Dbając o to, by wieść o nadchodzącym wystąpieniu Harpii dotarła do jak najszerszego grona lokalnych Spokrewnionych, Galatis zapewnił sobie niemałą publikę, oczekującą na to, co ma do powiedzenia. Gdyby był to jeden z szeregowych neonatów, to wezwanie nie miałoby takiego efektu, o ile w ogóle. Arystarch był jednak wpływowym wampirem, jednym z tych, którzy mogli wznieść reputację innego na wyżyny, bądź tą reputację zniszczyć i rzucić nieumarłego w zapomnienie. Znajdował się w bardzo wygodnej pozycji. Jego słów zazwyczaj słuchano z uwagą, i tym razem nie miało być inaczej, zwłaszcza, że była to sprawa dużej wagi, której po prostu nie można było zignorować ani zapomnieć, szczególnie przy obecnym niebezpieczeńśtwie.
Ancilla przygotowywał się do tego momentu od dawna, ćwicząc swą przemowę i szlifując na pamięć każde słowo, jakie miał wypowiedzieć przed Spokrewnionymi w budynku Elizjum. To był ważny moment, nie tylko dla niego, ale dla wszystkich Spokrewnionych dbających o przestrzeganie Tradycji, będących podstawą ich współczesnej egzystencji. Jako iż chodziło o złamanie tej pierwszej, najważniejszej, chroniącej wampiry przed uwagą śmiertelników, i to przez tak stare, potężne i wpływowe wampiry, ktoś musiał podnieść głos w tej sprawie. Arystarch Galatis był tym, który miał zwrócić uwagę na rzeczywistą wagę tego problemu.
Obecni tego wieczoru byli najbardziej wpływowi Kainici, w tym członkowie Primogenu, jak i również najpewniej pozostała dwójka Harpii. Znajdowały się tam również młodsze wampiry o niższym statusie. Zebrani czekali z zainteresowaniem na przemówienie tego powszechnie znanego przedstawiciela Ventrue, dyskutując między sobą, szepcząc i spekulując. Gdy pojawił się na sali, w jego kierunku skierowało się mnóstwo nieumarłych oczu, a gdy zaczął mówić, rozmowy przycichły, a znaczna większość zaczęła przysłuchiwać się monologowi Arystarcha.
Nie hamował się on w swym przemówieniu, wyjaśniając klarownie, brutalnie bezpośrednio wręcz, do jakiego naruszenia doszło minionej nocy i kto był tego winien. Chodziło bowiem o dwójkę starszych wampirów, wciąż z resztą pamiętających czasy inkwizycji, która dopuściła się jawnego złamania Maskarady, co mogło potencjalnie skutkować lokalną katastrofą, gdyby nie interwencja młodszych, trzeźwo myślących Kainitów. Ci, którzy byli obecni tamtej nocy w posiadłości Francisca Belmonte mieli okazję zaobserwować wtargnięcie Skadi pod ramieniem Primogena Ventrue, a kto wie, czy nie nawet za jego przewodnictwem. Co gorsza, wedle publicznej wiedzy nie wyciągnięto konsekwencji z tego świadomego i nader szkodliwego działania, mogącego narazić egzystencję wampirów.
Galatis mówił pewnie, przekonująco, przykuwając i skutecznie utrzymując uwagę słuchaczy, sprawiając, że zebrani z zainteresowaniem przyjmowali to, co pragnął im przekazać. Mocno podkreślił wagę pogwałconej pierwszej Tradycji, odnosząc się przy tym do stosunkowo niedawnej historii i korzeni, z których Tradycje Spokrewnionych się wywodziły. Zwrócił uwagę na niebezpieczeństwo, jakie się z tym wiązało, szczególnie w obliczu istniejącego w mieście zagrożenia ze strony polującego na wampiry łowcy.
Na niektórych twarzach można było dojrzeć rzeczywiste zmartwienie obecną sytuacją, stawiającej wszystkich Kainitów w dość niekomfortowej sytuacji. Wszakże w sytuacji, gdzie wampiry dotychczas egzekwujące obowiązujące prawa same je naruszają, każdy racjonalnie myślący nieumarły pomyślałby dwa razy, czy znajdują się aby we właściwym miejscu. Nie było przy tym wątpliwości, że Arystokraci widzieli w tym szansę dla siebie, by poprawić swoją pozycję, każdy jeden uważający się za bardziej kompetentnego od kolejnego, co może w tej szczególnej sytuacji nie było aż tak dalekie od prawdy. Wielu z nich wciąż wspomniało w swych dyskusjach decyzję Feng Longa o odrzuceniu pozycji Księcia Chicago, którą mu oferowano, co było dla wielu z krwi Ventrue kompromitacją samą w sobie, niczym rzucenie w ich twarz szmatą. Teraz z kolei spodziewać się można było mówieniu przez bardzo długi czas o kolejnej porażce żółtoskórego Arystokraty, mającego odpowiadać tym razem za naruszenie Maskarady.
Być może gdyby nie ta łapiąca za nieumarłe serca nieumarłych i widocznie uderzająca w ich umysły przemowa, całość zostałaby zapewne zamieciona pod dywan i wkrótce zapomniana, jedynie poruszana w dyskusjach jako ciekawostka. Feng Long został jednak postawiony tutaj w dość nieciekawej sytuacji i musiał być świadom, że jego współklanowicze będą mieć na uwadze to zdarzenie, które stawiało w złym świetle nie tylko jego samego, ale cały klan, który reprezentował. Subtelne, aczkolwiek wymownie rzucone spojrzenia członków Zarządu w kierunku Primogena jedynie to potwierdzały.
Arystrach zwrócił uwagę także na sytuację Gangreli, klanu, który w rezultacie utraty swego lidera odciął się od społecznych i politycznych spraw Camarilli. Reprezentantów tego klanu nie sposób było dojrzeć tego wieczoru, to też adresując swoją wypowiedź, Harpia mógl mieć jedynie nadzieję, że jego apel do Dzikusów dotrze. Niestety, w rezultacie braku ich obecności, nikt nie mógł opowiedzieć się przeciwko ich domniemanej winie za zaistniałe zamieszanie na balu. Skadi, jako najstarsza spośród nich, była w tym momencie uznawana przez pozostałych za jednostkę o podobnym statusie co Feng Long, a co za tym idzie w podobny sposób reprezentującą swój klan. W związku z tym wina Skadi, za sprawą słów Arystarcha, stała się winą całego klanu, widzianego i tak od niepamiętnych czasów jako nieokrzesane, dzikie wampiry. Mało kto myślał w tej sytuacji o ich perspektywie, gdzie w świetle ich ogromnej straty mieli właściwe podstawy, by nie ufać pozostałym i trzymać się na uboczu, zwłaszcza w obliczu nieudolności władz Camarilli w śledztwie mającym za zadanie znalezienie winnego.
Ancilla postawił w całej swej przemowie na piedestale Tradycje i bezpieczeństwo Kainitów jako najważniejszy punkt, powodując, że zebrani nieumarli rzeczywiście mieli nad czym podumać. Zyskał atencję zarówno młodych jak i starszych Spokrewnionych. Na jego słowa skinęła nie jedna głowa, również pośród jego współklanowiczów, a niemała liczba wampirów wzniosła dłonie ku oklaskom, okazując wyraźną aprobatę dla jego słów, bądź po prostu płynąc z nurtem w reakcji na oklaski pozostałych. Nie wszyscy jednak zareagowali w ten sposób. Niektórzy obserwowali otoczenie z neutralnym wyrazem twarzy, a inni zdawali się jednak być obojętni na całą tę sytuację, przy czym nie sposób było ocenić, czy była to jedynie fasada, mająca za cel ukrycie emocji i intencji wampirów. Zarząd Ventrue pozostawał cokolwiek stonowany, nie wykazując w swym zachowaniu ani aprobaty ani sprzeciwu dla słów Galatisa. Nie było jednak żadnych wątpliwości, że jego przemowa była udana, wpłynął na swych odbiorców i zdołał w bardzo skuteczny sposób rzucić światło na zaistniałą sytuację, zarówno w odniesieniu do zachowania Skadi, jak i towarzyszącego jej Primogena Ventrue. Po tym wszystkim można było wyczuć zmieniającą się atmosferę, szczególnie u ambitnych Arystokratów, dbających silnie o swój wizerunek i pozycję. Feng Long był świadom zmieniających się błyskawicznie prądów w jego organizacji, do których musiał się zaadaptować i powstrzymać, bądź uniknąć rosnącej fali, mogącej mu w przyszłości, bliższej lub dalszej, zagrozić.
Rozmową z Arystarchem było w tej chwili zainteresowanych przynajmniej kilku Kainitów. Zapraszające spojrzenie rzucił mu chociażby Sullivan, choć było też widać, że Harpia z klanu Brujah także był chętny zamienić z nim kilka słów. W międzyczasie rozmowy pozostałych Spokrewnionych, jak i również intensywne szepty, wzmogły się. Był to wyjątkowo interesujący czas, zarówno dla zaangażowanych, jak i plotkarzy żyjących pikantnymi tematami.

Alexander Howard Morri
Płomienne przemówienie Harpii skutecznie oddaliło planowaną przez Alexandra rozmowę z Ogarem z klanu Ventrue. Nie spodziewał się on takiego wydarzenia, a już na pewno wspomnienia przez Harpię jego imienia, chwaląc jego poczynania minionej nocy. Malkavianin był wszakże jednym z tych, którym należały się podziękowania za pomoc w uprzątnięciu bałaganu spowodowanego przez dwójkę Starszych. Kilkoro tych, którzy go dojrzeli na sali, skinęli subtelnie głową w jego stronę z aprobatą. Mógł być z siebie dumny, gdyż naprawił szkody wyrządzone przez doświadczonych nieumarłych, winnych mieć świadomość skutków takich działań. Gdy Arystarch skończył przemówienie, liczył na dyskusję z Leneghanem, jednak ten zdawał się zostać przez swego stwórcę oddelegowany do jakiegoś zajęcia. W tym samym czasie, nim Morri zdążył ruszyć za nim, w jego stronę skierował się Primogen klanu Malkavian z otwartymi ramionami, trzymając laskę w dłoni.
Morri! Mój chłopcze! — Rzekł głośno, z dużą dozą entuzjazmu, podchodząc do Ancillae powolnym krokiem i chwytając go za ramiona niczym dumny rodzic. Jego twarz nieznacznie zdradzała pozytywne emocje. Uśmiech, który kierował do Morriego był subtelny i ledwo widoczny dla postronnych.
Cholernie miło słyszeć dobre nowiny na twój temat. Świetnie się spisałeś tam, gdzie twoi Starsi zawiedli. Byle tak dalej. — Pokiwał lekko głową, jasno pokazując językiem ciała swoje zadowolenie. W końcu działanie jednostki o takim statusie odbija się na tym, jak postrzegany jest cały klan. Hawthorne oczywiście zrobił pierwszy krok w stronę rozbrojenia tykającej bomby w tamtym momencie, ale po wiekowym członku społeczności nieumarłych należy się spodziewać sprawnego i skutecznego działania. Co innego młodsi Spokrewnieni. Ci wykazując się w takich sutuacjach uzyskują znacznie więcej atencji i rozgłosu, który może z czasem pchnąć ich wyżej.
Słuchaj, mój drogi chłopcze. — Primogen poklepał Alexandra po ramieniu, po czym zbliżył się do niego, kładąc dłoń na jego plecach, a drugą opierając laskę o podłoże.
Będę mieć dla ciebie robotę, ta? Ale spokojnie, nie musisz rzucać wszystkiego, co teraz robisz. Jak tylko znajdziesz chwilę, przyjdź do mnie i daj znać, dobra? — Trudno powiedzieć, czy Hawthorne rzeczywiście nie spieszył się z czymkolwiek, do czego planował zaciągnąć Morriego, czy jak to wampiry miały w zwyczaju, testował Ancillae. Nie mniej, kończąc zdanie, oczekując na odpowiedź, uniósł laskę i przystawił delikatnie jej srebrną głowicę do klatki piersiowej wampira.

Tymczasem Primogen Toreador i Brujah wdali się w dyskusję z dala od postronnych uszu. Młodzi Krzykacze, którzy wyjątkowo tej nocy zjawili się, choć w małej liczbie, w Elizjum Toreadorów, nie byli szczególnie zachwyceni widokiem tej dwójki razem. Podczas gdy Starsi przedstawiciele tych dwóch klanów potrafili prowadzić ze sobą spokojne rozmowy, między młodszymi często iskrzyło. Drobne konflikty i tarcia wciąż miały miejsce mimo upływu dekad już od czasu śmierci Maxwella. Być może potrzebowali oni czasu, by wreszcie móc zapomnieć o przeszłości, a może był to jedynie pretekst dla walki, której potrzebowali w swym nieżyciu. Często można było się wszakże zastanawiać dlaczego, mimo zakopania toporu wojennego między członkami Primogenu, młodzi wciąż zdawali się być wobec siebie tak niechętni.
Krzykacze pojawili się w Elizjum jednak w bardzo dobrym momencie. Przyszło im bowiem być świadkami pojawienia się pęknięć w strukturze Arystokratów. Ich oklaski były najgłośniejsze, i nie dlatego, że w interesie było dobro Camarilli, to było w tej chwili na końcu ich listy priorytetów. Ich zainteresowanie leżało w teraz przede wszystkim w porażce klanu Ventrue. Cios, który wymierzył Primogenowi ich współklanowicz to widowisko, którego Brujahowie nie mogli przegapić i radzi byli, że mieli okazję to zobaczyć. Z ich uśmieszków można było łatwo wyczytać coś na wzór "Haha! Dobrze wam tak!"

Diana Harper
Młoda Malkavianka przybyła i wysłuchała tego, co miał do powiedzenia Harpia z klanu Ventrue. Tym razem jednak nie musiała koniecznie stać tam jak kołek, gdyż miała teraz z kim porozmawiać. Słowa Arystarcha pomogły Dianie nieco lepiej zrozumieć powagę sytuacji, jakiej była z resztą świadkiem. Rozumiała, jak istotne są Tradycje i jak ważną podporę i fundamenty stanowią dla egzystencji nieumarłych. Poznała przy tym skrawek historii Spokrewnionych, co niewątpliwie zapadło jej w pamięć. Jej umysł chłonął wszakże wiedzę niczym gąbka.
Gdy zaczęła cicho rozmawiać ze swoją siostrą, ryzykowała, że ktoś zobaczy jak gada do siebie. Starała się być jednak w miarę subtelna i nie zwracać uwagi postronnych. Aczkolwiek na dobrą sprawę niewielu by się zdziwiło na taki widok, biorąc pod uwagę jej przynależność klanową.
Przestań, nie ma się czym stresować. Nikt nie zawraca nam głowy, więc zrelaksuj się siostrzyczko. Poza tym, towarzystwo wygląda ciekawie, a ten facet może mieć coś ciekawego do powiedzenia. — Dana rozglądała się z zainteresowaniem po sali. Była kompletnie zrelaksowana i otoczenie krwiopijców wcale nie zdawało się jej ruszać. Można by nawet rzec, że dobrze się bawiła. Gdy jednak padło imię Alexandra, kobieta parsknęła głośno. Tak głośno, że gdyby nie to, że widziała ją tylko Diana, to na pewno zwróciłaby uwagę wampirów znajdujących się najbliżej.
Morri? To nie ten palant, który cię zaatakował? Hah. Tak, to ten fajfus. I to jego chwalą? Śmiechu warte! — Dana zmarszczyła brwi i skrzyżowała przed sobą ramiona, widocznie zirytowana. Wreszcie oparła się obok Diany i słuchała na temat jej uduchowionego doświadczenia.
Hmm, pamiętam te duchy. Było wtedy dość nerwowo. Ale faktycznie, chyba nikt inny ich nie widział. Dobrze sobie wtedy poradziłaś, siostrzyczko. — Dana momentalnie się rozchmurzyła, uśmiechnęła i poklepała siostrę po plecach, gratulując jej sukcesu w "walce" z duchami.
Diana przyglądając się co się działo po przemówieniu, mogła poczuć zmianę atmosfery. Wyglądało na to, że odbiór słów Harpii był pozytywny i wielu obecnych przyklasnęło na mądrości, jakimi się Arystokrata podzielił. Gdzieś w tłumie mogła nawet dojrzeć przez ułamek sekundy przeszywający wzrok i uśmiech swego stwócy. Był tam, widział ją. Czy był świadom tego, czego Diana doświadczyła?

Arystarch Galatis
Brygadzisto Galatis. Dziękuję uprzejmie. — Elegancko odziany członek Zarządu pochylił nieznacznie głowę, dziękując za komplement ze strony swego podwładnego, trzymając w dłoni kieliszek vitae.
Muszę rzec, że sam również prezentujesz się tego wieczoru znamienicie. A przemówienie? — Odpowiadając komplementem, przeszedł do tematu przemówienia.
To był niezwykle interesujący pokaz. Doprawdy wspaniały. — Sullivan nie krył swojego zaintrygowania, a nawet i pewnej ekscytacji.
Po raz kolejny udowodniłeś jak bardzo oddany jesteś Tradycjom tworzącym naszą społeczność i chroniącym nas przed niebezpieczeństwem. — W tym momencie Starszy uniósł kieliszek, nim wymówił następne słowa.
Camarilla ponad wszystko. Te słowa zapadają w pamięć i pokrzepiają nawet martwe serca. — Pokiwał delikatnie głową, opuszczając kieliszek do poziomu dolnej partii klatki piersiowej.
Ale zaimponowałeś tutaj zebranym nie tylko tym, ale przede wszystkim swym wystąpieniem przeciwko jednemu z najstarszych, o ile nie najstarszemu Spokrewnionemu w mieście. Nasz, również i twój Primogen, nie był zachwycony twoim przemówieniem, czego niewątpliwie jesteś świadom. Zrobiłeś jednak to, co musiałeś, by naświetlić problem wielkiej wagi, co wielu tu obecnych szanuje. — Arystarch bardzo szybko zauważył, że Starszy mówił całkowicie bezosobowo, szczególnie mówiąc o kwestii Primogena. Był to z pewnością celowy zabieg. Trudno więc było wyczytać z jego słów, czy w ogóle popierał inicjatywę Galatisa. Sullivan był doświadczonym w tej grze Spokrewnionym, który ani śmiał obwieszczać światu swojej postawy względem swego Primogena w pierwszych minutach po tym przedstawieniu. Każdy ważył uważnie swoje kolejne ruchy i słowa. Był to czas badania gruntu i kreowania nowych strategii. Nie było wiadomo było w danym momencie jak wielu graczy celowało swoim ostrzem w plecy Feng Longa. Było jednak nazbyt oczywiste, że koło zmian zaczęło się kręcić.
Wprawiłeś w ruch machinę, której możliwe, że nie będzie można już zatrzymać. Zobaczymy gdzie nas to zabierze, hmm? — Sullivan przechylił głowę z lekkim uśmiechem, po czym wziął nieduży łyk z kieliszka, utrzymując kontakt wzrokowy z Brygadzistą.

Wszyscy mogli zobaczyć bierność Primogena Longa po słowach Harpii, który nie tylko nie odpowiedział w żaden sposób na naświetlone przez Harpię, i jednocześnie Brygadzistę, wydarzenia, ale również postanowił dość szybko opuścić Elizjum, żegnając jedynie zebranych obok niego lojalistów i tych, którzy próbowaliby go zatrzymać w drodze do wyjścia. Być może była to celowa zagrywka. Nie mniej, dało to zebranym nieumarłym jakiś obraz sytuacji i postawy Arystokraty, widzianego teraz w zupełnie innym, niezbyt kolorowym świetle. Szacunek, jaki wielu miało do Primogena Longa, niewątpliwie się skurczył. Jego kolejna już, można by rzec, wpadka, otworzyła drzwi Arystokratom, którzy z pewnością jeśli jeszcze nie zaczęli, to wkrótce zaczną, knuć za plecami głowy klanu, przesuwając pionki na planszy szachowej.

Rider
Tym czasem na sam koniec, kompletnie nieświadomy sytuacji Brujah, Rider, wszedł na salę Elizjum, przyciągając kilka nieprzyjemnych spojrzeń. Przynajmniej kilka wampirów pokręciło niechętnie głową na jego widok, gdy niespodziewanie pojawił się pośród tłumu nieumarłych nieszczególnie za nim przepadających. Jedynie jego współklanowicze traktowali go z pewną dozą szacunku, choć i pośród Brujahów zdarzyło mu się palnąć coś, co potrafiło wznieść ogień. Jedyną osobą, która była rzeczywiście zainteresowana jego przybyciem po dziesięciu latach zdawał się być Norwood. Jako jedyny podszedł do zmartwychwstałego, by go powitać.
Więc jakimś cudem nie dałeś się zabić. Nieźle. — Odezwał się jako pierwszy, spokojnie, aczkolwiek bez szczególnego entuzjazmu. Wyciągnął jednak w jego stronę dłoń i jedynie głupiec by ją teraz odtrącił. Norwood był zaraz po Primogenie najwyższym autorytetem pośród Krzykaczy w Chicago.
Minęło trochę czasu, Rider. Co tutaj robisz? — Phillip zdawał się być świadomy, że obecność tego wampira nie była dziełem przypadku i nie pojawił się w Elizjum z kaprysu. Rider miał jakieś plany, a Norwood zamierzał się dowiedzieć jakie. Inni obecni Brujahowie przyglądali się tej rozmowie. Z największym zainteresowaniem John Raymond, który podobnie jak Rider, lubił sprawiać kłopoty.

Alexander Howard Morri
Ci, którzy znali Alexandra, byli świadomi jego nieszczególnie socjalnego charakteru. Primogen, nawet bardziej niż inni, znał go i rozumiał dziwactwa jego charakteru. Zbyt długie przebywanie w towarzystwie książek, z dala od ludzi i nieumarłych, ma swoje długotrwałe skutki. Nie mniej, Morri z racji swojej pracy i zasług był przynajmniej rozpoznawany, o ile nie szanowany, przez niektórych Spokrewnionych, w szczególności jego współklanowiczów.
Primogen Hawthorne najbardziej rozpoznawał i uznawał talent Morriego, który minionych nocy wspierał go w walce z Sabbatem, zasługując sobie tym samym na jego wsparcie, a może nawet i trochę respektu. Jako iż Ancilla udowadniał swoją wiedzę i przydatność przy różnych okazjach, Primogen postanowił zaangażować go teraz w kolejną robotę.
Doskonale. Rad jestem to słyszeć. — Odrzekł z pozytywnym tonem, po czym klepnął delikatnie Morriego laską w pierś i dodał.
Ale powinieneś się trochę rozluźnić. Nie idziesz przecież na rozstrzelanie. — Alistair próbował pomóc Malkavianowi zredukować stres powodowany socjalną interakcją, doprawioną szczyptą komplementów. Wciąż trzymał się blisko ucha swego podwładnego, mówiąc nieco ciszej.
Sprawa wygląda tak; Parę nocy temu do miasta dotarł ładunek, który zawierał artefakt, czy właściwie lepiej by rzec narzędzie, mogące pomóc nam w śledzeniu poczynań naszych wrogów. Problem w tym, że ktoś go podwędził z naszego magazynu, nim został przewieziony do ostatecznego miejsca przeznaczenia. — Samo wspomnienie o artefakcie mogło podsycić zainteresowanie Malkaviana. Mówiąc o wrogach, Hawthorne niewątpliwie miał na myśli wampiry Sabbatu. Jakiekolwiek narzędzie mogące pomóc w walce z nimi oczywiście musiało być dla niego bardzo wartościowe, gdyż od długiego czasu, często na własną rękę, prowadził krucjatę przeciwko nim.
Nie ma w tym mieście raczej wielu dostatecznie mądrych głów, które wiedziałyby co z tym przedmiotem zrobić. Oznacza to, że gwizdnął to ktoś z głową na karku. Chcę wiedzieć kto i co z tym zrobił. — Ze słów Primogena wynikało, że mogło to być nie do końca łatwe, ani nieszczególnie bezpieczne zadanie. Jako że intelekt i spryt są najniebezpieczniejszą bronią, to właśnie inteligentnych przeciwników należało się najbardziej obawiać. Hawthorne zrobił krótką przerwę, jakby czekając na pytanie od Morriego o dalsze szczegóły.

Rider
W reakcji na uśmieszek Ridera, Norwood poprawił okulary na swoim nosie, utrzymując cokolwiek neutralną minę. Mruknął pod nosem i odpowiedział na jego pytanie.
Jeśli chodzi o obecną kastę rządzących, to w większości sytuacja pozostaje bez zmian. Jedynie Gangrele doznali ostatnio poważnej straty. Pamiętasz Kuruka, prawda? Ktoś go zabił parę tygodni temu. To przedstawienie, które miało przed chwilą miejsce, było w pewnym sensie z tym związane. — Wspominając o przedstawieniu wskazał palcem za siebie, w stronę 'sceny', skąd przemawiał Arystarch kilka minut wcześniej.
Wściekła Skadi wraz z Longiem wparowali na bal, gdzie było mnóstwo śmiertelników, naruszając Pierwszą, a młodzi musieli po nich sprzątać. Teraz to wszystko dopiero zaczęło wypływać. — Phillip nie zdawał się być szczególnie zadowolony z całej sytuacji. Utrzymywał dobry kontakt z Kurukiem i innymi Gangrelami. Nawet wpadka Primogena Ventrue nie poprawiała mu humoru, w odróżnieniu od innych Brujahów, którzy wyjątkowo zebrali się w Elizjum tej nocy. Phillip jednak, jak było wiadomo, posiadał znacznie szerszą perspektywę i zrozumienie polityki Spokrewnionych od swoich braci.
Wilczki, hę? — Wampir przekrzywił lekko głowę, uniósł brwi i skrzyżował ręce na piersi.
Jeśli mowa o sytuacji na północy, to póki co nie ma jeszcze potwierdzenia, czy rzeczywiście wilkołaki za tym stoją. Nasze kontakty z Gangrelami stały się diabelnie trudne od czasu ich tragedii, przez co trudno nam zweryfikować co tam się stało. — Wyglądało na to, że wieści o wiłkolakach nie były jeszcze pewne. Jeśli Gangrele rzeczywiście odmawiały współpracy, to nic dziwnego, że sprawa tak utknęła.
Jeśli szukasz Ghosta, to przykro mi to mówić, ale opuścił Elizjum kilka minut przed twoim przybyciem. Greer także nie siedział tutaj zbyt długo, co nie jest dziwne. Wiesz, że on nie lubi takich miejsc i przychodzi tutaj tylko wtedy, kiedy musi. — Brujah wzruszył ramionami wspominając o nieobecnych już wampirach. Na wspomnienie o papierosie uniósł na moment otwartą dłoń, kręcąc przy tym głową subtelnie, sygnalizując tym mocne "Nie".
Podziękuję. Wiesz że nie podzielam tego dziwnego nawyku, który dzielisz z Jamesem. — Rider z pewnością nie zapomniał, że opiekun pariasów palił swoje Lucky Strike'i. Był to z resztą jeden z tematów ich rozmów i powodów, dla którego się dogadywali.

Arystarch Galatis
W istocie. Podobne słowa padające z ust naszych mniej wysublimowanych towarzyszy miałyby zupenie inny wydźwięk. W rezultacie ich odbiór również byłby inny. Nie sądzę jednak, by w interesie pana Norwooda było powodowanie takiego zamieszania. Jest on bardziej, hmm, dojrzały od reszty swojej braci i doskonale rozumie długofalowe rezultaty takich działań. I w rzeczy samej, reakcja młodszych Krzykaczy nie jest żadnym zaskoczeniem. Niektórzy z nich zapewne głęboko wierzą, a może nawet i mają nadzieję, że ta sytuacja zaszkodzi naszej organizacji. My jednak dobrze wiemy, że niezależnie od tego, jak potoczą się wydarzenia, klan Ventrue pozostanie silny. Jest to wszakże nasz obowiązek jako podpory Camarilli. Prędzej czy później Brujahowie zrozumieją jak istotna jest nasza praca i wsparcie. — Kończąc swoją wypowiedź szerzej się uśmiechnął, znów unosząc na moment kieliszek, jakby wnosząc toast ku jasnej przyszłości klanu i sekty. Wciąż nie sposób było wyczytać po której stronie stał w temacie Feng Longa. Mimo jego ekscentrycznej osobowości, którą tak wielu krytykowało, Sullivan potrafił bardzo umiejętnie lawirować zarówno na planszy politycznej, jak i w kręgach socjalnych. Wyjaśniało to z resztą jego wysoką pozycję w hierarchii klanu. Oczywiście nie zamierzał się powtarzać w swych komplementach, tak więc nie skomentował ponownie kwestii przemowy Arystarcha.
Ventrue spojrzał w kierunku, który wskazywał Harpia, przyglądając się Norwoodowi i Riderowi, który najwyraźniej powstał z martwych. Sullivan przez chwilę przyglądał się, będąc być może odrobinę zaskoczonym przybyciem tej znanej, choć irytującej jednostki.
Hmm, to prawda. Jest kilku jemu podobnych z anarchistycznymi skłonnościami, ale nie musimy się obawiać o oddawanie przez nich strzałów w naszą stronę tak długo, jak to my trzymamy w ręce rewolwer. — Zaśmiał się elegancko na własne słowa, jakby pławiąc się w sprytnie przedstawionej przez niego metaforze, która w rzeczywistości, celowo lub nie, odnosiła się również do przemowy Arystarcha ratującej twarz klanu Ventrue.
Brygadzisto. — Subtelnie kiwnął głową, dając Harpii sygnał, że może odejść. Arystarch mógł oddalić się i skierować w stronę rozmawiającej dwójki Krzykaczy.
Arystarchu. — Norwood ze skinięciem głowy przywitał Arystokratę, gdy ten zbliżył się do nich i zwrócił jego uwagę swym powitaniem. Był on jednym z bardzo niewielu Brujahów, który zdawał się darzyć Galatisa rzeczywistym szacunkiem, stanowiąc razem pewien pomost komunikacyjny między dwoma nie cierpiącymi siebie klanami.

Diana Harper
Wydarzenia minionych nocy sprawiły, że Dana najchętniej odpłaciłaby Morriemu, co było po niej jasno widać. Jej rolą była jednak protekcja Diany, a atakowanie Ancilla zadziałało by na niekorzyść dziewczyny. Była równie bystra i inteligentna co Diana, wiedziała, że musiały jakoś załagodzić sytuację celem uniknięcia dalszych problemów, dlatego uspokoiła się, choć wciąż krzywo z niechęcią spoglądała na Malkaviana.
Irytująca sytuacja. Oby ten dziwak nie miał kolejnego napadu. Drugi raz nie będę taka łagodna. — Dana wzruszyła ramionami zrezygnowana. Gdyby od niej zależało, to w najlepszym wypadku pewnie omijałaby Morriego szerokim łukiem. W najgorszym... Pewnie lepiej było o tym nie myśleć.
Chcąc jednak wejść z jedną z gwiazd wieczoru w dyskusję, Malkavianka musiała zaczekać. Był on zajęty rozmową z nie kto innym jak samym Primogenem ich klanu, który zdawał się mieć mu coś ważnego do przekazania. Rozglądając się po pomieszczeniu, gdzieś kątem oka udało się dziewczynie dostrzec Bellę Jones, która podobnie jak ona sama siedziała na uboczu, z dala od większości zebranych w Elizjum Spokrewnionych. Może w trakcie oczekiwania warto było wejść z nią w dyskusję. Nie wiadomo kiedy mogła być kolejna do tego okazja.

Bella G. Jones
Ostatnie noce nie sprzyjały zdrowiu psychicznemu Belli, która w rezultacie stresu miała problem z opanowaniem swoich myśli, przez co stała się znów bardziej wycofana. Słysząc jednak o zasługach swojego stwórcy, mogła poczuć przynajmniej pewną dumę, o ile nie radość, zwłaszcza gdy jeden z młodszych przechodzących obok niej nieumarłych rzucił sugestią aspirowania do poziomu Alexandra. Bycie zauważonym, choć przez pryzmat swojego stwórcy, mogło być nieco budujące. Przeważnie Bella była prawie niewidzialna, zwłaszcza gdy aktywnie unikała interakcji z innymi.
Udało jej się dojrzeć Morriego, rozmawiającego z Primogenem Hawthornem. Trudno było się dziwić temu, że tak szybko uzyskał atencję ważnego Spokrewnionego. Jeśli chciała zamienić ze swoim Sire kilka słów, musiała poczekać aż skończą rozmawiać. Wreszcie wyraźnie widziała Dianę, która trzymała się z boku i mamrotała coś pod nosem do siebie. Spośród wszystkich zebranych, to Malkavianka mogła zdawać się w danej chwili najsensowniejszą osobą do rozmowy, nie licząc Alexandra.

Rider | Arystarch Galatis | Noah Johnston
Kto wie, czy nasze przeklęte dusze mają szansę doczekać się czegoś więcej. — Brujah odparł na słowa Ridera. W jego słowach można było odczuć z jednej strony nutkę nadziei, a z drugiej pewien zdrowy sceptycyzm. Wampiry były w istocie przeklęte, a ich egzystencja na globie nienaturalna. Można było mieć jedynie nadzieję, że gdy ciała nieumarłych rozsypią się w proch, dusza będzie mogła zaznać prawdziwego, ostatecznego odpoczynku.
Jak na ironię, odpowiedzialny za tę płomienną przemowę był Arystarch. Na pewno go pamiętasz. — Odwrócił na moment głowę, jakby szukając wzrokiem wspomnianego Arystokraty, prędko jednak zwracając swoją uwagę z powrotem w kierunku Ridera.
Jeśli zagrożenie ze strony wilkołaków zostanie potwierdzone, to bez problemu znajdziesz dodatkową parę rok, albo i dwie. — Lupini, odwieczny wróg Spokrewnionych. Niezłą reputację wyrobiły sobie ten, który byłby odpowiedzialny za zlikwidowanie zagrożenia z ich strony. Oczywiście pomijając wzmianki w gazetach i niedawne pomruki Gangreli, nic nie było na ten temat wiadomo, co utrudniało sprawę.
Galatis wybrał sobie kiepski moment na rozmowę z Harpią z klanu Brujah, który prowadził w tym momencie dyskusję ze swym powszechnie mało lubianym współklanowiczem.
To może zaczekać. — Norwood jasno zasygnalizował, że nie była to rozmowa na trzy pary uszu, a raczej coś do obgadania między Harpią a Harpią.
Wypowiedź Galatisa na temat Pierwszej, odnosząc się jednocześnie do klanu Brujah sprawiło, że Norwood uniósł brwi, spoglądając na Ventrue jakby zniesmaczony tym, co miałby insynuować.
Powiedziałeś tej nocy więcej niż wystarczająco na temat Arystarchu. Jestem przekonany, że wszyscy tutaj zebrani zrozumieli przekaz. — Odparł neutralnym tonem odnosząc się do wypowiedzi Ventrue na temat Tradycji, na temat których rzeczywiście mówił sporo. Arystarch musiał być świadom, że traktowanie towarzyszących mu Ancillae jak ledwo zaznajomionych z Tradycjami neonatów było na tym etapie już trochę nietaktowne.
Nim zabierzemy się za tropienie, wypadałoby najpierw potwierdzić z czym rzeczywiście mamy do czynienia. — W rzeczy samej, mało produktywne byłoby przetrzepywanie lasów w poszukiwaniu zagrożenia, nie mając pełnego obrazu tego, co rzeczywiście tam zaszło. Mógł to być wilkołak, inny wampir, a nawet i rzeczywiście dzikie zwierzęta.
Ktoś powinien zbadać ciała ofiar. To chyba jedyny trop, jaki w tej chwili istnieje. — Harpia zwrócił uwagę na dobry kierunek, gdzie warto było zacząć. Ciała śmiertelników, jeśli nie zostały spalone, to ich rany mogły zdradzić co było sprawcą ataku, i dopiero wtedy można by było działać.
Pośpiech nie jest wskazany, Rider. O ile nie masz zamiaru się spakować w tej chwili i jechać prosto do lasu, to ze znalezieniem pomocy nie powinieneś mieć szczególnych problemów. Pewnie nawet i ktoś z naszych byłby chętny. — Kończąc wypowiedź kiwnął sygnalizująco głową w stronę obserwujących Norwooda i jego towarzyszy Brujahów.
Jeśli zaś mowa o opiekunie Pariasów, to przeważnie kręci się w swojej okolicy, więc kontakt z nim nie powinien być trudny. — Dodał akurat, gdy zbliżał się do nich świeżo przez Księcia zaakceptowany neonata. Harpia zlustrował go uważnie poprawiając znów swoje okulary.
Noah przemierzając Elizjum mógł odczuć na sobie kilka zainteresowanych spojrzeń. Był on w końcu świeżą krwią Camarilli. Nie miał przyjemności wysłuchać przemówienia Arystokraty, jednak wkrótce miał szansę się dowiedzieć co zaszło i wzbudziło tak intensywne rozmowy pośród zebranych Spokrewnionych. Miejsce to nie napawało go tym razem aż tak intensywnymi emocjami jak za pierwszym razem, gdy tam gościł. Wciąż jednak odczuwał napięcie, gdyż dopiero miał zacząć pracować na swoją reputację, a pierwsze kroki były natrudniejsze.
A więc to Ty jesteś najnowszym nabytkiem Greera, o którym ostatnio słyszałem. Jestem Phillip. Phillip Norwood. — Witająco skinął głową w stronę Noaha.
To jest Arystarch Galatis, a to Rider. — Harpia postanowił przedstawić dwójkę swoich rozmówców, wskazując w ich stronę ruchem głowy, gdy wypowiadał ich imiona, wciąż trzymajac skrzyżowane ramiona. Stosunkowo ciepłe przyjęcie ze strony faceta w okularach było miłą odmianą dla Johnstona, którego dotychczas jak gorszy sort zdawał się nie traktować wyłącznie jego mentor. Norwood wymownie spojrzał po dwójce Ancillae w reakcji na pytanie neonaty o powodującym teraz zamęt wydarzeniu. Jego wzrok szczególnie zaczepił się na Arystarchu, jakby sugerując, by odpowiedział młodemu. Zdawał się być gotowy, aczkolwiek nieszczególnie chętny, by po raz kolejny odpowiadać teraz na to pytanie. Poza tym, kto lepiej miał podkreślić wagę Pierwszej Tradycji młodemu, skoremu do nauki neonacie, jak wiekowy, wpływowy członek klanu Ventrue, który zdawał się tej nocy robić to z ogromną przyjemnością.

Diana Harper
Dziewczyna była świadoma różnic, jakie dzieliły ją i jej siostrę. W pewnym sensie się uzupełniały, co było przydatne, gdyż Diana czasami nie potrafiła się odnaleźć w niektórych sytuacjach. Jej pomocna towarzyszka, teraz zawsze obecna, mogła wspierać ją tam, gdzie potrzebny był silny charakter i twarda ręka. Zareagowała na szturchnięcie, spoglądając w stronę kobiety.
Ah, to ona? Rzeczywiście. — Odparła kiwając potwierdzająco głową.
Eee tam, nie przesadzaj. Raczej nie zostawiłam jej trwałego urazu. Haha. — Dana zaśmiała się lekko, z uśmiechem patrząc na siostrę, po czym podążyła za nią, gdy ta udała się w kierunku Belli.

Alexander Howard Morri
Obecni w Elizjum Spokrewnieni mieli obecnie dość tematów do rozmów, jednak bliskie spoufalanie się Primogena z Alexandrem na pewno trafiło na listę. Oczywiście z boku wyglądać to mogło na cokolwiek, niekoniecznie o pozytywnym wydźwięku. Ciche rozmówienie się ze swym współklanowiczem moglo być wszakże jednym z dwóch. Na szczęście dla Morriego, Primogen przyszedł do niego z dobrymi wieściami. Poniekąd. Jego strata była oczywiście złą wiadomością, ale fakt, że zdecydował się powierzyć Alexandrowi zadanie odnalezienia przedmiotu, był jak najbardziej pozytywny. Primogen znał swego podwładnego już na tyle dobrze, że zapewne wiedział, z jakim zainteresowaniem zareaguje, i być może właśnie dlatego to jego wybrał.
Obiekt ten nazywany jest Misą Konwergencji, albo Misą Zbieżności, zależnie od tego kto interpretuje zapiski. — Primogen odpowiedział tym razem cicho, nie chcąc najpewniej ryzykować, że ktoś niepożądany usłyszy. Nazwa przedmiotu nic Morriemu nie mówiła, ale z pewnością pobudziła jego zainteresowanie.
Im mniej osób o tym wie, tym lepiej. Nie ma na razie pewności, czy nie stoi za tym ktoś z naszych rywali. — Było jasnym, że Hawthorne wolał zachować sprawę między nim a Morrim. Wspominając o rywalach, miał oczywiście na myśli rywali wewnątrz Camarilli. Póki nie udowodniono inaczej, zaangażowanie kogoś z sekty pozostawało prawdopodobne.
Zdecydowanie preferowałbym rozmówić się ze złodziejem osobiście, ale jeśli nie będziesz miał wyboru, to wiesz co robić. — Sprawa była jasna, przyprowadzić delikwenta żywego, chyba że nie będzie możliwości poskromienia przeciwnika i przywleczenia go przed oblicze Primogena.
Oczywiście, że podejrzewam Sabbat. Zasrańce zrobią wszystko, żeby wbić nam klin. Lepiej jednak, żeby to nie byli oni, w przeciwnym razie naprawdę będziemy potrzebować tej misy. — Słowa Alistair'a miały sens. W końcu jeśli Sabbat miałby być świadom tego transportu i jego zawartości, to znaczyłoby, że mają naprawdę dobrych informatorów, albo nawet coś gorszego. Primogen wyciągnął z kieszeni złożoną kartę papieru, po czym wręczył ją wampirowi.
Tu masz adres. To mały magazyn na końcu miasta, w Ashburn. Mój człowiek będzie na miejscu, żeby otworzyć dla ciebie bramę. Wszystko jasne? — Malkavian przekazał klarowne instrukcje, jednak dla pewności wolał potwierdzić, czy Morri wszystko zrozumiał. Mimo widocznego intelektu, jego rosnąca ekscytacja mogła przecież sprawić, że coś mu umknęło.