Podczas tej krótkiej wymiany zdań, Rider zdradził młodemu pariasowi naturę więzi z członkami swojej trzody. Być może czuł się na tyle pewnie, że nie miał powodów do obaw, a być może tego nie przemyślał. W wiecznej grze nieumarłych, gdzie wykorzystywane słabości przeciwnika było stałą i powszechną praktyką, takie informacje bywały bardzo cenne. Buntowniczy Brujah miał wielu przeciwników, to też tym bardziej musiał uważać i chronić swoich ludzi przed tymi, którzy mogliby chcieć wykorzystać ich, by dobrać się do Ridera. Noah na pierwszy rzut oka nie wydawał się być dla tego łowcy wilkołaków i jego ludzi zagrożeniem sam w sobie, ale co jeśli ktoś, kiedyś miałby wykorzystać tego niedoświadczonego młokosa jako narzędzie, lub broń, przeciwko niemu lub innemu Spokrewnieniu.
Podczas drogi do miejscówki, do której adres Noahowi dał wcześniej Greer, hałas generowany przez silnik motocykla był na tyle głośny, że Spokrewnieni musieli krzyczeć do siebie, mimo że siedzieli właściwie przyklejeni do siebie na siedzeniu maszyny, która wcale nie oferowała zbyt dużej ilości miejsca dla pasażerów. Wspomnienie o relacji z opiekunem pariasów mogło powodować różne reakcje i przemyślenia. Nie było dla Noaha do końca jasne, czy dwójka Ancillae się dogadywała, czy nie. Rider doskonale wiedział jak zmienne były ich relacje, zależnie od tego jak mocno wkurzył Jamesa. Bywały noce, gdzie potrafili zachowywać się jak dwójka druhów, paląc razem papierosy i przekomarzając się która marka jest lepsza, by innym razem pozbawiony cierpliwości Greer przywalił Brujahowi w gębę z siłą młota budowlanego.
Spokrewnieni wreszcie dotarli na miejsce, pod niewysoki, przypominający opuszczony klub, budynek. Zza okien nie dobiegało żadne światło, choć jeśli by się bliżej przyjrzeć, to można było zauważyć, iż są one zasłonięte od środka. Aktywność śmiertelników była w tym miejscu nieduża. Bardzo niewielu przewijało się tam przechodniów, a jeszcze mniej pojazdów. Jeśli faktycznie był to klub, to umiejscowienie było fatalne, choć kto wie, czy nie celowe. Zachodząc przed frontowe, dość słabo oświetlone drzwi i próbując je otworzyć, wampiry zdałyby sobie sprawę, że są one zamknięte.

Ta dość pusta i mało przyjemna miejscówka znajdująca się na tak zwanym zadupiu, o dziwo będącym wciąż wewnątrz granic serca Wietrznego Miasta, zdawała się być idealnym miejscem dla unikającego uwagi Spokrewnionego, a w szczególności kogoś takiego jak James Greer, który skutecznie odgradzał swoje nieżycie wysokim murem, nawet w relacji z Noahem.
W momencie aktywacji swojej nadnaturalnej Dyscypliny, Parias mógł usłyszeć odległe szczekanie psów gdzieś ulicę dalej, czy warkot silnika przejeżdżającego obok automobilu. Skupiając się na samym budynku, mógł usłyszeć przytłumiony dźwięk muzyki.
Pierwsze uderzenia w ciężkie drzwi nie miały efektu. Ktokolwiek był w środku, albo nie słyszał, albo był daleko od drzwi. Może jedno i drugie. Kolejne uderzenia skutkowały jednak wreszcie głośnym odzewem.
Idź na tyły. — Głos nie był znajomy, ale przynajmniej dał jasne instrukcje. Z tyłu musiały budynku być inne drzwi. Tych gospodarz najwyraźniej z jakiegoś powodu nie otwierał.
Udawszy się tam, w niedużą alejkę, Spokrewnieni zobaczyliby metalowe drzwi z okienkiem, które w momencie ich przybycia zostały otwarte. W tym momencie wyglądała z wnętrza para ludzko wyglądających ślepi, przyglądających się gościom.
No, o co chodzi? Nie widziałem was tu wcześniej. — Rzucił pytaniem, patrząc nieco podejrzliwie na mężczyzn. Oczy i głos zdradzały stosunkowo młody wiek. Nie mógł mieć więcej jak trzydzieści z hakiem na karku, chociaż wiadomo było, że pozory potrafią być mylące.

Badając aurę obcego, Noah nie był w stanie rozpoznać żadnych kolorów. Sama aura zdawała się być jasna. Facet spojrzał przez okienko po obu wampirach, po czym zaśmiał się krótko i ignorując komentarz Ridera, odpowiedział pariasowi, wciąż się śmiejąc.
Hahaha, jasna cholera. Macie kiepskie wyczucie czasu, chłopcy. James wyjechał stąd dosłownie parę minut temu. — Wreszcie śmiech ustąpił. Mężczyzna przyjrzał się mocniej Johnstonowi, jakby coś właśnie do niego dotarło.
Czekaj, czekaj. Noah, ta? Szef mówił, żeby w razie czego cię wpuścić. Jak chcesz to możesz zaczekać w środku. James dostał telefon z Leon's Haven o jakiejś bandzie dzikusów na motorach, która zaczęła robić tam zamieszanie. Posprząta tamten bajzel i pewnie niedługo wróci. — Facet rozpoznał Johnstona. Greer widać zadbał o to, by jego podopieczny nie miał kłopotów z dostaniem się do środka w razie, gdyby postawił tam swoją nogę. Nie odniósł się jednak do Brujaha, co budziło pytanie odnośnie tego, czy zdecyduje się w ogóle go wpuścić do środka, czy każe mu czekać na zewnątrz jak kołek.
Ale zaraz, zaraz. Leon's Haven? Dzikusy na motorach? Nie mogło być. Musiało chodzić o motocyklowy gang Ridera, który pojechał się tam chwilę odprężyć, podczas gdy ich szef zajmował się wampirzymi interesami. Najwyraźniej sobie popuścili, korzystając z braku obecności Ridera, zazwyczaj trzymającego grupę za jaja i dbającego o to, by nie wszczynali burd. Nie byłby to problem w innych okolicznościach, ale pech był taki, że najwyraźniej bar ten okazał się być pod jakąś protekcją Greera, który osobiście pojechał rozprawić się z problemem.
Nie wiadomo było, jaka była tam sytuacja, a co za tym idzie, jak daleko posunie się opiekun pariasów, rozprawiając się z chłopcami Ridera. Co zrobić? Mogli cierpliwie poczekać na miejscu, Rider mając nadzieję, że jego drużyna nie skończy ze złamaniami, albo czym prędzej zasuwać do baru, celem rozbrojenia sytuacji i zadbania o zdrowie trzody Brujaha. W tym drugim przypadku wampir narażał się na to, że Greer nie powita go z radością.

Minęła chwila, nim nieumarli przetrawili informacje, jakie przekazał im swoisty strażnik fortecy Jamesa i wpadli w panikę. Młody parias szczególnie, unosząc głos, dał nieco upust emocjom, pośród których była widoczna irytacja problemami stworzonymi przez gang wilków, jak i również wyraźne zmartwienie o ich zdrowie. W końcu nikt z tutaj dwójki zebranych nie chciał zwrócić uwagi lokalnych służb, czy to policji, czy medyków. Stworzyłoby to tylko niepotrzebne problemy dla szefa tej mało ucywilizowanej grupy.
O w mordę, tamta banda to twoja? O stary, ale masz przewalone. — Mężczyzna zza drzwi zwrócił się do Ridera nieco szyderczym tonem, śmiejąc się pod nosem. Rzeczywiście, Brujah mógł się spodziewać, że w świetle tych wydarzeń raczej nie zostanie powitany z otwartymi ramionami.
Haha, chyba żartujesz. Nawarzyli sobie piwa, to będą je musieli teraz wypić. Są zdani na łaskę Jamesa. — Odpowiedział Noahowi, dając mu jasno do zrozumienia, że nie przyłoży ręki do pomocy sprawcom zamieszania. Trudno było się dziwić. Parias nie pomyślał przy tym, że przecież miał się teraz skierować do baru, gdzie przecież serwowano alkohol. Nie powinno być problemu, by w razie czego przebłagać barmana, albo po prostu zapłacić mu za butelkę jakiegoś spirytu.
Plan Noaha, by udać się we dwójke prosto do Leon's Haven, szlag grafił, gdy Rider stwierdził, że sam się tam uda, o dziwo na własnych nogach. Zamiast użyć swojej maszynya, Brujah podjął niebezpieczną decyzję, by użyć wampirzej dyscypliny Akceleracji, celem jak najszybszego dostania się do baru, znajdującego się przynajmniej kilka przecznic dalej.
Niedopalony, żarzący się pet padł na ziemię, a nieumarły pobudził vitae, rozpędzając się za sprawą magii wampirzej krwi do nadnaturalnych prędkości, zostawiając pariasa samego ze swoim motocyklem pod kryjówką Greera. Motocyklem, którego ten nie umiał z resztą prowadzić, przez co był zmuszony czekać jak kołek. Po chwili okienko w drzwiach wejściowych się zamknęło, co mogło zwrócić na moment uwagę niewątpliwie zaskoczonego, zostawionego samemu sobie, Johnstona.
W ogniu emocji, działając pod impulsem, Rider nie myślał klarownie, przez co nie do końca był świadom swojej rzeczywistej prędkości i tego, jak mogli postrzegać go postronni. Gnając między budynkami, przemierzając kolejne ulice w drodze do baru, skupiony wyłącznie na swoim celu, nie zwracał uwagi na to, czy minął po drodze jakichś śmiertelników, będąc przekonanym, że nikt go nie zauważy.
Wreszcie dotarł na tyły klubu, a stanąwszy przy tylnych, zamkniętych jeszcze drzwiach, mógł już usłyszeć rozróbę wewnątrz. Działo się. Wszedłszy do środka, jego oczom ukazało się proste, acz stonkowo przytulne pomieszczenie z barem, gdzie goście siedzieli albo trzymali się z boku, podczas gdy Greer agresywnie okładał gang wilków. Co najmniej trójka z nich leżała na dechach obita, ranna, a może nawet i połamana, podczas gdy wampir, zachowując pozory Maskarady, wyprowadzał kolejny ciosy i kopnięcia w kierunku wyraźnie podpitych agresorów. Opiekun Pariasów nie zauważył wejścia Krzykacza, to też kontynuował pacyfikowanie problematycznych jednostek, starając się jak najmocniej unikać niszczenia mienia w lokalu. Ludzie zdawali się być nieszczególnie poruszeni zamieszaniem, obserwując z zainteresowaniem całe zajście, podczas gdy barman pucował ladę, wycierając rozlany wcześniej trunek. Lokalne towarzystwo musiało być przywykłe do takich sytuacji i brutalnych scen. Ludzie jedynie uważali, by ich trunek się nie rozlał, gdy walczący zanadto się do nich zbliżą.
Sytuacja była nieciekawa. Mimo iż Brujah przybył najszybciej jak mógł, nie zdążył powstrzymać lokalnego protektora przed spuszczeniem łomotu bandzie wilków. Niewielu i bardzo rzadko miało okazję zobaczyć Jamesa Greera w postawie bojowej, ale jeśli już do tego dochodziło, to lepiej było uważać, by nie stanąć mu na drodze, co właśnie zamierzał uczynić Rider, chcąc uratować swoją trzodę przed wizytą w szpitalu.

W pierwszej chwili w całym tym zgiełku, któremu towarzyszyły głośne rozmowy i dźwięk okładanych pięściami gęb, opiekun Pariasów nie usłyszał niespodziewanego gościa. Gdy ten jednak krzyknął, w stronę Ridera skierowały się pary śmiertelnych oczu, łącznie z barmanem, i nieprzyjemnie zaskoczonym Jamesem, trzymającym za fraki ledwo dychającego wilka. Rozmowy na moment ucichły, a ludzie zaczęli przyglądać się to obcemu, który przerwał walkę, to Jamesowi, który na niego wściekle spoglądał. Jego świadomość, że śmieci, które właśnie sprzątał, należały do nikogo innego jak samego Ridera, widocznie bardzo go wkurzyła.
Spokrewniony puścił śmiertelnika, który na wpół przytomny padł na dechy obok reszty, a pozostała dwójka stojących jeszcze mężczyzn ze strachem spojrzała po sobie i na Ridera. Wiedzieli, że schrzanili sprawę i wampir wyciągnie z tego konsekwencje. Teraz tylko czekali na to, co stanie się dalej. Greer zaczął powoli kierować się w stronę Brujaha z gniewnym błyskiem w oku, mówiąc do niego podniesionym głosem.
Ty pieprzony zasrańcu. Wyłóż kasę na ladę, zabieraj stąd swoje nierozgarnięte małpiszony i idziemy pogadać. Nie będę robić tego tutaj. — Wściekły Greer wskazał palcem na ladę, za którą stał niezadowolony barman ze ścierką w ręce, mierzący wzrokiem Krzykacza od stóp do głów. Jego ręce były pokryte juchą należącą do chłopców Ridera. Sprawił im tęgie lanie i wyglądało na to, że większość z nich miała być wyłączona z użytku przez następne noce.
Nie marnuj czasu, dalej. — Ponaglił wampira, spoglądając na niego niecierpliwie. Był w nastroju bojowym i raczej nie miał zamiaru obściskiwać się z Riderem po opuszczeniu razem lokalu. Rozmowa mogła potoczyć się różnie, ale w obecnej sytuacji nie mogła pójść dobrze. Ludzie powoli zaczynali wracać do swoich rozmów, podczas gdy wilki, z pomocą swoich jeszcze stojących o własnych siłach kompanów, próbowały wstać z podłogi i kulawym ruchem dojść jakoś do wyjścia.

Gniewnie spoglądający na Krzykacza barman wyliczył mu szkody. Spoglądając po mokrych kawałkach szkła, rozczłonkowanych krzesłach i uszkodzonej, zalanej alkoholem podłodze, nie było wątpliwości co do autentyczności tych kosztów. Należała się nawet drobna nawiązka za te kłopoty. Po przekazaniu mężczyźnie należących mu się $20, udał się na tyły razem z Jamesem przez drzwi, którymi sam wparował wcześniej do środka.
Whatever. Nie potrafisz nawet ogarnąć własnej bandy. Żenujące. — Odparł krótko nabuzowany nieumarły, widocznie powstrzymujący się przed wymierzeniem Riderowi ciosu. Jego pięść cały czas pracowała, otwierała się i zamykała, a ten chodził w te i z powrotem na odcinku trzech metrów. To była jedna z tych nocy, kiedy naprawdę można było się zastanawiać, czy opiekun Pariasów nie miał w sobie krwi klanu Brujah.
Wilki. — Parsknął kręcąc przy tym głową.
I co, dlatego tu wróciłeś? Żeby wyręczyć jakiegoś Archonta z roboty ich odstrzelenia? Nawet nie ma pewności, że to faktycznie wilkołaki. — Wzruszył ramionami wyrażając swoje sceptyczne podejście do kwestii lupinów, w dalszym ciągu wydeptując linię w betonowym podłożu. To nie pierwszy raz, kiedy ktoś tej nocy wyraził sceptycyzm odnośnie działalności wilkołaków.
Czemu Noah tu nie przyszedł z tobą w takim razie? — Greer zatrzymał się, przyglądając się Riderowi, podejrzliwie marszcząc brwi. To było dobre pytanie. Rider mógł przecież przyjechać tam na motorze razem z Johnstonem, tymczasem zostawił go ze swoją maszyną i pobiegł samemu.

Opiekun pariasów pozostał niewzruszony. Uśmiech Brujaha nie zdawał się wywoływać w nim, przynajmniej na tę chwilę, żadnych emocji. Był nieco bardziej opanowany, ale jego irytacja całą sprawą i zaangażowaniem Ridera wciąż była nazbyt odczuwalna.
Tajemnicza rozmowa, eh? — Powtórzył pytająco, wbijając ślepia w Krzykacza, chcąc zrozumieć co miał przez to na myśli. Wszakże niczego szczególnie tajemniczego, przynajmniej na pierwszy rzut oka, nie było w kwestii wilkołaków, lub cokolwiek stało za znanymi śmiertelnikom atakami w lasach.
Chyba żartujesz, chłopie. — W odpowiedzi na relację Ridera prychnął pod nosem, spoglądając na niego z politowaniem i przecierając przy tym dłonią swą twarz. Greer chyba się domyślał, czego dopuścił się jego odrobinę niepożądany znajomy.
Ty naprawdę napytasz sobie biedy. — Dodatkowo skomentował działania Krzykacza, który rzeczywiście prosił się wręcz o kłopoty działając w charakterystyczny dla niego sposób. Raczej nic nie wskazywało jednak na to, by jego nawyki miały się zmienić. Gdyby było inaczej, nie byłby tak powszechnie nielubiany przez społeczność Spokrewnionych, którzy w większości po prostu go tolerowali i nic poza tym.
James ze zdziwieniem spojrzał na podarek od gangstera, niechętnie wyciągając rękę, by go odebrać. Zlustrował bliżej paczkę tytoniowego wyrobu, wyraźnie zawiedziony.
Nie są to Lucky Strike'i, ale ujdą. — Wzruszył ramionami, leniwie wyciągając papierosa i odpalając przy użyciu zapałki. Bestia w ciałach obu wampirów się przebudziła, ale zagrożenie ze strony płonącego, małego drewienka ze szczyptą siarki, nie było na tyle duże, by spowodować silniejszą reakcję.
Prowadź do Noaha i wyjaśnij mi o co chodzi. — Dodał nieco bardziej spokojny, pozwalając dymowi papierosa unosić się swobodnie do góry. Brak płuc uniemożliwiał palaczowi pełne delektowanie się tytoniem, jednakże pomagało w zaspokojeniu starego przyzwyczajenia.
Nie zabraknie tych, dla których te dziesięć lat twojej nieobecności to będzie wciąż za mało. Ale na pewno pamiętasz jak wielu zalazłeś za skórę i ilu wolałoby, żebyś nigdy nie wrócił. — Wspominając stosunkowo niedawną, jak dla teoretycznie nieśmiertelnego wampira, przeszłość, Greer zaznaczył, że wielu Spokrewnionych nie miało być zachwyconych powrotem Ridera. Oczywiście ten doskonale o tym wiedział. Zdawał sobie również sprawę z tego, iż opiekun pariasów nie zdawał się uwzględniać w tej wypowiedzi siebie samego, co mogło być trochę pocieszające, zważając na okoliczności.

Dwoje wampirów powoli przemierzało między budynkami lekko oświetlone uliczki dzielące Leon's Haven i kryjówkę Greera. W nielicznych oknach wciąż widać było palące się światło. Nikt jednak nie wyglądał na zewnątrz, chyba że z mroku swego apartamentu. Pomijając dźwięk sporadycznie przejeżdżających główną ulicą automobili, jakichś zawołań czy psiego szczekania w oddali, to panował w tej okolicy spokój. Greer spalał powoli papierosa i jedynie burknął potwierdzająco na wspomnienie o potencjalnych podsłuchiwaczach.
Ta, on ma coś w sobie. Przetrwał niezły syf i dalej stoi na nogach. Wbrew pozorom to twardy zawodnik. — James odniósł się do osoby Johnstona, który stosunkowo niedawno został włączony do społeczności Spokrewnionych po naprawdę srogich próbach.
Twój stary chadza własnymi ścieżkami. Nie mam z nim tak dobrego kontaktu jak myślisz, choć pewnie mógłbym pociągnąć za parę sznurków i zobaczyć co z tego wyniknie. — Odparł chłodno, wzruszając przy tym ramionami.
Nieumarli przemierzyli spory kawałek i prawie dotarli do celu. Greer tylko parsknął z lekkim uśmiechem na żart Brujaha. Po kilku minutach zbliżali się już do miejsca, gdzie Noah cierpliwie oczekiwał na powrót wampirów. Opiekun Pariasów zdążył spalić do końca swojego papierosa, gdy akurat się zbliżali do młodego neonaty.
Młody. Ten dziad cię tu zostawił samego, co? — Rzucił pytaniem do Johnstona, witając się i zaczynając z nim dialog od żartobliwego pytania. Wyciągnął do niego rękę i uścisnął, jeśli ten zrobił to samo.

Potwierdzające kiwnięcie głową Greera w odpowiedzi na słowa Ridera jasno świadczyły o jego aprobacie wobec asertywnego charakteru jego podopiecznego. Radził sobie i nie dawał sobą pomiatać. Musiało go to troszkę radować. Nie wszyscy jego dawni podopieczni mieli w głowie dość oleju, by przyswoić sobie nauki potrzebne im do przetrwania.
Ma głowę na karku. Co nie znaczy, że powinieneś ciągnąć go do batalii z wilkołakami. — Odparł z pewną nieskrywaną krytyką. Noah nie był co prawda jego potomkiem, ale spędził jednak z nim dużo czasu, więc pojawiła się jakaś więź.
A z resztą. Jest inteligentny, więc raczej sam dojdzie do tego, gdzie są granice jego możliwości i gdzie nie powinien pchać łap. — Dodał po krótkiej chwili, pokładając wiarę w intelekcie młodego neonaty. Po dotarciu na miejsce i powitaniu dwójki Pariasów, Greer zaśmiał się lekko w reakcji na określenie pyskatego Krzykacza mianem dżentelmena.
Dżentelmen? Ehe, niech będzie. Mam tylko nadzieję, że nikt nie widział tego dzikiego zrywu. Wiecie, Maskarada i te sprawy. — Odpowiedział Johnstonowi, wymownie spoglądając po obu Spokrewnionych, gdy wspomniał o Pierwszej. Wszakże nie sposób było mieć pewności, czy Brujah przedostał się przez te kilka przecznic bez zwracania uwagi śmiertelników.
Rider mógł zauważyć, że poobijanych członków jego gangu nie było na miejscu. Po starciu z Jamesem, gdy stojące jeszcze na nogach wilki wyciągnęły pozostałych na zewnątrz, cała grupa najpewniej powróciła do kryjówki, gdzie liżąc rany mieliby oczekiwać na osąd swego nieumarłego lidera. Tak zapewne było najlepiej, gdyż ich widok z pewnością nie przysłużyłby się dobrej atmosferze w dyskusji z Greerem. Napsuli mu w końcu krwi, robiąc zamęt w barze. Jakby się zastanowić, to chyba niewiele brakowało, by opiekun Pariasów wdał się w bitkę z Brujahem, który był mocno nabuzowany w tamtym momencie.
Tak jak mówisz Rider. Dlatego właśnie Skadi była taka wkurwiona, i w zasadzie to chyba tylko przez tę ich więź w ogóle wiemy, że ktoś go usiekł. Szczerze mówiąc, to od obu trzymałbym się z dala. W sensie od Feng Longa i Skadi. To podobnie stare, paskudne drapieżniki. A na ich politykę to mam wywalone, chociaż no fakt, ten monolog Galatisa to było niezłe przedstawienie. — Potwierdził słowa Krzykacza, ostrzegając przy tym przed kontaktami ze wspomnianymi Starszymi.
James wysłuchał z uwagą obu nieumarłych, mówiących na temat śledztwa. Westchnął ciężko, jakby zawiedziony. Trudno powiedzieć, czy ich zaangażowaniem, czy samym faktem, że rzeczywiście za całą sprawą mogły stać te przeklęte, kudłate bestie.
W sensie, że co? Chcecie żebym szedł się tłuc z wilkołakami razem z wami? — Skrzywił się nieco, unosząc przy tym brwi z widocznym zdziwieniem, patrząc po obu wampirach.
Na razie mogę ogarnąć co z twoim starym, Rider. A jak przyjdzie co do czego i rzeczywiście będzie tam zagrożenie, z którym nie będziecie mogli sobie poradzić, to wiadomo, wzywajcie kawalerię i się wtedy ogarnie co dalej. — Kontynuował, kiwając głową i dając znać Brujahowi, że sprawdzi tropy w sprawie Ghosta. Jednakże jego zaangażowanie w możliwą sieczkę z lupinami, na którą Rider chyba liczył, nie było pewności, czy można było się spodziewać. Większość Spokrewnionych stroniło od otwartego konfliktu z wilkołakamu, i nie było w tym nic dziwnego. W końcu jedna taka maszyna do zabijania była w stanie rozerwać chodzące trupy na strzępy bez większego wysiłku. To też był z resztą powód, dla którego w rozmowie sam na sam odradzał wciąganie w to Noaha. Nie po to go wychowywał, żeby wkrótce zobaczyć jego truchło posiekane ogromnymi pazurami.