Brujah kręcący się po Seattle od ponad dziesięciu lat. Milczący, pochmurny i skupiony na walce z Sabbatem pod dowództwem swojego sire - Murdocka. Trzymający się w cieniu jeśli mowa o przyjęciach i salonach - nie żeby knuł po kątach, co raczej nie potrafił się odnaleźć w tej wewnętrznej maskaradzie, uśmieszkach i wbijaniem sobie noży w plecy. A może po prostu udaje, szukając sposobności do wybicia się w wieży? Został wierny Camarilli nawet wtedy, gdy jego stwórca i primogen klanu w jednym opuścił jej szeregi. Fanatyk w walce z Sabbatem, gotów połączyć siły z każdym - cienkuszem, pariasem czy tremer. Milczący i poważny, starający się trzymać każdego na dystans. Jednocześnie, zwłaszcza w ostatnim czasie - coraz bardziej świadomy, że takie zachowanie może doprowadzić do jego zguby. Przy bliższym poznaniu okazuje się być zdecydowanie bardziej ludzki...

Stosunkowo nowy nabytek klanu Nosferatu służył swego czasu jako łącznik i kurier pomiędzy swoim klanem a resztą Spokrewnionych w mieście. Mało kto zwraca uwagę na bezdomnych, co on bardzo chętnie wykorzystuje do swojej pracy jako wampir-informator. Zniszczenia w zawalonych tunelach uniknął tylko dlatego, że nie było go wtedy nawet w mieście. Kiedy wrócił, zastał klan w rozsypce, o ile nie w zupełności unicestwiony, co zmusiło go do powrotu na "dzikie" ulice Seattle i ponowne działanie na własną rękę. Jest bardzo chętny do wymierzenia sprawiedliwości osobom odpowiedzialnym za wymiecenie Nosferatu z podziemi, lecz sam nie ma specjalnie środków ani szans na faktyczne pomszczenie swojej wampirzej "rodziny". Robi więc, co może, by zebrać dostatecznie dużo informacji na temat ocalałych, by pomóc klanowi podnieść się z kolan.

Ambrelash została sprowadzona na dwór w drugiej połowie dwutysięcznego roku. Bardzo szybko stało się jasne, że jej stwórca – Amadeus – nigdy nie planował zrobić z niej pełnoprawnego potomka, a jedynie maskotkę, którą mógłby pochwalić się na salonach. W tej roli rzeczywiście sprawdziła się całkiem nieźle, gdyż już po kilku miesiącach praktycznie każdy, kto nie śpi pod kamieniem przynajmniej raz widział jej buźkę i kojarzył nazwisko. Z natury jest bardzo przyjazna i zwyczajnie ciężko jej nie lubić. Pociesznie wygląda, jak zaczyna ekspresyjnie machać dłońmi i z ekscytacją podnosić głos, gdy tylko o czymś opowiada. Z drugiej strony ciężko brać ją na poważnie jako spokrewnioną. Przez ostatnie cztery lata była jak rzep na ogonie Delano, nie okazując nawet grama własnej inicjatywy czy chęci zaangażowania się w jakikolwiek własny projekt. Wręcz ślina sama na język przynosi, że dobrze jej pod butem. Tym bardziej przykro się na nią patrzy mając świadomość, że kilka dni temu jej stwórca niespodziewanie zmarł.

Obecna na dworze Seattle od zimy 1999 roku, gdzie przeniosła się z Chicago z polecenia jej sire, Iseult Fafard, która jest tamtejszym prężnie działającym primogenem Toreador. Michelle rzuca się od razu w oczy ze względu na swój wygląd, jest bowiem albinosem, w dodatku niezwykłej wręcz urody. W dodatku jest też tym rodzajem Toreadora, który faktycznie posiada uzdolnienie artystyczne – w jej przypadku jest to gra na skrzypcach, do której niewątpliwie ma talent, chociaż sama jest niezwykle skromna jeśli chodzi o swoje umiejętności. Generalnie jest to osóbka która swoim usposobieniem i wyglądem przypomina domowego królika – przyjazna i serdeczna, ale jednocześnie cicha, nieśmiała i ostrożna, z dużą ilością pokory w sobie. Łatwo zresztą zauważyć kiedy czuje się komfortowo, gdyż dość szybko zdradzają ją różne odruchy takie jak skubanie palców, drapanie dłoni, czy przykurczona postawa. Zawsze jednak gdy przebywa w Elizjum, jeśli tylko ktoś ma na to ochotę i sama nie ma nic pilnego do zrobienia, chętnie wysłucha i zrobi co w jej mocy by w jakiś sposób wesprzeć osobę przed nią, w czym pomaga jej kojąca aura niewinności, ciepła… i tego czegoś jeszcze co trudno uchwycić słowem, przez co sprawia wrażenie osoby godnej zaufania. Raczej nie angażuje się w politykę i nie przejawia innych talentów poza muzyką i byciem dobrym słuchaczem.

Nowy Toreador w Seattle, uważany za nic nie znaczącego słabeusza. Ten kto doszuka się o nim informacji, dowie się że jest pisarzem. Do tej pory stał na uboczu, i co dziwne nawet nie w zamiarze spiskowania, lecz kwestii załatwiania rzeczy natury ludzkiej. Nie śpieszno mu nigdy było do byciu na świeczniku w Camarilli, ponieważ uwaga spokrewnionych najczęściej zwiastuje kłopoty. Co można o nim powiedzieć, to na pewno to, że jest on spokojnym wampirem, bardzo często pogodny i skorym do rozmów. Jego znakiem rozpoznawczym są te czarne okrągłe okulary z którymi się nie rozstaje. Nikt właściwie nie wie czemu je nosi, być może z przyzwyczajenia. Jeśli chodzi o jego wygląd to nie wyróżnia się za specjalnie z tłumu ludzi (wyjątkiem są specyficzne okulary), to o czym można napomknąć to zadbane brązowe włosy, szaro-zielone oczy, okrągłe rysy twarzy i lekka nadwaga. A więc Tony Morgan prezentuje się jako młody spokrewniony mocno powiązany ze światem śmiertelników, pisarz o wielkiej wyobraźni, godny rozmówca i artystyczna dusza. Kto wie co przyniosą mu przyszłe noce w Seattle.

Blada Madonna z domu Giovannich to nikt inny jak matrona nielegalnego interesu i handlu w samym Seattle. To również twarz i głowa panującego rodu Rossellinich - ich Dom pojawił się na terenach Wietrznego Miasta kilka miesięcy temu, skrupulatnie przejmując mafijne interesy i biznesy pod swoim własnym protektoratem. Różne chodzą pogłoski i legendy o tym czym zajmują się Nekromanci - od przemytu i dilerkę zaczynając po handel ludźmi i prostytucje kończąc. Zła sława i nieludzkie działania "Rodziny" obiegają Seattle wzdłuż i wszerz dotykając zarówno aspekty życia śmiertelników jak i bardziej uczłowieczonych Spokrewnionych. Zdaje się, że każda z dziedzin półświatka tego miasta przechodzi przez ręce Rossellinich, a osobą, która stanowi ster całego przedsięwzięcia to właśnie sama Florentina. Pod postacią dotkniętej siłą wieku staruszki, pozyskuje kolejne wpływy i tereny na ziemiach Seattle - co pozostawia na ustach wielu Kainitów jedno konkretne pytanie; "Co takiego "Rodzina" zaoferowała Księżnej Doe, że tez ta akceptuje ich działania na tak dużą skale?"

Właściwie nikt zbyt wiele o Serket nie wie. Wiadomo, że przybyła do Seattle miesiąc temu, jeżeli ktoś zadał sobie trud sprawdzenia, to okaże się, że przybyła z Miami, choć ciężko już wyśledzić co tam dokładnie robiła, i najwyraźniej ma zamiar tutaj zostać. Jej egzotyczne rysy twarzy zdradzają arabskie korzenie. Ktokolwiek wejdzie z nią w interakcje po raz pierwszy zostanie obdarowany uśmiechem i kwiecistą mowa, oraz barwnymi porównaniami, czy odrobinę przesadzonymi gestami charakterystycznymi dla arabskiej czy hinduskiej kultury. Przy odrobinę bliższym poznaniu na pierwszy plan wysuwa się jej ironiczne poczucie humoru oraz fakt, że flirt i to taki mniej subtelny, nie jest jej obcy. Zdaje się być całkiem na bieżąco z najnowszymi wydarzeniami w Seattle. Zawsze skłonna do pomocy innym Spokrewnionym niezależnie czy sprawa dotyczy przyziemnych spraw, czy też bardziej wysublimowanych działań, możesz na nią liczyć. Uwierzysz czy nie dasz się zwieść?

Z dwójki Richmondów to Harry jest tym bardziej opanowanym i towarzyskim Spokrewnionym, kontrolującym sytuację z trzeźwym umysłem. Do czasu ataku na Midnight Fix raczej unikał konfliktów, ale gdy stracił wszystko nad czym pracował z bratem, ktoś musiał za to zapłacić. To sprawiło, że włączył się wraz z Frankiem do walki z Sabbatem, co z resztą spotkało się z aprobatą Mary Jane, z może nawet i było to jej pomysłem. Mimo pierwotnego sprzeciwu, poszedł za namową Franka, dołączając we dwójkę do grupy uderzeniowej Szeryfa jako jego Ogary. Dynamika tego zespołu pozostaje bez zmian, Harry jest mózgiem a Frank mięśniami.

Wybuchowy, niecierpliwy, wulkan energii. To właśnie Frank. Często najpierw działa, potem myśli, tak więc zbawienna jest obecność Harry'ego, który temperuje swojego porywistego brata. Ta gorąca krew buzuje obecnie w konflikcie przeciwko Sabbatowi. Odkąd Midnight Fix zostało zniszczone, Frank zacięcie walczy z wrogą Sektą, która doprowadziła do straty całego dobytku Richmondów. Przekonał również brata, by dołączyć jako Ogary do siły uderzeniowej Szeryfa. Bracia sprawdzają się tam jako trzon sił ofensywnych Camarilli, snując w międzyczasie plany odbudowy swojego klubu.

Po prostu wyluzowany Anarch. Stoi za ladą w pubie The Angry Beaver, spędzając czas w otoczeniu swoich, zarówno śmiertelnych jak i nieumarłych, mając stale rękę na pulsie. Z tą różnicą, że teraz to ona ustala reguły i ona świeci przykładem dla pozostałych, co było dawniej rolą Alexandra Thorburna. Wciąż słodka i niepozorna, oczywiście, ale już częściej pokazuje pazur, ustawiając do pionu wszystkich dookoła, gdy jest to konieczne. Unicestwienie lidera Anarchów sprawiło, że straciła zainteresowanie trzymania się z Camarillą za rączkę, nawet z Jane Doe za sterami tego tonącego statku. Nie miała zamiaru poświęcać swoich przyjaciół dla cudzej wojny, bo to z Camarillą wojował Sabbat, nie z Anarchami. Jak dla niej to mogli się nawzajem wytłuc i tyle.

Mało przyjemny, zdystansowany osobnik, któremu narzucono rolę Primogena w roku 1999. Nie chciał jej. Nie był zainteresowany lokalną polityką Spokrewnionych, ani siedzeniem w kółeczku przy stole, gdzie dynamika władzy stale się zmieniała. Zgodził się jednak za namową swoich sprzymierzeńców, próbując ogarnąć cały ten burdel. Przez kolejne lata, gdy wszystko szlag trafił i Sabbat zaczął zajmować miasto, walczył zaciekle u boku Anarchów, znosząc odniesione straty. Jednak każdy ma swoje limity. Jego limit znajdował się tam, gdzie skończyła się egzystencja Alexandra Thorburna. Traktował go niemalże jak brata, i gdy ten został unicestwiony, a Anarchowie zerwali sojusz, Murdock poszedł razem z nimi. Prawda była taka, że już od dawna miał z nimi więcej wspólnego niż z Camarillą.

Agresywny, wulgarny i bezkompromisowy Greaser. Mówi to, co myśli, szczery do bólu “mistrz ciętej riposty”, który potrafi też przyłożyć jeśli zajdzie taka potrzeba. Ike jest jednym z powszechnie znanych Brujah w mieście, który mimo młodego wieku zdołał zdobyć przychylność rządzących, i w efekcie poszczycić się może obecnie swoim statusem Harpii. Oprócz tego, Jeśli wierzyć temu co się mówi, nikt nie zna miasta lepiej niż właśnie ten młody, wulgarny Krzykacz. Parę tygodni temu zapadł się pod ziemię i nikt nie ma pojęcia co się z nim stało.

Nadzwyczaj charyzmatyczny Primogen klanu Gangrel, który stosunkowo niedawno, bo kilka lat temu, z pomocą Jane Doe, wyniósł na wyżyny swój klan, w dużej mierze zastępując klan Brujah jako fizyczne ramię Camarilli w Seattle. Jest to osobnik, którego respektują wszyscy, nawet ci, którzy mogą za nim nie szczególnie przepadać, aczkolwiek można odnieść wrażenie, że takich osób nie ma zbyt wiele. W ostatnich latach stał się jednym z głównych celów ataków wrogiej Sekty, najpewniej z racji jego pozycji w hierarchii, jednak zdaje się dobrze sobie radzić, przynajmniej na razie, i aktywnie wspiera Szeryfa oraz jego Ogary.

Szeryf John Parker, postrach awanturników i wszelkiej hołoty naruszającej Tradycje Spokrewnionych. Swoje stanowisko piastuje od ponad dekady, wcześniej służąc jako ramię Anthony'ego Wadswortha, teraz stojąc u boku Jane Doe. Wszyscy w mieście wiedzą, że to właśnie on, własnoręcznie położył kres szaleństwu Wadswortha, uśmiercając jego oraz Hammonda dla dobra ogółu, celem chronienia Tradycji, a w szczególności Tradycji Maskarady. Od momentu rozpoczęcia się nieustających do dziś ataków na Księcia, nie opuszcza jej na krok i stale chroni ją przed napastnikami, których liczba i zapał szokują. Nie zaniedbał przy tym obowiązków Szeryfa, cały czas kierując swoich Ogarów tam, gdzie są potrzebni, niezależnie o to, czy chodzi o potencjalne naruszenie Tradycji, czy odpieranie ataków Sabbatu.

Trudno o spotkanie tej młodej wampirzycy. Vivian przebywa daleko od schronień innych wampirów i wszelkich gromad Spokrewnionych. Mówi się, że trzyma się ze śmiertelnikami, ludźmi ulicy. Mimo to Szeryf Parker może na nią liczyć jako członka jego grupy uderzeniowej. Vivian to twarda dziewucha, która może nie grzeszy zdolnościami socjalnymi, ale za to potrafi przypieprzyć jak mało kto, o czym przekonał się niejeden wampir Sabbatu. Niestety, konflikt ten widocznie odcisnął na niej swoje piętno. Widziała w ciągu ostatnich paru lat więcej nieludzkiego syfu, niż niektórzy Spokrewnieni przez kilka stuleci, przez co łatwo jest wyprowadzić ją z równowagi. Lepiej zważać przy niej na słowa jeśli nie chce się mieć wydrapanych oczu.

Znają ją wszyscy, czy tego chcą, czy nie. Książę miasta Seattle, szanowana acz przez stopniowo malejącą liczbę Kainitów w mieście, i nie tylko z powodu destrukcji niektórych z nich. Wcześniej, przez ponad dekadę piastowała stanowisko primogena Malkavian, zjednując sobie przez ten czas całą obecną radę primogenu, a od roku 1998 zasiada na książęcym tronie Szmaragdowego Miasta naprawiając szkody wyrządzone przez jej poprzednika. Przed Tygodniem Koszmarów była to spokojna i opanowana, ale jednocześnie stanowcza kobieta, która zjednała sobie całą ówczesną radę Primogenu. Obecnie jej stan mentalny można momentami poddawać wątpliwości, gdy wypowiada się publicznie, co nie zdarza się zbyt często. Jane Doe jest obecnie stale ścigana przez wampiry Sabbatu i nie tylko, przez co musi być w nieustannym ruchu, ciągle zmieniając kryjówki. Cały czas towarzyszy jej Szeryf Parker, chroniąc ją przed licznymi napastnikami. Chodzą pogłoski, że Jane Doe może mieć nawet kilkaset lat. Jeśli to prawda i Książę rzeczywiście jest aż tak stara, to wyjaśniałoby to liczebność jej wrogów, a także ich ogromne zainteresowanie.

Szalona, niezwykle towarzyska dziewczyna, której wszędzie jest pełno. Sierrę często można zobaczyć w Elizjum, na różnych imprezach i uroczystościach. Cechujący ją charakterystyczny uśmiech zaczął pojawiać się na jej twarzy rzadziej odkąd miały miejsce ostatnie znaki Gehenny na niebie i ziemi. Obecnie bywają momenty, kiedy można odnieść wrażenie, jakby była zupełnie inną osobą. Nie zmieniło to jednak jej postawy względem swoich obowiązków i stale aktywnie wspiera Szeryfa w roli Ogara obok kilku innych Spokrewnionych, odpierając niekończące się natarcia Sabbatu. Chodzą plotki, że proponowano jej funkcję Primogena, ale odrzuciła tę propozycję.

Dziwak? Zdecydowanie, ale całkiem sympatyczny, tak przynajmniej uważali niektórzy z tych, którzy go spotkali. Charles Campbell, Seneszal i jednocześnie potomek Księżnej, Jane Doe, to ekscentryczny facet, który potrafił zaskoczyć swoją jasnością umysłu. Rolę Seneszala pełnił od roku 1998, od momentu kiedy Jane Doe przejęła książęcy tron, do 1999, znikając na niedługo przed Tygodniem Koszmarów, zaraz po tym jak zapowiedział wszystkim Spokrewnionym w mieście nadchodzący koniec świata. Nie wiadomo co się z nim stało, ale jasnym było, że jego przepowiednia się spełniła. Być może znalazł bezpieczne miejsce poza miastem i ukrył się, by przeczekać te krwawe noce.

Można żartować z ignorancji tego Primogena Malkavian, który nie był świadom bycia wampirem, mimo przebywania z nimi i piastowania swojej pozycji, otwarcie wypierając ten pomysł i znajdując racjonalne wyjaśnienie swojej 'choroby'. Jednak trudno zaprzeczyć temu co powszechnie było wiadomo, że był to wredny, twardy i niebezpieczny skurwiel, nadzwyczaj skuteczny w swojej roli mimo jego wyśmiewanej "kondycji". Odszedł z ogromnym hukiem, w krwawej batalii, gdzie zanim został unicestwiony zniszczył niemałą liczbę wampirów Sabbatu. Według informacji podawanych przez media, strzelanina w której brał udział była największym takim starciem ostatniej dekady w Seattle.

Ten młody Nosferatu przybył do Seattle nie dalej jak kilka tygodni temu, uciekając z innego, niedużego miasta całkowicie podbitego już przez Sabbat. Widząc jakieś perspektywy i szanse na obronę oraz przetrwanie, postanowił zostać na miejscu, choć bardzo zaniepokojony zniknięciem lokalnych Nosferatu. Począł robić pierwsze kroki w stronę odbudowania sieci SchreckNetu i starając się zbadać co stało się z mieszkańcami kanałów, jednak mając pełną świadomość, że sam sobie z tym nie poradzi. Zadekował się w bezpiecznym miejscu, z dala od oczu śmiertelników, i robi swoje.

Jeden z najstarszych, a może nawet i najstarszy wampir w Seattle. Percival był respektowanym Primogenem Nosferatu, choć nieoficjalnie piastującym to stanowisko, gdyż wycofał się do cienia i obrał neutralną politycznie postawę w momencie, gdy Anthony Wadsworth zaczął wprowadzać chaos i zamęt w mieście. Percival posiadał tak szerokie wpływy i kontrolę, że niektórzy Spokrewnieni nie tylko go szanowali, ale również się go obawiali, choć trudno stwierdzić czy słusznie. Po ataku na kryjówkę Nosferatu i zawaleniu ich tuneli, wszelki kontakt z Percivalem został utracony. Możliwym jest, że razem z pozostałymi Nosferatu, został unicestwiony przez wampiry Sabbatu.

Po zawaleniu się tuneli utracono kontakt ze wszystkimi Nosferatu, w tym z Howardem Phillipsem, Mitsem, Kwiatuszkiem, Randym White oraz wieloma innymi. Podejrzewa się, że wszyscy lokalni Nosferatu zostali zniszczeni przez Sabbat pod przewodnictwem stwórcy Clive'a, Tzimisce unicestwionego przez Ukrytych.

Utalentowana aktorka i właścicielka Moore Theatre, będącego jednocześnie Elizjum, to właśnie Elsie Page, Primogen klanu Toreador. W dawnych latach, była aktywna w polityce Spokrewnionych do czasu, gdy prominentny pisarz Hugh Gardner został uśmiercony przez Anthony'ego Wadswortha. Od tego momentu Elizabeth wraz całym klanem Toreador odwróciła się od polityki i obrała neutralną postawę, skupiając się na sztuce. Wiele zmieniło się, gdy miasto zmieniło się w pole bitwy, a kolejny znany przedstawiciel klanu Róży został unicestwiony. Śmierć Williama Laurenta, powszechnie lubianego Harpii Toreadorów, rozwścieczyła Elizabeth, która przekazała znaczną część swoich środków do walki z Sabbatem. Podczas gdy wewnętrzna polityka wciąż pozostawała poza jej kręgiem zainteresowania, tak dało się teraz zauważyć jej mocne zaangażowanie w konflikcie między Sektami.

Samuel Hook znany jest pośród społeczności wampirów wizytującej w Elizjum - Moore Theatre. Samuel jako Opiekun Elizjum dba tam o porządek i o to, by nieproszeni goście nie mieli wstępu do wampirzej loży. Podobno ten "bramkarz", jak go niektórzy nazywają, nie należy do słabeuszy i potrafi solidnie przyłożyć. Może lepiej zachowywać się tam jak należy i tego nie sprawdzać. Od czasu unicestwienia Williama Laurenta stał się znacznie ostrożniejszy, bardziej surowy, i zdaje się spędzać dużo więcej czasu u boku Elizabeth Page. W ciągu ostatnich paru lat udało mu się przetrwać parę napaści ze strony Sabbatu.

Jeżeli nie wiedziałeś kim był William Laurent to znaczy, że spałeś pod kamieniem. Wszyscy go znali, wszyscy go uwielbiali - no, prawie wszyscy. Ten czuły i delikatny Toreador praktycznie zawsze był w centrum uwagi gdziekolwiek się nie pojawił. To jednak była nie tylko prawdziwa dusza towarzystwa, ale również Harpia. Mimo jego pozycji zdaje się, że nie było łatwym zrobić sobie z niego wroga. Wszyscy - albo prawie wszyscy - go uwielbiali, a i on darzył sympatią napotkanych ludzi, kimkolwiek by nie byli. Został skatowany i wystawiony na promienie słońca przez potwory Sabatu.

W Seattle pojawiłą się niedługo po tym, jak Frank Weaver opuścił miasto w okresie szaleństwa węszącego wszędzie spiski Wadswortha. Trudno powiedzieć czy był to zbieg okoliczności, czy Faustine po prostu wykorzystała okazję jaką była nieobecność przewodniczącego w Seattle Regenta. Tak czy inaczej, założyła tutaj swoją niewielką fundację z garstką studentów, którzy przebyli z nią, zdaje się, długą drogę. W odróżnieniu od Weavera, nie wydaje się być taka wycofana i wyprana z emocji. Powrót Weavera nie zmienił wiele i nie dało się zauważyć żadnej zażartej rywalizacji. Sytuacja w Ballard i oblężenie Fundacji Weavera sprawiły, że Faustine stała się istotnym dla Księcia wsparciem, nieoficjalnie zasiadając w radzie Primogenu, przynamniej do czasu odbicia terenów Ballard i odzyskania kontaktu z Weaverem. Obecnie pracuje nad zbadaniem źródła i skutków toczącej miasto pandemii.

Enigmatyczny, apolityczny Regent. Trudno coś więcej powiedzieć o Franku, bo na dobrą sprawę niewiele więcej o nim wiadomo. Jedynie to, że z rzadka pojawiał się publicznie, by wymienić uściski dłoni z jakąś ważną personą. Poza tym wiadomym jest, że potrafiał spędzać całe tygodnie w murach swojej fundacji nie wyściubiając poza nią nosa. Obecnie nie są znane jego losy, jako iż Fundacja stała się celem oblężenia Sabbatu. Zerwana łączność sprawiła, że nie sposób wiedzieć, czy Weaver wciąż pozostaje bezpieczny wewnątrz murów swojego schronienia.

Wraz z Regentem Weaverem przepadł kontakt ze znaczną liczbą Czarowników z jego Fundacji. Nieznane są losy Magistrów; Leopolda, Franka Russella, Yvonne Strauss oraz Nowicjuszy; Philipa Wagnera, Carvera Iana Lehrera, Aurelii Muray, Maximiliana Azorova, Alexandra Thalberga, Godfreya Black, czy Iriny Woodward.

Klaus Werner to Starszy znany - jak i również szanowany - przede wszystkim, acz nie tylko, w szeregach swojego klanu. Jego podwładni wiedzą, że jest to wybitny polityk, strateg i ekonomista, z którym należy się liczyć. W czasie swoistego rozłamu wewnątrz klanu, Patrycjusze szukający należytego przewodnictwa spoglądali właśnie w jego kierunku. Ostatecznie to on przyjął na swoje barki rolę Primogena klanu, powrotnie wprowadzając klan na drogę stabilności i sukcesu. Przestał być widziany publicznie, gdy w mieście rozpętało się piekło i Sabbat agresywnie zagarnął znaczną część terenów Seattle. Swoje instrukcje przekazuje głównie drogą telefoniczną i elektroniczną, a jedyną osobą, która zdaje się mieć fizyczny dostęp do Primogena Ventrue, pozostaje Aurora Sarrazin.

Pośród Ventrue jest dość powszechną wiedzą, że Aurora, członkini Zarządu, to wpływowa kobieta utrzymująca szerokie wpływy i autorytet w świecie śmiertelników oraz potężną sieć informacyjną, której Danielle Shaw nie jest w stanie dorównać. W jej przypadku absolutnie nie będzie przesadą stwierdzenie, że jeżeli o czymś nie wie, to znaczy, że nie miało to miejsca. Ta Starsza, podobnie jak Klaus Verner, stała się duchem, gdy w Seattle rozpętało się piekło. Pominąwszy sporadyczne zebrania Arystokratów, pozostaje dostępna wyłącznie za pośrednictwem kontaktu telefonicznego i korespondencji elektronicznej. Po utracie łączności z Nosferatu, Sarrazin stała się strategicznie jedną z najważniejszych Spokrewnionych mieście za sprawą sieci kontaktów, jaką posiadała, umożliwiającą jej aktywne śledzenie poczynań nieprzyjaciela.

Przybyła do Seattle w 1990 roku tuż po skończeniu walk Szeryfa i Brujahów z Sabatem próbującym przeszkodzić w otwarciu Downtown Seattle Transit Tunnel. Helena Ainsworth dala się poznać społeczności wampirów jako Spokrewniona zaangażowana głównie w sprawy Camarilli. Apolityczna; rzadko wyraża swoje poglądy i osądy wypowiadając się tylko wówczas gdy jest pewna swojej pozycji i zasadności wyciągniętych wniosków. Wśród Ventrue uchodzi niekiedy za nazbyt opanowaną. Jest założycielką Kancelarii prawniczej Ainsworth i Menadżerką w Talaris Institute. Jej znacząca rola dyplomaty i pośrednika doprowadziła do tymczasowego zawiązania sojuszu z Anarchami, który trwał do czasu unicestwienia ich lidera. Klaus Verner mianował ją Kierownikiem po śmierci dwójki poprzednich.

Piękna i ponętna Danielle Shaw to przedstawicielka klanu Ventrue, która najczęściej wizytuje w Elizjum i uczestniczy w praktycznie każdej uroczystości czy zebraniu Kainitów. Jeśli wierzyć temu co mówią, to ta Harpia ma swoje oczy oraz uszy w każdym zakątku miasta i wie wszystko o wszystkich, co daje jej ogromną przewagę nad lokalnymi Spokrewnionymi. Naturalnie, nie bierze udziału w konflikcie z Sabbatem osobiście, ani nawet nie opuszcza bezpiecznych granic centrum Seattle. Zamiast tego wspiera Camarillę bardziej pośrednimi środkami, zarówno finansowo, jak i poprzez wszelkie podszepty, jakie udaje jej się wychwycić.

W Seattle operuje jeszcze kilkoro wartych wspomnienia Arystokratów, jak chociażby James Marcell Everley, będący reprezentantem Klausa Vernera, Thomas Walker, powiązany z Danielle Shaw wampir kontrolujący co najmniej dwójkę, jak nie więcej, lokalnych gangów, Joshua Hunter, stosunkowo świeży nabytek, który zdążył się pozytywne wykazać od swojego przybycia do miasta, a także Nathan Gray, świetnie prosperujący biznesmen, powoli budujący swoją reputację w mieście, o którego pierwotnym faux pas mało kto już pamięta.

Był to nadzwyczaj charyzmatyczny i niezwykle przyjazny przedstawiciel Arystokratów, który chętnie wspierał młodych, aspirujących Patrycjuszy o widocznym potencjale. To jedyny spośród członków Zarządu, który był otwarty na kontakty i współpracę z członkami innych klanów. Zaginął w tajemniczych okolicznościach i podejrzewa się, że został unicestwiony, najpewniej przez Sabbat wyprowadzający celne ciosy prowadzące do destabilizacji Camarilli, choć istnieje też teoria, że padł ofiarą Travisa Sinclair, odkrytego i straconego niedawno diabolisty.

Bogaty, wpływowy i budzący grozę Ralph Stevenson był jednym z dwóch wampirów toczących walkę o pozycję primogena klanu. Miał za sobą liczną świtę i bardzo wielu lojalnych popleczników i kontakty, jednak było jasnym, że ci którzy za nim podążali, kierowani byli nie tylko respektem do niego, ale również strachem. Ralph otwarcie eksponował swoją pogardę wobec klanu Malkavian. Został unicestwiony przez swojego rywala, Travisa Sinclair.

Travis był charyzmatycznym i jednocześnie twardym wampirem z klanu Ventrue, będącym jednym z dwóch walczących o pozycję primogena klanu. Wspierała go jego świta, poplecznicy, sprzymierzeńcy oraz liczne kontakty. Mimo swojej stosunkowo swobodnej natury, wyróżniającej go pośród pozostałych Arystokratów, zdawał się mieć duże poparcie pośród swoich współklanowiczów. Okazał się być seryjnym diabolistą odpowiedzialnym za destrukcję swojego rywala, Ralpha Stevensona, i możliwie również członka Zarządu, Josepha Gallahada, choć brak definitywnego potwierdzenia tej teorii.

Przez długi czas przebywała w cieniu miasta Seattle, po cichu wspierając Camarillę swoją wiedzą o Sabbacie. Niewielu poza kastą rządzącą w ogóle wiedziało o jej istnieniu przed pojawieniem się ostatnich znaków Gehenny. Dopiero gdy Sabbat zaczął zalewać miasto, Cross bezpośrednio zaangażowała się w konflikt, wychodząc wreszcie z ukrycia. Za sprawą jej zasług udało się powstrzymać wrogą Sektę przed całkowitą dominacją tego rejonu, dzięki czemu została doceniona i znalazła miejsce w radzie Primogenu. Ten precedens nie przeszedł bez echa, jako iż inni Odeszczepieńcy również zaczęli odważniej wspierać Camarillę, uznani oficjalnie jako jej część.

Zawzięty i ambitny osobnik, który nie daje sobą pomiatać i otwarcie sprzeciwia się obowiązującej strukturze Sekty. Od paru lat jest o nim głośno za sprawą aktywnych, żeby nie powiedzieć agresywnych, działań mających na celu poprawienie statusu bezklanowców, choć spekuluje się, że jest to po prostu jego sposób na ugranie przez niego pozycji w radzie Primogenu. Nie jest szczególnie charyzmatyczny, ale mimo to potrafi wpływać na emocje i pobudzać innych do buntu i sprzeciwu wobec fortyfikujących się Starszych. Trudno powiedzieć, czy jest autentyczny i chce rzeczywistych zmian, czy jest po prostu dobrym manipulatorem i próbuje wykorzystać sytuację podobnie jak wielu młodych Spokrewnionych oraz wampirów słabej krwi.