Ledwo wprowadzona do świata mroku, Diana miała nieprzyjemność być świadkiem naruszenia Maskarady, i to przez Spokrewnionych, którzy mieli na karku setki lat, mających świecić przecież przykładem. Była to fatalna demonstracja, która jedynie pokazała młodszym jakimi hipokrytami potrafią być Elderzy.
Podczas gdy Sire Diany przekazał jej na swój sposób tyle ile mógł, bądź uważał za stosowne na temat Tradycji, to dopiero występ Ventrue, będący następstwem wydarzeń minionych nocy ,pokazał dziewczynie rzeczywistą wagę Pierwszej Tradycji. Nic tak dobrze nie obrazowało niebezpieczeństwa jak opowieść o setkach nieumarłych, którzy zostali wytępieni przez śmiertelników. Spokrewnieni nie byli bogami i mogli przez bydło zostać zniszczeni, dlatego zadbali o to, by śmiertelnicy nie byli świadomi ich egzystencji, ażeby nie dopuścić do podobnej tragedii.
Większość żółtodziobów i neonatów było, na szczęście, właściwie doedukowanych, dzięki czemu nie popełniali błędów takich jak parias, który stanowił obecnie pewne zagrożenie dla Maskarady. Jego znalezienie było konieczne, gdyż śmiertelne służby na pewno wciąż za nim węszyły. Trop był co prawda już zimny, ale być może istniała szanse na znalezienie tam jakichś śladów. Nie było jeszcze jasnym co tak naprawdę nim kierowało. Kreowanie scenariuszy na tym etapie zdawało się być zbyt przedwczesne.
Znalezienie taksówki nie zajęło na szczęście dużo czasu, a sam przejazd okazał się dość komfortowy. Diana na chwilę pozostała z własnymi myślami, choć nie do końca. Bliźniaczka stale była obok niej, nawet gdy siedziały w milczeniu przemierzając miasto automobilem. Dopiero po opuszczeniu pojazdu i zapłaceniu $2 przewoźnikowi, Diana mogła wreszcie porozmawiać z siostrą.
Myślisz, że to jakiś dzieciak? Jeśli to się potwierdzi, to tylko ułatwi to sprawę. — Dana podzielała te nadzieje. Podążała obok dziewczyny, rozglądając się z zainteresowaniem po okolicy.
Skoro Szeryf też go szuka, to wątpiłabym w to, że jest to podpucha. — Rzeczywiście, nie było powodów, by sądzić, że to jakaś ustawiona gra. Wszystko wskazywało na to, że sprawa była poważna.
Docierając na miejsce, Diana mogła zobaczyć niewyróżniający się budynek, na którego parterze mieścił się nieduży, niezwracający szczególnej uwagi, bar z szyldem "Bastards' Lounge". Malkavianka zaczęła rozglądać się za możliwymi śladami w okolicy baru. Ulicami wciąż przemieszczali się momentami ludzie, gdzie niektórzy kierowali się prosto do baru, a inni z niego wychodzili, bardziej lub mniej trzeźwi. Aktywność w tej części miasta była niemała, była to wszakże część Central, serca Wietrznego Miasta.
Minęło dobre parę tygodni od czasu zamieszania, jakie miało tu miejsce, a na zewnątrz nie było żadnych śladów, które mogłyby wskazywać, że coś się tam w ogóle zdarzyło. Ulica była w miarę czysta, pomijając chyba całkiem niedawną rzygowinę pod ścianą baru, którą musiał zostawić jeden z klientów mocno podtrutych alkoholem.
Hmm, zaczynasz wyglądać trochę jak agent prohibicji, wiesz? Haha. — Bliźniaczka zaśmiała się, stojąc oparta o ścianę baru, przyglądając się Dianie z założonymi rękoma. Faktycznie, jeszcze trochę i ludzie w okolicy mogliby zacząć czuć się nieco niepewnie, a ktoś mógłby zacząć zadawać pytania. Może był czas na to, żeby wejść do środka i pierwszym je zadać?

Dana uśmiechnęła się i poklepała siostrę po ramieniu, po czym próbując podbudować jej pewność siebie, dodała.
Nie przesadzaj, nie jest z tobą aż tak źle. Wyluzuj się i wszystko będzie w porządku. Pamiętaj, że masz barwniejszą egzystencję, niż większość ludzi. — Barwniejszą egzystencję? Harper mogła się nad tym zastanowić i dojść do wniosku, że może rzeczywiście doświadczyła więcej niż inni. Jak wielu może się pochwalić kontaktami z duchami i innymi nadnaturalnymi stworzeniami? Nie tylko to, ale również sama była teraz czymś więcej. Wykonała kolejny krok na drabinie ewolucyjnej, stając się wampirem, drapieżcą żerującym na ludziach tak jak oni żerowali na innych stworzeniach. Nie potrzebowała alkoholu, by poczuć się wyjątkowa.
Będąc przekonana do wejścia na teren baru, mając w głowie jakiś ogólny plan działania, mając swoje wsparcie, mogła udać się do środka zanim ktoś zwróciłby na nią uwagę na ulicy. Wnętrze nie było szczególnie okazałe, stylizowane na zwyczajną, niedużą kawiarnię z kilkoma stołami i barem. Tylko za sprawą zasłyszanych wcześniej informacji Diana wiedziała, że gdzieś tam, możliwe, że na drugim końcu pomieszczenia, znajdowała się ukryta pijalnia alkoholu. Musiała ona w jakiś sposób umknąć uwadze policji, która badała tutejsze zajście. Nie było tu wielu klientów. Raptem dwójka mężczyzn przy samym barze oraz kilku klientów przy stołach pod ścianą i oknami. Paru popalało papierosa do kawy, a jeden z nich czytał w spokoju gazetę. Sam barman, szczupły, siwiejący brunet w fartuchu, z kilkudniowym zarostem na twarzy, czyścił akurat przybytek, przesuwając miotłą po ziemi pomiędzy barem a stołami.
Nic nie zwracało szczególnej uwagi dziewczyny. Ot zwyczajna kawiarnia, która akurat służyła za front dla baru z alkoholem. Nie było żadnych śladów po zamieszaniu, jakie parę tygodni wcześniej wywołał poszukiwany nieumarły. Dana z zainteresowaniem rozglądała się po wnętrzu i obserwowała ludzi, którzy zajmowali się swoimi sprawami.
Ktoś na pewno coś widział lub wie. Popytaj kogoś. — Rzekła Dana z lekkim uśmiechem, opierając się o jeden z pobliskich stołów i czekając na dalszy ruch wampirzycy. Nie wyglądało na to, by zamierzała prowadzić siostrę za rękę przez możliwą konwersację. Jej rolą było wszakże wsparcie i chronienie Diany, nie kierowanie jej ruchami.

Rzeczywiście, towarzystwo zdominowane przez mężczyzn mogło być nieco przytłaczające dla młodej dziewczyny, która z resztą charakteryzowała się nieco introwertyczną osobowością. Nikt tak naprawdę nie zwracał na nią uwagi. Każdy z siedzących gości zajmował się swoimi sprawami, czy to sącząc kawę, paląc papierosa, rozmawiając, czy wczytując się w kolejne strony gazety.
Mimo swojej przewagi nad śmiertelnikami, Dianę nieco przytłaczał stres wywołany przebywaniem w tym miejscu, jak i interakcją z ludźmi, do której się teraz przymuszała. Nie było to jej 'naturalne środowisko', czego nie dało się powiedzieć o widocznie zrelaksowanej Danie, która zdawała się dobrze czuć w miejscach publicznych.
Widocznie skupiony na pracy mężczyzna nie usłyszał dziewczyny za pierwszym razem. Dopiero, gdy powtórzyła, zwróciła jego uwagę. Barman przerwał zamiatanie i spojrzał w jej kierunku. Wysłuchał jej, marszcząc nieco brwi, stojąc oparty o swoją miotłę, wyrażając swoją twarzą emocje świadczące o zaniepokojeniu.
Nie było mnie tutaj, kiedy to się zdarzyło. Ronald wtedy obsługiwał. Wiem tylko tyle, że tamten człowiek postradał zmysły i mało nie posłał biedaka na tamten świat. — Mężczyzna pokręcił głową, wzdychając ciężko. Z tego co powiedział można było łatwo wywnioskować, że śmiertelnik, którego wampir zaatakował, zdołał przetrwać starcie.
Nawet jeśli to rodzina, to radziłbym trzymać się od niego z daleka. Ten człowiek jest niebezpieczny. Policja prędzej czy później go znajdzie. — Barman miał na względzie bezpieczeństwo Diany, to też odradził jej interakcje ze sprawcą zamieszania. Wyraźnie liczył na to, że zostanie zapuszkowany. Najwyraźniej trzeba było nieco podrążyć, by dowiedzieć się od niego czegoś więcej.

Stojąc z miotłą człowiek westchnął ciężko, słuchając Diany, która zdawała się sprawiać wrażenie szczerze zaniepokojonej o członka rodziny. Jak na niedawno spokrewnionego żółtodzioba, całkiem skutecznie grała na emocjach niczego nieświadomego śmiertelnika, po którego twarzy można było ocenić, że chyba wierzył w to co mówiła mu rozpadająca się emocjonalnie dziewczyna, a może nawet i trochę sympatyzował. Nie był na miejscu, gdy wampir zaatakował, a wszystko co wiedział usłyszał od kogoś innego, tak więc cokolwiek wtedy miało miejsce, nie odcisnęło to na nim żadnego piętna, które mogłoby sprawić, że odmówi pomocy.
Ech, nie wiem jakie oni mają tam procedury, ale jak ma pani pomóc go złapać tak, żeby bez ofiar się obyło, to powinna pani porozmawiać z Ronaldem. To on obsługiwał lokal tamtej nocy. — Facet przetarł ręką zmarszczone czoło, przyglądając się Dianie litościwie.
Nie wiem, czy będzie skory do rozmowy, ale jeśli pani chce, to mogę zapisać jego adres. Mieszka kilka przecznic stąd. — Płacz i zgrzytanie zębów pomogły i facet się ugiął, choć był to i tak dopiero początek. Barman o którym wspomniał mógł mieć pewne opory, zwłaszcza jeśli rzeczywiście wampir był odpowiedzialny za krwawą scenę, no ale na martwienie się o to dopiero miała przyjść pora.
Mężczyzna odstawił miotłę na bok, po czym wyciągnął nieduży ołówek i kartkę papieru z kieszeni swojej koszuli. Po naniesieniu treści, przekazał karteczkę dziewczynie. Widniał na niej adres budynku znajdującego się stosunkowo niedaleko od baru.
Proszę. Mam nadzieję, że uda się pani pomóc w złapaniu tego człowieka. Tak będzie najlepiej dla niego i innych. — Dodał z nadzieją w głosie. Widać był jednym z tych ludzi, którym po prostu zależy na spokoju i bezpieczeństwie. Oj, jakże by ta nadzieja zgasła, gdyby wiedział, co czai się w mroku i czym był osobnik, który stał za atakiem w tym barze. Jak spojrzałby na rzeczywistość, gdyby wiedział o potworach, które kroczą tuż obok ludzi. Czy wciąż miałby tyle empatii i zrozumienia? Czy strach zdominowałby jego umysł? Mężczyzna jeszcze chwilę czekał, zastanawiając się czy jeszcze jakoś może pomóc dziewczynie, nim wrócił do zamiatania podłogi.
Całkiem sprawnie ci poszło. Ciekawe czy z tym całym Ronaldem pójdzie równie gładko. — Niewidzialna dla pozostałych towarzyszka Diany odezwała się dopiero, gdy ta zakończyła rozmowę i kierowała się do wyjścia.

Mężczyzna skinął już jedynie głową na podziękowania i ekspresję nadziei dziewczyny, nim ta ruszyła do wyjścia, na powrót wdając się w dyskusję ze swą 'drugą połówką'.
Spokojnie, siostrzyczko. Nie ma się czego obawiać. — Dana próbowała podnieść wampirzycę na duchu, mówiąc do niej ciepłym głosem i obejmując lekko.
Nie musisz martwić się tymi ludźmi. Nie stanowią zbytniego zagrożenia, także głowa do góry. — Towarzyszka nieumarłej patrzyła na śmiertelników z góry. Nie była tak ludzka i pełna empatii jak właścicielka tego ciała. Harper mogła się zastanawiać, czy ona sama też się taka stanie z biegiem czasu. Być może by jej to pomogło w tej nocnej egzystencji.
Jeśli był przy tym ataku, to pewnie nie będzie szczególnie skory do pomocy. Ale spokojnie, jakoś go pociągniesz za język. — Odparła, z jednej strony pobudzając zmartwienie dziewczyny, a z drugiej ją uspokajając.
Docierając pod kilkupiętrowy apartamentowiec, Diana zobaczyła, że w kilku oknach światło się wciąż świeciło. Niemożliwym było określenie, które okno należało do Ronalda. Sprawdzając kartkę, na którym widniał numer pokoju, mogła spokojnie go poszukać. Podążając za numerem, dotarła na drugie piętro budynku pod wskazane drzwi. Gdy zapukała, w pierwszej chwili nie było odzewu. Zapukała ponownie i raz jeszcze, a po chwili z wnętrza odezwał się męski głos.
Idę, już idę! Kogo tam diabli niosą o tej porze. — Sądząc po czasie, jaki był potrzebny, by uzyskać odzew, jak i również po głosie, można było stwierdzić, że człowiek ten spał, gdy Diana przybyła pod jego drzwi, z czego trudno, by miał być zadowolony. Po chwili można było usłyszeć otwierany zamek w drzwiach, które mężczyzna nieznacznie uchylił, wyglądając przez szparę wraz z światłem dobiegającym zza jego pleców. Poczochrane, brązowe włosy i wąs jasno świadczyły o jego niedawnym opuszczeniu łoża. Przetarł swoją twarz i oczy, przyglądając się samotnie stojącej w korytarzu dziewczynie.
Stało się coś? O co chodzi? — Spojrzał mętnym wzrokiem, powoli dochodząc do siebie po nagłej pobudce. Nie wiedział kim jest jego gość, ani jaki był powód wyrwania go ze snu. Raczej nie sposób było oczekiwać pozytywnej reakcji na to, z czym Diana do niego przyszła. Musiała dobrze pomyśleć w jaki sposób go podejść, by nie zatrzasnął jej przed nosem drzwi.

Mężczyzna był nieco zmieszany, ale niepozorna aparycja Diany i szczere przeprosiny zdawały się przynajmniej na chwilę udobruchać mieszkańca apartamentu, słuchającego co dziewczyna ma do powiedzenia. Pokiwał głową w reakcji na przeprosiny i odpowiedział.
Eh, nie ma sprawy, to czego pani potrzebuje? — Póki co wybaczył jej to najście o późnej porze, pozwalając, by powiedziała, co miała do powiedzenia.
Na twarzy Ronalda pojawiła się widoczna powaga i pewne zmartwienie, gdy Harper wspomniała o pomocy, jakiej desperacko od niego potrzebowała. Gdy jednak doszła do tematu sprawcy ataku w barze, jego grymas się zmienił na bardziej nieprzyjemny. Skrzywił się, niemalże wzdrygając na jej słowa. Nie zaczął jednak krzyczeć, ale za to z pewną podejrzliwością zadał jej poważne pytanie.
Chwileczkę, jest pani z policji czy innych służb? Bo już im wszystko wyjaśniłem. Chociaż w sumie pani nie wygląda. — Zmarszczył brwi, zastanawiając się przez chwilę, czekając na wyjaśnienia jego gościa.
Nieco zniechęcony, może trochę zniesmaczony i zmęczony, wsłuchał się w odpowiedź dziewczyny, wzdychając ciężko i kręcąc oczyma. Przyjrzał się dobrze błagającej o pomoc Diany z pewną litością w oczach.
Cholera jasna... Myślałem, że mam to już za sobą... Do diabła, muszę się napić czegoś ciepłego. — Zrezygnowany, ziewając otwarł szerzej drzwi, odsunął się a następnie ruszył w stronę prosto urządzonej kuchni w jasnych kolorach ze stołem stojącym pod oknem. Miał na sobie tylko jasny podkoszulek i na prędce założone spodnie z wiszącymi szelkami.
Chce pani herbaty? — Rzucił do gościa przez korytarz wstawiając wodę w czajniku, po czym wygrzebał z kieszeni spodni paczkę papierosów i odpalił jednego od kuchenki.
Pali pani? — Zapytał, gdy dziewczyna była już w pomieszczeniu, nim zasiadł ostatecznie przy kuchennym stole, gdzie pod samą ścianą leżała ledwo zapełniona, szklana popielniczka. Wskazał kobiecie miejsce po drugiej stronie, na odsuniętym krześle. Nie był ani trochę zachwycony tym, że musiał odbyć tę rozmowę, co było po nim jasno widać.
To co chce pani konkretnie wiedzieć? — Jego ton i wyraz twarzy, gdy zaciągał się papierosem, wyraźnie mówiły, że mężczyzna chciał jak najszybciej mieć to za sobą. Nie było sensu więc przeciągać, a przejść do sedna tego, co Harper chciała z niego wyciągnąć.

Ciekawym było, jak szybko młoda wampirzyca podłapała i zaczęła korzystać ze sztuki manipulacji celem osiągnięcia swoich celów. Była jedynie żółtodziobem, spokrewnionym nie dawniej jak parę tygodni temu, a już nauczyła się owijać śmiertelników wokół swojego palca. Udawanie bezradnej, smutnej i zdesperowanej dziewczyny nadzwyczaj dobrze jej szło. Aczkolwiek, tak naprawdę nie do końca była to gra. Nie w pełni. Nie mniej, była przekonująca, co przydało jej się w interakcji ze śmiertelnikami tego wieczoru, w toku śledztwa mającego na celu zlokalizowanie wampira.
Zmęczony mężczyzna siedział na przeciw dziewczyny na wpół ubrany, zdając się nie czuć zbyt komfortowo. Cokolwiek widział tamtej nocy sprawiło, że chciał wyrzucić wspomnienie tamtych wydarzeń z pamięci i żyć dalej bez wracania do tego. Paląc papierosa przyglądał się dziewczynie marszcząc brwi i co po chwila spoglądając na czajnik z wodą, który za nic nie chciał jeszcze gwizdać będąc obserwowanym przez sennego Ronalda.
Ten facet jest niebezpieczny, agresywny i nie ma bata żeby poddał się dobrowolnie. Widziałem do czego jest zdolny. To psychopata. — Strząsając popiół z papierosa prychnął nieprzyjemnie na wspomnienie o możliwym poddaniu się tego niebezpiecznego przestępcy, nim dziewczyna kontynuowała prosząc o detale odnośnie tamtego wydarzenia, zwracając uwagę na więzi rodzinne między nią a sprawcą ataku. Właściciel lokalu mruknął pod nosem zaskoczony.
To był pani kuzyn? Do diaska. Rodziny się nie wybiera. — Wciągnął kolejną chmurę dymu do płuc, nim wypuścił ją z ust, odwracając głowę. Znów spojrzał mętnym wzrokiem na Dianę, dumając przez chwilę. Wreszcie westchnął ciężko zrezygnowany, po czym wcisnął się mocno w oparcie swojego krzesła.
No dobra... Jeśli ma to pomóc go zamknąć bez dalszych ofiar... — Odchrząknął, pokiwał głową i mówił dalej, choć widać było, że nie miał na to szczególnej ochoty.
Nie była to jeszcze aż tak późna godzina i sporo gości dopiero się rozkręcało. Mieliśmy duży ruch. W pewnym momencie wszedł ten facet. Z jednej strony wyglądał normalnie, miał niepozorną sylwetkę, trochę umorusane ubrania. Ale co było niepokojące to jak blady on był. W pierwszej chwili by człowiek pomyślał, że gość chory, ale ruszał się dosyć żwawo. — Chwila przerwy, strzepnięcie już do połowy skróconego papierosa i mężczyzna kontynuował.
Nerwowo, wściekle wręcz, rozglądał się dookoła, wyraźnie kogoś szukając. Podał hasło, a że nie spodziewałem się jakiego rabanu narobi, to wpuściłem go i poszedł na tyły. Tam się zaczęło. — Znów przerwał na chwilę, zaciągnął się i wypuścił z płuc chmurę trującego dymu i pokręcił głową, zaczynając dalszą część sprawozdania.
Nie minęła dłuższa chwila, jak z tyłu zaczęła się szamotanina i krzyki, aż w końcu wyleciał stamtąd jeden z gości, czy raczej został wyrzucony przez tego bladego typa. Ten blady gość rzucił się na niego tak jak ten leżał i zaczął go okładać jak opętany, bryzgając krwią dookoła. Kiedy próbowaliśmy go powstrzymać z paroma klientami i obezwładnić, gość okazał się być diabelnie silny i też oberwaliśmy. Dalej atakował tego biednego człowieka gołymi pięściami. Dopiero za sprawą interwencji kolejnych klientów udało się go przegonić, ale... — Ciężko westchnął, kręcąc głową i mrużąc oczy, wspominając traumatyczne przeżycie.
Ten człowiek, ofiara napaści znaczy się, był w strasznie opłakanym stanie. Jak go pogotowie zabierało, to mówili, że może nie przeżyć. Nigdy czegoś takiego nie widziałem jak żyję. Napastnik musiał być na jakichś prochach, inaczej tego nie jestem w stanie wytłumaczyć. — Ronald przetarł twarz, na powrót przeżywając szok minionej nocy. Dźwięk gwizdka w czajniku zwrócił uwagę zdenerwowanego śmiertelnika. Wstał i zalał kubek z herbatą w milczeniu, zatrzymując się w tej pozycji na chwilę, nie odwracając się jeszcze do Diany.

Z trudem wyciśnięte przez mężczyznę informacje zaczynały rysować jakiś konkretny obraz zdarzenia, jakie miało miejsce te parę tygodni wcześniej. Było to jednak tyle, ile na dobrą sprawę można było się domyślić. Wampir przyszedł, zaatakował kogoś i uciekł. Tak naprawdę można było krótko podsumować zrelacjonowane zdarzenie. Brakowało istotnych detali; kogo? dlaczego? Diana miała zamiar wydobyć tyle informacji z mężczyzny, ile to było możliwe. Wystarczyło zadać jeszcze kilka właściwych pytań, by wejść na konkretny trop i móc zacząć nim podążać w kierunku wampira o wciąż nieznanej tożsamości.
Narkotyki, co? Ciężka sprawa. To potrafi zeżreć mózg. — Skomentował, wrzucając kostkę cukru do kubka z herbatą i poczynając mieszać gorący napój łyżką. Nie miał powodów, by podważać słowa dziewczyny, to wierzył w praktycznie wszystko, co mu podrzuciła, byle go dalej urabiać, pobudzając jego empatię i humanizując nieumarłego napastnika.
Imienia nie znam. Nie pracowałem z tyłu na tyle długo, by znać wszystkich ludzi. — Wzruszył ramionami podnosząc kubek i niosąc go do stołu, siadając przy nim i przecierając oczy. Rzeczywiście, jeśli obsługiwał głównie zewnętrzną, legalną część baru, to można było rozumieć braku jego znajomości klientów zza ściany.
Ktoś z tamtejszej klienteli pewnie go zna. Musiałaby pani tam popytać. — Ronald ziewnął ospale, czekając aż herbata nieco wystygnie, a także aż ta rozmowa się zakończy. Miał dość, to było widać. Spoglądał momentami w stronę okna i przemierzających ulicę co jakiś czas automobilów. Wyglądało na to, że zmęczenie śmiertelnika górowało. Choć nawet i bez tego raczej byłby to ślepy zaułek. Nic nie wskazywało na to, by wiedział wiele więcej niż mówił. Nie miał też powodu, by zatrzymywać coś dla siebie, skoro zależało mu na szybkim zamknięciu sprawy i powrotu do snu. Z resztą, wydawał się wykazywać wyraźne chęci pomocy w ujęciu sprawcy tego zamieszania, przedstawiając dziewczynie dokładny opis zajścia i zapewniając jej wszystkie informacje, jakie posiadał.
Dopytując się o hasło, jakie wymagane było, by dostać się na tyły lokalu, gdzie serwowany był alkohol, mężczyzna niechętnie je Dianie podał. Miała poprosić barmana o "świeżo parzoną". To miało być hasło, jakie zapewniło by jej dostęp na tyły, gdzie mogłaby przepytać klientelę celem poznania tożsamości nieszczęśnika, a także możliwego powodu ataku.

Spragniony snu, niewątpliwie utęskniony za swoim łóżkiem mężczyzna skinął głową i życzył Dianie powodzenia i dobrej nocy, popijając ciepłą herbatę. Dziewczyna wydobyła tyle informacji, ile się dało, po czym opuściła budynek. Nie było tego wiele. Gorzej, Malkavianka mogła poczuć, że wyszła stamtąd właściwie z pustymi rękoma. Wciąż nie znała tożsamości ani sprawcy, ani nawet ofiary. Była zmuszona udać się z powrotem do tamtego baru, a co gorsza, do tej najmniej dla Diany atrakcyjnej części, pełnej zalkoholizowanych śmiertelników. Nie podchodziła do tego z optymizmem, czemu by miała. Co innego Dana. Było widać jej zadowolenie, gdy razem opuszczały budynek i kierowały się w tamtą stronę.
Spokojnie, na pewno ktoś z tamtych bywalców widział dobrze co się stało i będzie w stanie powiedzieć kim był ten zaatakowany facet. Nie będziemy tam długo. Dasz radę siostrzyczko. — Bliźniaczka swym pozytywnym głosem starała się uspokoić Dianę i podnieść ją trochę na duchu, zapewniając o stosunkowo łatwej drodze do sukcesu na tym etapie śledztwa. Rzeczywiście, nie mogło to być szczególnie trudne. Fakt, nie było to przyjemne miejsce, nie dla Diany. Musiała się jednak przemóc, by uzyskać więcej konkretnych informacji. Swoje wsparcie miała cały czas przy sobie. Najważniejsze było jednak to, że była inteligentna i nawet dość zaradna, szczególnie jak na 'początkującego' wampira. To też było z resztą powodem, dla którego została wybrana przez swojego stwórcę.
Pozostało wejść do środka i kontynuować śledztwo. Gdzieś tam był ktoś, kto miał rzucić więcej światła na sprawę i pokierować Harper do kolejnego celu. Prędzej czy później musiała dotrzeć do tego wampira, nawet jeśli ta droga miała być nieco długa i wyboista.

Dziewczyny mimo wizualnego podobieństwa, różniły się we wszystkich innych kwestiach. Miały właściwie skrajnie odmienne osobowości, spojrzenie na rzeczywistość i preferencje, jak chociażby przebywanie w miejscach takich jak to. Dana rwała się wręcz na tyły, zaintrygowana tym, co może tam zobaczyć, podczas gdy właścicielka tego nieumarłego ciała była niechętna i sceptycznie nastawiona do tego miejsca i ludzi w nim się znajdujących.
Wypowiedziawszy hasło, jakie podał jej pan Ronald, barman, który z resztą widział już Dianę niedawno, spojrzał po niej wymownie i pokiwał głową, jakby w myślach rzucił do siebie coś jak "no tak, dał jej hasło". Gestem ręki zaprosił ją, by poszła za nim. Udali się na drugi koniec pomieszczenia, gdzie znajdowały się, dobrze ukryte za niepozorną zasłoną, drzwi do drugiej, mniej legalnej części baru.
Oczom Spokrewnionej ukazała się znacznie bardziej ciasna, mniej czysta sekcja, gdzie czuć było woń kiepskiej jakości alkoholu, i gdzie jakiś tuzin mężczyzn siedzących zarówno przy samym barku, jak i również na ławach pod ścianą, zajętych było opróżnianiem kieliszków, rozmową i śmiechami. Gdzieś tam zauważyć można było nawet wychudzoną, kobiecą sylwetkę. Tylko kilku mężczyzn zwróciło uwagę na wampirzycę, która pojawiła się w środku. Jeden z nich, widocznie wstawiony, mrugnął do dziewczyny zalotnie, lekko kiwając się na stołku, podczas gdy pozostali, zmierzywszy dziewczynę wzrokiem, odwrócili się, wracając do swoich spraw.
Można było mieć nadzieję, że ktoś z tych ludzi miał odpowiedzi na palące Dianę pytania. Nie było innego miejsca, gdzie mogła je uzyskać. Ktoś z tych mężczyzn zapewne był tam, gdy doszło do tragedii i byłby w stanie powiedzieć kilka słów na ten temat, o ile alkohol nie odjął takowemu jeszcze mowy, a było to nieco prawdopodobne.

Spokrewniona nie utrzymała uwagi większości mężczyzn zbyt długo. Drink i papieros, czy też kompani rozmów, były ważniejsze, niż obca, choć niebrzydka, dziewucha, która przypadkiem zabłąkała się do tej części przybytku. Diana rozejrzała się dobrze, widząc mieniące się barwy aur, ujawniające w większości pozytywne nastroje, opanowanie i spokój, choć w kilku przypadkach zwracające uwagę na przykrą gorycz, czy nawet smutek u tych bardziej wyciszonych i samotnie sączących trunek z kieliszka. Nic nadzwyczajnego, przynajmniej dla takich, którzy często wizytują w barze. Malkavianka dopiero jednak poznawała kulturę tego miejsca, która w tej chwili była dla niej dość obca.
Wreszcie spod lady wyłonił się barman, facet nieco szerszy w pasie niż jego kolega na przodzie, o pulchniejszej twarzy i widocznym, czarnym zaroście i krótkich włosach. Postawił na ladzie butelkę i przyjrzał się nowoprzybyłej, badając ją wzrokiem przez krótką chwilę. Gdy dziewczyna się do niego zwróciła, ten uniósł brew, spoglądając podejrzliwie.
Ehe. — Mruknął pod nosem potwierdzająco na jej słowa, biorąc się za wycieranie szklanek i kieliszków, by następnie polać siedzącemu nieopodal mężczyźnie. Spokrewniona dobrze zdawała sobie sprawę, że jej zwyczajowa taktyka nie miała szans przynieść tutaj zbytnich rezultatów, to też obrała nieco inną, bardziej bezpośrednią strategię.
Ta, paskudna sprawa. — Odpowiedział swoim dość grubym głosem, którego ton był neutralny, żeby nie powiedzieć obojętny. Nie wydawał się być zainteresowany dyskusją. Był zajęty obsługiwaniem klientów i czyszczeniem lady. Paru mężczyzn kątem oka spojrzało w stronę Malkavianki, gdy zaczęła mówić o rozróbie minionej nocy.
Zamawiasz coś, panienko, czy jak? — Zniecierpliwiony rzucił pytaniem, utrzymując silny dystans w stosunku do Diany. Nie należała ona do grona klientów. Być może dlatego mężczyzna kompletnie zignorował zapytanie dziewczyny, która przyszła robić przesłuchanie, nie przykładając się jednak przy tym do kręcącego się tam biznesu. Diana była bystrą wampirzycą, to też łatwo była w stanie wydedukować co powinna zrobić, by uzyskać jakieś, chociażby szczątkowe, informacje od barmana.

Oczywistym było, że śmiertelnik coś wiedział o tej sprawie. Dopóki jednak nie rzuciła chociaż kilku centów na blat, nie było jednak mowy o tym, by z jego gęby wyszło cokolwiek użytecznego. Na dobrą sprawę nawet nie zwracał na dziewczynę zbytniej uwagi. Był tak pochłonięty czyszczeniem lady, szklanek i kieliszków, a także obsługiwaniem znajdującej się przy ladzie klienteli, że Diana równie dobrze mogła w tej chwili nawet nie istnieć. Dopiero gdy towarzyszka Spokrewnionej wskazała jej, by zamówiła szklankę whisky, która kosztowała ją dwadzieścia pięć centów, barman zaakceptował istnienie i obecność swojego gościa, przystając na moment przy niej, gdy postawił przed nią pustą szklankę i zalał ją trunkiem o nieco złocistym zabarwieniu. Wampirzyca miała teraz chwilową uwagę mężczyzny, więc mogła zadać mu kilka pytań, na które odpowiedzi powinny rozświetlić nieco sprawę.
Ta, był tu parę razy. — Odpowiedział, acz dopiero po chwili namysłu, robiąc następnie krótką pauzę. Biorąc pod uwagę, ilu klientów ta knajpa może mieć dziennie, dobrze że w ogóle zapamiętał twarz napastnika.
Co prawda dość dawno, ale akurat ten gość zapadł w pamięć. — Kontynuował, wzbudzając zainteresowanie Diany. Ciekawym było co takiego zrobił, że zapadł barmanowi w pamięć. Jeśli Diana ośmieliła się zapytać, to ten odpowiedziałby, że relacja tamtej dwójki była napięta już dawniej, gdy widział ich rozmawiających w barze.
Kto kogo? Facet wszedł nabuzowany i zaatakował Lestera bez słowa. Jak na cherlawo wyglądającego typa był całkiem silny. — Skomentował nadzwyczajną siłę fizyczną napastnika, oddając się chwilowemu, krótkiemu namysłowi, gładząc się przy tym po brodzie. Zdradził dziewczynie jakiej ten wampir był postury. Musiał wyglądać niepozornie. Najciekawsze jednak było, że ta dwójka się znała i było między nimi widoczne napięcie.
No, trochę dziwne, że policja jeszcze go nie złapała. Może to dzieciak któregoś z tych ważniaków, diabli wiedzą. — Mężczyzna wzruszył ramionami, sugerując scenariusz przekupstwa policjantów, przecierając teraz kolejną szklankę. Był to dla Harper wątpliwy scenariusz. Jako wampir musiał po prostu wiedzieć jak się ukryć, o czym świadczył z resztą fakt, że nawet Szeryf Kimbolton i jego Ogary nie zdołali dopaść go jeszcze w swoje łapy. Po tej wymianie zdań barman spojrzał z zainteresowaniem na nieruszoną jeszcze whisky nieumarłej. Jeśli ta dopytała go o wygląd napastnika, to barman podumał moment, by po zebraniu myśli stwierdzić, że ni cholery nie pamięta i wzruszając ramionami.
Ty, szukasz tego skurwiela, który poturbował mi kumpla? — Usłyszała męski głos dobiegający gdzieś zza jej ramienia. Odwracając się mogła zobaczyć młodo wyglądającego, dobrze zbudowanego człowieka, który sprawiał wrażenie sportowca. Musiał słyszeć całą rozmowę, włącznie z początkiem, gdzie wspomniała o swojej znajomości z Ronaldem, gdyż gość bardzo szybko się z nią zaprzyjaźnił i chętnie przyjął szklankę trunku, który trzymała w dłoni. Przenieśli się we dwoje nieco głębiej, znajdując wolne miejsca pod ścianą, gdzie usiedli na przeciwko siebie. Rzeczywiście, był kolegą Lestera i był obecny na miejscu, gdy doszło do napaści. Był jednym z pierwszych, których wampir posłał na deski, gdy bronili człowieka przed wściekłym atakiem nieumarłego.
Opisał on wygląd bezimiennego. Miał być stosunkowo młody, bo nieco po dwudziestce, przeciętnego wzrostu, cherlawej postury i gładkiej twarzy. Osobnik charakteryzował się też brązowymi, w miarę krótko ściętym włosami. Miał wyglądać jak pospolity student, którym najwyraźniej był, a miał ostatnio na sobie zwyczajny, szary garnitur i białą koszulę. Mając jednak na uwadze fakt, że strój ten był mocno zaplamiony juchą, gdy opuszczał bar, bardzo możliwe, że przez ten czas zmienił odzienie. Wiele więcej nie wiedział, bo osobiście go nie znał. Wiedział tylko, że on i Lester mieli ze sobą na pieńku.
Gdy próbowała dowiedzieć się czegoś o ofierze napaści, jej nowy towarzysz rozmowy zdradził jej, że nazywał się Lester Wood, i miał wciąż przebywać w szpitalu ze względu na rozległe obrażenia. Najwyraźniej wciąż był w kiepskim stanie. Rozważając możliwość rozmowy z Lesterem, musiała brać pod uwagę możliwość, że nie będzie w stanie nic z niego wydusić.

Początki śledztwa były dość ciężkie i nie przynosiły szczególnie zadowalających rezultatów, gdy Diana przepytywała śmiertelników mogących mieć jakieś informacje. Teraz jednak zdawało się, że wreszcie trafiła na właściwy trop. Znalezienie bliskiego znajomego ofiary napadu było doprawdy szczęśliwym trafem, który zapewnił nieco bardziej klarowny obraz całej sytuacji, jak i również punkt zaczepienia.
Zagłębiając się we wspomnienia z wyczytanych w gazecie, czy zasłyszanych w radiu wiadomości, dziewczyna zdała sobie sprawę, że mowa o tym zdarzeniu w istocie była, jednak bardzo ogólnikowa i bez wspomnianych nazwisk. Rzeczywiście więc, nie sposób było pozyskać stamtąd żadnych istotnych informacji.
Lester? Grał w baseball. Byliśmy w tej samej drużynie. Cholernie ciężko trenował, bo chciał dostać się do ligi. Teraz to chyba nic z tego nie będzie. Ech, cholera. Ten mały zasraniec. — Ciężko westchnął rozczarowany, jak i również zmartwiony, przeklinając pod nosem agresora, który posłał jego kumpla do szpitala.
Lester nie był więc nikim wielkim ani ważnym. Zwykły sportowiec i nic więcej. Nie wyjaśniało to w żaden sposób czym sobie zasłużył na taki los. Kumpel Lestera nie wiedział nic na temat konfliktu między nim a jego napastnikiem. Miał on nawracający raz na jakiś czas temat wspomnianego studenta zbywać jako coś mało istotnego, to też nigdy nie udało się w to zagłębić.
Póki co jednak, Spokrewniona posiadała ogólny rysopis poszukiwanego wampira oraz informacje o istniejącym już wcześniej konflikcie między nim a ofiarą, co dawało solidny trop. Być może wizyta w szpitalu, gdzie przebywał Lester Wood, mogła pomóc uzyskać dalsze odpowiedzi. Wszakże wciąż brakowało informacji, które miałyby pomóc zlokalizować nieumarłego, ukrywającego się gdzieś w mieście. Nie było co prawda pewności, czy Wood byłby w stanie rozmawiać, jednak skoro był jedynym, który wiedział coś o wampirze, to rozmowa z nim była jedyną opcją. Kumpel Lestera nie miał problemu z podaniem adresu szpitala, gdzie miał on przebywać. Nie było to szczególnie daleko.

Poznawszy imię i nazwisko ofiary, a także adres szpitala, w którym przebywał, Spokrewniona miała solidny punkt zaczepienia. Jeden i jedyny trop, ale jednak dający jej możliwość dalszego ruchu i kontynuowania śledztwa. Można było mieć jedynie nadzieję, że facet byłby na siłach, żeby rozmawiać, i naturalnie by miał do tego w ogóle jakieś chęci. Kolega Lestera uprzejmie pożegnał Dianę i życzył jej powodzenia. Widać rodził wielką nadzieję, że uda się znaleźć napastnika i doprowadzić go przed oblicze sprawiedliwości. Malkavianka miała tę samą nadzieję, aczkolwiek w społeczności nieumarłych sprawiedliwość za takie czyny wyglądała zgoła inaczej.
Wreszcie, dziewczyna opuściła tę zasmrodzoną alkoholem i wypalonym tytoniem lożę. Wreszcie mogła 'odetchnąć' świeżym powietrzem. W rzeczywistości, co prawda, nie robiło jej to większej różnicy, gdyż jej płuca nie pracowały, więc dym papierosowy jej nie szkodził. Czuła jednak jego zapach, a także utrudniał on nieznacznie widok. Tutaj jednak, na zewnątrz, było przejrzyście i czysto. Nawet spokojnie, można by rzec, przynajmniej w porównaniu z hałasem, jaki towarzyszył jej w środku.
Na razie się tym nie martw. Największym problemem będzie raczej wejście do szpitala, bo o tak późnych godzinach mogą niekoniecznie chcieć kogoś wpuścić. — Dana zwróciła uwagę na problematyczną kwestię, która niewątpliwie utrudni kontakt z pacjentem komuś spoza jego rodziny. Ale Diana nauczyła się już grać na emocjach śmiertelników, więc bardzo możliwe, że poradziłaby sobie i tam.
Powróciła w swoje progi i siadając oddała się myślom oraz dyskusji ze swoją towarzyszką.
Hmm? Chcesz nakarmić go krwią? Tatko nie mówił przypadkiem, że to z człowieka zrobi twojego niewolnika? — Zaśmiała się lekko. Od razu wiedziała, co Diana miała na myśli, wcale jednak nie przedstawiając żadnych obiekcji w tym temacie.
Sportowiec, pewnie silny, kto wie czy nie przystojny... Mógłby się przydać. — Mruknęła sugerująco, podsuwając wampirzycy plusy, jakie opowiadały się za realizacją tego właśnie pomysłu. Oczywiście, było ich więcej, ale dla intelektualistki takiej jak Diana, ktoś o silnych mięśniach byłby niewątpliwie bardzo przydatny.