Wypowiedź Ridera nie napawała optymizmem. Słowa, jakie padły z ust Brujaha brzmiały prawie, jakby ten już gotował się na śmierć w walce. Reakcja starego Pariasa była wobec tego do przewidzenia. Pokręcił głową z pewnym widocznym rozczarowaniem, podpierając palcami czoło, jakby głowa miała mu zaraz odpaść.
Do cholery, Rider. Jeszcze dobrze się nie ruszyłeś, a już myślisz o udaniu się na tamten świat? Znudziła ci się wieczność? — Rzucił w odpowiedzi z irytacją w głosie.
Jeśli zasuwasz tam tylko po to, by gryźć piach, to przynajmniej nie ciągnij innych za sobą. — Burknął jeszcze do Ridera, wymownie wskazując na niego palcem.
Spokrewnieni na ogół starali się korzystać z potencjalnej nieśmiertelności, jaka została im dana, starając się unikać wszystkiego tego, co mogłoby przedwcześnie zakończyć ich skropioną krwią długowieczność. Tymczasem ten Krzykacz sprawiał wrażenie, jakby było mu wszystko jedno, czy przetrwa, czy też nie. Było to nieszczególnie zdrowe podejście, świadczące o pewnym braku instynktu samozachowawczego.
Żeby nie było, pchać się w wasz konflikt nie będę. Jeśli uda mi się z nim skontaktować, to powiem mu, że go szukasz. Ale to tyle, co mogę w tej sprawie zrobić. — Niechęć do pchania się osoby trzeciej w sprawy między stwórcą a potomkiem była raczej zrozumiała. To co było między Ghostem a Riderem było ich sprawą. Faktem było, że Ghost raczej nie chciał mieć ze swoim dziecięciem wiele wspólnego, co mogło być zresztą powodem, dla którego nie doszło jeszcze do ich spotkania. To też czyniło ryzykownym angażowanie osób trzecich w próbę zorganizowania kontaktu między nimi.
Wreszcie Noah podniósł pewnie głos po wymianie zdań dwójki Ancillae, analizując całą tę krucjatę przeciwko Wilkołakom, odnosząc się do do tego, jak nierozsądnym było działanie po omacku i w tak niewielkiej liczbie. Stawianie na bezpośredni konflikt z tak niebezpiecznymi kreaturami było, w rzeczy samej, ogromnym błędem. Nawet tak doświadczony w walce z nimi wampir jak Rider powinien być świadom, że otwarta walka z nimi powinna być absolutną ostatecznością, nie jedynym rozwiązaniem. Było to szczególnie istotne w sytuacji, gdzie nie było wiadomym, czy za sprawą na pewno stali lupini, a jeśli rzeczywiście to oni, to dlaczego posunęli się do tych ataków na ludzi.
Posłuchaj młodego Rider. Gada z sensem. Nawet mimo jego krótkiej egzystencji, Noah zdaje się mieć więcej oleju w głowie niż ty w tej chwili, a to nieszczególnie dobrze o tobie świadczy. — Zaśmiał się pod nosem, komentując słowa Johnstona, którego logiki rzeczywiście nie można było podważyć. Istotnym było zebranie wszystkich elementów do kupy, dowiedzenie się wszystkiego, co można, i dopiero wtedy podjęcie działania.
Wspomnienie o niedawnej przemowie Harpii Ventrue, której przewodnim tematem była Pierwsza, również dawało do myślenia. Rozlew krwi mógł doprowadzić do pojawienia się kolejnych problemów. Bardzo intrygująca była postawa Noaha, który zaczął knuć niczym rasowy wampir, snując scenariusz manipulacji śmiertelnikami celem rozwiązania problemu. Nie sposób było odmówić sensu potencjalnemu planowi, jaki urodził się w głowie młodego nieumarłego. Nie wszystko można było załatwić siłą, wbrew temu co mógł myśleć Brujah. Postawa Johnstona była bardziej niż odpowiednia w tej sytuacji. James parsknął śmiechem, kiwając przy tym głową z aprobatą patrząc na swojego podopiecznego.
Do diabła, młody. Może to ty powinieneś przejąć stery w tym śledztwie? Kto wie, być może nawet odciągniesz widmo ostatecznej śmierci od naszego przyjaciela. — Rzucił pół żartem, będąc już znacznie bardziej wyluzowanym.
Co jak co, ale takie trzeźwe myślenie i żelazną logikę to trzeba docenić. Może czegoś się od Noaha nauczysz, durniu. — Zwrócił się do Ridera nieco szyderczo, wskazując na to, jak bezmyślnie podszedł on do sprawy, podczas gdy młody parias, zachowując zimną krew, wykazał się odpowiednim dystansem i rozumem.
To jednak nie był koniec przemówienia Johnstona. Dołożył jeszcze Krzykaczowi, wskazując na używanie pariasów jak mięsa armatniego, czy nawet jego nieumiejętność kontrolowania własnej trzody, swojego gangu Wilków, który w bardzo krótkim czasie po spuszczeniu ze smyczy zaczął rozróbę. I tak, w istocie, można było mieć poważne wątpliwości i obawy o to, czy rzeczywiście ten Spokrewniony byłby w stanie właściwie pokierować drużyną, by zachować wszystkich przy życiu. Spostrzeżenie Noaha odnośnie tego, czy siła mięśni i broni palnej miała być w ogóle użyteczna, było jak najbardziej słuszne.
No, co jak co Rider, ale faktycznie spierdoliłeś jeśli chodzi o ten twój gang. — Przytaknął na słowa swego podopiecznego, równie krytycznie wypowiadając się na temat niedawnych wydarzeń, gdzie Brujah dał kiepski popis. Wciąż, Johnston wykazał chęć wsparcia Ancillae w samym śledztwie, czym z pewnością zaplusował. Tym bardziej w oczach Greera, który na pewno odnotował fakt, że jego pupil nie zamierzał pchać się do walki z odwiecznym wrogiem Spokrewnionych. Mimo niedużego doświadczenia, był w stanie ocenić swoje możliwości i określić swoje granice.
Podczas gdy młody wampir błyszczał swoim intelektem i jasnym umysłem, tak nie mógł poszczycić się wiedzą o sposobie aplikacji srebra w połączeniu z bronią palną. Zdobycie samego srebra, z odpowiednimi środkami, zapewne nie okazałoby się aż tak trudne, jednak zrobienie z niego broni przeciwko nadnaturalnym, kudłatym potworom, to była już zupełnie inna bajka. Ani Rider, ani tym bardziej Noah, nie posiadali umiejętności pozwalających na wytwarzanie amunicji, czy to zwykłej, czy też nietypowej, jak srebrne kule. Brakowało również jakichkolwiek lokalnych kontaktów, które mogłyby pomóc w tym zakresie. Oznaczało to, że jeśli rzeczywiście Rider miałby porywać się na bezpośrednią walkę, to miał przed sobą niemałe wyzwanie, chcąc przygotować się na taką konfontację.

Emocje opadły, a zamiast spięcia pojawiły się pół prześmiewcze docinki ze strony opiekuna Pariasów w stronę tak powszechnie nielubianego Krzykacza. Było w tych słowach jednak wiele prawdy, a sam Rider nie mógł się z nimi nie zgodzić, jakkolwiek mogło go to dusić w środku. Był co prawda butny, jak to Brujah, ale nie głupi. Był także świadom swojej roli i Noaha w tej operacji. Ancillae miał być w dużej mierze mięśniami, pięścią i spluwą, a Noah w pewnym sensie mózgiem, szerzej i klarowniej patrzącym na sprawę z pewnego zdrowego dystansu, którego Riderowi brakowało.
Wysłuchawszy budującego przemówienia buntowniczego Spokrewnionego, James burknął pod nosem, jakby chciał powiedzieć "Taa, whatever", wzruszając przy tym ramionami i przewracając oczyma.
To że potrafimy sobie poradzić w trudnych warunkach, nie czyni z nas żołnierzy, stary. A przetrwaliśmy z resztą między innymi dlatego, że kierujemy się rozumem i instynktem, i nie pchamy się w szpony nieprzyjaciela. — Odpowiedział, już raczej bardziej znudzony, niźli zirytowany, słuchając jakie jeszcze mądrości miał z siebie wydusić Rider. Tym razem parsknął pod nosem rozbawiony, a może też i trochę rozczarowany.
Ja pierdolę, gadasz jak potłuczony. Nic się nie zmieniłeś. Dalej kierujesz się tymi swoimi oderwanymi od rzeczywistości ideałami. — Machnął ręką wyśmiewając wręcz postawę motocyklisty, przysłuchując się wypowiedzi swego, wykazującego się intelektem i instynktem przetrwania, podopiecznego.
Wierz w co chcesz, ale to, jak postrzegają nas inni nie zmieni się, choćbyśmy srali złotem. Mało kto z moich będzie narażał swoją egzystencję dla wątpliwych pięciu minut chwały. Bo co niby myślisz, że się stanie, jeśli przyłożymy rękę do tej siekaniny? Na Elizjum pomielą jęzorami na ten temat przez może kilka nocy, a potem wróci stara normalność. To już było, Rider. Nic nowego nie wymyśliłeś. — Surowo skomentował postawę idealisty, przedstawiając realny stan rzeczy. Bezklanowcy dla pozostałych byli i będą śmieciami. Co prawda były pewne nieliczne wyjątki, jak chociażby przyjezdny Krzykacz, ale nie było takich wampirów na tyle wielu, by dokonać jakichkolwiek znaczących zmian w sposobie postrzegania Pariasów, będących w najlepszym wypadku tolerowanymi, sporadycznie użytecznymi narzędziami, nierzadko jednorazowego użytku. Z tego względu trzymają się razem i nie ufają zbytnio Camarilli o wiele więcej niż Sabbatowi, gdzie można było liczyć na podobne traktowanie i wykorzystanie jako mięso armatnie. Byli wyrzutkami w społeczności Kainitów i nic nie miało tego zmienić w najbliższych latach, ani dekadach. Być może nawet nigdy.
Johnston, mimo krótkiego czasu egzystencji jako nieumarły, zdawał się rozumieć, że nie warto było narażać swojej egzystencji tam, gdzie szanse na wyjście cało były wątpliwe. Zamiast tego liczył na możliwość rozgrywania dłuższej gry, korzystając ze swego, potencjalnie nieograniczonego, czasu na to by, działając cierpliwie i z głową, ostatecznie znaleźć swoje miejsce w hierarchii Spokrewnionych. Na twarzy Greera widać było aprobatę dla słów trzeźwo myślącego neonaty. Był zdecydowanie zadowolony, choć głośno tego nie mówił, że Noah był jednym z tych, którzy rozumieli z czym bezklanowcy mierzyli się w swym nieżyciu i jak muszą postępować, by przetrwać.
Ta, zajmij się tymi swoimi pokrakami, żeby znowu czegoś głupiego nie odwalili. Mają talent do pakowania się w kłopoty. Jak będziesz coś ode mnie potrzebował, to najlepiej gadaj z Noahem. On wie gdzie mnie znaleźć, albo z kim gadać żeby do mnie dotrzeć. — Odparł, rzucając spojrzeniem w stronę młodego. W geście pożegnania kiwnął jedynie głową w kierunku odjeżdżającego motocyklisty, a gdy opadł pył wzniesiony przez koła jego maszyny, westchnął ciężko, nic nie mówiąc, a jedynie spoglądając wymownie w stronę Johnstona i wzruszając ramionami. Nie trzeba było tutaj słów, gdyż oboje rozumieli sytuację i bezsens słów nieobecnego już wampira.