Ciężar na potępionej duszy Spokrewnionej rósł od jakiegoś czasu. Starała się to ignorować, starała się wmawiać sobie, że taka była Boska wola, że to konieczne. Tak naprawdę jednak każda niegodziwość, każdy haniebny, wątpliwy moralnie czyn, godził w nieumarłe serce Chloe, stopniowo rozwijając jej wątpliwości. Po tylu latach nocnej egzystencji, podczas której musiała dopuścić się do wielu naruszeń Boskich przykazań, była bliska osiągnięcia kryzysu wiary. Stała nad przepaścią i potrzebowała kogoś, kto ją stamtąd odciągnie chociaż na kilka kolejnych nocy.
Pośród Kainitów Wietrznego Miasta mówiło się o bardzo religijnym, czarnoskórym księdzu. Adewale Kadewa okazyjnie wizytował w Elizjum, lecz w ciągu ostatnich nocy nie pojawiał się on tam właściwie wcale. Snow poczuła się więc zmotywowana, by go odnaleźć i uzyskać od niego pomoc. Kto lepiej zrozumie co czuje dziewczyna, jak inny Spokrewniony? Kto lepiej jej pomoże, jak wampir w koloratce?
Swoje poszukiwania, Snow skupiła w internecie. Było to najlepsze źródło wiedzy oraz informacji o mieście. Wiedziała kogo szuka, wiedziała z jakimi budynkami ów osobnik miałbyć związany. Przeglądała więc wszelkie strony, dokumentacje oraz listy, które zawierały nazwiska księży, pastorów, czy parafian. Poszukiwania trwały dość długo i nie przynosiły skutków. Pół godziny, godzina, dwie, nadal nic, żadnych poszlak, a możliwości było coraz mniej. Całe szczęście, że Arystokratka posiadała duże pokłady cierpliwości, gdyż w tej sytuacji były one bardzo potrzebne.
Brzęczenie komputera, stukanie w klawiaturę i kliknięcia myszką, pomijając nucenie nieumarłej, były jedynymi dźwiękami, jakie towarzyszyły jej w tym momencie. Ten sposób okazał się być bardziej czasochłonny, niż można się było spodziewać. Może jednak trzeba było spróbować czegoś innego? Ktoś w Elizjum niewątpliwie wie, gdzie szukać Kadewy.
Nadzieje na znalezienie czegoś w sieci powoli zanikały. Wtem, Chloe trafiła na dziwnie znajomą nazwę, “Church of True Path”. Gdzieś już ją słyszała. Czy to mogło być to? Był tylko jeden sposób, by się przekonać. Wystarczyło spisać adres kościoła i udać się na miejsce.

Upływ czasu w tej siedzącej pozycji dało się odczuć. Nie był to jednak czas zmarnowany. Poszukiwania okazały się owocne, choć nie było stuprocentowej pewności, że znaleziony kościół był rzeczywiście tym, w którym miał przebywać nieumarły duchowny. Nie było jednak innego sposobu, by się o tym przekonać, jak udać się na miejsce.
Church of True Path mieścił się na wschodzie Seattle, w mniej zurbanizowanej, zdecydowanie biedniejszej dzielnicy. Brak większego ruchu rzeczywiście pozwolił na sprawniejsze dotarcie na miejsce, nawet mimo kilku czerwonych świateł, które zatrzymały Arystokratkę na drodze do celu.
Już z oddali Chloe mogła dojrzeć czarny, szpiczasty dach świątyni, a nadjeżdżając bliżej, jej oczom ukazały się szare, kamienne ściany budynku. Nie był to pokaźnych rozmiarów kościół, ani szczególnie bogato wyglądający. Ot skromne miejsce modlitw dla lokalnej społeczności.
Wampirzyca dotarła do niedużych rozmiarów wieży z dzwonnicą, która była jednocześnie wejściem do głównej nawy. Drzwi nie były zakluczone, więc dziewczyna mogła bez problemu wejść do środka, podążając po mozaikowej posadzce o czarnym i białym odcieniu w kierunku rzędu ław. Jej kroki odbijały się delikatnym echem do momentu, aż usiadła, spoglądając na skromny, acz zadbany ołtarz i pozłacane organy. Brakło widocznej obecności duchownego w pierwszej chwili, czy też kogokolwiek innego, to też Snow mogła spędzić kilka chwil sam na sam ze Stwórcą oraz popodziwiać wiszący na ścianach obrazy przedstawiające chrystusową mękę oraz sceny ukrzyżowań, czy też wiszące na łańcuchach stare żyrandole.
Dopiero po kilku minutach, gdzieś z zakrystii wyłonił się skromnej postury, czterdziesto-paru letni, białoskóry mężczyzna odziany w czerń, na tle której jaśniała biała koloratka oraz pogodny uśmiech. Widząc gościa, powolnym krokiem podszedł do samotnie siedzącej kobiety, trzymając dłonie złożone na poziomie pasa.
Niech będzie pochwalony. — Cichym, ciepłym głosem powitał nieznajomą.
Chyba nie widziałem cię wcześniej, dziecko. Jestem Ojciec Fransis. Powiedz proszę, jakie troski sprowadzają cię tutaj o tak późnej porze? — Przedstawiwszy się, kładąc otwartą dłoń na piersi, zatroskany mężczyzna próbował poznać powód przybycia Chloe. Niewątpliwie był gotów wspomóc ją dobrym słowem, niezależnie od tego, co ją trapiło.

Kościoły mogły być jedynymi miejscami w całym Wietrznym Mieście, gdzie pozostałości duszy wampirzycy doznawały jakiegoś ukojenia, i gdzie ona sama zaznawała chwili spokoju, czując się bliżej Boga. Możliwe że nie przekreślił jej mimo tego, czym się stała. Gdyby było inaczej, czy mogłaby przebywać w Domu Bożym?
Dziewczyna przedstawiła się i wstała z kolan, zajmując miejsce siedzące i kontynuując dialog z Ojcem Fransisem, z uśmiechem przysłuchującym się słowom wiernej.
Ah, nocny marek. Zgiełk i hałas dnia codziennego całkiem cię omija. Noce potrafią być takie ciche i spokojne, a także piękne, gdy widać rozgwieżdżone niebo. Niektórzy odnajdują w takich nocach komfort znacznie większy, niż w świetle dnia. Ja sam lubię czasami pokrzątać się tu późnymi wieczorami, gdy sala jest pusta, czy wyjść na spacer. Jest to zupełnie inna atmosfera. Choć z drugiej strony, wtedy czegoś braknie. Nie ma tego ciepła, życia, ani też uśmiechu wiernych, którzy przychodzą, by odetchnąć otoczeni Jego opieką i miłością. — Ksiądz potrafił zrozumieć takie lubujące się w nocach sowy. Nie mógł raczej przypuszczać, że miał do czynienia z krwopijcą, który nie mógł już nigdy ujrzeć światła słonecznego. Kontynuował, opowiadając o swoich doświadczeniach i różnicach między tym, co doświadcza po zmroku i za dnia.
Hmm, znasz Ojca Adewale? — Lekkie zaskoczenie malowało się na twarzy Fransisa. Chyba nie spodziewał się wspomnienia o czarnoskórym kapłanie. Było jasnym, że dziewczę nie pojawiło się w tym miejscu przypadkowo.
Obawiam się, że jest chwilowo niedysponowany. Mogę oczywiście przekazać mu wiadomość, jeśli chcesz. — Był śmiertelnikowi znany. To już coś. Co jednak miał na myśli mówiąc, że Adewale jest niedysponowany? Czy coś mu się stało? Czy Fransis mówił prawdę?

Duszpasterz pokiwał głową na słowa wiernej, która wiedziała o czym mówi, egzystując od zmroku do świtu i obserwując życie oraz nieżycie Seattle.
To doprawdy cudowne. Cieplej mi się na sercu robi wiedząc, że są takie dobre domy jak twój, przepełnione nieskończoną miłością do Wszechmogącego i niezbitą wiarą. — Fransis uśmiechnął się szerzej, ukazując radość i wzruszenie, może nawet i dumę.
Nie ma wątpliwości, że skoro masz takie silne przeczucia, to niewątpliwie On cię prowadzi. Ciekaw jestem jedynie gdzie, dziecko drogie, miałaś okazję widzieć Ojca Adewale. Wszakże pierwszy raz wizytujesz w naszej skromnej parafii. — Nie zanegował tego, co prowadziło Spokrewnioną, acz dociekał skąd znała Kadewę. Możliwe że powodowała nim po prostu ciekawość. Nie było powodu, by myśleć inaczej.
Oh, nic poważnego, naprawdę. Nie trudź swojej głowy, Chloe. Ale doceniam troskę, i Ojciec Adewale z pewnością również ją doceni. — Widząc przejęcie dziewczyny, sługa Boży, gestykulując otwartymi dłońmi, zapewnił, jakoby sytuacja nie była krytyczna i nie było powodów do obaw.

Bolesna przeszłość nieumarłej pozostanie wyłącznie w jej pamięci. Było to między nią, a Wszechmogącym. Kapłan nie musiał wiedzieć jakie cierpienie przeżyła dziewczyna. Wyłącznie zmyłoby ono uśmiech z twarzy mężczyzny, a przecież nie to było celem wizyty w tej parafii, nawet jeśli Fansis zdawał się nie współpracować zbytnio.
Snow mówiła dalej, naciskając, by duszpasterz zdradził jej gdzie jest Kadewa i co się z nim stało. W pewnym momencie, cierpliwość Spokrewnionej się skończyła i sięgnęła po ostateczne środki. Zwracając się z prośbą do Ojca Fransisa raz jeszcze, w jej głosie rozebrzmiał rozkaz, którego niewielu śmiertelników było w stanie zignorować. Nie było to instynktowne działanie, a świadomy wybór, by użyć zdolności łamiącej wolną wolę w Domu Bożym, będąc tak blisko Króla Niebios, patrzącego na jej czyny względem duchownego. Dopiero po chwili ją to ukłuło i zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła.
Na drodze do ratowania własnego człowieczeństwa, posunęła się do użycia swojej przeklętej krwi, by zdominować wolę dobrego człowieka, poczciwego kapłana niewielkiej parafii, który przyszedł do Chloe z niczym ponad pragnienie wsparcia jej dobrym słowem. Świadomość tego zdawała się być kolejnym godzącym w sumienie wampirzycy grzechem, który obciążył jej, i tak już targane licznymi niegodziwymi czynami, nieumarłe serce.
Nim Fransis zdążył otworzyć usta i odpowiedzieć na zadane pytanie, gdzieś z cieni na tyłach nawy rozległ się męski, jakby znajomy głos.
Ojcze Fransisie, proszę. — Wyłonił się stamtąd, zapinający ostatni guzik koszuli, czarnoskóry jegomość w koloratce, powolnym, pewnym krokiem podążającym w stronę dwójki.
Nie ma powodu do takiej tajemniczości. Toż to dziecko Boże, pragnące niczego innego jak pokrzepienia duszy. Skoro Nasz Pan skierował ją na ścieżkę prowadzącą do mnie, to kim jesteśmy, by negować Jego wolę. — Czarnoskóry mężczyzna średniego wzrostu o krótkich, ciemnych kręconych włosach, odziany w czarne odzienie, w tym koszulę z krótkim rękawem i ciemne jeansy ze skórzanym pasem zwieńczonym srebrną klamrą, zatrzymał się tuż obok Fransisa, poprawiając swoje okulary, trzymając zawinięty wokół dłoni różaniec. Wyglądał dokładnie tak, jak Chloe go zapamiętała, gdy widziała go jakiś czas temu w Elizjum. Ot, skromny trzydziestoletni duchowny.
Proszę o wybaczenie Ojcu Fransisowi. Dba o tę parafię i również o mnie, najlepiej jak może. Jest bardzo troskliwy i czasami bywa nadopiekuńczy, ale nie uważam tego za wadę. Lepiej jest dbać o ludzi za mocno, aniżeli zbyt mało. A jak wiemy, świat pełen jest ludzi, którym brak w sercu miłości i troski o bliźniego. — Trudno było winić Fransisa za to, że tak mocno bronił Kadewy. Na świecie było wiele niegodziwości, a także wiele zagrożeń, zwłaszcza w takiej dzielnicy jak ta. Nie dało się też zapomnieć o tym, jak niebezpieczne stały się te czasy, nie tylko dla śmiertelników, ale i dla Spokrewnionych. Ostrożność była więc jak najbardziej wskazana.

---

---

Ciężko było odpędzić mroczne myśli, będące skutkiem przytłączającego poczucia winy. Chloe posuwała się coraz dalej, wciąż przesuwając granicę tego, co było złem koniecznym. Przez ostatnie pięć lat zmieniła się mimo, iż starała się egzystować w zgodzie ze swoją wiarą i moralnością. Zmieniło ją otoczenie, głód oraz instynkt przetrwania. Teraz, po tym długim czasie, stała nad przepaścią. Wewnątrz Spokrewnionej toczyła się walka, konflikt wiary i jej nieumarłej natury. Czuła, że tylko w tym miejscu, w tej parafii, z pomocą tego konkretnego kapłana, może powstrzymać nadchodzący mrok, który mógł odebrać jej człowieczeństwo.
Spokojnie, wszystko jest w porządku. Nie masz się czym przejmować, Chloe. Każdy z nas miewa momenty, kiedy w poszukiwaniu odpowiedzi jest gotów zrobić wiele. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. — Ciepły uśmiech wciąż był obecny na ustach Ojca Fransisa. Nie miał jej nic za złe. Nie winił jej. Wciąż traktował ją tak samo ciepło i nie zapowiadało się, by miało się to zmienić.
Dobrze, jeśli tego właśnie potrzebujesz, to wysłucham cię, drogie dziecko. Chodź ze mną, proszę. Ojcze Fransisie, możesz wrócić do swoich zajęć. Zaopiekuję się tą zagubioną duszą. — Adewale wskazał dziewczynie drogę do konfesjonału, po czym zwrócił się do Fransisa, informując go, że Chloe jest teraz pod jego opieką.
Podchodząc do konfesjonału, Kadewa wskazał nieumarłej jej miejsce, po czym wszedł do środka, przez drzwiczki, od drugiej strony, zapalając światełko konfesjonału.

Spokrewniona znalazła się w konfesjonale, gdzie mogła wyrzucić z siebie wszystko, co zbierała w środku, co ciążyło przez ostatnie lata. Wreszcie mogła się otworzyć i zrzucić z sibie ten ciężar, który sprawiał, że jej egzystencja stawała się tragicznie nieznośna. Ojciec Adewale, siedząc po drugiej stronie okienka, przysłuchiwał się spowiedzi Spokrewnionej, w której toczyła się wewnętrzna walka dobra ze złem. Potrzebowała wsparcia, odpowiedzi i widocznej drogi na przód. Czuła że tylko tutaj, teraz, może to wszystko znaleźć.
Istnieje w tobie ogromny konflikt, tyle jest jasne. Walka dobra ze złem, światła z ciemnością, bestii z człowieczeństwem. Jest to konflikt, który toczy się w każdym z nas. Nie każdy jednak ma w sobie tyle samozaparcia, by kontynuować tę nieskończoną walkę. Wiedz że zwycięstwo w tej walce ze złem jest twoje tak długo, jak opierasz się zakusom drzemiącej w tobie bestii. Póki czujesz wyrzuty sumienia, póki starasz się podążać drogą jaką wyznaczył Wszechmogący, nawet jeśli jest to trudne i wymagające wielu poświęceń, póty zachowasz w sobie światło i człowieczeństwo. — Przemawiał ciepłym, kojącym głosem, przedstawiając prawdę, która potrafiła pokrzepić serce.
Wszyscyśmy przeklęci i zmuszeni do nieustannego ważenia naszego przetrwania przeciwko własnemu sumieniu. To najpewniej ostateczny test naszego Pana, który ma pokazać, czy jesteśmy w stanie osiągnąć harmonię. I nie chodzi tu wyłącznie o harmonię z otoczeniem, choć jest ona istotna, ale przede wszystkim z własnym ja, z własnym sercem, światłem i mrokiem, a to wszystko przy conocnym pytaniu ”jak przetrwać, nie zatracając przy tym człowieczeństwa?”. Nie będę cię okłamywać i mówić, ze jest to proste, bo nie jest, w żadnym razie. Po kres nocy twój instynkt i przeklęta krew będą ścierać się z twoją wiarą i tym, co czyni cię ludzką. Jedyne co możesz zrobić, to znaleźć równowagę i harmonię, starając się przetrwać kolejne noce bez oddalania się od Boskiego światła, starając się egzystować bez krzywdzenia innych. To ciężka próba, która będzie stale testować hart twojego ducha. — Kontynuował przemowę, mówiąc o równowadze i harmonii, o zachowaniu człowieczeństwa.
Jak nie być potworem? Bądź świadoma swoich czynów. Czuj swoje otoczenie, miej świadomość swojego wpływu na nie i egzystuj z nim w harmonii, tak samo jak ze swoim człowieczeństwem i drzemiącą w tobie bestią. Jeśli nie będziesz w stanie znaleźć tej harmonii, znajdź sposób na odpokutowanie za czynione zło. — Świadomość Chloe miała, ale nierzadko dochodziła ona do niej zbyt późno, po fakcie dokonanym, przez co rósł w niej ciężar i ból uniemożliwiające utrzymanie wewnętrznej harmonii.

Wszyscy się uczymy. Całe życie. W naszym przypadku nawet dłużej. Znajdź komfort w tym, że masz przed sobą wiele czasu na to, by poznać siebie i odnaleźć równowagę. — Wampiry miały dużo czasu, to prawda. Z drugiej jednak strony, trwała Gehenna i wojna z Sabbatem. Jak wiele więc czasu rzeczywiście miała Rodzina?
Jesteś silna, Chloe. Silniejsza niż wielu. Przetrwałaś wiele bólu, straty, a jednak stoisz wciąż na własnych nogach, idziesz o własnych siłach do przodu. To chwalebne i godne poszanowania. — Słowa Kadewy były nie tylko pokrzepiające, ale co najważniejsze, prawdziwe. Niejeden upadł by po drodze i się poddał, ale nie ona, nie Chloe Snow, która broniła swoich bliskich, służąc jako ich tarcza, która przekuła ból po stracie brata w ostrze przeciwko prawdziwym potworom.
Wygląda na to, że znalazłaś swoją pokutę, dziecko. Okrucieństwo i bestialstwo Sabbatu nie ma sobie równych. Walcząc z tymi wyniszczającymi miasto demonami możesz odpracować swoje grzeszne czyny. Stając na straży przeciwko złu możesz zrobić wiele dobrego i ocalić wiele istnień, a nie ma nic bardziej chwalebnego. Możesz być płomieniem niosącym nadzieję i blask w mroku. Oczywiście, nie oznacza to, że masz sama chwycić za miecz i ruszyć w bój ku własnej zagładzie. Stwórca nie chce twojej ostatecznej ofiary, a wsparcia dla tych, którzy go potrzebują w walce ze złem rosnącym w siłę z każdą kolejną nocą. — Czy to naprawdę było to? Czy to rzeczywiście miała być pokuta Spokrewnionej? Walka z wrogiem tak bestialskim i tak oddalonym od człowieczeństwa, od światła? Może w tych nocach to była jedyna droga, zwalczanie zła by odpłacić za wyrządzone niegodziwości.
To naturalne, że masz wątpliwości. Wolna wola, zdolność do samodzielnego myślenia i wyciągania wniosków, to nasz dar od Boga. To że wątpisz oznacza, że nie jesteś bezrozumną kukłą robiącą co jej się każe, a samodzielną jednostką, potrafiącą myśleć, widzieć i czuć. Odpowiedni są w Nim, a więc i w tobie. Gdy nadejdzie odpowiedni czas, wątpliwości zostaną rozwiane i zostanie tylko słuszna droga do celu, gdzie będziesz wiedziała jak wykorzystać to, co było ci dane. — Nie brakowało takich, którzy nie byli skalani niezależną myślą i po prostu bezmyślnie wykonywali rozkazy. Snow nie była jedną z tych osób. Szukała własnej drogi, odpowiedzi na trapiące ją pytania, a Adewale wspierał ją w tym procesie najlepiej jak mógł, wskazując gdzie leżały odpowiedzi.

Wylanie z siebie całego ciężaru, całego bólu, wszystkich zmartwień, a także, co najważniejsze, swoich grzechów, sprawiło iż nieumarła poczuła się lepiej. Nie miała nikogo innego, z kim mogłaby porozmawiać i kto pomógłby jej tym, co ją trapiło. Znalazła jednak Ojca Adewale, kapłana tej samej natury, co ona sama.
Znasz swoją pokutę i wiesz w jaki sposób postępować od tego momentu. Pan jest miłosierny. Niech udzieli ci przebaczenia i pokoju. Ja odpuszczam twoje grzechy, dziecko, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. — Amen. Te słowa mogły ulżyć Spokrewnionej, która pragnęła oczyścić się z grzechów, jakie popełniła. Oczywiście, ich świadomość wciąż tam była. Nie zniknęła jak za machnięciem magiczną różdżką. Chloe wiedziała, że mimo iż chwilowo oddaliła widmo utraty człowieczeństwa, musiała uważać, nie chcąc znów wpaść w tę spiralę, w której można było zatracić cząstkę siebie, a może nawet i więcej niż tylko cząstkę. Po spowiedzi ksiądz opuścił konfesjonał i po chwili znów stanął z dziewczyną twarzą w twarz.
Cieszę się, że mogłem ci pomóc. Od tego tu jestem. I oczywiście, że możesz tu przyjść, gdy będziesz tego potrzebować. Drzwi tego domu Bożego stoją dla ciebie zawsze otworem, Chloe. — Kadewa uśmiechnął się ciepło, przyciskając dłoń z różańcem do serca.
Idź w pokoju, dziecko. Niech Pan ma cię w swojej opiece. — Pożegnał się z Chloe, gdy ta szykowała się do opuszczenia kościoła. Mając pewność, że zawsze może tam wrócić, Arystokratka mogła ruszyć w drogę bez obaw. Kolejne noce powinny być dla niej teraz nieco łatwiejsze.

Wątek zakończony