniewowi, który rozpalił się wewnątrz Johnstona, gotowego walczyć o swoje istnienie tu i teraz, w tej ciemnej uliczce, niezależnie od tego jakie były na to szanse. Zagrożona Bestia wierzgała i pobudziła zwierzęcą, dziką naturę, której Noah nie znał, a która dała mu siłę, by przeciwstawić się zagrożeniu.
Wściekły, pozbawiony hamulców, ruszył na napastnika, który zdążył wystrzelić w stronę Noaha tylko raz, nim ten się do niego zbliżył, trafiając go w ramię. Na szczęście, za sprawą pobudzonej vitae aktywującej wampirzą dyscyplinę, strzał okazał się nie stworzyć dla pariasa zagrożenia. W bezpośrednim starciu siłujących się nieumarłych, lufa pistoletu została skierowana ku górze. Podczas tej siłowej walki, agresor oddał jeszcze parę strzałów, jeden w górę, a drugi gdzieś w bok. Hałas, jaki rozlegał się od strzałów był niemały i niewątpliwie zwrócił uwagę śmiertelników. Obcy nie pozwalał jednak młodemu wampirowi na odebranie mu broni, więc Noah wbił swoje kły w jego dłoń, gdy tylko nadarzyła się okazja. Ten zawył głośno, upuszczając w końcu pistolet, by następnie zacząć uderzać pięścią w głowę rozjuszonego, desperacko atakującego pariasa, a nawet próbując szarpnąć go za włosy i oderwać od jego martwego ciała, niczym wściekłego psa, który zacisnął na nim swoje szczęki i ani myślał puścić.
Wreszcie udało mu się odepchnąć wściekłego Johnstona i momentalnie sięgnął po swoją leżącą na ziemi broń. Jednak nim zdążył dobrze wycelować w swojego przeciwnika i oddać kolejny strzał, za jego plecami niespodziewanie pojawił się Greer, który wbił w gardziel wrogiego wampira metalowy nożyk, przejeżdżając nim przez prawie połowę gardła. Szybko udało mu się jednak uwolnić i na krótką chwilę ogłuszyć gangastera, by następnie wyciągnąć tkwiące w gardzieli ostrze i rzucić je na ziemię.
Nieprzyjaciel, widząc że stoi teraz na przeciwko dwójki Spokrewnionych, zgarbiony, osłabiony, ale zdecydowanie rozdrażniony, trzymając się za rozcięte gardło, postanowił się wycofać i czym prędzej uciekł z miejsca zdarzenia, nie chcąc dawać Jamesowi szansy, by ten go dobił.
Poraniony przez Noaha i Jamesa agresor zniknął za rogiem. Młody żółtodziób był bezpieczny. Trudno powiedzieć w jakiej byłby teraz sytuacji, gdyby się z nim udał tak jak żądał. Na pewno nie mógłby liczyć na pomoc swojego mentora, który pomógł mu wyjść z tego starcia bez szwanku. Choć tak naprawdę jego instynkt przetrwania wykonał tutaj pół roboty.
Cholera, spuścić cię z oczu na krótką chwilę, i od razu znajdujesz kłopoty. Co to był, kurwa, za typ, i czego chciał? — Opiekun Johnstona połowicznie zażartował, podnosząc swój nożyk, by następnie, pomagając Noahowi, z pełną powagą, zadać mu pytanie. Jednak nim pozwolił mu odpowiedzieć, rozejrzał się dookoła i rzucił.
Wiesz co, powiesz mi po drodze. Lepiej żebyśmy tu nie zostali. Narobiliście niezłego hałasu i gliniarze mogą się zjawić w każdej chwili. — Nie dało się zaprzeczyć, że te kilka strzałów słyszeli pewnie ludzie w obrębie paru przecznic. Ktoś musiał wezwać policję, a Spokrewnieni nie mogli czekać na ich przybycie. Musieli się ulotnić. Greer poprowadził młodego bocznymi, ciemnymi uliczkami z dala od miejsca zdarzenia, dając mu czas, by wyjaśnił co się właściwie stało.

Oddalając się od miejsca napaści, James oglądał się przez ramię i podejrzliwie lustrował otoczenie. Jego krok był przyspieszony. Nie zdawał się być jednak przejęty, a raczej silnie zirytowany. Nie marnował jednak czasu i nie miał zamiaru ryzykować istnienia swojego podopiecznego. Poprowadził go bocznymi alejkami w stronę bardziej cywilizowanej części miasta.
Pomyleńcy, mhm. — Parsknął pod nosem reagując na pytanie Noaha, po czym rzucił odpowiedzią.
To najpewniej Sabbat. Gratuluję pierwszego przetrwanego starcia. — W jego głosie była jakby nuta aprobaty. Żółtodziób nie poddał się w końcu napastnikowi i walczył zaciekle o swoje istnienie. Instynkt przetrwania był w Johnstonie silny, nie było co do tego wątpliwości. Kolejny dowód na to, że młody wampir miał szansę sobie poradzić w tym brutalnym świecie mroku.
Podejrzewam, że od tego momentu będą bardziej zainteresowani mną, niż tobą. W końcu dwukrotnie im już przeszkodziłem. — Rzeczywiście, wpierw Greer powstrzymał stwórcę Noaha przed dalszymi torturami, które miały na celu niewątpliwie złamanie jego psychiki, a teraz niemalże zniszczył innego wampira, który zapewne był z jego bandy. Musiał więc być na celowniku tych nieumarłych.
A gdy przyjdzie co do czego, to raczej będą z tobą bardziej uważać, wiedząc jaki z ciebie bojownik. — Kolejny fakt. Nie był to scenariusz z nękaniem słabego, bezradnego człowieka. Tutaj do czynienia się miało z wampirem, jakkolwiek młodym, który będzie walczyć do końca z całych sił, i który prędzej zginie niż się ugnie.
Lepiej jednak, żebyś następnym razem był lepiej przygotowany, bo nie zawsze będziesz miał takiego farta, żeby zbliżyć się do przeciwnika ze swoimi kłami. — Tym razem faktycznie Johnston miał szczęście. Co jednak gdy trafi na kogoś, kto będzie bardziej wprawiony w boju, albo będzie trzymać żółtodzioba na dystans?
Po prawie godzinie pieszej wędrówki między budynkami, a potem już wzdłuż oświetlonych ulic, dwójka Spokrewnionych trafiła pod budynek innego hotelu. Była to lokacja wciąż daleko od serca Central, ale zdecydowanie bliżej bardziej zaludnionej części. Prosta architektura czteropiętrowego budynku z czerwonej cegły sprawiała, że był on odrobinę zachęcający, ale jednocześnie łatwy do przeoczenia i zapomnienia. Zdawało się to być idealnym miejscem dla kogoś, kto wolał nie zwracać na siebie uwagi.
No, to tutaj. — Nie marnując czasu, Greer wszedł do środka. Noah, podążając za nim stanąłby w obliczu niedużego, ale zadbanego holu utrzymanego w jasnych barwach. Spokrewniony podszedł do na wpół śpiącego, krótko ściętego recepcjonisty z lekkim zarostem, który podniósł mętny wzrok, spoglądając na gościa.
Marcos dał ci znać? — Wampir spytał zmęczonego pracownika hotelu.
Ta, Pokój dwieście cztery. Tylko bez syfu. — Niechętnie sięgnął po klucz i położył go na ladzie, by James mógł go odebrać.
Dzięki. I bez obaw. — Zapewniwszy śmiertelnika, że obędzie się bez problemów, spojrzał na Noaha i kiwnął głową w stronę schodów, sygnalizując, by podążył za nim do góry.
Wampiry weszły po drewnianych, skrzypiących schodach i udali się wyznaczonego pomieszczenia. James włożył i przekręcił klucz, otwierając drzwi. Wnętrze nie było okazałe, ale zawierało wszystko, czego przeciętny człowiek mógł potrzebować. Niewielką kuchnię, łazienkę oraz sypialnię. Brakowało na wyposażeniu, co prawda, telewizora, czy chociażby gramofonu, ale były za to solidne zasłony, które za dnia mogły skutecznie blokować światło słoneczne. Było to schronienie dość ciasne i mało stylowe, pozbawione wielu współczesnych wygód, ale zapewniało wampirowi w jakimś stopniu bezpieczeństwo, i wiele więcej nie było tutaj potrzeba. Ancilla obszedł mieszkanie i rozsiadł się na krześle w kuchni, po raz kolejny zapalając papierosa.
Wygląda w porządku. Powinno ci to wystarczyć póki co. — Jakkolwiek nieciekawie się to miejsce prezentowało, przebijało po tysiąckroć przebywanie w piwnicy. W porównaniu z warunkami, w jakich przyszło mu egzystować przez ostatnie tygodnie, nawet to mieszkanie stanowiło luksus, choć w rzeczywistości daleko mu było do tego.
Nie minęlo więcej, jak dziesięć, minut, a nieumarli usłyszeli pukanie do drzwi. Z racji godziny i faktu, że zasadniczo nikt nie powinien był wiedzieć o zajmującym go nowym lokatorze, było to szczególnie podejrzane. Greer szybko uniósł się z krzesła klnąc pod nosem i ruszył powolnym krokiem w stronę drzwi wejściowych, sygnalizując ruchem ręki Johnstonowi, by trzymał się z tyłu.
Spokrewniony uchylił drzwi, a w nich stanął niespodziewany gość.

W momencie, gdy w otwartych drzwiach stanął drapieżnie wyglądający osobnik, James jakby stał się bardziej spięty, a nie tak spokojny i wyluzowany jak zazwyczaj. Momentalnie wyprostował się przed gościem, który przez samą swoją postawę, i poniekąd aurę, mieszane uczucia szacunku i strachu. Musiał być niebezpieczną, bądź też ważną personą - a może jedno i drugie - skoro tak wpływał nawet na nieustraszonego opiekuna pariasów.
Szeryfie. Oczywiście, że nie. — Odpowiedział egzekutorowi, nie wydając się szczególnie zaskoczonym, spoglądając prosto w jego ślepia z uniesioną głową i poważnym wyrazem twarzy, jakby mierząc wzrok z groźnym drapieżnikiem. Nie pytał o powód jego przybycia, ani jak dotarł do tego pokoju hotelowego. Oboje dobrze wiedzieli dlaczego Szeryf się tam zjawił, to też James po prostu wymownie skinął głową i otworzył szerzej drzwi, po czym zszedł z drogi, pozwalając hrabiemu wejść do środka.
Podczas gdy Noah miał powód do rzeczywistych obaw ze strony wampira Sabbatu, z którego szponów cudem udało mu się ujść cało, dopiero w tej chwili, w obecności lokalnego egzekutora Camarilli, mógł rzeczywiście zacząć się bać. Wciąż nieznany społeczności wampirów, dopiero będący przygotowanym do przedstawienia Księciu, Noah był tak naprawdę wielką niewiadomą, choć Kimbolton musiał przynajmniej wiedzieć o jego egzystencji, skoro zdołał wyśledzić dwójkę pariasów w takim miejscu.
Co młody wampir mógł teraz zrobić? Próbować uciekać? Znów walczyć? Nic z tego tak naprawdę nie wychodziło w grę. Pozostało mu jedynie czekać oraz mieć nadzieję, że wszystko dobrze się skończy i nie spotka go ostateczna śmierć z ręki Szeryfa.
Greer nie rzucał żartami, ani nie marnował czasu Percivala na nic nie wnoszące pogaduszki. Czekał w milczeniu, aż łowca zacznie rozmowę i na głos wyjawi cel swojej wizyty. W tej sytuacji sam zapewne nie wiedział jaki los w tej chwili czekał Johnstona. Był on jednak jego podopiecznym, i skoro dwa razy zawalczył o jego byt, można było się spodziewać, a przynajmniej mieć nadzieję, że ancilla wstawi się za młodym wampirem i postara się ochronić go przed silnym ramieniem Camarilli.

Słowa starego Toreadora wskazywały na to, że podobne scenariusze miały już miejsce. Zapewne przynajmniej niektórzy z pariasów, nad którymi pieczę trzymał Greer, spotkali Szeryfa w podobnych okolicznościach. Nie było więcej czasu na przygotowania młodego Spokrewnionego na nieuniknione spotkanie z lokalnymi władzami Camarilli. Wyraźnie niezadowolony z zaistniałej sytuacji ancilla skinął jedynie głową w odpowiedzi na rozkaz Szeryfa, krzywiąc przy tym twarz, po czym ruszył do kuchni, by sprowadzić swojego podopiecznego przed oblicze egzekutora.
Odczytując intencje Johnstona, wampir wyraźnie pokręcił głową, dając mu do zrozumienia, że ucieczka odpada. Zastanowiwszy się z resztą, analizując to, czego dowiedział się o Szeryfie, jak i również tę sytuację, gdzie sprawnie i szybko do niego dotarł, mógłby dojść do wniosku, że zapewne nie uciekłby daleko, gdyby spróbował, a najpewniej i szybko odczułby konsekwencje takiego działania.
Dobra, stary. Miałem nadzieję, że będzie więcej czasu na przygotowanie cię na to, ale niestety nic z tego. — Wzruszył ramionami nieco zrezygnowany, widocznie pozbawiony opcji, tak jak i Noah. Teraz droga była tylko jedna i prowadziła przez pokój, w którym Kimbolton oczekiwał na dwójkę pariasów.
Chodź. Czas żebyś poznał Szeryfa. — Powoli ruszył wraz podopiecznym w stronę pokoju, jednak nim przekroczyli próg, Greer zatrzymał się, odwrócił do Johnstona i wyszeptał, spoglądając mu w oczy.
Pamiętaj co ci mówiłem i nic nie kombinuj, to może przetrwasz tą i kolejne noce. — Z jednej strony ostrzeżenie, z drugiej perspektywa dalszej egzystencji. Noah musiał się należycie zachować i zadbać o to, by wypaść przed Toreadorem przynajmniej przeciętnie i nie dać mu powodu, do usunięcia tego, co w jego oczach mogło być zwykłym chwastem.
James przekroczył próg pokoju jako pierwszy, a tuż za nim wyłonił się brodaty dżentelmen, młody żółtodziób, jeden z pariasów, którym był w danej chwili zainteresowany Percival.
To mój podopieczny, Szeryfie. Noah Johnston. — James przemówił, gdy we dwójkę zbliżyli się do siedzącego w fotelu Toreadora, przedstawiając mu młodego Spokrewnionego, w następstwie czego ten ukłonił się przed egzekutorem.