Dowiezieni przez szofera Lasombry, oboje dotarli bezpiecznie i w krótkim czasie do tętniącej życiem dzielnicy The Loop. To właśnie tam działo się najwięcej, zarówno w świecie kultury i sztuki, jak i biznesu. Szofer zaparkował, wedle niezmiennych instrukcji, w ciemniejszej alejce nieopodal budynku, do którego zaprowadził adres otrzymany przez Toreadora w Elizjum. Był to wysoki na dwa piętra budynek z ciemnej cegły. Front charakteryzował się przyjemnym minimalizmem. Wysokie okna na parterze były dokładnie zasłonięte od środka. Do wnętrza prowadziły znajdujące się na samym środku wysokie, dwuskrzydłowe, drewniane drzwi malowane na kolor szarości, oświetlone przez stylizowane na pochodnie elektryczne oświetlenie umieszczone po obu stronach drzwi.
Drzwi były otwarte. Był to dobry znak, gdyż oznaczało to, że szanse na spotkanie z Mathiasem były realne. Podłoga w skromnym lobby pokryta była ciemnoczerwonym, rozciągającym się od pustej już szatni po lewej do ściany, pod którą stały pokryte skórą ławy i stolik. Z kolei szare cegły, z których składały się wewnętrzne ściany, oświetlone były delikatnym światłem wiszących na nich lamp. Kawałek dalej, na końcu sali, znajdowały się kolejne dwuskrzydłowe drzwi, otwarte do środka, za którymi znajdowały się schody prowadzące w dół, do obszernej piwnicy z licznymi kolumnami, pod którymi stały wiernie odwzorowane, kamienne rzeźby żołnierzy i wojowników z okresu średniowiecza, jednak z różnych kultur. Można było pośród nich znaleźć zarówno Europejskich rycerzy, jak i dostojnych, Japońskich samurajów.


Z kolei ściany tej rozległej piwnicy zachęcały wiszącymi na nich płaskorzeźbami, ilustrującymi różne średniowieczne batalie, jakie musiały rozegrać się na kartach historii. Gdzieś pomiędzy tymi licznymi, ceglanymi kolumnami przemieszczał się dostojnie i młodo wyglądający brunet z włosami zaczesanymi do tyłu, odziany w kraciasty, ciemny garnitur. W jego towarzystwie był nieco starszy osobnik zapisujący coś w notesie, podczas gdy brunet mówił coś do niego, idąc ze złączonymi przed sobą dłońmi, sporadycznie nimi gestykulując. Żywe kolory skóry uniemożliwiały określenie który z nich, o ile w ogóle, mógł być wampirem. Jednak już dominująca, wywyższająca postawa ciemnowłosego zdawała się być dobrą wskazówką. Obserwując go przez chwilę można było dojrzeć poważny, surowy wyraz twarzy. Ta surowość, wcześniej wspomniana przez towarzyszącego Primogen Kainitę, ukazywała jego naturę. Można było czekać na zakończenie dyskusji, ale nic nie wskazywało na to, by jej koniec był bliski. Pozostało wtrącenie się i liczenie na to, że nie zostanie to źle odebrane.

Nie sposób było ocenić, jak potoczy się dalej ta noc w obliczu zaciąganych dalej przysług i wrogów depczących Drakenbergowi po piętach, ograniczających jego pole manewru i zmuszając go do wyjścia z komfortu swojego cienia i dając zaczepić na swoich plecach niewidzialne łańcuchy, za które Kainici mieli pociągnąć w dowolnym, wybranym przez nich momencie. Jeszcze chwilę wcześniej był tylko on kontra dwójka Brujahów i psy Sabbatu. Za sprawą jego decyzji, na jego głowie pojawiło się jeszcze więcej zmartwień. Całe to zamieszanie, jakie wywoływała Starsza Gangreli, powodowało dość nerwową i napiętą atmosferę, a Niklas miał pomóc rozwiązać tajemnicę destrukcji jej wpływowego potomka, robiąc przy tym wszystko, by ewentualna wina za porażkę w tej misji nie była powiązana z jego osobą.
Nadchodzące spotkanie z Toreadorem mogły wywoływać nieprzyjemne emocje, gdyż pozyskane wcześniej informacje sugerowały, iż przyjdzie wampirowi zaciągnąć kolejnej już tej nocy zobowiązanie. Miał to być kolejny hak w jego plecach. No ale, Spokrewnieni z natury nie byli bezinteresowni. Wszystko miało swoją cenę, i to za sprawą tej polityki udawało im się przetrwać setki lat. Każdy wykorzystywał każdego, każdy był coś komuś winny. Długi i zobowiązania były wszakże najcenniejszą walutą pośród społeczności nieumarłych.
Będąc już na miejscu, pod galerią sztuki, Erika wciąż mogła wykazywać niechęć i niezadowolenie. Trzymała się raczej z tyłu, gdyż nie miała ochoty ani nawet cierpliwości, by użerać się z Degeneratem. Zostawiła gadkę swojemu dyplomatycznemu towarzyszowi. Odnajdując Toreadora w głębi galerii, pomiędzy kolumnami i stojącymi pod nimi rzeźbami, nie czekał szczególnie długo, a zamiast tego przerwał rozmowę wampira, który z tego co dało się usłyszeć, ustalał jakieś terminy spotkań. Pierce stał wyprostowany z dumnie uniesioną głową i prawym ramieniem opartym o wciśniętą pod nie ręką. Ustawiony był bokiem do dwójki Kainitów, a gdy Lasombra przemówił, Pierce nie odwrócił głowy, a zamiast tego wymownie uniósł wyprostowany palec prawej dłoni ku górze, dając wyraźny sygnał, żeby goście zaczekali na swoją kolej, kontynuując dialog i przekazując wytyczne na temat dni i godzin jakiś wydarzeń i spotkań przez kolejne parę minut, nim odesłał mężczyznę i odwrócił się w stronę dwójki Spokrewnionych, mierząc oboje surowym wzrokiem od dołu do góry.
Drakenberg... Hmm... Możliwe, że słyszałem już to imię... A może i nie... — Odparł, wzruszając ramionami i wzdychając jakby znużony. Być może faktycznie nie był pewien, a może po prostu próbował przekazać, że Lasombra nie był dla niego nazbyt istotny.
Ciebie z całą pewnością nie znam. — Spojrzał na Erikę podejrzliwie.
Widać pewien szyk i klasę. Nie wyglądasz na Gangrela. — Ocenił kobietę, zamyślony przez moment dotykając palcem swoich ust, zdradzając mimiką twarzy pewną aprobatę dla jej ubioru. Po krótkiej chwili wrócił wzrokiem do swego rozmówcy.
Sprawa zaiste słuszna, przyznaję, to też nie dziwi mnie zaangażowanie w ją samej Primogen, której niewątpliwie zależy na wykryciu sprawcy. Jednak ciekawi mnie co spowodowało zainteresowanie waszej dwójki po tak długim czasie. Wszakże minęło parę dobrych tygodni. — Pociągnął pytającym, niemalże zainteresowanym, wzrokiem po obu wampirach, sprawiając jednak wrażenie, za sprawą swoich grymasów, jakby znał już odpowiedź. Zdradzały to również jego oczy.
No ale, do rzeczy. Chcecie znaleźć Zorę i Bernarda. Hmm? Nie jest to łatwe. Nie było nawet za egzystencji Kuruka. To wyjątkowo nieuchwytni drapieżnicy. O tak. Muszę tutaj rzec, nie chwaląc się oczywiście, że jestem jedną z niewielu osób, a może nawet jedyną, która wie jak ich znaleźć. — Oczywiście, że się chwalił. Można było nawet odnieść wrażenie, że trochę się przy tym napuszył jak dumny paw. Wiedział coś, czego nie wiedzieli inni. Posiadał, prawdopodobnie jako jedyny, coś, czego Drakenberg i Erika potrzebowali.
Rad będę udzielić pomocy w tak słusznej sprawie. — Dodał, pochylając przy tym głowę w geście szacunku. Coś jednak mówiło Niklasowi, że za chwilę usłyszą jakieś "ale", które zmarnuje sporą część ich nocy.
Jednakże... — Oto i ono. Cóż za niespodzianka.
...Mam pewien problem, który muszę najpierw rozwiązać, a wasza dwójka zjawiła się w doskonałym momencie, by mi z tym pomóc. — Sugestywnie spojrzał ostrym wzrokiem, z poważnym wyrazem twarzy, w oczy Drakenberga, dając mu jasny sygnał, że jego pomoc będzie kosztować. Tym razem jednak nie miała to być przysługa, za którą miało przyjść płacić za jakiś bliżej nieokreślony czas. Nie. Tym razem krwiopijca, z którym mieli do czynienia, miał dla wampirów zadanie do wypełnienia już teraz, i wbrew jego uprzejmościom oraz powołaniem się przez jego gości na Primogen klanu Róży, zdawało się, że nie uda się pominąć tej wymiany. Już na pierwszy rzut oka wyglądał na Spokrewnionego, który wiedział czego chce i nie waha się mówić o tym głośno. Z jego spojrzenia biła pewna bezwzględność, niczym góra lodowa wynurzając się z wód elegancji i uprzejmości.
W ciągu kilku chwil, od przybycia do galerii, Pierce pokazał, w nieco subtelny sposób, że to on ma tam kontrolę i on dyktuje warunki. Może i w jego żyłach płynęła krew Toreador i parał się sztuką, do której niewątpliwie miał ogromne zamiłowanie, ale swą postawą przypominał raczej jednego z Arystokratów. Była to interesująca, o ile nie niebezpieczna, mieszanka. Drakenberg, wbrew temu, co wcześniej zakładał, stanął w sytuacji gdzie musiał rozważyć zmianę swojej strategii.

Lasombra był dumny i pamiętliwy. Mimo iż miał dość na głowie, nie miał zamiaru zapomnieć tego, jak został potraktowany. Wiedział, że kiedy już upora się z tymi, którzy grożą mu najbardziej, będzie mógł odpłacić pięknym za nadobne tym, którzy nie traktowali go z należytym mu szacunkiem. Pierce właśnie znalazł się na jego czarnej liście. Co prawda w tej chwili to on miał kontrolę, ale było przecież jak wiadomo, podłoże stale przesuwało się pod nogami Spokrewnionych. Wszystko nieustannie się zmieniało, przynajmniej dla tych poniżej pułapu Starszych, których pozycja była znacznie pewniejsza niż pozycja Ancillae czy Neonatów.
W odpowiedzi na ciekawość Toreadora, Niklas obił piłeczkę. Nie miał czym się pochwalić, jednak miał też nadzieję, bądź spekulował, że noszący się niczym arystokrata Degenerat był w podobnej pozycji.
Och, panie Drakenberg. Schlebia mi pańskie zainteresowanie. — Odpowiedział z pewną ledwo dostrzegalną nutą nieco sarkastycznego tonu, kładąc dłoń na swej piersi.
Nie przeczę, iż miałem swój wkład. — Dodał pewnym głosem. To czy mówił prawdę, czy nie, nie było możliwe do zweryfikowania. Niezależnie od tego, jaka była prawda, zdołał przynajmniej przedstawić się w nieco lepszym świetle niż niecierpliwy Lasombra, który nie miał czasu ani chęci bawić się w gierki Pierce'a.
Gdy padło pytanie na temat dwójki Gangreli i kontaktu z nimi, Mathias znów spojrzał z pewną oznaką znużenia, pewnego zawodu, a może nawet i lekkiej irytacji. Ciężko westchnął, spoglądając po obu wampirach, nim ponownie otworzył usta.
Przychodzicie po wskazówki, nie wiedząc nawet do końca kim są Spokrewnieni, których szukacie. Nie jest to szczególnie rozważne podejście. — Chłodna ocena sytuacji ze strony Pierce'a mogła dać do myślenia. Rzeczywiście, Niklas i Erika nie dociekali wcześniej, w rozmowie z przybłędą, na temat tej dwójki Gangreli. Gdyby to zrobili, zapewne dowiedzieliby się o nich nieco więcej, i mieli nieco większe zrozumienie tego, z kim będą mieli do czynienia.
Zora i Bernard znają dzikie tereny Chicago lepiej niż ktokolwiek. Można ich znaleźć tylko jeśli na to pozwolą. Jeśli się wie gdzie i czego szukać. A jeśli zaś chodzi o mnie... — Zrobił krótką pauzę, znów unosząc z dumą głowę.
...Cóż, można łatwo nawiązać wiele znajomości, a czasami nawet przyjaźni, kiedy jest się aktywnym towarzysko. — Krótko wyjaśnił, zostawiając pewne pole do rozmyślań. Nasuwało się pytanie, czy komentował on pod adresem Drakenberga i jego wyłączenia z życia społecznego? Czy też było to po prostu ogólne nawiązanie do zrozumiałych zależności?
W końcu przyszedł czas, by przejść do sedna, czyli ceny pomocy Toreadora. Chociaż raz tej nocy Kainici nie musieli błądzić po omacku i zastanawiać się kiedy oraz w jaki sposób przyjdzie im się zrewanżować. Pierce wykonał gest głową, zapraszający gości, by podążyli za nim. Zatrzymali się pod płaskorzeźbią na ścianie, przedstawiającą oblężenie dobrze ufortyfikowanego zamku. Na plakietce widniał napis "Oblężenie Osaki, rok 1615". Mathias złączył dłonie za plecami, patrząc na rzeźbę.
Znacie historię tego zamku? Pewnie nie. To historia Japonii. Zamek Osaka był nie do zdobycia, a oblężenie trwało wiele miesięcy. Pewnie trwało by jeszcze bardzo długo, gdyby nie jedno zdarzenie, które zaważyło o porażce. Widzicie, ktoś ze służby wzniecił ogień wewnątrz samego zamku, a ten bardzo szybko się rozprzestrzenił. Jak się pewnie domyślacie, skutkowało to zdobyciem twierdzy. — Opowiedział krótko, nie odrywając wzroku od obiektu. Dopiero po chwili znów odwrócił się do Spokrewnionych.
Podobnie zostałem zdradzony i ja. Ktoś podłożył ogień w mojej twierdzy, próbując osłabić moją defensywę. Na jego nieszczęście, nie docenił mnie. Co więcej, doskonale wiem kim on jest, mimo jego starań, by zatrzeć za sobą ślady. — Mimo spokoju, jakim się charakteryzował, jego oczy zdradzały gniew. Sprawa była poważna, przynajmniej dla niego.
Członek mojego klanu, któremu ufałem, okradł mnie. Zabrał coś... kogoś... bliskiego memu sercu. — Toreador zacisnął zęby, starając się opanować emocje, które wypływały jakby pod wpływem otwarcia świeżej rany.
Muszę ją odzyskać, a ten... osobnik... musi dostać nauczkę. — Mówił w taki sposób, jakby była to niemalże kwestia życia i śmierci, a przynajmniej kwestia honoru. Krótka przerwa w środku zdania sygnalizowała, jakoby Pierce miał na myśli pewne nieprzyjemne epitety, na określenie wspomnianego zdrajcy, od których użycia się jednak powstrzymał. Bardzo szybko odzyskał pełne opanowanie, a ogień w jego oczach zniknął, zostawiając tylko ostry chłód.
To moja cena. Zajmiecie się tym, a powiem wam jak znaleźć Zorę i Bernarda. — Spojrzał po swych gościach, czekając na odpowiedź. Nie zdradził jeszcze wszystkich detali, nie mając pewności, czy Drakenberg w ogóle przystanie na te warunki. Mathias nie był głupi i raczej widział, że nie ma do czynienia z wampirem, który ma w naturze robienie za chłopca na posyłki.

Nie trudno było odczuć podnoszące się ciśnienie, gdy słuchało się słów narcystycznego Degenerata, który równie dobrze mógł być zwykłym pozerem i nikłych, o ile w ogóle istniejących, dokonaniach i wkładzie w sprawy Spokrewnionych. Oczywiście, nie można było jednak tracić głowy i poddać się emocjom, które mogły powodować chęć sprowadzenia Mathiasa do parteru, gdyż oznaczałoby to utratę jedynej znanej drogi do celu. Niestety, mimo irytacji, stopniowej utraty cierpliwości i rosnącego gniewu, Niklas nie mógł pozwolić sobie na to, by unosić się dumą i arogancją, nie tutaj, nie teraz. Zarówno on jak i Erika musieli z pokorą znosić jego gadaninę i ten cholerny monolog, gdyż droga do poszukiwanych Gangreli prowadziła przez niego i nie było innych widocznych alternatyw. Lasombra słusznie utrzymywał więc swe fantazje na wodzy i nie pozwolił, by zagroziły one przebiegowi śledztwa.
Drakenberg nie przerywał, gdy gospodarz galerii prowadził swój monolog. Chyba lubił brzmienie swojego głosu i lubił mieć kontrolę, być może dlatego, że w rzeczywistości nie miał żadnej. Gdyby miał znaczący status i wpływy, z pewnością byłoby o nim głośno słychać. Z drugiej jednak strony, Niklas nie prowadził aktywnego życia towarzyskiego, więc równie dobrze to mogło być powodem, dla którego jego imię było mu obce. Tak czy inaczej, goście Toreadora nie mieli zamiaru pozbawiać go tej iluzji kontroli, ani pozbawiać go autorytetu. Mógł sobie pofolgować w tym konkretnym, krótkim momencie, wewnątrz tej nic nie znaczącej, pustej z resztą, galerii sztuki.
Spoglądając w trakcie tego przemówienia na Erikę, Drakenberg mógł dojrzeć jak z ledwością utrzymuje nad sobą panowanie. Jej irytacja w istocie zdawała się sięgać zenitu. Zamiast przejść szybko do rzeczy, Pierce pieprzył bez sensu na temat, który nie wnosił absolutnie nic do sprawy. Kto wie, czy nie marzyło jej się, by urwać facetowi łeb i zrobić z niego kolejny element tejże wystawy. Wiedziała jednak, podobnie jak jej pomocnik, że musi znieść to traktowanie oraz postawę i niezamykającą się jadaczkę Degenerata. Gdyby nie waga tej sprawy, niewątpliwie dosadnie powiedziała by mu co myśli o nim i jego domniemanych dokonaniach. Tymczasem jednak starała się zachować względny spokój, choć było po niej widać, jak bardzo miała dość tego osobnika i tego miejsca, i z jaką trudnością powstrzymuje się przed rzuceniem w stronę aroganckiego gospodarza wielu niepochlebnych i niecenzuralnych komentarzy.
Otaczające wampira rzeźby niewiele mu mówiły. Najbliżej znajdowały się te, przedstawiające Japońskich samurajów, tematycznie pasując do płaskorzeźby, która znajdowała się przed trójką nieumarłych. Nieco dalej można było dojrzeć już rzeźby Europejskich rycerzy z podobnego okresu, a także płaskorzeźbę przedstawiającą bitwę z udziałem tychże żołnierzy. Niestety, wiedza Niklasa, lub raczej jej brak nie pozwoliła zidentyfikować umiejscowienia na płaszczyźnie historycznej, ani określić artystycznej wartości żadnej z tych rzeźb. Nie przypominały w żaden sposób obrazów, jakie widniały na jego ścianach. Co prawda rycerskie zbroje Europejskie były czymś, do czego mógł odnieść się właściwie każdy, nawet najmniej obeznany z historią i sztuką, ale nie na poziomie, jaki był wymagany, by zainteresować Toreadora, będącego nie tylko kuratorem sztuki, ale i osobą mogącą się pochwalić znajomością historii.
Dało się zauważyć, że mimo iż Pierce nie miał problemu z utrzymaniem kontaktu wzrokowego ze śmiertelnikiem, który wcześniej mu towarzyszył, nie był w stanie zrobić tego samego ze swoimi obecnymi gośćmi. W rzeczy samej, zetknięcia spojrzeń jego i Eriki oraz Niklasa były bardzo krótkie, przelotne. Mimo aury autorytetu, jaką roztaczał, mimo siły jego surowego charakteru, zdawał się chyba odczuwać pewien dyskomfort, gdy przychodziło do kontaktu wzrokowego z tą dwójką Kainitów. Było to co najmniej intrygujące, a z pewnością i łechtające ego Odszczepieńca.
Mathias kiwnął głową zadowolony w reakcji na potwierdzone słownie zawarcie współpracy, która miała być owocna dla obu stron, będąc gotowym, by zdradzić dwójce nieumarłych szczegóły zlecenia.
Spokrewniony, który jest waszym celem, zwie się Julius Emanuel Loretta. Ten dwulicowy... krętacz... — Ponownie zrobił pauzę, powstrzymując się przed wyrzuceniem ze swych ust bardziej wulgarnych obelg opisujących jego rywala, utrzymując nadal stoicki spokój i godność mimo targających nim emocji.
...Porwał moją drogą Celię. Celia Clément to cudowna, młoda artystka; malarka i rzeźbiarka. Julius przetrzymuje ją teraz w swej zakichanej willi. Dobrze wiedział jak bliska i ważna jest ona dla mnie ona oraz jej twórczość. Ta młoda, wschodząca gwiazda ma potencjał, by zdobyć serca ludzi w całym stanie. Nie, nie tylko stanie. Ona może sięgnąć znacznie dalej. Ten zazdrosny sous-merde wykorzystał moje zaufanie i moją nieuwagę, by ją zabrać i wykorzystać. Musi za to zapłacić. — Opowiadał z ogromną powagą i płomieniem w oczach. W jego słowach czuć było intensywne emocje. Ta kobieta naprawdę była dla niego nadzwyczaj wartościowa i czuł się wyraźnie dotknięty tą zdradą. Gdzieś w tej przemowie wślizgnęło się coś, co brzmiało na język Francuski. Niewykluczone, iż była to jakaś obelga, choć bez znajomości języka nie sposób było mieć pewności.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że wszystko co ma, zawdzięcza mnie. MNIE! To ja wyciągnąłem go z rynsztoka i wprowadziłem w świat Chicagowskiej kultury. Powinien całować mnie po stopach za wszystko, co dla niego zrobiłem. Beze mnie byłby nikim. Niewdzięczny, pozbawiony honoru sans-couilles. Jeśli myślał, że pozwolę mu na to, by kontynuował budowę swej reputacji wykorzystując moją Celię, to się mocno przeliczy. — Słowa Mathiasa sugerowały, że był on dla Juliusa kimś w rodzaju mentora, a może nawet sponsora, a sam Julius był jedynie pozerem, który miał zaistnieć wyłącznie za sprawą swego nauczyciela. Niuanse polityki Toreadorów były co prawda obce Niklasowi i Erice, ale mogli łatwo zrozumieć tę zdradę i emocje jakie powodowała.
Znajdziecie Celię i przyprowadzicie ją z powrotem do mnie. Ale to nie wszystko. Julius zapłaci za to co zrobił. Demaskując go i pokazując czym jest naprawdę, pozbawię go tego, na czym mu najbardziej zależy. Jego reputacji. Głupiec będzie żałował swojej decyzji. Zamiast pławić się w świetle reflektorów, wróci na ulicę, skąd przybył. — Czuć było gniew Pierce'a, który planował bezwzględnie rozprawić się ze swoim dawnym pupilem. Reputacja była dla Spokrewnionego wszystkim. Najcenniejszą walutą i kartą przetargową. Nie było ważne, czy był z klanu Toreador, czy jakiegokolwiek innego. Zniszczona reputacja oznaczała koniec wampira w kręgach lokalnych Kainitów, a zależnie od wpływów tych, którym zaszedł za skórę, mógł znaleźć się w znacznie gorszej pozycji i być zmuszonym omijać nawet większy obszar, niż tylko jedno miasto.
Julius trzyma w swojej posiadłości kolekcję tomów, a właściwie kilka kopii tego samego tomu, jedynych jakie istnieją. Cała tożsamość Juliusa, całe jego jestestwo opiera się na historii bohatera tejże opowieści. Wszystkie historie i plotki, jakie opowiadał na swój temat na salonach, wszystkie osiągnięcia, jakimi się chwalił, wszystkie jego wzloty i upadki, wszystko pochodzi z tego właśnie tomu. Nie potrzebuję wszystkich kopii, tylko jednej. To książka w błękitnej oprawie o tytule "L'aventure de Jules". Wszystkie kopie tej opowieści będą dobrze ukryte. Zapewne w jednym miejscu. Sugerowałbym sprawdzenie miejsc, które mogą zdawać się istotne dla Juliusa. Mimo jego pochodzenia, ma dość duże ego, co będzie dla niego zgubne. — O ukrytym tomie i jego związku z przeszłością Juliusa Toreador opowiadał tak, jakby sam pomógł swemu pupilowi zbudować jego tożsamość i renomę. Prawdopodobnie tak właśnie było i był najpewniej jedynym, który znał prawdziwą tożsamość tego Spokrewnionego. W odwecie miał zamiar wywlec jego sekret na światło dzienne i zniszczyć jego reputację, która zbudowana była na kłamstwie.
Mój człowiek... — Wykonał gest głową w stronę znajdującego się przy schodach śmiertelnika, którego Spokrewnieni widzieli już wcześniej, gdy przybyli na miejsce.
...Poda wam dokładny adres willi Juliusa. Nie obchodzi mnie, w jaki sposób to rozegracie, czy po cichu, czy siłowo. Jedyne czego chcę uniknąć, to jego destrukcji. To jego reputację chcę zniszczyć, nie jego samego. Ostateczna śmierć byłaby dla niego zbyt łaskawa. Najważniejsze jest to, by Celia wróciła do mnie cała i zdrowa, i macie dostarczyć mi razem z nią tę książkę. Jakieś pytania? — Ton głosu Degenerata sugerował trochę, jakoby skłaniał się nawet ku użyciu siły wobec jego wychowanka. Nawet jeśli było to tylko mylne wrażenie, to nie zdawało mu się robić to różnicy w żadną stronę. Spoglądał teraz surowym wzrokiem to na Erikę, to na Niklasa, czekając na możliwe pytania, lub deklarację zrozumienia i gotowości do wykonania zadania.