---

---

Minęło sporo czasu, odkąd Chloe Snow widziała swojego ojca pijaka, awanturnika i kata. Lata mogły zdawać się wiecznością. Nie była zobligowana do tego, by odnawiać z nim kontakt, ani dbać o jego los. Była teraz kimś… czymś innym. A jednak… A jednak jej człowieczeństwo, jej wspomnienia i więź z rodziną ciągnęły ją do dawnych bliskich, a nie zostało ich wielu.
Ostatecznie jednak, nieumarła zebrała się w sobie i przygotowała się na spotkanie z człowiekiem, który zarówno dał jej życie, ale również je zniszczył. Skromnie ubrana, wyposażona w dokumenty, ruszyła na miejsce najwcześniej, jak była w stanie, a więc koło ósmej wieczorem, kiedy było już ciemno.
Docierając na miejsce, a była jako gość w więzieniu po raz pierwszy w swojej egzystencji, spotkała się niestety z pewnymi trudnościami, choć nie niemożliwymi do obejścia. Jak dowiedziała się od strażników tam pracujących, godziny wizyt miały miejsce w godzinach porannych i popołudniowych. Nie było możliwości zobaczyć się z więźniem po zmroku. Przynajmniej nie było to możliwe dla przeciętnego zjadacza chleba, który nie miał odpowiednich kontaktów.
Chloe była jednak Ventrue, to też teoretycznie miała nieco szersze możliwości. Nie było wątpliwości, że któryś z Arystokratów miał moc sprawczą, by móc zaaranżować wizytę z ojcem Chloe w godzinach wieczornych. Jeśli ktoś miał wskazać jej drogę we właściwym kierunku, to nie było bardziej zaufanego wampira od Joshuy Huntera, który był jednym z powodów, dla których neonatka w ogóle miała szansę na egzystencję, a co więcej, również miejsce pośród Rodziny.

Trudno było uniknąć starcia z biurokracją. Każda placówka rządziła się swoimi zasadami, zwłaszcza placówka więzienna, a chcąc osiągnąć swoje poza tymi istniejącymi ramami, trzeba było uciekać się do kombinowania. Snow miała dość duże pole do popisu. Szczęściem, była członkinią klanu, którego wpływowi członkowie posiadali bardzo długie ręce, z palcami maczającymi w różnych оrganizacjach.
Mimo iż zasięganie wsparcia u współklanowiczy Chloe było ryzykowne, a przez to niechciane, tak możliwym było, iż nie dało się tego uniknąć. Nawet jej Mentor mógł oczekiwać czegoś w zamian. Ale z dwojga złego, zapewne lepiej by był to on, aniżeli któryś z wampirów niezwiązanych z dziewczyną niczym, poza krwią klanu Ventrue, którzy dla młodej neonatki mogli być równie nieprzewidywalni, co i niebezpieczni.
Spokrewniona wyciągnęła swój telefon komórkowy i wysłała wiadomość do swojego mentora, z nadzieją że uda się jeszcze tej nocy z nim porozmawiać. Pozostało jej czekać. Godzina była wciąż bardzo wczesna, to też Chloe mogła zaobserwować duży ruch na ulicy i sporo pieszych, z których część oczekiwała cierpliwie na przystanku autobusowym, zakrywając szyje przy mocniejszym podmuchu chłodnego, wieczornego wiatru.
Wreszcie, po około kwadransie, telefon Chloe odezwał się, sygnalizując nadchodzącą wiadomość sms. Ku zadowoleniu wampirzycy, była to wiadomość od Huntera.

Silnik Chevrloeta zamruczał przyjemnie i w parę minut, i tylko z powodu zatrzymania się na czerwonych światłach, dotarła parę przecznic dalej, do wysokiego budynku będącego siedzibą klanu Ventrue. Szczęściem, miejsce do zostawienia pojazdu znalazło się po drugiej stronie ulicy, na piętrowym parkingu. Gdy wysiadała, zlustrował ją wsiadający do swojego wozu wąsaty, średniej budowy facet po trzydziestce, któremu najwyraźniej aparycja nieumarłej przypadła do gustu. Jeszcze odjeżdżając przyjrzał się jej dobrze, z lekkim uśmiechem, nim opuścił parking.
Docierając pod sam wieżowiec, Chloe poczęła dreptać w jedną i w drugą stronę, wzdłuż budynku, nie zbliżając się zanadto. Protokoły i etykieta były bardzo ważne, a ich zlekceważenie mogło się na stałe zapisać na karcie Arystokraty. Neonatka, mając to na uwadze, zachowała więc ostrożność i, ubrana zdecydowanie mało oficjalnie, cierpliwie czekała, aż jej mentor wyjdzie na zewnątrz.
Te pół godziny dłużyły się niemiłosiernie w oczekiwaniu, podczas gdy dziewczynę stale mijali śmiertelnicy, parę razy nawet bezpośrednio ocierając się o ramię Chloe, czy nawet raz wypuszczając chmurę dymu papierosowego, który akurat dmuchnął jej prosto w twarz. Mimo braku funkcjonujących płuc, sam zapach mógł być dla Spokrewnionej drażniący.

Po, zdawałoby się, wieczności, zza drzi wyłonił się młodej neonatki. Prezentował się nienagannie, choć jego strój był nieco bardziej luźny w odróżnieniu od wielu Arystokratów. Miał na sobie grafitową marynarkę, czarną koszulę oraz ciemnogranatowe jeansy, które wykończone były czarnymi oksfordami. W dłoni trzymał nieoznakowaną teczkę. Wychodząc na zewnątrz, wcisnął wolną rękę do kieszeni i zaczął się rozglądać w poszukiwaniu swojej podopiecznej. Gdy ich oczy się zetknęły, na jego twarzy pojawił się delikatny, przyjazny uśmiech.
Hej Chloe. Wszystko w porządku? — Gdy tylko byli w odległości pozwalającej na dialog, Hunter natychmiast powitał dziewczynę, zaciekawiony niewątpliwie tym, czego od niego potrzebowała. Obyło się tu bez oficjalnych zwrotów i tytułów, co było rzadkim komfortem pośród Ventrue. Przynajmniej z tym wampirem mogła rozmawiać bez całej tej oficjalnej otoczki.

W odpowiedzi na czułości ze strony swojej podopiecznej, Brygadzista poklepał ją delikatnie po plecach, starając się trzymać usta z dala od jej włosów, i poczekał, aż zostanie uwolniony z uścisku. Stając wreszcie przed sobą nawzajem, na ruchliwym chodniku pod Smith Tower, Chloe wyjawiła częściowo kwestię swojego problemu, na co wampir cicho zaśmiał się pod nosem, jednak w przyjaznym, nie szyderczym tonie.
Ah, droga Córko. Wiesz, że prędzej czy później będziesz musiała wreszcie opanować te umiejętności. Znacznie ci to ułatwi conocne funkcjonowanie. To naprawdę użyteczne narzędzie, które otwiera mnóstwo furtek i pozwala, między innymi, właśnie na uniknięcie wielu nieprzyjemności. — Wyjaśnił spokojnym głosem, starając się dać swej podopiecznej do zrozumienia, jak ważna była Dyscyplina Dominacji.
Ah, tak. Mam trochę spraw do załatwienia, ale spokojnie. Mam czas, więc możemy usiąść i chwilę pogadać. Chodź, tutaj zaraz obok jest bar. Usiądziemy i powiesz mi o co chodzi. — Upewniając Spokrewnioną, że nie ma pośpiechu, wskazał dłonią na otwarty bar znajdujący się akurat tuż obok wieżowca.
Ten zadbany, oszklony pub utrzymany w eleganckim, nieco minimalistycznym stylu, zdecydowanie trzymał wysoki poziom mimo braku zbytniego przepychu, a jedynie z kilkoma wiszącymi na ciemno pomarańczowych ścianach obrazami w stylu sztuki nowoczesnej, na których widniały nieco abstrakcyjne kształty przykuwające uwagę gości. Za podłużnym, drewnianym barem znajdowały się rzędy butelek z różnymi trunkami, duże lustro, a nawet i telewizor.
Celem utrzymania Maskarady, Joshua zamówił dwa drinki i zasiadł wraz z Chloe na jednym z najdalej wysuniętych siedzień, w tylnym rogu, gdzie było najmniej ludzi mogących zasłyszeć konwersację dwójki Ventrue.
Ojciec…? Twój śmiertelny ojciec…? — Oparł łokieć o blat stolika i popdarł podbródek wewnętrzną częścią dłoni, słuchając w skupieniu z czym mierzyła się neonatka. Gdy skończyła mówić, pokiwał głową, spuścił dłoń na stół i odparł.
W pierwszej kolejności, jest to coś do czego czuję się zobligowany, muszę odradzić ci spotkanie z członkami twojej śmiertelnej rodziny. Jestem pewien, że nie muszę wyjaśniać dlaczego. — Jego twarz nabrała poważnego wyrazu, niemalże jakby chodziło o sprawę życia i śmierci. Maskarada tym właśnie była i Joshua z pewnością nie chciał, by jego podopieczna popełniła błąd. Ona sama egzystowała na tyle długo, by rozumieć powagę sytuacji i zagrożenie płynące z kontaktów z śmiertelną rodziną.
Jest jakiś konkretny powód, który cię tam ciągnie? Zakładam, że to coś ważnego, inaczej byś nie rozważała czegoś takiego. — Być może nie znał powodu, ale znał Chloe na tyle, iż wiedział, że nie był to kaprys dziewczyny.
Ogólnie to moje kontakty nie sięgają aż tak daleko. Wiem jednak, że nasz klan zazwyczaj załatwia wszelkie sprawy związane z więziennictwem za pośrednictwem prawników i ghuli, właśnie z powodu ograniczeń czasowych jakie nas dotykają. Wiem też, że jeśli miałabyś skorzystać z pomocy jednego z nas, a mam parę pomysłów co do tego, kto mógłby to załatwić, to bardzo trudno będzie utrzymać w sekrecie twoje motywy. Pominę już nawet fakt, że kosztowałoby to jakieś zobowiązanie, bo to akurat najmniejszy problem. Poważniejszym kłopotem byłoby to, że ktoś mógłby wykorzystać wiedzę o twoim kontakcie z ojcem przeciwko tobie. — Coraz intensywniej gestykulując, Joshua rzeczowo objaśnił sprawę dziewczynie, przedstawiając jej realia i potencjalne skutki wiążące się z jej planami. Skutki które były bardziej niż pewne, bo środowisko Spokrewnionych, również, a może nawet przede wszystkim, wewnątrz klanu Ventrue, było pełne bezwzględnych pijawek, które zrobią wszystko by zyskać przewagę nad innym krwiopijcą.